First, assuming a mesh already exis

First, assuming a mesh already exists, each node exchanges the list of all other nodes it believes is part of the mesh with its directly connected neighbors. When a node receives such a membership list from a neighbor, it incorporates that information into its membership list and forwards the resulting list to its neighbors. This information eventually propagates through the mesh, much as in a distance vector routing protocol.
When a host wants to join the multicast overlay, it must know the IP address of at least one other node already in the overlay. It then sends a “join mesh” message to this node. This connects the new node to the mesh by an edge to the known node. In general, the new node might send a join message to multiple current nodes, thereby joining the mesh by multiple links. Once a node is connected to the mesh by a set of links, it periodically sends “keep alive” messages to its neighbors, letting them know that it still wants to be part of the group.
When a node leaves the group, it sends a “leave mesh” message to its directly connected neighbors, and this information is propagated to the other nodes in the mesh via the membership list described above. Alternatively, a node can fail or just silently decide to quit the group, in which case its neighbors detect that it is no longer sending “keep alive” messages.
Some node departures have little effect on the mesh, but should a node detect that the mesh has become partitioned due to a departing node, it creates a new edge to a node in the other partition by sending it a “join mesh” message. Note that multiple neighbors can simultaneously decide that a partition has occurred in the mesh, leading to multiple cross-partition edges being added to the mesh.
As described so far, we will end up with a mesh that is a subgraph of the original fully connected Internet, but it may have suboptimal performance because (1) initial neighbor selection adds random links to the topology, (2) partition repair might add edges that are essential at the moment but not useful in the long run, (3) group membership may change due to dynamic joins and departures, and (4) underlying network conditions may change. What needs to happen is that the system must evaluate the value of each edge, resulting in new edges being added to the mesh and existing edges being removed over time.
To add new edges, each node i periodically probes some random member j that it is not currently connected to in the mesh, measures the round-trip latency of edge (i, j), and then evaluates the utility of adding this edge. If the utility is above a certain threshold, link (i, j) is added to the mesh. Evaluating the utility of adding edge (i, j) might look something like this:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ครั้งแรก สมมติว่า ตาข่ายมีอยู่แล้ว แต่ละโหนแลกเปลี่ยนรายการของโหนอื่น ๆ เชื่อว่า เป็นส่วนหนึ่งของตาข่ายกับเพื่อนบ้านเชื่อมต่อโดยตรง เมื่อโหนรับรายการดังกล่าวเป็นสมาชิกจากเพื่อนบ้าน มันประกอบด้วยข้อมูลที่เป็นรายชื่อสมาชิก และรายการผลลัพธ์ส่งต่อให้เพื่อนบ้านของ ข้อมูลนี้แพร่กระจายผ่านตาข่าย มากในระยะทางเวกเตอร์เส้นโพรโทคอในที่สุดเมื่อโฮสต์ต้องการเข้าร่วมการซ้อนทับแบบหลายผู้รับ จะต้องทราบ IP แอดเดรสของโหนดอยู่ในการซ้อนทับกัน