Like land-system change (see below)

Like land-system change (see below), local and regional biodiversity changes can have pervasive effects on Earth System functioning and interact with several other planetary boundaries. For example, loss of biodiversity can increase the vulnerability of terrestrial and aquatic ecosystems to changes in climate and ocean acidity, thus reducing the safe boundary levels for these processes.

The current and projected rates of biodiversity loss constitute the sixth major extinction event in the history of life on Earth—the first to be driven specifically by the impacts of human activities on the planet (Chapin et al. 2000). Previous extinction events, such as the Tertiary extinction of the dinosaurs and the rise of mammals, caused massive permanent changes in the biotic composition and functioning of Earth’s ecosystems. This suggests non-linear and largely irreversible consequences of large-scale biodiversity loss.

Accelerated biodiversity loss during the Anthropocene (Mace et al. 2005) is particularly serious, given growing evidence of the importance of biodiversity for sustaining ecosystem functioning and services and for preventing ecosystems from tipping into undesired states (Folke et al. 2004). A diversity of functional response mechanisms to environmental variation among species in an ecosystem maintains resilience to disturbances. Consequently, ecosystems (both managed and unmanaged) with low levels of response diversity within functional groups are particularly vulnerable to disturbances (such as disease) and have a greater risk of undergoing catastrophic regime shifts (Scheffer and Carpenter 2003).

Species play different roles in ecosystems, in the sense of having different effects on ecosystem processes and/or different responses to shifts in the physical or biotic environment (i.e., they occupy different niches). Species loss, therefore, affects both the functioning of ecosystems and their potential to respond and adapt to changes in physical and biotic conditions (Elmqvist et al. 2003, Suding et al. 2008).

Currently, the global extinction rate far exceeds the rate of speciation, and consequently, loss of species is the primary driver of changes in global biodiversity. The average extinction rate for marine organisms in the fossil record is 0.1 to 1 extinctions per million species-years (E/MSY), and extinction rates of mammals in the fossil record also fall within this range (Pimm et al. 1995, Mace et al. 2005). Accelerated species loss is increasingly likely to compromise the biotic capacity of ecosystems to sustain their current functioning under novel environmental and biotic circumstances (Walker et al. 1999).

Since the advent of the Anthropocene, humans have increased the rate of species extinction by 100–1000 times the background rates that were typical over Earth’s history (Mace et al. 2005), resulting in a current global average extinction rate of ≥100 E/MSY. The average global extinction rate is projected to increase another 10-fold, to 100010 000 E/MSY during the current century (Mace et al. 2005). Currently about 25% of species in well-studied taxonomic groups are threatened with extinction (ranging from 12% for birds to 52% for cycads). Until recently, most extinctions (since 1500) occurred on oceanic islands. In the last 20 years, however, about half of the recorded extinctions have occurred on continents, primarily due to land-use change, species introductions, and increasingly climate change, indicating that biodiversity is now broadly at risk throughout the planet.

The lower and upper bounds of extinction rates in the fossil record (0.1–1.0 E/MSY with a median rate for mammals estimated at 0.3 E/MSY) provide the best long-term estimates of the background extinction rates that have historically conserved global biodiversity. A background extinction rate of 1 E/MSY across many taxa has been proposed as a benchmark against which to assess the impacts of human actions (Pimm et al. 2006). There is ample evidence that the current and projected extinction rates are unsustainable (MEA 2005b). Nonetheless, it remains very difficult to define a boundary level for the rate of biodiversity loss that, if transgressed for long periods of time, could result in undesired, non-linear Earth System change at regional to global scales. Our primary reason for including biological diversity as a planetary boundary is its role in providing ecological functions that support biophysical sub-systems of the Earth, and thus provide the underlying resilience of other planetary boundaries. However, our assessment is that science is, as yet, unable to provide a boundary measure that captures, at an aggregate level, the regulating role of biodiversity. Instead we suggest, as an interim indicator, using extinction rate as a substitute. In doing so, we conclude that humanity has already entered deep into a danger zone where undesired system change cannot be excluded, if the current greatly elevated extinction rate (compared with the natural background extinction) is sustained over long periods of time. We suggest an uncertainty range for this undesired change of 10–100 E/MSY, indicating that a safe planetary boundary (here placed at 10 E/MSY) is an extinction rate within an order of magnitude of the background rate. This relatively safe boundary of biodiversity loss is clearly being exceeded by at least one to two orders of magnitude, indicating an urgent need to radically reduce biodiversity loss rates (Díaz et al. 2005). A major caveat in setting a safe extinction rate is the common observation that species are not equally important for ecosystem function. In particular, the loss of top predators and structurally important species, such as corals and kelp, results in disproportionately large impacts on ecosystem dynamics.

