10. The Human Rights Committee, act

10. The Human Rights Committee, acting under article 5, paragraph 4, of the Optional Protocol to the International Covenant on Civil and Political Rights, is of the view that the facts as found by the Committee do not reveal a violation by France of article 19, paragraph 3, of the Covenant.

[Adopted in English, French and Spanish, the English text being the original version. Subsequently to be issued also in Arabic, Chinese and Russian as part of the Committee's annual report to the General Assembly.]

A. Statement by Mr. Thomas Buergenthal

As a survivor of the concentration camps of Auschwitz and Sachsenhausen whose father, maternal grandparents and many other family members were killed in the Nazi Holocaust, I have no choice but to recuse myself from participating in the decision of this case.

Thomas Buergenthal [signed]

[Original: English]

B. Individual opinion by Nisuke Ando (concurring)

While I do not oppose the adoption of the Views by the Human Rights Committee in the present case, I would like to express my concern about the danger that the French legislation in question, the Gayssot Act, might entail. As I understand it, the Act criminalises the negation ("contestation" in French), by one of the means enumerated in article 23 of the Law on the Freedom of the Press of 1881, of one or several of the crimes against humanity in the sense of article 6 of the Statute of the International Military Tribunal of Nuremberg (see para. 4.2). In my view the term "negation" ("contestation"), if loosely interpreted, could comprise various forms of expression of opinions and thus has a possibility of threatening or encroaching the right to freedom of expression, which constitutes an indispensable prerequisite for the proper functioning of a democratic society. In order to eliminate this possibility it would probably be better to replace the Act with a specific legislation prohibiting well-defined acts of anti-semitism or with a provision of the criminal code protecting the rights or reputations of others in general.

Nisuke Ando [signed]

[Original: English]

C. Individual opinion by Elizabeth Evatt and David Kretzmer,

co-signed by Eckart Klein (concurring)

1. While we concur in the view of the Committee that in the particular circumstances of this case the right to freedom of expression of the author was not violated, given the importance of the issues involved we have decided to append our separate, concurring, opinion.

2. Any restriction on the right to freedom of expression must cumulatively meet the following conditions: it must be provided by law, it must address one of the aims set out in paragraph 3 (a) and (b) of article 19, and it must be necessary to achieve that aim. In this case we are concerned with the restriction on the author's freedom of expression arising from his conviction for his statements in the interview published in Le Choc du Mois. As this conviction was based on the prohibition laid down in the Gayssot Act, it was indeed a restriction provided by law. The main issue is whether the restriction has been shown by the State party to be necessary, in terms of article 19, paragraph 3 (a), for respect of the rights or reputations of others.

3. The State party has argued that the author's conviction was justified "by the necessity of securing respect for the judgment of the International Military Tribunal at Nuremburg, and through it the memory of the survivors and the descendants of the victims of Nazism." While we entertain no doubt whatsoever that the author's statements are highly offensive both to Holocaust survivors and to descendants of Holocaust victims (as well as to many others), the question under the Covenant is whether a restriction on freedom of expression in order to achieve this purpose may be regarded as a restriction necessary for the respect of the rights of others.

4. Every individual has the right to be free not only from discrimination on grounds of race, religion and national origins, but also from incitement to such discrimination. This is stated expressly in article 7 of the Universal Declaration of Human Rights. It is implicit in the obligation placed on States parties under article 20, paragraph 2, of the Covenant to prohibit by law any advocacy of national, racial or religious hatred that constitutes incitement to discrimination, hostility or violence. The crime for which the author was convicted under the Gayssot Act does not expressly include the element of incitement, nor do the statements which served as the basis for the conviction fall clearly within the boundaries of incitement, which the State party was bound to prohibit, in accordance with article 20, paragraph 2. However, there may be circumstances in which the right of a person to be free from incitement to discrimination on grounds of race, religion or national origins cannot be fully protected by a narrow, explicit law on incitement that falls precisely within the boundaries of article 20, paragraph 2. This is the case where, in a particular social and historical context, statements that do not meet the strict legal criteria of incitement can be shown to constitute part of a pattern of incitement against a given racial, religious or national group, or where those interested in spreading hostility and hatred adopt sophisticated forms of speech that are not punishable under the law against racial incitement, even though their effect may be as pernicious as explicit incitement, if not more so.

5. In the discussion in the French Senate on the Gayssot Act the then Minister of Justice, Mr. Arpaillange, explained that the said law, which, inter alia, prohibits denial of the Holocaust, was needed since Holocaust denial is a contemporary expression of racism and anti-semitism. Furthermore, the influence of the author's statements on racial or religious hatred was considered by the Paris Court of Appeal, which held that by virtue of the fact that such statements propagate ideas tending to revive Nazi doctrine and the policy of racial discrimination, they tend to disrupt the harmonious coexistence of different groups in France.

6. The notion that in the conditions of present-day France, Holocaust denial may constitute a form of incitement to anti-semitism cannot be dismissed. This is a consequence not of the mere challenge to well-documented historical facts, established both by historians of different persuasions and backgrounds as well as by international and domestic tribunals, but of the context, in which it is implied, under the guise of impartial academic research, that the victims of Nazism were guilty of dishonest fabrication, that the story of their victimization is a myth and that the gas chambers in which so many people were murdered are "magic".

