Childhood. The majority of my early

Childhood.
The majority of my early memories from childhood are somewhat vague, but for the first years of my life, I mostly spent the day either crying or sleeping , as babies do. A year later I began walking around my house , or what I remember as taking a couple steps and then stumbling awkwardly onto the floor.

In 1996 I started school when I was five-years-old in child development center Ban Phulanchang . It pretty much stayed that way some time.
Once kindergarten was over with, and upon my mother's insistence, I entered a bilingual institution in my town where I studied up to my fourth year of grammar school. In that same period my sister Monica was born and she came into the family. Everything seemed perfect in my life at that point: I was doing great at school, my family was great, I was as happy kid. Suddenly, the whole picture fell apart when my parents filed for divorced.
I was ten years old when my father and I moved to Guanajuato, the state capital. I lived there for a stage and despite the confusing situation, had some fun times. I studied at Instituto Guanajuato and played soccer or biked in my free time. I'd visit my mother and sister on weekends, yet I missed them both throughout the entire week. Being only ten at the time, I regretted not seeing my mother and sister as much as I would have liked to.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วัยเด็ก ความทรงจำของฉันเริ่มต้นจากวัยเด็กส่วนใหญ่จะค่อนข้างคลุมเครือ แต่ปีแรกของชีวิตของฉัน ผมส่วนใหญ่ใช้วันร้องไห้ หรือ นอน เด็กทำ ปีต่อมาผมเริ่มเดินไปรอบ ๆ บ้านของฉัน หรือผมจำได้ว่า เป็นการทำตามขั้นตอนที่สองแล้ว สะดุดเก้ ๆ ลงบนพื้น ในปี 1996 ผมเริ่มเรียนเมื่อห้าปีอายุในศูนย์พัฒนาเด็กบ้าน Phulanchang มันสวยมากอยู่ยังงั้นบางครั้ง เมื่ออนุบาลได้ด้วย และเมื่อแม่ insistence ฉันป้อนสถาบันสองประเทศของฉันที่เรียนถึงฉันปีที่ 4 โรงเรียนไวยากรณ์ ในช่วงเวลาเดียวกันที่ เกิด Monica น้องสาวของฉัน และเธอมาเป็นครอบครัว ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบในชีวิตณ: ข้าพเจ้าทำดีโรงเรียน ครอบครัวถูกมาก ผมเป็นเด็กที่มีความสุข ทันใดนั้น ภาพทั้งหมดล้มกันเมื่อหย่าแล้วยื่นสำหรับพ่อ ผม 10 ขวบเมื่อพ่อและย้ายไป Guanajuato เมืองหลวงของรัฐ ฉันอาศัยอยู่ที่นั่นระยะ และแม้ มีสถานการณ์ที่สับสน มีสนุกครั้ง ผมเรียนที่ Instituto Guanajuato และเล่นฟุตบอล หรือ biked ในเวลาว่างของฉัน จะเยี่ยมชมของฉันแม่และน้องสาวเสาร์ แต่ฉันพลาดพวกเขาทั้งสองตลอดทั้งสัปดาห์ ฉันเป็นเพียงสิบเวลา regretted ไม่เห็นแม่และน้องสาวของฉันเท่าที่ฉันจะชอบไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในวัยเด็ก
ส่วนใหญ่ของความทรงจำในช่วงต้นของฉันจากวัยเด็กที่ค่อนข้างคลุมเครือ แต่สำหรับปีแรกของชีวิตของฉันฉันส่วนใหญ่ใช้เวลาทั้งวันทั้งร้องไห้หรือการนอนหลับเป็นทารกทำ หนึ่งปีต่อมาผมเริ่มเดินไปรอบ ๆ บ้านของฉันหรือสิ่งที่ฉันจำได้ว่าเป็นขั้นตอนที่สองแล้วสะดุดอย่างเชื่องช้าลงบนพื้นในปี 1996 ผมเริ่มโรงเรียนเมื่อฉันถูกห้าปีเก่าในศูนย์พัฒนาเด็กเล็กบ้าน Phulanchang มันสวยมากอยู่ทางบางช่วงเวลานั้นเมื่อโรงเรียนอนุบาลเป็นไปด้วยและเมื่อการเรียกร้องของแม่ของฉันฉันป้อนสถาบันภาษาในเมืองของฉันที่ผมเรียนถึงปีที่สี่ของโรงเรียนมัธยม ในช่วงเวลาเดียวกันกับที่น้องสาวของฉันโมนิกาเกิดและเธอเข้ามาในครอบครัว ทุกอย่างดูเหมือนสมบูรณ์แบบในชีวิตของฉันที่จุดที่ฉันได้รับการทำดีที่โรงเรียนครอบครัวของฉันเป็นที่ดีฉันก็เป็นเด็กที่มีความสุข ทันใดนั้นภาพรวมทั้งหมดล้มลงเมื่อพ่อแม่ของฉันฟ้องหย่าผมอายุสิบขวบเมื่อพ่อของฉันและฉันย้ายไปกวานาวาโตที่เมืองหลวงของรัฐ ฉันอาศัยอยู่ที่นั่นเวทีและแม้จะมีสถานการณ์ที่ทำให้เกิดความสับสนมีบางครั้งความสนุกสนาน ผมเรียนที่ Instituto กวานาวาโตและเล่นฟุตบอลหรือ biked ในเวลาว่างของฉัน ฉันเยี่ยมแม่และน้องสาวของฉันในวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่ฉันพลาดพวกเขาทั้งสองตลอดทั้งสัปดาห์ เป็นเพียงสิบในเวลานั้นผมรู้สึกเสียใจที่ไม่เห็นแม่และน้องสาวของฉันมากที่สุดเท่าที่ผมจะชอบที่จะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในวัยเด็ก ความทรงจำแรกของฉัน
ส่วนใหญ่จากวัยเด็กค่อนข้างคลุมเครือ แต่สำหรับปีแรกของชีวิต ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่แต่ละวันให้ร้องไห้ หรือ นอน เด็กทำ ปีต่อมาฉันเริ่มเดินไปรอบ ๆบ้าน หรือสิ่งที่ผมจำได้ว่าได้สองขั้นแล้วสะดุดต้วมเตี้ยมบนพื้น

