Everything (he kept saying) is some

Everything (he kept saying) is something it isn't. And everybody is always somewhere else. Maybe it was the city, being in the city, that made him feel how queer everything was and that it was something else. Maybe (he kept thinking) it was the names of the things. The names were tex and frequently koid. Or they were flex and oid or they were duroid (sand) or flexsan (duro), but everything was glass (but not quite glass) and the thing that you touched (the surface, washable, crease-resistant) was rubber, only it wasn't quite rubber and you didn't quite touch it but almost. The wall, which was glass but turned out on being approached not to be a wall, it was something else, it was an opening or doorway--and the doorway (through which he saw himself approaching) turned out to be something else, it was a wall. And what he had eaten not having agreed with him.
He was in a washable house, but he wasn't sure. Now about those rats, he kept saying to himself. He meant the rats that the Professor had driven crazy by forcing them to deal with problems which were beyond the scope of rats, the insoluble problems. He meant the rats that had been trained to jump at the square card with the circle in the middle, and the card (because it was something it wasn't) would give way and let the rat into a place where the food was, but then one day it would be a trick played on the rat, and the card would be changed, and the rat would jump but the card wouldn't give way, and it was an impossible situation (for a rat) and the rat would go insane and into its eyes would come the unspeakably bright imploring look of the frustrated, and after the convulsions were over and the frantic racing around, then the passive stage would set in and the willingness to let anything be done to it, even if it was something else.
He didn't know which door (or wall) or opening in the house to jump at, to get through, because one was an opening that wasn't a door (it was a void, or kid) and the other was a wall that wasn't an opening, it was a sanitary cupboard of the same color. He caught a glimpse of his eyes staring into his eyes, in the and in them was the expression he had seen in the picture of the rats--weary after convulsions and the frantic racing around, when they were willing and did not mind having anything done to them. More and more (he kept saying) I am confronted by a problem which is incapable of solution (for this time even if he chose the right door, there would be no food behind it) and that is what madness is, and things seeming different from what they are. He heard, in the house where he was, in the city to which he had gone (as toward a door which might, or might not, give way), a noise--not a loud noise but more of a low prefabricated humming. It came from a place in the base of the wall (or stat) where the flue carrying the filterable air was, and not far from the Minipiano, which was made of the same material nailbrushes are made of, and which was under the stairs. 'This, too, has been tested,' she said, pointing, but not at it, 'and found viable.' It wasn't a loud noise, he kept thinking, sorry that he had seen his eyes, even though it was through his own eyes that he had seen them.
First will come the convulsions (he said), then the exhaustion, then the willingness to let anything be done. 'And you better believe it will be.'
All his life he had been confronted by situations which were incapable of being solved, and there was a deliberateness behind all this, behind this changing of the card (or door), because they would always wait until you had learned to jump at the certain card (or door)--the one with the circle--and then they would change it on you. There have been so many doors changed on me, he said, in the last twenty years, but it is now becoming clear that it is an impossible situation, and the question is whether to jump again, even though they ruffle you in the rump with a blast of air--to make you jump. He wished he wasn't standing by the Minipiano. First they would teach you the prayers and the Psalms, and that would be the right door(the one with the circle) and the long sweet words with the holy sound, and that would be the one to jump at to get where the food was. Then one day you jumped and it didn't give way, so that all you got was the bump on the nose, and the first bewilderment, the first young bewilderment.
I don't know whether to tell her about the door they substituted or not, he said, the one with the equation on it and the picture of the amoeba reproducing itself by division. Or the one with the photostatic copy of the check for thirty-two dollars and fifty cents. But the jumping was so long ago, although the bump is . . . how those old wounds hurt! Being crazy this way wouldn't be so bad if only, if only. If only when you put your foot forward to take a step, the ground wouldn't come up to meet your foot the way it does. And the same way in the street (only I may never get back to the street unless I jump at the right door), the curb coming up to meet your foot, anticipating ever so delicately the weight of the body, which is somewhere else. 'We could take your name,' she said, 'and send it to you.' And it wouldn't be so bad if only you could read a sentence all the way through without jumping (your eye) to something else on the same page; and then (he kept thinking) there was that man out in Jersey, the one who started to chop his trees down, one by one, the man who began talking about how he would take his house to pieces, brick by brick, because he faced a problem incapable of solution, probably, so he began to hack at the trees in the yard, began to pluck with trembling fingers at the bricks in the house. Even if a house is not washable, it is worth taking down. It is not till later that the exhaustion sets in.
