8.1 In his comments, the author ass

8.1 In his comments, the author asserts that the State party's observations are based on a misunderstanding: he concedes that the freedoms of opinion and of expression indeed have some limits, but that he invokes less these freedoms than the freedom to doubt and the freedom of research which, to his mind, do not permit any restrictions. The latter freedoms are violated by the Law of 13 July 1990 which elevates to the level of only and unchallengeable truth what a group of individuals, judges of an international military tribunal, had decreed in advance as being authentic. Mr. Faurisson notes that the Spanish and United Kingdom Governments have recently recognized that anti-revisionist legislation of the French model is a step backward both for the law and for history.

8.2 The author reiterates that the desire to fight anti-semitism cannot justify any limitations on the freedom of research on a subject which is of obvious interest to Jewish organizations: the author qualifies as "exorbitant" the "privilege of censorship" from which the representatives of the Jewish community in France benefit. He observes that no other subject he is aware of has ever become a virtual taboo for research, following a request by another political or religious community. To him, no law should be allowed to prohibit the publication of studies on any subject, under the pretext that there is nothing to research on it.

8.3 Mr. Faurisson asserts that the State party has failed to provide the slightest element of proof that his own writings and theses constitute a "subtle form of contemporary anti-semitism" (see para. 7.2 above) or incite the public to anti-semitic behaviour (see para. 7.5 above). He accuses the State party of hybris in dismissing his research and writings as "pseudo-scientific" ("prétendument scientifique"), and adds that he does not deny anything but merely challenges what the State party refers to as a "universally recognized reality" ("une réalité universellement reconnue"). The author further observes that the revisionist school has, over the past two decades, been able to dismiss as doubtful or wrong so many elements of the "universally recognized reality" that the impugned law becomes all the more unjustifiable.

8.4 The author denies that there is any valid legislation which would prevent him from challenging the verdict and the judgment of the International Tribunal at Nuremberg. He challenges the State party's argument that the basis for such prohibition precisely is the Law of 13 July 1990 as pure tautology and petitio principis. He further notes that even French jurisdictions have admitted that the procedures before and decisions of the International Tribunal could justifiably be criticized. 5.Cf. Seventeenth Criminal Chamber, Tribunal Correctionnel de Paris, 18 April 1991.

8.5 The author observes that on the occasion of a recent revisionist affair (case of Roger Garaudy), the vast majority of French intellectuals as well as representatives of the French League for Human Rights have publicly voiced their opposition to the maintenance of the Law of 13 July 1990.

8.6 As to the violations of his right to freedom of expression and opinion, the author notes that this freedom remains severely limited: thus, he is denied the right of reply in the major media, and judicial procedures in his case are tending to become closed proceedings ("... mes procès tendent à devenir des procès à huis-clos"). Precisely because of the applicability of the Law of 13 July 1990, it has become an offence to provide column space to the author or to report the nature of his defence arguments during his trials. Mr. Faurisson notes that he sued the newspaper Libération for having refused to grant him a right of reply; he was convicted in first instance and on appeal and ordered to pay a fine to the newspaper's director. Mr. Faurisson concludes that he is, in his own country, "buried alive".

8.7 Mr. Faurisson argues that it would be wrong to examine his case and his situation purely in the light of legal concepts. He suggests that his case should be examined in a larger context: by way of example, he invokes the case of Galileo, whose discoveries were true, and any law, which would have enabled his conviction, would have been by its very nature wrong or absurd. Mr. Faurisson contends that the Law of 13 July 1990 was hastily drafted and put together by three individuals and that the draft law did not pass muster in the National Assembly when introduced in early May 1990. He submits that it was only after the profanation of the Jewish cemetery at Carpentras (Vaucluse) on 10 May 1990 and the alleged "shameless exploitation" ("exploitation nauséabonde") of this event by the then Minister of the Interior, P. Joxe, and the President of the National Assembly, L. Fabius, that the law passed. If adopted under such circumstances, the author concludes, it cannot but follow that it must one day disappear, just as the "myth" of the gas chambers at Auschwitz.

8.8 In a further submission dated 3 July 1996 the State party explains the purposes pursued by the Act of 13 July 1990. It points out that the introduction of the Act was in fact intended to serve the struggle against anti-semitism. In this context the State party refers to a statement made

by the then Minister of Justice, Mr. Arpaillange, before the Senate characterizing the denial of the existence of the Holocaust as the contemporary expression of racism and anti-semitism.

8.9 In his comments of 11 July 1996 made on the State party's submission the author reiterates his earlier arguments; inter alia he again challenges the "accepted" version of the extermination of the Jews, because of its lack of evidence. In this context he refers for example to the fact that a decree ordering the extermination has never been found, and it has never been proven how it was technically possible to kill so many people by gas-asphyxiation. He further recalls that visitors to Auschwitz have been made to believe that the gas chamber they see there is authentic, whereas the authorities know that it is a reconstruction, built on a different spot than the original is said to have been. He concludes that as a historian, interested in the facts, he is not willing to accept the traditional version of events and has no choice but to contest it.

Examination of the merits

9.1 The Human Rights Committee has considered the present communication in the light of all the information made available to it by the parties, as it is required to do under article 5, paragraph 1, of the Optional Protocol.

9.2 The Committee takes note of public debates in France, including negative comments made by French parliamentarians on the Gayssot Act, as well as of arguments put forward in other, mainly European, countries which support and oppose the introduction of similar legislations.

9.3 Although it does not contest that the application of the terms of the Gayssot Act, which, in their effect, make it a criminal offence to challenge the conclusions and the verdict of the International Military Tribunal at Nuremberg, may lead, under different conditions than the facts of the instant case, to decisions or measures incompatible with the Covenant, the Committee is not called upon to criticize in the abstract laws enacted by States parties. The task of the Committee under the Optional Protocol is to ascertain whether the conditions of the restrictions imposed on the right to freedom of expression are met in the communications which are brought before it.

