INTRODUCTIONPrivate label brands, a

INTRODUCTION
Private label brands, also commonly referred to as “own
brands” or “store brands”, consist of merchandise produced
and sold by a specific retailer or chain of retail stores (Kumar
and Steenkamp, 2007). These brands are often thought of as
being of inferior quality to mainstream (i.e. national) brands.
However, research by Verhoef et al. (2002) suggests that
opinions are changing and that private labels are becoming
more acceptable to many consumers. The growth of private
labels has also been accentuated by the rise in power of
retailers, who are increasingly pushing this agenda (Nirmalya,
2007). In due course, retailers are being empowered to extract
higher profit margins, develop customer loyalty and to
increase bargaining power over manufacturers (Batra and
Sinha, 2000).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำ
แบรนด์ฉลากเอกชนยังปกติจะเรียกว่า "ตัวเอง
แบรนด์" หรือ "ร้านค้าแบรนด์" ประกอบด้วยสินค้าที่ผลิต
และจำหน่ายโดยร้านค้าปลีกที่เฉพาะเจาะจงหรือห่วงโซ่ของร้านค้าปลีก (Kumar
และ Steenkamp 2007) แบรนด์เหล่านี้มักจะคิดว่าเป็น
ความเป็นอยู่ของที่มีคุณภาพด้อยกว่าหลัก (เช่นชาติ) แบรนด์.
อย่างไรก็ตามการวิจัยโดย Verhoef et al, (2002) แสดงให้เห็นว่า
มีความคิดเห็นที่มีการเปลี่ยนแปลงและป้ายชื่อส่วนตัวจะกลายเป็น
ที่ยอมรับมากขึ้นให้กับผู้บริโภคจำนวนมาก การเจริญเติบโตของภาคเอกชน
ฉลากยังได้รับการเสริมโดยการเพิ่มขึ้นในอำนาจของ
ร้านค้าปลีกที่มีมากขึ้นในการผลักดันวาระนี้ (Nirmalya,
2007) ในหลักสูตรเนื่องจากร้านค้าปลีกที่มีการเพิ่มขีดความสามารถที่จะดึง
อัตรากำไรที่สูงขึ้นในการพัฒนาความภักดีของลูกค้าและเพื่อ
เพิ่มอำนาจต่อรองมากกว่าผู้ผลิต (Batra และ
Sinha, 2000)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนะนำส่วนป้ายยี่ห้อยังปกติจะเรียกว่า " เองยี่ห้อ " หรือ " ร้านยี่ห้อ " ประกอบด้วย สินค้าที่ผลิตและขายโดยเฉพาะร้านค้าปลีกหรือห่วงโซ่ของร้านค้าปลีก ( กุมารและ steenkamp , 2007 ) แบรนด์เหล่านี้มักจะคิดว่าเป็นมีคุณภาพด้อยกว่าหลัก ( เช่นแห่งชาติ ) ยี่ห้ออย่างไรก็ตาม การวิจัย โดย verhoef et al . ( 2002 ) ชี้ให้เห็นว่าความคิดเห็นที่เปลี่ยนแปลงไปและที่ฉลากเอกชนเป็นมากขึ้น เป็นที่ยอมรับของผู้บริโภคมาก การเจริญเติบโตของส่วนบุคคลป้ายยังได้รับการเน้นโดยการเพิ่มขึ้นในอำนาจของร้านค้าปลีกที่เพิ่มมากขึ้น ( nirmalya ผลักดันวาระนี้ ,2007 ) ในหลักสูตรเนื่องจากร้านค้าปลีกมีอำนาจที่จะสกัดกำไรระยะขอบ , สร้างความภักดีของลูกค้าและเพิ่มอำนาจการต่อรองเหนือผู้ผลิต ( batra และsinha , 2000 )