Theodor W. Adorno (/əˈdɔːrnoʊ/;[6]

Theodor W. Adorno (/əˈdɔːrnoʊ/;[6] German: [aˈdɔʀno]; born Theodor Ludwig Wiesengrund; September 11, 1903 – August 6, 1969) was a German philosopher, sociologist, and composer known for his critical theory of society.

He was a leading member of the Frankfurt School of critical theory, whose work has come to be associated with thinkers such as Ernst Bloch, Walter Benjamin, Max Horkheimer and Herbert Marcuse, for whom the work of Freud, Marx and Hegel were essential to a critique of modern society. He is widely regarded as one of the 20th century's foremost thinkers on aesthetics and philosophy, as well as one of its preeminent essayists. As a critic of both fascism and what he called the culture industry, his writings—such as Dialectic of Enlightenment (1947), Minima Moralia (1951) and Negative Dialectics (1966)—strongly influenced the European New Left.

Amidst the vogue enjoyed by existentialism and positivism in early 20th-century Europe, Adorno advanced a dialectical conception of natural history that critiqued the twin temptations of ontology and empiricism through studies of Kierkegaard and Husserl. As a classically trained pianist whose sympathies with the twelve-tone technique of Arnold Schoenberg resulted in his studying composition with Alban Berg of the Second Viennese School, Adorno's commitment to avant-garde music formed the backdrop of his subsequent writings and led to his collaboration with Thomas Mann on the latter's novel Doctor Faustus, while the two men lived in California as exiles during the Second World War. Working for the newly relocated Institute for Social Research, Adorno collaborated on influential studies of authoritarianism, antisemitism and propaganda that would later serve as models for sociological studies the Institute carried out in post-war Germany.

Upon his return to Frankfurt, Adorno was involved with the reconstitution of German intellectual life through debates with Karl Popper on the limitations of positivist science, critiques of Heidegger's language of authenticity, writings on German responsibility for the Holocaust, and continued interventions into matters of public policy. As a writer of polemics in the tradition of Nietzsche and Karl Kraus, Adorno delivered scathing critiques of contemporary Western culture. Adorno's posthumously published Aesthetic Theory, which he planned to dedicate to Samuel Beckett, is the culmination of a lifelong commitment to modern art which attempts to revoke the "fatal separation" of feeling and understanding long demanded by the history of philosophy and explode the privilege aesthetics accords to content over form and contemplation over immersion.