But it is inevitable that they will keep changing the doors on you, he said, because that is what they are for; and the thing is to get used to it and not let it unsettle the mind. But that would mean not jumping, and you can't. Nobody can not jump. There will be no not-jumping. Among rats, perhaps, but among people never. Everybody has to keep jumping at a door (the one with the circle on it) because that is the way everybody is, especially some people. You wouldn't want me, standing here, to tell you, would you, about my friend the poet (deceased) who said, 'My heart has followed all my days something I cannot name'? (It had the circle on it.) And like many poets, although few so beloved, he is gone. It killed him, the jumping. First, of course, there were the preliminary bouts, the convulsions, and the calm and the willingness.
I remember the door with the picture of the girl on it (only it was spring), her arms outstretched in loveliness, her dress (it was the one with the circle on it) uncaught, beginning the slow, clear, blinding cascade-and I guess we would all like to try that door again, for it seemed like the way and for a while it was the way, the door would open and you would go through winged and exalted (like any rat) and the food would be there, the way the Professor had it arranged, everything O.K., and you had chosen the right door for the world was young. The time they changed that door on me, my nose bled for a hundred hours--how do you like that, Madam? Or would you prefer to show me further through this so strange house, or you could take my name and send it to me, for although my heart has followed all my days something I cannot name, I am tired of the jumping and I do not know which way to go, Madam, and I am not even sure that I am not tired beyond the endurance of man (rat, if you will) and have taken leave of sanity. What are you following these days, old friend, after your recovery from the last bump? What is the name, or is it something you cannot name? The rats have a name for it by this time, perhaps, but I don't know what they call it. I call it and it comes in sheets, something like insulating board, unattainable and ugli-proof.
And there was the man out in Jersey, because I keep thinking about his terrible necessity and the passion and trouble he had gone to all those years in the indescribable abundance of a householder's detail, building the estate and the planting of the trees and in spring the lawn-dressing and in fall the bulbs for the spring burgeoning, and the watering of the
grass on the long light evenings in summer and the gravel for the driveway (all had to be thought out, planned) and the decorative borders, probably, the perennials and the bug spray, and the building of the house from plans of the architect, first the sills, then the studs, then the full corn in the ear, the floors laid on the floor timbers, smoothed, and then the carpets upon the smooth floors and the curtains and the rods therefor. And then, almost without warning, he would be jumping at the same old door and it wouldn't give: they had changed it on him, making life no longer supportable under the elms in the elm shade, under the maples in the maple shade.
'Here you have the maximum of openness in a small room.'
It was impossible to say (maybe it was the city) what made him feel the way he did, and I am not the only one either, he kept thinking--ask any doctor if I am. The doctors, they know how many there are, they even know where the trouble is only they don't like to tell you about the prefrontal lobe because that means making a hole in your skull and removing the work of centuries. It took so long coming, this lobe, so many, many years. (Is it something you read in the paper, perhaps?) And now, the strain being so great, the door having been changed by the Professor once too often . . . but it only means a whiff of ether, a few deft strokes, and the higher animal becomes a little easier in his mind and more like the lower one. From now on, you see, that's the way it will be, the ones with the small prefrontal lobes will win because the other ones are hurt too much by

