I arrived in Chile at almost exactl

I arrived in Chile at almost exactly the half-way point of the Popular Unity government. Salvador Allende had been elected President on 4 September 1970, at his fourth attempt at the presidency, heading a coalition of his own Socialist Party, the Radical Party (like Britain’s Labour Party, an affiliate of the Socialist International), the Communist Party and several smaller parties, one of them a splinter from the Christian Democrats.

The mood in the country in March 1972 was still quite euphoric, following substantial and hugely popular achievements such as the nationalisation of Chile’s copper mines and the pursuit of a more radical land reform. People still felt that now, at last, they had a government which belonged to them and would bring real and irreversible improvements for the poor and the dispossessed. In the words of the Inti-Illimani song: ‘Porque esta vez no se trata de cambiar un presidente, será el pueblo quien construya un Chile bien diferente’ —This time it’s not just a change of President. This time it will be the people who will build a really different Chile.

Radicalised culture

Chile was an intensely exciting place to be. Everyone was ‘comprometido’ —committed, involved. There was no room for being in the words of the Victor Jara song, ‘ni chicha, ni limonada’ —a fence-sitter, neither beer nor lemonade. Political debate was constant and ubiquitous among all ages and classes of people of the left, centre and right. Newspapers (most of the principal ones still controlled by the right), magazines, radio and TV discussed every action of the government, every promise made by Allende and his ministers and every move of the opposition with a depth, sophistication and venom almost unimaginable in Britain today.

The changes were not only political, they were profound changes in the national culture. Most of the popular singers, many actors, artists, poets and authors identified closely with Popular Unity and considered themselves engaged in a battle against the imported, implanted values of Hollywood, Disney, Braniff Airlines, the ‘cold-blooded dealers in dreams, magazine magnates grown fat at the expense of youth’ in the excoriating words of Victor Jara’s song ¿Quien mató a Carmencita? There was a vogue for playing chess and in cafés and squares you would see people earnestly bent over chess-boards while conducting vehement political debates.

The national publisher Quimantu (the old ZigZag company, bought by the government in 1971) was printing a vast range of books, produced and sold at low prices, to enable all but the poorest to own books, enjoy reading and have access to literature. In the two years of its existence it produced almost 12 million books, distributing them not only in bookshops, but street news-kiosks, buses, through the trade unions and in some factories.

Dark clouds

But dark clouds were beginning to gather. The CIA had already attempted a coup in 1970, with a botched kidnap attempt ending in the murder of General Schneider, commander-in-chief of the Chilean army. ITT and other US corporations were busily urging more decisive intervention on the State Department. There was a vast increase in funding to opposition groups in Chile and the price of copper, Chile’s crucial export, was being manipulated on the world market. The economy was beginning to falter, and inflation to climb.

In October 1972 the owners of road transport staged a massive lockout (still, mistakenly, called ‘the lorry-drivers strike’), paralysing road transport, attacking or sabotaging the vehicles of any who continued to work and paying a daily wage well in excess of normal earnings to owner-drivers who brought their lorries to the road-side encampments of the strike. The atmosphere of these was similar to those of the refinery blockades in Britain in 2000, but far more serious and violent. Food, oil, petrol and other necessities ran short.

I spent some of my free hours unloading trains in Santiago’s Estación Yungay, alongside teams of volunteers organised by the Chilean Young Communists and other groups.

The lockout subsided, and all attention was turned for the next few months on the mid-term congressional elections due in March 1973. Despite a concerted opposition media campaign to denounce growing food shortages and economic difficulties which were affecting the living standards of many workers, Popular Unity increased its share of the vote to 43.2 per cent.

By now, however, the Christian Democrat party had turned decisively to the right and began to identify more and more closely with the parties of the traditional right. Virulently anti-communist and sometimes anti-semitic messages became more frequent in their newspaper, La Prensa. Together, this right-dominated block held the majority in both Senate and Chamber of Deputies and could block any legislation. Their messages were that Popular Unity meant ‘the way to communism via your stomach’, in other words by hunger; and that socialism meant promoting envy and hatred (of the rich).

Violence of the wealthy

The now united opposition decided that if democratic votes would not provide the results it required, it would resort to violence and call on the military to intervene. Government buildings and institutions were targeted by arsonists, and sabotage of the electricity network brought frequent black-outs. I watched gangs of young middle-class men in Providencia, one of the wealthier avenues of Santiago, halting trolley-buses and setting fire to them.

On June 29 the No.2 Tank Regiment headed by Colonel Souper and backed by the leadership of the fascist group Patria y Libertad, staged an attempted coup. Tanks surrounded La Moneda, the presidential palace in the centre of Santiago. But the rest of the armed forces failed to move in support and the coup failed. I spent that day with my friend Wolfgang, a film-maker at the State Technical University, peering round street corners and trying to film the action as it developed.

We could not tell at the time if this was a dress rehearsal or a false start by a group of hot-heads. Our relief at its failure was short-lived: it was immediately clear that worse lay ahead. At my work-place, the Forestry Institute, we began to take turns to mount guard at night to protect the buildings against sabotage. The institute’s distinctive Aro jeeps had been ambushed on roads in the conservative south of Chile and the drivers beaten up.

