The erosion of cultures – and of “c

The erosion of cultures – and of “culture” as a whole - is the theme that runs through the last 25 years of my artistic practice. Cultures emerge, become obsolete, and are replaced by new ones. With the vanishing of cultures, some people are displaced and destroyed. We are currently told that the paper book is bound to die. The library, as a place, is finished. One might ask so what? Do we really believe that “new technologies” will change anything concerning our existential dilemma, our human condition? And even if we could change the content of all the books on earth, would this change anything in relation to the domination of analytical knowledge over intuitive knowledge? What is it in ourselves that insists on grabbing, on casting the flow of experience into concepts?
When I was younger, I was very upset with the ideologies of progress. I wanted to destroy them by showing that we are still primitives. I had the profound intuition that as a species, we had not evolved that much. Now I see that our belief in progress stems from our fascination with the content of consciousness. Despite appearances, our current obsession for changing the forms in which we access culture is but a manifestation of this fascination.
My work, in 3D as well as in painting, originates from the very idea that ultimate knowledge could very well be an erosion instead of an accumulation. The title of one of my pieces is “ All Ideas Look Alike”. Contemporary art seems to have forgotten that there is an exterior to the intellect. I want to examine thinking, not only “what” we think, but “that” we think.
So I carve landscapes out of books and I paint romantic landscapes. Mountains of disused knowledge return to what they really are: mountains. They erode a bit more and they become hills. Then they flatten and become fields where apparently nothing is happening. Piles of obsolete encyclopedias return to that which does not need to say anything, that which simply IS. Fogs and clouds erase everything we know, everything we think we are.
After 30 years of practice, the only thing I still wish my art to do is this: to project us into this thick “cloud of unknowing.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

The erosion of cultures – and of “culture” as a whole - is the theme that runs through the last 25 years of my artistic practice. Cultures emerge, become obsolete, and are replaced by new ones. With the vanishing of cultures, some people are displaced and destroyed. We are currently told that the paper book is bound to die. The library, as a place, is finished. One might ask so what? Do we really believe that “new technologies” will change anything concerning our existential dilemma, our human condition? And even if we could change the content of all the books on earth, would this change anything in relation to the domination of analytical knowledge over intuitive knowledge? What is it in ourselves that insists on grabbing, on casting the flow of experience into concepts? When I was younger, I was very upset with the ideologies of progress. I wanted to destroy them by showing that we are still primitives. I had the profound intuition that as a species, we had not evolved that much. Now I see that our belief in progress stems from our fascination with the content of consciousness. Despite appearances, our current obsession for changing the forms in which we access culture is but a manifestation of this fascination. งาน ใน 3D เช่นในจิตรกรรม มีต้นกำเนิดมาจากความคิดมากว่า ความรู้ที่ดีที่สุดดีสามารถการกัดเซาะแทนการสะสม ชื่อเรื่องของหนึ่งชิ้นของฉันคือ "ทุกความคิดดูเหมือนกัน" ศิลปะร่วมสมัยดูเหมือนว่าจะ ลืมว่า มีตัวนอกเพื่อสติปัญญา ต้องการตรวจสอบคิด ไม่เพียงแต่ "อะไร" เราคิดว่า แต่ "" เราคิดว่า ดังนั้น ฉันแกะสลักภูมิประเทศจากหนังสือ และผมสีภูมิประเทศที่โรแมนติก ภูเขาความรู้ disused กลับไปจริง ๆ คืออะไร: ภูเขา จะกัดกร่อนเล็กน้อย และพวกเขากลายเป็นภูเขา แล้วจะทำให้แบน และเป็น เขตที่เห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น กองสารานุกรมล้ากลับที่ไม่จำเป็นต้องพูด อะไรก็ได้ เมฆและ fogs ลบทุกอย่างที่เรารู้ ทุกอย่างที่เราคิดว่า เราเป็น หลังจาก 30 ปีของการปฏิบัติ สิ่งเดียวที่ยังคงต้องปะของฉันไปทำนี่: ไปยังโครงการเราเป็นนี้หนา " cloud ของ unknowing "