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทุกอย่าง (เขาพูดอยู่ตลอด) เป็นสิ่งที่ไม่ และทุกคนเสมอแฟนตาซี บางทีมันเป็นเมือง ในเมือง ที่ทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ ว่าทุกอย่างถูก และการว่า เป็นอย่างอื่น (เขาเก็บคิด) อาจจะเป็นชื่อของสิ่งนั้น ชื่อมีเท็กซ์และบ่อย koid หรือพวกทำงานแบบยืดหยุ่น และ oid หรือ duroid (ทราย) หรือ flexsan (duro), แต่ทุกอย่างเป็นแก้ว (แต่แก้วไม่มาก) และสิ่งคุณสัมผัส (ผิว ล้างทำความสะอาด ทนทาน ต่อรอยพับ) มียาง มันไม่ได้ยางมาก และคุณไม่ได้ค่อนข้างสัมผัสแต่เกือบ ผนัง ซึ่งเป็นแก้ว แต่เปิดออกถูกทาบทามที่มีกำแพง ก็เถอะ มีเปิดหรือประตู - และประตู (ซึ่งเขาเห็นตัวเองกำลัง) กลายเป็นสิ่งอื่น มันเป็นกำแพง และอะไรก็กินไม่มีตกลงกับเขาเขามาอยู่ในบ้านล้างทำความสะอาด แต่เขาไม่ได้แน่ ตอนนี้ เกี่ยวกับหนูเหล่านั้น เขาเก็บบอกว่า ตนเอง เขาหมายถึง หนูที่อาจารย์ได้ขับบ้า โดยบังคับให้จัดการกับปัญหาที่อยู่ในขอบเขตของหนู ปัญหาขึ้น เขาหมายถึง หนูที่ได้รับการฝึกอบรมต้องข้ามไปในบัตรสี่เหลี่ยมกับวงกลมตรงกลาง และบัตร (เพราะไม่มีอะไรมันไม่ได้) จะให้วิธี และให้หนูเข้าไปในสถานที่อาหาร ถูก แต่แล้ว วันหนึ่งมันจะเคล็ดลับเล่นกับหนู และจะเปลี่ยนบัตร และหนูจะกระโดด แต่บัตรจะไม่ให้ทาง และมันเป็นสถานการณ์ที่เป็นไปไม่ได้ (สำหรับหนู) และหนูจะไปบ้าเข้าตามันจะมาลักษณะ imploring unspeakably สว่างที่ผิดหวัง และหลัง จากที่ convulsions มีกว่า และคลั่งแข่งรอบ แล้วตั้งในระยะแฝง และยินดีที่จะให้สิ่งที่ทำให้ แม้ว่ามันเป็นอย่างอื่นไม่ทราบว่าประตู (หรือกำแพง) หรือเปิดในบ้าน ต้องข้ามไปใน ผ่าน หนึ่งเพราะการเปิดที่ประตูไม่ได้ (ก็เป็นโมฆะ หรือเด็ก) และอื่น ๆ มีผนังที่ไม่ได้เปิดตัว มันเป็นตู้สุขาภิบาลสีเดียวกัน เขาจับ a glimpse ของตาของเขาจ้องมองในดวงตาของเขา ใน และได้เป็นนิพจน์ที่เขาเห็นในรูปภาพของหนู - เหนื่อย convulsions และคลั่งแข่งรอบ เมื่อพวกเขาไม่เต็มใจ และไม่ทราบมีอะไรทำไป มาก (เขาพูดอยู่ตลอด) ฉันกำลังเผชิญจากปัญหาที่ไม่สามารถทำงานของโซลูชั่น (สำหรับเวลานี้แม้แต่ถ้าเขาเลือกประตูขวา จะมีอาหารไม่มีด้านหลัง) และที่บ้าอะไร และสิ่งที่แตกต่างจากสิ่งที่พวกเขาอยู่ด้วย กัน เขาได้ยิน ในบ้านที่เขาถูก ในเมืองที่เขาหายไปไหน (เป็นไปทางประตูซึ่งอาจ หรืออาจไม่ ให้ทาง), เสียงดัง - ไม่กึกก้องแต่ขึ้นเป็นสำเร็จฮัม มาจากที่ ในฐานของผนัง (หรือสถิติ) ที่ถูกชำระล้างกรดถือครองอากาศสามารถกรองได้ และ Minipiano ที่ทำการของวัสดุเดียวกับที่ ทำ nailbrushes ของ และที่อยู่ใต้บันได 'นี้ เกินไป ได้รับการทดสอบ เธอบอก ชี้ แต่ไม่ ได้ 'และพบได้' มันไม่ได้เสียงดัง เขาเก็บคิด ขอให้เขาได้เห็นตา ทั้ง ๆ ที่ผ่านสายตาของเขาเองที่เขาได้เห็นพวกเขาFirst will come the convulsions (he said), then the exhaustion, then the willingness to let anything be done. 'And you better believe it will be.'All his life he had been confronted by situations which were incapable of being solved, and there was a deliberateness behind all this, behind this changing of the card (or door), because they would always wait until you had learned to jump at the certain card (or door)--the one with the circle--and then they would change it on you. There have been so many doors changed on me, he said, in the last twenty years, but it is now becoming clear that it is an impossible situation, and the question is whether to jump again, even though they ruffle you in the rump with a blast of air--to make you jump. He wished he wasn't standing by the Minipiano. First they would teach you the prayers and the Psalms, and that would be the right door(the one with the circle) and the long sweet words with the holy sound, and that would be the one to jump at to get where the food was. Then one day you jumped and it didn't give way, so that all you got was the bump on the nose, and the first bewilderment, the first young bewilderment.I don't know whether to tell her about the door they substituted or not, he said, the one with the equation on it and the picture of the amoeba reproducing itself by division. Or the one with the photostatic copy of the check for thirty-two dollars and fifty cents. But the jumping was so long ago, although the bump is . . . how those old wounds hurt! Being crazy this way wouldn't be so bad if only, if only. If only when you put your foot forward to take a step, the ground wouldn't come up to meet your foot the way it does. And the same way in the street (only I may never get back to the street unless I jump at the right door), the curb coming up to meet your foot, anticipating ever so delicately the weight of the body, which is somewhere else. 