In the poor neighbourhood where I lived, close to the centre of Santiago, we had set up a JAP, a food supply committee, which aimed to suppress the black market, discourage hoarding and ensure that basic necessities such as rice, sugar, cooking oil and some meat, were distributed to local residents at official prices. We had enrolled 1,200 families in an 8-block area, and the weekly general meetings were attended by 400 or more. We worked with the owners of the small corner grocery stores common in that area. But they had no love for us.

Military rebellion

The country was slipping into a de facto state of civil war. Allende attempted to stabilise the situation by including military officers in his cabinet, but his loyal army chief, General Prats, was forced to resign when a group of wives of other senior generals staged a demonstration outside his house, accusing him of cowardice. His replacement was General Augusto Pinochet, at that time still believed to be loyal to the constitution.

By early September 1973, we fully expected a crescendo of right-wing violence, a military rebellion, further coup attempts. Popular Unity supporters marched in a vast demonstration on 4 September, taking hours to pass in front of the Moneda Palace, where a desperately tired and grim-faced Allende stood to salute his supporters.

But nothing had prepared us for the swiftness, the precision and the totality of the coup that began in Valparaiso on the night of 10 September and had gained complete control of the government, all major cities, airports, radio stations, phones, transmitters and communications by 3pm on the 11 September.

In the Instituto Forestal, we met in the canteen. Most people left to go home, collect children from school, ensure the safety of their families. Some perhaps had orders from their parties to go to particular points of the city, to defend, to await orders, possibly to take up arms. A group of us stayed on to guard the buildings until the military curfew made it impossible for us to leave. The radio broadcast only military music and bandos, military communiqués, read in a clipped, cruel, mechanical voice, declaring an indefinite 24-hour curfew, reading a list of names of those who must hand themselves in immediately to the Ministry of Defence, and justifying the ‘military pronouncement’.

Torture and killings

At first we believed that there would be resistance, that the armed forces would divide, even that General Prats was marching from the south at the head of regiments loyal to the constitution. But none of this occurred. Pockets of resistance in industrial areas of the cities were swiftly and brutally eliminated. Some military officers were arrested, others fled the country, but there was no significant rebellion. The parties of Popular Unity and the MIR hunkered down for underground resistance but, having worked publicly and openly for so long, most of their existing leaders were instantly identifiable and were soon arrested or killed.

Together with other non-Chileans, I hid that night in the outhouse of a colleague who lived near the Instituto. Returning next morning we found the institute empty, with signs of doors having been forced and some bullet marks. A military patrol had come during the night and arrested the director and those who had remained on guard. We went through the buildings, office by office, removing all lists of names, trade union membership, party posters and badges, everything that we supposed m