7. The Committee correctly points out, as it did in its General Comment 10, that the right for the protection of which restrictions on freedom of expression are permitted by article 19, paragraph 3, may relate to the interests of a community as a whole. This is especially the case in which the right protected is the right to be free from racial, national or religious incitement. The French courts examined the statements made by the author and came to the conclusion that his statements were of a nature as to raise or strengthen anti-semitic tendencies. It appears therefore that the restriction on the author's freedom of expression served to protect the right of the Jewish community in France to live free from fear of incitement to anti-semitism. This leads us to the conclusion that the State party has shown that the aim of the restrictions on the author's freedom of expression was to respect the right of others, mentioned in article 19, paragraph 3. The more difficult question is whether imposing liability for such statements was necessary in order to protect that right.

8. The power given to States parties under article 19, paragraph 3, to place restrictions on freedom of expression, must not be interpreted as license to prohibit unpopular speech, or speech which some sections of the population find offensive. Much offensive speech may be regarded as speech that impinges on one of the values mentioned in article 19, paragraph 3 (a) or (b) (the rights or reputations of others, national security, ordre public, public health or morals). The Covenant therefore stipulates that the purpose of protecting one of those values is not, of itself, sufficient reason to restrict expression. The restriction must be necessary to protect the given value. This requirement of necessity implies an element of proportionality. The scope of the restriction imposed on freedom of expression must be proportional to the value which the restriction serves to protect. It must not exceed that needed to protect that value. As the Committee stated in its General Comment 10, the restriction must not put the very right itself in jeopardy.

9. The Gayssot Act is phrased in the widest language and would seem to prohibit publication of bona fide research connected with matters decided by the Nuremburg Tribunal. Even if the purpose of this prohibition is to protect the right to be free from incitement to anti-semitism, the restrictions imposed do not meet the proportionality test. They do not link liability to the intent of the author, nor to the tendency of the publication to incite to anti-semitism. Furthermore, the legitimate object of the law could certainly have been achieved by a less drastic provision that would not imply that the State party had attempted to turn historical truths and experiences into legislative dogma that may not be challenged, no matter what the object behind that challenge, nor its likely consequences. In the present case we are not concerned, however, with the Gayssot Act, in abstracto, but only with the restriction placed on the freedom of expression of the author by his conviction for his statements in the interview in Le Choc du Mois. Does this restricti

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

10.คณะกรรมการสิทธิมนุษยชน 5, 4 ย่อหน้าของโพรโทคอลไม่จำเป็นกับกติกาสากลว่าด้วยพลเมืองและสิทธิทางการเมือง บทความซึ่งเป็นมุมมองที่ว่า ข้อเท็จจริงเป็นการพบโดยคณะกรรมการไม่เปิดเผยการละเมิด โดยฝรั่งเศสบทความ 19 ย่อหน้า 3 พันธสัญญา[นำในอังกฤษ ฝรั่งเศส และ สเปน ข้อความภาษาอังกฤษเป็นรุ่นแรก ต่อไปจะออกยังในภาษาอาหรับ ภาษาจีน และรัสเซียเป็นส่วนหนึ่งของรายงานประจำปีของคณะกรรมการการสมัชชา]อ.คำสั่ง โดยนาย Thomas Buergenthalเป็นผู้รอดชีวิตของค่ายกักกัน Auschwitz และไมน์พ่อ ปู่ย่าตายายแม่ และสมาชิกในครอบครัวจำนวนมากถูกฆ่าตายในฮอโลคอสต์นาซี ฉันมีทางเลือกไม่มีการ recuse ตัวเองจากการมีส่วนร่วมในการตัดสินใจของกรณีนี้Thomas Buergenthal [เซ็นชื่อ][ต้นฉบับ: อังกฤษ]B. ความคิดเห็นแต่ละ โดยผีเสื้อหาง Nisuke (concurring)While I do not oppose the adoption of the Views by the Human Rights Committee in the present case, I would like to express my concern about the danger that the French legislation in question, the Gayssot Act, might entail. As I understand it, the Act criminalises the negation ("contestation" in French), by one of the means enumerated in article 23 of the Law on the Freedom of the Press of 1881, of one or several of the crimes against humanity in the sense of article 6 of the Statute of the International Military Tribunal of Nuremberg (see para. 4.2). In my view the term "negation" ("contestation"), if loosely interpreted, could comprise various forms of expression of opinions and thus has a possibility of threatening or encroaching the right to freedom of expression, which constitutes an indispensable prerequisite for the proper functioning of a democratic society. In order to eliminate this possibility it would probably be better to replace the Act with a specific legislation prohibiting well-defined acts of anti-semitism or with a provision of the criminal code protecting the rights or reputations of others in general.Nisuke Ando [signed][Original: English]C. Individual opinion by Elizabeth Evatt and David Kretzmer,co-signed by Eckart Klein (concurring)1. While we concur in the view of the Committee that in the particular circumstances of this case the right to freedom of expression of the author was not violated, given the importance of the issues involved we have decided to append our separate, concurring, opinion.
2. Any restriction on the right to freedom of expression must cumulatively meet the following conditions: it must be provided by law, it must address one of the aims set out in paragraph 3 (a) and (b) of article 19, and it must be necessary to achieve that aim. In this case we are concerned with the restriction on the author's freedom of expression arising from his conviction for his statements in the interview published in Le Choc du Mois. As this conviction was based on the prohibition laid down in the Gayssot Act, it was indeed a restriction provided by law. The main issue is whether the restriction has been shown by the State party to be necessary, in terms of article 19, paragraph 3 (a), for respect of the rights or reputations of others.

3. The State party has argued that the author's conviction was justified "by the necessity of securing respect for the judgment of the International Military Tribunal at Nuremburg, and through it the memory of the survivors and the descendants of the victims of Nazism." While we entertain no doubt whatsoever that the author's statements are highly offensive both to Holocaust survivors and to descendants of Holocaust victims (as well as to many others), the question under the Covenant is whether a restriction on freedom of expression in order to achieve this purpose may be regarded as a restriction necessary for the respect of the rights of others.

4. Every individual has the right to be free not only from discrimination on grounds of race, religion and national origins, but also from incitement to such discrimination. This is stated expressly in article 7 of the Universal Declaration of Human Rights. It is implicit in the obligation placed on States parties under article 20, paragraph 2, of the Covenant to prohibit by law any advocacy of national, racial or religious hatred that constitutes incitement to discrimination, hostility or violence. The crime for which the author was convicted under the Gayssot Act does not expressly include the element of incitement, nor do the statements which served as the basis for the conviction fall clearly within the boundaries of incitement, which the State party was bound to prohibit, in accordance with article 20, paragraph 2. However, there may be circumstances in which the right of a person to be free from incitement to discrimination on grounds of race, religion or national origins cannot be fully protected by a narrow, explicit law on incitement that falls precisely within the boundaries of article 20, paragraph 2. This is the case where, in a particular social and historical context, statements that do not meet the strict legal criteria of incitement can be shown to constitute part of a pattern of incitement against a given racial, religious or national group, or where those interested in spreading hostility and hatred adopt sophisticated forms of speech that are not punishable under the law against racial incitement, even though their effect may be as pernicious as explicit incitement, if not more so.

5. In the discussion in the French Senate on the Gayssot Act the then Minister of Justice, Mr. Arpaillange, explained that the said law, which, inter alia, prohibits denial of the Holocaust, was needed since Holocaust denial is a contemporary expression of racism and anti-semitism. Furthermore, the influence of the author's statements on racial or religious hatred was considered by the Paris Court of Appeal, which held that by virtue of the fact that such statements propagate ideas tending to revive Nazi doctrine and the policy of racial discrimination, they tend to disrupt the harmonious coexistence of different groups in France.

6. The notion that in the conditions of present-day France, Holocaust denial may constitute a form of incitement to anti-semitism cannot be dismissed. This is a consequence not of the mere challenge to well-documented historical facts, established both by historians of different persuasions and backgrounds as well as by international and domestic tribunals, but of the context, in which it is implied, under the guise of impartial academic research, that the victims of Nazism were guilty of dishonest fabrication, that the story of their victimization is a myth and that the gas chambers in which so many people were murdered are "magic".

7. The Committee correctly points out, as it did in its General Comment 10, that the right for the protection of which restrictions on freedom of expression are permitted by article 19, paragraph 3, may relate to the interests of a community as a whole. This is especially the case in which the right protected is the right to be free from racial, national or religious incitement. The French courts examined the statements made by the author and came to the conclusion that his statements were of a nature as to raise or strengthen anti-semitic tendencies. It appears therefore that the restriction on the author's freedom of expression served to protect the right of the Jewish community in France to live free from fear of incitement to anti-semitism. This leads us to the conclusion that the State party has shown that the aim of the restrictions on the author's freedom of expression was to respect the right of others, mentioned in article 19, paragraph 3. The more difficult question is whether imposing liability for such statements was necessary in order to protect that right.

8. The power given to States parties under article 19, paragraph 3, to place restrictions on freedom of expression, must not be interpreted as license to prohibit unpopular speech, or speech which some sections of the population find offensive. Much offensive speech may be regarded as speech that impinges on one of the values mentioned in article 19, paragraph 3 (a) or (b) (the rights or reputations of others, national security, ordre public, public health or morals). The Covenant therefore stipulates that the purpose of protecting one of those values is not, of itself, sufficient reason to restrict expression. The restriction must be necessary to protect the given value. This requirement of necessity implies an element of proportionality. The scope of the restriction imposed on freedom of expression must be proportional to the value which the restriction serves to protect. It must not exceed that needed to protect that value. As the Committee stated in its General Comment 10, the restriction must not put the very right itself in jeopardy.

