How Far Did the Initial Uprisings C

How Far Did the Initial Uprisings Conform with Nonviolent Strategy?

The Arab uprisings, which began in Tunisia and then Egypt, were never strictly nonviolent, but the methods used of strikes, civil disobedience and in particular occupation of key symbolic spaces and mass demonstrations were typical of nonviolent resistance, and many of the demonstrations did reflect an ethos of self-discipline, mutual friendliness and cooperation between many different sectors of urban society. Women were quite prominent, students and intellectuals mixed with workers and artisans, and in Tahrir Square in February 2011 Coptic Christians were welcome alongside Muslims. Even in Syria, where the regime rested on support from religious minorities - notably the Alawites, but also the Druze and the Christians - the nonviolent protesters tried in their slogans and symbolism to create links across religious divides (Bartkowski and Kahf, September 2013). The unfolding of the uprisings also initially achieved a key goal of nonviolent resistance strategy: refusal by the security services to implement a crackdown (Tunisia and Egypt) and defections by members of the armed forces (Nepstad, 2011).

But it soon became clear that religious and political divides would undermine prospects for a smooth transition to more democratic regime. Even in Tunisia, the first and most successful movement for regime change, tensions between the more secular liberal groups and Islamists. seeking a more Islamic state, have created problems for the new 'democracy'. In Egypt the lack of agreement among the secular opposition groups and their deep division with the Muslim Brotherhood (together with the unconstitutional actions by the elected President Morsi) have proved disastrous, opening the way in 2013 to a reassertion of de facto military rule. The refusal of the Egyptian military to crush the 2011 uprising and save Mubarak, ambiguous at the time, now suggests a long-term commitment to maintain underlying military control of the regime through tactical adjustments.

Defections by sections of the armed forces before the uprising had developed sufficient societal unity and leverage for nonviolent change led to civil war in Libya and western military intervention. In Syria soldiers did begin to flee Syria, and to cross over to the rebels - at risk of execution, but Nepstad, writing in 2011, argued that because only a very small proportion of the military had defected, Assad was able to block the uprising. Some officers and soldiers who changed sides formed the Free Syrian Army, which over time has turned the conflict into an armed struggle, and given the intransigence of the Assad regime and their recruitment of Hizbollah fighters from Lebanon, created conditions for external forces to turn the conflict into a destructive war between ruthless extremists. By now most observers have forgotten the months of brave unarmed protest in 2011 and are unaware of continuing protests by the nonviolent resisters, and the fate of Syria seems to depend on external powers (Iran and Russia backing Assad, and the West supporting the moderate opposition.)

Future Prospects

Ironically, those movements that suffered initial defeat or failed to gain momentum may now have better prospects than some that overthrew their dictators. Although the Bahrain government, backed by the reactionary Saudi Arabian government, quickly crushed the uprising, protests there continue, including celebrations of the anniversary of the uprising in both 2012 and 2013, and there have been some signs of possible regime concessions. Not only regional but international power relations have been unhelpful to the Bahrainis, as the USA has a large naval base there and gives more weight to its strategic interests than to its professed ideal of democracy in this context. Nevertheless, the factors that encouraged the 2011 uprisings still create a context for further popular pressure, not only in Bahrain but in Jordan and Morocco, where protests on both political and socio-economic issues continue.