'We could take your name,' she said, 'and send it to you.' And it wouldn't be so bad if only you could read a sentence all the way through without jumping (your eye) to something else on the same page; and then (he kept thinking) there was that man out in Jersey, the one who started to chop his trees down, one by one, the man who began talking about how he would take his house to pieces, brick by brick, because he faced a problem incapable of solution, probably, so he began to hack at the trees in the yard, began to pluck with trembling fingers at the bricks in the house. Even if a house is not washable, it is worth taking down. It is not till later that the exhaustion sets in.But it is inevitable that they will keep changing the doors on you, he said, because that is what they are for; and the thing is to get used to it and not let it unsettle the mind. But that would mean not jumping, and you can't. Nobody can not jump. There will be no not-jumping. Among rats, perhaps, but among people never. Everybody has to keep jumping at a door (the one with the circle on it) because that is the way everybody is, especially some people. You wouldn't want me, standing here, to tell you, would you, about my friend the poet (deceased) who said, 'My heart has followed all my days something I cannot name'? (It had the circle on it.) And like many poets, although few so beloved, he is gone. It killed him, the jumping. First, of course, there were the preliminary bouts, the convulsions, and the calm and the willingness.
I remember the door with the picture of the girl on it (only it was spring), her arms outstretched in loveliness, her dress (it was the one with the circle on it) uncaught, beginning the slow, clear, blinding cascade-and I guess we would all like to try that door again, for it seemed like the way and for a while it was the way, the door would open and you would go through winged and exalted (like any rat) and the food would be there, the way the Professor had it arranged, everything O.K., and you had chosen the right door for the world was young. The time they changed that door on me, my nose bled for a hundred hours--how do you like that, Madam? Or would you prefer to show me further through this so strange house, or you could take my name and send it to me, for although my heart has followed all my days something I cannot name, I am tired of the jumping and I do not know which way to go, Madam, and I am not even sure that I am not tired beyond the endurance of man (rat, if you will) and have taken leave of sanity. What are you following these days, old friend, after your recovery from the last bump? What is the name, or is it something you cannot name? The rats have a name for it by this time, perhaps, but I don't know what they call it. I call it and it comes in sheets, something like insulating board, unattainable and ugli-proof.
And there was the man out in Jersey, because I keep thinking about his terrible necessity and the passion and trouble he had gone to all those years in the indescribable abundance of a householder's detail, building the estate and the planting of the trees and in spring the lawn-dressing and in fall the bulbs for the spring burgeoning, and the watering of the
grass on the long light evenings in summer and the gravel for the driveway (all had to be thought out, planned) and the decorative borders, probably, the perennials and the bug spray, and the building of the house from plans of the architect, first the sills, then the studs, then the full corn in the ear, the floors laid on the floor timbers, smoothed, and then the carpets upon the smooth floors and the curtains and the rods therefor. And then, almost without warning, he would be jumping at the same old door and it wouldn't give: they had changed it on him, making life no longer supportable under the elms in the elm shade, under the maples in the maple shade.
'Here you have the maximum of openness in a small room.'