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันมาในชิลีที่ใกล้เคียงกับจุดครึ่งทางของรัฐบาลนิยม ซัลวาดอร์ Allende ได้ถูกรับเลือกเป็นประธานบน 4 1970 กันยายน ในความพยายามของเขาสี่ที่ประธานาธิบดี หัวเสี้ยนจากประชาธิปัตย์คริสเตียนรัฐบาล พรรคสังคมนิยมของเขาเอง ฝ่ายรุนแรง (เช่นสหราชอาณาจักรของแรงงานพรรค พันธมิตรประเทศสังคมนิยม), พรรคคอมมิวนิสต์ และหลาย พรรคเล็ก หนึ่งของพวกเขา อารมณ์ในประเทศเดือน 1972 มีนาคมยังค่อนข้างอย่างร่าเริง ต่อคลาย และพบความสำเร็จเช่น nationalisation ที่เหมืองทองแดงของชิลีและแสวงหาของศิษย์รุนแรงมากขึ้น ประชาชนยังมีความรู้สึกที่ตอนนี้ ที่สุด พวกเขามีรัฐบาลที่เป็นสมาชิกอยู่ และจะนำมาปรับปรุงจริง และให้คนจนและ dispossessed คำซ่ง Inti Illimani: ' Porque esta vez ไม่เซ trata เด cambiar un เพรสซิ será เอลปูเอโบล quien construya สหประชาชาติชิลีเบียน diferente' — เวลานี้ไม่เพียงเปลี่ยนแปลงประธาน เวลานี้มันจะเป็นคนที่จะสร้างประเทศชิลีที่แตกต่างกันจริง ๆ Radicalised วัฒนธรรม Chile was an intensely exciting place to be. Everyone was ‘comprometido’ —committed, involved. There was no room for being in the words of the Victor Jara song, ‘ni chicha, ni limonada’ —a fence-sitter, neither beer nor lemonade. Political debate was constant and ubiquitous among all ages and classes of people of the left, centre and right. Newspapers (most of the principal ones still controlled by the right), magazines, radio and TV discussed every action of the government, every promise made by Allende and his ministers and every move of the opposition with a depth, sophistication and venom almost unimaginable in Britain today. The changes were not only political, they were profound changes in the national culture. Most of the popular singers, many actors, artists, poets and authors identified closely with Popular Unity and considered themselves engaged in a battle against the imported, implanted values of Hollywood, Disney, Braniff Airlines, the ‘cold-blooded dealers in dreams, magazine magnates grown fat at the expense of youth’ in the excoriating words of Victor Jara’s song ¿Quien mató a Carmencita? There was a vogue for playing chess and in cafés and squares you would see people earnestly bent over chess-boards while conducting vehement political debates. The national publisher Quimantu (the old ZigZag company, bought by the government in 1971) was printing a vast range of books, produced and sold at low prices, to enable all but the poorest to own books, enjoy reading and have access to literature. In the two years of its existence it produced almost 12 million books, distributing them not only in bookshops, but street news-kiosks, buses, through the trade unions and in some factories. Dark clouds But dark clouds were beginning to gather. The CIA had already attempted a coup in 1970, with a botched kidnap attempt ending in the murder of General Schneider, commander-in-chief of the Chilean army. ITT and other US corporations were busily urging more decisive intervention on the State Department. There was a vast increase in funding to opposition groups in Chile and the price of copper, Chile’s crucial export, was being manipulated on the world market. The economy was beginning to falter, and inflation to climb. In October 1972 the owners of road transport staged a massive lockout (still, mistakenly, called ‘the lorry-drivers strike’), paralysing road transport, attacking or sabotaging the vehicles of any who continued to work and paying a daily wage well in excess of normal earnings to owner-drivers who brought their lorries to the road-side encampments of the strike. The atmosphere of these was similar to those of the refinery blockades in Britain in 2000, but far more serious and violent. Food, oil, petrol and other necessities ran short. I spent some of my free hours unloading trains in Santiago’s Estación Yungay, alongside teams of volunteers organised by the Chilean Young Communists and other groups. The lockout subsided, and all attention was turned for the next few months on the mid-term congressional elections due in March 1973. Despite a concerted opposition media campaign to denounce growing food shortages and economic difficulties which were affecting the living standards of many workers, Popular Unity increased its share of the vote to 43.2 per cent. By now, however, the Christian Democrat party had turned decisively to the right and began to identify more and more closely with the parties of the traditional right. Virulently anti-communist and sometimes anti-semitic messages became more frequent in their newspaper, La Prensa. Together, this right-dominated block held the majority in both Senate and Chamber of Deputies and could block any legislation. Their messages were that Popular Unity meant ‘the way to communism via your stomach’, in other words by hunger; and that socialism meant promoting envy and hatred (of the rich). Violence of the wealthy The now united opposition decided that if democratic votes would not provide the results it required, it would resort to violence and call on the military to intervene. Government buildings and institutions were targeted by arsonists, and sabotage of the electricity network brought frequent black-outs. I watched gangs of young middle-class men in Providencia, one of the wealthier avenues of Santiago, halting trolley-buses and setting fire to them.
On June 29 the No.2 Tank Regiment headed by Colonel Souper and backed by the leadership of the fascist group Patria y Libertad, staged an attempted coup. Tanks surrounded La Moneda, the presidential palace in the centre of Santiago. But the rest of the armed forces failed to move in support and the coup failed. I spent that day with my friend Wolfgang, a film-maker at the State Technical University, peering round street corners and trying to film the action as it developed.

We could not tell at the time if this was a dress rehearsal or a false start by a group of hot-heads. Our relief at its failure was short-lived: it was immediately clear that worse lay ahead. At my work-place, the Forestry Institute, we began to take turns to mount guard at night to protect the buildings against sabotage. The institute’s distinctive Aro jeeps had been ambushed on roads in the conservative south of Chile and the drivers beaten up.

In the poor neighbourhood where I lived, close to the centre of Santiago, we had set up a JAP, a food supply committee, which aimed to suppress the black market, discourage hoarding and ensure that basic necessities such as rice, sugar, cooking oil and some meat, were distributed to local residents at official prices. We had enrolled 1,200 families in an 8-block area, and the weekly general meetings were attended by 400 or more. We worked with the owners of the small corner grocery stores common in that area. But they had no love for us.

Military rebellion

The country was slipping into a de facto state of civil war. Allende attempted to stabilise the situation by including military officers in his cabinet, but his loyal army chief, General Prats, was forced to resign when a group of wives of other senior generals staged a demonstration outside his house, accusing him of cowardice. His replacement was General Augusto Pinochet, at that time still believed to be loyal to the constitution.

By early September 1973, we fully expected a crescendo of right-wing violence, a military rebellion, further coup attempts. Popular Unity supporters marched in a vast demonstration on 4 September, taking hours to pass in front of the Moneda Palace, where a desperately tired and grim-faced Allende stood to salute his supporters.

But nothing had prepared us for the swiftness, the precision and the totality of the coup that began in Valparaiso on the night of 10 September and had gained complete control of the government, all major cities, airports, radio stations, phones, transmitters and communications by 3pm on the 11 September.

In the Instituto Forestal, we met in the canteen. Most people left to go home, collect children from school, ensure the safety of their families. Some perhaps had orders from their parties to go to particular points of the city, to defend, to await orders, possibly to take up arms. A group of us stayed on to guard the buildings until the military curfew made it impossible for us to leave. The radio broadcast only military music and bandos, military communiqués, read in a clipped, cruel, mechanical voice, declaring an indefinite 24-hour curfew, reading a list of names of those who must hand themselves in immediately to the Ministry of Defence, and justifying the ‘military pronouncement’.

