The screening of The Bang Bang Club

The screening of The Bang Bang Club at the Tribeca film festival gave additional pause for thought, coming as it did in the same week as the deaths of photojournalists Tim Hetherington and Chris Hondros in Libya.

Based on the real-life experiences of four photojournalists covering the tribal violence between Inkatha and ANC supporters in the early 90s, writer/director Steven Silver admitted the tragedy had "cast a long shadow over the film". Indeed, it's hard to watch the dramatic conclusion and not be chilled by the similarity in which Hetherington and Hondros lost their lives.

Silver uses the backdrop of the conflict in South Africa to explore the relationships between the four men and the subjects they shoot. Frustratingly, though, while the film poses pertinent questions about when to put the camera down, it shies away from delving deeper into these moral dilemmas and the emotional strain faced by combat photographers. Instead we're introduced to a testosterone-fuelled world in which dodging bullets is just another way of getting kicks before the partying starts.

Much of this is down to the film's crisis of identity, attempting to mix in a more mainstream, action-adventure feel while sustaining the gravitas demanded by its subject matter. It falters on both accounts and, by focusing on the power of photography, the film feels more like a series of snapshots than a coherent narrative of a pivotal moment in South Africa's history.

Ryan Phillippe as Greg Marinovich and Taylor Kitsch as Kevin Carter are both charismatic leads – but rather than complement each other, their stories compete. Kitsch's performance as the gifted but self-destructive Carter is by far the most compelling, yet seems peripheral in an ensemble setup that never really allows room to scratch beneath the characters' surface machismo. There is undoubtedly a story here worth telling – made all the more poignant by the fact one of the Bang Bang Club members, João Silva, lost both his legs last year on assignment in Afghanistan. It's just a shame the accomplished cinematography isn't matched by a script that lets the true bravery and accomplishments of combat photojournalists shine through, as they deserve.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การคัดกรองของปังปัง คลับที่เทศกาลภาพยนตร์ให้หยุดเพิ่มเติมสำหรับความคิด มาเป็นมันในสัปดาห์เดียวกับการตาย photojournalists ทิม เ ธอริงตันและคริส hondros ในลิเบีย

จากประสบการณ์ชีวิตจริงของสี่ photojournalists ครอบคลุมความรุนแรงระหว่างเผ่า inkatha ANC และผู้สนับสนุนใน 90s ต้น ,นักเขียน / ผู้กำกับสตีเว่น ซิลเวอร์ยอมรับโศกนาฏกรรม " เงายาวมากกว่าภาพยนตร์ " จริงๆ มันยากที่จะดูบทสรุปที่เร้าใจ และไม่ต้องแช่เย็น โดยความเหมือนที่เ ธอริงตัน และ hondros สูญเสียชีวิต

เงินใช้ฉากหลังของความขัดแย้งในแอฟริกาใต้เพื่อสำรวจความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสี่คน และคนยิง เฉื่อยชา แม้ว่าในขณะที่ฟิล์ม poses คำถามที่เกี่ยวข้องเกี่ยวกับเมื่อที่จะวางกล้องลง มัน shies ห่างจาก delving ลึกเข้าไปในประเด็นขัดแย้งทางจริยธรรมเหล่านี้และความเครียดทางอารมณ์ที่ประสบโดยช่างภาพสงคราม แต่เราแนะนำให้ฮอร์โมนเพศชายมากกว่าโลกที่หลบกระสุนเป็นเพียงอีกวิธีที่จะเตะก่อนปาร์ตี้จะเริ่ม

ส่วนมากนี้เป็นเพื่อของภาพยนตร์วิกฤตเอกลักษณ์พยายามที่จะผสมในกระแสหลักมากขึ้น แอ็คชั่นผจญภัยรู้สึกในขณะที่รักษาบริษัทที่ต้องการ โดยเรื่องของ มัน falters ในทั้งสองบัญชีและโดยเน้นพลังของการถ่ายภาพฟิล์มรู้สึกเหมือนชุดของภาพรวมมากกว่าการติดต่อกันของช่วงเวลาสำคัญในประวัติศาสตร์ของแอฟริกาใต้ .

ไรอัน ฟิลลิปปีเป็นเกร็กและ marinovich Taylor Kitsch เป็นเควิน คาร์เตอร์มีทั้งบารมีนัก ) แต่แทนที่จะเติมเต็มซึ่งกันและกัน เรื่องราวของพวกเขาแข่งขัน การแสดงของ Kitsch เป็นพรสวรรค์ แต่ตัวของตัวเองคาร์เตอร์คือโดยไกลที่น่าสนใจที่สุด แต่ดูเหมือนว่าอุปกรณ์ต่อพ่วงในชุดติดตั้งที่ไม่เคยช่วยให้ห้องเกาใต้พื้นผิวของตัวอักษรที่ความเป็นลูกผู้ชายมันคือไม่ต้องสงสัยเรื่องราวที่นี่คุ้มค่าบอก–ทำให้ยิ่งฉุน โดยข้อเท็จจริงหนึ่งของปังปัง สโมสรสมาชิก ชูเอา โอ ซิลวา สูญเสียขาทั้งสองข้างของเขาเมื่อปีที่แล้วในงานในอัฟกานิสถาน เสียดายที่ได้ผู้กำกับไม่ได้จับคู่โดยสคริปต์ที่ช่วยให้ความกล้าหาญที่แท้จริงและความสำเร็จของการต่อสู้ photojournalists ฉายผ่านเช่นที่พวกเขาสมควร .