defensive reaction to goal blocking

defensive reaction to goal blocking, provocation or frustration. On the other hand, proactive aggression, is a relatively non-emotional and often premeditated or planned display of aggression, to further one's goals of power, money or external gains (Dodge and Coie, 1987; Poulin and Boivin, 2000). Factor analyses have consistently shown that this bimodal distinction outperforms conceptualizing aggression as a unitary concept (Ross and Babcock, 2009). Individuals can engage in both types of aggression, leading to the view that reactive and proactive aggression are separate dimensions rather than distinct categories (Poulin and Boivin,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปฏิกิริยาป้องกันการบล็อคเป้าหมาย provocation หรือแห้ว บนมืออื่น ๆ รุกรานเชิงรุก มีแบบค่อนข้างไม่อารมณ์ และมักล้ม หรือแผนการรุกราน การเพิ่มเติมเป้าหมายของพลังงาน เงิน หรือกำไรภายนอก (หลบและ Coie, 1987 แสดง Poulin แล้ว Boivin, 2000) วิเคราะห์ปัจจัยได้อย่างต่อเนื่องแสดงว่า ความแตกต่างนี้ bimodal outperforms รุกรานอยู่ตามพรมแดนเป็นแนวคิดที่ unitary (รอสส์และ Babcock, 2009) บุคคลสามารถเข้าร่วมในทั้งสองชนิดรุกราน นำไปสู่มุมมองที่รุกรานปฏิกิริยา และเชิงรุกมีมิติแยกต่างหากแทนที่เป็นประเภทที่แตกต่างกัน (Poulin และ Boivin

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปฏิกิริยาการป้องกันเพื่อปิดกั้นเป้าหมายการยั่วยุหรือแห้ว ในทางตรงกันข้ามรุกรานเชิงรุกเป็นจอแสดงผลที่ค่อนข้างที่ไม่ใช่อารมณ์และไตร่ตรองไว้ล่วงหน้ามักจะวางแผนหรือการรุกรานเพื่อต่อเป้าหมายหนึ่งของอำนาจเงินหรือกำไรภายนอก (ดอดจ์และ Coie 1987; Poulin และ Boivin, 2000) การวิเคราะห์ปัจจัยที่ได้แสดงให้เห็นความแตกต่างอย่างสม่ำเสมอว่า bimodal นี้มีประสิทธิภาพดีกว่าการรุกราน conceptualizing เป็นแนวคิดรวมกัน (รอสส์และแบ็บ 2009) บุคคลที่สามารถมีส่วนร่วมในทั้งสองประเภทของการรุกรานที่นำไปสู่​​มุมมองที่ปฏิกิริยาเชิงรุกและการรุกรานที่มีขนาดที่แยกจากกันมากกว่าประเภทที่แตกต่าง (Poulin และ Boivin,

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปฏิกิริยาการป้องกันเพื่อเป้าหมายบล็อก การยั่วยุหรือแห้ว บนมืออื่น ๆ , เชิงรุกก้าวร้าวค่อนข้างไม่ทางอารมณ์และมักจะเตรียมการหรือวางแผนแสดงความก้าวร้าวต่อหนึ่งเป้าหมายของ อำนาจ เงิน หรือผลประโยชน์ภายนอก ( หลบ และ coie , 1987 ; พูแลน และบอยแวน , 2000 )การวิเคราะห์ปัจจัยที่มีอย่างต่อเนื่องแสดงให้เห็นว่าความแตกต่างไบโมดอลนี้มีประสิทธิภาพดีกว่ามโนทัศน์ความก้าวร้าวเป็นแนวคิดการรวม ( Ross และ Babcock 30 , 2009 ) บุคคลสามารถมีส่วนร่วมในทั้งสองประเภทของความก้าวร้าว ทำให้เกิดมุมมองที่ปฏิกิริยาและเชิงรุกด้านมิติแยกมากกว่าประเภทที่แตกต่างกัน และบอยแวน ( พูแลน ,