Torture and killings

At first we believed that there would be resistance, that the armed forces would divide, even that General Prats was marching from the south at the head of regiments loyal to the constitution. But none of this occurred. Pockets of resistance in industrial areas of the cities were swiftly and brutally eliminated. Some military officers were arrested, others fled the country, but there was no significant rebellion. The parties of Popular Unity and the MIR hunkered down for underground resistance but, having worked publicly and openly for so long, most of their existing leaders were instantly identifiable and were soon arrested or killed.

Together with other non-Chileans, I hid that night in the outhouse of a colleague who lived near the Instituto. Returning next morning we found the institute empty, with signs of doors having been forced and some bullet marks. A military patrol had come during the night and arrested the director and those who had remained on guard. We went through the buildings, office by office, removing all lists of names, trade union membership, party posters and badges, everything that we supposed m

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันมาถึงในประเทศชิลีที่เกือบตรงจุดครึ่งทางของรัฐบาลฮิตเอกภาพ อัลเลนซัลวาดอได้รับการเลือกตั้งประธานาธิบดีในวันที่ 4 กันยายน 1970 ที่พยายามที่สี่ของเขาที่ประธานาธิบดีมุ่งหน้าของรัฐบาลพรรคสังคมนิยมของเขาเองที่พรรคหัวรุนแรง (เช่นสหราชอาณาจักรพรรคแรงงาน บริษัท ในเครือของประเทศสังคมนิยม) ที่พรรคคอมมิวนิสต์และอีกหลาย ปาร์ตี้เล็ก ๆ หนึ่งของพวกเขาแตกคอจากคริสเตียนเดโมแคร. อารมณ์ในประเทศมีนาคม 1972 ก็ยังคงมีความสุขมากที่ประสบความสำเร็จต่อไปอย่างมีนัยสำคัญและเป็นที่นิยมอย่างมหาศาลเช่นชาติของชิลีทำเหมืองแร่ทองแดงและการแสวงหาการปฏิรูปที่ดินที่รุนแรงมากขึ้น ผู้คนก็ยังรู้สึกว่าตอนนี้ที่สุดท้ายที่พวกเขามีรัฐบาลซึ่งเป็นของพวกเขาและจะนำมาปรับปรุงและเปลี่ยนแปลงไม่ได้จริงสำหรับคนยากจนและยึดทรัพย์ ในคำพูดของเพลง Inti-Illimani: 'Porque esta vez no se Trata เด Cambiar ยกเลิก Presidente ซีรั่มเอลปวย quien construya ยกเลิกชิลี bien Diferente' เวลาที่มันไม่ได้เป็นเพียงการเปลี่ยนแปลงของประธานาธิบดี -This คราวนี้ก็จะเป็นคนที่จะสร้างความแตกต่างกันจริงๆชิลี. วัฒนธรรม Radicalised ชิลีเป็นสถานที่ที่น่าตื่นเต้นอย่างมากที่จะเป็น ทุกคน 'comprometido' -committed เกี่ยวข้อง มีห้องพักสำหรับการอยู่ในคำพูดของเพลงวิกเตอร์ Jara 'ชิพรรณีพรรณี Limonada' -a รั้วเลี้ยงทั้งเบียร์หรือน้ำมะนาว การอภิปรายทางการเมืองอย่างต่อเนื่องและเป็นที่แพร่หลายในหมู่ทุกเพศทุกวัยและการเรียนของผู้คนในศูนย์ซ้ายและขวา หนังสือพิมพ์ (ส่วนใหญ่ของคนที่สำคัญยังคงควบคุมโดยขวา) นิตยสารวิทยุและโทรทัศน์กล่าวถึงการดำเนินการของรัฐบาลทุกทุกสัญญาที่ทำโดยอัลเลนและรัฐมนตรีของเขาและทุกการเคลื่อนไหวของฝ่ายค้านที่มีความลึกความซับซ้อนและพิษเกือบเป็นไปไม่ได้ใน ของสหราชอาณาจักรในวันนี้. การเปลี่ยนแปลงทางการเมืองที่ไม่เพียง แต่พวกเขามีการเปลี่ยนแปลงที่ลึกซึ้งในวัฒนธรรมของชาติ ส่วนใหญ่ของนักร้องที่เป็นที่นิยมนักแสดงหลายคนศิลปินกวีและนักเขียนระบุอย่างใกล้ชิดกับความสามัคคีที่เป็นที่นิยมและคิดว่าตัวเองมีส่วนร่วมในการต่อสู้กับนำเข้าค่าฝังฮอลลีวู้ด, Disney, สายการบินบรานิฟฟ์, "ตัวแทนจำหน่ายเลือดเย็นในความฝันของนิตยสาร พลิ้วเติบโตไขมันที่ค่าใช้จ่ายของเยาวชนในคำ excoriating ของเพลงวิกเตอร์ Jara ของ¿ Quien Mato Carmencita? มีความนิยมสำหรับการเล่นหมากรุกเป็นและในร้านกาแฟและสี่เหลี่ยมที่คุณจะเห็นคนอย่างจริงจังก้มลงกระดานหมากรุกขณะที่การดำเนินการอภิปรายทางการเมืองรุนแรง. สำนักพิมพ์แห่งชาติ Quimantu (บริษัท ZigZag เก่าซื้อจากรัฐบาลในปี 1971) ได้รับการพิมพ์หลากหลาย