นั้นแล้วส่งข้อความ "รวมตาข่าย" โหนนี้ นี้เชื่อมต่อโหนใหม่กับตาข่าย โดยขอบโหนรู้จัก ทั่วไป โหนใหม่อาจส่งข้อความรวมกับโหนปัจจุบันหลาย จึงรวมตาข่าย โดยการเชื่อมโยงหลาย เมื่อโหนเชื่อมต่อกับตาข่าย โดยชุดของการเชื่อมโยง เป็นระยะ ๆ ส่งข้อความ "ให้ชีวิต" เพื่อเป็นเพื่อนบ้าน ปล่อยให้พวกเขารู้ว่า มันยังต้องการเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มเมื่อโหนดออกจากกลุ่ม ส่งข้อความ "ปล่อยตาข่าย" กับเพื่อนบ้านเชื่อมต่อโดยตรง และข้อมูลนี้เป็นจริงโหนอื่น ๆ ในตาข่ายผ่านรายการสมาชิกที่อธิบายไว้ข้างต้น หรือ โหนสามารถล้มเหลว หรืออย่าเพิ่งตัดสินใจที่จะออกจากกลุ่ม ในกรณี ของบ้านพบว่า มีข้อความไม่ส่ง "ให้ชีวิต"Some node departures have little effect on the mesh, but should a node detect that the mesh has become partitioned due to a departing node, it creates a new edge to a node in the other partition by sending it a “join mesh” message. Note that multiple neighbors can simultaneously decide that a partition has occurred in the mesh, leading to multiple cross-partition edges being added to the mesh.As described so far, we will end up with a mesh that is a subgraph of the original fully connected Internet, but it may have suboptimal performance because (1) initial neighbor selection adds random links to the topology, (2) partition repair might add edges that are essential at the moment but not useful in the long run, (3) group membership may change due to dynamic joins and departures, and (4) underlying network conditions may change. What needs to happen is that the system must evaluate the value of each edge, resulting in new edges being added to the mesh and existing edges being removed over time.To add new edges, each node i periodically probes some random member j that it is not currently connected to in the mesh, measures the round-trip latency of edge (i, j), and then evaluates the utility of adding this edge. If the utility is above a certain threshold, link (i, j) is added to the mesh. Evaluating the utility of adding edge (i, j) might look something like this:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ครั้งแรกสมมติว่าตาข่ายที่มีอยู่แล้วในแต่ละโหนดแลกเปลี่ยนรายชื่อของโหนดอื่น ๆ ทั้งหมดที่เชื่อว่าเป็นส่วนหนึ่งของตาข่ายกับประเทศเพื่อนบ้านที่เชื่อมต่อโดยตรง เมื่อโหนดดังกล่าวได้รับรายชื่อสมาชิกจากเพื่อนบ้านก็จะรวมเอาข้อมูลที่เป็นรายชื่อสมาชิกและส่งรายชื่อส่งผลให้ประเทศเพื่อนบ้าน ข้อมูลเหล่านี้ในที่สุดก็แพร่กระจายผ่านตาข่ายมากที่สุดเท่าที่ใน vector ระยะทางเส้นทางโปรโตคอลได้.
เมื่อโฮสต์ต้องการที่จะเข้าร่วมการซ้อนทับหลายผู้รับจะต้องทราบที่อยู่ IP ของอย่างน้อยหนึ่งโหนดอื่น ๆ ที่มีอยู่แล้วในการซ้อนทับ จากนั้นก็จะส่ง "เข้าร่วมตาข่าย" ข้อความนี้ไปยังโหนด นี้เชื่อมต่อโหนดใหม่เพื่อตาข่ายโดยขอบไปยังโหนดที่รู้จักกัน โดยทั่วไปโหนดใหม่อาจจะส่งข้อความไปเข้าร่วมโหนดปัจจุบันหลายจึงเข้าร่วมตาข่ายโดยการเชื่อมโยงหลาย เมื่อโหนดเชื่อมต่อกับตาข่ายโดยชุดของการเชื่อมโยงเป็นระยะ ๆ ส่ง "ให้ชีวิต" ข้อความไปยังเพื่อนบ้านปล่อยให้พวกเขารู้ว่ามันยังคงต้องการที่จะเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม.
เมื่อโหนดใบกลุ่มก็จะส่ง "ปล่อยตาข่าย" ไปยังประเทศเพื่อนบ้านที่เชื่อมต่อโดยตรงและข้อมูลนี้จะถูกแพร่กระจายไปยังต่อมน้ำในตาข่ายผ่านทางรายชื่อสมาชิกที่อธิบายข้างต้น อีกทางเลือกหนึ่งโหนดสามารถล้มเหลวหรือเพียงแค่เงียบตัดสินใจที่จะลาออกจากกลุ่มในกรณีที่เพื่อนบ้านตรวจสอบว่ามันจะไม่ส่ง "ให้ชีวิต" ข้อความ.
