Storm CloudsThis story may be repro

Storm Clouds
This story may be reproduced in whole or in part for any non-commercial purpose provided that authorship is acknowledged and credited.
The copyright remains the property of the author

Zack liked the storm. It made him feel like God, seven floors up, cosy and warm, watching from behind a double-glazed window as the whole darkened world beneath him was ripped apart. This was the worst one of the present winter, maybe even the worst since he’d been here. How many years was it now? Seven or eight? He watched the waves rise up twenty feet above the street level and hammer down to explode against the low sea wall, drenching the cars unwisely parked along the seafront. The heavy winter tarpaulins that protected the roundabouts and the switchback rides were flapping wildly in the wind, periodically inflating into monstrous tethered balloons as though the whole fairground were a huge breathing animal, impatient to be free. He saw the metal framed awning from a shop dart along the road to smash into the shuttered front of another business with a crack like a starter’s pistol. He watched a rolling dustbin follow the same route, ricochet off a parked vehicle and wedge itself under the handrail on the opposite side of the road. The airborne litter made the wind a visible, tangible force, sandblasting the shops and the empty booths, breathing life and malice into every unsecured object it encountered.

People don’t think about the winter when they come to live by the seaside, he mused. All they can imagine is ice cream and candyfloss and girls in bikinis lying on the beach. As if the sea could be tamed and civilised to fit in with commercial convenience. He of all people knew that the sea wasn’t like that.

He turned from the window and looked at the white telephone on the table by the door, standing out in the gloom of the darkened room. Strange that Sarah hadn’t called. She called him up for far less than the kind of demolition that was going on out there tonight. Maybe she didn’t know. Maybe it was dead calm in London, and they hadn’t said anything on the news. He glanced at his watch. Not far off midnight. She’d be in bed by now. Had to be up early to go to work. No, wait a minute, this was Saturday, she didn’t have to be up in the morning at all. He could phone her himself—phone her and tell her he was alright. He liked reassuring her, telling her he was fine, that he was a latter-day Superman who had coped with far worse on the Caribbean run. But it spoiled it if he had to take the initiative. She was the one who should be phoning him, she should be concerned, not the other way around.

A flash of lightning lit up the room for a fraction of a second and cast a huge and grotesque shadow of his stooped form on to the wall behind the phone. The shadow was reaching out with one hand to pick up the receiver. It was like a photograph of his thoughts. He counted the seconds before the thunder deadened his hearing and pounded his stomach. Five seconds. Not much more than a mile away. No wonder it was loud. The lightning bolt seemed to release a tension of some kind and a deluge of rain struck the window behind him. The storm was really getting into its stride now.

He walked stiffly across the room, mentally cursing his rheumatism, and picked up the receiver. No dialling tone. He put it down again. The lines must have been damaged. Hardly surprising really. That explained why she hadn’t called. He glanced at the mantelpiece and noticed that the luminous numbers on his digital clock had gone dark. That could mean only one thing. The electricity lines were down as well. He clicked the light switch by the door to check. The room remained in darkness.

Slumping into his favourite chair he let his mind drift back in time. Electric storms always made him think of other electric storms, as though the flashes of energy could cut through the fabric of time and make them all coalesce into one. He remembered the night Sarah’s mother left him, twenty-two years ago now. There had been a storm just like this. Thunder, lightning, high winds, torrential rain—the whole lot. So much noise and drama he hadn’t expected her to hear him come in at all. But she was still wide awake. She waited until he sat down to take off his shoes—he remembered feeling guilty that he had come into the bedroom so wet, with shoes that would leave stains on the carpet—then she just said: “I’ve had enough, Zack.” It was all she needed to say. He knew what she meant. He argued a bit, but his heart wasn’t in it. “I have to go away, Lucy, I’m a sailor. That’s what I do. I go to sea. I go away and then I come back again.” It didn’t work of course. There was too much wrong by then. The times when he was at sea weren’t the problem. It was the times when he wasn’t at sea that everything went wrong. Imagine leaving home on a night like that though. The woman must have been crazy. He wondered vaguely what had happened to her, where she was now. Sarah knew of course but they had an unwritten agreement that they would never talk about her. It was a good agreement, it meant that they never ended up bad-mouthing one another to their daughter or using her to pry into one another’s business. Twenty four years of marriage wiped out like a lover’s message scrawled in the sand below the high tide mark. Sensible and civilised.