9. The Gayssot Act is phrased in the widest language and would seem to prohibit publication of bona fide research connected with matters decided by the Nuremburg Tribunal. Even if the purpose of this prohibition is to protect the right to be free from incitement to anti-semitism, the restrictions imposed do not meet the proportionality test. They do not link liability to the intent of the author, nor to the tendency of the publication to incite to anti-semitism. Furthermore, the legitimate object of the law could certainly have been achieved by a less drastic provision that would not imply that the State party had attempted to turn historical truths and experiences into legislative dogma that may not be challenged, no matter what the object behind that challenge, nor its likely consequences. In the present case we are not concerned, however, with the Gayssot Act, in abstracto, but only with the restriction placed on the freedom of expression of the author by his conviction for his statements in the interview in Le Choc du Mois. Does this restricti

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

10. คณะกรรมการสิทธิมนุษยชนทำหน้าที่ตามมาตรา 5 วรรค 4 ของพิธีสารเลือกรับของกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิพลเมืองและสิทธิทางการเมืองและมีความเห็นว่าข้อเท็จจริงที่พบโดยคณะกรรมการจะไม่เปิดเผยการละเมิดโดยฝรั่งเศสของบทความ 19 วรรค 3 ของข้อตกลง. [นำมาใช้ในภาษาอังกฤษ, ฝรั่งเศสและสเปนเป็นข้อความภาษาอังกฤษรุ่นเดิม ต่อจากนั้นจะออกยังอยู่ในอาหรับ, จีนและรัสเซียเป็นส่วนหนึ่งของรายงานประจำปีของคณะกรรมการในการประชุมสมัชชา.] เอ คำชี้แจงของนายโทมัส Buergenthal ในฐานะที่เป็นผู้รอดชีวิตจากค่ายกักกัน Auschwitz ของ Sachsenhausen และพ่อแม่ปู่ย่าตายายและสมาชิกในครอบครัวอื่น ๆ อีกมากมายถูกฆ่าตายในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของนาซีผมไม่มีทางเลือก แต่ที่จะถอนตัวจากการมีส่วนร่วมในการตัดสินใจของคดีนี้ . โทมัส Buergenthal [ลงนาม] [ต้นฉบับ: ภาษาอังกฤษ] บี ความเห็นส่วนบุคคลโดย Nisuke Ando (ประจวบ) ขณะที่ฉันไม่คัดค้านการยอมรับของผู้ชมโดยคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนของมนุษย์ในกรณีที่ปัจจุบันผมอยากจะแสดงความกังวลของฉันเกี่ยวกับอันตรายที่กฎหมายฝรั่งเศสในคำถาม Gayssot พระราชบัญญัติอาจ นำมาซึ่ง ขณะที่ผมเข้าใจมันพระราชบัญญัติลงโทษปฏิเสธ ("การต่อสู้" ในภาษาฝรั่งเศส) โดยหนึ่งในวิธีการที่ระบุไว้ในบทความ 23 ของกฎหมายเกี่ยวกับเสรีภาพของสื่อมวลชน 1881 หนึ่งหรือหลายของการก่ออาชญากรรมต่อมนุษยชาติใน ความรู้สึกของบทความ 6 ของธรรมนูญศาลทหารระหว่างประเทศของนูเรมเบิร์ก (ดู para. 4.2) ในมุมมองของคำว่า "ปฏิเสธ" ("การต่อสู้") ถ้าตีความอย่างหลวม ๆ อาจรวมถึงรูปแบบต่างๆของการแสดงออกของความคิดเห็นและทำให้มีความเป็นไปได้ของการคุกคามหรือรุกล้ำเข้าไปสิทธิเสรีภาพในการแสดงออกซึ่งถือว่าจำเป็นที่ขาดไม่ได้สำหรับการที่เหมาะสม การทำงานของสังคมประชาธิปไตย เพื่อที่จะกำจัดความเป็นไปได้นี้มันอาจจะดีกว่าที่จะมาแทนที่พระราชบัญญัติที่มีการออกกฎหมายห้ามเฉพาะที่ดีที่กำหนดการกระทำของการต่อต้านชาวยิวหรือกับบทบัญญัติของประมวลกฎหมายอาญาปกป้องสิทธิหรือชื่อเสียงของคนอื่น ๆ ทั่วไป. Nisuke Ando [ลงนาม ] [ต้นฉบับ: ภาษาอังกฤษ] ซี ความเห็นส่วนบุคคลโดยลิซาเบ ธ และเดวิด Evatt Kretzmer, ร่วมลงนามโดย Eckart ไคลน์ (ประจวบ) 1 ในขณะที่เราเห็นในมุมมองของคณะกรรมการว่าในสถานการณ์เฉพาะของกรณีนี้สิทธิเสรีภาพในการแสดงออกของผู้เขียนก็ไม่ได้ละเมิดการให้ความสำคัญของปัญหาที่เกี่ยวข้องกับการที่เราได้ตัดสินใจที่จะผนวกแยกประจวบของเรา, ความเห็น. 2 . ข้อ จำกัด ใด ๆ เกี่ยวกับสิทธิเสรีภาพในการแสดงออกของสะสมต้องตรงตามเงื่อนไขดังต่อไปนี้จะต้องมีการตามที่กฎหมายบัญญัติก็ต้องอยู่หนึ่งในจุดมุ่งหมายที่กำหนดไว้ในวรรค 3 (ก) และ (ข) ของบทความที่ 19 และมันจะต้องเป็น จำเป็นเพื่อให้บรรลุจุดมุ่งหมายที่ ในกรณีนี้เรามีความกังวลกับข้อ จำกัด เกี่ยวกับเสรีภาพของผู้เขียนในการแสดงออกที่เกิดจากความเชื่อมั่นของเขาสำหรับงบของเขาในการให้สัมภาษณ์ที่ตีพิมพ์ใน Le Choc du Mois ขณะที่ความเชื่อมั่นนี้ก็ขึ้นอยู่กับข้อห้ามที่วางไว้ใน Gayssot พระราชบัญญัติมันเป็นจริงข้อ จำกัด ตามที่กฎหมายบัญญัติ ปัญหาหลักไม่ว่าจะเป็นข้อ จำกัด ได้รับการแสดงโดยรัฐภาคีที่จะเป็นสิ่งที่จำเป็นในแง่ของข้อ 19 วรรค 3 (a) สำหรับส่วนที่เกี่ยวกับสิทธิหรือชื่อเสียงของผู้อื่น. 3 รัฐภาคีมีคนแย้งว่าความเชื่อมั่นของผู้เขียนเป็นธรรม "โดยความจำเป็นของการรักษาความปลอดภัยการเคารพการตัดสินของศาลระหว่างประเทศที่ทหาร Nuremburg และผ่านมันความทรงจำของผู้รอดชีวิตและลูกหลานของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของลัทธินาซี." ในขณะที่เราสร้างความบันเทิงที่มีข้อสงสัยใด ๆ ไม่ว่าข้อความของผู้เขียนที่มีความไม่พอใจอย่างมากทั้งความหายนะรอดและเพื่อลูกหลานของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ (เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ อีกหลายคน) คำถามภายใต้กติกาที่เป็นไม่ว่าจะเป็นข้อ จำกัด เสรีภาพในการแสดงออกในการสั่งซื้อเพื่อให้บรรลุนี้ วัตถุประสงค์อาจจะถือเป็นข้อ จำกัด ที่จำเป็นสำหรับการเคารพในสิทธิของผู้อื่น. 4 บุคคลทุกคนมีสิทธิที่จะเป็นอิสระไม่เพียง แต่จากการเลือกปฏิบัติบนพื้นฐานของเชื้อชาติศาสนาและชาติกำเนิด แต่ยังมาจากการยั่วยุที่จะเลือกปฏิบัติดังกล่าว นี่คือที่ระบุไว้อย่างชัดแจ้งในบทความ 7 ของปฏิญญาสากลของสิทธิมนุษยชน มันเป็นนัยในภาระหน้าที่ที่วางอยู่บนรัฐภาคีตามมาตรา 20 วรรค 2 ของข้อตกลงที่จะห้ามตามกฎหมายการสนับสนุนใด ๆ ของชาติเชื้อชาติหรือศาสนาที่ถือว่ายั่วยุให้เลือกปฏิบัติเป็นศัตรูหรือความรุนแรง อาชญากรรมที่ผู้เขียนได้รับการตัดสินภายใต้พระราชบัญญัติ Gayssot ไม่ชัดแจ้งรวมถึงองค์ประกอบของการยั่วยุหรือไม่งบซึ่งทำหน้าที่เป็นพื้นฐานสำหรับฤดูใบไม้ร่วงที่ความเชื่อมั่นอย่างชัดเจนภายในขอบเขตของการยั่วยุซึ่งรัฐภาคีถูกผูกไว้ที่จะห้าม, ตามมาตรา 20 วรรค 2 แต่อาจจะมีสถานการณ์ที่สิทธิของบุคคลที่จะเป็นอิสระจากการยั่วยุให้เลือกปฏิบัติบนพื้นฐานของเชื้อชาติศาสนาหรือชาติกำเนิดไม่สามารถได้รับการคุ้มครองอย่างเต็มที่โดยแคบกฎหมายอย่างชัดเจนในการยั่วยุ ที่ตกได้อย่างแม่นยำภายในขอบเขตของบทความ 20 วรรค 2 นี้เป็นกรณีที่ในบริบททางสังคมและโดยเฉพาะอย่างยิ่งทางประวัติศาสตร์งบที่ไม่ตรงตามเกณฑ์ที่กฎหมายที่เข้มงวดของการยั่วยุที่สามารถแสดงให้เห็นว่าเป็นส่วนหนึ่งของรูปแบบของการยั่วยุกับ รับเชื้อชาติศาสนาหรือกลุ่มแห่งชาติหรือที่ผู้ที่สนใจในการแพร่กระจายความเกลียดชังและความเกลียดชังนำมาใช้ในรูปแบบที่มีความซับซ้อนในการพูดที่ไม่ได้มีโทษตามกฎหมายกับการยั่วยุทางเชื้อชาติแม้ว่าผลของพวกเขาอาจจะเป็นอันตรายเป็นยั่วยุอย่างชัดเจนถ้าไม่มาก . 5 ในการอภิปรายในวุฒิสภาฝรั่งเศส Gayssot พระราชบัญญัตินั้นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุติธรรมนาย Arpaillange อธิบายว่ากฎหมายดังกล่าวซึ่งอนึ่งห้ามปฏิเสธการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่ถูกต้องตั้งแต่หายนะปฏิเสธคือการแสดงออกร่วมสมัยของชนชาติและ ต่อต้านชาวยิว นอกจากนี้อิทธิพลของงบของผู้เขียนเกี่ยวกับความเกลียดชังทางเชื้อชาติหรือศาสนาได้รับการพิจารณาโดยศาลปารีสศาลอุทธรณ์ซึ่งถือได้ว่าโดยอาศัยอำนาจตามความจริงที่ว่างบดังกล่าวเผยแพร่ความคิดพุ่งไปฟื้นความเชื่อนาซีและนโยบายในการเหยียดผิวที่พวกเขามีแนวโน้มที่จะ รบกวนการอยู่ร่วมกันอย่างกลมกลืนของกลุ่มต่าง ๆ ในประเทศฝรั่งเศส. 6 ความคิดที่ว่าในเงื่อนไขของฝรั่งเศสในปัจจุบันปฏิเสธความหายนะอาจเป็นรูปแบบของการยั่วยุให้ต่อต้านชาวยิวไม่สามารถถูกไล่ออก นี่คือผลที่ตามมาไม่เพียงความท้าทายที่จะดีเอกสารข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ที่จัดตั้งขึ้นทั้งโดยนักประวัติศาสตร์ใจและภูมิหลังที่แตกต่างกันเช่นเดียวกับศาลระหว่างประเทศและในประเทศ แต่ของบริบทในการที่จะบอกเป็นนัย ๆ ภายใต้หน้ากากของความเป็นธรรม การวิจัยทางวิชาการที่ตกเป็นเหยื่อของลัทธินาซีมีความผิดฐานการผลิตที่ไม่สุจริตว่าเรื่องราวของการตกเป็นเหยื่อของพวกเขาคือตำนานและเตาแก๊สในการที่ผู้คนจำนวนมากถูกฆ่าตายเป็น "วิเศษ". 