“Why do you keep looking east?” old

“Why do you keep looking east?” old Mrs. Wang now asked.
“The Japanese are coming from there,” the man who had taken the bread replied.
“Are you running away from them?” she asked, surprised.
“There are only a handful of us,” he said apologetically.
“We were left to guard a village—Pao An—in the country of—“
“I know that village,” old Mrs. Wang interrupted. “You needn’t tell me. I was a girl there. How is the old Pao who keeps the tea shop in the main street? He’s my brother.”
“Everybody is dead there,” the old man replied. “The Japanese have taken it. A great army of men came with their foreign guns and tanks. What could we do?”
“Of course, only run,” she agreed. Nevertheless she felt dazed and sick. So, he was dead, her one remaining brother. She was now the last of her father’s family.
The soldiers were scattering, again leaving her alone.
“They’ll be coming, those Japanese soldiers,” they were saying, “We’d best go on.”
Nevertheless, the one who had taken the bread lingered a moment to stare down at the wounded man, who lay with his eyes shut, not having moved at all.
“Is he dead?” he inquired. Then, before Mrs. Wang could answer, he pulled a short knife out of his belt. “Dead or not, I’ll give him a punch or two with this!”
But old Mrs. Wang pushed his arm away.
“No, you won’t!” she said with authority. “If he is dead, then there is no use sending him to purgatory all in pieces. I am a good Buddhist myself.”
The man laughed. “Oh, well, he is dead,” he answered. Then, seeing his comrades already at a distance, he ran after them.
A Japanese, was he? Old Mrs. Wang, left alone with the wounded man, looked at him tentatively. He was very young, she could see, no that his eyes were closed. His hand, limp in his state of unawareness, looked like a boy’s hand, unformed and still growing. She felt his wrist but could discern no pulse. She leaned over him and held to his lips the half of her roll which she had not eaten.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ทำไมทำคุณให้มองตะวันออก" เก่านาง Wang ถามขณะนี้"ภาษาญี่ปุ่นมาจาก คนที่ได้นำขนมปังตอบกลับ"คุณกำลังเรียกใช้อยู่ให้" เธอถาม ประหลาดใจ"มีเพียงไม่กี่ของเรา เขากล่าวว่า apologetically"เราถูกทิ้งให้ยามหมู่บ้าน — เป้ามี — ในประเทศ — ""ฉันรู้บ้าน เก่านาง Wang ขัดจังหวะ "คุณไม่บอกฉัน ผมเป็นสาวที่มี เป้าเดิมที่ทำให้ร้านชาในถนนสายหลักคือ เขาเป็นพี่ชายของฉัน""ทุกคนมีตาย ชายชราตอบ "ญี่ปุ่นได้นำมัน กองทัพดีของคนที่มาต่างประเทศปืนและรถถัง สามารถทำอย่างไร""ของหลักสูตร การเรียกใช้เท่านั้น เธอยอมรับ อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกงุนงง และเจ็บป่วย ดังนั้น แล้ว พี่เหลือหนึ่ง เธอเป็นตอนสุดท้ายของครอบครัวของพ่อของเธอทหารถูกโปรย อีก ปล่อยเธอคนเดียว"พวกเขาจะมา เหล่าทหารญี่ปุ่น พวกเขาพูด "เราจะดีที่สุดไปบน"อย่างไรก็ตาม ผู้นำขนมปังตวามครู่จ้องคนบาดเจ็บ ที่วาง ด้วยตาของเขาปิด ไม่ย้ายที่ทั้งหมดความคือเขาตายเขาถาม แล้ว ก่อนนาง Wang สามารถตอบ เขาดึงมีดสั้นจากเข็มขัดของเขา "ตายแล้ว หรือ ไม่ ฉันจะให้เขาเจาะหรือสองนี้"แต่เดิมนาง Wang ผลักแขนของเขาออกไป"ไม่มี คุณจะไม่" เธอกล่าวว่า มีอำนาจ "ถ้าเขาตาย แล้วไม่ใช้ไม่ส่งเขาไปนรกทั้งหมดในชิ้นส่วน ผมเป็นพุทธดีเอง"The man laughed. “Oh, well, he is dead,” he answered. Then, seeing his comrades already at a distance, he ran after them.A Japanese, was he? Old Mrs. Wang, left alone with the wounded man, looked at him tentatively. He was very young, she could see, no that his eyes were closed. His hand, limp in his state of unawareness, looked like a boy’s hand, unformed and still growing. She felt his wrist but could discern no pulse. She leaned over him and held to his lips the half of her roll which she had not eaten.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ทำไมคุณให้มองตะวันออก" เก่านางวังถามตอนนี้.