หนังสือที่ผลิตและขายในราคาที่ต่ำเพื่อให้ทุกคน แต่ที่ยากจนที่สุดที่จะเป็นเจ้าของหนังสือสนุกกับการอ่านและมีการเข้าถึงวรรณกรรม ในช่วงสองปีของการดำรงอยู่ของมันผลิตเกือบ 12 ล้านหนังสือกระจายพวกเขาไม่เพียง แต่ในร้านหนังสือ แต่ถนนข่าวซุ้ม, รถเมล์ผ่านสหภาพการค้าและในบางโรงงาน. เมฆมืดแต่เมฆมืดเป็นจุดเริ่มต้นที่จะรวบรวม ซีไอเอได้พยายามแล้วการทำรัฐประหารในปี 1970 มีความพยายามลักพาตัวเรียบร้อยสิ้นสุดในคดีฆาตกรรมของนายพลชไนเดอผู้บัญชาการทหารสูงสุดของกองทัพชิลี ITT และ บริษัท อื่น ๆ ที่สหรัฐเรียกร้องให้มีการแทรกแซงยุ่งเด็ดขาดเพิ่มเติมเกี่ยวกับกระทรวงการต่างประเทศ มีการเพิ่มขึ้นมากมายในการระดมทุนให้กับกลุ่มฝ่ายค้านในประเทศชิลีและราคาทองแดงส่งออกที่สำคัญของชิลีได้รับการถูกครอบงำในตลาดโลก เศรษฐกิจเริ่มที่จะอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ และอัตราเงินเฟ้อที่จะปีน. ในตุลาคม 1972 เจ้าของการขนส่งทางถนนฉากกิจขนาดใหญ่ (ยังคงหลงผิดที่เรียกว่า 'ตีรถบรรทุกขับ') เป็นอัมพาตการขนส่งทางถนนหรือการก่อวินาศกรรมโจมตียานพาหนะใด ๆ ที่ยังคงทำงานและการจ่ายเงินค่าจ้างในชีวิตประจำวันได้ดีในส่วนที่เกินจากกำไรปกติที่เจ้าของขับรถบรรทุกที่นำพวกเขาไปยังค่ายด้านถนนของการนัดหยุดงาน บรรยากาศของเหล่านี้คล้ายคลึงกับอุปสรรคโรงกลั่นในสหราชอาณาจักรในปี 2000 แต่ที่ไกลมากขึ้นอย่างจริงจังและมีความรุนแรง อาหารน้ำมันเบนซินและสิ่งจำเป็นอื่น ๆ วิ่งสั้น. ผมใช้เวลาบางส่วนของเวลาว่างของฉันขนถ่ายรถไฟในซันติอาโกของEstación Yungay ข้างทีมงานของอาสาสมัครจัดโดยพรรคคอมมิวนิสต์หนุ่มชิลีและกลุ่มอื่น ๆ . กิจลดลงและความสนใจทั้งหมดก็กลายเป็น ไม่กี่เดือนถัดไปในการเลือกตั้งรัฐสภากลางเทอมเนื่องจากมีนาคม 1973 แม้จะมีการรณรงค์สื่อฝ่ายค้านร่วมกันที่จะบอกเลิกการเจริญเติบโตของการขาดแคลนอาหารและความยากลำบากทางเศรษฐกิจที่ได้รับผลกระทบต่อคุณภาพชีวิตของผู้ใช้แรงงานจำนวนมากได้รับความนิยมเพิ่มขึ้นความสามัคคีร่วมกันของผู้ลงคะแนนเสียง 43.2 ต่อ ร้อย. โดยขณะนี้ แต่พรรคประชาธิปัตย์คริสเตียนหันเด็ดขาดไปทางขวาและเริ่มที่จะระบุมากขึ้นอย่างใกล้ชิดกับบุคคลที่เหมาะสมในแบบดั้งเดิม น้ำหมึกต่อต้านคอมมิวนิสต์และบางครั้งข้อความต่อต้านยิวกลายเป็นบ่อยมากขึ้นในหนังสือพิมพ์ของพวกเขาลา Prensa ร่วมกันนี้บล็อกขวาครอบงำส่วนใหญ่ที่จัดขึ้นทั้งในวุฒิสภาและสภาหอการค้าและสามารถป้องกันการออกกฎหมายใด ๆ ข้อความของพวกเขาเป็นที่นิยมความสามัคคีหมายถึง 'วิธีคอมมิวนิสต์ผ่านกระเพาะอาหารของคุณ' ในคำอื่น ๆ โดยความหิว; และสังคมนิยมนั่นหมายความว่าการส่งเสริมความอิจฉาและความเกลียดชัง (จากที่อุดมไปด้วย). ความรุนแรงของเศรษฐีฝ่ายค้านสหรัฐตอนนี้ตัดสินใจว่าถ้าคะแนนโหวตประชาธิปไตยจะไม่ให้ผลที่จำเป็นก็จะหันไปใช้ความรุนแรงและเรียกร้องให้ทหารที่จะเข้าไปแทรกแซง สถานที่ราชการและสถาบันการศึกษาที่ได้รับการกำหนดเป้าหมายโดยวางเพลิงและการก่อวินาศกรรมของเครือข่ายการผลิตไฟฟ้าที่นำมาบ่อยดำลึกหนาบาง ฉันดูแก๊งของคนชั้นกลางหนุ่มสาวใน Providencia หนึ่งในลู่ทางโพ้นทะเลซันติอาโกลังเลรถเข็นรถโดยสารและการตั้งค่าไฟให้กับพวกเขา. ที่ 29 มิถุนายนถังที่ 2 กรมทหารนำโดยพันเอก Souper และการสนับสนุนจากความเป็นผู้นำของ กลุ่มฟาสซิสต์ปิตุภูมิปีเสรีภาพฉากพยายามทำรัฐประหาร ถังล้อมรอบ La ทำเนียบประธานาธิบดีทำเนียบประธานาธิบดีในใจกลางของซานติเอโก แต่ส่วนที่เหลือของกองกำลังติดอาวุธล้มเหลวที่จะย้ายในการสนับสนุนและการทำรัฐประหารที่ล้มเหลว ผมใช้เวลาในวันนั้นกับเพื่อนของฉันโวล์ฟกังผลิตภาพยนตร์ที่มหาวิทยาลัยเทคนิคแห่งรัฐ, peering มุมถนนรอบและพยายามที่จะถ่ายทำดำเนินการในขณะที่มันได้รับการพัฒนา. เราไม่สามารถบอกได้ในเวลานี้ถ้าเป็นซ้อมใหญ่หรือเริ่มต้นเป็นเท็จ โดยกลุ่มหัวร้อน โล่งอกของเราที่ความล้มเหลวในช่วงสั้น ๆ : มันเป็นที่ชัดเจนทันทีว่าเลวร้ายรออยู่ข้างหน้า ที่ทำงานสถานที่ของฉันสถาบันป่าไม้เราเริ่มที่จะหันไปติดยามในเวลากลางคืนเพื่อป้องกันการก่อวินาศกรรมอาคารกับ สถาบันล้วน Aro