It was impossible to say (maybe it was the city) what made him feel the way he did, and I am not the only one either, he kept thinking--ask any doctor if I am. The doctors, they know how many there are, they even know where the trouble is only they don't like to tell you about the prefrontal lobe because that means making a hole in your skull and removing the work of centuries. It took so long coming, this lobe, so many, many years. (Is it something you read in the paper, perhaps?) And now, the strain being so great, the door having been changed by the Professor once too often . . . but it only means a whiff of ether, a few deft strokes, and the higher animal becomes a little easier in his mind and more like the lower one. From now on, you see, that's the way it will be, the ones with the small prefrontal lobes will win because the other ones are hurt too much by

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทุกอย่าง (เขายังพูด) เป็นบางสิ่งบางอย่างมันไม่ได้เป็น และทุกคนอยู่เสมอที่อื่น บางทีมันอาจจะเป็นเมืองที่อยู่ในเมืองที่ทำให้เขารู้สึกว่าทุกอย่างที่เป็นเกย์และว่ามันเป็นอย่างอื่น บางที (เขาเก็บความคิด) มันเป็นชื่อของสิ่งที่ ชื่อเป็น tex และบ่อยครั้ง koid หรือพวกเขาดิ้นและ OID หรือพวกเขา duroid (ทราย) หรือ flexsan (โร) แต่ทุกอย่างเป็นแก้ว (แต่แก้วค่อนข้างไม่ได้) และสิ่งที่คุณสัมผัส (พื้นผิวที่ล้างทำความสะอาดรอยพับที่ทน) เป็นยางเท่านั้น ไม่ได้ค่อนข้างยางและคุณไม่ได้สัมผัสมันค่อนข้าง แต่เกือบ ผนังซึ่งเป็นแก้ว แต่หันออกในการถูกเข้าหาไม่เป็นผนังมันเป็นอย่างอื่นก็คือการเปิดประตูหรือ - และประตู (โดยที่เขาเห็นว่าตัวเองใกล้) เปิดออกมาเป็นอย่างอื่นก็ เป็นผนัง และสิ่งที่เขาได้กินไม่ได้มีการเห็นด้วยกับเขา.
เขาเป็นคนที่อยู่ในบ้านหลังล้างทำความสะอาดได้ แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่า ตอนนี้เกี่ยวกับหนูเหล่านั้นเขายังพูดกับตัวเอง เขาหมายถึงหนูที่ศาสตราจารย์ขับรถบ้าด้วยการบังคับให้พวกเขาที่จะจัดการกับปัญหาที่อยู่นอกเหนือขอบเขตของหนูมีปัญหาที่ไม่ละลายน้ำ เขาหมายถึงหนูที่ได้รับการฝึกอบรมเพื่อข้ามไปที่บัตรตารางที่มีวงกลมที่อยู่ตรงกลางและบัตร (เพราะมันเป็นบางสิ่งบางอย่างมันก็ไม่ได้) จะให้วิธีการและปล่อยให้หนูเข้าไปในสถานที่ที่อาหารเป็น แต่ แล้ววันหนึ่งมันจะเป็นเคล็ดลับเล่นในหนูและบัตรจะได้รับการเปลี่ยนแปลงและหนูจะกระโดด แต่บัตรจะไม่ให้วิธีการและมันเป็นสถานการณ์ที่เป็นไปไม่ได้ (สำหรับหนู) และหนูจะไป บ้าและเข้าไปในดวงตาของมันจะมาดูวิงวอนสดใสน่ะของความผิดหวังและหลังจากชักมีมากกว่าและแข่งคลั่งรอบแล้วขั้นตอนเรื่อย ๆ จะตั้งอยู่ในและความเต็มใจที่จะให้สิ่งที่จะทำกับมันแม้ว่ามันจะเป็น อย่างอื่น.
