ย้อนไปเมื่อ 3 ปีก่อน เมื่อผมอายุ 17 ปี ผมอยู่ที่โรงเรียน ผมได้เเสดงหนังสั้น บทของผมคือเพื่อนของพระเอก
เเละต้องเเสดงทั้งหมด 8 ครั้ง. ในการเเสดงครั้งเเรก ผมทำให้ทุกคนตลกเเละสนุกสนาน ทุกอย่างกำลังไปได้สวยเเต่ก็ต้องหยุดลงทุกอย่างอยู่ในความเงียบ เพราะผมลืมบทพูด. ผมคิด"ผมจะต้องพูดว่าอะไรต่อ?". ทุกสายตามองมาที่ผม. มันทำให้ผมรู้สึกอายมากๆ. จนกระทั่งเพื่อนเดินมาพูดเบาๆว่า"คุณต้องเล่าเรื่องตลก". ผมยืนนึ่งไปสักพัก เริ่มนึกถึงเรื่องที่ผมจะต้องเล่า ในที่สุดผมก็นึกออก ว่าผมต้องเล่าทั้งหมด 3 เรื่อง. ซึ่งเเต่ละเรื่องไม่ใช่สั้นๆเลย เเต่มันก็ผ่านไปด้วยดี หลังจากจบการเเสดงรอบเเรก. ผมต้องอ่านบทพูดอีกครั้ง
เพื่อจะไม่ลืมบทพูดเหมือนในรอบเเรก To be sure, as in the first session transcript.