7 คณะกรรมการอย่างถูกต้องชี้ให้เห็นเท่าที่จะทำได้ในการแสดงความคิดเห็นทั่วไป 10 ที่ที่เหมาะสมสำหรับการป้องกันที่ข้อ จำกัด เกี่ยวกับเสรีภาพในการแสดงออกได้รับอนุญาตตามมาตรา 19 วรรค 3 อาจเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของชุมชนโดยรวม โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่ได้รับการคุ้มครองสิทธิที่เหมาะสมที่จะเป็นอิสระจากเชื้อชาติศาสนาแห่งชาติหรือยั่วยุ ศาลฝรั่งเศสตรวจสอบงบที่ทำโดยผู้เขียนและมาสรุปว่างบของเขาเป็นของธรรมชาติที่จะเพิ่มหรือเสริมสร้างแนวโน้มต่อต้านยิว จึงปรากฏว่ามีข้อ จำกัด เกี่ยวกับเสรีภาพของผู้เขียนในการแสดงออกทำหน้าที่ในการปกป้องสิทธิของชุมชนชาวยิวในฝรั่งเศสที่จะมีชีวิตเป็นอิสระจากความกลัวของการยั่วยุให้ต่อต้านชาวยิว นี้ทำให้เราสรุปว่ารัฐภาคีได้แสดงให้เห็นว่าจุดมุ่งหมายของข้อ จำกัด ในการเขียนของเสรีภาพในการแสดงออกคือการเคารพสิทธิของคนอื่น ๆ ที่กล่าวถึงในข้อ 19 วรรค 3 คำถามที่ยากมากขึ้นไม่ว่าจะเป็นการจัดเก็บภาษีรับผิดสำหรับการดังกล่าว งบเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อปกป้องสิทธิที่. 8 อำนาจที่กำหนดให้รัฐภาคีตามมาตรา 19 วรรค 3 ที่จะวางข้อ จำกัด เกี่ยวกับเสรีภาพในการแสดงออกจะต้องไม่ถูกตีความว่าเป็นใบอนุญาตที่จะห้ามการพูดไม่เป็นที่นิยมหรือการพูดซึ่งบางส่วนของประชากรพบว่าเป็นที่น่ารังเกียจ คำพูดที่น่ารังเกียจมากอาจจะถือได้ว่าเป็นคำพูดที่ลิดรอนค่าใดค่าหนึ่งที่กล่าวถึงในข้อ 19 วรรค 3 (ก) หรือ (ข) (สิทธิหรือชื่อเสียงของผู้อื่น, การรักษาความปลอดภัยแห่งชาติ Ordre ประชาชนสาธารณสุขหรือศีลธรรม) จึงทำสัญญากำหนดว่าวัตถุประสงค์ของการปกป้องหนึ่งในค่าเหล่านั้นไม่ได้เป็นของตัวเองเหตุผลเพียงพอที่จะ จำกัด การแสดงออก ข้อ จำกัด จะต้องเป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อปกป้องค่าที่กำหนด ความต้องการความจำเป็นนี้แสดงถึงองค์ประกอบของสัดส่วน ขอบเขตของข้อ จำกัด ที่กำหนดไว้ในเสรีภาพในการแสดงออกจะต้องเป็นสัดส่วนกับค่าซึ่งข้อ จำกัด ทำหน้าที่ในการปกป้อง มันจะต้องไม่เกินกว่าที่จำเป็นในการปกป้องค่าที่ ในฐานะที่เป็นคณะกรรมการที่ระบุไว้ในความคิดเห็นทั่วไป 10 ข้อ จำกัด ไม่ต้องใส่ที่ถูกต้องมากตัวเองตกอยู่ในอันตราย. 9 พระราชบัญญัติ Gayssot เป็น phrased ในภาษาที่กว้างที่สุดและดูเหมือนจะห้ามของการวิจัยที่ตีพิมพ์โดยสุจริตเชื่อมต่อกับเรื่องการตัดสินจากศาล Nuremburg แม้ว่าจุดประสงค์ของการห้ามนี้คือการปกป้องสิทธิที่จะเป็นอิสระจากการยั่วยุให้ต่อต้านชาวยิว, ข้อ จำกัด ที่กำหนดไม่ตรงกับการทดสอบสัดส่วน พวกเขาไม่ได้เชื่อมโยงความรับผิดต่อความตั้งใจของผู้เขียนหรือแนวโน้มของสิ่งพิมพ์ที่จะปลุกระดมการต่อต้านชาวยิว นอกจากนี้วัตถุที่ถูกต้องตามกฎหมายของกฎหมายอย่างแน่นอนจะได้รับการประสบความสำเร็จโดยการให้รุนแรงน้อยกว่าที่จะได้หมายความว่ารัฐภาคีมีความพยายามที่จะเปิดความจริงทางประวัติศาสตร์และประสบการณ์เข้ามาในความเชื่อกฎหมายที่อาจไม่ได้รับการท้าทายไม่ว่าสิ่งที่วัตถุที่อยู่เบื้องหลังว่า ความท้าทายหรือผลกระทบของแนวโน้ม ในกรณีนี้เราไม่ได้เกี่ยวข้องอย่างไรกับพระราชบัญญัติ Gayssot ใน Abstracto แต่ด้วยข้อ จำกัด ที่วางอยู่บนเสรีภาพในการแสดงออกของผู้เขียนจากความเชื่อมั่นของเขาสำหรับงบในการให้สัมภาษณ์ของเขาใน Le Choc du Mois ไม่ restricti นี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

