MEETING THE REAPER HIMSELF One late

MEETING THE REAPER HIMSELF


One late October day a couple years back (I'm twenty-two now; I was either sixteen or seventeen at the time), A couple of friends and I decided "to get into the Halloween spirit" we would walk down to a cemetery that was a little over 2 miles from our subdivison. It was across the street as well, which meant there was the minor obstacle of a small drainage ditch between each side of the street and both sidewalks to overcome. The weather was very mild for being so late in October, so we grabbed our hoodies and bottles of water and headed out. There was an occasional street light above the assorted subdivisions' enterances, but other than that it was a dark, gloomy walk.

We were all joking along the way there to pass the time. "Oh watch zombies come from nowhere!" "I'd crap my pants if we saw a ghost or something." Before our eyes were fully adjusted to the near pitch-black air, we'd leap and yell at any rustling we heard in the distance to help elevate the mood so we were fully spooked upon arrival. Our jeers and chuckles kept us whole-hearted and kept us going through the long walk. As we get just within distance of seeing the entrance to the cemetery, out of nowhere I get the biggest chills of my life. The piercing cold from nowhere was so intense I dropped my water bottle and just clutched my body shivering. My friends give me a slightly panicked look, then we all just laugh.

"Oh, you're not chickening out already, are you?" they joke. "No...I'm good. I'm not sure what that was haha!" I retort. "Let's keep going."

The closer we got to the cemetery, it felt like my body was getting heavier and heavier. It got to a point where I could barely move forward. Worrying something was physically wrong, I pleaded with my friends. "Maybe we should head back. I think I need to eat something, or lay down."

"Quit being a puss. You're fine. You made it all the way here, didn't you? Plus, we ate before we left." My one buddy replied. I had been so caught up in my sudden change of feeling that I had completely forgotten that I had eaten previously that night.

"Regardless, I still think I'm going to head back. Sorry to chicken out on you guys..." I let out in a disappointed grumble. "It's okay man, we understand." They replied. They made sure I got across both ditches and the street in one piece before finishing the venture into the graveyard, and I started my trek back.

Feeling really jittery and jumpy walking back in the dead silence, I dig through my pockets hoping to find something comforting. Front pockets? Nothing. Hoodie Pockets? An empty water bottle, and a gum wrapper. Front pocket? Success! My phone! "Thank God!" I chuckle to myself in a sigh of relief.

At that moment I had remember I had been charging it all night while sitting around hanging out with my friends. "Music will make this go by way faster!" Untangling the plethora of headphone wire as I walk down the sidewalk, I couldn't help to hear what I thought we're footsteps behind me. I slowed to a leisurely stroll and slowly glanced over my shoulder to see nothing. "Haha I'm just being paranoid." I think aloud. Realizing I was nowhere near home, I needed to cover some serious ground. Turning my slow strut into a decently paced walk, I pushed forward.

[Step Step Step]

Instantly stopping, I turn around in a flash. Nothing. Being aware of my heightened sense of "alert", I decide I'm just slightly spooked. Seeing as that's what setting out for the night was intended to achieve, I didn't feel like as much of a fool. I push on. My walk turns into a slow jog in attempts to cover more ground. RINGRINGRING!

My phone rings. Fumbling to find it in time while hearing that deafening wail of a ring, I stop for a moment. Glancing at the caller ID I see it's my friends. "Hello?" I answer.

"Hey. It's super boring over here. We're gonna hang out here for a little longer, then we're going to head back. Want us to meet you at your place when we're done?"

"Sure." I reply. "Okay, see ya!" They hang up. I think to myself "Wow...that was fast." I start my journey back up towards my house. Scoping out land markers to try and figure out how far I have to go I realize I'm almost halfway home. I also realize that it's a long way still, and there's no lights for a while. Just myself, the sidewalk, and my surroundings. After taking a deep breath, I push forward.

Thinking about whatever I can to take my mind off of my constantly climbing fear, I keep myself distracted while walking. Sports, television, music, and anything else to keep myself deep in thought.

[Step Step Step]

Checking behind me twice previously, I convince myself audibly "It's nothing."

[Step Step Step STEP STEP STEP]

The steps are heard again, but louder and in a faster manner. At this point I start to worry. My brain is fighting with my body at this point, and I end up turning around to confront whatever it is behind me...Nothing. "I need to get home. I need sleep..." I let out with a joking manner, trying to comfort myself. After a long quiet walk, I make another quarter-mile or so of progress. No noises. No footsteps. Nothing. I sigh in comfort. As I continue walking, I have the sudden urge to turn around. Not because I heard anything, but my body just instinctively wanted to turn around. Not being one to not trust instinct. I turn around...

I could not believe what was there. I was shocked. My body locked up as my brain went into overdrive trying to comprehend what my eyes were seeing. My doppleganger. A clone. A duplicate of myself. Same clothes, same facial features, everything; just physically darker as if it were surrounded by shadows that consumed what little light there was. In a panic, I turn to run. The half of a second it took to turn felt like an eternity; locking eyes with what I can only describe as myself. As I turned to run, what was there in front of me topped what I had seen two seconds prior.

A dark robed figure, much taller than myself, just standing. Peering. What I wouldn't give at that exact moment just to be feeling that exact chill from earlier. I couldn't move. I couldn't breathe. I just saw the eginmatic figure come closer then it already was. The only body function I could make work was to just crumble down to my knees, and just cover my head with my arms. Shaking violently almost in the fetal position, I tried to drown out everything. What I had just seen; along with the raspy gasping from all around me. Feeling insanity practically setting in, I had officially snapped. I lost all control over my body. Feelings of a sharp stabbing pain appeared all throughout my body. Instantaneously there was the worst pounding feeling imaginable in my brain. Not being able to move, I feared for the worst.

