Modern Korean journalism began afte

Modern Korean journalism began after the opening of Korea in 1876. The Korean press had a strong reformist and nationalistic flavor from the beginning but faced efforts at political control or outright censorship during most of the twentieth century. Many Korean journalists established a tradition of remaining independent. They were often critical of the government, zealously protesting any attempts at press censorship. At annexation in 1910, the Japanese governor general assumed direct control of the press along with other public institutions. Following the March First Movement in 1919, Japanese authorities loosened their overt control over cultural activities and permitted several Korean newspapers to function while maintaining some behind-the-scenes direction over politically sensitive topics. During the 1920s, Korean vernacular newspapers, such as Tonga ilbo (East Asia Daily), and intellectual journals such as Kaebyok (Creation), conducted running skirmishes with Japanese censors. Japanese authorities prohibited sales of individual issues on hundreds of occasions between 1926 and 1932. Japan's war mobilization in the ensuing years ended any semblance of autonomy for the Korean press; all Korean-language publications were outlawed in 1941.

Following the period of the United States Army Military Government in Korea (1945-48), which saw a burgeoning of newspapers and periodicals of every description as well as occasional censorship of the media, almost all subsequent South Korean governments have at times attempted to control the media. Syngman Rhee's government continued the military government's Ordinance Number Eighty-Eight, which outlawed leftist newspapers. Rhee also closed moderate newspapers and arrested reporters and publishers on numerous occasions between 1948 and 1960. On taking power in 1961, Park Chung Hee's Supreme Council for National Reconstruction closed all but fifteen of Seoul's sixty-four daily newspapers and refused to register a comparable percentage of the country's news services, weeklies, and monthly publications while using its own radio and news agencies to promote its official line. The Park government also used the Press Ethics Commission Law of 1964 and, after 1972, emergency decrees that penalized criticism of the government to keep the media in line. In 1974 the government ordered a number of journalists fired and used the KCIA to force Tonga ilbo to stop its reporting on popular opposition to the Park government by intimidating the paper's advertisers.

During the Park and Chun years, the government exercised considerable control and surveillance over the media through the comprehensive National Security Act. In late 1980, the Chun government established more thorough control of the news media than had existed in the South Korea since the Korean War. Independent news agencies were absorbed into a single state-run agency, numerous provincial newspapers were closed, central newspapers were forbidden to station correspondents in provincial cities, the Christian Broadcasting System network was forbidden to provide news coverage, and two independent broadcasting companies were absorbed into the state-run Korean Broadcasting System (KBS). In addition, the Defense Security Command, then commanded by Roh Tae Woo, and the Ministry of Culture and Information ordered hundreds of South Korean journalists fired and banned from newspaper writing or editing. The Basic Press Act of December 1980 was the legal capstone of Chun's system of media control and provided for censorship and control of newspapers, periodicals, and broadcast media. It also set the professional qualifications for journalists. Media censorship was coordinated with intelligence officials, representatives of various government agencies, and the presidential staff by the Office of Public Information Policy within the Ministry of Culture and Information using daily "reporting guidelines" (podo chich'im) sent to newspaper editors. The guidelines dealt exhaustively with questions of emphasis, topics to be covered or avoided, the use of government press releases, and even the size of headlines. Enforcement methods ranged from telephone calls to editors to more serious forms of intimidation, including interrogations and beatings by police. One former Ministry of Culture and Information official told a National Assembly hearing in 1988 that compliance during his tenure from 1980 to 1982 reached about 70 percent.