10 . คณะกรรมการสิทธิมนุษยชน ทำตามข้อ 5 วรรค 4 ของพิธีสารเลือกรับกับกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิพลเมืองและสิทธิทางการเมือง เป็นมุมมองที่ข้อเท็จจริงเท่าที่พบโดยคณะกรรมการไม่เปิดเผยการละเมิดโดยฝรั่งเศสมาตรา 19 วรรคสาม แห่งพันธสัญญา

[ ใช้ในภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศสและสเปน , ข้อความภาษาอังกฤษเป็นรุ่นเดิมซึ่งจะออกในอาหรับ จีน และรัสเซีย ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของคณะกรรมการประจำปีรายงานต่อสมัชชา ]

. ถ้อยแถลงของนายโทมัส buergenthal

เป็นผู้รอดชีวิตจากค่ายกักกันเอาชวิตซ์ และ ซาชเซน ซนของบิดามารดา , ปู่ย่าตายายของมารดา และหลายอื่น ๆ สมาชิกในครอบครัวถูกฆ่าตายในความหายนะนาซีฉันไม่มีทางเลือกแต่ต้องพิสูจน์ตัวเอง จากการมีส่วนร่วมในการตัดสินใจกรณีนี้

[ ]

buergenthal เซ็นต์โทมัส [ ต้นฉบับ : ภาษาอังกฤษ ]

b . แต่ละความเห็น โดย nisuke อันโด ( อ้างถึง )