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กัดเซาะของวัฒนธรรม - และ "วัฒนธรรม" ในฐานะที่เป็น - เป็นรูปแบบที่ไหลผ่านช่วง 25 ปีของการปฏิบัติงานศิลปะของฉัน วัฒนธรรมโผล่ออกมากลายเป็นล้าสมัยและจะถูกแทนที่ด้วยใหม่ กับการหายไปของวัฒนธรรมบางคนจะย้ายและทำลาย ขณะนี้เรากำลังบอกว่าหนังสือเล่มกระดาษที่ถูกผูกไว้ที่จะตาย ห้องสมุดเป็นสถานที่ที่จะเสร็จสิ้น หนึ่งอาจจะถามเพื่ออะไร พวกเราเชื่อว่า "เทคโนโลยีใหม่" จะเปลี่ยนอะไรเกี่ยวกับภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกการดำรงอยู่ของเราสภาพของมนุษย์ของเราหรือไม่ และยิ่งถ้าเราสามารถเปลี่ยนเนื้อหาของหนังสือทั้งหมดบนโลกนี้จะเปลี่ยนแปลงอะไรในความสัมพันธ์กับการปกครองของความรู้การวิเคราะห์มากกว่าความรู้ที่ใช้งานง่าย?
มันคืออะไรในตัวเราที่ยืนยันในโลภในการหล่อการไหลของประสบการณ์เข้ามาในแนวความคิดหรือไม่เมื่อผมเป็นเด็กผมรู้สึกเสียใจมากกับอุดมการณ์ของความคืบหน้า ฉันต้องการที่จะทำลายพวกเขาโดยแสดงให้เห็นว่าเรายังคงพื้นฐาน ผมมีสัญชาตญาณที่ลึกซึ้งว่าเป็นสายพันธุ์ที่เราไม่ได้วิวัฒนาการมามาก ตอนนี้ผมเห็นว่าความเชื่อของเราในความคืบหน้าเกิดจากความหลงใหลของเรากับเนื้อหาของสติ แม้จะปรากฏความหลงใหลในปัจจุบันของเราสำหรับการเปลี่ยนรูปแบบในการที่เราเข้าถึงวัฒนธรรม แต่การประกาศของเสน่ห์นี้.
การทำงานของฉันในแบบ 3 มิติเช่นเดียวกับในภาพวาดมาจากความคิดความรู้ที่ดีที่สุดอย่างดีอาจจะพังทลายแทน การสะสม ชื่อของหนึ่งในชิ้นของฉันคือ "ไอเดียทั้งหมดมองเหมือนกัน" ศิลปะร่วมสมัยดูเหมือนจะลืมว่ามีภายนอกเพื่อสติปัญญา ฉันต้องการที่จะตรวจสอบความคิดที่ไม่เพียง แต่ "อะไร" ที่เราคิด แต่ "ว่า" เราคิดว่า.
ดังนั้นผมจึงแกะสลักภูมิทัศน์จากหนังสือและผมสีภูมิทัศน์ที่โรแมนติก เทือกเขาร้างของความรู้กลับไปที่สิ่งที่พวกเขาจริงๆมีภูเขา พวกเขากัดเซาะอีกเล็กน้อยและพวกเขากลายเป็นเนินเขา แล้วพวกเขาก็แผ่สาขาและกลายเป็นที่เห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น กองสารานุกรมล้าสมัยกลับไปยังสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรที่เป็นเพียง .
และเมฆหมอกลบทุกอย่างที่เรารู้ว่าทุกสิ่งที่เราคิดว่าเราจะหลังจาก30 ปีของการปฏิบัติสิ่งเดียวที่ฉันยังคงต้องการงานศิลปะของผมที่จะทำคือ: โครงการเราไปสู่ความหนานี้ "เมฆไม่รู้."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การพังทลายของวัฒนธรรม ) และ " วัฒนธรรม " เป็นทั้ง - ธีมที่วิ่งผ่าน 25 ปีสุดท้ายของการปฏิบัติงานศิลปะของฉัน วัฒนธรรมออกมากลายเป็นล้าสมัยและจะถูกแทนที่ด้วยใหม่ กับการหายไปของวัฒนธรรม บางคนถูกย้ายและถูกทำลาย เรากำลังบอกว่า หนังสือ กระดาษที่ถูกผูกไว้จะตาย ห้องสมุดเป็นสถานที่ที่เสร็จสิ้น หนึ่งอาจจะถามว่าทำไม ?จริงๆเราเชื่อว่า " เทคโนโลยีใหม่ " จะเปลี่ยนอะไรเกี่ยวกับวิกฤต existential ของเราสภาพมนุษย์ของเรา และถ้าเราจะเปลี่ยนเนื้อหาของหนังสือทุกเล่มบนโลกนี้จะเปลี่ยนแปลงอะไรในความสัมพันธ์กับการปกครองของความรู้เชิงวิเคราะห์มากกว่าความรู้ที่ใช้งานง่าย ? มีอะไรในตัวเราที่ยืนยันคว้า ในการหล่อการไหลของประสบการณ์ในแนวคิด ?
ตอนที่ผมยังเป็นเด็ก ผมผิดหวังมากกับอุดมการณ์ของความคืบหน้า ฉันต้องการที่จะทำลายพวกเขาโดยแสดงให้เห็นว่าเรายังคง primitives . ผมมีสัญชาตญาณที่ลึกซึ้งเป็นสายพันธุ์ เราไม่ได้พัฒนามากนัก ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า ความเชื่อของเราในความก้าวหน้า เกิดจากเสน่ห์ของเรากับเนื้อหาของสติ แม้นัดปัจจุบันของเราหลงใหลเปลี่ยนรูปแบบในการที่เราเข้าถึงวัฒนธรรม แต่การแสดงออกของเสน่ห์นี้ .
งานของฉันใน 3D เช่นเดียวกับในจิตรกรรม มาจากความคิดมากว่า ความรู้สูงสุด อาจเป็นดินแทนการสะสม . ชื่อของชิ้นหนึ่งของผมคือ " ความคิดทั้งหมดเหมือนกัน "ศิลปะร่วมสมัยคงลืมไป ว่า มี ภายนอก กับสติปัญญา ฉันต้องการที่จะศึกษาการคิด ไม่ใช่แค่ " อะไร " ที่เราคิด แต่ " ที่เราคิด
ผมสลักทัศนียภาพออกจากหนังสือและฉันวาดทัศนียภาพที่โรแมนติก ภูเขาคืนความรู้ไม่ใช้สิ่งที่พวกเขาจริง ๆคือ ภูเขา พวกเขากัดกร่อนบิตมากขึ้นและพวกเขากลายเป็นเนินจากนั้นก็เกลี่ย และกลายเป็นเขตที่ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เสาเข็มของสารานุกรมล้าสมัยกลับไปที่ซึ่งไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ซึ่งก็เป็น หมอกและเมฆ ลบทุกอย่างที่เรารู้ สิ่งที่เราคิดว่าเราเป็น
หลังจาก 30 ปีของการปฏิบัติ สิ่งเดียวที่ฉันยังคงหวังว่าผลงานของฉันที่จะทำนี้ : โครงการเราเป็นเมฆหนา " ไม่รู้

"