Not knowing how long I was collapsed, I felt my legs start to extend. Was I standing !? I didn't question what was happening, as long as it got me away from that state of Hell that I was experiencing. Staggering right and left with my legs only half extended, I felt a great push of force from in front of me. I stumbled back faster then I could comprehend and landed in the drainage ditch. Heavily breathing and sweating profusely, I felt my body shutting down. The last thing I could see before my eyes closed were the shadowy haze subside, and the shine of the moon behind me light up the night, starless sky...

I was found by my friends on their walk back. I'm not sure how long I was unconscious. Walking back to my house I told them about my story, and they just laughed with a tone of heavy doubt. Walking into my house I feel a great amount of pain in my chest. Not the same agonizing stabbing pain, but a terrible crushing pain. I take off my muddy hoodie and my shirt as I walk in my home to reveal a large bruise taking up the greater part of my chest. I didn't have that bruise when we had all left the house earlier that night. It healed regularly, and there was no damage other than the strained breathing upon walking in the house. Since that night, I don't do cemeteries. I leave them to those who perish, and those who tend to them.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประชุมเหตุการณ์เอง วันหนึ่งในเดือนตุลาคมปลายสองปี (ยี่สิบสองตอนนี้ฉันมี ผม sixteen หรือ seventeen เวลา), คู่ของเพื่อนและเลือก "การเข้าผีฮาโลวีน" เราจะเดินลงไปที่สุสานที่น้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา ก็ข้ามถนนเช่น ซึ่งหมายถึง มีอุปสรรคเล็กน้อยของคูระบายน้ำขนาดเล็กระหว่างแต่ละด้านของถนนและทั้งสองกรณีที่จะเอาชนะ อากาศไม่รุนแรงมากสำหรับการล่าช้าดังนั้นในเดือนตุลาคม เพื่อให้เราคว้า hoodies และขวดน้ำของเรา และหัวออก มีไฟถนนเป็นเป็นครั้งคราวเหนือแบ่งย่อยคละ enterances แต่นอกเหนือจากที่ ก็เดินไปที่มืด มืดมนเรามีทั้งหมดล้อเล่นตามวิธีที่มีการฆ่าเวลา "แหม ดูซอมบี้มาจากไหน" "ฉันจะขี้กางเกงของฉันถ้าเราเห็นผีหรือบางสิ่งบางอย่าง" ก่อนที่ตาของเราถูกปรับอากาศใกล้ pitch-black เราจะกระโดด และร้องใน rustling ใด ๆ ที่เราได้ยินในระยะห่างเพื่อช่วยยกระดับพันธมิตรเชิงอารมณ์ให้เราได้เต็ม spooked เมื่อมาถึง Jeers และ chuckles ของเราเก็บไว้เรา whole-hearted และเก็บไว้เราจะผ่านทางเดินยาว ขณะที่เราได้พักระยะเห็นทางเข้าสุสาน ความไม่มีที่ไหนได้รับหนาวสั่นที่ใหญ่ที่สุดของชีวิต รุนแรงมากฉันทิ้งขวดน้ำของฉัน และเพียงคลัตช์สั่นร่างกายของฉันเย็นเจาะจากที่ไหนได้ เพื่อนของฉันให้ฉันดู panicked เล็กน้อย แล้วเราก็หัวเราะ"โอ้ คุณจะไม่ chickening ออกแล้ว คุณ" พวกเขาเล่น "หมายเลข... ฉันเป็นคนดี ฉันไม่แน่ใจว่าที่ถูกฮาฮา! " ฉันตอบโต้ "ลองเก็บไป"ใกล้ชิดเราได้ไปสุสาน รู้สึกเหมือนร่างกายของฉันคือการหนัก และหนัก มันมีจุดที่ไม่อาจเพิ่งจะย้ายไปข้างหน้า กังวลเรื่องถูกผิดจริง ฉัน pleaded กับเพื่อนของฉัน "บางทีเราควรมุ่งหน้ากลับ ผมคิดว่า ต้องกินอะไร หรือวางไว้""ออกจากการเป็นแมว คุณดี คุณทำมันทั้งหมดทางที่นี่ ไม่คุณ พลัส เรากินก่อนที่พวกเรา" เพื่อนสนิทของฉันหนึ่งตอบ ฉันได้รับดังนั้นหางเปลี่ยนฉับพลันของฉันรู้สึกว่าฉันสมบูรณ์ลืมฉันได้กินก่อนหน้านี้คืน"ไม่คำนึงถึง ยังคิดว่า ฉันจะหัวกลับ ขอให้ไก่ออกใน...