The resulting panic among lenders l

The resulting panic among lenders led to a large withdrawal of credit from the crisis countries, causing a credit crunch and further bankruptcies. In addition, as foreign investors attempted to withdraw their money, the exchange market was flooded with the currencies of the crisis countries, putting depreciative pressure on their exchange rates. To prevent currency values collapsing, these countries' governments raised domestic interest rates to exceedingly high levels (to help diminish flight of capital by making lending more attractive to investors) and to intervene in the exchange market, buying up any excess domestic currency at the fixed exchange rate with foreign reserves. Neither of these policy responses could be sustained for long.

Very high interest rates, which can be extremely damaging to an economy that is healthy, wreaked further havoc on economies in an already fragile state, while the central banks were hemorrhaging foreign reserves, of which they had finite amounts. When it became clear that the tide of capital fleeing these countries was not to be stopped, the authorities ceased defending their fixed exchange rates and allowed their currencies to float. The resulting depreciated value of those currencies meant that foreign currency-denominated liabilities grew substantially in domestic currency terms, causing more bankruptcies and further deepening the crisis.

Other economists, including Joseph Stiglitz and Jeffrey Sachs, have downplayed the role of the real economy in the crisis compared to the financial markets. The rapidity with which the crisis happened has prompted Sachs and others to compare it to a classic bank run prompted by a sudden risk shock. Sachs pointed to strict monetary and contractory fiscal policies implemented by the governments on the advice of the IMF in the wake of the crisis, while Frederic Mishkin points to the role of asymmetric information in the financial markets that led to a "herd mentality" among investors that magnified a small risk in the real economy. The crisis has thus attracted interest from behavioral economists interested in market psychology.[13]

Another possible cause of the sudden risk shock may also be attributable to the handover of Hong Kong sovereignty on 1 July 1997. During the 1990s, hot money flew into the Southeast Asia region through financial hubs, especially Hong Kong. The investors were often ignorant of the actual fundamentals or risk profiles of the respective economies, and once the crisis gripped the region, coupled with the political uncertainty regarding the future of Hong Kong as an Asian financial centre led some investors to withdraw from Asia altogether. This shrink in investments only worsened the financial conditions in Asia[14] (subsequently leading to the depreciation of the Thai baht on 2 July 1997).[15]

Several case studies on the topic – Application of network analysis of a financial system; explains the interconnectivity of financial markets, and the significance of the robustness of hubs or the main nodes.[16][17][18] Any negative externalities in the hubs creates a ripple effect through the financial system and the economy (and, the connected economies) as a whole.[19][20][21]

The foreign ministers of the 10 ASEAN countries believed that the well co-ordinated manipulation of their currencies was a deliberate attempt to destabilize the ASEAN economies. Former Malaysian Prime Minister Mahathir Mohamad accused George Soros of ruining Malaysia's economy with "massive currency speculation". Soros claims to have been a buyer of the ringgit during its fall, having sold it short in 1997.

At the 30th ASEAN Ministerial Meeting held in Subang Jaya, Malaysia, the foreign ministers issued a joint declaration on 25 July 1997 expressing serious concern and called for further intensification of ASEAN's cooperation to safeguard and promote ASEAN's interest in this regard.[22] Coincidentally, on that same day, the central bankers of most of the affected countries were at the EMEAP (Executive Meeting of East Asia Pacific) meeting in Shanghai, and they failed to make the "New Arrangement to Borrow" operational. A year earlier, the finance ministers of these same countries had attended the 3rd APEC finance ministers meeting in Kyoto, Japan, on 17 March 1996, and according to that joint declaration, they had been unable to double the amounts available under the "General Agreement to Borrow" and the "Emergency Finance Mechanism".

