Helping Anxious Parents Raise Calme

Helping Anxious Parents Raise Calmer Kids By Janice Wood
~ 2 min read
Helping Anxious Parents Raise Calmer Kids
A new study finds that a family intervention can help anxious parents raise calm kids.

Children of anxious parents are at an increased risk of developing anxiety, but that doesn’t have to be the case, according to new research by University of Connecticut Health psychiatrist Dr. Golda Ginsburg.

Ginsburg and her colleagues at Johns Hopkins University tested a one-year family therapy intervention as part of a study of 136 families with at least one parent with anxiety and at least one child between the ages of six and 13.

The study, published in The American Journal of Psychiatry, found family-based intervention works. Only nine percent of children who participated in a therapist-directed family intervention developed anxiety after one year, compared to 21 percent in a group that received written instruction, and 31 percent in the group that did not receive any therapy or written instruction.

“The finding underscores the vulnerability of offspring of anxious parents,” Ginsburg said. “If we can identify kids at risk, let’s try and prevent this.”

Anxiety tends to run in families, with up to 50 percent of children of anxious parents growing up to be anxious themselves, she noted.

“Anxiety and fear are protective and adaptive,” Ginsburg said. “But in anxious kids they may not be, because these children have thoughts about danger and threat when there really isn’t one.”

Both inborn temperament and life experiences play a role, she said. The more negative experiences a person has growing up, the greater the likelihood he or she will struggle with anxiety as an adult.

But there is also a component of anxiety that is learned, taught inadvertently by parents who model the behavior, she said. It’s these learned behaviors and thought patterns that interventions can help change, she claimed.

Most of the adults who participated in the study struggled in school and didn’t tell anyone. They didn’t raise their hands, or they got sick before exams. They might not have had any friends. As adults, their anxiety limits their activities and sometimes those of their family members.

During the study, some of the families participated in eight, hour-long sessions with a trained therapist over a period of two months. Others were just given a pamphlet that contained general information about anxiety disorders and treatments. Still others received nothing at all.

The families who participated in therapy were taught to identify the signs of anxiety and how to reduce it. They practiced problem-solving skills, and exercised safe exposures to whatever made their child anxious.

One of the ways to reduce anxiety is a reality check, according to Ginsburg, such as learning to recognize when a fear is healthy and worth paying attention to, like a growling dog, or unhealthy, like a suspicion that the birthday cake is poisoned.

“We taught the kids how to identify scary thoughts, and how to change them,” Ginsburg said.

For example, if a child is afraid of cats and encounters one in the street, she can first identify the scary thought: “That cat is going to hurt me.” Then she can test that thought: “Is it likely that the cat will hurt me? No, the cat doesn’t look angry. It isn’t baring its teeth or hissing, it’s just sitting there. OK, I can walk past that cat and it won’t do anything.”

The researchers found that, in general, children who participated in the intervention had lower anxiety overall than children who did not participate in the intervention with their families.

The researchers now have received funding from the National Institutes of Health for a follow-up to see whether the effects are maintained over time.

Ginsburg said she wonders whether there would be value in providing regular mental health checkups for families. She added she is considering approaching insurers about offering this to families at risk, to see if it lowers their healthcare costs overall.

“I’d say we need to change our model of mental health to a checkup method — like going to the dentist every six months,” she said.