By the mid-1980s, censorship of print and broadcast media had become one of the most widely and publicly criticized practices of the Chun government. Even the government-controlled Yonhap News Agency noted in 1989 that "TV companies, scarcely worse than other media, were the main target of bitter public criticism for their distorted reporting for the government in the early 1980s." Editorials called for abolition of the Basic Press Act and related practices, a bill was unsuccessfully introduced in the National Assemb

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วารสารศาสตร์เกาหลีสมัยใหม่เริ่มต้นหลังจากการเปิดของเกาหลีใน กดเกาหลีชอบเปลี่ยนรูปใหม่ดีและรสชาติจากต้น แต่ต้องเผชิญกับความพยายามในการควบคุมทางการเมืองหรือการเซ็นเซอร์ทันทีในช่วงของศตวรรษยี่สิบ นักข่าวเกาหลีหลายก่อตั้งประเพณีเหลืออยู่อิสระ พวกเขามักจะถูกสำคัญของรัฐบาล zealously ปฏิเสธความพยายามใด ๆ ที่กดเซ็นเซอร์ ที่ผนวกใน 1910 ข้าหลวงญี่ปุ่นทั่วไปถือว่าควบคุมโดยตรงของการกดพร้อมกับสถาบันสาธารณะ ต่อแรกมีนาคมเคลื่อนไหว 1919 เจ้าหน้าที่ญี่ปุ่นหลวมควบคุมกิจกรรมทางวัฒนธรรมของตนแจ่มแจ้ง และอนุญาตให้หนังสือพิมพ์เกาหลีหลายงานในขณะที่รักษาทิศทางบางอย่างเบื้องหลังผ่านหัวข้อสำคัญทางการเมือง ในระหว่างปี 1920 เกาหลีหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น ilbo ตองกา (เอเชียตะวันออกทุกวัน), และสมุดรายวันทางปัญญาเช่น Kaebyok (สร้าง), ดำเนินการทำงานต่อสู้กับญี่ปุ่นเซ็นเซอร์ เจ้าหน้าที่ญี่ปุ่นห้ามขายของแต่ละปัญหาในหลายร้อยของวาระในระหว่างปีค.ศ. 1926 และ 1932 ระดมการสงครามของญี่ปุ่นในทวีปยุโรปสิ้นสุดลงมีรูปร่างหน้าตาของอิสระสำหรับกดเกาหลี สิ่งพิมพ์ภาษาเกาหลีทั้งหมดได้ outlawed ในปี 1941หลังจากระยะเวลาของรัฐบาลทหารกองทัพสหรัฐในเกาหลี (1945-48), ที่เห็นมองเห็นหนังสือพิมพ์และวารสารของรายละเอียดทุกครั้งคราวเซ็นเซอร์สื่อ รัฐบาลเกาหลีใต้มาเกือบทั้งหมดได้เวลาพยายามควบคุมสื่อ Syngman Rhee รัฐบาลต่อรัฐบาลทหารกฤษฎีกาเลขแปด - แปด ซึ่ง outlawed ทั้งหนังสือพิมพ์ Rhee ยังปิดหนังสือพิมพ์ปานกลาง และจับผู้สื่อข่าวและผู้เผยแพร่ในโอกาสมากมายระหว่างค.