9.4 Any restriction on the right to freedom of expression must cumulatively meet the following conditions: it must be provided by law, it must address one of the aims set out in paragraph 3 (a) and (b) of article 19, and must be necessary to achieve a legitimate purpose.

9.5 The restriction on the author's freedom of expression was indeed provided by law i.e. the Act of 13 July 1990. It is the constant jurisprudence of the Committee that the restrictive law itself must be in compliance with the provisions of the Covenant. In this regard the Committee concludes, on the basis of the reading of the judgment of the 17th Chambre correctionnelle du Tribunal de grande instance de Paris that the finding of the author's guilt was based on his following two statements: "... I have excellent reasons not to believe in the policy of extermination of Jews or in the magic gas chambers ... I wish to see that 100 per cent of the French citizens realize that the myth of the gas chambers is a dishonest fabrication". His conviction therefore did not encroach upon his right to hold and express an opinion in general, rather the court convicted Mr. Faurisson for having violated the rights and reputation of others. For these reasons the Committee is satisfied that the Gayssot Act, as read, interpreted and applied to the author's case by the French courts, is in compliance with the provisions of the Covenant.

9.6 To assess whether the restrictions placed on the author's freedom of expression by his criminal conviction were applied for the purposes provided for by the Covenant, the Committee begins by noting, as it did in its General Comment 10 that the rights for the protection of which restrictions on the freedom of expression are permitted by article 19, paragraph 3, may relate to the interests of other persons or to those of the community as a whole. Since the statements made by the author, read in their full context, were of a nature as to raise or strengthen anti-semitic feelings, the restriction served the respect of the Jewish community to live free from fear of an atmosphere of anti-semitism. The Committee therefore concludes that the restriction of the author's freedom of expression was permissible under article 19, paragraph 3 (a), of the Covenant.

9.7 Lastly the Committee needs to consider whether the restriction of the author's freedom of expression was necessary. The Committee noted the State pa

