The Eastern oyster, Crassostrea vir

The Eastern oyster, Crassostrea virginica, lives in shallow coastal waters and experiences many different environmental extremes including hypoxia, hypercapnia and air exposure and many oysters are infected with the protozoan parasite Perkinsus marinus. The effects of these conditions on oyster metabolism, as measured by oxygen uptake, were investigated. Mild hypercapnia had no effect on the ability of oysters to regulate oxygen uptake in hypoxic water, as measured by the B2 coefficient of oxygen regulation. The average B2 was −0.060×10−3 (±0.01×10−3 S.E.M.; n=20; low and high CO2 treatments combined) in oysters uninfected with P. marinus and −0.056×10−3 (±0.01×10−3 S.E.M.; n=16; low and high CO2 treatments combined) in infected oysters. There was no significant effect of light to moderate infections of P. marinus on oxygen regulation. Nor did the presence of P. marinus have an effect on the rate of oxygen uptake of whole animals in well-aerated water. In well-aerated conditions, oxygen uptake was significantly reduced by moderate hypercapnia in oysters when data from uninfected and infected oysters were combined. Mean oxygen uptake of infected oysters under hypercapnia (pCO2=6–8 Torr; pH 7) was 9.10 μmol O2 g ww−1 h−1 ±0.62 S.E.M. (n=9), significantly different from oxygen uptake under normocapnia (pCO2 ≤1 Torr; pH 8.2) (10.71 μmol O2 g ww−1 h−1 ±0.62 S.E.M.; n=9). Similar to what occurred in infected whole animals, mean oxygen uptake of uninfected gill tissues under high CO2, low pH conditions was 9.44 μmol O2 g ww−1 h−1 ±0.95 S.E.M. (n=10), significantly different from oxygen uptake under low CO2, high pH conditions (12.30 μmol O2 g ww−1 h−1 ±0.95 S.E.M.; n=10). This result is due primarily to the low pH induced by hypercapnia rather than a CO2-specific effect. The presence of P. marinus had no effect on oxygen uptake in gill tissues. Intertidal oysters from South Carolina take up very little oxygen from the air when they are air exposed. Mean oxygen uptake in air at 25°C (5.66×10−4 μmol O2 g ww−1 h−1±2.65×10−4 S.E.M.; n=11) is less than 0.1% of oxygen uptake in seawater, suggesting that upon air exposure, oysters close their valves and isolate themselves from air. Oxygen uptake in air is slightly elevated at 35°C (9.28×10−4 μmol O2 g ww−1 h−1 ±5.57×10−4 S.E.M.; n=11). There was not a strong correlation between oxygen uptake and P. marinus infection intensity at either 25 or 35°C.

