2.1 INTRODUCTIONDuring the last dec

2.1 INTRODUCTION
During the last decade or so, infrastructure has been successfully reclaimed by
urban design as a structuring device capable of dealing with the current complex
spatial condition, characterized by rural-urban hybridity, accelerating horizontal
urbanization, neoliberal economic regimes, and rising environmental concerns. As an
alternative
to the inability of both modern(ist) design modes and traditional urban
form “to produce meaningful, socially just, and environmentally healthful cities”(
Waldheim 2013, 13), new -isms, such as landscape urbanism and ecological urbanism,
are exploring new paths for the discipline by designing infrastructure systems as
resilient frameworks guiding urban development within the context of ever-changing
and fragile (ecological) processes. Indeed, as Pierre Bélanger reflects on postwar
engineering, “(i)n the wake of over-planning, over-regulation and over-engineering
of the past century,” future design has to be oriented toward “the re-coupling,
re-configuration, and re-calibration of these processes” through “the re-design of
infrastructure” (Bélanger 2013, 24–25). As a common denominator of discourses
breaking with functionalist, top-down planning and, more pragmatically, as one of
the last resorts allowing public authorities to give structure to haphazard settlement
(Shannon and Smets 2010, 9), infrastructure has emerged not only as the glue holding
disperse urbanization together, but also as the object around which new visions
about urbanization could be assembled in order to formulate novel grounds for the
discipline.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2.1 INTRODUCTIONDuring the last decade or so, infrastructure has been successfully reclaimed byurban design as a structuring device capable of dealing with the current complexspatial condition, characterized by rural-urban hybridity, accelerating horizontalurbanization, neoliberal economic regimes, and rising environmental concerns. As analternativeto the inability of both modern(ist) design modes and traditional urbanform “to produce meaningful, socially just, and environmentally healthful cities”(Waldheim 2013, 13), new -isms, such as landscape urbanism and ecological urbanism,are exploring new paths for the discipline by designing infrastructure systems asresilient frameworks guiding urban development within the context of ever-changingand fragile (ecological) processes. Indeed, as Pierre Bélanger reflects on postwarengineering, “(i)n the wake of over-planning, over-regulation and over-engineeringof the past century,” future design has to be oriented toward “the re-coupling,re-configuration, and re-calibration of these processes” through “the re-design ofinfrastructure” (Bélanger 2013, 24–25). As a common denominator of discoursesbreaking with functionalist, top-down planning and, more pragmatically, as one ofthe last resorts allowing public authorities to give structure to haphazard settlement(Shannon and Smets 2010, 9), infrastructure has emerged not only as the glue holdingกระจายกลายเป็นเมืองกัน แต่ยังเป็นวัตถุสถานที่สำคัญซึ่งวิสัยทัศน์เกี่ยวกับกลายเป็นเมืองอาจประกอบเพื่อที่จะกำหนดพื้นที่ใหม่สำหรับการวินัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2.1 บทนำ
ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาหรือเพื่อโครงสร้างพื้นฐานที่ได้รับการยึดประสบความสำเร็จโดย
การออกแบบชุมชนเมืองเป็นอุปกรณ์การก่อสร้างที่มีความสามารถในการจัดการกับปัจจุบันที่ซับซ้อน
สภาพพื้นที่โดดเด่นด้วยการผสมผสานเมืองชนบทเร่งในแนวนอน
กลายเป็นเมืองระบอบเศรษฐกิจแบบเสรีนิยมใหม่และการเพิ่มขึ้นของความกังวลด้านสิ่งแวดล้อม . ในฐานะที่เป็น
ทางเลือก
ในการไร้ความสามารถของทั้งสองที่ทันสมัย (IST) โหมดการออกแบบและเมืองแบบดั้งเดิม
รูปแบบ "ในการผลิตที่มีความหมายเพียงแค่สังคมและเมืองที่ดีต่อสุขภาพสิ่งแวดล้อม" (
Waldheim 2013 13), -isms ใหม่เช่นวิถีชีวิตภูมิทัศน์และวิถีชีวิตในระบบนิเวศ
มีการสำรวจเส้นทางใหม่สำหรับวินัยโดยการออกแบบระบบโครงสร้างพื้นฐานเป็น
กรอบความยืดหยุ่นแนวทางการพัฒนาเมืองในบริบทของการที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
และเปราะบาง (ระบบนิเวศ) กระบวนการ แท้จริงเป็นปิแอร์Bélangerสะท้อนให้เห็นถึงสงคราม
วิศวกรรม "(i) n ปลุกของมากกว่าการวางแผนมากกว่าการควบคุมและมากกว่าวิศวกรรม
ของศตวรรษที่ผ่านมา" การออกแบบในอนาคตจะต้องมีการมุ่งเน้นไปยัง "อีกครั้งมีเพศสัมพันธ์
อีกครั้ง การตั้งค่าและการสอบเทียบอีกครั้งของกระบวนการเหล่านี้ "ผ่าน" เรื่องการออกแบบ
โครงสร้างพื้นฐาน "(Bélangerปี 2013 วันที่ 24-25) ในฐานะที่เป็นตัวหารร่วมของวาทกรรม
ทำลาย functionalist การวางแผนจากบนลงล่างและอื่น ๆ อีกมากมายในทางปฏิบัติเป็นหนึ่งใน
รีสอร์ทที่ผ่านมาช่วยให้หน่วยงานของรัฐที่จะให้โครงสร้างนิคมจับจด
(แชนนอนและ Smets 2010 9) โครงสร้างพื้นฐานได้โผล่ออกมาไม่เพียง แต่เป็น กาวถือ
แยกย้ายกันกลายเป็นเมืองด้วยกัน แต่ยังเป็นวัตถุรอบที่วิสัยทัศน์ใหม่
เกี่ยวกับการขยายตัวของเมืองอาจจะรวมตัวกันเพื่อกำหนดบริเวณนวนิยายสำหรับ
วินัย