ConclusionThe cases discussed indic

Conclusion
The cases discussed indicate that several partly conflicting motives
for preservation seem to operate at the same time or at least
overlap over time in the same location. Economic arguments, such
as those related to the cultural economy and commodification of
heritage, have typically been added at a later phase, after, for instance,
a period of activity in terms of the preservation movement
and public intervention through a conservation plan. There are also
contingencies involved, for instance particular events at a particular
place, and involvement of both national actors and national discourses
with ‘trickle-down’ effects to the local community.
Strong civil societies supported by professionals have been
powerful actors in the development and institutionalisation of
the management regimes. Voluntary and civil actors in governance
arrangements seem to play a distinctive role, partly as a ‘watchdog’
and partly as a ‘local expert’, as many of the participants were quite
competent in terms of heritage issues. Given that a formally approved
preservation policy exists through a preservation plan,
these groups play important roles in implementing the regulations.
Without these groups, rules and regulations would have been more
difficult to translate and understand by those affected. Their
importance can be extended even beyond these practices. Any governance
arrangement has to be legitimised. By making rules and
regulations acceptable through their presence, counselling, and debate,
they contributed strongly to legitimising the regulations for
the inhabitants. The success of these collaborative arrangements
fits in with and supports the conservation strategy ‘conservation
through use’ which was broadly promoted in the 1970s.
The rise of the cultural economy provides a partial explanation
of the new interest in these heritage districts today, but it cannot
explain either how the initiative to preserve the areas came about
or how the models of governance were developed over many years
to support and maintain the area. As illustrated in this paper, we
need to pay attention to local actors and actions in order to complement
our knowledge of cultural economy and its role in heritage
preservation.


Acknowledgements
We would like to thank the editor and two anonymous referees
for detailed and in-depth comments and suggestions for improving
the paper. We also thank Arvid Viken for useful comments on a
previous version of the paper.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สรุปกรณีที่กล่าวแสดงให้เห็นว่าหลาย ๆ ส่วนหนึ่งเป็นแรงจูงใจที่ขัดแย้งกันสำหรับการเก็บรักษาดูเหมือนจะทำงานในเวลาเดียวกันหรืออย่างน้อยทับซ้อนกันในช่วงเวลาที่อยู่ในตำแหน่งเดิม ข้อโต้แย้งทางเศรษฐกิจดังกล่าวเป็นผู้ที่เกี่ยวข้องกับเศรษฐกิจวัฒนธรรมและเป็นสินค้าของมรดกทางวัฒนธรรมที่ได้รับมักจะเพิ่มขั้นตอนต่อมาหลังจากที่ตัวอย่างเช่นระยะเวลาของกิจกรรมในแง่ของการเคลื่อนไหวที่เก็บรักษาและการแทรกแซงของประชาชนผ่านแผนอนุรักษ์ นอกจากนี้ยังมีภาระผูกพันที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเช่นที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งสถานที่และการมีส่วนร่วมของนักแสดงระดับชาติและวาทกรรมของชาติด้วย'หยดลง' ผลกระทบต่อชุมชนท้องถิ่น. ภาคประชาสังคมที่แข็งแกร่งได้รับการสนับสนุนโดยผู้เชี่ยวชาญด้านการได้รับนักแสดงที่มีประสิทธิภาพในการพัฒนาและสถาบันของระบอบการปกครองการบริหารจัดการ นักแสดงสมัครใจและทางแพ่งในการกำกับดูแลการจัดดูเหมือนจะมีบทบาทที่โดดเด่นส่วนหนึ่งเป็น 'จ้องจับผิด' และอีกส่วนหนึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญในท้องถิ่นเป็นจำนวนมากของผู้เข้าร่วมค่อนข้างมีอำนาจในแง่ของปัญหามรดก ระบุว่าได้รับการอนุมัติอย่างเป็นทางการนโยบายการเก็บรักษาที่มีอยู่ผ่านแผนเก็บรักษาที่กลุ่มคนเหล่านี้มีบทบาทสำคัญในการดำเนินการระเบียบ. โดยไม่ต้องกลุ่มเหล่านี้กฎระเบียบและข้อบังคับที่จะได้รับมากขึ้นยากที่จะแปลและเข้าใจโดยผู้ที่ได้รับผลกระทบ ของพวกเขาสำคัญสามารถขยายได้แม้เกินการปฏิบัติเหล่านี้ การกำกับดูแลกิจการใด ๆ ที่จัดจะต้องมีการlegitimized โดยการทำให้กฎระเบียบและกฎระเบียบที่ได้รับการยอมรับสถานะของพวกเขาผ่านการให้คำปรึกษาและการอภิปรายที่พวกเขามีส่วนอย่างยิ่งที่จะlegitimizing กฎระเบียบสำหรับคนที่อาศัยอยู่ ความสำเร็จของการเตรียมการการทำงานร่วมกันเหล่านี้เหมาะสมกับและสนับสนุนกลยุทธ์การอนุรักษ์'อนุรักษ์ผ่านการใช้งานซึ่งได้รับการเลื่อนในวงกว้างในปี1970. การเพิ่มขึ้นของเศรษฐกิจวัฒนธรรมให้คำอธิบายบางส่วนที่น่าสนใจใหม่ในเขตมรดกทางวัฒนธรรมเหล่านี้วันนี้ แต่ก็ไม่สามารถ อธิบายวิธีการอย่างใดอย่างหนึ่งความคิดริเริ่มที่จะรักษาพื้นที่มาเกี่ยวกับการหรือวิธีการรูปแบบของการกำกับดูแลได้รับการพัฒนาเป็นเวลาหลายปีในการสนับสนุนและรักษาพื้นที่ ดังแสดงในบทความนี้เราต้องให้ความสนใจกับนักแสดงท้องถิ่นและการดำเนินการเพื่อที่จะเติมเต็มความรู้ของเราของเศรษฐกิจวัฒนธรรมและบทบาทในมรดกทางวัฒนธรรมของการเก็บรักษา. กิตติกรรมประกาศเราอยากจะขอขอบคุณบรรณาธิการและสองผู้ตัดสินที่ไม่ระบุชื่อสำหรับรายละเอียดและในเชิงลึกความคิดเห็นและข้อเสนอแนะสำหรับการปรับปรุงกระดาษ นอกจากนี้เรายังขอขอบคุณ Arvid Viken สำหรับความคิดเห็นที่มีประโยชน์ในรุ่นก่อนหน้าของกระดาษ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สรุป
กรณีกล่าวถึงบ่งชี้ว่าเป็นแรงจูงใจสำหรับการรักษาหลายที่
ดูเหมือนจะทำงานในเวลาเดียวกันหรืออย่างน้อย
ซ้อนตลอดเวลา ในสถานที่เดียวกัน อาร์กิวเมนต์ทางเศรษฐกิจ เช่น
เป็นผู้ที่เกี่ยวข้องกับเศรษฐกิจวัฒนธรรมและสินค้าของ
มรดกได้โดยทั่วไปจะถูกเพิ่มในเฟสหลังตัวอย่างเช่น
ระยะเวลาของกิจกรรมในแง่ของการรักษาและการแทรกแซงของภาครัฐผ่านการเคลื่อนไหว
แผนอนุรักษ์ . มีภาระผูกพันที่เกี่ยวข้องกับ
ตัวอย่างเฉพาะเหตุการณ์ที่สถานที่โดยเฉพาะ
, และการมีส่วนร่วมของทั้งนักแสดงแห่งชาติชาติและวาทกรรม
' หยดลง ' ผลกระทบต่อชุมชนท้องถิ่น ภาคประชาสังคมที่แข็งแกร่งได้รับการสนับสนุนโดยผู้เชี่ยวชาญ

