The nature of art Moreover, art is

The nature of art
Moreover, art is social not only for the appreciator, but also for the artist. A really fatal misunderstanding about this matter has arisen in certain quarters, in connection with the definition of art as “expression.” That art is expression or self-expression, no one would deny. It is a free creation of an imaginary world through which the artist finds surcease for his desires and a solution for his problems. But art is not self-expression the way baby’s cry or a bird’s song is; it is not even What Wordsworth called poetry, a spontaneous overflow of powerful feelings. No genuine artist is content merely to give form to his feelings, burning desire clean in creation, and out of its flame warming his group from whom he demands sympathy and understanding. He is not trying to please the group; that is the last thing he wishes to do; rather he is insisting that his group find pleasure in what pleases him. The idea that art is mere expression is valid only for the work of amateurs and dilettantes. Such people are, in fact, just expressing themselves for the sake of expression; amusing, pleasing themselves. They do not care whether anyone likes what they do or not; that is no part of their purpose. The improviser does not need an audience; the amateur painter will not show his work except perhaps and grudgingly to his wife or intimate friend. How different is the artist He stands for something in a group and insists that what he creates shall be known and valued as he values it.
A final implication of the social character of art is the necessity that imagination shall be embodied in some physical thing by means of which it may be reproduced in many minds and at many moments. So close in fact is the connection between imagination and physical embodiment that common sense hardly knows how to distinguish between them. The unphilosophical mind means by the Mona Lita, a canvas that hangs on a wall in the another room of the Venus de milo sculptured block of marble set up in another room of the palace; and by a poem something he can find written on a certain page of a certain temple or even in a certain piece of wood in a shrine. If you remind him that the same poem can be found in many books; the same statue in many blocks of marble, of which the one in the Louvre was probably not the original; or ark how a landscape can hang on a wall, or Venus who dwells on Olympus can live in a museum; and enquire how it happens that the same music many be heard in Budapest that he is hearing in New York, he would probably be as much puzzles as the pagan nurtured in a creed outworn would be if you were to ask him how god can inhabit so many shrines and temples at once. The solution of the prob-

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

The Nature of Art
Moreover, Art is not only for the social appreciator, but also for the Artist. A really fatal misunderstanding about this matter has arisen in certain quarters, in connection with the definition of art as "expression." That art is expression or self-expression, no one would deny. It is a free creation of an imaginary world through which the artist finds surcease for his desires and a solution for his problems. But art is not self-expression the way baby's cry or a bird's song is; it is not even What Wordsworth called poetry, a spontaneous overflow of powerful feelings. No genuine artist is content merely to give form to his feelings, burning desire clean in creation, and out of its flame warming his group from whom he demands sympathy and understanding. He is not trying to please the group; that is the last thing he wishes to do; rather he is insisting that his group find pleasure in what pleases him. The idea that art is mere expression is valid only for the work of amateurs and dilettantes. Such people are, in fact, just expressing themselves for the sake of expression; amusing, pleasing themselves. They do not care whether anyone likes what they do or not; that is no part of their purpose. The improviser does not need an audience; the amateur painter will not show his work except perhaps and grudgingly to his wife or intimate friend. How different is the Artist He stands for Something in a Group and insists that What He creates Shall be Known and valued As He values ​​it.
A Final implication of the social Character of Art is the necessity that imagination Shall be embodied in Some physical thing by. means of which it may be reproduced in many minds and at many moments. So close in fact is the connection between imagination and physical embodiment that common sense hardly knows how to distinguish between them. The unphilosophical mind means by the Mona Lita, a canvas that hangs on a wall in the another room of the Venus de milo sculptured block of marble set up in another room of the palace; and by a poem something he can find written on a certain page of a certain temple or even in a certain piece of wood in a shrine. If you remind him that the same poem can be found in many books; the same statue in many blocks of marble, of which the one in the Louvre was probably not the original; or ark how a landscape can hang on a wall, or Venus who dwells on Olympus can live in a museum; and enquire how it happens that the same music many be heard in Budapest that he is hearing in New York, he would probably be as much puzzles as the pagan nurtured in a creed outworn would be if you were to ask him how god can inhabit so. many shrines and temples at once. The solution of the prob-