ในปี 1996 ผมเริ่มเรียนตอนอายุ 5 ปี ในศูนย์พัฒนาเด็กเล็กบ้าน phulanchang . มันสวยมากอยู่ที่วิธีบางเวลา .
เมื่ออนุบาลอยู่ด้วย และเมื่อแม่ของฉันเรียกร้อง ผมเข้าสถาบันสองภาษาในเมืองที่ผมเรียนถึงชั้นปีที่ 4 ของโรงเรียนไวยากรณ์ ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น น้องโมนิก้า เกิด และมาเป็นครอบครัวทุกอย่างดูเหมือนจะสมบูรณ์แบบในชีวิต ณจุดที่ฉันได้ทำงานที่ดีในโรงเรียน ครอบครัวของฉันมาก ฉันมีความสุขนะ จู่ๆภาพทั้งหมดแตกสลายเมื่อพ่อแม่ฟ้องหย่า
ฉันอายุสิบขวบ เมื่อพ่อและแม่ย้ายไปอยู่ Guanajuato , เมืองหลวงของรัฐ . ฉันอาศัยอยู่ที่นั่นเป็นเวทีและแม้จะมีสถานการณ์ที่สับสน มีบางครั้งที่สนุกผมเรียนที่ Instituto Guanajuato และเล่นฟุตบอล หรือ ปั่นจักรยาน ในช่วงเวลาว่าง ผมจะไปเยี่ยมแม่และพี่สาวในวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่ฉันพลาดทั้งคู่ ตลอดทั้งสัปดาห์ เป็น เพียง สิบ ตอนนั้นผมรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้เจอแม่และพี่สาวมากเท่าที่ผมอยากจะทำ