พวกคุณ" ฉันให้ออกในบ่นผิดหวัง "ก็คนไร เราเข้าใจ" พวกเขาตอบ พวกเขาทำแน่ใจว่า ผมข้ามคูและถนนในชิ้นหนึ่งสิ้นค้าที่ลงสุสาน และผมเริ่มเดินป่าของฉันกลับฉันรู้สึกจริง ๆ ภาพกระตุก และเดินกลับมาในความเงียบที่น่ากลัว ขุดผ่านกระเป๋าฉันหวังที่จะหาบางสิ่งบางอย่างที่พบ กระเป๋าด้านหน้า ไม่มีอะไร Hoodie กระเป๋า ขวดน้ำว่างเปล่า และห่อหมากฝรั่ง กระเป๋าด้านหน้า ความสำเร็จ โทรศัพท์ของฉัน "ขอบคุณพระเจ้า" ผมหัวเราะกับตัวเองในการแยกกันของบรรเทาทุกข์ขณะที่ ผมก็จำได้ว่า ฉันมีการชาร์จทั้งคืนขณะนั่งรอบห้อยออกกับเพื่อน "เพลงจะให้ไปนี้ โดยวิธีการที่เร็วขึ้น" Untangling มากมายเหลือเฟือของสายหูฟังที่ผมเดินลงสารพัด ฉันไม่ได้ฟังสิ่งที่ฉันคิดว่า เรากำลังก้าวข้างหลัง ชะลอตัวไปเดินเล่น และ glanced ช้ากว่าไหล่ของฉันเพื่อดูอะไร "ฮาฮาฉันเป็นเพียงกำลังระแวง" ผมคิดว่า ออกเสียง ตระหนักถึงผมไม่มีที่ไหนใกล้บ้าน ฉันจำเป็นต้องครอบคลุมพื้นดินบางร้ายแรง ฉันเปิดป๋อนี้ของฉันช้าไปเดินรู้ลักษณะ ผลักดันไปข้างหน้า[ขั้นตอนขั้นตอน]หยุดทันที เปิดรอบในแวบ ไม่มีอะไร การตระหนักถึงความรู้สึกของฉันสูง "แจ้งเตือน" ฉันตัดสินใจฉัน spooked เพียงเล็กน้อย เห็นเป็นที่อะไรการออกเที่ยวมีวัตถุประสงค์เพื่อให้บรรลุ ฉันไม่ได้รู้สึกอยากเป็นคนโง่ ฉันผลักดันบน เดินเล่นจะเป็นแซมช้าในความพยายามที่จะครอบคลุมพื้นดินเพิ่มเติม RINGRINGRINGแหวนโทรศัพท์ของฉัน ฉัน fumbling เพื่อค้นหาในเวลาขณะได้ยินนั้น wail deafening แหวน หยุดครู่ ทิวทัศน์ที่หมายเลขโทรเข้าเห็นมันเป็นเพื่อนของฉัน "ฮัลโหล" ผมตอบ"เฮ้ มันเป็นซุปเปอร์น่าเบื่อมากกว่าที่นี่ เรากำลังจะออกไปเที่ยวที่นี่นานกว่าเล็กน้อย แล้วเรากำลังจะไปหัวกลับ ต้องการให้เรารู้จักที่พักเมื่อเราทำ""แน่ใจ" ฉันตอบ "เอาล่ะ เจอ" พวกเขาวางสาย ผมคิดกับตัวเอง "ว้าว...ที่รวดเร็วขึ้น" ฉันเริ่มต้นการเดินทางของฉันกลับขึ้นไปทางบ้านของฉัน กำหนดโครงร่างวิจัยออกเครื่องหมายที่ดิน และพยายามคิดหาวิธีห่างฉันไปฉันรู้ว่า ฉันเกือบจะอยู่ตรงกลางหน้าแรก ฉันยังรู้ว่า มันจะนานวิธียังคง และมีของไม่มีไฟในขณะนั้น เพียงตัวเอง สารพัด และสภาพแวดล้อมของฉัน หลังจากลมหายใจ ฉันผลักดันไปข้างหน้าคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันสามารถจะคิดออกจากความกลัวของฉันตลอดเวลาปีนเขา ฉันเก็บเองต้องคอยกังวลในขณะเดิน กีฬา โทรทัศน์ ดนตรี และสิ่งอื่นเพื่อให้ตัวเองลึกลงไปในความคิด[ขั้นตอนขั้นตอน]ตรวจสอบข้างหลังสองครั้งก่อนหน้านี้ ฉันมั่นใจตัวเองทวน "มันคืออะไร"[ขั้นตอนขั้นตอนขั้นตอนขั้นตอน]ขั้นตอนได้ยินอีก ครั้ง แต่ดังขึ้น และอย่างรวดเร็ว จุดนี้ ผมเริ่มกังวล สมองของฉันต่อสู้กับร่างกายของฉันณจุดนี้ และฉันสิ้นสุดการเปลี่ยนรอบการเผชิญสิ่งอยู่ด้านหลังของฉัน... ไม่มีอะไร "ฉันได้รับบ้าน ต้องนอน..." ฉันให้ออกกับอย่างหยอกล้อ พยายามมอบความสบายให้ตัวเอง หลังจากเดินเงียบนาน ฉันทำไมล์ไตรมาสอื่นหรือเพื่อความก้าวหน้า เสียงไม่ เท้าไม่ ไม่มีอะไร ฉันถอนหายใจในความสะดวกสบาย ขณะที่ฉันเดินต่อไป แล้วกระตุ้นฉับพลันผัน ไม่ได้ เพราะผมได้ยิน อะไรแต่ร่างกายของฉันเพียง instinctively อยากหันไปรอบ ๆ ไม่ให้ไว้ใจสัญชาตญาณ เปิดรอบ...ฉันไม่สามารถเชื่อสิ่งมี ผมตกใจแทบสิ้นสติ ร่างกายของฉันถูกล็อคขึ้นเป็นสมองของฉันไปเป็น overdrive ที่พยายามเข้าใจสิ่งที่ตาไม่เห็น Doppleganger ของฉัน โคลน การซ้ำของตัวเอง เสื้อผ้าเดียวกัน ทำหน้าเดียวกัน ทุกอย่าง ไม่เข้มจริงเพียงแค่ว่ามันถูกล้อม ด้วยเงาที่ใช้ไฟน้อยสิ่งมี ในความตื่นตระหนก เปิดทำการ ครึ่งที่สองใช้พลิกสักหลาดเช่นนิรันดร์ ตาล็อก มีอะไรฉันสามารถอธิบายด้วยตนเอง ขณะที่ฉันเปิดการทำงาน อะไรมีหน้าฉันราดอะไรฉันได้เห็นสองวินาทีก่อนความเข้ม robed รูป สูงมากกว่าตัวเอง ยืนเพียง ทุกที ว่าฉันจะไม่ให้ขณะที่แน่นอนเพื่อให้รู้สึกเย็นที่แน่นอนจากก่อนหน้านี้ ฉันไม่สามารถย้าย ฉันไม่สามารถหายใจ แค่เห็นรูป eginmatic มาใกล้แล้วก็ ฟังก์ชันร่างกายเท่านั้นที่ฉันสามารถทำงานมีเพียงพังทลายลงไปที่เข่าของฉัน และเพียงครอบคลุมศีรษะกับแขน สั่นเกือบโหงตำแหน่ง fetal พยายามที่จะจมน้ำตายหมดทุกอย่าง ที่ฉันได้เพียงเห็น พร้อมกับที่ raspy gasping จากรอบตัว จับความรู้สึกที่จริงการตั้งค่า ฉันมีการจัดชิดทาง หายควบคุมร่างกายของฉันทั้งหมด ความรู้สึกของมีคมแทงปวดปรากฏทั่วร่างกายของฉันทั้งหมด Instantaneously มีที่เลวร้ายที่สุดห้ำรู้สึกสามารถจินตนาการในสมองของฉัน ฉันไม่สามารถย้าย กลัวการร้ายไม่ทราบว่านานเท่าใดฉันถูกยุบ ฉันรู้สึกขาของฉันเริ่มขยาย ฉันยืน ผมไม่ได้ถามเกิดอะไรขึ้น ตราบเท่าที่มันมีฉันอยู่ที่สถานะของนรกที่ผมประสบ ส่ายขวาและซ้าย มีครึ่งของฉันเท่านั้นขาขยาย ฉันรู้สึกดันดีบังคับ from in front of ฉัน ฉัน stumbled กลับเร็ว แล้วฉันสามารถเข้าใจ และที่ดินในคูน้ำ หายใจหนักและตากระตุกกาฬไหล ฉันรู้สึกว่าร่างกายของฉันปิด สิ่งสุดท้ายที่ฉันได้เห็นก่อนที่ตาปิดมีฝนตกพรำเงาเบาบาง และขัดของดวงจันทร์ข้างหลังสว่างท้องฟ้ากลางคืน starless ...ถูกพบ โดยเพื่อนในการเดินทางกลับ ผมไม่แน่ใจระยะผมจนหมดสติ เดินกลับไปที่บ้านของฉันฉันบอกพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องราวของฉัน และพวกเขาหัวเราะกับเสียงหนักข้อสงสัย ผมเดินเข้ามาในบ้านของฉันรู้สึกจำนวนมากของความเจ็บปวดในหน้าอกของฉัน ไม่เหมือนเจ็บ stabbing ปวด แต่บดเจ็บสาหัส ฉันใช้ของฉัน hoodie โคลนและเสื้อของฉันขณะที่ฉันเดินในบ้านของฉันสำแดงระบมขนาดใหญ่ค่าส่วนใหญ่ของหน้าอกของฉัน ไม่มีระบมที่เมื่อเราได้ทั้งหมดจากบ้านก่อนหน้านี้คืน มัน healed อย่างสม่ำเสมอ และมีความเสียหายไม่ใช่การหายใจเครียดเมื่อเดินในบ้าน ตั้งแต่คืนนั้น ฉันไม่ cemeteries ฝากให้ใครพินาศ และผู้ที่มีแนวโน้มไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประชุม REAPER ตัวเองหนึ่งช่วงปลายเดือนตุลาคมวันที่สองสามปีหลัง(ฉันยี่สิบสองตอนนี้ผมเป็นทั้งสิบหกสิบเจ็ดหรือในเวลานั้น), คู่ของเพื่อนและฉันตัดสินใจ "ที่จะได้รับเข้าไปในจิตวิญญาณฮาโลวีน" เราจะเดิน ลงไปที่สุสานที่ได้รับน้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา มันเป็นฝั่งตรงข้ามถนนได้เป็นอย่างดีซึ่งหมายความว่ามีอุปสรรคเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคูระบายน้ำเล็ก ๆ ระหว่างแต่ละด้านของถนนและทางเท้าทั้งสองที่จะเอาชนะ สภาพอากาศที่อ่อนมากสำหรับการให้ในช่วงปลายเดือนตุลาคมดังนั้นเราจึงคว้า hoodies ของเราและขวดน้ำและมุ่งหน้าออก มีไฟถนนเป็นครั้งคราวข้างต้น enterances เขตการปกครองสารพัน 'เป็น แต่นอกเหนือจากที่มันเป็นสีเข้มเดินมืดมน. เราทุกคนล้อเล่นไปพร้อมกันที่นั่นที่จะผ่านเวลา "โอ้ดูซอมบี้มาจากที่ไหนเลย!" "ฉันอึกางเกงของฉันถ้าเราเห็นผีหรือสิ่งที่." ก่อนที่ตาของเรามีการปรับอย่างเต็มที่เพื่อให้อากาศที่ดำมืดที่อยู่ใกล้เราจะกระโดดและเสียงโห่ร้องที่ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบเราได้ยินในระยะทางที่จะช่วยยกระดับอารมณ์ใด ๆ เพื่อให้เราได้อย่างเต็มที่ spooked เมื่อเดินทางมาถึง เสียงโห่ฮาและหัวเราะเบา ๆ ของเราทำให้เราทั้งใจและทำให้เราจะผ่านเดินยาว ในขณะที่เราได้รับเพียงแค่อยู่ในระยะการมองเห็นประตูทางเข้าสุสานจากที่ไหนเลยฉันจะได้รับหนาวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉัน เย็นเจาะจากที่ไหนเลยที่รุนแรงดังนั้นฉันลดลงขวดน้ำของฉันและเพียงแค่กำสั่นร่างกายของฉัน เพื่อนของฉันให้ฉันดูตกใจเล็กน้อยแล้วเราทุกคนเพียงแค่หัวเราะ. "โอ้คุณไม่ได้ chickening ออกแล้วแล้วคุณล่ะ?" พวกเขาตลก "ไม่ ... ฉันดี. ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เป็นฮ่าฮ่า!" ผมย้อน "เราเก็บไป." ใกล้ชิดที่เราได้ไปสุสานมันรู้สึกเหมือนร่างกายของฉันได้รับหนักและหนัก มันก็มาถึงจุดที่ฉันแทบจะไม่สามารถย้ายไปข้างหน้า บางสิ่งบางอย่างที่ไม่ถูกต้องกังวลถูกร่างกายผมสารภาพกับเพื่อนของฉัน "บางทีเราควรจะมุ่งหน้ากลับ. ผมคิดว่าผมต้องกินอะไรหรือวางลง." "ออกจากการเป็นแมว. คุณกำลังดี. คุณทำทุกอย่างที่นี่ไม่ได้กับคุณหรือไม่นอกจากนี้เรากินก่อนที่เราจะ ซ้าย." หนึ่งในเพื่อนของฉันตอบ ฉันได้รับการติดดังนั้นในการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันของความรู้สึกของฉันที่ฉันได้ลืมสมบูรณ์ที่ผมได้กินก่อนหน้านี้ในคืนนั้น. "ไม่ว่าผมยังคงคิดว่าฉันจะมุ่งหน้ากลับ. ขออภัยที่ไก่ออกในพวกคุณ ... " ฉันปล่อยให้ออกมาในบ่นผิดหวัง "มันเป็นคนโอเคเราเข้าใจ." พวกเขากล่าวว่า พวกเขาทำให้แน่ใจว่าผมได้ทั่วทั้งคูน้ำและถนนในชิ้นเดียวก่อนที่จะจบการลงทุนเข้ามาในสุสานและฉันเริ่มต้นการเดินทางของฉันกลับ. รู้สึกจริงๆกระวนกระวายใจและน่ากลัวเดินกลับมาอยู่ในความเงียบตายฉันขุดผ่านกระเป๋าของฉันหวังที่จะหาบางสิ่งบางอย่าง ปลอบโยน กระเป๋าด้านหน้า? ไม่มีอะไร กระเป๋าเสื้อกันหนาวหมวก? ขวดน้ำที่ว่างเปล่าและห่อหมากฝรั่ง กระเป๋าหน้า? ที่ประสบความสำเร็จ! โทรศัพท์ของฉัน! "ขอบคุณพระเจ้า!" ผมหัวเราะกับตัวเองในการถอนหายใจโล่ง. ในขณะที่ฉันได้จำได้ว่าผมได้รับการเรียกเก็บเงินคืนทั้งหมดในขณะที่การนั่งรอบห้อยออกกับเพื่อนของฉัน "เพลงที่จะทำให้การเดินทางโดยวิธีนี้ได้เร็วขึ้น!" แกะมากมายเหลือเฟือของสายหูฟังที่ผมเดินลงทางเท้าฉันไม่สามารถช่วยในการได้ยินสิ่งที่ผมคิดว่าเรากำลังเดินตามรอยเท้าข้างหลังผม ฉันชะลอตัวลงเดินเล่นสบาย ๆ และค่อยๆมองข้ามไหล่ของฉันที่จะเห็นอะไร "ฮ่าฮ่าฉันเพียงแค่ความหวาดระแวง." ผมคิดออกมาดัง ๆ ตระหนักถึงฉันไม่ได้อยู่ใกล้บ้านฉันต้องการที่จะครอบคลุมบางส่วนพื้นดินอย่างรุนแรง เปิดป๋อช้าของฉันเป็นเวลาเดินรวดเร็ว decently ผมผลักไปข้างหน้า. [ขั้นตอนขั้นตอนขั้นตอนที่] ทันทีหยุดผมหันไปรอบ ๆ ในแฟลช ไม่มีอะไร การตระหนักถึงความรู้สึกที่มีความคิดริเริ่มของฉัน "เตือน" ผมตัดสินใจที่ฉันแค่ตกใจเล็กน้อย เห็นเป็นว่าเป็นสิ่งที่ออกในคืนนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อให้บรรลุผมไม่ได้รู้สึกเหมือนเท่าของคนโง่ ผมผลักดัน เดินเท้าของฉันกลายเป็นช้าเขย่าเบา ๆ ในความพยายามที่จะครอบคลุมพื้นดินมากขึ้น RINGRINGRING! แหวนโทรศัพท์ของฉัน อึกอักที่จะหาได้ในเวลาในขณะที่ได้ยินว่าครวญครางอึกทึกของแหวนที่ผมหยุดสักครู่ glancing ที่โทร ID ที่ฉันเห็นมันเป็นเพื่อนของฉัน "สวัสดี?" ฉันตอบ. "เฮ้. ก็สุดน่าเบื่อมากกว่าที่นี่. พวกเราจะออกไปเที่ยวที่นี่สำหรับเล็กน้อยอีกต่อไปแล้วเรากำลังจะมุ่งหน้ากลับ. ต้องการที่เราจะได้พบคุณที่สถานที่ของคุณเมื่อเรากำลังทำ?" "แน่นอน . " ฉันตอบ "เอาล่ะเห็นยา!" พวกเขาวางสาย ฉันคิดกับตัวเองว่า "ว้าว ... ว่าได้อย่างรวดเร็ว." ฉันเริ่มต้นการเดินทางของฉันกลับขึ้นไปทางบ้านของฉัน กำหนดขอบเขตออกเครื่องหมายที่ดินที่จะลองและคิดออกว่าจนถึงขณะนี้ผมต้องไปฉันรู้ฉันเกือบครึ่งหนึ่งที่บ้าน ฉันยังตระหนักดีว่ามันเป็นทางยาวยังคงและมีไฟไม่มีในขณะที่ เพียงแค่ตัวเองทางเท้าและสภาพแวดล้อมของฉัน หลังจากการหายใจลึก ๆ ผมผลักดัน. ความคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันสามารถที่จะใช้ความคิดของฉันออกจากความกลัวการปีนเขาอย่างต่อเนื่องของฉันฉันทำตัวเองให้ฟุ้งซ่านในขณะที่เดิน กีฬา, โทรทัศน์, เพลง, และสิ่งอื่น ๆ ที่จะทำให้ตัวเองลึกลงไปในความคิด. [ขั้นตอนขั้นตอนขั้นตอน] การตรวจสอบอยู่ข้างหลังผมสองครั้งก่อนหน้านี้ผมโน้มน้าวตัวเองได้ยินเสียง "มันเป็นอะไร." [ขั้นตอนขั้นตอนขั้นตอนขั้นตอนที่ขั้นตอนขั้นตอนที่] ขั้นตอนจะได้ยินอีกครั้ง แต่ดังและในลักษณะที่รวดเร็วยิ่งขึ้น ณ จุดนี้ผมเริ่มกังวล