His thoughts darted back through another great block of time and he was standing with his father just inside the open gateway of a giant container warehouse on the Plymouth docks. It was the middle of the day and outside a thunderstorm raged. All work on the quayside had stopped, men were sheltering and the huge container vessels were bobbing up and down like great pistons in slow motion, straining at their moorings to be free and take their chances in the swelling rain-blasted Atlantic. It was the moment when it really got through to him how merciless and unconquerable the sea was. “Good thing we’re not out at sea today, Zack,” his father shouted over the noise of the rain on the metal roof, “the witches might get us.” It was part of their private language, a reference back to some foolish childhood thing that neither of them could remember, even then. But for Zack at that moment being out at sea on a day like that seemed like the most wonderful and romantic thing a man could possibly do. “I’m not afraid of the witches,” he had answered. “I want to go to sea—the same as you, Dad.” He wondered now how his life would have been if he had never stood there with his father watching the storm.

And yet he had endured his merchant seaman career for all those years. What was it about the life that had appealed to him, he wondered? Why had he kept coming back and signing up for more? It wasn’t the work itself, or the money. He could have worked fewer hours on a building site, put less physical effort into it, come home every night, and earned more money. No, the point about going to sea, he realised now, was the illusion of purpose that it gave to your life. You were always going somewhere. It didn’t occur to you that it was the same place you had been to a dozen times before, with the same dockside bars, the same card games, the same cells to sober up in, the same Mission to Seamen, the same whore-houses and the same whores, and soon you would be coming back again to a domestic situation that would be just that little bit worse than when you had left it. Like walking round and round in ever diminishing circles.

A massive lightning bolt out to sea directly in front of the window dazzled him for a moment so that the dim shapes in the room vanished. Almost instantly an explosion of thunder left his ears ringing. It’s getting nearer, he thought irrationally, maybe the witches are coming for me. Well, what if they were? What did he have to stay for?

The harshness of this thought brought a rush of sadness and self-pity. All those years when he thought he was going somewhere he was right. This was where he was going. To a shabby retirement flat on the seventh floor of a concrete block in a South Coast resort. The company of a few clapped-out drinking companions and a weekly phone call from a daughter that he didn’t really know any more. He could imagine her mother nagging her to ring: “Sarah, have you phoned your father yet? You promised you’d do it every week.” What did he really mean to Sarah now, he wondered? Probably an embarrassment to be kept secret from her posh boyfriend and all those smart London media people she hung about with. A weekly duty call. That was what he had to show for a lifetime of hard work, bad decisions and the pointless pursuit of some kind of daft schoolboy dream of a life on the ocean waves.

Maybe that was it, he thought. Maybe he was just a boy who had never grown up. Peter Pan out playing pirates with his mates.

Good mates, they had been though. People who’d look after you, who’d give their right arm for you if it came to the crunch. That had been his real family, where he had been fully comfortable. There had always been a sense of strain at home, a sense of being on best behaviour, of waiting to be pounced on for something he had said or done or left undone. A sense of never measuring up. He could feel it again now, just thinking about it.