ผมไม่ได้คัดค้านการยอมรับความคิดเห็นจากคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนในคดีปัจจุบัน ฉันต้องการจะแสดงความกังวลของฉันเกี่ยวกับอันตรายที่กฎหมายฝรั่งเศสในคำถาม , gayssot แสดงอาจจะครอบคลุม ตามที่ผมเข้าใจ การกระทำ criminalises นิเสธ ( " การต่อสู้ " ในภาษาฝรั่งเศส ) โดยหนึ่งในวิธีการที่ระบุในมาตรา 23 แห่งกฎหมายว่าด้วยเสรีภาพของสื่อมวลชนใน 1881 , หนึ่งหรือหลายของอาชญากรรมต่อมนุษยชาติในแง่ของข้อที่ 6 ของธรรมนูญศาลทหารนานาชาติของ เนิร์นแบร์ก ( เห็นพารา 4.2 ) ในมุมมองของผม คำว่า " ปฏิเสธ " ( " การต่อสู้ " )ถ้าหลวมตีความ อาจประกอบด้วยหลายรูปแบบของการแสดงออกความคิดเห็น และดังนั้นจึง มีความเป็นไปได้ของการคุกคามหรือ encroaching สิทธิเสรีภาพในการแสดงออก ซึ่งถือเป็นสิ่งจำเป็นที่ขาดไม่ได้สำหรับการทำงานที่เหมาะสมของสังคมประชาธิปไตยเพื่อขจัดความเป็นไปได้ก็อาจจะดีกว่าเพื่อใช้แทนกฎหมาย มีกฎหมายเฉพาะกำหนดห้ามการกระทำของการต่อต้านชาวยิวหรือบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายอาญาปกป้องสิทธิหรือชื่อเสียงของผู้อื่น โดยทั่วไป

nisuke อันโด [ ลงชื่อ ]

[ ]

C ต้นฉบับภาษาอังกฤษคิดเห็นโดย อลิซาเบธ เอเวิต และเดวิด kretzmer

,ร่วมลงนามโดย Eckart ไคลน์ ( อ้างถึง )

1 ในขณะที่เราเห็นด้วยในมุมมองของคณะกรรมการ ว่า ในสถานการณ์ที่เฉพาะเจาะจงของกรณีนี้ สิทธิในเสรีภาพแห่งการแสดงออกของผู้เขียนไม่ได้ละเมิดให้ความสำคัญในประเด็นที่เกี่ยวข้อง เราได้ตัดสินใจที่จะผนวกของเราแยก อ้างถึง ความคิดเห็น

2ใด ๆข้อ จำกัด เกี่ยวกับสิทธิและเสรีภาพในการแสดงออกจะต้องสามารถขยายที่ตรงกับเงื่อนไขต่อไปนี้ : มันต้องมีกฎหมาย มันต้องอยู่หนึ่งในจุดมุ่งหมายที่กำหนดไว้ในวรรค 2 ( ก ) และ ( ข ) ของ 19 บทความ และต้องจำเป็นเพื่อให้บรรลุจุดมุ่งหมายในกรณีนี้เรามีความกังวลกับจำกัดเสรีภาพของผู้เขียนของการแสดงออกที่เกิดจากความเชื่อมั่นสำหรับงบของเขาในการสัมภาษณ์ที่ตีพิมพ์ใน Le Choc ดูเดือน . ขณะที่ความเชื่อมั่นนี้ขึ้นอยู่กับการห้ามนอนใน gayssot แสดง มันเป็นข้อ จำกัด โดยกฎหมาย ปัญหาหลักคือว่าข้อ จำกัด ได้ถูกแสดง โดยรัฐภาคีเป็นสิ่งจำเป็นในแง่ของมาตรา 19 วรรคสาม ( ) , การเคารพในสิทธิหรือชื่อเสียงของผู้อื่น

3 รัฐภาคีได้ถกเถียงกันอยู่ว่า ความเชื่อมั่นของผู้เขียนคือธรรม " โดย ความจำเป็นของการเคารพการตัดสินของศาลทหารระหว่างประเทศในนูเรมเบิร์กและผ่านหน่วยความจำของผู้รอดชีวิต และลูกหลานของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของลัทธินาซี" ในขณะที่เราสนุกสนานไม่สงสัยเลยว่า ผู้เขียนมีงบสูงก้าวร้าวทั้งความหายนะรอด และลูกหลานของความหายนะของเหยื่อ ( เช่นเดียวกับหลายอื่น ๆ ) , คำถามตามกติกาไม่ว่าจะเป็นข้อ จำกัด เสรีภาพในการแสดงออก เพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์นี้อาจถือได้ว่าเป็นข้อ จำกัด ที่จำเป็นสำหรับการเคารพสิทธิของผู้อื่น

4 .บุคคลทุกคนมีสิทธิที่จะเป็นอิสระไม่เพียง แต่จากการเลือกปฏิบัติบนพื้นฐานของเชื้อชาติ ศาสนา และชาติกำเนิด แต่ยังมาจากการยุยงให้ เช่น การเลือกปฏิบัติ นี่คือ ที่ระบุไว้อย่างชัดเจนในข้อ 7 ของปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชน มันคือความนัยในหน้าที่อยู่ในรัฐภาคีภายใต้มาตรา 20 วรรค 2ของกติกาห้ามโดยกฎหมายใด ๆ การชาติ เชื้อชาติ หรือศาสนา ความเกลียดชังที่ถือเป็นการยุยงให้เลือกปฏิบัติ , ความเกลียดชังหรือความรุนแรง อาชญากรรมที่ผู้เขียนถูกตัดสินภายใต้กฎหมายไม่ชัด gayssot รวมองค์ประกอบของการยั่วยุ หรืองบซึ่งทำหน้าที่เป็นพื้นฐานสำหรับความเชื่อมั่นลดลงอย่างชัดเจนภายในขอบเขตของการยั่วยุ ,