The first thermal cracking process

The first thermal cracking process for breaking up large nonvolatile hydrocarbons into gasoline came into use in 1913; it was invented by William Merriam Burton, a chemist who worked for the Standard Oil Company (Indiana), which later became the Amoco Corporation. Various improvements to thermal cracking were introduced into the 1920s. Also in the 1920s, French chemist Eugène Houdry improved the cracking process with catalysts to obtain a higher-octane product. His process was introduced in 1936 by the Socony-Vacuum Oil Company (later Mobil Oil Corporation) and in 1937 by the Sun Oil Company (later Sunoco, Inc.). Catalytic cracking was itself improved in the 1940s with the use of fluidized or moving beds of powdered catalyst. During the 1950s, as demand for automobile and jet fuel increased, hydrocracking was applied to petroleum refining. This process employs hydrogen gas to improve the hydrogen-carbon ratio in the cracked molecules and to arrive at a broader range of end products, such as gasoline, kerosene (used in jet fuel), and diesel fuel. Modern low-temperature hydrocracking was put into commercial production in 1963 by the Standard Oil Company of California (later the Chevron Corporation).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ร้อนแรกแตกกระบวนการทำลายขึ้นไฮโดรคาร์บอน nonvolatile ขนาดใหญ่ลงในน้ำมันเบนซินมาใช้ 2456 มันถูกคิดค้น โดย William Merriam เบอร์ตัน นักเคมีที่ทำงานในมาตรฐานน้ำมัน บริษัท (Indiana), ซึ่งภายหลังกลายเป็น บริษัท Amoco ปรับปรุงต่าง ๆ การถอดความร้อนถูกนำเข้าสู่ 1920 นอกจากนี้ ในปี 1920 นักเคมีฝรั่งเศส Eugène Houdry พัฒนากระบวนการ cracking ด้วยสิ่งที่ส่งเสริมจะได้รับผลิตภัณฑ์ higher-octane กระบวนการของเขาถูกนำมาใช้ในค.ศ. 1936 โดย บริษัทน้ำมันสูญญากา Socony (หลังมือถือ บริษัทน้ำมัน) และ ในปี 1937 โดย บริษัทน้ำมันอาทิตย์ (หลัง Sunoco, Inc.) ถอดตัวเร่งปฏิกิริยาได้เองดีขึ้นในทศวรรษ 1940 โดยมีการใช้เตียง fluidized หรือย้ายของเศษผง ในช่วงทศวรรษ 1950 เป็นความต้องการน้ำมันเชื้อเพลิงรถยนต์ และเจ็ทที่เพิ่มขึ้น hydrocracking ใช้กลั่นปิโตรเลียม กระบวนการนี้ใช้ก๊าซไฮโดรเจน เพื่อปรับปรุงอัตราส่วนไฮโดรเจนคาร์บอนในโมเลกุลรอยร้าว และ การมาของสิ้นสุดผลิตภัณฑ์ น้ำมันเบนซิน น้ำมันก๊าด (ใช้น้ำมัน jet), และน้ำมันดีเซล ทันสมัยอุณหภูมิต่ำ hydrocracking ย้ายไปผลิตเชิงพาณิชย์ใน 1963 โดย บริษัทน้ำมันมาตรฐานของแคลิฟอร์เนีย (ภายหลัง บริษัทเชฟรอน)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขั้นตอนการแตกความร้อนเป็นครั้งแรกสำหรับการทำลายขึ้นไฮโดรคาร์บอน nonvolatile ขนาดใหญ่เป็นน้ำมันเบนซินเข้ามาใช้ในปี 1913; มันถูกคิดค้นโดยวิลเลียมเมอร์เรียมเบอร์ตันนักเคมีที่ทำงานให้กับ บริษัท น้ำมันมาตรฐาน (อินดีแอนา) ซึ่งต่อมากลายเป็น บริษัท Amoco การปรับปรุงต่างๆจะแตกความร้อนที่ถูกนำเข้ามาในปี ค.