The best time had been when Sarah was little. His baby girl. He’d only gone to sea twice in the first eight years of her life. He closed his eyes and they were back together in his old battered Ford, turning left from the road to Margate onto the track through the woods that opened out into the campsite at the end of the tunnel of trees. “We’re going into the tunnel of trees now, Sarah. Cuddle up tight so the witches can’t get you.” She would lean over and hug him and bury her face in his chest as the sun vanished and the mighty trees bent over to clutch at the lurching vehicle. “We’re through the tunnel now,” he would tell her as

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมฆพายุ
เรื่องนี้อาจจะทำซ้ำทั้งหมดหรือบางส่วนเพื่อวัตถุประสงค์ใด ๆ ที่ไม่ใช่เชิงพาณิชย์ระบุว่าผลงานเป็นที่ยอมรับและให้เครดิต.
ลิขสิทธิ์ยังคงเป็นทรัพย์สินของผู้เขียนชอบพายุแซค มันทำให้เขารู้สึกเหมือนพระเจ้าเจ็ดชั้นขึ้นสะดวกสบายและอบอุ่นดูจากด้านหลังหน้าต่างกระจกสองชั้นที่เป็นทั้งโลกมืดใต้เขาก็ถูกฉีกออกจากกัน นี่เป็นหนึ่งในที่เลวร้ายที่สุดของฤดูหนาวในปัจจุบันอาจจะเลวร้ายที่สุดตั้งแต่ที่เขามาอยู่ที่นี่ กี่ปีมันเป็นตอนนี้หรือไม่ เจ็ดหรือแปด? เขาเฝ้ามองคลื่นลุกขึ้นยี่สิบฟุตเหนือระดับถนนและตอกลงไประเบิดกับผนังทะเลต่ำรดรถยนต์ที่จอดอยู่ริมทะเลพร้อมฉลาด ผ้าใบฤดูหนาวหนักที่ได้รับการคุ้มครองและพร่าขี่ Switchback ถูกกระพืออย่างดุเดือดในลมเป็นระยะ ๆ พองออกเป็นลูกโป่งผูกมหึมาราวกับว่าข้างในมีทั้งสัตว์หายใจขนาดใหญ่ใจร้อนที่จะเป็นอิสระ เขาเห็นกันสาดกรอบโลหะจากร้านโผไปตามถนนที่จะชนเข้าด้านหน้าบานเกล็ดของธุรกิจอื่นที่มีรอยแตกเช่นปืนเริ่มต้นของ เขาเฝ้ามองกลิ้งถังขยะตามเส้นทางเดียวกันแฉลบออกรถที่จอดอยู่และงัดตัวเองภายใต้ราวอยู่ฝั่งตรงข้ามของถนน ครอกอากาศทำให้ลมพัดมองเห็นแรงที่มีตัวตน, คานร้านค้าและคูหาว่างเปล่าหายใจชีวิตและการปองร้ายลงในทุกวัตถุที่ไม่มีหลักประกันก็พบ. คนไม่ได้คิดเกี่ยวกับฤดูหนาวเมื่อพวกเขามาอาศัยอยู่ตามริมทะเลเขารำพึง . ทั้งหมดที่พวกเขาสามารถคิดเป็นไอศครีมและ candyfloss และหญิงในชุดบิกินี่นอนอยู่บนชายหาด ถ้าเป็นน้ำทะเลที่อาจจะสร้างความผูกพันและอารยะเพื่อให้สอดคล้องกับความสะดวกสบายในเชิงพาณิชย์ เขาทุกคนรู้ว่าทะเลก็ไม่ชอบที่. เขาหันจากหน้าต่างและมองไปที่โทรศัพท์สีขาวบนโต๊ะโดยประตูยืนอยู่ในความเศร้าโศกของห้องมืด แปลกที่ซาร่าห์ไม่ได้เรียกว่า เธอเรียกเขาขึ้นสำหรับน้อยกว่าชนิดของการรื้อถอนที่เกิดขึ้นในคืนนี้ออกมี บางทีเธออาจจะไม่ทราบ บางทีมันอาจจะเป็นความสงบตายในกรุงลอนดอนและพวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับข่าว