ที่โดดเด่นได้รับการซุ่มโจมตีบนถนนในภาคใต้ของพรรคชิลีและคนขับรถตีขึ้น. ในพื้นที่ใกล้เคียงที่ไม่ดีที่ฉันอาศัยอยู่ใกล้กับศูนย์กลางของซันติอาโกเราได้ตั้ง JAP คณะกรรมการอาหารซึ่ง มีวัตถุประสงค์เพื่อปราบปรามการตลาดสีดำ, กีดกันการกักตุนและให้แน่ใจว่าสิ่งจำเป็นพื้นฐานเช่นข้าว, น้ำตาล, น้ำมันปรุงอาหารและเนื้อสัตว์บางส่วนได้รับการแจกจ่ายให้กับประชาชนในท้องถิ่นในราคาอย่างเป็นทางการ เราได้ลงทะเบียนเรียน 1,200 ครอบครัวในพื้นที่ 8 บล็อกและการประชุมใหญ่ประจำสัปดาห์มีผู้เข้าร่วม 400 คนหรือมากกว่า เราทำงานร่วมกับเจ้าของของมุมเล็ก ๆ ร้านขายของชำทั่วไปในพื้นที่นั้น แต่พวกเขาไม่ได้มีความรักสำหรับเรา. กบฏทหารประเทศได้รับการลื่นไถลลงในรัฐพฤตินัยของสงครามกลางเมือง อัลเลนพยายามที่จะควบคุมสถานการณ์โดยรวมทั้งนายทหารในตู้ของเขา แต่หัวหน้ากองทัพของเขาซื่อสัตย์, ทั่วไป Prats ถูกบังคับให้ลาออกจากตำแหน่งเมื่อกลุ่มภรรยาของนายพลระดับสูงอื่น ๆ ฉากสาธิตนอกบ้านของเขากล่าวหาว่าเขาขี้ขลาด เขาเข้ามาแทนที่คือ Augusto Pinochet ทั่วไปที่เชื่อกันว่าเวลาที่ยังคงจงรักภักดีต่อรัฐธรรมนูญ. โดยช่วงต้นเดือนกันยายน 1973 ที่เราคาดหวังอย่างเต็มที่โดยลำดับความรุนแรงของปีกขวากบฏทหารพยายามทำรัฐประหารอีก สนับสนุนฮิตเอกภาพเดินสาธิตใหญ่เมื่อวันที่ 4 กันยายนที่สละเวลาที่จะผ่านในด้านหน้าของทำเนียบประธานาธิบดีพระราชวังที่เหนื่อยและหมดความน่ากลัวเผือดอัลเลนยืนทักทายผู้สนับสนุนของเขา. แต่ไม่มีอะไรเราได้จัดเตรียมไว้สำหรับความรวดเร็วแม่นยำและ จำนวนทั้งสิ้นของการทำรัฐประหารที่เริ่มขึ้นใน Valparaiso ในคืนวันที่ 10 กันยายนและได้รับการควบคุมที่สมบูรณ์ของรัฐบาลเมืองใหญ่, สนามบิน, สถานีวิทยุ, โทรศัพท์เครื่องส่งสัญญาณและการสื่อสารโดย 03:00 ที่ 11 กันยายน. ใน Instituto Forestal, เราพบกันในโรงอาหาร คนส่วนใหญ่ที่เหลือที่จะกลับบ้านในการเก็บรวบรวมเด็กจากโรงเรียนให้ความมั่นใจในความปลอดภัยของครอบครัวของพวกเขา บางคนอาจจะได้รับคำสั่งจากบุคคลที่พวกเขาจะไปที่จุดหนึ่งของเมืองที่จะปกป้องเพื่อรอคำสั่งซื้ออาจจะจับอาวุธขึ้น กลุ่มของเราอยู่บนอาคารเพื่อป้องกันจนเคอร์ฟิวทหารทำให้มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเราที่จะออกจาก วิทยุกระจายเสียงเพลงทหารเท่านั้นและ Bandos, communiquésทหารอ่านในตัดโหดร้ายเสียงกลประกาศเคอร์ฟิวไม่แน่นอนตลอด 24 ชั่วโมงอ่านรายชื่อของผู้ที่ต้องส่งตัวเองในทันทีที่กระทรวงกลาโหมและ เหตุผล 'คำวินิจฉัยทหาร. การทรมานและการฆาตกรรมที่แรกที่เราเชื่อว่าจะมีความต้านทานต่อการที่กองกำลังติดอาวุธจะแบ่งแม้ว่านายพล Prats ก็เดินมาจากทางใต้ที่หัวของทหารที่จงรักภักดีต่อรัฐธรรมนูญ แต่ไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น กระเป๋าของความต้านทานในพื้นที่อุตสาหกรรมของเมืองได้อย่างรวดเร็วและกำจัดอย่างไร้ความปราณี นายทหารบางคนถูกจับกุมคนอื่น ๆ หนีออกนอกประเทศ แต่ไม่มีการปฏิวัติอย่างมีนัยสำคัญ บุคคลที่ได้รับความนิยมของความสามัคคีและ MIR hunkered ลงรบแบบกองโจร แต่มีการทำงานและเปิดเผยต่อสาธารณะมานานที่สุดของผู้นำที่มีอยู่ของพวกเขาที่สามารถระบุตัวได้ทันทีและถูกจับกุมในเร็ว ๆ นี้หรือเสียชีวิต. ร่วมกับอื่น ๆ ที่ไม่ใช่ชาวชิลีฉันซ่อนตัวอยู่ในคืนนั้น ในเรือนของเพื่อนร่วมงานที่อาศัยอยู่ใกล้กับสถาบัน กลับเช้าวันรุ่งขึ้นเราพบว่าสถาบันที่ว่างเปล่าที่มีอาการของประตูที่ได้รับการบังคับและบางรอยกระสุน ทหารลาดตระเวนมาในช่วงเวลากลางคืนและจับกุมผู้อำนวยการและผู้ที่ยังคงอยู่ในยาม เราเดินผ่านอาคารสำนักงานโดยสำนักงานการลบรายชื่อทั้งหมดของชื่อสมาชิกสหภาพแรงงานโปสเตอร์พรรคและป้ายทุกอย่างที่เราควรเมตร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันมาถึงในชิลีที่เกือบตรงครึ่งทางชี้รัฐบาลเอกภาพนิยม Salvador Allende ได้รับเลือกตั้งประธานาธิบดีเมื่อ 4 กันยายน 1970 ความพยายามที่สี่ของเขาที่เป็นประธาน ไปรัฐบาลของพรรคสังคมนิยมของเขาเอง พรรคหัวรุนแรง ( เหมือนพรรคแรงงานของอังกฤษเป็นพันธมิตรของประเทศสังคมนิยม ) , พรรคคอมมิวนิสต์และพรรคเล็กหลาย ๆหนึ่งในนั้นเป็นเศษจากคริสเตียนเดโมแครต