ศ. 1948-1960 ในการใช้พลังงานในปี 1961, Park Chung Hee สภาสูงสุดเพื่อฟื้นฟูชาติปิดหมดแต่ของโซหกสิบสี่หนังสือ และปฏิเสธที่จะลงทะเบียนเปอร์เซ็นต์เทียบเคียงประเทศข่าว weeklies และบริการสิ่งพิมพ์รายเดือนในขณะที่ใช้วิทยุและหน่วยงานข่าวของตัวเองเพื่อส่งเสริมสายอย่างเป็นทางการ รัฐบาลสวนยังใช้กฎหมายคณะกรรมการจริยธรรมกดของ 1964 และ หลังจาก 1972 ฉุกเฉิน decrees ที่โดนโทษการวิจารณ์รัฐบาลให้สื่อในบรรทัด ในปี 1974 รัฐบาลสั่งจำนวนนักข่าวยิง และใช้ KCIA การหักหาญ ilbo ตองกาจะหยุดการรายงานนิยมฝ่ายค้านรัฐบาลสวน โดยข่มผู้ลงโฆษณาของกระดาษในช่วงปีปาร์คและจุน รัฐบาลใช้มากควบคุมและเฝ้าระวังผ่านสื่อผ่านพระราชบัญญัติการรักษาความปลอดภัยแห่งชาติครอบคลุม ในช่วงปลาย 1980 รัฐบาลชุนสร้างข่าวมากกว่าที่มีอยู่ในเกาหลีใต้ตั้งแต่สงครามเกาหลีการควบคุมละเอียดมาก หน่วยงานข่าวอิสระถูกดูดซึมเข้าสู่หน่วยงานรัฐที่เดียว หนังสือพิมพ์จังหวัดจำนวนมากถูกปิด หนังสือพิมพ์กลางที่ห้ามผู้สื่อข่าวของสถานีในเมืองจังหวัด คริสเตียนออกอากาศระบบเครือข่ายถูกห้ามให้ข่าว และบริษัทกระจายเสียงอิสระถูกดูดซึมเข้าไปในรัฐเกาหลีออกอากาศระบบ (KBS) นอกจากนี้ คำสั่งรักษาความปลอดภัยป้องกัน แล้ว สั่ง โดย Roh Tae วู และกระทรวงวัฒนธรรม และข้อมูลสั่งของสื่อมวลชนเกาหลีใต้ยิง และห้ามจากหนังสือพิมพ์เขียน หรือแก้ไข การกระทำกดพื้นฐานของ 1980 ธันวาคมถูกแคพสโตนกฎหมายของระบบควบคุมสื่อของชุน และเซ็นเซอร์และควบคุมหนังสือพิมพ์ วารสาร และสื่อเผยแพร่ นอกจากนี้มันยังตั้งคุณสมบัติระดับมืออาชีพสำหรับสื่อมวลชน การเซ็นเซอร์สื่อได้ประสานกับเจ้าหน้าที่ข่าวกรอง ผู้แทนของหน่วยงานราชการต่าง ๆ และพนักงานประธานาธิบดี Office ของสาธารณะข้อมูลนโยบายภายในกระทรวงวัฒนธรรมและข้อมูลที่ใช้ประจำวัน "แนะนำรายงาน" (podo chich'im) ส่งถึงบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ แนวทางจัดการคำนึงคำถามเน้น หัวข้อจะครอบคลุม หรือหลีกเลี่ยง การใช้รัฐบาลข่าวประชาสัมพันธ์ และแม้กระทั่งขนาดของหัวข้อข่าว วิธีการบังคับใช้ที่อยู่จากโทรศัพท์ถึงบรรณาธิการเพื่อรูปแบบรุนแรงข่มขู่ interrogations และเฆี่ยน โดยตำรวจ อดีตกระทรวงวัฒนธรรมและข้อมูลทางหนึ่งบอกว่า ฟังสมัชชาแห่งชาติในปี 1988 ที่ว่า ปฏิบัติตามในระหว่างที่เขาดำรงตำแหน่งจาก 1980 2525 ถึงประมาณ 70 เปอร์เซ็นต์กลาง 1980 การเซ็นเซอร์สื่อพิมพ์ และออกอากาศได้กลายเป็นการปฏิบัติกันอย่างแพร่หลาย และเผยสุด criticized ของรัฐบาลชุนอย่างใดอย่างหนึ่ง แม้รัฐบาลควบคุม Yonhap ของสำนักข่าวในปี 1989 ที่ " TV บริษัท แทบแย่กว่าสื่ออื่น ๆ มีเป้าหมายหลักของการวิจารณ์อย่างรุนแรงของพวกเขารายงานเพี้ยนสำหรับรัฐบาลในต้นทศวรรษ 1980 สาธารณะ" Editorials เรียกสำหรับการยกเลิกการกระทำกดพื้นฐาน และแนวทางปฏิบัติที่เกี่ยวข้อง รายการแนะนำประสบความสำเร็จใน Assemb