"ของญี่ปุ่นจะมาจากที่นั่น" ชายที่ได้รับขนมปังตอบ.
"คุณกำลังวิ่งหนีจากพวกเขา?" เธอถามแปลกใจ.
"มี เพียงไม่กี่คนของเรา "เขากล่าวขอโทษ.
" เราถูกทิ้งไว้เพื่อป้องกันหมู่บ้าน-เปา An-ในประเทศ of- "
" ฉันรู้ว่าหมู่บ้านว่า "เก่านางวังขัดจังหวะ "คุณไม่จำเป็นต้องบอกฉัน ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มี วิธีการคือเปาเก่าที่ช่วยให้ร้านน้ำชาในถนนสายหลัก? เขาเป็นพี่ชายของฉัน. "
" ทุกคนจะตายที่นั่น "ชายชราตอบว่า "ของญี่ปุ่นได้นำมัน กองทัพใหญ่ของผู้ชายที่มาพร้อมกับปืนต่างประเทศของพวกเขาและรถถัง สิ่งที่เราจะทำอย่างไร "
" แน่นอนทำงานเท่านั้น "เธอตกลง แต่เธอรู้สึกมึนงงและป่วย ดังนั้นเขาก็ตายคนหนึ่งพี่ชายของเธอที่เหลืออยู่ เธอเป็นตอนสุดท้ายของครอบครัวของพ่อของเธอ.
ทหารถูกกระเจิงอีกครั้งปล่อยให้เธออยู่คนเดียว.
"พวกเขาจะมาทหารญี่ปุ่นเหล่านั้น" พวกเขาได้กล่าวว่า "เราต้องการที่ดีที่สุดไปใน."
อย่างไรก็ตามคนที่ ได้นำขนมปังอ้อยอิ่งสักครู่เพื่อจ้องมองลงไปที่คนที่ได้รับบาดเจ็บซึ่งนอนกับดวงตาของเขาปิดไม่ต้องย้าย at all.
"เขาตายไปแล้ว?" เขาถาม จากนั้นก่อนที่นางวังสามารถตอบเขาดึงมีดสั้นออกมาจากเข็มขัดของเขา "ตายหรือไม่ฉันจะให้เขาหมัดหรือสองกับเรื่องนี้!"
แต่เก่านางวังผลักแขนของเขาออกไป.
"ไม่คุณจะไม่ได้!" เธอกล่าวกับผู้มีอำนาจ "ถ้าเขาตายไปแล้วมีการใช้งานส่งเขาไปนรกทุกชิ้นไม่มี ผมเป็นชาวพุทธที่ดีตัวเอง. "
คนที่หัวเราะ "โอ้ดีเขาตายไปแล้ว" เขาตอบ จากนั้นเห็นสหายของเขาอยู่แล้วในระยะทางที่เขาวิ่งตามหลังพวกเขา.
ญี่ปุ่นเป็นเขา? เก่านางวังซ้ายคนเดียวกับคนที่ได้รับบาดเจ็บมองไปที่เขาแน่นอน เขาเป็นคนหนุ่มสาวมากที่เธอจะได้เห็นว่าดวงตาของเขาถูกปิด มือของเขาปวกเปียกในรัฐของเขาไม่รู้ดูเหมือนมือของเด็กที่ยังไม่เป็นรูปและยังคงเติบโต เธอรู้สึกว่าข้อมือของเขา แต่ไม่สามารถมองเห็นไม่มีชีพจร เธอโน้มตัวไปข้างเขาและจัดขึ้นเพื่อริมฝีปากของเขาครึ่งหนึ่งของม้วนของเธอซึ่งเธอไม่ได้กิน