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

8.1 ในความคิดเห็นของเขา ผู้เขียนยืนยันว่า รัฐภาคีสังเกตจะขึ้นอยู่กับความเข้าใจผิด: เขา concedes ว่า เสรีภาพ ของความคิด และนิพจน์มีข้อจำกัดบางอย่างแน่นอน แต่ว่า เขาจะน้อยกว่าเสรีภาพเหล่านี้กว่าอิสระสงสัยและเสรีภาพในการวิจัยซึ่ง สู่จิตใจของเขา อนุญาตให้มีข้อจำกัด เสรีภาพหลังจะปฏิบัติตามกฎหมาย 13 1990 กรกฎาคมซึ่งยกระดับระดับของความจริงเท่านั้น และ unchallengeable ที่กลุ่มของบุคคล ผู้พิพากษาของศาลระหว่างประเทศทางทหาร มี decreed ล่วงหน้าเป็นแท้ นาย Faurisson บันทึกที่ สเปนและสหราชอาณาจักรรัฐบาลได้เพิ่งรู้ว่ากฎหมายป้องกัน revisionist รุ่นฝรั่งเศสขั้นตอนย้อนหลังทั้ง ในกฎหมาย และประวัติศาสตร์8.2 ผู้เขียน reiterates ว่า ความปรารถนาที่จะต่อสู้ป้องกัน semitism ไม่ชิดขอบใด ๆ ข้อจำกัดเสรีภาพในการทำวิจัยในเรื่องที่ชัดเจนขององค์กรชาวยิว: ผู้เขียนคุณสมบัติเป็น "ด้วย" "สิทธิ์ของการเซ็นเซอร์" จากการที่ ตัวแทนของชุมชนชาวยิวในฝรั่งเศสได้รับประโยชน์ เขาพิจารณาว่า ไม่มีเรื่องอื่นที่เขาไม่ทราบเคยกลายเป็น ห้ามเสมือนวิจัย ตามคำขอ โดยชุมชนทางการเมือง หรือศาสนาอื่น เขา กฎหมายไม่ควรได้รับอนุญาตให้เผยแพร่การศึกษาหัวเรื่องใด ๆ ภายใต้ข้ออ้างที่ว่า มีสิ่งใดที่จะวิจัยไว้8.3 Faurisson นายยืนยันว่า รัฐภาคีไม่สามารถมีองค์ประกอบเพียงน้อยนิดที่พิสูจน์ว่า งานเขียนและผลงานของเขาเป็น "รายละเอียดรูปแบบของ semitism สมัยต่อต้าน" (ดูพารา 7.2 ข้างต้น) หรือให้เกิดพฤติกรรมต่อต้าน semitic สาธารณะ (ดูพารา 7.5 ข้างต้น) น่ารัฐภาคีของ hybris ใน dismissing วิจัยและงานเขียนของเขาเป็น "pseudo-วิทยาศาสตร์" ("prétendument scientifique"), และเพิ่มว่า เขาปฏิเสธอะไร แต่เพียงความท้าทายอะไรรัฐภาคีหมายถึงเป็นการ "เกลียดชังรู้จักความเป็นจริง" ("une réalité universellement reconnue") ผู้เขียนเพิ่มเติมพิจารณาว่า โรงเรียน revisionist มากกว่าสองทศวรรษ ได้สามารถบอกเลิกเป็นหนี้สงสัยสูญ หรือไม่ถูกต้องดังนั้นองค์ประกอบต่าง ๆ ของ "ความจริงรู้จักกันแพร่หลาย" ว่า กฎหมาย impugned กลายเป็น ทั้งหมดที่มี unjustifiable8.4 ผู้เขียนปฏิเสธว่า ไม่มีกฎหมายใด ๆ ถูกต้องซึ่งจะป้องกันไม่ให้เขาท้าทายการตัดสินและการตัดสินของศาลระหว่างประเทศที่นูเรมเบิร์ก เขาท้าทายรัฐภาคีอาร์กิวเมนต์พื้นฐานเช่น prohibition ชัดเจนว่ากฎหมาย 13 1990 กรกฎาคมเป็น tautology และ petitio principis บริสุทธิ์ เขาเพิ่มเติมหมายเหตุเงื่อนไขแม้แต่ฝรั่งเศสได้ยอมรับว่า ขั้นตอนก่อนการตัดสินใจของศาลระหว่างประเทศไม่สามารถ justifiably ได้วิพากษ์วิจารณ์ 5.Cf. หอการค้า Seventeenth อาญา ศาล Correctionnel เดอปารีส 18 1991 เมษายน8.5 ผู้เขียนพิจารณาว่า โอกาสเป็นล่าสุด revisionist เรื่อง (กรณีของ Roger Garaudy), ส่วนใหญ่ของนักวิชาการฝรั่งเศสเป็นตัวแทนของลีกฝรั่งเศสสิทธิมนุษยชนมีสาธารณะเสียงของพวกเขาต่อต้านการการรักษากฎหมาย 13 1990 กรกฎาคม8.6 เป็นการละเมิดสิทธิเสรีภาพของความคิดเห็นของเขา ผู้เขียนบันทึกว่า เสรีภาพนี้ยังคงรุนแรงจำกัด: ดังนั้น เขาถูกปฏิเสธถูกตอบสื่อหลัก และกระบวนการยุติธรรมในคดีของเขาเป็นแนวเป็น ตอนปิด ("... mes procès tendent à devenir เด procès เซ็ตฮุยส์โกล") แม่นยำเนื่องจากความเกี่ยวข้องของกฎหมาย 13 1990 กรกฎาคม เป็นความผิดเกี่ยวกับพื้นที่คอลัมน์ให้ผู้เขียน หรือรายงานลักษณะของอาร์กิวเมนต์ของเขาป้องกันในระหว่างการทดลองของเขา นาย Faurisson บันทึกว่า เขาฟ้องหนังสือพิมพ์ Libération สำหรับมีปฏิเสธที่จะให้สิทธิ์เขาเป็นของตอบ เขาถูกตัดสินลงโทษ ในกรณีแรก และอุทธรณ์ และสั่งให้จ่ายค่าปรับให้ผู้อำนวยการหนังสือพิมพ์ นาย Faurisson สรุปว่า เขา ในประเทศของตน "ฝังชีวิต"8.7 Faurisson นายจนว่า มันจะไม่ถูกต้องให้ตรวจสอบกรณีของเขาและสถานการณ์ของเขานี้แนวคิดทางกฎหมายเพียงอย่างเดียว เขาแนะนำว่า ควรจะตรวจสอบกรณีของเขาในบริบทใหญ่: ใช้ตัวอย่าง เขาเรียกใช้กรณีของกาลิเลโอ การค้นพบได้จริง และกฎหมาย ซึ่งจะได้ความเชื่อมั่นของเขา จะได้รับตามธรรมชาติมากความผิดพลาด หรือไร้สาระ นาย Faurisson contends ที่ กฎหมาย 13 1990 กรกฎาคมรีบร่าง และรวบรวม โดยบุคคลที่สาม และว่า ร่างกฎหมายไม่ผ่าน muster ในสมัชชาแห่งชาติเมื่อในช่วงต้น 1990 พฤษภาคม เขาส่งให้ ก็หลังจาก profanation ของสุสานชาวยิวที่ Carpentras (Vaucluse) บน 10 1990 พฤษภาคมและถูกกล่าวหา "shameless เอารัดเอาเปรียบ" ("เอารัดเอาเปรียบ nauséabonde") ของเหตุการณ์นี้โดยรัฐมนตรีมหาดไทย P. Joxe และประธานสมัชชาแห่งชาติ L. Fabius ที่กฎหมายผ่านแล้ว ถ้านำมาใช้ภายใต้สถานการณ์ ผู้เขียนสรุป มันไม่ ได้ทำตามที่มันต้องวันหนึ่งหายไป เพียงเป็น "ตำนาน" ของห้องแก๊สที่ Auschwitz8.8 ในส่งต่อวัน 3 1996 กรกฎาคมสถานะบุคคลอธิบายถึงวัตถุประสงค์ในการติดตาม โดยพระราชบัญญัติ 13 1990 กรกฎาคม มันชี้ให้เห็นว่า การแนะนำพระราชบัญญัติในความเป็นจริงความเพื่อปราบปรามป้องกัน semitism ในบริบทนี้รัฐ พรรคหมายถึงงบที่ทำโดยแล้วรัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุติธรรม นาย Arpaillange ก่อนวุฒิสภากำหนดลักษณะปฏิเสธการดำรงอยู่ของฮอโลคอสต์เป็นนิพจน์สมัยเหยียดและ semitism ป้องกัน8.9 นอกในเขาเห็น 11 1996 กรกฎาคมทำรัฐ พรรคส่งผู้เขียน reiterates อาร์กิวเมนต์ของเขาก่อนหน้านี้ inter alia เขาอีกท้าทายรุ่นกำจัดชาวยิว "ยอมรับ" เนื่องจากการขาดหลักฐาน ในบริบทนี้ เขาหมายถึงตัวความจริงที่ว่าพระราชกฤษฎีกาคำสั่งมรณะที่ไม่เคยพบ และก็มีไม่เคยรับการพิสูจน์ว่ามันเป็นเทคนิคไปฆ่าคนจำนวนมาก asphyxiation ก๊าซ ต่อไปเขาเรียกคืนที่ ชม Auschwitz ทำให้เชื่อได้ว่า ท่อก๊าซพวกเขาดูมีอาหาร ในขณะที่เจ้าหน้าที่รู้ว่า มันเป็นการฟื้นฟู สร้างจุดแตกต่างกว่าเดิมว่า จะได้รับ เขาสรุปว่า เป็นนักประวัติศาสตร์ ความสนใจในข้อเท็จจริง เขาไม่เต็มใจที่จะยอมรับรุ่นดั้งเดิมของเหตุการณ์ และไม่เลือกแต่การแข่งขันก็ได้ตรวจสอบบุญ9.1 การคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนได้ถือว่าการสื่อสารปัจจุบันนี้ข้อมูลทั้งหมดที่ทำไปโดยฝ่าย เป็นมันจะต้องทำข้อ 5 วรรค ของโพรโทคอลไม่จำเป็น9.2 คณะกรรมการใช้หมายเหตุ ของสาธารณะการดำเนินในประเทศฝรั่งเศส รวมถึงข้อคิดเห็นเชิงลบโดยสมาชิกรัฐสภาฝรั่งเศสการกระทำ Gayssot และอาร์กิวเมนต์ที่ใส่ไปในประเทศอื่น ส่วนใหญ่ ยุโรปที่สนับสนุน และต่อต้านการแนะนำของ legislations เหมือนกัน9.3 แม้มันไม่ประกวดที่ใช้เงื่อนไขพระราชบัญญัติ Gayssot ซึ่ง ในผลที่เกิดขึ้น ทำให้อาญาท้าบทสรุปและพิพากษาของศาลทหารนานาชาติที่นูเรมเบิร์ก อาจ ภายใต้เงื่อนไขที่แตกต่างกว่าข้อเท็จจริงกรณีทันที การตัดสินใจ หรือวัดเข้ากันกับพันธสัญญา คณะกรรมการจะไม่เรียกวิพากษ์กฎหมายนามธรรมที่บัญญัติ โดยรัฐภาคี งานของคณะกรรมการภายใต้โพรโทคอลไม่จำเป็นจะตรวจว่า เป็นไปตามเงื่อนไขของข้อจำกัดที่กำหนดในสิทธิเสรีภาพในการสื่อสารที่นำมาก่อนที่จะ9.4 มีข้อจำกัดเกี่ยวกับสิทธิเสรีภาพต้อง cumulatively ตรงตามเงื่อนไขต่อไปนี้: ต้อง มีตามกฎหมาย มันต้องระบุจุดมุ่งหมายที่กำหนดในย่อหน้าที่ 3 (ก) และ (ข) ของข้อ 19 และต้องมีความจำเป็นเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ถูกต้องตามกฎหมาย9.5 ข้อจำกัดเกี่ยวกับเสรีภาพของผู้เขียนแน่นอนให้ตามกฎหมายเช่นพระราชบัญญัติ 13 1990 กรกฎาคม ฟิกฮคงที่ของคณะกรรมการที่กฎหมายเข้มงวดตัวเองต้องเป็นไปตามบทบัญญัติของกติกานี้ ได้ ในการนี้คณะกรรมการสรุป โดยการอ่านคำพิพากษา correctionnelle มอบ 17 ที่ศาลตูเดอแกรนด์เดอปารีสที่ค้นหาความผิดของผู้เขียนถูกตาม ที่อินสแตนซ์ของเขาสองประโยค: "... มีเหตุผลแห่งการเชื่อ ในนโยบายการกำจัดชาวยิว หรือ ในห้องก๊าซวิเศษ... ฉันต้องการจะเห็นว่า ร้อยละ 100 ของประชาชนฝรั่งเศสตระหนักว่าความเป็นมาของหอก๊าซผลิตไม่" ความเชื่อมั่นของเขาจึงไม่ไม่ล้ำของเขาขวาค้างไว้ และแสดงความเห็นทั่วไป แต่ ศาลตัดสินลงโทษนาย Faurisson สำหรับการไม่ละเมิดสิทธิและชื่อเสียงของผู้อื่น ด้วยเหตุนี้คณะกรรมการจะพอใจ ว่า บัญญัติ Gayssot เป็นอ่าน แปล และนำไปใช้กับกรณีของผู้เขียนโดยศาลฝรั่งเศส ได้ตามบทบัญญัติของพันธสัญญา9.6 การประเมินว่าข้อจำกัดที่วางอยู่บนเสรีภาพของผู้เขียน โดยคดีอาชญากรรมของเขาถูกนำไปใช้เพื่อวัตถุประสงค์ตามพันธสัญญา คณะกรรมการเริ่มต้นด้วยการสังเกต เหมือนใน 10 ความคิดเห็นทั่วไปว่า สิทธิการคุ้มครองที่จำกัดเสรีภาพที่จะได้รับอนุญาต โดยข้อ 19 ย่อหน้า 3 อาจเกี่ยวข้อง กับผลประโยชน์ของผู้อื่น หรือของชุมชนได้ เนื่องจากงบที่ทำ โดยผู้เขียน อ่านในบริบททั้งหมดของพวกเขา ได้ของธรรมชาติเป็นเพิ่ม หรือเสริมสร้างความรู้สึกต่อต้าน semitic ข้อจำกัดให้บริการการเคารพของชุมชนชาวยิวอยู่ฟรีจากความกลัวของบรรยากาศ semitism ป้องกัน คณะกรรมการจึงสรุปว่า ข้อจำกัดของเสรีภาพผู้อนุญาตภายใต้ข้อ 19 ย่อหน้า 3 (a), พันธสัญญา9.7 สุดท้าย คณะกรรมการต้องพิจารณาว่า ข้อจำกัดของเสรีภาพของผู้เขียนจำเป็น คณะกรรมการป่ารัฐที่ตั้งข้อสังเกต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