แห่งชาติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โมเดิร์นสื่อสารมวลชนเกาหลีหลังจากที่เริ่มเปิดประเทศเกาหลีในปี 1876 กดเกาหลีมีการปฏิรูปที่แข็งแกร่งและรสชาติชาตินิยมจากจุดเริ่มต้น แต่ต้องเผชิญกับความพยายามในการควบคุมทางการเมืองหรือการเซ็นเซอร์ทันทีในช่วงศตวรรษที่ยี่สิบ นักข่าวเกาหลีหลายจัดตั้งประเพณีของที่เหลือเป็นอิสระ พวกเขามักจะถูกที่สำคัญของรัฐบาลอย่างขยันขันแข็งประท้วงพยายามที่จะกดการเซ็นเซอร์ใด ๆ ที่ผนวกในปี 1910 ผู้ว่าราชการทั่วไปญี่ปุ่นสันนิษฐานว่าการควบคุมโดยตรงของสื่อมวลชนพร้อมกับสถาบันของรัฐอื่น ๆ ต่อไปนี้การเคลื่อนไหวครั้งแรกในเดือนมีนาคมปี 1919 ทางการญี่ปุ่นคลายการควบคุมที่ชัดเจนของพวกเขามากกว่ากิจกรรมทางวัฒนธรรมและอนุญาตให้หนังสือพิมพ์เกาหลีหลายที่จะทำงานในขณะที่รักษาบางทิศทางเบื้องหลังฉากมากกว่าหัวข้อที่อ่อนไหวทางการเมือง ในช่วงปี ค.ศ. 1920, เกาหลีหนังสือพิมพ์พื้นถิ่นเช่นตองกา Ilbo (เอเชียตะวันออกทุกวัน) และวารสารทางปัญญาเช่น Kaebyok (การสร้าง) ดำเนินการทำงานต่อสู้กับเซ็นเซอร์ญี่ปุ่น ทางการญี่ปุ่นห้ามขายของแต่ละปัญหาในหลายร้อยครั้งระหว่าง 1926 และ 1932 การระดมสงครามของญี่ปุ่นในปีต่อมาสิ้นสุดวันที่รูปร่างหน้าตาของตนเองใด ๆ สำหรับข่าวเกาหลี ทั้งหมดสิ่งพิมพ์ภาษาเกาหลีกรรมในปี 1941 ตามระยะเวลาของรัฐบาลสหรัฐอเมริกากองทัพทหารในเกาหลี (1945-1948) ซึ่งเห็นระเบียนหนังสือพิมพ์และวารสารของทุกรายละเอียดเช่นเดียวกับการเซ็นเซอร์เป็นครั้งคราวของสื่อเกือบทั้งหมด ต่อมารัฐบาลเกาหลีใต้ได้ในช่วงเวลาที่ความพยายามที่จะควบคุมสื่อ รัฐบาลอีซึงอย่างต่อเนื่องรัฐบาลทหารของพระราชกฤษฎีกาจำนวนแปดสิบแปดซึ่งกรรมหนังสือพิมพ์ฝ่ายซ้าย อียังปิดหนังสือพิมพ์ในระดับปานกลางและจับกุมผู้สื่อข่าวและผู้เผยแพร่หลายครั้งระหว่างปี 1948 และ 1960 ในการใช้พลังงานในปี 1961, ปาร์คจุงฮีของสภาสูงสุดเพื่อการฟื้นฟูแห่งชาติปิดทั้งหมด แต่สิบห้าของโซลหกสิบสี่หนังสือพิมพ์รายวันและปฏิเสธที่จะลงทะเบียนเป็นร้อยละเทียบเคียง ข่าวบริการรายสัปดาห์และรายเดือนสิ่งพิมพ์ของประเทศในขณะที่ใช้ข่าววิทยุและหน่วยงานของตัวเองที่จะส่งเสริมสายอย่างเป็นทางการ รัฐบาลสวนนอกจากนี้ยังใช้กฎหมายคณะกรรมการจริยธรรมกด 1964 และหลังจากปี 1972 ในนามฉุกเฉินที่ถูกลงโทษวิจารณ์ของรัฐบาลที่จะให้สื่อในบรรทัด ในปี 1974 รัฐบาลสั่งนักข่าวจำนวนมากยิงและใช้หน่วยข่าวกรองกลางเพื่อบังคับตองกา Ilbo หยุดการรายงานเมื่อวันที่ฝ่ายค้านได้รับความนิยมไปยังรัฐบาล Park ตามข่มขู่ผู้ลงโฆษณากระดาษ. ในช่วง Park และจุนปีรัฐบาลใช้มาตรการควบคุมอย่างมากและการเฝ้าระวังมากกว่า