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นอกจากนี้ธรรมชาติของศิลปะ ศิลปะ มีสังคม ไม่เพียง แต่สำหรับ appreciator แต่ยังสำหรับศิลปิน ความเข้าใจผิดที่ร้ายแรงจริงๆ เรื่องนี้เกิดขึ้นในบางไตรมาส ในการเชื่อมต่อกับคำนิยามของศิลปะเป็น " การแสดงออก " ว่า ศิลปะคือการแสดงออกหรือการแสดงออก ไม่มีใครปฏิเสธมันคือการสร้างโลกในจินตนาการผ่านฟรีที่ศิลปินจะเลิกเพราะความต้องการและแนวทางแก้ไขปัญหา แต่ไม่ใช่การแสดงออกทางศิลปะของเด็กหรือเป็นนกร้องเป็นเพลง มันไม่ได้อะไร เวิร์ดสเวิร์ธ เรียกว่ากลอน เป็นล้นธรรมชาติของความรู้สึกที่มีประสิทธิภาพ ของแท้ไม่มีศิลปินเป็นเนื้อหาเพียงเพื่อให้รูปแบบความรู้สึกการเผาไหม้ความปรารถนาที่สะอาดในการสร้างและออกของเปลวไฟร้อนกลุ่มของเขาซึ่งเขาต้องการความเห็นใจ ความเข้าใจ เขาไม่พยายามเอาใจกลุ่ม นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาอยากทำ แต่เขาก็ยืนยันว่า กลุ่มของเขาพบความสุขในสิ่งที่ท่านชอบ ความคิดที่ว่าศิลปะเป็นเพียงการแสดงออกจะใช้ได้เฉพาะสำหรับการทำงานของอาสาสมัครและ dilettantes . บุคคลดังกล่าว ในความเป็นจริงแค่แสดงเองเพื่อประโยชน์ของการแสดงออก ขบขัน ใจตัวเอง พวกเขาไม่สนใจว่า ใครชอบอะไรก็ทำ หรือ ไม่ นั่นเป็นส่วนหนึ่งของวัตถุประสงค์ของพวกเขา ที่ปากคอเราะร้ายไม่ต้องมีผู้ชม ; จิตรกรสมัครเล่นจะไม่แสดงการทำงานของเขาและภรรยาของเขายกเว้นบางทีไม่พอใจหรือใกล้ชิดเพื่อนวิธีการที่แตกต่างกันเป็นศิลปิน เขาหมายถึงอะไร ในกลุ่ม และยืนยันว่าสิ่งที่เขาสร้างก็จะรู้จักและมูลค่าตามที่เขามีคุณค่า .
นัยประหวัดสุดท้ายของตัวละครทางสังคมของศิลปะ คือ ความจำเป็นที่จะต้องใช้จินตนาการในสิ่งบางอย่างทางกายภาพโดยวิธีการซึ่งอาจจะทำซ้ำในจิตใจของหลายคนและหลาย ช่วงเวลาที่ใกล้มากในความเป็นจริงมีการเชื่อมต่อระหว่างจินตนาการและทางกายภาพรูปธรรมที่สามัญสำนึกไม่ค่อยรู้วิธีการแยกแยะความแตกต่างระหว่างพวกเขา จิตใจ unphilosophical หมายความว่าโดยโมนา ลิต้า , ผ้าใบที่แขวนบนผนังในห้องอีกห้องของวีนัสเดอมิโลปั้นบล็อกหินอ่อนตั้งไว้ในอีกห้องหนึ่งของวัง ;และด้วยเรื่องบทกวีที่เขาสามารถหาที่เขียนบนหน้า บาง วัด หรือแม้แต่ในบางชิ้นบางของไม้ในศาลเจ้า ถ้าคุณเตือนเขาให้บทกวีเดียวกันสามารถพบได้ในหนังสือหลายเล่ม ; รูปปั้นเดียวกันในหลายบล็อกหินอ่อน ซึ่งหนึ่งในพิพิธภัณฑ์ลูฟร์คงไม่ใช่ต้นฉบับ หรือหีบว่าภูมิทัศน์ที่สามารถแขวนบนผนังหรือดาวศุกร์ที่อาศัยอยู่บนโอลิมปัส สามารถอยู่ในพิพิธภัณฑ์ ;และสอบถามว่ามันเกิดขึ้นที่แนวเดียวกันมากจะได้ยินในบูดาเปสต์ที่เขาได้ยินในนิวยอร์ก เขาคงจะเป็นปริศนามากเป็นศาสนาใหม่ในลัทธิล้าสมัยจะถูกถ้าคุณถามเขา ว่าพระเจ้าจะอาศัยอยู่ในวัดและศาลเจ้ามากมายในครั้งเดียว ทางออกของปัญหา -