ได้นักแสดงที่มีประสิทธิภาพในการพัฒนาและความเป็นสถาบันของ
การจัดการระบบ . อาสาสมัครและพลเรือนในการกำกับนักแสดงจัด
ดูเหมือนจะเล่นบทบาทที่โดดเด่น โดยมี ' หมาเฝ้าบ้าน '
และบางส่วนเป็น ' ผู้เชี่ยวชาญ ' ท้องถิ่นเป็นจำนวนมากของกลุ่มตัวอย่างค่อนข้างเชี่ยวชาญในแง่ของปัญหา
มรดก ระบุว่าได้รับการอนุมัติอย่างเป็นทางการ
รักษานโยบายอยู่แล้วผ่านแผนการรักษา ,
กลุ่มเหล่านี้มีบทบาทสำคัญในการนำข้อบังคับ
โดยกลุ่มเหล่านี้ กฎและระเบียบคง
ยากที่จะแปลและเข้าใจ โดยผู้ที่ได้รับผลกระทบ ความสําคัญของ
สามารถขยายเกินกว่าการปฏิบัติเหล่านี้ มีธรรมาภิบาล
จัดได้ legitimised . โดยให้กฎและข้อบังคับที่ยอมรับได้ผ่านการแสดงตนของพวกเขา
,
การให้คำปรึกษา และการอภิปรายพวกเขามีส่วนอย่างยิ่งที่จะ legitimising กฎระเบียบ
ผู้อยู่อาศัย ความสำเร็จของเหล่านี้ร่วมกันจัด
เข้ากับและสนับสนุนกลยุทธ์การอนุรักษ์การอนุรักษ์
ผ่านใช้ ' ซึ่งกว้างส่งเสริมใน 1970 .
การเพิ่มขึ้นของวัฒนธรรมเศรษฐกิจให้
คำอธิบายบางส่วนของความสนใจใหม่ในเขตมรดกในวันนี้ แต่มันไม่สามารถ
อธิบายทั้งวิธีการรักษาพื้นที่มาเกี่ยวกับ
หรือวิธีการแบบธรรมาภิบาลได้รับการพัฒนากว่าหลายปี
เพื่อสนับสนุนและรักษาพื้นที่ เป็นภาพประกอบในบทความนี้เรา
ต้องสนใจนักแสดงและการกระทำเพื่อเติมเต็ม
ความรู้ของวัฒนธรรมเศรษฐกิจและบทบาทในการอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรม

ขอบคุณ

ขอขอบคุณบรรณาธิการและสองนิรนามผู้ตัดสิน
รายละเอียดและในเชิงลึกความคิดเห็นและข้อเสนอแนะสำหรับการปรับปรุง
กระดาษ นอกจากนี้เรายังขอขอบคุณสำหรับข้อคิดเห็นที่เป็นประโยชน์ arvid viken บน
รุ่นก่อนหน้าของกระดาษ