สมองของฉันคือการต่อสู้กับร่างกายของฉันที่จุดนี้และผมก็จบลงด้วยการเปลี่ยนรอบที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งที่เป็นอยู่ข้างหลังผม ... ไม่มีอะไร "ฉันต้องการที่จะได้รับที่บ้าน. ฉันต้องนอนหลับ ... " ฉันปล่อยให้ออกมาพร้อมกับลักษณะที่ล้อเล่นพยายามที่ตัวเองเพื่อความสะดวกสบาย หลังจากที่ใช้เวลาเดินเงียบนานผมทำให้อีกสี่ไมล์หรือเพื่อความคืบหน้า ไม่มีเสียง ไม่มีรอยเท้า ไม่มีอะไร ผมถอนหายใจในความสะดวกสบาย ขณะที่ผมยังคงเดินฉันมีการกระตุ้นอย่างฉับพลันที่จะหันไปรอบ ๆ เพราะผมไม่เคยได้ยินอะไร แต่ร่างกายของฉันเพียงแค่สัญชาตญาณอยากจะหันไปรอบ ๆ ไม่ได้เป็นหนึ่งในการไม่ไว้วางใจสัญชาตญาณ ฉันหันไปรอบ ๆ ... ฉันไม่สามารถเชื่อว่าสิ่งที่อยู่ที่นั่น ผมตกใจ ร่างกายของฉันล็อคขึ้นเป็นสมองของฉันเดินเข้าไปในพิกัดพยายามที่จะเข้าใจสิ่งที่ตาของฉันได้เห็น เปี๊ของฉัน โคลน ซ้ำของตัวเอง เสื้อผ้าเดียวกันใบหน้าที่เหมือนกันทุกอย่าง; เพียงแค่ร่างกายเข้มราวกับว่ามันถูกล้อมรอบไปด้วยเงาที่การบริโภคสิ่งที่แสงน้อยมี ในความหวาดกลัวผมหันไปทำงาน ครึ่งหนึ่งของที่สองการให้มันเอาไปเลี้ยวรู้สึกเหมือนนิรันดร์; ล็อคตากับสิ่งที่ฉันสามารถอธิบายเป็นตัวเอง ขณะที่ผมหันไปเรียกใช้สิ่งที่มีอยู่ในด้านหน้าของฉันราดสิ่งที่ฉันได้เห็นสองวินาทีก่อน. รูปเสื้อคลุมสีเข้มสูงกว่าตัวเองเพียงแค่ยืนอยู่ peering สิ่งที่ฉันจะไม่ให้ในช่วงเวลาที่แน่นอนที่เพิ่งจะได้รับความรู้สึกที่เย็นแน่นอนจากก่อนหน้านี้ ฉันไม่สามารถย้าย ฉันไม่สามารถหายใจ ฉันเพิ่งเห็นรูป eginmatic มาใกล้แล้วมันอยู่แล้ว ฟังก์ชั่นของร่างกายเดียวที่ฉันจะทำให้การทำงานเป็นไปเพียงพังลงไปที่หัวเข่าของฉันและเพียงแค่คลุมศีรษะของฉันกับแขนของฉัน เขย่าอย่างรุนแรงเกือบจะอยู่ในตำแหน่งของทารกในครรภ์ผมพยายามที่จะกลบทุกอย่าง สิ่งที่ฉันเพิ่งเห็น; พร้อมกับหอบแหบพร่าจากรอบ ๆ ตัวผม ความบ้าความรู้สึกในทางปฏิบัติในการตั้งค่าที่ฉันได้หมดอย่างเป็นทางการ ผมสูญเสียการควบคุมทั่วร่างกายของฉัน ความรู้สึกของความเจ็บปวดแทงคมชัดปรากฏทั่วร่างกายของฉัน ทันทีก็มีความรู้สึกที่เลวร้ายที่สุดห้ำหั่นเท่าในสมองของฉัน ไม่สามารถที่จะย้ายผมกลัวที่เลวร้ายที่สุด. ไม่ทราบว่าระยะเวลาที่ฉันได้รับการทรุดตัวผมก็รู้สึกว่าขาของฉันเริ่มที่จะขยาย ผมยืนอยู่!? ฉันไม่ได้ถามสิ่งที่เกิดขึ้นตราบใดที่มันทำให้ผมออกไปจากรัฐนรกที่ผมประสบว่า ด้านขวาและซ้ายส่ายด้วยขาของฉันเท่านั้นขยายครึ่งผมก็รู้สึกว่าการผลักดันที่ดีของการใช้บังคับตั้งแต่ด้านหน้าของฉัน ฉัน stumbled กลับมาได้เร็วขึ้นแล้วฉันจะได้เข้าใจและที่ดินอยู่ในคูระบายน้ำ หนักหายใจและเหงื่อออกไสวผมก็รู้สึกว่าร่างกายของฉันปิด สิ่งสุดท้ายที่ฉันจะได้เห็นก่อนที่จะปิดตาของฉันเป็นหมอกควันบรรเทาเงาและเงางามของดวงจันทร์อยู่ข้างหลังผมสว่างขึ้นคืนท้องฟ้า STARLESS ... ฉันถูกพบโดยเพื่อนของฉันเดินของพวกเขากลับ ผมไม่แน่ใจว่าระยะเวลาที่ฉันหมดสติ เดินกลับไปที่บ้านของฉันฉันบอกพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องราวของฉันและพวกเขาก็หัวเราะด้วยน้ำเสียงที่มีข้อสงสัยหนัก เดินเข้ามาในบ้านของฉันฉันรู้สึกเป็นจำนวนเงินที่ดีของความเจ็บปวดที่หน้าอกของฉัน ไม่ได้เป็นความเจ็บปวดแทงทนทุกข์ทรมานเหมือนกัน แต่ความเจ็บปวดสาหัสบด ผมถอดหมวกเต็มไปด้วยโคลนและเสื้อของฉันของฉันเป็นฉันเดินเข้ามาในบ้านของฉันที่จะเผยให้เห็นรอยช้ำขนาดใหญ่การขึ้นส่วนใหญ่ของหน้าอกของฉัน ฉันไม่ได้มีรอยช้ำที่ว่าเมื่อเราได้ออกจากบ้านทั้งหมดก่อนหน้านี้ในคืนนั้น มันหายเป็นประจำและไม่มีความเสียหายอื่น ๆ กว่าการหายใจที่ทำให้เครียดเมื่อเดินในบ้าน ตั้งแต่คืนนั้นผมไม่ได้ทำสุสาน ผมปล่อยให้พวกเขาให้กับผู้ที่พินาศและผู้ที่มีแนวโน้มที่จะให้พวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประชุมเกี่ยวตัวเอง