บรรยากาศในประเทศในเดือนมีนาคม 1972 ยังค่อนข้างร่าเริง ต่อไปนี้ที่สำคัญและได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก ความสำเร็จ เช่น ความเบื่อของชิลีทองแดง เหมืองแร่ และการแสวงหาของการปฏิรูปที่ดิน ที่รุนแรงมากขึ้น คนยังรู้สึกว่า ตอนนี้มีรัฐบาลที่เป็นของพวกเขาและจะนำตัวจริงและสนับสนุนการปรับปรุงสำหรับคนยากจนและงั้นหรือ ในคำพูดของคุณ illimani เพลง : ' ถ้าเวลานี้ไม่เซ trata de ให้สหประชาชาติประธานาธิบดี เซอร์ El Pueblo . kgm construya อุนชิลีเบียนเกียน diferente ' ครั้งนี้ไม่ใช่แค่การเปลี่ยนแปลงของประธานาธิบดีคราวนี้ก็จะเป็นคนที่จะสร้างชิลีแตกต่างจริงๆ



radicalised วัฒนธรรมชิลีเป็นอันน่าตื่นเต้น ทุกคนคือ ' comprometido ' - มุ่งมั่น , ยุ่ง ไม่มีที่ว่างให้อยู่ในคำพูดของวิคเตอร์ ราเพลง ' ฉันชิชะ , Ni ลิ ' - รั้ว sitter หรือเบียร์ หรือน้ำมะนาวการอภิปรายทางการเมืองอย่างต่อเนื่องและแพร่หลายในหมู่ทุกเพศทุกวัยและชั้นเรียนของคนซ้ายกลางและขวา หนังสือพิมพ์ ( ส่วนใหญ่อยู่ครูใหญ่ยังคงควบคุมโดยถูกต้อง นิตยสาร วิทยุ และโทรทัศน์ กล่าวถึงการกระทำของรัฐบาล ทุกสัญญาโดย Allende และรัฐมนตรีและทุกการเคลื่อนไหวของฝ่ายค้านที่มีความลึกความซับซ้อนและพิษเกือบเป็นไปไม่ได้ในอังกฤษวันนี้