เขาไม่ได้รู้ว่าที่ประตู (หรือผนัง) หรือเปิดในบ้านที่จะข้ามไปที่จะได้รับผ่านเพราะหนึ่งคือการเปิดที่ไม่ได้ประตู (มันเป็นโมฆะหรือเด็ก) และอื่น ๆ เป็นผนังที่ไม่ได้เปิดมันเป็นตู้สุขาภิบาลที่มีสีเดียวกัน เขาจับเหลือบของตาของเขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขาในและพวกเขาได้รับการแสดงออกที่เขาได้เห็นในภาพของหนูที่ - หลังจากที่เหนื่อยล้าชักและแข่งรอบคลั่งเมื่อพวกเขาเต็มใจและไม่ทราบมีอะไร ทำเพื่อพวกเขา มากขึ้น (เขายังพูด) ฉันกำลังเผชิญหน้ากับปัญหาที่เกิดขึ้นซึ่งเป็นความสามารถในการแก้ปัญหา (ในเวลานี้แม้ว่าเขาเลือกที่ประตูด้านขวาจะมีอาหารที่อยู่เบื้องหลังมันไม่ได้) และนั่นคือสิ่งที่เป็นความบ้าคลั่งและสิ่งที่เห็นที่แตกต่างกัน จากสิ่งที่พวกเขามี เขาได้ยินเสียงในบ้านที่เขาเป็นอยู่ในเมืองที่เขาได้ไป (เป็นต่อประตูซึ่งอาจจะหรืออาจจะไม่ให้เดียว), เสียง - ไม่เสียงดัง แต่มากขึ้นของฟู่สำเร็จรูปต่ำ มันมาจากสถานที่ในฐานของผนัง (หรือสถิติ) ที่ปล่องแบกอากาศที่กรองได้เป็นและไม่ไกลจาก Minipiano ซึ่งทำจากวัสดุเดียวกัน nailbrushes จะทำและซึ่งอยู่ภายใต้บันได 'ที่นี่เหมือนกันได้รับการทดสอบ' เธอกล่าวว่าชี้ แต่ไม่ได้ที่มัน 'และพบว่าทำงานได้. มันไม่ได้เป็นเสียงดังที่เขาเก็บไว้คิดเสียใจที่เขาได้เห็นสายตาของเขาแม้ว่ามันจะเป็นผ่านสายตาของเขาเองว่าเขาได้เห็นพวกเขา.
ครั้งแรกที่จะมาชัก (เขาว่า) แล้วอ่อนเพลียแล้ว ความเต็มใจที่จะให้สิ่งที่จะทำ 'และคุณดีขึ้นเชื่อว่ามันจะเป็น.
ทุกชีวิตของเขาเขาได้รับการเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่มีความสามารถที่จะถูกแก้ไขและมีความสุขุมที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้อยู่เบื้องหลังการเปลี่ยนแปลงของการ์ด (หรือประตู) นี้เพราะพวกเขาจะเสมอ รอจนกว่าคุณจะได้เรียนรู้ที่จะข้ามไปที่การ์ดบางอย่าง (หรือประตู) - เป็นหนึ่งเดียวกับวงกลม - และแล้วพวกเขาจะเปลี่ยนคุณ มีประตูจำนวนมากดังนั้นการเปลี่ยนแปลงกับฉันเขากล่าวว่าในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมา แต่ตอนนี้กลายเป็นที่ชัดเจนว่ามันเป็นสถานการณ์ที่เป็นไปไม่ได้และคำถามคือว่าจะข้ามไปอีกครั้งถึงแม้ว่าพวกเขานัวเนียคุณในส่วนที่เหลือด้วย ระเบิดของอากาศ - เพื่อให้คุณกระโดด เขาอยากเขาไม่ได้ยืนอยู่ Minipiano ก่อนที่พวกเขาจะสอนให้คุณสวดมนต์และสดุดีและที่จะเป็นประตูด้านขวา (คนที่มีวงกลม) และคำหวานนานด้วยเสียงอันศักดิ์สิทธิ์และที่จะเป็นหนึ่งที่จะข้ามไปที่จะได้รับอาหารที่เป็น . แล้ววันหนึ่งคุณเพิ่มขึ้นและมันไม่ได้ให้วิธีการเพื่อให้ได้สิ่งที่คุณเป็นชนบนจมูกและสับสนแรกสับสนหนุ่มครั้งแรก.