เขาเหลือบมองไปที่นาฬิกาของเขา ไม่ไกลเที่ยงคืน เธอต้องการจะนอนอยู่บนเตียงโดยขณะนี้ จะต้องขึ้นต้นที่จะไปทำงาน ไม่มีรอสักครู่นี้เป็นวันเสาร์ที่เธอไม่ได้จะต้องมีขึ้นในตอนเช้าเลย เขาจะโทรศัพท์ตัวเองของเธอโทรศัพท์ของเธอและบอกเธอว่าเขาไม่เป็นไร เขาชอบความมั่นใจของเธอบอกเธอว่าเขาได้ดีว่าเขาเป็นหลังวันซูเปอร์แมนที่เคยรับมือกับเลวร้ายยิ่งไกลในระยะแคริบเบียน แต่มันเสียมันถ้าเขาจะต้องใช้ความคิดริเริ่ม เธอเป็นคนเดียวที่ควรจะพูดกับเขาที่เธอควรจะเกี่ยวข้องไม่วิธีอื่น ๆ . วิชชุสว่างขึ้นห้องพักสำหรับเสี้ยววินาทีและเงาขนาดใหญ่และแปลกประหลาดของแบบฟอร์มของเขาในการก้มลงไปที่ผนัง ที่อยู่เบื้องหลังโทรศัพท์ เงาก็เอื้อมมือออกด้วยมือข้างหนึ่งที่จะรับรับ มันก็เหมือนกับการถ่ายภาพของความคิดของเขา เขานับวินาทีก่อนที่จะฟ้าร้อง deadened การได้ยินของเขาและทุบท้องของเขา ห้าวินาที ไม่ได้มากขึ้นกว่าไมล์ไป ไม่น่าแปลกใจว่ามันเป็นเสียงดัง สายฟ้าดูเหมือนจะปล่อยความตึงเครียดของบางชนิดและน้ำท่วมจากฝนหลงหน้าต่างข้างหลังเขา พายุเป็นจริงที่ได้รับในกางเกงในขณะนี้. เขาเดินข้ามห้องเคร่งครัดจิตใจโรคไขข้อแช่งของเขาและหยิบขึ้นมารับ ไม่มีเสียงโทรออก เขาวางมันลงอีกครั้ง สายจะต้องได้รับความเสียหาย แทบจะไม่น่าแปลกใจจริงๆ ที่อธิบายว่าทำไมเธอไม่เคยเรียกว่า เขาเหลือบมองไปที่หิ้งและพบว่าตัวเลขการส่องสว่างบนนาฬิกาดิจิตอลของเขาได้ไปที่มืด ที่อาจหมายถึงเพียงสิ่งเดียว สายไฟฟ้าที่ลดลงเช่นกัน เขาคลิกสวิตช์ไฟประตูในการตรวจสอบ ห้องพักยังคงอยู่ในความมืด. ทิ้งลงไปในเก้าอี้ตัวโปรดของเขาที่เขาปล่อยให้ความคิดของเขาลอยกลับในเวลา พายุไฟฟ้ามักจะทำให้เขาคิดว่าพายุไฟฟ้าอื่น ๆ ราวกับว่ากะพริบของพลังงานที่สามารถตัดผ่านเนื้อผ้าของเวลาและทำให้พวกเขาทั้งหมดรวมกันเป็นหนึ่ง เขาจำได้ว่าแม่ของซาร่าห์คืนทิ้งเขายี่สิบสองปีที่ผ่านมาในขณะนี้ ได้มีพายุเพียงเช่นนี้ ฟ้าร้องฟ้าผ่าลมฝนกระหน่ำมากทั้ง เสียงมากและละครเขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะได้ยินเขามาในที่ทั้งหมด แต่เธอก็ยังคงตื่น เธอรอคอยจนกว่าเขาจะนั่งลงเพื่อถอดรองเท้าของเขาเขาจำได้ว่ารู้สึกผิดที่เขาได้เข้ามาในห้องนอนเพื่อให้เปียกด้วยรองเท้าที่จะทิ้งคราบบนพรมจากนั้นเธอก็กล่าวว่า "ฉันเคยพอแซค "มันเป็นสิ่งที่เธอต้องการจะบอกว่า เขารู้ว่าสิ่งที่เธอหมาย เขาเป็นที่ถกเถียงกันเล็กน้อย แต่หัวใจของเขาไม่ได้อยู่ในมัน "ผมต้องไปลูซี่ผมกะลาสี นั่นคือสิ่งที่ฉันทำ ฉันจะไปทะเล ผมหายไปแล้วผมจะกลับมาอีกครั้ง ". มันไม่ได้ทำงานแน่นอน มีผิดพลาดมากเกินไปแล้ว ครั้งเมื่อเขาอยู่ในทะเลก็ไม่ได้เป็นปัญหา มันเป็นเวลาที่เขาไม่ได้อยู่ในทะเลว่าทุกอย่างที่ผิดพลาดไป