4.4. The effect of body mass, Mb, o

4.4. The effect of body mass, Mb, on estimated tissue PvN2
There is an allometric relationship between Mb and resting
metabolic rate (RMR), or Q˙ tot, between species (e.g. Kleiber, 1975).
As inert gas uptake and removal is affected by Q˙ tot, one would expect
that DCS risk correlates with Mb. In fact, past studies have shown
a correlation between DCS risk and Mb, both within and between
animal species (Berghage et al., 1979; Lillo et al., 2002) and the
allometric mass exponent between Mb and DCS risk was shown to
be 0.79 for seven species of terrestrial mammals (Fahlman et al.,
2006), ranging from 22 g to 78 kg (Berghage et al., 1979). Therefore,
even with similar end-dive PvN2 levels, one would expect larger
animals to be more susceptible to DCS. Assuming the physiology
of DCS is the same between species, and that metabolic rate and
Q˙ tot scales to the same mass exponent, it would be expected that
Hyperoodon would be most susceptible for the same end-dive PN2
level, followed by Ziphius and Mesoplodon (Table 1). In addition to
physiological adjustment, i.e. dive related changes in DVL, Q˙ tot and
blood flow distribution, dive behaviour is another way for species
of different size to reduce blood and tissue PN2 and therefore reduce
the risk of DCS.
RunningModel A for a range of Mbs for each dataset allowed us to
investigate if differences in dive behaviour affected estimated enddive
PvN2 . Irrespective of changes in Mb, Ziphius’ dive profile had the
highest end-dive PN2 s for each depth range (Fig. 4), suggesting that
the dive behaviour of Cuvier’s beaked whales makes them most susceptible
to suffer DCS. Interestingly, this is the species that appears
to be particularly sensitive to anthropogenic sound and their diving
behaviour may be an underlying factor for this observstion (Cox et
al., 2006).
In general, reduction in body size showed decreasing end-dive
PN2 s for most body compartments, which would suggest that larger
animals would be at increased risk of DCS for the same dive profile
(Figs. 4 and 6). However, results for central circulation were variable,
and fat PN2 increased with decreasing Mb. It is possible that
higher fat PN2 in smaller animals could be linked to the prevalence
of immature and sub-adult animals in strandings (Freitas, 2000;
Anon., 2001; Martin et al., 2004). Current experimental work detailing
the behavioural response to anthropogenic sound may help
shed some light on this.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4.4 ผลกระทบของมวลกาย, MB, เนื้อเยื่อประมาณ PvN2
มีความสัมพันธ์ระหว่าง allometric Mb
และพักผ่อนเป็นอัตราการเผาผลาญ(จำ) หรือทีโอที Q ระหว่างสายพันธุ์ (เช่น Kleiber, 1975).
ในฐานะที่เป็นก๊าซเฉื่อยการดูดซึมและการกำจัดเป็นผลมาจาก ทีโอที Q
หนึ่งคาดหวังว่ามีความเสี่ยงDCS มีความสัมพันธ์กับ Mb ในความเป็นจริงการศึกษาที่ผ่านมาได้แสดงให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างความเสี่ยง DCS และ Mb ทั้งภายในและระหว่างสัตว์ชนิด(Berghage et al, 1979;.. Lillo, et al, 2002) และตัวแทนมวลallometric ระหว่าง Mb และความเสี่ยง DCS ก็แสดงให้เห็นเป็น0.79 เจ็ดสายพันธุ์ของสัตว์บก (Fahlman et al., 2006) ตั้งแต่ 22 กรัมถึง 78 กิโลกรัม (Berghage et al., 1979) ดังนั้นแม้จะมีจุดสิ้นสุดที่คล้ายกันดำน้ำระดับ PvN2 หนึ่งคาดหวังขนาดใหญ่สัตว์จะอ่อนแอมากขึ้นเพื่อDCS สมมติสรีรวิทยาของ DCS จะเหมือนกันระหว่างสายพันธุ์และที่อัตราการเผาผลาญและ Q ทีโอทีที่จะยกกำลังชั่งมวลเดียวกันก็จะได้รับการคาดหวังว่าHyperoodon จะอ่อนแอที่สุดสำหรับเดียวกันปลายดำน้ำ PN2 ระดับตาม Ziphius และ Mesoplodon (ตารางที่ 1). นอกจากนี้การปรับตัวทางสรีรวิทยาเช่นการเปลี่ยนแปลงที่เกี่ยวข้องกับการดำน้ำ DVL, ทีโอที Q และการกระจายการไหลของเลือดพฤติกรรมการดำน้ำเป็นอีกวิธีหนึ่งสำหรับสายพันธุ์ที่มีขนาดที่แตกต่างกันเพื่อลดPN2 เลือดและเนื้อเยื่อและดังนั้นจึงช่วยลดความเสี่ยงของDCS. the RunningModel สำหรับช่วง ของ Mbs สำหรับแต่ละชุดข้อมูลที่ช่วยให้เราสามารถตรวจสอบหากความแตกต่างในพฤติกรรมการดำน้ำที่ได้รับผลกระทบประมาณenddive PvN2 โดยไม่คำนึงถึงการเปลี่ยนแปลงใน Mb, Ziphius 'รายละเอียดการดำน้ำมีความสูงที่สุดในตอนท้ายดำน้ำPN2 สำหรับแต่ละระดับความลึก (รูปที่. 4) ชี้ให้เห็นว่าพฤติกรรมการดำน้ำของปลาวาฬจงอยCuvier ที่ทำให้พวกเขาอ่อนแอที่สุดที่จะประสบDCS ที่น่าสนใจนี้เป็นสายพันธุ์ที่ปรากฏจะเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีความไวต่อเสียงของมนุษย์และดำน้ำของพวกเขามีพฤติกรรมที่อาจจะเป็นปัจจัยพื้นฐานสำหรับobservstion นี้ (Cox et al., 2006). โดยทั่วไปในการลดขนาดของร่างกายแสดงให้เห็นว่าลดลงปลายดำน้ำPN2 s ส่วนใหญ่ช่องร่างกายซึ่งจะแสดงให้เห็นว่ามีขนาดใหญ่สัตว์จะมีความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของDCS สำหรับรายละเอียดการดำน้ำเดียวกัน(มะเดื่อ. 4 และ 6) อย่างไรก็ตามผลการไหลเวียนของกลางเป็นตัวแปรและ PN2 ไขมันเพิ่มขึ้นลดลง Mb เป็นไปได้ว่าPN2 ไขมันสูงในสัตว์ที่มีขนาดเล็กอาจจะเชื่อมโยงกับความชุกของสัตว์ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะและย่อยผู้ใหญ่ในstrandings (Freitas, 2000. อานนท์, 2001. มาร์ติน, et al, 2004) งานทดลองปัจจุบันรายละเอียดการตอบสนองพฤติกรรมเสียงของมนุษย์อาจช่วยให้หลั่งน้ำตาแสงบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