8.1 ในความคิดเห็นของเขาที่ผู้เขียนอ้างว่าการสังเกตบุคคลที่รัฐจะขึ้นอยู่กับความเข้าใจผิดเขายอมรับว่าเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นและการแสดงออกของจริงมีข้อ จำกัด บางอย่าง แต่ที่เขาเรียกเสรีภาพเหล่านี้น้อยกว่าเสรีภาพที่จะสงสัยและเสรีภาพของ งานวิจัยที่อยู่ในใจของเขาไม่อนุญาตให้มีข้อ จำกัด ใด ๆ เสรีภาพหลังถูกละเมิดโดยกฎหมายของ 13 กรกฎาคม 1990 ซึ่งยกระดับของความจริงเท่านั้นและขัดขวางสิ่งที่กลุ่มของบุคคลผู้พิพากษาของศาลทหารระหว่างประเทศได้กำหนดไว้ล่วงหน้าว่าเป็นของแท้ นาย Faurisson ตั้งข้อสังเกตว่าสเปนและสหราชอาณาจักรได้รับการยอมรับรัฐบาลเมื่อเร็ว ๆ นี้ว่ากฎหมายต่อต้านการเสียใหม่ของรูปแบบฝรั่งเศสเป็นขั้นตอนที่ย้อนกลับทั้งกฎหมายและประวัติศาสตร์. 8.2 ผู้เขียนย้ำว่าความปรารถนาที่จะต่อสู้กับการต่อต้านชาวยิวไม่สามารถปรับใด ๆ ข้อ จำกัด เสรีภาพในการวิจัยในเรื่องที่เป็นที่น่าสนใจที่เห็นได้ชัดให้กับองค์กรชาวยิว: ผู้เขียนมีคุณสมบัติเป็น "สูงเกินไป" "สิทธิพิเศษในการเซ็นเซอร์" จากการที่ตัวแทนของชุมชนชาวยิวในฝรั่งเศสประโยชน์ เขาตั้งข้อสังเกตว่าไม่มีเรื่องอื่น ๆ ที่เขาตระหนักถึงความที่เคยเป็นเสมือนข้อห้ามสำหรับการวิจัยต่อไปนี้การร้องขอโดยชุมชนการเมืองหรือศาสนาอื่น เขาไม่มีกฎหมายควรได้รับอนุญาตที่จะห้ามการตีพิมพ์การศึกษาในเรื่องใด ๆ ภายใต้ข้ออ้างที่ว่ามีอะไรที่จะวิจัยบน. 8.3 นาย Faurisson อ้างว่ารัฐภาคีล้มเหลวในการให้ธาตุน้อยที่สุดของเขาพิสูจน์ให้เห็นว่า งานเขียนของตัวเองและวิทยานิพนธ์เป็น "รูปแบบที่ลึกซึ้งของการต่อต้านชาวยิวร่วมสมัย" (ดู para. 7.2 ข้างต้น) หรือปลุกระดมประชาชนที่จะมีพฤติกรรมต่อต้านยิว (ดู para. 7.5 ข้างต้น) เขากล่าวหาว่ารัฐภาคีของ hybris ไล่ในการวิจัยและการเขียนของเขาเป็น "หลอกทางวิทยาศาสตร์" ("prétendument Scientifique") และเสริมว่าเขาไม่ได้ปฏิเสธอะไร แต่เพียงสิ่งที่ท้าทายให้รัฐภาคีจะหมายถึง "ความเป็นจริงที่ยอมรับในระดับสากล" ("กระจัดกระจายréalité universellement reconnue") ผู้เขียนตั้งข้อสังเกตว่าต่อไปโรงเรียนเสียใหม่ได้ที่ผ่านมาสองทศวรรษที่ผ่านมาได้สามารถที่จะยกเลิกการเป็นหนี้สงสัยจะสูญหรือผิดหลายองค์ประกอบอื่น ๆ ของ "ได้รับการยอมรับในระดับสากลความจริง" ว่ากฎหมาย impugned ทั้งหมดจะกลายเป็นเหตุผลไม่ได้มากขึ้น. 8.4 ผู้เขียนปฏิเสธว่ามี คือการออกกฎหมายใด ๆ ที่ถูกต้องซึ่งจะป้องกันไม่ให้เขาท้าทายคำตัดสินและการตัดสินของศาลระหว่างประเทศที่นูเรมเบิร์ก เขาทำฟาวล์อาร์กิวเมนต์รัฐภาคีที่เป็นพื้นฐานสำหรับข้อห้ามดังกล่าวได้อย่างแม่นยำคือกฎหมายของ 13 กรกฎาคม 1990 ซ้ำซากบริสุทธิ์และคำขอ principis เขายังตั้งข้อสังเกตว่าแม้เขตอำนาจศาลฝรั่งเศสได้ยอมรับว่าขั้นตอนก่อนและการตัดสินใจของศาลระหว่างประเทศแก้ตัวอาจจะวิพากษ์วิจารณ์ 5.Cf. ที่สิบเจ็ดหอการค้าอาญาศาล Correctionnel de Paris, 18 เมษายน 1991 8.5 ผู้เขียนตั้งข้อสังเกตว่าในโอกาสเป็นเรื่องเสียใหม่ล่าสุด (กรณีของโรเจอร์ Garaudy) ส่วนใหญ่ของปัญญาชนฝรั่งเศสเช่นเดียวกับตัวแทนของสมาคมฝรั่งเศสเพื่อสิทธิมนุษยชน ได้เปล่งออกมาเปิดเผยต่อสาธารณชนขัดแย้งกับการบำรุงรักษาของกฎหมายวันที่ 13 กรกฎาคม 1990 8.6 เป็นไปได้ของการละเมิดสิทธิของเขาที่จะมีเสรีภาพในการแสดงออกและความคิดเห็นของผู้เขียนตั้งข้อสังเกตว่าเสรีภาพนี้ยังคงอยู่ จำกัด อย่างรุนแรง: ทำให้เขาถูกปฏิเสธสิทธิในการตอบกลับ ในสื่อหลักและขั้นตอนการพิจารณาคดีในกรณีของเขาจะพุ่งไปกลายเป็นปิดการดำเนินการ ("... mes procès tendent à devenir des procèsà-Huis Clos") แม่นยำเพราะการบังคับใช้ของกฎหมายวันที่ 13 กรกฎาคมปี 1990 มันได้กลายเป็นความผิดเพื่อให้พื้นที่คอลัมน์ที่ผู้เขียนหรือรายงานลักษณะของการขัดแย้งการป้องกันของเขาในระหว่างการทดลองของเขา นาย Faurisson ตั้งข้อสังเกตว่าเขาฟ้องหนังสือพิมพ์Libérationสำหรับการปฏิเสธที่จะให้เขามีสิทธิ์ตอบ; เขาถูกตัดสินลงโทษในกรณีที่แรกและที่เกี่ยวกับการอุทธรณ์และสั่งให้จ่ายค่าปรับที่ผู้อำนวยการของหนังสือพิมพ์ นาย Faurisson สรุปว่าเขาเป็นในประเทศของเขาเอง "ฝังทั้งเป็น". 8.7 นาย Faurisson ระบุว่ามันจะมีความผิดในการตรวจสอบกรณีของเขาและสถานการณ์ของเขาอย่างหมดจดในแง่ของแนวคิดทางกฎหมาย เขาแสดงให้เห็นว่ากรณีของเขาควรได้รับการตรวจสอบในบริบทใหญ่: โดยวิธีการเช่นเขาเรียกกรณีของกาลิเลโอที่มีการค้นพบที่เป็นความจริงและกฎหมายใด ๆ ซึ่งจะมีการเปิดใช้งานความเชื่อมั่นของเขาจะได้รับโดยธรรมชาติที่ไม่ถูกต้องหรือ บ้าบอคอแตก นาย Faurisson เชื่อว่ากฎหมายของ 13 กรกฎาคม 1990 ถูกเกณฑ์ทหารอย่างเร่งรีบและใส่กันโดยบุคคลที่สามและที่ว่าร่างกฎหมายไม่ผ่านการชุมนุมในสมัชชาแห่งชาติเมื่อนำมาใช้ในช่วงต้นเดือนพฤษภาคมปี 1990 เขาส่งว่ามันเป็นเพียงหลังจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของ สุสานชาวยิวที่คาร์เพน (ลูซ์) วันที่ 10 พฤษภาคม 1990 และถูกกล่าวหาว่า "การแสวงหาผลประโยชน์ไร้ยางอาย" ("การแสวงหาผลประโยชน์nauséabonde") จากเหตุการณ์ครั้งนี้จากนั้นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยพี Joxe และประธานสมัชชาแห่งชาติลิตร Fabius ว่ากฎหมายที่ผ่าน หากนำมาใช้ภายใต้สถานการณ์ดังกล่าวผู้เขียนสรุปมัน แต่ไม่สามารถทำตามที่มันจะต้องวันหนึ่งหายไปเช่นเดียวกับ "ตำนาน" ของเตาแก๊สที่ Auschwitz. 