บางคนออกโหนดมีผลเพียงเล็กน้อยในตาข่าย แต่โหนดควรตรวจสอบว่า ได้กลายเป็นตาข่ายกั้นเนื่องจากโหนดออกเดินทางจะสร้างขอบใหม่ไปยังโหนดในพาร์ทิชันอื่น ๆ โดยการส่งมันว่า "เข้าร่วมตาข่าย" ข้อความ หมายเหตุเพื่อนบ้านหลายตัวที่พร้อมกันสามารถตัดสินใจว่าพาร์ทิชันที่เกิดขึ้นในตาข่ายที่นำไปสู่หลายขอบข้ามพาร์ติชันถูกเพิ่มเข้าไปในตาข่าย.
ตามที่อธิบายไว้เพื่อให้ห่างไกลที่เราจะจบลงด้วยตาข่ายที่เป็น subgraph จากเดิมที่เชื่อมต่ออย่างเต็มที่ได้ อินเทอร์เน็ต แต่มันอาจจะมีประสิทธิภาพการทำงานที่ก่อให้เกิดผลลัพธ์เนื่องจาก (1) การเลือกเพื่อนบ้านเริ่มต้นจะเพิ่มการเชื่อมโยงแบบสุ่มไปยังโครงสร้าง (2) ซ่อมแซมพาร์ทิชันที่อาจจะเพิ่มขอบที่มีความจำเป็นในขณะนี้ แต่ไม่ได้มีประโยชน์ในระยะยาว (3) เป็นสมาชิกของกลุ่มอาจ เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงแบบไดนามิกร่วมและขาออกและ (4) สภาพเครือข่ายต้นแบบอาจมีการเปลี่ยนแปลง สิ่งที่ต้องเกิดขึ้นคือการที่ระบบจะต้องประเมินค่าของแต่ละเส้นจะมีผลในขอบใหม่ที่ถูกเพิ่มเข้ามาในตาข่ายและขอบที่มีอยู่จะถูกลบออกเมื่อเวลาผ่านไป.
ในการเพิ่มขอบใหม่แต่ละโหนดฉันเป็นระยะ probes บางญสมาชิกสุ่มว่ามันเป็น ไม่ได้เชื่อมต่อกับในตาข่าย, วัดแฝงไปกลับขอบ (ฉัน j) แล้วประเมินประโยชน์ของการเพิ่มขอบนี้ ถ้ายูทิลิตี้สูงกว่าเกณฑ์ที่กำหนด, การเชื่อมโยง (ฉัน j) ถูกเพิ่มเข้าไปในตาข่าย ยูทิลิตี้การประเมินผลของการเพิ่มขอบ (ฉัน j) อาจมีลักษณะบางอย่างเช่นนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แรก สมมติว่าเป็นตาข่ายอยู่แล้ว แต่ละโหนดการแลกเปลี่ยนรายการของโหนดอื่น ๆทั้งหมด เพราะเป็นส่วนหนึ่งของตาข่ายที่มีโดยตรงต่อเพื่อนบ้าน เมื่อโหนดได้รับเช่นรายชื่อสมาชิกจากเพื่อนบ้าน มันประกอบด้วยข้อมูลที่ลงในรายชื่อของสมาชิกและส่งต่อรายการผลลัพธ์ไปยังประเทศเพื่อนบ้าน ข้อมูลนี้จะแพร่กระจายผ่านตาข่ายมากใน ระยะทางเวกเตอร์โปรโตคอลเส้นทาง .