ลองนึกภาพออกจากบ้านในคืนเช่นว่าที่ ผู้หญิงจะต้องได้รับบ้า เขาสงสัยคลุมเครือว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอที่เธอเป็นตอนนี้ ซาร่าห์รู้แน่นอน แต่พวกเขาก็ไม่ได้เขียนไว้ในสัญญาว่าพวกเขาจะไม่พูดคุยเกี่ยวกับตัวเธอ มันเป็นข้อตกลงที่ดีก็หมายความว่าพวกเขาไม่เคยจบลงไม่ดีถ่ายทอดอีกคนหนึ่งกับลูกสาวของพวกเขาหรือการใช้ของเธอที่จะแงะเป็นอีกหนึ่งธุรกิจ ยี่สิบสี่ปีของการแต่งงานเช็ดออกเช่นข้อความของคนรักที่เขียนในทรายด้านล่างเครื่องหมายน้ำสูง เหมาะสมและอารยะ. ความคิดของเขาพุ่งกลับผ่านบล็อกที่ดีอีกครั้งและเขาก็ยืนอยู่กับพ่อของเขาเพียงภายในประตูเปิดคลังสินค้าภาชนะยักษ์ในบริเวณท่าเรือพลีมั ธ มันเป็นช่วงกลางของวันและภายนอกพายุโหมกระหน่ำ การทำงานในท่าเรือทั้งหมดได้หยุด, คนถูกปกป้องและเรือตู้คอนเทนเนอร์ขนาดใหญ่ถูกตุ๊บป่องเช่นลูกสูบที่ดีในการเคลื่อนไหวช้ารัดที่เรือของพวกเขาจะเป็นอิสระและจะใช้โอกาสของพวกเขาในฝนเสียหายบวมแอตแลนติก มันเป็นช่วงเวลาที่จริงๆมันได้ผ่านไปเขาว่าเมตตาและไม่มีใครเอาชนะน้ำทะเล "สิ่งที่ดีที่เราไม่ได้ออกไปในทะเลในวันนี้แซค" พ่อของเขาตะโกนมากกว่าเสียงของฝนบนหลังคาโลหะ "แม่มดอาจได้รับเรา." มันเป็นส่วนหนึ่งของภาษาส่วนตัวของพวกเขาอ้างอิงกลับไปบางส่วน สิ่งที่โง่เขลาในวัยเด็กของพวกเขาไม่สามารถจำได้แล้ว แต่สำหรับแซคในขณะที่การออกไปในทะเลในวันที่ที่ต้องการที่ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดและโรแมนติกคนอาจจะทำ "ผมไม่กลัวแม่มด" พระองค์ทรงตอบ "ผมต้องการที่จะไปทะเลเช่นเดียวกับคุณพ่อ." เขาสงสัยว่าตอนนี้ชีวิตของเขาจะได้รับหากเขาไม่เคยยืนอยู่ที่นั่นกับพ่อของเขาดูพายุ. และเขายังต้องทนทุกข์ทรมานอาชีพลูกเรือของเขาผู้ประกอบการค้าสำหรับทุกคน ปี อะไรคือมันเกี่ยวกับชีวิตที่ได้ยื่นอุทธรณ์ไปยังเขาสงสัย? ทำไมเขายังคงกลับมาและลงทะเบียนสำหรับการเพิ่มเติมหรือไม่ มันไม่ได้ทำงานที่ตัวเองหรือเงิน เขาอาจจะมีการทำงานน้อยกว่าชั่วโมงในการสร้างเว็บไซต์ให้ใส่ความพยายามทางกายภาพน้อยลงไปมาที่บ้านทุกคืนและได้รับเงินมากขึ้น ไม่มีจุดเกี่ยวกับการไปทะเลเขาก็ตระหนักว่าตอนนี้เป็นภาพลวงตาของวัตถุประสงค์ที่จะให้ชีวิตของคุณ คุณกำลังจะไปที่ใดที่หนึ่งเสมอ มันไม่ได้เกิดขึ้นกับคุณว่ามันเป็นสถานที่เดียวกับที่คุณเคยไปโหลครั้งก่อนที่จะมีบาร์เจือเดียวกันเกมไพ่เดียวกันเซลล์เดียวกันเพื่อให้มีสติขึ้นมาในภารกิจเดียวกันกับลูกเรือ, หญิงขายบริการเดียวกัน -houses และโสเภณีเดียวกันและเร็ว ๆ นี้คุณจะได้รับกลับมาอีกครั้งกับสถานการณ์ในประเทศที่จะเป็นเพียงเล็กน้อยที่เลวร้ายยิ่งกว่าเมื่อคุณได้ทิ้งมัน เหมือนเดินไปรอบ ๆ ในวงการที่เคยลดน้อยลง. สายฟ้าขนาดใหญ่ออกสู่ทะเลโดยตรงในด้านหน้าของหน้าต่างละลานตาเขาสักครู่เพื่อให้รูปร่างสลัวในห้องพักหายไป