ผ่านสื่อที่ครอบคลุมพระราชบัญญัติการรักษาความปลอดภัยแห่งชาติ ในช่วงปลายปี 1980 รัฐบาลจุนจัดตั้งการควบคุมอย่างละเอียดมากขึ้นของสื่อข่าวมากกว่าที่อยู่ในเกาหลีใต้นับตั้งแต่สงครามเกาหลี อิสระสำนักข่าวถูกดูดซึมเข้าไปในหน่วยงานของรัฐทำงานเดียวหนังสือพิมพ์ต่างจังหวัดจำนวนมากถูกปิดหนังสือพิมพ์ภาคกลางได้รับอนุญาตให้ผู้สื่อข่าวสถานีในเมืองจังหวัดเครือข่ายคริสเตียน Broadcasting System เป็นสิ่งต้องห้ามที่จะให้ข่าวและทั้งสอง บริษัท กระจายเสียงอิสระดูดซึมเข้าสู่ รัฐใช้ระบบบรอดคาสติ้งเกาหลี (KBS) นอกจากนี้การรักษาความปลอดภัยป้องกันคำสั่งนั้นได้รับคำสั่งจาก Roh Tae Woo และกระทรวงวัฒนธรรมและข้อมูลสั่งซื้อหลายร้อยของนักข่าวชาวเกาหลีใต้ยิงและห้ามจากการเขียนหนังสือพิมพ์หรือแก้ไข พื้นฐานกดพระราชบัญญัติธันวาคม 1980 เป็นจุดสูงสุดทางกฎหมายของระบบชอนของการควบคุมสื่อและการจัดเตรียมไว้สำหรับการเซ็นเซอร์และการควบคุมของหนังสือพิมพ์วารสารและสื่อกระจายเสียง นอกจากนี้ยังตั้งค่าคุณสมบัติระดับมืออาชีพสำหรับนักข่าว เซ็นเซอร์สื่อได้รับการประสานงานกับเจ้าหน้าที่ข่าวกรองตัวแทนของหน่วยงานราชการต่างๆและพนักงานประธานาธิบดีโดยสำนักงานนโยบายข้อมูลสาธารณะภายในกระทรวงวัฒนธรรมและข้อมูลที่ใช้ในชีวิตประจำวัน "แนวทางการรายงาน" (podo chich'im) ส่งไปยังบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ แนวทางการจัดการอย่างละเอียดถี่ถ้วนกับคำถามที่เน้นหัวข้อที่จะได้รับการคุ้มครองหรือหลีกเลี่ยงการใช้แถลงข่าวรัฐบาลและแม้ขนาดของหัว วิธีการบังคับใช้ตั้งแต่สายโทรศัพท์ไปยังบรรณาธิการรูปแบบที่รุนแรงมากขึ้นของการข่มขู่รวมทั้งการสอบสวนและการเฆี่ยนตีโดยตำรวจ อดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงวัฒนธรรมและข้อมูลอย่างเป็นทางการบอกว่าได้ยินสมัชชาแห่งชาติในปี 1988 ว่าการปฏิบัติในช่วงที่เขาดำรงตำแหน่ง 1980-1982 ถึงประมาณร้อยละ 70. โดยในช่วงกลางทศวรรษ 1980 การเซ็นเซอร์สื่อสิ่งพิมพ์และออกอากาศได้กลายเป็นหนึ่งในที่สุดอย่างกว้างขวางและต่อสาธารณชน การปฏิบัติที่วิพากษ์วิจารณ์ของรัฐบาลจุน แม้รัฐบาลควบคุม Yonhap สำนักข่าวตั้งข้อสังเกตในปี 1989 ว่า " บริษัท ทีวีแทบจะไม่เลวร้ายยิ่งกว่าสื่ออื่น ๆ เป็นเป้าหมายหลักของการวิจารณ์ของประชาชนขมสำหรับการรายงานบิดเบี้ยวของพวกเขาสำหรับรัฐบาลในช่วงต้นทศวรรษที่ 1980." บทบรรณาธิการเรียกร้องให้มีการยกเลิกพระราชบัญญัติสื่อมวลชนพื้นฐานและการปฏิบัติที่เกี่ยวข้องกับการเรียกเก็บเงินไม่ประสบความสำเร็จได้รับการแนะนำใน assemb แห่งชาติ