Economists long ago tried to justif

Economists long ago tried to justify the vast inequalities that seemed so troubling in the mid-19th century—inequalities that are but a pale shadow of what we are seeing in America today. The justification they came up with was called “marginal-productivity theory.” In a nutshell, this theory associated higher incomes with higher productivity and a greater contribution to society. It is a theory that has always been cherished by the rich. Evidence for its validity, however, remains thin. The corporate executives who helped bring on the recession of the past three years—whose contribution to our society, and to their own companies, has been massively negative—went on to receive large bonuses. In some cases, companies were so embarrassed about calling such rewards “performance bonuses” that they felt compelled to change the name to “retention bonuses” (even if the only thing being retained was bad performance). Those who have contributed great positive innovations to our society, from the pioneers of genetic understanding to the pioneers of the Information Age, have received a pittance compared with those responsible for the financial innovations that brought our global economy to the brink of ruin.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นักเศรษฐศาสตร์พยายามนานให้ความเหลื่อมล้ำทางมากมายที่ดูเหมือน troubling ดังนั้นในช่วงกลาง 19 ศตวรรษ — ความเหลื่อมล้ำทางที่มีแต่เงาอ่อนที่เราเห็นในอเมริกาวันนี้ เหตุผลที่พวกเขามาพร้อมกับถูกเรียกว่า "ทฤษฎีผลกำไร" ในสั้น ทฤษฎีนี้เกี่ยวข้องรายได้สูงกับผลิตภาพที่เพิ่มขึ้นและสัดส่วนที่มากกว่าเพื่อสังคม เป็นทฤษฎีที่มีการหวงแหน โดยคนรวยเสมอ หลักฐานสำหรับการมีผลบังคับใช้ อย่างไรก็ตาม ยังคงบาง นำผู้บริหารองค์กรที่ช่วยเหลือในภาวะถดถอยของสามปี — ที่จัดสรร เพื่อสังคม และ บริษัทของตนเอง มีการลบอย่างหนาแน่นซึ่งก็จะได้รับโบนัสใหญ่ ในบางกรณี บริษัทอายดังนั้นเกี่ยวกับการเรียกเช่นรางวัล "โบนัสประสิทธิภาพ" ที่พวกเขารู้สึก compelled เปลี่ยนชื่อ "รักษาโบนัส" (แม้สิ่งเดียวที่การรักษามีประสิทธิภาพดี) ได้ ผู้ที่มีส่วนดีบวกนวัตกรรมเพื่อสังคม จากผู้บุกเบิกความเข้าใจทางพันธุกรรมการบุกเบิกยุคข้อมูล ได้รับเทียบกับนวัตกรรมทางการเงินที่นำเศรษฐกิจโลกต้องทำลาย ชอบกว้าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นานมาแล้วที่นักเศรษฐศาสตร์พยายามที่จะแสดงให้เห็นถึงความไม่เท่าเทียมกันมากมายที่ดูเหมือนจะหนักใจในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 ความไม่เท่าเทียมกันที่มี แต่เงาอ่อนของสิ่งที่เราจะเห็นในอเมริกาในปัจจุบัน เหตุผลที่พวกเขามากับถูกเรียกว่า "ทฤษฎีขอบผลผลิต". สรุปทฤษฎีนี้เกี่ยวข้องกับรายได้ที่สูงกว่าผลผลิตที่สูงขึ้นและการมีส่วนร่วมมากขึ้นเพื่อสังคม มันเป็นทฤษฎีที่ได้รับมักจะหวงแหนโดยอุดมไปด้วย หลักฐานที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่ยังคงบาง ผู้บริหารองค์กรที่ช่วยนำมาในภาวะเศรษฐกิจถดถอยที่ผ่านมาสามปีที่มีส่วนร่วมกับสังคมของเราและ บริษัท ของตัวเองที่ได้รับอย่างหนาแน่นลบไปในการได้รับโบนัสขนาดใหญ่ ในบางกรณี บริษัท จึงอายเกี่ยวกับการเรียกผลตอบแทนดังกล่าว "โบนัสประสิทธิภาพ" ที่พวกเขารู้สึกว่าจำเป็นต้องเปลี่ยนชื่อเป็น "โบนัสการเก็บรักษา" (แม้ว่าสิ่งเดียวที่ถูกเก็บไว้เป็นผลการดำเนินงานไม่ดี) ผู้ที่มีส่วนร่วมนวัตกรรมเชิงบวกที่ดีในสังคมของเราจากผู้บุกเบิกของความเข้าใจทางพันธุกรรมเพื่อผู้บุกเบิกของยุคข้อมูลข่าวสารที่ได้รับเล็กน้อยเมื่อเทียบกับผู้ที่รับผิดชอบในการนวัตกรรมทางการเงินที่นำเศรษฐกิจโลกของเราไปที่ขอบของทำลาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นักเศรษฐศาสตร์นานแล้วพยายามพิสูจน์อสมการกว้างใหญ่ที่ดูเหมือนหนักใจในกลางศตวรรษที่ 19 อสมการที่มีแต่เงาจางๆ ของสิ่งที่เราเห็นในสหรัฐอเมริกาในวันนี้ เหตุผลที่พวกเขามาด้วย เรียกว่า " ทฤษฎีการผลิตต้นทุน " ในสรุป ทฤษฎีนี้เกี่ยวข้องกับรายได้ที่สูงขึ้นผลผลิตและมีส่วนร่วมมากขึ้นในสังคมมันเป็นทฤษฎีที่เป็นหัวแก้วหัวแหวนโดยคนรวย หลักฐานของความถูกต้อง อย่างไรก็ตาม ยังคง บาง ของ บริษัท ผู้บริหารที่ช่วยนำเกี่ยวกับภาวะถดถอยของปีที่ผ่านมาที่มีการบริจาคเพื่อสังคมของเรา และ บริษัท ของพวกเขาเอง ถูกมากลบก็จะได้รับเงินโบนัสที่ใหญ่ ในบางกรณีบริษัทอายเรียกรางวัล " โบนัส " ประสิทธิภาพการทำงานที่พวกเขารู้สึกว่าถูกบังคับให้เปลี่ยนชื่อเป็น " โบนัสการรักษา " ( แม้ว่าสิ่งเดียวที่ถูกเก็บไว้เป็นงานที่ไม่ดี ) ผู้ที่สนับสนุนนวัตกรรมในเชิงบวกที่ดีในสังคมของเรา จากการบุกเบิกของพันธุกรรมความเข้าใจไปบุกเบิกในยุคสารสนเทศได้รับเงินจำนวนน้อยนิดเมื่อเทียบกับผู้ที่รับผิดชอบด้านนวัตกรรมที่นำเศรษฐกิจโลกของเราใกล้จะพัง