เกือบจะทันทีการระเบิดของฟ้าร้องซ้ายหูของเขาเรียกเข้า มันเริ่มใกล้เขาคิดว่าไม่มีเหตุสมควรอาจจะแม่มดจะมาสำหรับฉัน ดีสิ่งที่ถ้าพวกเขา? สิ่งที่เขาไม่ได้อยู่ใช่หรือไม่ความรุนแรงของความคิดนี้นำมาวิ่งของความโศกเศร้าและสงสารตัวเอง ทุกปีที่เมื่อเขาคิดว่าเขาจะอยู่ที่ไหนสักแห่งเขาเป็นขวา นี่คือที่เขากำลังจะ เพื่อการเกษียณอายุแบนโทรมบนชั้นที่เจ็ดของคอนกรีตบล็อกในรีสอร์ทชายฝั่งทางใต้ บริษัท ไม่กี่ clapped ออกดื่มสหายและโทรศัพท์สัปดาห์จากลูกสาวว่าเขาไม่ได้รู้ว่าจริงๆใด ๆ เพิ่มเติม เขาสามารถจินตนาการแม่ของเธอจู้จี้ของเธอให้แหวน: "ซาร่าห์ที่คุณโทรหาคุณพ่อของคุณหรือยัง คุณสัญญาว่าคุณจะทำมันทุกสัปดาห์. "สิ่งที่เขาจริงๆหมายถึงซาร่าห์ตอนนี้เขาสงสัย? น่าจะเป็นความลำบากใจที่จะเก็บไว้เป็นความลับจากแฟนหรูของเธอและบรรดาคนฉลาดสื่อลอนดอนเธอแขวนเกี่ยวกับ โทรหน้าที่ประจำสัปดาห์ นั่นคือสิ่งที่เขาจะแสดงอายุการใช้งานของการทำงานหนักในการตัดสินใจที่ไม่ดีและการแสวงหาไม่มีจุดหมายของชนิดของความฝันของเด็กนักเรียนบ้าบางส่วนของชีวิตบนคลื่นทะเล. บางทีนั่นอาจจะเป็นเรื่องที่เขาคิดว่า บางทีเขาอาจจะเป็นเพียงแค่เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่เคยเติบโตขึ้น ปีเตอร์แพนออกโจรสลัดเล่นกับเพื่อนของเขา. เพื่อนที่ดีพวกเขาได้รับว่า คนที่ต้องการดูหลังจากที่คุณที่ต้องการให้แขนข้างขวาของพวกเขาสำหรับคุณถ้ามันมาถึงกระทืบ ที่ได้รับครอบครัวที่แท้จริงของเขาซึ่งเขาได้รับความสะดวกสบายอย่างเต็มที่ มีได้เสมอความรู้สึกของความเครียดที่บ้าน, ความรู้สึกของการเป็นพฤติกรรมที่ดีที่สุดของการรอคอยที่จะกระโจนเข้าใส่บางสิ่งบางอย่างที่เขาพูดหรือทำหรือซ้ายยกเลิก ความรู้สึกที่ไม่เคยวัดได้ เขาอาจจะรู้สึกว่ามันอีกครั้งตอนนี้เพียงแค่คิดเกี่ยวกับมัน. เวลาที่ดีที่สุดที่ได้รับเมื่อซาร่าห์เป็นคนตัวเล็ก สาวลูกของเขา เขาต้องการเพียงไปทะเลครั้งที่สองในรอบแปดปีแรกในชีวิตของเธอ เขาปิดตาของเขาและพวกเขาก็กลับมารวมกันในเก่าของเขาอย่างทารุณฟอร์ดเลี้ยวซ้ายจากถนนมาร์เกตที่จะเข้าสู่การติดตามผ่านป่าที่เปิดออกไปตั้งแคมป์ที่ปลายอุโมงค์ของต้นไม้ "เรากำลังจะเข้าไปในอุโมงค์ต้นไม้ตอนนี้ซาร่าห์ กอดแน่นขึ้นเพื่อให้แม่มดไม่สามารถได้รับคุณ. "เธอจะยันมากกว่าและกอดเขาฝังใบหน้าของเธอในหน้าอกของเขาขณะที่ดวงอาทิตย์หายไปและต้นไม้อันยิ่งใหญ่ก้มไปคว้าที่รถเซถลา "เราผ่านอุโมงค์ตอนนี้" เขาจะบอกเธอในฐานะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมฆพายุ
เรื่องราวนี้อาจจะทำซ้ำทั้งหมด หรือบางส่วน เพื่อวัตถุประสงค์ที่ไม่ใช่เชิงพาณิชย์ใด ๆ ที่มีผลงานเป็นที่ยอมรับและให้เครดิต .
ลิขสิทธิ์ยังคงเป็นทรัพย์สินของผู้เขียน