8.8 ในการส่งต่อไปเมื่อวันที่ 3 กรกฎาคม 1996 รัฐภาคีอธิบายวัตถุประสงค์ไล่ โดยพระราชบัญญัติที่ 13 กรกฎาคมปี 1990 ชี้ให้เห็นว่าการเปิดตัวของพระราชบัญญัติในความเป็นจริงก็ตั้งใจที่จะทำหน้าที่ต่อสู้กับการต่อต้านชาวยิว ในบริบทนี้รัฐภาคีหมายถึงคำสั่งที่ทำจากนั้นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุติธรรมนาย Arpaillange ก่อนที่วุฒิสภาพัฒนาการปฏิเสธการดำรงอยู่ของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในฐานะการแสดงออกร่วมสมัยของชนชาติและต่อต้านชาวยิว. 8.9 ในความคิดเห็นของเขา 11 กรกฎาคม 1996 ในวันที่ส่งบุคคลที่รัฐผู้เขียนย้ำข้อโต้แย้งก่อนหน้านี้ของเขา อนึ่งเขาอีกครั้งท้าทาย "ได้รับการยอมรับ" รุ่นขุดรากถอนโคนของชาวยิวเพราะขาดหลักฐาน ในบริบทนี้เขาหมายถึงเช่นความจริงที่ว่าคำสั่งสั่งซื้อขุดรากถอนโคนไม่เคยพบและไม่เคยได้รับการพิสูจน์แล้วว่ามันเป็นไปได้ในทางเทคนิคที่จะฆ่าคนจำนวนมากโดยก๊าซสลบ เขายังจำได้ว่าผู้เข้าชม Auschwitz ได้รับการทำที่จะเชื่อว่าห้องแก๊สที่พวกเขาเห็นว่ามีเป็นของแท้ในขณะที่หน่วยงานที่รู้ว่ามันเป็นฟื้นฟูสร้างขึ้นบนจุดที่แตกต่างกันกว่าเดิมบอกว่าจะได้รับ เขาสรุปว่าเป็นประวัติศาสตร์ที่สนใจในข้อเท็จจริงที่เขาไม่เต็มใจที่จะยอมรับรุ่นดั้งเดิมของเหตุการณ์และมีทางเลือกที่จะแข่งขันกับมันไม่. การตรวจสอบของประโยชน์9.1 คณะกรรมการสิทธิมนุษยชนได้พิจารณาการสื่อสารในปัจจุบันในแง่ของ ข้อมูลทั้งหมดที่ให้บริการแก่มันโดยบุคคลที่เป็นมันจะต้องทำตามข้อ 5 วรรค 1 ของพิธีสารเลือก. 9.2 คณะกรรมการจะทราบการอภิปรายสาธารณะในประเทศฝรั่งเศสรวมทั้งความคิดเห็นเชิงลบที่ทำโดยสมาชิกรัฐสภาฝรั่งเศส Gayssot พระราชบัญญัติเช่นเดียวกับข้อโต้แย้งในการประกวดราคาอื่น ๆ ส่วนใหญ่ในยุโรปประเทศที่สนับสนุนและต่อต้านการแนะนำของกฎหมายที่คล้ายกัน. 9.3 แม้ว่าจะไม่ได้แข่งขันว่าการใช้เงื่อนไขของ Gayssot พระราชบัญญัติซึ่งมีผลบังคับใช้ของพวกเขาให้ มันเป็นความผิดทางอาญาที่จะท้าทายข้อสรุปและคำตัดสินของศาลทหารระหว่างประเทศที่นูเรมเบิร์กอาจนำภายใต้เงื่อนไขที่แตกต่างจากข้อเท็จจริงของกรณีทันทีเพื่อการตัดสินใจหรือมาตรการที่ขัดกับข้อตกลงของคณะกรรมการไม่ได้เรียกร้องที่จะวิพากษ์วิจารณ์ ในกฎหมายนามธรรมตราขึ้นโดยรัฐภาคี งานของคณะกรรมการภายใต้พิธีสารเลือกคือการยืนยันว่าเงื่อนไขของข้อ จำกัด ที่กำหนดไว้ในสิทธิเสรีภาพในการแสดงออกจะได้พบในการสื่อสารซึ่งจะถูกนำมาก่อนที่จะ. 9.4 ข้อ จำกัด ใด ๆ เกี่ยวกับสิทธิเสรีภาพในการแสดงออกของสะสมจะต้องตอบสนอง เงื่อนไขต่อไปนี้จะต้องมีการตามที่กฎหมายบัญญัติก็ต้องอยู่หนึ่งในจุดมุ่งหมายที่กำหนดไว้ในวรรค 3 (ก) และ (ข) ของข้อ 19 และต้องเป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ที่ถูกต้องตามกฎหมาย. 9.5 ข้อ จำกัด เกี่ยวกับผู้เขียน เสรีภาพในการแสดงออกถูกจัดให้แน่นอนตามกฎหมายคือพระราชบัญญัติที่ 13 กรกฎาคมปี 1990 มันเป็นกฎหมายอย่างต่อเนื่องของคณะกรรมการว่ากฎหมายที่ จำกัด ตัวเองจะต้องเป็นไปตามบทบัญญัติของกติกา ในการนี้คณะกรรมการสรุปบนพื้นฐานของการอ่านคำพิพากษาของ 17 Chambre correctionnelle du ศาลเดอแกรนด์เดอปารีสเช่นว่าการค้นพบความผิดของผู้เขียนอยู่บนพื้นฐานดังต่อไปนี้สองงบของเขา: "... ฉันมีที่ดีเยี่ยม เหตุผลที่จะไม่เชื่อมั่นในนโยบายในการขุดรากถอนโคนของชาวยิวหรือเตาแก๊สมายากล ... ฉันต้องการที่จะเห็นว่าร้อยละ 100 ของชาวฝรั่งเศสรู้ว่าตำนานของเตาแก๊สคือการผลิตที่ไม่สุจริต " ความเชื่อมั่นของเขาจึงไม่ได้รุกล้ำสิทธิของเขาที่จะถือและแสดงความเห็นโดยทั่วไปค่อนข้างศาลตัดสินลงโทษนาย Faurisson สำหรับการละเมิดสิทธิและชื่อเสียงของคนอื่น ๆ ด้วยเหตุผลเหล่านี้คณะกรรมการเป็นที่พอใจว่า Gayssot พระราชบัญญัติว่าอ่านตีความและนำไปใช้กับกรณีของผู้เขียนโดยศาลฝรั่งเศสเป็นไปตามบทบัญญัติของกติกา. 9.6 การประเมินว่าข้อ จำกัด ที่วางอยู่บนเสรีภาพของผู้เขียนในการแสดงออก โดยความเชื่อมั่นทางอาญาของเขาถูกนำไปใช้เพื่อวัตถุประสงค์ในการให้ตามข้อตกลงที่คณะกรรมการจะเริ่มต้นจากการสังเกตขณะที่มันทำในแสดงความคิดเห็นทั่วไป 10 ว่าสิทธิสำหรับการป้องกันที่ข้อ จำกัด เกี่ยวกับเสรีภาพในการแสดงออกได้รับอนุญาตตามมาตรา 19 วรรค 3 อาจเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของบุคคลอื่นหรือกับของชุมชนโดยรวม เนื่องจากงบที่ทำโดยผู้เขียนอ่านในบริบทเต็มรูปแบบของพวกเขามีความเป็นธรรมชาติที่จะเพิ่มหรือเสริมสร้างความรู้สึกต่อต้านยิวข้อ จำกัด ทำหน้าที่เคารพของชุมชนชาวยิวที่จะมีชีวิตอิสระจากความกลัวของบรรยากาศของการต่อต้านชาวยิว คณะกรรมการจึงสรุปว่าการ จำกัด เสรีภาพของผู้เขียนในการแสดงออกได้รับอนุญาตตามมาตรา 19 วรรค 3 (a) ของกติกา. 9.7 คณะกรรมการสุดท้ายต้องพิจารณาว่าการ จำกัด เสรีภาพของผู้เขียนในการแสดงออกเป็นสิ่งจำเป็น คณะกรรมการตั้งข้อสังเกตรัฐต่อปี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