As such, the crisis could be seen as the failure to adequately build capacity in time to prevent currency manipulation. This hypothesis enjoyed little support among economists, however, who argue that no single investor could have had enough impact on the market to successfully manipulate the currencies' values. In addition, the level of organization necessary to coordinate a massive exodus of investors from Southeast Asian currencies in order to manipulate their values rendered this possibility remote

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความหวาดกลัวที่เกิดขึ้นในหมู่ผู้ให้กู้นำไปสู่การถอนตัวของสินเชื่อที่มีขนาดใหญ่จากวิกฤตประเทศที่ก่อให้เกิดวิกฤติสินเชื่อและการล้มละลายต่อไป นอกจากนี้ยังเป็นนักลงทุนต่างชาติพยายามที่จะถอนตัวออกเงินของพวกเขาตลาดแลกเปลี่ยนเงินตราถูกน้ำท่วมด้วยสกุลเงินของวิกฤตประเทศกดดัน depreciative อัตราแลกเปลี่ยนของพวกเขา เพื่อป้องกันไม่ให้ค่าสกุลเงินยุบรัฐบาลประเทศเหล่านี้ปรับขึ้นดอกเบี้ยในประเทศให้อยู่ในระดับสูงมาก (เพื่อช่วยลดเที่ยวบินของเงินทุนโดยการให้กู้ยืมเงินที่น่าสนใจอื่น ๆ อีกมากมายให้กับนักลงทุน) และจะเข้าไปแทรกแซงในตลาดแลกเปลี่ยนเงินตรา, ซื้อสกุลเงินในประเทศส่วนเกินใด ๆ ที่คงที่ อัตราแลกเปลี่ยนที่มีทุนสำรองเงินตราต่างประเทศ ทั้งการตอบสนองนโยบายเหล่านี้อาจจะยั่งยืนนาน. สูงมากอัตราดอกเบี้ยซึ่งสามารถสร้างความเสียหายอย่างมากต่อเศรษฐกิจที่จะมีสุขภาพดี, คร่าชีวิตผู้คนอีกต่อเศรษฐกิจในสภาวะที่เปราะบางอยู่แล้วในขณะที่ธนาคารกลางถูกทยอยทุนสำรองเงินตราต่างประเทศซึ่ง พวกเขามีจำนวน จำกัด เมื่อมันเป็นที่ชัดเจนว่ากระแสของเงินทุนหนีประเทศเหล่านี้ไม่ได้จะหยุดเจ้าหน้าที่หยุดการปกป้องอัตราแลกเปลี่ยนคงที่ของพวกเขาและได้รับอนุญาตให้สกุลเงินของพวกเขาที่จะลอย ค่าเสื่อมราคาที่เกิดจากสกุลเงินเหล่านั้นหมายความว่าหนี้สินที่เป็นเงินตราสกุลต่างประเทศที่เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในแง่สกุลเงินในประเทศที่ก่อให้เกิดการล้มละลายมากขึ้นและต่อไปลึกวิกฤต. นักเศรษฐศาสตร์อื่น ๆ รวมทั้งโจเซฟสติกลิตซ์และเจฟฟรีย์แซคส์ได้วัดผลบทบาทของเศรษฐกิจที่แท้จริงใน วิกฤตเมื่อเทียบกับตลาดการเงิน รวดเร็วซึ่งวิกฤตที่เกิดขึ้นได้รับแจ้งแมนแซคส์และอื่น ๆ เพื่อเปรียบเทียบกับการทำงานของธนาคารคลาสสิกได้รับแจ้งจากช็อตที่มีความเสี่ยงอย่างฉับพลัน แซคส์ชี้ไปที่นโยบายการคลังการเงินและ contractory เข้มงวดดำเนินการโดยรัฐบาลตามคำแนะนำของกองทุนการเงินระหว่างประเทศในการปลุกของวิกฤตในขณะที่เฟรเดริก Mishkin ชี้ไปที่บทบาทของข้อมูลข่าวสารในตลาดการเงินที่นำไปสู่ ​​"ความคิดฝูง" ในหมู่นักลงทุน ที่ขยายความเสี่ยงเล็ก ๆ ในภาคเศรษฐกิจจริง วิกฤตจึงได้ดึงดูดความสนใจจากนักเศรษฐศาสตร์พฤติกรรมที่สนใจในด้านจิตวิทยาตลาด. [13] อีกสาเหตุที่เป็นไปได้ของความเสี่ยงช็อกฉับพลันก็อาจจะเป็นส่วนที่ส่งมอบอำนาจอธิปไตยฮ่องกงวันที่ 1 กรกฎาคม 1997 ในช่วงปี 1990, เงินร้อนบินเข้าไป ภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ผ่านฮับการเงินโดยเฉพาะฮ่องกง