แซคชอบพายุ มันทำให้เขารู้สึกเหมือนพระเจ้า เจ็ดชั้น , อบอุ่น และอบอุ่น ดูจากหลังหน้าต่างคู่ที่ทั้งมืด โลกเบื้องล่างเขาถูกฉีกเป็นชิ้นๆนี้เป็นหนึ่งที่เลวร้ายที่สุดของฤดูหนาว ปัจจุบันอาจจะแย่ที่สุด ตั้งแต่ที่เขามาที่นี่ กี่ปีล่ะ เจ็ดหรือแปด เขาเฝ้าดูคลื่นขึ้นยี่สิบฟุตเหนือระดับถนนและค้อนลงระเบิดกำแพงทะเลน้อย / รถยนต์โดยไม่ยั้งคิดจอดตามริมทะเลฤดูหนาวหนัก tarpaulins ที่ปกป้องพร่าและทางคดเคี้ยวขี่กำลังกระพือปีกอาละวาดในลมเป็นระยะ ๆ พองเป็นลูกโป่งมหึมาล่ามเหมือน Fairground ทั้งหมดเป็นสัตว์หายใจใหญ่ ใจร้อน เป็นอิสระเขาเห็นโลหะกรอบกันสาดจากร้านโผไปตามถนนไปชนด้านหน้าปิดตัวของธุรกิจอื่นที่มีรอยแตกเป็น starter ปืนพก เค้าดู กลิ้งถังทิ้งขยะตามเส้นทางเดิม แฉลบออกจอดยานพาหนะ และลิ่มตัวเองใต้ราวบันไดบนด้านตรงข้ามของถนน แคร่า อากาศ ลม มองเห็นจับต้องได้แรงรับพ่นทราย ร้านค้าและเพิงว่างเปล่า ชีวิตและความอาฆาตพยาบาทในความปลอดภัยทุกวัตถุมันเจอ . . .