8.1 ในความคิดเห็นของเขา ผู้เขียนยืนยันว่ารัฐภาคีของการสังเกตจะขึ้นอยู่กับความเข้าใจผิด : เขายอมรับว่าเสรีภาพแห่งความเห็นและการแสดงออกย่อมมีข้อจำกัด แต่ที่เขาจะเรียกกว่าน้อยเหล่านี้เสรีภาพเสรีภาพที่จะสงสัยและเสรีภาพของงานวิจัยที่จิตใจของเขา ไม่อนุญาตให้มีข้อ จำกัด ใด ๆ .เสรีภาพหลังถูกละเมิดโดยกฎหมาย 13 กรกฎาคม 1990 ซึ่งช่วยให้ระดับเท่านั้น และ unchallengeable ความจริงแล้วกลุ่มของบุคคลของผู้พิพากษาศาลทหารระหว่างประเทศ ตั้งไว้ล่วงหน้าเป็น ของแท้ คุณหมายเหตุ ฟอริ นที่สเปนและรัฐบาลสหราชอาณาจักรเพิ่งรับรู้ว่า ตี้ กะจิตกะใจกฎหมายของรูปแบบฝรั่งเศสเป็นถอยหลัง ทั้งกฎหมายและประวัติศาสตร์

8.2 ผู้เขียนย้ำว่า ความปรารถนาที่จะต่อสู้ต่อต้านชาวยิวไม่สามารถอธิบายข้อจำกัดเกี่ยวกับเสรีภาพของงานวิจัยในหัวข้อที่เป็นที่สนใจขององค์กรที่ชัดเจน ชาวยิว :ผู้เขียนพอเป็น " มากเกินไป " " สิทธิ์ของการเซ็นเซอร์ " ซึ่งเป็นตัวแทนของชุมชนชาวยิวในฝรั่งเศสได้รับประโยชน์ เขาสังเกตว่า ไม่มีเรื่องอื่น ๆเขารู้เคยเป็นข้อห้ามเสมือนสำหรับการวิจัยตามคำขออีกเรื่องการเมืองหรือศาสนาของชุมชน เขาไม่มีกฎหมายควรอนุญาตให้ห้ามสิ่งพิมพ์ของการศึกษาในเรื่องใด ๆภายใต้ข้ออ้างว่า มีอะไรให้ค้นคว้ามัน