นักลงทุนที่มักจะถูกโง่เขลาของปัจจัยพื้นฐานที่เกิดขึ้นจริงหรือความเสี่ยงทางเศรษฐกิจและเมื่อวิกฤตภูมิภาคจับคู่กับความไม่แน่นอนเกี่ยวกับอนาคตทางการเมืองของฮ่องกงเป็นศูนย์กลางทางการเงินในเอเชียนำนักลงทุนบางส่วนที่จะถอนตัวจากเอเชียโดยสิ้นเชิง นี้หดตัวลงในการลงทุนเท่านั้นแย่เงื่อนไขทางการเงินในเอเชีย [14] (ต่อมานำไปสู่การอ่อนค่าของเงินบาทวันที่ 2 กรกฎาคม 1997) [15]. กรณีศึกษาหลายในหัวข้อ - การประยุกต์ใช้การวิเคราะห์เครือข่ายของระบบการเงิน อธิบายการเชื่อมต่อของตลาดการเงินและความสำคัญของความทนทานของฮับหรือโหนดหลัก. [16] [17] [18] ผลกระทบภายนอกเชิงลบใด ๆ ในฮับจะสร้างผลกระเพื่อมผ่านระบบการเงินและเศรษฐกิจ (และ เชื่อมต่อเศรษฐกิจ) รวม. [19] [20] [21] รัฐมนตรีว่าการกระทรวงต่างประเทศของ 10 ประเทศในกลุ่มอาเซียนที่เชื่อกันว่าดีการจัดการประสานของสกุลเงินของพวกเขาเป็นความพยายามโดยเจตนาที่จะไม่มั่นคงเศรษฐกิจอาเซียน อดีตนายกรัฐมนตรีมาเลเซีย Mahathir Mohamad กล่าวหาว่าจอร์จโซรอสของการทำลายเศรษฐกิจของมาเลเซียด้วย "การเก็งกำไรสกุลเงินใหญ่" โซรอสอ้างว่าได้รับผู้ซื้อริงกิตในช่วงฤดูใบไม้ร่วงที่มีการขายสั้น ๆ ในปี 1997 ในการประชุมรัฐมนตรีต่างประเทศอาเซียนวันที่ 30 ที่จัดขึ้นใน Subang Jaya, มาเลเซีย, รัฐมนตรีต่างประเทศออกแถลงการณ์ร่วมกันเมื่อวันที่ 25 กรกฎาคม 1997 แสดงความกังวลอย่างจริงจังและที่เรียกว่า สำหรับแรงต่อไปของความร่วมมือของอาเซียนในการปกป้องและส่งเสริมความสนใจของอาเซียนในเรื่องนี้. [22] บังเอิญในวันเดียวกันกับที่ธนาคารกลางของส่วนใหญ่ของประเทศได้รับผลกระทบอยู่ที่ EMEAP (ผู้บริหารประชุมภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกตะวันออก) การประชุมในเซี่ยงไฮ้ และพวกเขาล้มเหลวที่จะทำให้ "จัดใหม่ไปยืม" การดำเนินงาน ปีก่อนหน้านี้รัฐมนตรีคลังของประเทศเหล่านี้เหมือนกันได้เข้าร่วมรัฐมนตรีเอเปคครั้งที่ 3 การประชุมทางการเงินในเกียวโตประเทศญี่ปุ่นเมื่อวันที่ 17 มีนาคม 1996 และตามประกาศร่วมกันว่าพวกเขาได้รับไม่สามารถที่จะเป็นสองเท่าจำนวนเงินที่มีอยู่ภายใต้ "ความตกลงทั่วไป การยืม "และ" กลไกการเงินฉุกเฉิน ". เช่นวิกฤตอาจจะเห็นเป็นความล้มเหลวในการสร้างความสามารถเพียงพอในเวลาที่จะป้องกันไม่ให้เกิดการจัดการสกุลเงิน สมมติฐานนี้มีความสุขกับการสนับสนุนน้อยในหมู่นักเศรษฐศาสตร์ แต่ที่อ้างว่าไม่มีนักลงทุนคนเดียวอาจจะมีผลกระทบมากพอในตลาดประสบความสำเร็จในการจัดการค่าสกุลเงิน ' นอกจากนี้ระดับขององค์กรที่จำเป็นในการประสานงานการอพยพใหญ่ของนักลงทุนจากเอเชียตะวันออกเฉียงใต้สกุลเงินในการที่จะจัดการกับค่าของพวกเขากลายเป็นความเป็นไปได้ระยะไกลนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทำให้เกิดความตื่นตระหนกในตลอดจนนำไปสู่ใหญ่ถอนสินเชื่อจากวิกฤติประเทศ ก่อให้เกิดวิกฤติสินเชื่อและล้มละลายต่อไป นอกจากนี้ นักลงทุนต่างชาติพยายามที่จะถอนเงิน แลกเปลี่ยนตลาดถูกน้ำท่วมด้วยสกุลเงินของวิกฤติประเทศ กดดัน depreciative อัตราแลกเปลี่ยนของพวกเขา เพื่อป้องกันไม่ให้ค่าเงิน ถล่มรัฐบาลของประเทศเหล่านี้เพิ่มขึ้นอัตราดอกเบี้ยในระดับที่สูงเหลือเกิน ( ช่วยลดเที่ยวบินของเงินทุนโดยการยืมเพิ่มเติมที่น่าสนใจให้กับนักลงทุน ) และการแทรกแซงในตลาดอัตราแลกเปลี่ยนสกุลเงินในประเทศใด ๆ ซื้อมาเกินที่อัตราแลกเปลี่ยนคงที่กับสำรองต่างประเทศ ไม่ตอบสนองนโยบายเหล่านี้อาจจะยั่งยืนนาน