Unfortunately, however, the fallout from Libya - which remains politically very unstable and is now exporting Islamic extremism to Tunisia - and the even more worrying prospects of Syrian disintegration, do not bode well for prospects of peaceful democracies in the region. When 2011 started, the mass unarmed displays of people power and calls for greater political freedom, democratic choice and governmental accountability took the initiative away from violent jihadists committed to an authoritarian Islamic future. The fighting in Syria has brought Al Qaeda and similar groups back into the political frame. As a result the need for creative nonviolent solutions, most notably in Egypt, has become more acute.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เท่าใดได้ลุกฮือเริ่มต้นสอดคล้องกับกลยุทธ์ที่รุนแรงหรือไม่อาหรับลุกฮือ ซึ่งเริ่มต้นขึ้นในตูนิเซีย และอียิปต์ ไม่เคยรุนแรงอย่างเคร่งครัด แต่ในวิธีใช้ของการนัดหยุดงาน อารยะขัดขืนโดยเฉพาะ อาชีพช่องสัญลักษณ์สำคัญและสาธิตโดยรวมก็ปกติต้านรุนแรง และการสาธิตมากมายได้สะท้อนการปัดผดุง เป็นมิตรซึ่งกันและกัน และความร่วมมือระหว่างหลายภาคส่วนของสังคมเมือง ผู้หญิงค่อนข้างโดดเด่น นักศึกษาและนักวิชาการรวมกับคนงานและช่างฝีมือ และใน Tahrir สแควร์ใน คริสเตียนคอปติกถูกต้อนรับจากชาวมุสลิม แม้ในประเทศซีเรีย คัดสรรที่ระบอบการปกครองที่สนับสนุนจากศาสนาคมิ - ยวด Alawites แต่ยัง Druze และคริสเตียน - ประท้วงรุนแรงที่พยายามในคำขวัญและสัญลักษณ์ในศาสนาการแบ่ง (Bartkowski และ Kahf, 2013 กันยายน) การแฉของลุกยังเริ่มบรรลุเป้าหมายหลักของยุทธศาสตร์การต่อต้านรุนแรง: ปฏิเสธ โดยบริการรักษาความปลอดภัยการดำเนินการปราบปราม (ตูนีเซียและอียิปต์) และ defections โดยสมาชิกของกองทัพ (Nepstad, 2011)แต่มันจนกลายเป็นชัดเจนว่า แบ่งศาสนา และการเมืองจะทำลายในช่วงการเปลี่ยนภาพราบรื่นการปกครองระบอบประชาธิปไตยอันมี แม้ในตูนิเซีย การเคลื่อนไหวครั้งแรก และประสบความสำเร็จมากที่สุดในระบอบการปกครองเปลี่ยนแปลง ความตึงเครียดระหว่างกลุ่มเสรีนิยมทางโลกมากขึ้นและ Islamists แสวงหารัฐอิสลามมากขึ้น ได้สร้างปัญหาใหม่ 'ประชาธิปไตย' อียิปต์ขาดข้อตกลงระหว่างฝ่ายค้านทางโลกของ กลุ่มและส่วนลึกของพวกเขากับพี่น้องมุสลิม (ร่วมกับการกระทำ unconstitutional โดย Morsi ประธานป่าว) ได้พิสูจน์ร้าย เปิดทางให้ในปี 2013 เพื่อ reassertion ของทหารเดิม ตอนนี้ปฏิเสธของทหารอียิปต์สนใจสู้ 2011 และบันทึก Mubarak ชัดเจนในเวลา แนะนำมั่นระยะยาวเพื่อรักษาระบอบการปกครองที่ผ่านการปรับปรุงยุทธวิธีทางทหารควบคุมต้นแบบDefections โดยส่วนของกองทัพก่อนเทียบได้พัฒนาข้อมูลความเพียงพอและประสิทธิภาพการดำเนินงานการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงนำไปสู่สงครามกลางเมืองในลิเบียและตะวันตกแทรกแซงทางทหาร ในซีเรีย ทหารก็เริ่มหนีซีเรีย และข้ามผ่านไปกบฏ - ที่มีความเสี่ยงของการดำเนินการ Nepstad เขียนใน 2011 โต้เถียงที่เนื่องจากเฉพาะสัดส่วนเล็ก ๆ ของทหารมี defected, Assad ได้บล็อกเทียบ บางเจ้าหน้าที่และทหารที่เปลี่ยนแปลงด้านรูปแบบฟรีซีเรียกองทัพ ซึ่งเวลามีเปลี่ยนความขัดแย้งเป็นการต่อสู้อาวุธ และให้กูเกิลของ Assad ระบอบการปกครองและการสรรหาบุคลากรของนักรบ Hizbollah จากเลบานอน สร้างเงื่อนไขสำหรับกองกำลังภายนอกเพื่อเปลี่ยนความขัดแย้งเป็นสงครามทำลายระหว่างพวกหัวรุนแรงเหี้ยม โดยขณะนี้ ผู้สังเกตการณ์ส่วนใหญ่ลืมเดือนปฏิเสธกล้าอาวุธในปี 2554 และจะดำเนินการประท้วงต่อโดย resisters รุนแรงต่ำ และดูเหมือนว่าชะตากรรมของซีเรียพึ่งอำนาจภายนอก (อิหร่านและรัสเซียสนับสนุน Assad ตะวันตกและสนับสนุนฝ่ายค้านปานกลาง)แนวโน้มในอนาคตIronically, those movements that suffered initial defeat or failed to gain momentum may now have better prospects than some that overthrew their dictators. Although the Bahrain government, backed by the reactionary Saudi Arabian government, quickly crushed the uprising, protests there continue, including celebrations of the anniversary of the uprising in both 2012 and 2013, and there have been some signs of possible regime concessions. Not only regional but international power relations have been unhelpful to the Bahrainis, as the USA has a large naval base there and gives more weight to its strategic interests than to its professed ideal of democracy in this context. Nevertheless, the factors that encouraged the 2011 uprisings still create a context for further popular pressure, not only in Bahrain but in Jordan and Morocco, where protests on both political and socio-economic issues continue.Unfortunately, however, the fallout from Libya - which remains politically very unstable and is now exporting Islamic extremism to Tunisia - and the even more worrying prospects of Syrian disintegration, do not bode well for prospects of peaceful democracies in the region. When 2011 started, the mass unarmed displays of people power and calls for greater political freedom, democratic choice and governmental accountability took the initiative away from violent jihadists committed to an authoritarian Islamic future. The fighting in Syria has brought Al Qaeda and similar groups back into the political frame. As a result the need for creative nonviolent solutions, most notably in Egypt, has become more acute.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไกลเท่าไหร่ไม่ปฎิวัติ สอดคล้องกับกลยุทธ์การเริ่มต้น ?