8.3 คุณ ฟอริ นยืนยันว่ารัฐภาคีได้ล้มเหลวที่จะให้ธาตุอะไรพิสูจน์ได้ว่างานเขียนของเขาเองและวิทยานิพนธ์เป็น " รูปแบบสีสันของต่อต้านชาวยิวร่วมสมัย " ( ดู พารา 7.2 ข้างต้น ) หรือยุยงประชาชนให้พฤติกรรมต่อต้านเซมิติก ( ดูพารา 7.5 ข้างต้น )เขากล่าวหาว่ารัฐภาคีของ hybris ในยกงานเขียนงานวิจัยของเขาเป็น " วิทยาศาสตร์เทียม " ( " pr é tendument scientifique " ) , และเสริมว่าเขาไม่ได้ปฏิเสธอะไร แต่เพียงแค่ความท้าทายสิ่งที่รัฐภาคี หมายถึง เป็น " สามารถรับรู้ความเป็นจริง " ( " une r éé alit universellement reconnue " ) ผู้เขียนสังเกตว่า โรงเรียนกะจิตกะใจต่อไปได้ ในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาสามารถยกเลิกการเป็นหนี้สงสัยจะสูญ หรือ ผิด มาก องค์ประกอบของ " สามารถรับรู้ความเป็นจริง " ที่ impugned กฎหมายกลายเป็นทั้งหมดไม่สมควร