ศ. 1920 นอกจากนี้ในปี ค.ศ. 1920, นักเคมีชาวฝรั่งเศสEugène Houdry ปรับปรุงกระบวนการแตกตัวเร่งปฏิกิริยาที่มีเพื่อให้ได้สินค้าที่มีค่าออกเทนที่สูงขึ้น กระบวนการของเขาได้รับการแนะนำในปี 1936 โดย Socony สูญญากาศ บริษัท น้ำมัน (ต่อมาน้ำมันโมบิลคอร์ปอเรชั่น) และในปี 1937 โดยดวงอาทิตย์ บริษัท น้ำมัน (ต่อมา Sunoco, Inc) ตัวเร่งปฏิกิริยาการแตกตัวของมันเองได้รับการปรับปรุงให้ดีขึ้นในปี 1940 ที่มีการใช้เตียง fluidized หรือย้ายตัวเร่งปฏิกิริยาผง ในช่วงปี 1950 ในขณะที่ความต้องการรถยนต์และน้ำมันเชื้อเพลิงอากาศยานที่เพิ่มขึ้น hydrocracking ถูกนำไปใช้การกลั่นน้ำมันปิโตรเลียม กระบวนการนี​​้ใช้ก๊าซไฮโดรเจนในการปรับปรุงอัตราส่วนไฮโดรเจนคาร์บอนในโมเลกุลแตกและจะมาถึงในช่วงกว้างของผลิตภัณฑ์ที่สิ้นสุดเช่นน้ำมันเบนซินน้ำมันก๊าด (ใช้ไปในเจ็ทเชื้อเพลิง) และน้ำมันดีเซล โมเดิร์น hydrocracking อุณหภูมิต่ำถูกนำไปผลิตในเชิงพาณิชย์ในปี 1963 โดย บริษัท มาตรฐานน้ำมันของรัฐแคลิฟอร์เนีย (ต่อมาเชฟรอนคอร์ปอเรชั่น)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การแตกตัวด้วยความร้อนก่อนกระบวนการทำลายไฮโดรคาร์บอน nonvolatile ขนาดใหญ่เป็นน้ำมันเบนซินเข้ามาใช้ใน 1913 ; มันถูกคิดค้นโดยวิลเลียมแมร์เรียม เบอร์ตัน นักเคมีที่เคยทำงานให้บริษัทน้ำมัน ( อินเดียน่า ) ซึ่งต่อมากลายเป็น Amoco Corporation การปรับปรุงต่างๆมีการแนะนำในช่วงปี ค.ศ. 1920 การแตกตัวด้วยความร้อน นอกจากนี้ ในช่วงปีนักเคมีฝรั่งเศส eug . เน่ houdry การปรับปรุงกระบวนการแตกด้วยตัวเร่งปฏิกิริยาเพื่อให้ได้ผลิตภัณฑ์ที่ออกเทนสูง กระบวนการของเขาเป็นที่รู้จักในปี 1936 โดย socony สุญญากาศน้ำมัน บริษัท ( ต่อมาน้ำมัน Corporation ) และในปี 1937 โดยอาทิตย์บริษัทน้ำมัน ( ต่อมา sunoco , Inc . ) การแตกตัวมันเองขึ้นในยุคที่มีการใช้ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์หรือย้ายเตียงของตัวเร่งปฏิกิริยาผง ในช่วงปีขณะที่อุปสงค์สำหรับรถยนต์และเชื้อเพลิงอากาศยานเพิ่มขึ้น ไฮโดรแครกเกอร์ใช้การกลั่นปิโตรเลียม กระบวนการนี้ใช้ก๊าซไฮโดรเจนเพื่อปรับปรุงอัตราส่วนไฮโดรเจนคาร์บอนในโมเลกุลที่แตก และมาถึงช่วงของผลิตภัณฑ์ที่สิ้นสุด เช่น น้ำมันเบนซิน น้ำมันก๊าด ( ใช้น้ำมันเชื้อเพลิงไอพ่น ) และน้ำมันดีเซลอุณหภูมิ - ไฮทันสมัยใส่เข้าไปในการผลิตเชิงพาณิชย์ในปี 1963 โดยมาตรฐานน้ำมันของ บริษัท แคลิฟอร์เนีย ( ต่อมา เชฟรอน คอร์ปอเรชั่น )