s.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หอยนางรมตะวันออก Crassostrea virginica อาศัยอยู่ในน้ำตื้นชายฝั่ง และประสบการณ์ต่าง ๆ รวมทั้งกรณีสุดขั้วด้านสิ่งแวดล้อม hypercapnia และอากาศแสงและหอยนางรมจำนวนมากมีการติดเชื้อมารินุสที่ Perkinsus ของปรสิต protozoan ผลกระทบของเงื่อนไขเหล่านี้เผาผลาญหอยนางรม โดยดูดซึมออกซิเจน วัดถูกตรวจสอบ ไม่มีผลกับความสามารถของหอยนางรมเพื่อควบคุมการดูดซึมออกซิเจนในน้ำแปร วัดโดยค่าสัมประสิทธิ์ B2 ของออกซิเจนระเบียบ hypercapnia อ่อนได้ B2 เฉลี่ยคือ −0.060 × 10−3 (ค่าความคลากเคลื่อน× 10−3 S.E.M.; n = 20 ต่ำ และสูงบำบัด CO2 รวม) ในหอยนางรมที่ไม่ติดเชื้อกับ P. −0.056 และมารินุสที่× 10−3 (ค่าความคลากเคลื่อน× 10−3 S.E.M.; n = 16 ต่ำ และสูงบำบัด CO2 รวม) ในหอยนางรมที่ติดเชื้อ ผลกระทบของแสงการควบคุมการติดเชื้อของมารินุสที่ P. เมื่อกฎระเบียบของออกซิเจนไม่ได้ หรือการปรากฏตัวของมารินุสที่ P. ไม่มีผลต่ออัตราการดูดซึมออกซิเจนของสัตว์ทั้งในน้ำอากาศดี ในสภาพอากาศที่ดี ดูดซึมออกซิเจนมากลดลง hypercapnia ปานกลางในหอยนางรมโดยเมื่อได้รวมข้อมูลจากการติดเชื้อ และติดเชื้อหอยนางรม การดูดซึมออกซิเจนหมายถึงหอยนางรมที่ติดเชื้อภายใต้ hypercapnia (pCO2 = 6-8 Torr; pH 7) เป็น 9.10 ไมโครโมล O2 g ww−1 h−1 ±0.62 S.E.M. (n = 9), แตกต่างจากการดูดซึมออกซิเจนภายใต้ normocapnia (pCO2 ≤ 1 Torr; pH 8.2) (10.71 ไมโครโมล O2 g ww−1 h−1 ±0.62 S.E.M.; n = 9) คล้ายกับสิ่งที่เกิดขึ้นในสัตว์ติดเชื้อทั้งหมด ดูดซึมหมายถึงออกซิเจนของเนื้อเยื่อเหงือกติดเชื้อภายใต้ CO2 สูง สภาวะ pH ต่ำเป็น 9.44 ไมโครโมล O2 g ww−1 h−1 ±0.95 S.E.M. (n = 10), แตกต่างจากการดูดซึมออกซิเจนภายใต้ต่ำ CO2 สภาวะ pH สูง (12.30 ไมโครโมล O2 g ww−1 h−1 ±0.95 S.E.M.; n = 10) ผลลัพธ์นี้คือเนื่องจากหลักการเหนี่ยวนำ โดย hypercapnia มากกว่าผลเฉพาะ CO2 มีค่า pH ต่ำ การปรากฏตัวของมารินุสที่ P. ก็ไม่มีผลในการดูดซึมออกซิเจนในเนื้อเยื่อเหงือก เซาท์แคโรไลนา intertidal นางรมกินน้อยมากออกซิเจนจากอากาศเมื่อสัมผัสกับอากาศ ดูดซึมหมายถึงออกซิเจนในอากาศที่อุณหภูมิ 25° C (5.66 × 10−4 ไมโครโมล O2 g ww−1 h−1±2.65 × 10−4 S.E.M.; n = 11) น้อยกว่า 0.1% ของการดูดซึมออกซิเจนในน้ำทะเล แนะนำว่า เมื่อสัมผัสอากาศ หอยนางรมปิดของวาล์ว และแยกตัวเองจากอากาศ ดูดซึมออกซิเจนในอากาศจะสูงขึ้นเล็กน้อยที่อุณหภูมิ 35° C (9.28 × 10−4 ไมโครโมล O2 g ww−1 h−1 ±5.57 × 10−4 S.E.M.; n = 11) ก็ไม่ได้ความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างดูดซึมออกซิเจนและมารินุสที่ P. ติดเชื้อรุนแรงที่ 25 หรือ 35 ° cs