เมื่อโฮสต์ต้องการเข้าร่วมซ้อนคือ ต้องทราบที่อยู่ IP ของอย่างน้อยหนึ่งโหนดอื่น ๆแล้วในบรรยาย แล้วส่ง " เข้าร่วมตาข่าย " ข้อความไปยังโหนดนี้ นี้เชื่อมต่อโหนดใหม่กับตาข่าย โดยขอบจะเรียกว่าโหนด ในทั่วไป , โหนดใหม่กับโหนดข้อความอาจจะส่งเข้าร่วมในปัจจุบันหลายจึงเข้าประกบ โดยการเชื่อมโยงหลาย เมื่อโหนดจะเชื่อมต่อกับตาข่าย โดยชุดของการเชื่อมโยง เป็นระยะ ๆ ส่ง " เก็บข้อความยังมีชีวิตอยู่ " กับประเทศเพื่อนบ้าน ให้พวกเขาทราบว่ามันยังคงต้องการเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม
เมื่อโหนดออกจากกลุ่ม มันส่ง " ปล่อยตาข่าย " ข้อความที่เชื่อมโยงประเทศเพื่อนบ้านและข้อมูลนี้จะแพร่กระจายไปยังโหนดอื่นในตาข่ายผ่านรายชื่อสมาชิกที่อธิบายข้างต้น อีกวิธีหนึ่งคือ โหนดสามารถล้มเหลวหรือเพียงอย่างเงียบ ๆตัดสินใจที่จะออกจากกลุ่ม ซึ่งในกรณีประเทศเพื่อนบ้าน พบว่าไม่มีการส่ง " เก็บข้อความยังมีชีวิตอยู่ " .
บางขาออกโหนดจะมีผลเพียงเล็กน้อยบนตาข่ายแต่ควรตรวจสอบว่าโหนดตาข่ายกลายเป็นแบ่งเนื่องจากการออกจากโหนดจะสร้างขอบใหม่กับโหนดในพาร์ทิชันอื่น ๆโดยการส่ง " เข้าร่วมข้อความตาข่าย " ทราบว่าเพื่อนบ้านหลายพร้อมกันสามารถตัดสินใจที่พาร์ทิชันที่เกิดขึ้นในตาข่าย ข้ามาหลายพาร์ทิชันขอบถูกเพิ่มไปยังตาข่าย
ตามที่ระบุไว้เพื่อให้ห่างไกลเราจะจบลงด้วยตาข่ายที่เป็น subgraph ของเดิมครบ เชื่อมต่ออินเตอร์เน็ต แต่มันอาจจะมีประสิทธิภาพ suboptimal เนื่องจาก ( 1 ) การเพิ่มลิงค์เพื่อนบ้านเริ่มต้นแบบสุ่ม ( 2 ) ซ่อมแซมพาร์ทิชันจะเพิ่มขอบที่จำเป็นในขณะนี้ แต่ไม่ได้มีประโยชน์ในระยะยาว ( 3 ) สมาชิก กลุ่มอาจเปลี่ยนแปลงเนื่องจากเข้าและขาออกแบบไดนามิก ,( 4 ) เครือข่ายพื้นฐานและเงื่อนไขอาจมีการเปลี่ยนแปลง สิ่งที่ต้องเกิดขึ้นคือ ระบบจะต้องประเมินมูลค่าของแต่ละขอบ ( ขอบใหม่ถูกเพิ่มไปยังตาข่ายขอบเดิมถูกลบตลอดเวลา .
เพิ่มขอบใหม่ แต่ละโหนดฉันเป็นระยะ ๆ และสมาชิกบางสุ่ม J ว่ามันไม่ได้อยู่ในข่ายที่เชื่อมต่อกับวัดศักยภาพการเดินทางของขอบ ( I , J )แล้วประเมินประโยชน์ของการเพิ่มขอบนี้ ถ้าโปรแกรมอรรถประโยชน์สูงกว่าเกณฑ์บางอย่างที่เชื่อมโยง ( i , j ) จะถูกเพิ่มไปยังตาข่าย การประเมินอรรถประโยชน์ของการเพิ่มขอบ ( i , j ) อาจมีลักษณะบางอย่างเช่นนี้ :