หนึ่งปลายเดือนตุลาคมวันสองสามปีหลัง ( ผมครับ ตอนนี้ผมก็อายุสิบหกหรือสิบเจ็ดในเวลา ) , คู่ของเพื่อนและฉันตัดสินใจ " ที่จะได้รับเข้าไปในจิตวิญญาณ " ฮาโลวีน เราก็เดินลงไปในสุสานที่น้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา . มันข้ามถนนด้วยประชุมเกี่ยวตัวเอง


หนึ่งปลายเดือนตุลาคมวันสองสามปีหลัง ( ผมครับ ตอนนี้ผมก็อายุสิบหกหรือสิบเจ็ดในเวลา ) , คู่ของเพื่อนและฉันตัดสินใจ " ที่จะได้รับเข้าไปในจิตวิญญาณ " ฮาโลวีน เราก็เดินลงไปในสุสานที่น้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา . มันข้ามถนนด้วยประชุมเกี่ยวตัวเอง


หนึ่งปลายเดือนตุลาคมวันสองสามปีหลัง ( ผมครับ ตอนนี้ผมก็อายุสิบหกหรือสิบเจ็ดในเวลา ) , คู่ของเพื่อนและฉันตัดสินใจ " ที่จะได้รับเข้าไปในจิตวิญญาณ " ฮาโลวีน เราก็เดินลงไปในสุสานที่น้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา . มันข้ามถนนด้วยประชุมเกี่ยวตัวเอง