The current and projected rates of biodiversity loss constitute the sixth major extinction event in the history of life on Earth—the first to be driven specifically by the impacts of human activities on the planet (Chapin et al. 2000). Previous extinction events, such as the Tertiary extinction of the dinosaurs and the rise of mammals, caused massive permanent changes in the biotic composition and functioning of Earth’s ecosystems. This suggests non-linear and largely irreversible consequences of large-scale biodiversity loss.

Accelerated biodiversity loss during the Anthropocene (Mace et al. 2005) is particularly serious, given growing evidence of the importance of biodiversity for sustaining ecosystem functioning and services and for preventing ecosystems from tipping into undesired states (Folke et al. 2004). A diversity of functional response mechanisms to environmental variation among species in an ecosystem maintains resilience to disturbances. Consequently, ecosystems (both managed and unmanaged) with low levels of response diversity within functional groups are particularly vulnerable to disturbances (such as disease) and have a greater risk of undergoing catastrophic regime shifts (Scheffer and Carpenter 2003).

Species play different roles in ecosystems, in the sense of having different effects on ecosystem processes and/or different responses to shifts in the physical or biotic environment (i.e., they occupy different niches). Species loss, therefore, affects both the functioning of ecosystems and their potential to respond and adapt to changes in physical and biotic conditions (Elmqvist et al. 2003, Suding et al. 2008).

Currently, the global extinction rate far exceeds the rate of speciation, and consequently, loss of species is the primary driver of changes in global biodiversity. The average extinction rate for marine organisms in the fossil record is 0.1 to 1 extinctions per million species-years (E/MSY), and extinction rates of mammals in the fossil record also fall within this range (Pimm et al. 1995, Mace et al. 2005). Accelerated species loss is increasingly likely to compromise the biotic capacity of ecosystems to sustain their current functioning under novel environmental and biotic circumstances (Walker et al. 1999).

Since the advent of the Anthropocene, humans have increased the rate of species extinction by 100–1000 times the background rates that were typical over Earth’s history (Mace et al. 2005), resulting in a current global average extinction rate of ≥100 E/MSY. The average global extinction rate is projected to increase another 10-fold, to 100010 000 E/MSY during the current century (Mace et al. 2005). Currently about 25% of species in well-studied taxonomic groups are threatened with extinction (ranging from 12% for birds to 52% for cycads). Until recently, most extinctions (since 1500) occurred on oceanic islands. In the last 20 years, however, about half of the recorded extinctions have occurred on continents, primarily due to land-use change, species introductions, and increasingly climate change, indicating that biodiversity is now broadly at risk throughout the planet.