Source: University of Connecticut

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ช่วยให้พ่อแม่ผู้ปกครองกังวลยกเด็ก Calmer โดย Janice ไม้
~ 2
นาทีอ่านช่วยให้พ่อแม่ผู้ปกครองกังวลยกเด็กCalmer
การศึกษาใหม่พบว่าการแทรกแซงในครอบครัวสามารถช่วยให้ผู้ปกครองกังวลเลี้ยงดูให้เด็กสงบ. เด็กของพ่อแม่กังวลมีความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของการพัฒนาความวิตกกังวล แต่ที่ ไม่จำเป็นต้องเป็นกรณีที่ตามการวิจัยใหม่จากมหาวิทยาลัยคอนเนตทิจิตแพทย์ดร. โกลดาสุขภาพกินส์เบิร์ก. กินส์เบิร์กและเพื่อนร่วมงานของเธอที่มหาวิทยาลัยจอห์นส์ฮอปกินส์ทดสอบการแทรกแซงครอบครัวบำบัดหนึ่งปีเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษา 136 ครอบครัวที่มีอย่าง อย่างน้อยหนึ่งผู้ปกครองมีความวิตกกังวลและอย่างน้อยหนึ่งเด็กที่มีอายุระหว่างหกและ 13 การศึกษาที่ตีพิมพ์ในวารสารจิตเวชอเมริกันพบว่าการแทรกแซงการทำงานของครอบครัวตาม มีเพียงร้อยละเก้าของเด็กที่มีส่วนร่วมในการแทรกแซงครอบครัวบำบัดโรคกำกับการพัฒนาความวิตกกังวลหลังจากหนึ่งปีเมื่อเทียบกับร้อยละ 21 ในกลุ่มที่ได้รับการสอนเป็นลายลักษณ์อักษรและร้อยละ 31 ในกลุ่มที่ไม่ได้รับการรักษาใด ๆ หรือคำสั่งเป็นลายลักษณ์อักษร. "การ การค้นพบช่องโหว่ขีดลูกหลานของพ่อแม่กังวลว่า "กินส์เบิร์กกล่าวว่า "ถ้าเราสามารถระบุเด็กที่มีความเสี่ยงลองและป้องกันนี้." ความวิตกกังวลมีแนวโน้มที่จะทำงานในครอบครัวที่มีถึงร้อยละ 50 ของเด็กของผู้ปกครองกังวลที่เติบโตขึ้นเพื่อเป็นกังวลตัวเองเธอตั้งข้อสังเกต. "ความวิตกกังวลและความหวาดกลัวที่มีป้องกันและ การปรับตัว "กินส์เบิร์กกล่าวว่า "แต่ในเด็กกังวลพวกเขาอาจจะไม่เพราะเด็กเหล่านี้มีความคิดเกี่ยวกับอันตรายและเป็นภัยคุกคามเมื่อมีจริงๆไม่ได้เป็นหนึ่ง." ทั้งสองอารมณ์ที่มีมา แต่กำเนิดและประสบการณ์ชีวิตที่มีบทบาทที่เธอบอกว่า ประสบการณ์เชิงลบมากขึ้นเป็นคนที่มีการเติบโตขึ้นมากขึ้นโอกาสที่เขาหรือเธอจะต่อสู้กับความวิตกกังวลเป็นผู้ใหญ่. แต่ยังมีองค์ประกอบของความวิตกกังวลที่มีการเรียนรู้การเรียนการสอนโดยไม่ได้ตั้งใจโดยผู้ปกครองที่จำลองพฤติกรรมที่เธอกล่าวว่า มันเป็นพฤติกรรมการเรียนรู้เหล่านี้และคิดรูปแบบการแทรกแซงที่สามารถช่วยให้การเปลี่ยนแปลงเธออ้างว่า. ส่วนใหญ่ของผู้ใหญ่ที่มีส่วนร่วมในการศึกษาพยายามในโรงเรียนและไม่ได้บอกใคร พวกเขาไม่ได้ยกมือของพวกเขาหรือพวกเขามีอาการป่วยก่อนการสอบ พวกเขาอาจจะไม่ได้มีเพื่อน ๆ ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่ความวิตกกังวลของพวกเขา จำกัด กิจกรรมและบางครั้งบรรดาสมาชิกในครอบครัวของพวกเขา. ในระหว่างการศึกษาบางครอบครัวมีส่วนร่วมในแปดช่วงชั่วโมงนานกับการบำบัดโรคได้รับการฝึกฝนในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา อื่น ๆ ที่ได้รับเพียงแค่หนังสือเล่มเล็ก ๆ ที่มีข้อมูลทั่วไปเกี่ยวกับความผิดปกติของความวิตกกังวลและการรักษา คนอื่น ๆ ยังได้รับอะไรเลย. ครอบครัวที่เข้าร่วมในการรักษาได้รับการสอนที่จะระบุสัญญาณของความวิตกกังวลและวิธีการลดความมัน พวกเขาได้รับการฝึกฝนทักษะการแก้ปัญหาและใช้สิทธิการรับสัมผัสสารที่ปลอดภัยกับสิ่งที่ทำให้เด็กของพวกเขากังวล. หนึ่งในวิธีการที่จะลดความวิตกกังวลคือการตรวจสอบความจริงตามที่กินส์เบิร์กเช่นการเรียนรู้ที่จะรับรู้เมื่อความกลัวที่จะมีสุขภาพดีและคุ้มค่าให้ความสนใจกับ เหมือนสุนัขคำรามหรือไม่แข็งแรงเช่นสงสัยว่าเค้กวันเกิดเป็นพิษได้. "เราสอนเด็กวิธีการระบุความคิดที่น่ากลัวและวิธีการที่จะเปลี่ยนพวกเขา" กินส์เบิร์กกล่าวว่า. ยกตัวอย่างเช่นถ้าเด็กจะกลัวของแมวและ การเผชิญหน้าอย่างใดอย่างหนึ่งในถนนที่แรกที่เธอสามารถระบุคิดที่น่ากลัว "แมวที่จะไปทำร้ายฉัน." จากนั้นเธอก็สามารถทดสอบความคิดว่า "มันเป็นไปได้ว่าแมวจะทำร้ายฉัน? ไม่มีแมวไม่ได้ดูโกรธ มันไม่ได้ถอดฟันหรือเปล่งเสียงดังกล่าวมันก็เป็นเพียงแค่นั่งอยู่ที่นั่น ตกลงฉันสามารถเดินผ่านมาว่าแมวและมันจะไม่ทำอะไร. "นักวิจัยพบว่าโดยทั่วไปเด็กที่เข้าร่วมในการแทรกแซงมีความวิตกกังวลที่ลดลงโดยรวมกว่าเด็กที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในการแทรกแซงกับครอบครัวของพวกเขา. นักวิจัย ในขณะนี้ได้รับเงินทุนจากสถาบันสุขภาพแห่งชาติสำหรับการติดตามเพื่อดูว่าผลกระทบจะต้องคงอยู่ตลอดเวลา. กินส์เบิร์กกล่าวว่าเธอสงสัยว่าจะมีมูลค่าในการให้บริการการตรวจสุขภาพจิตปกติสำหรับครอบครัว เธอเสริมว่าเธอกำลังพิจารณาเข้าใกล้ผู้ประกันตนเกี่ยวกับการเสนอเรื่องนี้ให้กับครอบครัวที่มีความเสี่ยงเพื่อดูว่าค่าใช้จ่ายในการดูแลสุขภาพลดโดยรวมของพวกเขา. "ผมว่าเราต้องเปลี่ยนรูปแบบของเราสุขภาพจิตกับวิธีการตรวจสอบ - ชอบไปหาหมอฟันทุก หกเดือน "เธอกล่าว. ที่มา: University of Connecticut