uprisings อาหรับ ซึ่งเริ่มขึ้นในตูนิเซียและอียิปต์ ไม่ได้อย่างสันติวิธี แต่ใช้วิธีการของสไตรค์ , อารยะขัดขืน และอาชีพ โดยเฉพาะเป็นสัญลักษณ์คีย์และการสาธิตมวลโดยทั่วไปของการต่อต้านความรุนแรง และหลาย ของการทำ สะท้อนให้เห็นถึงความเป็นมิตรของความมีวินัยในตนเองมิตรภาพและความร่วมมือร่วมกันระหว่างหลายภาคส่วนต่างๆของสังคมในเมือง ผู้หญิงที่โดดเด่นมาก นักศึกษาและปัญญาชน ผสมกับคนงานและช่างฝีมือ และในจัตุรัส Tahrir ในเดือนกุมภาพันธ์ 2011 คอปติกคริสเตียนยินดีต้อนรับกับมุสลิม แม้แต่ในซีเรีย ซึ่งระบอบการปกครองพึ่งการสนับสนุนจากชนกลุ่มน้อยทางศาสนา - alawites ยวด ,แต่ยังดรูซและชาวคริสต์ - ประท้วงการพยายามในคำขวัญและสัญลักษณ์เพื่อสร้างการเชื่อมโยงข้ามศาสนาแบ่ง ( บาร์ทาวสกี้ และ kahf กันยายน 2556 ) แฉของทั้งหลายก็เริ่มบรรลุเป้าหมายสำคัญของยุทธศาสตร์การต่อต้านความรุนแรง :refusal by the เพื่อน services to วนเวียน a crackdown ( tunisia ( egypt ) ( ได้รับ by members ของ the forces armed ( nepstad , 2011 ) . เก็บกวาดเก็บกวาดมีให้ด้วย became clear that religious ( political divides ทันที undermine prospects for a รอยถลอก smooth to regime democratic ใน แม้ในตูนิเซีย , การเคลื่อนไหวครั้งแรกและประสบความสำเร็จมากที่สุดสำหรับการเปลี่ยนแปลงระบอบการปกครองความตึงเครียดระหว่างเสรีนิยมและกลุ่มฆราวาสมากขึ้น Islamists . การแสวงหารัฐอิสลามมากขึ้น ได้สร้างปัญหาใหม่ ' ประชาธิปไตย ' ในอียิปต์ไม่มีข้อตกลงระหว่างฝ่ายค้านและกลุ่มฆราวาสส่วนลึกของภราดรภาพมุสลิม ( พร้อมกับรัฐธรรมนูญกระทำโดยเลือกตั้งประธานาธิบดีเ ็ด มอร์ซี ) ได้พิสูจน์ เอื้อ