ผมไม่ทราบว่าจะบอกเธอเกี่ยวกับประตูที่พวกเขาใช้แทนหรือ ไม่ได้เขากล่าวว่าเป็นหนึ่งเดียวกับสมการเกี่ยวกับมันและภาพของอะมีบาทำซ้ำตัวเองโดยการแบ่ง หรืออย่างใดอย่างหนึ่งกับสำเนา Photostatic ของการตรวจสอบสำหรับสามสิบสองดอลลาร์และห้าสิบเซ็นต์ แต่การกระโดดเป็นนานที่ผ่านมาถึงแม้จะชนคือ . . วิธีบาดแผลเก่าที่เจ็บ! ความบ้าวิธีนี้จะไม่เลวร้ายถ้าเพียง แต่ถ้าเพียง ถ้าเพียง แต่เมื่อคุณใส่เท้าของคุณไปข้างหน้าจะใช้ขั้นตอนที่พื้นดินจะไม่มาขึ้นเพื่อตอบสนองเท้าของคุณในแบบที่มันไม่ และวิธีเดียวในถนน (เดียวที่ฉันอาจจะไม่เคยได้รับกลับไปที่ถนนจนกว่าฉันข้ามไปที่ประตูขวา) ขอบขึ้นมาเพื่อตอบสนองเท้าของคุณเพื่อให้การคาดการณ์ที่เคยประณีตน้ำหนักของร่างกายซึ่งเป็นที่อื่น "เราอาจจะใช้ชื่อของคุณ 'เธอกล่าว' และส่งให้คุณ. และมันจะไม่เลวร้ายดังนั้นหากเพียงคุณเท่านั้นที่สามารถอ่านประโยคทั้งหมดทางผ่านโดยไม่ต้องกระโดด (ตาของคุณ) เพื่ออย่างอื่นในหน้าเดียวกัน; และจากนั้น (เขาเก็บความคิด) มีคนที่ออกมาในนิวเจอร์ซีย์คนหนึ่งที่เริ่มต้นที่จะตัดต้นไม้ของเขาลงหนึ่งโดยหนึ่งคนที่เริ่มพูดคุยเกี่ยวกับวิธีการที่เขาจะใช้บ้านของเขาเป็นชิ้นอิฐโดยอิฐเพราะเขา ต้องเผชิญกับปัญหาความสามารถของการแก้ปัญหาอาจจะเพื่อให้เขาเริ่มที่จะตัดต้นไม้ในบ้านเริ่มที่จะถอนด้วยมือสั่นที่อิฐในบ้าน แม้ว่าบ้านที่ไม่ได้ล้างทำความสะอาดได้เป็นมูลค่าการลง . มันไม่ได้จนในภายหลังว่าเหนื่อยล้าในชุด
แต่มันก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงว่าพวกเขาจะให้เปลี่ยนประตูกับคุณเขากล่าวว่าเพราะเห็นว่าเป็นสิ่งที่พวกเขาสำหรับ; และสิ่งที่เป็นที่จะได้ใช้มันและไม่ปล่อยให้มันยุ่งเหยิงใจ แต่ที่จะไม่ได้หมายถึงการกระโดดและคุณไม่สามารถ ไม่มีใครไม่สามารถกระโดดได้ จะไม่มีการไม่กระโดด ในบรรดาหนูบางที แต่ในหมู่คนที่ไม่เคย ทุกคนมีที่จะให้กระโดดที่ประตู (หนึ่งที่มีวงกลมในนั้น) เพราะเห็นว่าเป็นวิธีที่ทุกคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งบางคน คุณจะไม่ต้องการให้ฉันยืนอยู่ที่นี่จะบอกคุณคุณจะเกี่ยวกับเพื่อนของฉันกวี (ตาย) ที่กล่าวว่าหัวใจของฉันได้ดำเนินการตามสิ่งที่ทุกวันของฉันฉันไม่สามารถตั้งชื่อ '? (มันมีวงกลมบน.) และเช่นเดียวกับกวีจำนวนมากแม้ว่าไม่กี่ที่รักเช่นนั้นเขาจะหายไป มันฆ่าเขากระโดด ครั้งแรกของหลักสูตรมีศึกเบื้องต้นชักและความสงบและความเต็มใจที่.
ผมจำได้ว่าประตูที่มีภาพของหญิงสาวที่มัน (เฉพาะมันเป็นฤดูใบไม้ผลิ), อ้อมแขนของเธอยื่นออกไปในความน่ารัก, ชุดของเธอ (มัน เป็นหนึ่งกับวงในนั้น) uncaught ที่เริ่มต้นช้าชัดเจนทำให้ไม่เห็นน้ำตกและผมคิดว่าเราทุกคนจะชอบที่จะลองประตูอีกครั้งก็ลำบากเหมือนกันและในขณะที่มันเป็นวิธีการที่ประตู จะเปิดและคุณจะไปผ่านปีกและยกย่อง (เช่นหนูมี) และอาหารจะมีวิธีศาสตราจารย์มีมันจัดทุกอย่างตกลงและคุณได้เลือกประตูที่เหมาะสมสำหรับโลกที่ยังเป็นเด็ก เวลาที่พวกเขาเปลี่ยนประตูผมว่าจมูกของฉันเลือดเป็นร้อยชั่วโมง - คุณจะทำอย่างไรเช่นนั้นมาดาม? หรือคุณต้องการที่จะแสดงให้ฉันต่อไปผ่านทางนี้บ้านที่แปลกประหลาดเช่นนั้นหรือคุณอาจจะใช้ชื่อของฉันและส่งมาให้ฉันสำหรับแม้ว่าหัวใจของฉันได้ปฏิบัติตามทุกวันของฉันสิ่งที่ฉันไม่สามารถตั้งชื่อผมเหนื่อยกับการกระโดดและฉันทำไม่ได้ รู้วิธีที่จะไปมาดามและผมไม่แน่ใจว่าผมไม่ได้เหนื่อยเกินกว่าความอดทนของมนุษย์ (หนูถ้าคุณจะ) และมีการดำเนินการลาสติ คุณมีอะไรต่อไปวันนี้เพื่อนเก่าหลังจากการกู้คืนของคุณจากการชนที่ผ่านมา? เป็นชื่อหรือมันเป็นสิ่งที่คุณไม่สามารถตั้งชื่ออะไร? หนูมีชื่อของมันในเวลานี้บางที แต่ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่พวกเขาเรียกมันว่า ผมเรียกมันและมันมาในแผ่นบางอย่างเช่นคณะกรรมการฉนวนไม่สามารถบรรลุได้และ ugli หลักฐาน.