อัตราดอกเบี้ยสูงมากซึ่งสามารถสร้างความเสียหายอย่างมากต่อเศรษฐกิจที่แข็งแรง สร้างความวุ่นวาย และเศรษฐกิจในสถานะที่เปราะบางอยู่แล้ว ในขณะที่ธนาคารกลางมีเลือดออกเงินทุนสำรองเงินตราต่างประเทศ ซึ่งมีปริมาณที่จำกัด เมื่อมันเป็นที่ชัดเจนว่าสถานการณ์ของเงินทุนจากประเทศเหล่านี้ไม่ได้ที่จะหยุดเจ้าหน้าที่หยุดการปกป้องของอัตราแลกเปลี่ยนคงที่และช่วยให้สกุลเงินของพวกเขาลอย . ส่งผลให้มูลค่าของสกุลเงินหลักหมายความว่าเงินตราต่างประเทศสกุลหนี้สินเพิ่มขึ้นอย่างมากในแง่สกุลเงินในประเทศ ก่อให้เกิดการล้มละลายมากขึ้นและยังลดวิกฤต

อื่น ๆรวมทั้งโจเซฟ สติกลิตซ์ และนักเศรษฐศาสตร์ Jeffrey Sachs ,ได้วัดผลบทบาทของเศรษฐกิจที่แท้จริง ในช่วงวิกฤต เมื่อเทียบกับตลาดการเงิน รวดเร็ว ซึ่งวิกฤติที่เกิดขึ้นได้รับ เมื่อเทียบกับธนาคารอื่น ๆคลาสสิกวิ่งแจ้งโดยเสี่ยงช็อกกะทันหัน แซคส์ชี้นโยบายการเงินและนโยบายการคลังที่เข้มงวด contractory ดำเนินการโดยรัฐบาลตามคำแนะนำของ IMF ในการปลุกของวิกฤตในขณะที่เฟรเดอริกมิชคิ้นจุดสารสนเทศอสมมาตรในตลาดการเงินที่นำไปสู่ " ต้อนความคิด " ของนักลงทุนที่เพิ่มความเสี่ยงเล็กน้อยในภาคเศรษฐกิจจริง วิกฤต จึงดึงดูดความสนใจจากนักเศรษฐศาสตร์เชิงพฤติกรรมความสนใจในจิตวิทยาของตลาด . [ 13 ]