( ผู้เขียนปฏิเสธว่าไม่มีกฎหมายใด ๆที่ถูกต้อง ซึ่งจะป้องกันไม่ให้เขาจากการท้าทายคำตัดสินและการพิพากษาของศาลระหว่างประเทศที่ฮ่องกง .เขาท้าทายรัฐภาคีของอาร์กิวเมนต์ที่พื้นฐานเช่นการห้ามแน่นอนคือกฎหมาย 13 กรกฎาคม 1990 เป็นโฉด บริสุทธิ์ และ petitio principis . เขายังระบุว่า แม้ ฝรั่งเศส ศาลได้ยอมรับว่ากระบวนการก่อน และการตัดสินใจของศาลระหว่างประเทศได้สมเหตุสมผล วิจารณ์ 5.cf . สิบเจ็ดห้องศาลทางอาญา , correctionnel เดอปารีส18 เมษายน พ.ศ. 2534

8.5 ผู้เขียนสังเกตว่าในโอกาสเป็นชู้กะจิตกะใจล่าสุด ( กรณีของโรเจอร์ การาวดี้ ) , ส่วนใหญ่ของปัญญาชน ฝรั่งเศส รวมทั้งตัวแทนจากลีกฝรั่งเศสสิทธิมนุษยชนได้เปิดเผยเปล่งเสียงคัดค้านของพวกเขาที่จะรักษากฎหมาย 13 กรกฎาคม 1990

8.6 เป็นการละเมิดสิทธิของเขาที่จะมีเสรีภาพในการแสดงออกและการแสดงความเห็นผู้เขียนบันทึกว่า เสรีภาพนี้ยังคงถูกจำกัดอย่างมากดังนั้นเขาถูกปฏิเสธสิทธิตอบในสื่อหลัก และตุลาการ กระบวนการในกรณีของเขาพุ่งไปกลายเป็นเรื่องที่ปิด ( " . . . . . . . mes proc . S tendent devenir des proc è s ล่าสุดล่าสุดเมื่อไหร่ คลอส " ) เพราะการบังคับใช้กฎหมายของ 13 กรกฎาคม 1990มันก็จะกลายเป็นความผิดเพื่อให้พื้นที่คอลัมน์นักเขียน หรือรายงานลักษณะของอาร์กิวเมนต์ของเขาป้องกันในระหว่างการทดลองของเขา คุณ ฟอริ น บันทึกว่า เขาฟ้องหนังสือพิมพ์é ration lib ที่ปฏิเสธที่จะให้เขามีสิทธิตอบ เขาถูกตัดสินลงโทษในประการแรก และอุทธรณ์ และสั่งให้จ่ายค่าปรับให้กรรมการของหนังสือพิมพ์ คุณ ฟอริ น พบว่าเขาอยู่ในประเทศของเขาเอง