The lower and upper bounds of extinction rates in the fossil record (0.1–1.0 E/MSY with a median rate for mammals estimated at 0.3 E/MSY) provide the best long-term estimates of the background extinction rates that have historically conserved global biodiversity. A background extinction rate of 1 E/MSY across many taxa has been proposed as a benchmark against which to assess the impacts of human actions (Pimm et al. 2006). There is ample evidence that the current and projected extinction rates are unsustainable (MEA 2005b). Nonetheless, it remains very difficult to define a boundary level for the rate of biodiversity loss that, if transgressed for long periods of time, could result in undesired, non-linear Earth System change at regional to global scales. Our primary reason for including biological diversity as a planetary boundary is its role in providing ecological functions that support biophysical sub-systems of the Earth, and thus provide the underlying resilience of other planetary boundaries. However, our assessment is that science is, as yet, unable to provide a boundary measure that captures, at an aggregate level, the regulating role of biodiversity. Instead we suggest, as an interim indicator, using extinction rate as a substitute. In doing so, we conclude that humanity has already entered deep into a danger zone where undesired system change cannot be excluded, if the current greatly elevated extinction rate (compared with the natural background extinction) is sustained over long periods of time. We suggest an uncertainty range for this undesired change of 10–100 E/MSY, indicating that a safe planetary boundary (here placed at 10 E/MSY) is an extinction rate within an order of magnitude of the background rate. This relatively safe boundary of biodiversity loss is clearly being exceeded by at least one to two orders of magnitude, indicating an urgent need to radically reduce biodiversity loss rates (Díaz et al. 2005). A major caveat in setting a safe extinction rate is the common observation that species are not equally important for ecosystem function. In particular, the loss of top predators and structurally important species, such as corals and kelp, results in disproportionately large impacts on ecosystem dynamics.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

