n this poem, the speaker invokes a

n this poem, the speaker invokes a series of metaphors to characterize the nature of what he perceives to be his old age. In the first quatrain, he tells the beloved that his age is like a “time of year,” late autumn, when the leaves have almost completely fallen from the trees, and the weather has grown cold, and the birds have left their branches. In the second quatrain, he then says that his age is like late twilight, “As after sunset fadeth in the west,” and the remaining light is slowly extinguished in the darkness, which the speaker likens to “Death’s second self.” In the third quatrain, the speaker compares himself to the glowing remnants of a fire, which lies “on the ashes of his youth”—that is, on the ashes of the logs that once enabled it to burn—and which will soon be consumed “by that which it was nourished by”—that is, it will be extinguished as it sinks into the ashes, which its own burning created. In the couplet, the speaker tells the young man that he must perceive these things, and that his love must be strengthened by the knowledge that he will soon be parted from the speaker when the speaker, like the fire, is extinguished by time.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

n นี้บทกวี ลำโพงเรียกใช้ชุดของคำอุปมาอุปมัยกับลักษณะธรรมชาติของสิ่งที่เขาสังเกตจะ อายุ ใน quatrain แรก เขาบอกรักว่า อายุของเขาเป็นเหมือนการ "เวลา" ของปี ฤดูใบไม้ร่วงปลาย เมื่อใบได้เกือบทั้งหมดลดลงจากต้นไม้ และสภาพอากาศมีการเติบโตเย็น และนกเหลือกิ่ง ใน quatrain สอง เขาแล้วบอกว่า อายุของเขาเป็นเช่นทไวไลท์ปลาย "เป็นหลังจากที่ตก fadeth ตะวันตก และแสงที่เหลือค่อย ๆ ดับในความมืด ซึ่งลำโพง likens การ"ตายสองตัวเอง " ใน quatrain สาม ลำโพงเปรียบเทียบตัวเองกับเศษเรืองแสงไฟ ที่อยู่ "ในขี้เถ้าของพระองค์" — คือ เถ้าถ่านของบันทึกว่าหลังจากเปิดใช้งานการเขียน — ซึ่งเร็ว ๆ นี้จะใช้ "โดยที่มันถูกหล่อเลี้ยงด้วย" — คือ จะดับสิ่งนั้นไปเป็นมันอ่างเป็นขี้เถ้า ซึ่งเขียนตัวเองสร้างขึ้น ใน couplet ลำโพงบอกชายหนุ่มว่า เขาต้องรับรู้สิ่งเหล่านี้ และที่ รักของเขาต้องแข็งแรง โดยไม่รู้ว่า เขาจะเร็วได้แยกออกจากลำโพงเมื่อลำโพง เช่นไฟไหม้ มีดับตามเวลา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

n บทกวีนี้ลำโพงเรียกชุดของคำอุปมาอุปมัยให้ลักษณะธรรมชาติของสิ่งที่เขาเล็งเห็นว่าจะเป็นอายุของเขา ในบรรทัดแรกเขาบอกรักที่อายุของเขาเป็นเหมือน "ช่วงเวลาของปี" ปลายฤดูใบไม้ร่วงเมื่อใบได้ลดลงเกือบสมบูรณ์จากต้นไม้และสภาพอากาศที่มีการเติบโตเย็นและนกคอมสาขาของพวกเขา ในบรรทัดที่สองจากนั้นเขาก็บอกว่าอายุของเขาเป็นเหมือนทไวไลท์ปลาย "หลังจากเหี่ยวแห้งพระอาทิตย์ตกทางทิศตะวันตก" และไฟที่เหลืออยู่จะดับอย่างช้า ๆ ในความมืดซึ่งลำโพง likens เพื่อ "ตัวเองที่สองตาย." ใน บรรทัดที่สามลำโพงเปรียบเทียบตัวเองกับเศษเรืองแสงของไฟซึ่งอยู่ "บนขี้เถ้าของเยาวชนของเขา" ใช่หรือไม่เพราะเป็นขี้เถ้าของบันทึกที่ครั้งหนึ่งเคยเปิดใช้งานมันจะเผาไหม้และซึ่งจะเร็ว ๆ นี้จะมีการบริโภค "โดย ว่าที่มันถูกหล่อเลี้ยงด้วย "ใช่หรือไม่เพราะคือมันจะดับในขณะที่มันจมลงขี้เถ้าซึ่งการเผาไหม้ของตัวเองสร้างขึ้น ในคู่ลำโพงบอกชายหนุ่มว่าเขาจะต้องรับรู้สิ่งเหล่านี้และความรักของเขาจะต้องมีความเข้มแข็งโดยความรู้ที่ว่าเขาจะเร็วจะแยกจากลำโพงเมื่อลำโพงเช่นไฟไหม้จะดับตามเวลา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

( กลอนบทนี้ ผู้พูดจะเรียกชุดของคำอุปมาอุปมัยที่จะอธิบายธรรมชาติของสิ่งที่เขารับรู้ให้เป็นอายุของเขา ในเหลอหลาก่อน เขาจะบอกที่รักว่าอายุของเขาเหมือนเป็น " เวลาของปี " ช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง เมื่อใบไม้ได้เกือบสมบูรณ์ลดลงจากต้นไม้และอากาศเย็นชาและนกมีสาขาของพวกเขา ในเหลอหลาที่สอง เขาก็ว่าอายุของเขาเหมือนสนธยาสาย " หลังจากพระอาทิตย์ตกดิน fadeth ในตะวันตก และค่อยๆดับแสงอยู่ในความมืด ซึ่งผู้พูด likens " ความตายครั้งที่สองของตนเอง ในเหลอหลา 3 ลำโพงเปรียบเทียบตัวเองที่เหลือเรืองแสงของ ไฟซึ่งอยู่ในกองขี้เถ้าของเยาวชน " - นั่นคือบนขี้เถ้าของบันทึกที่เมื่อเปิดใช้งานมัน เผา และซึ่งจะเร็วจะใช้ " ที่ซึ่งมันถูกหล่อเลี้ยงด้วย " - นั่นคือมันจะทำให้มันจมกองขี้เถ้าที่ตัวเองเขียนขึ้นมา ในโคลง ผู้พูดบอกชายหนุ่มว่า เขาต้องรับรู้สิ่งเหล่านี้ และความรักของเขาจะต้องมีความเข้มแข็ง โดยความรู้ที่เขาจะถูกแยกออกจากผู้พูดเมื่อผู้พูด เช่น ไฟ ดับ โดยเวลา