การเปลี่ยนแปลงไม่เพียงการเมือง พวกเขามีการเปลี่ยนแปลงที่ลึกซึ้งในวัฒนธรรมของชาติ ที่สุดของนักร้อง ที่นิยมมาก นักแสดง ศิลปิน กวี และผู้เขียนระบุอย่างใกล้ชิดกับความสามัคคีเป็นที่นิยม และถือว่าตัวเองมีส่วนร่วมในการต่อสู้ที่นำเข้าเพื่อคุณค่าของ Hollywood , Disney , แบรนิฟสายการบิน' เลือดเย็นผู้ค้าในความฝัน พลิ้วนิตยสารปลูกไขมันที่ค่าใช้จ่ายของเยาวชนใน excoriating คำพูดของวิคเตอร์ ราเป็นเพลง¿เกียนเสื่อóเป็นคาเมนชิตา ? มีความนิยมสำหรับการเล่นหมากรุก และในคาเฟ่และสี่เหลี่ยมที่คุณจะเห็นผู้คนได้งอไปบอร์ดหมากรุกในขณะที่การอภิปรายทางการเมืองที่ดุเดือดจริงๆ

quimantu สำนักพิมพ์แห่งชาติ ( บริษัท ซิกแซก เก่าซื้อโดยรัฐบาลในปี 1971 ) คือการพิมพ์ที่หลากหลายของหนังสือ ผลิต และขายในราคาต่ำ เพื่อให้ทุกคน แต่คนจนเป็นเจ้าของหนังสือ สนุกกับการอ่าน และมีการเข้าถึงวรรณคดี ในช่วงสองปีของการดำรงอยู่มันผลิตเกือบ 12 ล้านเล่ม แจกจ่ายให้พวกเขาไม่เพียง แต่ในร้านหนังสือ แต่ข่าวซุ้มถนนรถโดยสารผ่านสหภาพแรงงาน และในบางโรงงาน


เมฆมืด
แต่เมฆดำเริ่มมารวมตัวกัน ซีไอเอได้พยายามรัฐประหารในปี 1970 กับไม่เรียบร้อยลักพาตัวพยายามจบในการฆาตกรรมทั่วไป ( ผู้บัญชาการทหารสูงสุดแห่งกองทัพชิลี บริษัทเรากำลังขวนขวาย ITT และอื่น ๆเรียกร้องการแทรกแซงเด็ดขาด ในภาครัฐ มีมากเพิ่มทุนกลุ่มฝ่ายค้านในชิลี และราคาทองแดงชิลีเป็นสำคัญส่งออกถูกจัดการในตลาดโลก เศรษฐกิจเริ่มสะดุด และอัตราเงินเฟ้อที่จะปีน

ในตุลาคม 2515 เจ้าของของการขนส่งทางถนนฉากปิดงานใหญ่ ( ยัง ๆเรียกว่า ' รถบรรทุกไดรเวอร์ตี ' ) , paralysing การขนส่งถนนโจมตีหรือทำลายยานพาหนะใด ๆที่ยังคงทำงานและจ่ายค่าจ้างทุกวัน แต่ในส่วนของกำไรปกติที่เจ้าของไดรเวอร์ที่นำรถบรรทุกของพวกเขาไปยังถนนด้านข้าง encampments ของการนัดหยุดงาน บรรยากาศเหล่านี้เป็นคล้ายกับบรรดาของโรงกลั่นที่อุปสรรคในอังกฤษในปี 2000 แต่ไกลรุนแรงมากขึ้นและรุนแรง อาหาร , น้ำมัน , น้ำมันและปัจจัยอื่น ๆวิ่งสั้นๆ