เหมือนแผ่นดินระบบเปลี่ยนแปลง (ดูด้านล่าง), และ การเปลี่ยนแปลงความหลากหลายทางชีวภาพสามารถมีผลชุมชนที่แพร่หลายในการทำงานของระบบโลก และโต้ตอบกับขอบเขตที่ดาวเคราะห์หลายอื่น ๆ ตัวอย่าง สูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพสามารถเพิ่มช่องโหว่ของระบบนิเวศภาคพื้น และน้ำเปลี่ยนแปลงในมีสภาพภูมิอากาศและมหาสมุทร ลดระดับขอบเขตปลอดภัยสำหรับกระบวนการเหล่านี้ปัจจุบัน และคาดการณ์อัตราการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพเป็นเหตุการณ์การสูญพันธุ์ใหญ่หกในประวัติศาสตร์ของชีวิตบนโลกตัวแรกที่ถูกผลักดันโดยเฉพาะ โดยผลกระทบของกิจกรรมมนุษย์บนดาวเคราะห์ (Chapin et al. 2000) ดับเหตุการณ์ก่อนหน้า การต่อสูญพันธุ์ของไดโนเสาร์และการเพิ่มขึ้นของการเลี้ยงลูกด้วยนม เกิดการเปลี่ยนแปลงถาวรขนาดใหญ่ biotic องค์ประกอบและการทำงานของระบบนิเวศของโลก นี้แนะนำไม่ใช่เชิงเส้น และส่วนใหญ่ให้ผลของการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพขนาดใหญ่ความหลากหลายทางชีวภาพที่เร่งการสูญหายระหว่างแอนโทรโปซีน (เมซ et al. 2005) ได้อย่างรุนแรงโดยเฉพาะอย่างยิ่ง กำหนดหลักฐานการเติบโตของความสำคัญของความหลากหลายทางชีวภาพการประคับประคองการทำงานของระบบนิเวศและบริการ และ เพื่อป้องกันระบบนิเวศจากการให้ทิปในอเมริกาสั่ง (Folke et al. 2004) ความหลากหลายของกลไกตอบสนองการทำงานเพื่อเปลี่ยนแปลงสิ่งแวดล้อมระหว่างชนิดในระบบนิเวศการรักษาความยืดหยุ่นการรบกวน ดังนั้น ระบบนิเวศ (ทั้งจัดการ และไม่มีจัดการ) ตอบสนองความหลากหลายภายในกลุ่ม functional มีระดับต่ำมีแหล่ง (เช่นโรค) และมีความเสี่ยงมากกว่าผ่าตัดรุนแรงระบอบกะ (Scheffer และช่างไม้ 2003)ชนิดบทบาทแตกต่างกันในระบบนิเวศ ความมีลักษณะพิเศษต่าง ๆ ในกระบวนการระบบนิเวศกะตอบแตกต่างกันในสภาพแวดล้อมทางกายภาพ หรือ biotic (เช่น พวกเขาครอบครองแตกต่างกันตรงไหน) สูญเสียสปีชีส์ ดังนั้น มีผลต่อทั้งการทำงานของระบบนิเวศและศักยภาพของพวกเขาเพื่อตอบสนอง และปรับให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงสภาพทางกายภาพ และ biotic (Elmqvist et al. 2003, Suding et al. 2008)ปัจจุบัน อัตราการสูญพันธุ์ทั่วโลกไกลเกินอัตราการเกิดสปีชีส์ใหม่ และดังนั้น สูญพันธุ์เป็นไดรเวอร์หลักของการเปลี่ยนแปลงความหลากหลายทางชีวภาพทั่วโลก อัตราเฉลี่ยสูญพันธุ์ในสิ่งมีชีวิตทางทะเลในระเบียนฟอส extinctions 0.1 ถึง 1 ต่อสปีชีส์ล้านปี (E MSY), และอัตราการเลี้ยงลูกด้วยนมในระเบียนฟอสสูญพันธุ์ยังอยู่ในช่วงนี้ (พิมม์ et al. 1995 เมซ et al. 2005) สูญพันธุ์เร็วขึ้นจะขึ้นจะประนีประนอม biotic กำลังการผลิตของระบบนิเวศเพื่อให้การทำงานปัจจุบันสถานการณ์นวนิยาย biotic และสิ่งแวดล้อม (Walker et al. 1999)ตั้งแต่การถือกำเนิดแอนโทรโปซีน มนุษย์ได้เพิ่มขึ้นอัตราการสูญพันธุ์พันธุ์โดย 100 – 1000 เท่าพื้นหลังอัตราที่มีทั่วไปทั่วโลก ของประวัติศาสตร์ (เมซ et al. 2005), ผล ≥100 E/MSY อัตราเฉลี่ยดับโลกปัจจุบัน อัตราการสูญพันธุ์ทั่วโลกโดยเฉลี่ยคาดว่าจะเพิ่มอีก 10-fold การ 100010 000 E/MSY ในช่วงศตวรรษปัจจุบัน (เมซ et al. 2005) ขณะนี้ประมาณ 25% ของสปีชีส์ในกลุ่มอนุกรมวิธาน studied ห้องตกอยู่ในอันตราย ด้วย (ตั้งแต่ 12% สำหรับนกถึง 52% สำหรับ cycads) สูญพันธุ์ จนล่าสุด extinctions ส่วนใหญ่ (ตั้งแต่ 1500) เกิดขึ้นในหมู่เกาะมหาสมุทร ใน 20 ปี แต่ extinctions บันทึกไว้ประมาณครึ่งหนึ่งเกิดขึ้นในทวีป หลักเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดิน บทนำพันธุ์ และมากขึ้นเปลี่ยน แปลงสภาพภูมิอากาศ การบ่งชี้ความหลากหลายทางชีวภาพที่เป็นทั่วไปที่มีความเสี่ยงทั่วโลกThe lower and upper bounds of extinction rates in the fossil record (0.1–1.0 E/MSY with a median rate for mammals estimated at 0.3 E/MSY) provide the best long-term estimates of the background extinction rates that have historically conserved global biodiversity. A background extinction rate of 1 E/MSY across many taxa has been proposed as a benchmark against which to assess the impacts of human actions (Pimm et al. 2006). There is ample evidence that the current and projected extinction rates are unsustainable (MEA 2005b). Nonetheless, it remains very difficult to define a boundary level for the rate of biodiversity loss that, if transgressed for long periods of time, could result in undesired, non-linear Earth System change at regional to global scales. Our primary reason for including biological diversity as a planetary boundary is its role in providing ecological functions that support biophysical sub-systems of the Earth, and thus provide the underlying resilience of other planetary boundaries. However, our assessment is that science is, as yet, unable to provide a boundary measure that captures, at an aggregate level, the regulating role of biodiversity. Instead we suggest, as an interim indicator, using extinction rate as a substitute. In doing so, we conclude that humanity has already entered deep into a danger zone where undesired system change cannot be excluded, if the current greatly elevated extinction rate (compared with the natural background extinction) is sustained over long periods of time. We suggest an uncertainty range for this undesired change of 10–100 E/MSY, indicating that a safe planetary boundary (here placed at 10 E/MSY) is an extinction rate within an order of magnitude of the background rate. This relatively safe boundary of biodiversity loss is clearly being exceeded by at least one to two orders of magnitude, indicating an urgent need to radically reduce biodiversity loss rates (Díaz et al. 2005). A major caveat in setting a safe extinction rate is the common observation that species are not equally important for ecosystem function. In particular, the loss of top predators and structurally important species, such as corals and kelp, results in disproportionately large impacts on ecosystem dynamics.