และมีชายคนหนึ่งออกมาในรัฐนิวเจอร์ซีย์เพราะผมเก็บความคิดเกี่ยวกับความจำเป็นที่น่ากลัวของเขาและความรักและปัญหาที่เขาได้ไปทุกปีผู้ที่อยู่ใน
ความอุดมสมบูรณ์ไม่สามารถอธิบายรายละเอียดของเจ้าบ้านของอาคารที่ดินและการปลูกต้นไม้และในฤดูใบไม้ผลิสนามหญ้ารวมทั้งการตกแต่งและในฤดูใบไม้ร่วงหลอดไฟสำหรับคลังฤดูใบไม้ผลิและรดน้ำของหญ้าในตอนเย็นแสงยาวในฤดูร้อนและกรวดสำหรับถนน (ทั้งหมดจะต้องมีการคิดออกวางแผน) และเส้นขอบตกแต่งอาจจะเป็นไม้ยืนต้นและสเปรย์บักและการสร้างบ้านจากแผนการของสถาปนิกแรกธรณีประตูแล้วกระดุมแล้วเต็มรูปแบบ ข้าวโพดในหูชั้นวางบนไม้พื้นเรียบแล้วพรมบนพื้นเรียบและผ้าม่านและแท่งดังนั้น และจากนั้นก็เกือบจะไม่มีการเตือนว่าเขาจะกระโดดที่ประตูเดิมและมันจะไม่ให้พวกเขาได้เปลี่ยนให้เขาทำให้ชีวิตไม่ค้ำภายใต้เอล์มในที่ร่มเอล์มภายใต้ต้นเมเปิ้ลในที่ร่มเมเปิ้ล .
'ที่นี่คุณมีสูงสุดของการเปิดกว้างในห้องเล็ก ๆ .
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่า (อาจจะเป็นเมือง) สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกอย่างที่เขาทำและผมไม่ได้เป็นคนเดียวที่ทั้งเขาเก็บ thinking-- ถามแพทย์ใด ๆ ถ้าฉัน แพทย์พวกเขารู้ว่ามีหลายพวกเขายังทราบว่าปัญหาคือเพียง แต่พวกเขาไม่ชอบที่จะบอกคุณเกี่ยวกับกลีบ prefrontal เพราะนั่นหมายถึงการทำหลุมในกะโหลกศีรษะของคุณและลบการทำงานของศตวรรษที่ มันต้องใช้เวลามานานมากกลีบนี้จำนวนมากเป็นเวลาหลายปี (มันเป็นสิ่งที่คุณอ่านในกระดาษอาจ?) และตอนนี้สายพันธุ์ที่ดีเพื่อให้เป็นประตูที่มีการเปลี่ยนแปลงโดยศาสตราจารย์ครั้งเดียวบ่อยเกินไป . . แต่มันหมายถึงการกระพือของอีเธอร์เป็นจังหวะคล่องแคล่วน้อยและสัตว์ที่สูงขึ้นจะกลายเป็นง่ายขึ้นเล็กน้อยในใจของเขาและอื่น ๆ เช่นต่ำกว่าหนึ่ง จากนี้ไปคุณจะเห็นว่าเป็นวิธีที่มันจะเป็นคนที่มีสมอง prefrontal ขนาดเล็กจะชนะเพราะคนอื่น ๆ ได้รับบาดเจ็บมากเกินไปโดย