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Theodor W. เธโอดอร์เว (əˈdɔːrnoʊ / [ 6] เยอรมัน: [aˈdɔʀno]; เกิด Theodor ลุดวิก Wiesengrund 11 กันยายน 1903 – 6 สิงหาคม 1969) นักปรัชญาเยอรมัน sociologist และนักแต่งเพลงที่มีชื่อเสียงในทฤษฎีของเขาที่สำคัญของสังคมเขาเป็นสมาชิกชั้นนำของโรงเรียนแฟรงค์เฟิร์ตของทฤษฎีสำคัญ ทำงานได้มาจะเกี่ยวข้องกับนักคิดเช่นโบ ลชเอิร์นส์ Walter Benjamin, Max Horkheimer และเฮอร์เบิร์ต Marcuse ที่งานภัณฑ์ฟรอยด์ Marx และ Hegel เป็นต่อวิจารณ์ของสังคมสมัยใหม่ เขาอย่างกว้างขวางถือเป็นหนึ่งในศตวรรษที่ 20 นักคิดสำคัญในปรัชญาและสุนทรียศาสตร์ essayists ที่โดดเด่นอย่างใดอย่างหนึ่ง เป็นนักวิจารณ์ของฟาสซิสต์และสิ่งที่เขาเรียกว่าอุตสาหกรรมวัฒนธรรม งานเขียนของเขา — เช่นแห่งการตรัสรู้ (1947), Minima Moralia (1951) และค่าลบเผยเหตุ (1966) — อิทธิพลยุโรปใหม่ซ้ายเธโอดอร์เวขั้นสูงความคิดประวัติศาสตร์ธรรมชาติที่ critiqued ทดลองคู่ของภววิทยาและ empiricism ผ่านศึกษาของเคอและ Husserl dialectical ท่ามกลางสมัยสุข โดยอัตถิภาวนิยมและ positivism ในยุโรปช่วงต้นศตวรรษที่ 20 เป็นนักเปียโนคลาสสิกผ่านการฝึกอบรมที่มี sympathies ด้วยเทคนิค twelve-tone ของ Arnold Schoenberg ผลในองค์ประกอบของเขาเรียนกับ Alban Berg โรงเรียนเวียนนาวินาที ความมุ่งมั่นของเธโอดอร์เวเพลงเปรี้ยวจี๊ดเกิดฉากหลังของงานเขียนของเขาในเวลาต่อมา และนำไปสู่เขาร่วมมือกับ Thomas ผู้ชายบนหลังของนวนิยาย Faustus แพทย์ ในขณะที่ชายทั้งสองอาศัยอยู่ในแคลิฟอร์เนียเป็น exiles ในระหว่างสงครามโลกครั้งสอง ทำงานสถาบันวิจัยสังคมใหม่ละออง เธโอดอร์เวร่วมมือในการศึกษาอิทธิพลของอำนาจนิยม คามและโฆษณาชวนเชื่อที่จะต่อเป็นแบบสำหรับศึกษาสังคมวิทยาสถาบัน ดำเนินการในเยอรมนีหลังสงครามเมื่อเขากลับไปแฟรงค์เฟิร์ต เธโอดอร์เวเกี่ยวข้องกับสมอเยอรมันปัญญาชีวิตผ่านอภิปรายกับ Karl Popper บนข้อจำกัดของวิทยาศาสตร์ positivist, critiques ภาษาของ Heidegger ของแท้ รับผิดชอบเยอรมันราว งานเขียน และยังคงแทรกแซงในเรื่องของนโยบายสาธารณะ เป็นนักเขียนของ polemics ในประเพณีของทดีและ Karl Kraus เธโอดอร์เวส่ง critiques scathing ของวัฒนธรรมตะวันตกร่วมสมัย ของเธโอดอร์เว posthumously เผยแพร่ความงามทฤษฎี ที่เขาวางแผนกำหนดให้เบ็คเค็ทท์ Samuel เป็นสุดยอดของศิลปะสมัยใหม่ซึ่งพยายามยกเลิกการ "ร้ายแรงแยก" ความรู้สึกและทำความเข้าใจนาน มาตลอดชีวิตเรียกร้องประวัติศาสตร์ปรัชญา และกระจายสะดวกสวยงามสิทธิ์เนื้อหาฟอร์มและสมาธิมากกว่าแช่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เทโอดอร์ดับบลิวอร์โน่ (/ ədɔːrnoʊ /; [6] เยอรมัน: [adɔʀno]; ประสูติโอดอร์ลุดวิก Wiesengrund; 11 กันยายน 1903 - 6 สิงหาคม 1969) เป็นนักปรัชญาเยอรมันสังคมวิทยาและนักแต่งเพลงที่รู้จักกันสำหรับทฤษฎีของเขาที่สำคัญของสังคมเขาเป็นสมาชิกชั้นนำของโรงเรียนแฟรงค์เฟิร์ตของทฤษฎีที่สำคัญที่มีผลงานที่ได้มาจะเชื่อมโยงกับนักคิดเช่นเอิร์นส์โบลช, วอลเตอร์เบนจามินแม็กซ์ Horkheimer และเฮอร์เบิร์มาร์คัสสำหรับผู้ที่ทำงานของฟรอยด์มาร์กซ์และ Hegel มีความจำเป็นเพื่อ บทวิจารณ์ของสังคมสมัยใหม่ เขาได้รับการยกย่องอย่างกว้างขวางว่าเป็นหนึ่งในนักคิดที่สำคัญที่สุดของศตวรรษที่ 20 ในความงามและปรัชญาเช่นเดียวกับหนึ่งใน essayists โดดเด่นของมัน ในฐานะที่เป็นนักวิจารณ์ของทั้งสองลัทธิฟาสซิสต์และสิ่งที่เขาเรียกว่าอุตสาหกรรมวัฒนธรรมเขียนเช่นตรรกวิทยาแห่งการตรัสรู้ (1947) Minima Moralia (1951) และเรื่อง Negative Dialectics (1966) ของเขา -strongly อิทธิพลซ้ายใหม่ในยุโรป. ท่ามกลางสมัยโดยชอบ อัตถิภาวนิยมและ positivism ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 ยุโรป Adorno ขั้นสูงคิดวิภาษของประวัติศาสตร์ธรรมชาติที่วิเคราะห์ติดตลาดฝาแฝดของอภิปรัชญาและประสบการณ์นิยมผ่านการศึกษาของเคอและ Husserl ในฐานะที่เป็นนักเปียโนที่ได้รับการฝึกฝนคลาสสิกที่มีความเห็นอกเห็นใจด้วยเทคนิคสิบสองเสียงของอาร์โนลเบิรท์ส่งผลให้ในองค์ประกอบของการศึกษาของเขากับเบลล่าภูเขาน้ำแข็งของสองโรงเรียนเวียนนามุ่งมั่น Adorno ของเพลงเปรี้ยวจี๊ดรูปฉากหลังของงานเขียนที่ตามมาของเขาและนำไปสู่การทำงานร่วมกันของเขากับ โทมัสแมนน์นวนิยายหลังของหมอเฟาสตุสในขณะที่ทั้งสองคนอาศัยอยู่ในรัฐแคลิฟอร์เนียเป็นเนรเทศในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ที่ทำงานให้กับสถาบันย้ายใหม่เพื่อการวิจัยสังคม, ดอร์โน่ร่วมมือเกี่ยวกับการศึกษาที่มีอิทธิพลของอำนาจ, ยิวและการโฆษณาชวนเชื่อในภายหลังว่าจะเป็นแบบจำลองสำหรับการศึกษาทางสังคมวิทยาสถาบันการดำเนินการในหลังสงครามเยอรมนี. เมื่อเขากลับไปแฟรงค์เฟิร์ตดอร์โน่ที่เกี่ยวข้องกับ ละลายของชีวิตทางปัญญาเยอรมันผ่านการอภิปรายกับคาร์ลตกใจเกี่ยวกับข้อ จำกัด ของวิทยาศาสตร์เชิงวิพากษ์วิจารณ์ของภาษาของไฮเดกเกอร์ของแท้เขียนในความรับผิดชอบเยอรมันหายนะและการแทรกแซงอย่างต่อเนื่องเข้าไปในเรื่องของนโยบายสาธารณะ ในฐานะที่เป็นนักเขียนของการทะเลาะโต้เถียงในประเพณีของนิทและคาร์ล Kraus ที่ Adorno ส่งวิพากษ์วิจารณ์ในบัดดลของวัฒนธรรมตะวันตกร่วมสมัย Adorno ของการตีพิมพ์ทฤษฎีความงามซึ่งเขาวางแผนที่จะอุทิศเพื่อซามูเอล Beckett เป็นสุดยอดของความมุ่งมั่นตลอดชีวิตให้กับงานศิลปะที่ทันสมัยซึ่งพยายามที่จะยกเลิก "การแยกร้ายแรง" ของความรู้สึกและความเข้าใจเรียกร้องยาวจากประวัติศาสตร์ของปรัชญาและระเบิดความงามสิทธิ์ที่ สอดคล้องกับเนื้อหามากกว่ารูปแบบและการไตร่ตรองมากกว่าการแช่