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ชอบระบบที่ดินเปลี่ยน ( ดูด้านล่าง ) , ท้องถิ่นและการเปลี่ยนแปลงของความหลากหลายทางชีวภาพในภูมิภาค สามารถ มี ผล แพร่หลายในการทํางานของระบบโลกและโต้ตอบกับขอบเขตของดาวเคราะห์อื่นๆ เช่น การสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพที่สามารถเพิ่มความเสี่ยงของสัตว์บกและสัตว์น้ำในระบบนิเวศการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศและความเป็นกรดในมหาสมุทรจึงลดระดับขอบเขตที่ปลอดภัยสำหรับกระบวนการเหล่านี้ .

ราคาปัจจุบันและคาดการณ์ของการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพเป็นหกหลักเหตุการณ์การสูญพันธุ์ในประวัติศาสตร์แห่งชีวิตบนโลกคนแรกที่ถูกขับเคลื่อนโดยเฉพาะจากผลกระทบของกิจกรรมของมนุษย์บนดาวเคราะห์ ( แปง et al . 2000 ) เหตุการณ์การสูญพันธุ์ก่อนหน้านี้ เช่น การอุดมศึกษา ของไดโนเสาร์และการเพิ่มขึ้นของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในองค์ประกอบใหญ่ถาวรประกอบและการทำงานของระบบนิเวศของโลก นี้แสดงให้เห็น ) และส่วนใหญ่กลับไม่ได้ผลของการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพขนาดใหญ่

เร่งการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพในแอนโทรโปซีน ( คทา et al . 2005 ) โดยเฉพาะอย่างยิ่งร้ายแรงให้เติบโตหลักฐานความสำคัญของความหลากหลายทางชีวภาพ เพื่อรักษาระบบนิเวศการทำงานและบริการและเพื่อป้องกันระบบนิเวศจากการให้ทิปในสหรัฐอเมริกา ( ไม่ folke et al . 2004 ) ความหลากหลายของกลไกการตอบสนองการทำงานเพื่อสิ่งแวดล้อมรูปแบบของชนิดในระบบนิเวศรักษาความยืดหยุ่นเพื่อการรบกวน จากนั้นระบบนิเวศ ( ทั้งการบริหารจัดการ ) กับระดับต่ำของความหลากหลายตอบสนองภายในกลุ่มการทำงานมีความเสี่ยงโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จะรบกวน ( เช่นโรค ) และมีความเสี่ยงที่มากขึ้นของการรุนแรงแบบกะ ( เชเฟอร์ช่างไม้ 2003 ) .

ชนิดเล่นบทบาทที่แตกต่างกันในระบบนิเวศในความรู้สึกของการมีกระบวนการที่แตกต่างกันมีผลต่อระบบนิเวศและ / หรือการตอบสนองที่แตกต่างกันการเปลี่ยนแปลงในสภาพแวดล้อมทางกายภาพหรือชีวภาพ ( เช่นที่พวกเขาครอบครองใน niches ที่แตกต่างกัน ) การสูญพันธุ์จึงมีผลต่อการทำงานของระบบนิเวศและศักยภาพในการตอบสนอง และปรับตัวให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงในทางกายภาพเงื่อนไขและชีวภาพ ( elmqvist et al . 2003 suding et al . 2008 ) .