หนึ่งปลายเดือนตุลาคมวันสองสามปีหลัง ( ผมครับ ตอนนี้ผมก็อายุสิบหกหรือสิบเจ็ดในเวลา ) , คู่ของเพื่อนและฉันตัดสินใจ " ที่จะได้รับเข้าไปในจิตวิญญาณ " ฮาโลวีน เราก็เดินลงไปในสุสานที่น้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา . มันข้ามถนนด้วยประชุมเกี่ยวตัวเอง


หนึ่งปลายเดือนตุลาคมวันสองสามปีหลัง ( ผมครับ ตอนนี้ผมก็อายุสิบหกหรือสิบเจ็ดในเวลา ) , คู่ของเพื่อนและฉันตัดสินใจ " ที่จะได้รับเข้าไปในจิตวิญญาณ " ฮาโลวีน เราก็เดินลงไปในสุสานที่น้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา . มันข้ามถนนด้วยประชุมเกี่ยวตัวเอง


หนึ่งปลายเดือนตุลาคมวันสองสามปีหลัง ( ผมครับ ตอนนี้ผมก็อายุสิบหกหรือสิบเจ็ดในเวลา ) , คู่ของเพื่อนและฉันตัดสินใจ " ที่จะได้รับเข้าไปในจิตวิญญาณ " ฮาโลวีน เราก็เดินลงไปในสุสานที่น้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา . มันข้ามถนนด้วยประชุมเกี่ยวตัวเอง


หนึ่งปลายเดือนตุลาคมวันสองสามปีหลัง ( ผมครับ ตอนนี้ผมก็อายุสิบหกหรือสิบเจ็ดในเวลา ) , คู่ของเพื่อนและฉันตัดสินใจ " ที่จะได้รับเข้าไปในจิตวิญญาณ " ฮาโลวีน เราก็เดินลงไปในสุสานที่น้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา . มันข้ามถนนด้วยประชุมเกี่ยวตัวเอง


หนึ่งปลายเดือนตุลาคมวันสองสามปีหลัง ( ผมครับ ตอนนี้ผมก็อายุสิบหกหรือสิบเจ็ดในเวลา ) , คู่ของเพื่อนและฉันตัดสินใจ " ที่จะได้รับเข้าไปในจิตวิญญาณ " ฮาโลวีน เราก็เดินลงไปในสุสานที่น้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา . มันข้ามถนนด้วยประชุมเกี่ยวตัวเอง


หนึ่งปลายเดือนตุลาคมวันสองสามปีหลัง ( ผมครับ ตอนนี้ผมก็อายุสิบหกหรือสิบเจ็ดในเวลา ) , คู่ของเพื่อนและฉันตัดสินใจ " ที่จะได้รับเข้าไปในจิตวิญญาณ " ฮาโลวีน เราก็เดินลงไปในสุสานที่น้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา . มันข้ามถนนด้วยประชุมเกี่ยวตัวเอง


หนึ่งปลายเดือนตุลาคมวันสองสามปีหลัง ( ผมครับ ตอนนี้ผมก็อายุสิบหกหรือสิบเจ็ดในเวลา ) , คู่ของเพื่อนและฉันตัดสินใจ " ที่จะได้รับเข้าไปในจิตวิญญาณ " ฮาโลวีน เราก็เดินลงไปในสุสานที่น้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา . มันข้ามถนนด้วยประชุมเกี่ยวตัวเอง


หนึ่งปลายเดือนตุลาคมวันสองสามปีหลัง ( ผมครับ ตอนนี้ผมก็อายุสิบหกหรือสิบเจ็ดในเวลา ) , คู่ของเพื่อนและฉันตัดสินใจ " ที่จะได้รับเข้าไปในจิตวิญญาณ " ฮาโลวีน เราก็เดินลงไปในสุสานที่น้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา . มันข้ามถนนด้วยประชุมเกี่ยวตัวเอง


หนึ่งปลายเดือนตุลาคมวันสองสามปีหลัง ( ผมครับ ตอนนี้ผมก็อายุสิบหกหรือสิบเจ็ดในเวลา ) , คู่ของเพื่อนและฉันตัดสินใจ " ที่จะได้รับเข้าไปในจิตวิญญาณ " ฮาโลวีน เราก็เดินลงไปในสุสานที่น้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา . มันข้ามถนนด้วยประชุมเกี่ยวตัวเอง


หนึ่งปลายเดือนตุลาคมวันสองสามปีหลัง ( ผมครับ ตอนนี้ผมก็อายุสิบหกหรือสิบเจ็ดในเวลา ) , คู่ของเพื่อนและฉันตัดสินใจ " ที่จะได้รับเข้าไปในจิตวิญญาณ " ฮาโลวีน เราก็เดินลงไปในสุสานที่น้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา . มันข้ามถนนด้วยประชุมเกี่ยวตัวเอง


หนึ่งปลายเดือนตุลาคมวันสองสามปีหลัง ( ผมครับ ตอนนี้ผมก็อายุสิบหกหรือสิบเจ็ดในเวลา ) , คู่ของเพื่อนและฉันตัดสินใจ " ที่จะได้รับเข้าไปในจิตวิญญาณ " ฮาโลวีน เราก็เดินลงไปในสุสานที่น้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา . มันข้ามถนนด้วยประชุมเกี่ยวตัวเอง


หนึ่งปลายเดือนตุลาคมวันสองสามปีหลัง ( ผมครับ ตอนนี้ผมก็อายุสิบหกหรือสิบเจ็ดในเวลา ) , คู่ของเพื่อนและฉันตัดสินใจ " ที่จะได้รับเข้าไปในจิตวิญญาณ " ฮาโลวีน เราก็เดินลงไปในสุสานที่น้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา . มันข้ามถนนด้วยประชุมเกี่ยวตัวเอง


หนึ่งปลายเดือนตุลาคมวันสองสามปีหลัง ( ผมครับ ตอนนี้ผมก็อายุสิบหกหรือสิบเจ็ดในเวลา ) , คู่ของเพื่อนและฉันตัดสินใจ " ที่จะได้รับเข้าไปในจิตวิญญาณ " ฮาโลวีน เราก็เดินลงไปในสุสานที่น้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา . มันข้ามถนนด้วยประชุมเกี่ยวตัวเอง


หนึ่งปลายเดือนตุลาคมวันสองสามปีหลัง ( ผมครับ ตอนนี้ผมก็อายุสิบหกหรือสิบเจ็ดในเวลา ) , คู่ของเพื่อนและฉันตัดสินใจ " ที่จะได้รับเข้าไปในจิตวิญญาณ " ฮาโลวีน เราก็เดินลงไปในสุสานที่น้อยกว่า 2 ไมล์จาก subdivison ของเรา . มันข้ามถนนด้วย