4.4 . ผลกระทบของมวลกาย , MB , เนื้อเยื่อในประมาณ pvn2
มีความสัมพันธ์ระหว่าง MB ประมาณและอัตราการเผาผลาญพักผ่อน
( RMR ) หรือ Q ˙ทีโอที , ระหว่างเผ่าพันธุ์ ( เช่น ไคลเบอร์ , 1975 ) .
เป็นก๊าซเฉื่อยและกำจัดการได้รับผลกระทบโดย Q ˙ทีโอที , หนึ่งจะคาดหวัง
ที่การควบคุมความเสี่ยง ความสัมพันธ์กับ MB ในความเป็นจริง ที่ผ่านมามีการศึกษาแสดงความสัมพันธ์ระหว่างการควบคุมความเสี่ยงและ

บางครั้งทั้งภายในและระหว่างพันธุ์สัตว์ ( berghage et al . , 1979 ; ลิลโล et al . , 2002 ) และผู้สนับสนุนประมาณระหว่างมวล
MB และการควบคุมความเสี่ยงเป็น
เป็น 0.79 สำหรับเจ็ดชนิดของสัตว์บก สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม ( ฟาห์ลแมน et al . ,
2006 ) ตั้งแต่ 22 กรัม 78 กิโลกรัม ( berghage et al . , 1979 ) ดังนั้น แม้จบ pvn2 คล้ายกัน
ดำน้ำระดับหนึ่งจะคาดหวังให้สัตว์ขนาดใหญ่
จะอ่อนแอมากขึ้นเพื่อการควบคุม . สมมติว่าสรีรวิทยา
ของ DCS จะเหมือนกันระหว่างชนิดและอัตราการเผาผลาญและ
Q ˙ TOT แบบเลขชี้กำลังมวลเดียวกัน คาดว่าจะว่า
hyperoodon จะอ่อนไหวมากที่สุดสำหรับเดียวกันจบดำน้ำ pn2
ระดับรองลงมา และ mesoplodon ziphius ( ตารางที่ 1 ) นอกจากนี้ การปรับตัวทางสรีรวิทยา

คือดำน้ำ การเปลี่ยนแปลงที่เกี่ยวข้องใน DVL Q (
˙กระจายเลือดไหลพฤติกรรมการดำน้ำ เป็นอีกวิธีหนึ่งสำหรับชนิด
ขนาดต่าง ๆเพื่อลดเลือดและเนื้อเยื่อ pn2 และดังนั้นจึงลดความเสี่ยงของ DCS
.
runningmodel สำหรับช่วงของ MBS สำหรับแต่ละชุดข้อมูลให้เราศึกษาความแตกต่างในพฤติกรรม

ถ้าดำน้ำที่ได้รับผลกระทบประมาณ pvn2 enddive

โดยไม่คำนึงถึงการเปลี่ยนแปลงใน MB ziphius ' ดำน้ำโปรไฟล์มี
สูงสุดสิ้นสุดสำหรับแต่ละช่วง pn2 ดำน้ำลึก ( รูปที่ 4 )แนะนำว่าพฤติกรรมของ Cuvier
ดำน้ำของมะปลาวาฬทำให้พวกเขาอ่อนแอที่สุด
ทรมาน DCS . ที่น่าสนใจนี้เป็นชนิดที่ปรากฏ
เป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งไวต่อเสียงของมนุษย์และพฤติกรรมการดำน้ำ
ของพวกเขาอาจจะเป็นปัจจัยพื้นฐานสำหรับ observstion ( Cox และ
al . , 2006 ) .
ในทั่วไป , การลดขนาดร่างกายการศึกษาการสิ้นสุดดำน้ำ
pn2 สำหรับช่องร่างกายมากที่สุดซึ่งแปลว่าสัตว์ที่มีขนาดใหญ่
จะมีความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของการควบคุมสำหรับเดียวกันดำน้ำโปรไฟล์
( Figs 4 และ 6 ) อย่างไรก็ตาม การไหลเวียนกลางและตัวแปร ,
pn2 ไขมันเพิ่มขึ้น MB มันเป็นไปได้ว่า
ไขมันสูงกว่า pn2 ในสัตว์เล็กอาจจะเชื่อมโยงกับการศึกษาของเด็ก และผู้ใหญ่
ย่อยสัตว์ใน strandings ( Freitas , 2000 ;
anon. , 2001 ; มาร์ติน et al . ,2004 ) ปัจจุบันงานทดลองการตอบสนองพฤติกรรมของมนุษย์ให้ละเอียด

เสียงอาจช่วยผลัดแสงบางอย่างในนี้