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ช่วยให้ผู้ปกครองกังวลเพิ่มขึ้นเด็กโดยเจนิสไม้

~ 2 มินอ่านช่วยพ่อแม่กังวลเพิ่มขึ้นเด็ก
การศึกษาใหม่พบว่า การแทรกแซงของครอบครัวสามารถช่วยให้พ่อแม่กังวล เลี้ยงเด็กใจเย็น

เด็กกังวล ผู้ปกครองมีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นของการพัฒนา ห่วงใย แต่ไม่ต้องเป็นกรณี ตาม การวิจัยใหม่จากมหาวิทยาลัย Connecticut จิตแพทย์สุขภาพดร.โกลดากินสเบิร์ก

กินสเบิร์กและเพื่อนร่วมงานที่ Johns Hopkins University ปีครอบครัวบำบัดโดยการแทรกแซงเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาและครอบครัวที่มีอย่างน้อยหนึ่งผู้ปกครองมีความกังวลและอย่างน้อยหนึ่ง เด็กอายุระหว่าง 6 และ 13 .

ผลการศึกษาที่ตีพิมพ์ในวารสารอเมริกันของจิตเวชศาสตร์ เจอตามงาน ครอบครัว การแทรกแซงเพียง 9 เปอร์เซ็นต์ของเด็กที่เข้าร่วมกับการแทรกแซงการพัฒนาครอบครัวบำบัดความวิตกกังวลหลังจากหนึ่งปี เมื่อเทียบกับร้อยละ 21 ในกลุ่มที่ได้รับการสอนเขียน และ 31 เปอร์เซ็นต์ในกลุ่มที่ไม่ได้รับการรักษาใด ๆหรือเขียนสอน

" การขีดเส้นใต้ช่องโหว่ของลูกหลานของผู้ปกครองกังวลว่า " จินสเบิร์ก ." ถ้าเราสามารถระบุตัวเด็กเสี่ยง , ลองและป้องกัน นี้

ห่วงใยมีแนวโน้มที่จะทำงานในครอบครัว มีถึงร้อยละ 50 ของเด็กของผู้ปกครองกังวลเติบโตขึ้นเป็นกังวลตัวเอง เธอสังเกต

" ความวิตกกังวลและความกลัว จะป้องกันและปรับตัว " กินสเบิร์ก กล่าว " แต่เด็กกังวลว่ามันอาจจะไม่ใช่ เพราะเด็กเหล่านี้มีความคิดเกี่ยวกับอันตรายและภัยคุกคามเมื่อมีจริงๆไม่มี"