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หอยนางรมตะวันออก Crassostrea เวอร์อาศัยอยู่ในน้ำตื้นชายฝั่งและประสบการณ์มากมายสุดขั้วด้านสิ่งแวดล้อมที่แตกต่างกันรวมทั้งการขาดออกซิเจน hypercapnia และการสัมผัสอากาศและหอยนางรมจำนวนมากมีการติดเชื้อปรสิต Perkinsus Marinus ผลของเงื่อนไขเหล่านี้ในการเผาผลาญน้ำมันหอยเป็นวัดโดยการดูดซึมออกซิเจนถูกตรวจสอบ hypercapnia อ่อนไม่มีผลกระทบต่อความสามารถของหอยนางรมในการควบคุมการดูดซึมออกซิเจนในน้ำขาดออกซิเจนเป็นวัดโดยค่าสัมประสิทธิ์ B2 ของการควบคุมออกซิเจน B2 เฉลี่ย -0.060 × 10-3 (± 0.01 × 10-3 SEM; n = 20; รักษา CO2 ต่ำและสูงรวม) ในหอยนางรมที่ไม่ติดเชื้อกับพี Marinus และ -0.056 × 10-3 (± 0.01 × 10 3 SEM; n = 16; รักษา CO2 ต่ำและสูงรวม) ในหอยนางรมที่ติดเชื้อ ไม่มีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญของไฟปานกลางติดเชื้อ P. Marinus ในการควบคุมออกซิเจน ก็ไม่ปรากฏตัวของพี Marinus มีผลกระทบต่ออัตราการดูดซึมออกซิเจนของสัตว์ทั้งในน้ำดีมวลเบา อยู่ในสภาพที่ดีมวลเบาออกซิเจนลดลงอย่างมีนัยสำคัญโดย hypercapnia ในระดับปานกลางในหอยนางรมเมื่อข้อมูลจากหอยนางรมที่ไม่ติดเชื้อและติดเชื้อได้รวม หมายถึงการดูดซึมออกซิเจนของหอยนางรมที่ติดเชื้อภายใต้ hypercapnia (pCO2 = 6-8 Torr; ค่า pH 7) เป็น 9.10 ไมโครโมล O2 กรัม WW-1 H-1 ± 0.62 SEM (n = 9) อย่างมีนัยสำคัญที่แตกต่างจากการดูดซึมออกซิเจนภายใต้ normocapnia (pCO2 ≤1 Torr; ค่า pH 8.2) (10.71 ไมโครโมล O2 กรัม WW-1 H-1 ± 0.62 SEM; n = 9) คล้ายกับสิ่งที่เกิดขึ้นในสัตว์ทั้งที่ติดเชื้อหมายถึงการดูดซึมออกซิเจนของเนื้อเยื่อเหงือกติดเชื้อภายใต้ CO2 สูงเงื่อนไขค่า pH ต่ำเป็น 9.44 ไมโครโมล O2 กรัม WW-1 H-1 ± 0.95 SEM (n = 10) อย่างมีนัยสำคัญที่แตกต่างจากการดูดซึมออกซิเจนภายใต้ต่ำ CO2 สภาพความเป็นกรดด่างสูง (12.30 ไมโครโมล O2 กรัม WW-1 H-1 ± 0.95 SEM; n = 10) ผลที่ได้นี้เป็นสาเหตุหลักมาจากค่า pH ต่ำที่เกิดจาก hypercapnia มากกว่าผล CO2 เฉพาะ การปรากฏตัวของพี Marinus ไม่มีผลต่อการดูดซึมออกซิเจนในเนื้อเยื่อของเหงือก หอยนางรม intertidal จาก South Carolina ใช้ออกซิเจนน้อยมากจากอากาศเมื่อพวกเขากำลังสัมผัสอากาศ หมายถึงการดูดซึมออกซิเจนในอากาศที่ 25 ° C (5.66 × 10-4 ไมโครโมล O2 กรัม WW-1 H-1 ± 2.65 × 10-4 SEM; n = 11) น้อยกว่า 0.1% ของออกซิเจนในน้ำทะเลบอกว่าเมื่อ การสัมผัสอากาศหอยนางรมปิดวาล์วของพวกเขาและแยกตัวออกมาจากอากาศ การดูดซึมออกซิเจนในอากาศจะสูงขึ้นเล็กน้อยที่ 35 ° C (9.28 × 10-4 ไมโครโมล O2 กรัม WW-1 H-1 ± 5.57 × 10-4 SEM; n = 11) ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างการดูดซึมออกซิเจนและพี Marinus เข้มการติดเชื้อที่ทั้ง 25 หรือ 35 ° C. s