คนไม่คิดเกี่ยวกับฤดูหนาวเมื่อพวกเขามาอาศัยอยู่ที่ริมทะเล เขารำพึง . ทั้งหมดที่พวกเขาสามารถจินตนาการเป็นไอศกรีมและขนมสายไหม และหญิงในชุดบิกินี่นอนบนชายหาด ถ้าเป็นทะเลสามารถ tamed และศิวิไลซ์ที่จะพอดีกับความสะดวกทางการค้าเขาทุกคนรู้ว่าทะเลไม่ใช่แบบนั้น

เขาเปลี่ยนจากหน้าต่างและดูขาว โทรศัพท์บนโต๊ะข้างประตู ยืนออกไปในความสลัวมืดของห้อง แปลกที่ ซาร่า ไม่โทรมา เธอโทรหาเขาให้ไกลน้อยกว่าชนิดของการรื้อถอนนั้นจะออกไปคืนนี้ บางทีเธออาจจะไม่รู้ บางทีมันอาจจะตายสงบในลอนดอนและพวกเขาไม่ได้กล่าวอะไรในข่าว เขาเหลือบมองที่นาฬิกาของเขา ไม่เกินเที่ยงคืน เธอจะนอนแล้ว ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปทำงาน ไม่ เดี๋ยวก่อน นี่มันวันเสาร์ ไม่ต้องขึ้นในตอนเช้าเลย เขาโทรศัพท์หาเธอเองโทรศัพท์ของเธอและบอกเธอว่าเขาไม่เป็นไร เขาชอบความมั่นใจของเธอบอกเธอว่าเขาไม่เป็นไรเขาเป็นซุปเปอร์แมน ที่สมัยปัจจุบันมีการรับมือกับแย่ในแคริบเบียนหนี แต่มันนิสัยเสีย ถ้าเขามีความคิดริเริ่ม เธอควรจะเป็นคนที่โทรศัพท์มาหาเขา เธอควรกังวลไม่วิธีอื่น ๆ .

แฟลชของฟ้าผ่าสว่างขึ้นห้องสำหรับเศษส่วนของวินาทีและหล่อใหญ่และแปลกประหลาด เงาของเขาที่ก้มลงแบบฟอร์มบนกำแพงด้านหลังโทรศัพท์เงาถูกเอื้อมมือข้างหนึ่งจะรับสัญญาณ มันเป็นรูปของความคิดของเขา เขานับวินาทีก่อนฟ้าร้อง deadened การได้ยินและทุบท้อง ห้าวินาที ไม่มากกว่าไมล์ ไม่สงสัยเลยว่ามันดัง สายฟ้าดูเหมือนจะปล่อยความตึงเครียดของบางชนิดและน้ำท่วมของฝนหลงหน้าต่างข้างหลังเขา