อีกสาเหตุที่เป็นไปได้ของช็อกฉับพลันความเสี่ยงอาจ attributable เพื่อส่งมอบอำนาจอธิปไตยของฮ่องกง เมื่อ 1 กรกฎาคม 1997 ในช่วงปี 1990 , เงินร้อนบินในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ผ่านฮับทางการเงิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฮ่องกง นักลงทุนมักจะถูกละเลยพื้นฐานจริง หรือความเสี่ยงโปรไฟล์ของประเทศนั้นๆ และเมื่อวิกฤต gripped ภูมิภาคประกอบกับความไม่แน่นอนทางการเมือง เกี่ยวกับอนาคตของฮ่องกงเป็นศูนย์กลางทางการเงินในเอเชียทำให้นักลงทุนบางส่วนที่จะถอนตัวจากเอเชียทั้งหมด ลดขนาดนี้ในการลงทุนเท่านั้น เนื่องจากสภาพทางการเงินในเอเชีย [ 14 ] ( โดยนำค่าเสื่อมราคาของค่าเงินบาทเมื่อวันที่ 2 กรกฎาคม 2540 [ 15 ]

)หลายกรณีศึกษาในหัวข้อ–การประยุกต์ใช้การวิเคราะห์เครือข่ายของระบบการเงิน อธิบาย interconnectivity ของตลาดการเงินและความทนทานของฮับหรือโหนดหลัก . [ 16 ] [ 17 ] [ 18 ] ผลกระทบภายนอกเชิงลบใด ๆในฮับสร้างผลกระเพื่อมผ่านระบบการเงินและเศรษฐกิจ ( และ , เชื่อมต่อเศรษฐกิจโดยรวม [ 19 ] [ 20 ] [ 21 ]

รัฐมนตรีต่างประเทศของอาเซียน ๑๐ ประเทศ เชื่อว่าดีประสานการจัดการสกุลเงินของพวกเขาคือความพยายามโดยเจตนาที่จะเสถียรเศรษฐกิจอาเซียน . อดีตนายกรัฐมนตรีของมาเลเซีย มหาเธร์ โมฮัมหมัด กล่าวหาว่าจอร์จ โซรอสทำลายเศรษฐกิจของมาเลเซียด้วย " เก็งกำไร " เงินตรามหาศาล โซรอสอ้างว่าเป็นผู้ซื้อของริงกิตในช่วงฤดูใบไม้ร่วงการขายสั้นๆใน 1997 .

ที่ 30 การประชุมรัฐมนตรีอาเซียนที่จัดขึ้นใน Subang Jaya , มาเลเซีย รัฐมนตรีต่างประเทศออกปฏิญญาร่วม ในวันที่ 25 กรกฎาคม 2540 แสดงความกังวลอย่างรุนแรงและเรียกแรงเพิ่มเติมความร่วมมือของอาเซียน เพื่อรักษาและส่งเสริมผลประโยชน์ของอาเซียน ในการนี้ [ 22 ] บังเอิญในที่เดียวกัน วันนายธนาคารกลางส่วนใหญ่ของประเทศที่ได้รับผลกระทบ emeap ( ประชุมผู้บริหารของเอเชียแปซิฟิก ) การประชุมในเซี่ยงไฮ้และพวกเขาล้มเหลวในการทำ " ข้อตกลงใหม่เพื่อกู้ " ) ปีก่อนหน้านี้ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังของประเทศเหล่านี้ได้เข้าร่วมการประชุมรัฐมนตรีคลังเอเปค ครั้งที่ 3 ในเกียวโต ประเทศญี่ปุ่น ในวันที่ 17 มีนาคม 2539 และตามที่ร่วมการประกาศพวกเขาได้รับไม่สามารถเพิ่มปริมาณที่มีอยู่ภายใต้ " ข้อตกลงยืม " และ " ฉุกเฉินทางการเงินกลไก "

เช่น วิกฤต อาจจะเห็นเป็นความล้มเหลวเพียงพอที่จะสร้างความสามารถในเวลาเพื่อป้องกันการแลกเปลี่ยนการจัดการ สมมติฐานนี้ชอบสนับสนุนน้อยในหมู่นักเศรษฐศาสตร์ อย่างไรก็ตามใครเถียงว่าไม่โสด นักลงทุนอาจจะมีผลกระทบเพียงพอในตลาดเรียบร้อยแล้วจัดการสกุลเงินค่า นอกจากนี้ระดับขององค์กรที่จำเป็นในการประสานงานการอพยพใหญ่ของนักลงทุนจากสกุลเงินเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เพื่อจัดการค่าของพวกเขาที่แสดงความเป็นไปได้ระยะไกล