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตะวันออกหอยนางรมกรามดำ Crassostrea เทน เวอร์จินิกา อาศัยอยู่ในน่านน้ำชายฝั่งตื้น และประสบการณ์ต่าง ๆสิ่งแวดล้อมสุดขั้วรวมทั้งภาวะพระราชบัญญัติ nonlapse และเปิดรับอากาศและหอยนางรมหลายโรคโปรโตซัวปรสิต perkinsus มารินัส . ผลของเงื่อนไขเหล่านี้ในการเผาผลาญ หอยนางรม ซึ่งวัดโดยการใช้ ออกซิเจน คือ พระราชบัญญัติ nonlapse อ่อนไม่มีผลต่อความสามารถของหอยที่ติดตั้งเพื่อควบคุมออกซิเจนในน้ำซึ่งวัดโดย b2 สัมประสิทธิ์การควบคุมออกซิเจน โดยเฉลี่ย 0.060 × 10 − 2 − 3 ( ± 0.01 × 10 − 3 s.e.m. ; n = 20 ; ต่ำและการรักษาสูง CO2 รวมกัน ) ในหอยมาก่อน กับหน้ามารินุส−× 10 − 3 และ 0.056 ( ± 0.01 × 10 − 3 s.e.m. ; n = 16 ; ต่ำและการรักษาสูง CO2 รวมกัน ) ใน หอยนางรมที่ติดเชื้อ ไม่มีอิทธิพลของแสงปานกลาง เชื้อพี. มารีนัสในการควบคุมออกซิเจน และสถานะของหน้ามารินัสจะมีผลกระทบต่ออัตราการใช้ออกซิเจนของสัตว์ทั้งหมดในมวลน้ำ ในการสำรวจสภาพ ออกซิเจนก็ลดลงอย่างมาก โดยในระดับพระราชบัญญัติ nonlapse หอยนางรมเมื่อข้อมูลมาก่อน และติดเชื้อจากหอยนางรมอยู่รวมกัน หมายถึงอัตราการใช้ออกซิเจนของติดเชื้อหอยนางรมภายใต้พระราชบัญญัติ nonlapse ( pco2 = 6 – 8 ทอร์คือ pH 7 ) คือ 9.10 μ mol O2 g WW − 1 H − 1 ± 0.62 s.e.m. ( n = 9 ) แตกต่างจากออกซิเจนภายใต้ normocapnia ( pco2 ≤ 1 ทอร์ ; pH 8.2 ) ( 1 μ mol − O2 g WW 1 H − 1 ± 0.62 s.e.m. ; n = 9 ) คล้ายกับสิ่งที่เกิดขึ้นในสัตว์ทั้งติดเชื้อ หมายถึงการใช้ออกซิเจนของเนื้อเยื่อเหงือกมาก่อน ภายใต้เงื่อนไข คือ คาร์บอนไดออกไซด์สูง pH ต่ำหน้าμ O2 g mol − 1 H − 1 ± WW 0.95 s.e.m. ( N = 10 ) แตกต่างจากออกซิเจนภายใต้ CO2 ต่ำ พีเอชสูง ( 12.30 μ mol − O2 g WW 1 H − 1 ± 0.95 s.e.m. ; n = 10 ) ผลที่ได้นี้เป็นเพราะหลักไปยังเบสต่ำ เนื่องจากพระราชบัญญัติ nonlapse มากกว่า CO2 เฉพาะผล แสดงหน้ามารินัสไม่มีผลต่อสมรรถภาพการใช้ออกซิเจนในเนื้อเยื่อเหงือก หอยนางรมจากป่าโกงกางเซาท์แคโรไลนา ใช้น้อยมาก ออกซิเจนจากอากาศเมื่อมีการสัมผัสอากาศ หมายถึงใช้ออกซิเจนในอากาศที่อุณหภูมิ 25 ° C ( 5.66 × 10 − 4 μ mol − 1 O2 g WW H − 1 ± 2.65 × 10 − 4 s.e.m. ; n = 11 ) น้อยกว่า 0.1% ของออกซิเจนในน้ำทะเล แนะนำว่า เมื่อสัมผัสอากาศ หอยปิดวาล์วและแยกตัวเองจากอากาศ ออกซิเจนในอากาศสูงเล็กน้อยที่ 35 ° C ( 9.28 × 10 − 4 μ mol − 1 O2 g WW H − 1 ± 7 × 10 − 4 s.e.m. ; n = 11 ) ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างออกซิเจนและ P . มารินัสการติดเชื้อความรุนแรงที่ 25 หรือ 35 ° Cs