Last week I was in a supermarket, r

Last week I was in a supermarket, reaching for a packet of tea bags. Some random bloke walked up to me and asked: “Mate, where do you keep your cold and flu tablets?”
I don’t work here, mate. I’m a customer” I said, holding up the red basket that carried my shopping. Seemingly unimpressed with my answer, old mate stormed off.
In my experience, this reaches far beyond a simple case of being mistaken for shop staff—which, on its merits, wouldn’t bother me. The issue for me was twofold: that the first thing he understood about me was that I was brown. The second was an assumption that because I was brown, I was necessarily stacking shelves

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สัปดาห์สุดท้ายได้ในซูเปอร์มาร์เก็ต ถึงสำหรับแพคเก็ตของถุงชา บางเจ้าหมอสุ่มเดินมาหาฉัน และถามว่า: "เมท ซึ่งทำให้แท็บเล็ตของคุณเย็นและไข้หวัดใหญ่"ฉันไม่ทำงานที่นี่ เมท ผมเป็นลูกค้า"ผมพูด โฮลดิ้งขึ้นในตะกร้าสีแดงที่ดำเนินการซื้อสินค้าของฉัน ดูเหมือนจะประทับใจกับคำตอบของฉัน เพื่อนเก่าบุกปิด ประสบการณ์ของผม ถึงนี้ไกลเกินกรณีธรรมดาของกำลัง mistaken สำหรับพนักงานประจำร้าน — ซึ่ง ในบุญของ จะไม่รำคาญฉัน แก้ไขปัญหาให้ฉันสองเท่า: สิ่งแรกที่เขาเข้าใจเกี่ยวกับฉันว่าที่ผมสีน้ำตาล ที่สองคือ ข้อสมมติฐานที่ว่า เพราะน้ำตาล ฉันถูกจำเป็นต้องเป็นชั้นวางของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สัปดาห์ที่แล้วผมได้ในซุปเปอร์มาร์เก็ต ถึงแพ็คเก็ตของถุงชา การสุ่มคนเดินมาหาฉันและถามว่า : " เพื่อนที่คุณเก็บของคุณเย็นและแก้หวัด "ฉันไม่ได้ทำงานที่นี่หรอก เพื่อน ผมเป็นลูกค้า " ผมพูดพร้อมขึ้นสีแดงตะกร้าที่ดำเนินการช้อปปิ้งของฉัน ดูเหมือนจะผิดหวังกับคำตอบของฉัน เก่า เพื่อนโกรธจัดในประสบการณ์ของฉันนี้ถึงไกลเกินกว่ากรณีที่เรียบง่ายของถูกเข้าใจผิดว่าพนักงานที่ร้าน ในความดี ไม่กวนใจผม ปัญหาสำหรับฉันเป็นสองเท่านั้น สิ่งแรกที่เขาเข้าใจผม ว่าผมเป็นสีน้ำตาล สอง คือ สมมติฐานที่ว่า เพราะผมสีน้ำตาล ผมก็ต้องซ้อนชั้น