ทั้งเกิดอารมณ์และประสบการณ์ชีวิตมีบทบาท เธอกล่าวว่า ลบ เพิ่มเติม ประสบการณ์ คน มีการเติบโตที่มากขึ้นโอกาสที่เขาหรือเธอจะต่อสู้กับความวิตกกังวลเป็นผู้ใหญ่

แต่ยังมีส่วนประกอบของความวิตกกังวลที่เรียนรู้ สอนโดยไม่ได้ตั้งใจ โดยพ่อแม่ที่เป็นรูปแบบพฤติกรรม เธอกล่าวว่ามันเป็นการเรียนรู้พฤติกรรมและความคิดรูปแบบการแทรกแซงสามารถช่วยเปลี่ยนแปลง เธออ้างว่า

ส่วนใหญ่ของผู้ใหญ่ที่เข้าร่วมการต่อสู้ในโรงเรียน และไม่ได้บอกใคร พวกเขาไม่ได้ยกมือของพวกเขาหรือพวกเขาจะป่วยก่อนการสอบ พวกเขาอาจไม่ได้มีเพื่อน เป็นผู้ใหญ่ , ความกังวลของพวกเขา จำกัด กิจกรรมของพวกเขาและบางครั้งบรรดาสมาชิกในครอบครัวของพวกเขา .

ในระหว่างการศึกษาบางส่วนของครอบครัวมีส่วนร่วมในแปดชั่วโมง ช่วงยาว พร้อมบำบัดการฝึกอบรมตลอดระยะเวลา 2 เดือน คนอื่นจะได้รับแผ่นพับที่มีข้อมูลทั่วไปเกี่ยวกับความผิดปกติของความวิตกกังวลและการรักษา ยังมีคนอื่นที่ได้รับไม่มีอะไร

ครอบครัวที่เข้าร่วมการสอนที่จะระบุสัญญาณของความวิตกกังวลและวิธีการลดพวกเขาฝึกทักษะการแก้ปัญหา และออกกำลังกายแบบปลอดภัย อะไรที่จะทำให้ลูกกังวล

วิธีหนึ่งที่จะลดความวิตกกังวลคือการตรวจสอบความเป็นจริง ตามกินสเบิร์กเช่นการเรียนรู้ที่จะรับรู้เมื่อความกลัวคือ สุขภาพ และน่าสนใจ เหมือนเสียงสุนัข หรือที่ไม่แข็งแรง เช่น ความสงสัยว่าวันเกิด

เค้กคือยาพิษ" เราสอนเด็กวิธีการระบุความคิดที่น่ากลัวและวิธีการที่จะเปลี่ยนพวกเขา " กินสเบิร์กบอกว่า

ตัวอย่างเช่นถ้าเด็กกลัวแมวและพบหนึ่งในถนนที่เธอสามารถระบุคิดว่าน่ากลัว : " แมวที่กำลังจะทำร้ายฉัน แล้วเธอจะทดสอบว่า " มันเป็นโอกาสที่แมวจะทำร้ายฉันเหรอ ? ไม่ แมวไม่ค่อยโกรธ ไม่ใช่แบริ่งของฟัน หรือ พร้อมมันก็แค่นั่งอยู่ตรงนั้น โอเค , ฉันสามารถเดินผ่านแมวตัวนั้น และจะไม่ทำอะไรเลย "

นักวิจัยพบว่าโดยทั่วไปเด็กที่เข้าร่วมในการทดลองได้ลดความกังวลโดยรวมมากกว่าเด็กที่ไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมกับครอบครัว

นักวิจัยที่ตอนนี้ได้รับทุนจากสถาบันสุขภาพแห่งชาติ เพื่อติดตามดูว่า ผลจะรักษาตลอดเวลา

กินสเบิร์กกล่าวว่าเธอสงสัยว่า จะมีมูลค่าในการให้บริการสุขภาพจิต การตรวจสุขภาพปกติสำหรับครอบครัว เธอเพิ่ม เธอพิจารณาถึงผู้ประกันตนเกี่ยวกับเสนอนี้เพื่อครอบครัวที่ความเสี่ยงเพื่อดูว่า มันช่วยลดต้นทุนด้านการดูแลสุขภาพโดยรวมของพวกเขา .

" ฉันว่าเราต้องเปลี่ยนรูปแบบของสุขภาพจิตตรวจสุขภาพวิธี - ชอบไปหาหมอฟันทุก 6 เดือน , " เธอกล่าว .

ที่มา : มหาวิทยาลัยคอนเนตทิคัต