ตอนนี้อัตราการสูญพันธุ์ทั่วโลกเกินอัตราการจำแนกชนิด และดังนั้น สูญเสียชนิดที่เป็นโปรแกรมควบคุมหลักของการเปลี่ยนแปลงในระดับโลก ความหลากหลายทางชีวภาพ อัตราการสูญพันธุ์โดยเฉลี่ยสำหรับสิ่งมีชีวิตในบันทึกฟอสซิลคือ 0.1 ถึง 1 ล้านชนิดการสูญพันธุ์ต่อปี ( E / msy ) และอัตราการสูญพันธุ์ของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในบันทึกฟอสซิลตกอยู่ในระยะนี้ ( . et al . 1995 คทา et al .2005 ) เร่งการสูญพันธุ์มากขึ้นมีแนวโน้มที่จะประนีประนอมความสามารถมีชีวิตของระบบนิเวศเพื่อสนับสนุนการทํางานปัจจุบันของพวกเขาภายใต้สถานการณ์สิ่งแวดล้อมและสิ่งมีชีวิตใหม่ ( วอล์คเกอร์ et al . 1999 ) .

ตั้งแต่การมาถึงของโจว เจี๋ยหลุน มนุษย์ได้เพิ่มอัตราการสูญพันธุ์ 100 – 1 , 000 ครั้ง หลังอัตราที่ปกติกว่าประวัติศาสตร์ของโลก ( คทา et al .2005 ) ส่งผลให้ปัจจุบันอัตราเฉลี่ยทั่วโลกสูญพันธุ์≥ 100 E / msy . อัตราการสูญพันธุ์ทั่วโลกคาดว่าจะเพิ่มขึ้นอีก 10 เท่า เพื่อ 100010 000 E / msy ในระหว่างศตวรรษปัจจุบัน ( คทา et al . 2005 ) ขณะนี้ประมาณ 25% ของสายพันธุ์ดีศึกษาอนุกรมวิธานกลุ่มเสี่ยงที่จะสูญพันธุ์ ( ตั้งแต่ 12 % สำหรับนก 52% สำหรับปรง ) จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้การสูญพันธุ์ที่สุด ( ตั้งแต่ 1500 ) ที่เกิดขึ้นบนเกาะในมหาสมุทร ในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา อย่างไรก็ตาม ประมาณครึ่งหนึ่งของบันทึกการสูญพันธุ์เกิดขึ้นบนทวีปหลักเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดิน ชนิด และการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศมากขึ้น แสดงให้เห็นว่า ความหลากหลายทางชีวภาพ เป็นวงกว้างเสี่ยงทั่วโลก

ทั้งล่างและบนขอบเขตของอัตราการสูญพันธุ์ในบันทึกฟอสซิล ( 01 – 1.0 e / msy ด้วยอัตราเฉลี่ยสำหรับสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมประมาณ E / msy 0.3 ) ให้บริการที่ดีที่สุดในระยะยาวประมาณหลัง อัตราการสูญพันธุ์ที่ในอดีตมีทั่วโลกอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพ พื้นฐานการสูญพันธุ์อัตรา 1 E / msy ข้ามหลายและได้รับการเสนอเป็นมาตรฐานกับที่เพื่อศึกษาผลกระทบของการกระทำของมนุษย์ ( . et al . 2006 )มีหลักฐานเพียงพอว่า ในปัจจุบัน และคาดการณ์อัตราการสูญพันธุ์เป็นไม่ยั่งยืน ( กฟน. 2005b ) อย่างไรก็ตาม มันยังคงยากมากที่จะกำหนดขอบเขตในระดับอัตราการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพ ถ้าละเมิดเป็นเวลานาน อาจส่งผลที่ไม่พึงประสงค์ ) , ระบบเปลี่ยนโลกในภูมิภาค สู่สากลระดับเหตุผลหลักของเรารวมถึงความหลากหลายทางชีวภาพ เป็นขอบเขตของบทบาทหน้าที่ในการให้เป็นระบบนิเวศที่สนับสนุนระบบทางชีวกายภาพของโลก จึงให้มีความยืดหยุ่นของขอบเขตของดาวเคราะห์อื่น ๆ อย่างไรก็ตาม การประเมินของเราคือ ว่า วิทยาศาสตร์ คือ ยังไม่สามารถที่จะให้วัดที่ครอบคลุมขอบเขต ระดับรวม

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.