The End of an Illusion," written by

The End of an Illusion," written by Jamie Fast for an ENG 1001 class at IVCC, is an excellent essay on Katherine Mansfield's "Miss Brill." The essay is the winner of the 2003 Richard Publow Memorial Scholarship, and Jamie has given permission to a textbook publisher that has requested to include part of the essay in a English composition textbook.   

With Jamie's permission, the essay is copied below. The essay is outstanding, with strong organization and especially effective support and development of ideas. Jamie uses a sophisticated writing voice and demonstrates a mastery of English grammar, punctuation, and word-choice.

Notice in particular the support and development of ideas in the body paragraphs and the lengths of the body paragraphs. Each body paragraph is the substantial length of about 300 words and is well focused on the development of one main idea.

Just click the numbered links to read comments concerning some of the reasons why the essay is so good.


The End of an Illusion{1}

          In the short story "Miss Brill," penned by Katherine Mansfield in 1922, a Sunday afternoon is spent with an elderly woman during her weekly ritual of visiting a seaside park. The woman, Miss Brill, enjoys her habitual outing to hear the band play and soak in the atmosphere, but most of all she relishes the chance to sit in on the lives of others by listening and watching. Mansfield's "Miss Brill" illustrates the old woman's attempt to alleviate loneliness by creating an alternate reality for herself, yet she is ultimately forced to face the self-deception for what it truly is.{2}

          Miss Brill's ritual of visiting the park every Sunday helps her to cope with loneliness.{3} It is clear how much enjoyment the old woman derives from the simple activity as the narrator states, "Oh, how fascinating it was! How she enjoyed it! How she loved sitting [t]here, watching it all!" The weekly outing provides an opportunity for Miss Brill to place herself in the company of others and to leave behind "the little dark room" in which she lives. Miss Brill employs the tactics of listening and watching to passively include herself in the activities of the park crowd. She is expert at "sitting in other people's lives for just a minute" by eavesdropping. This habit of "listening as though she didn't listen" helps her to feel included. Being an avid people watcher, Miss Brill pays rapt attention to those who surround her. By the same care she takes in noticing others, she hopes that "no doubt somebody would have noticed if she hadn't been there" in attendance. This thought allows her to feel a sense of community with the strangers at the park. Miss Brill seizes every opportunity she can to imagine herself as having some connection with the individuals she observes in attempt to garner a sense of belonging. She even likens herself to being a part of the "family" that the band plays to. In effect, the weekly outing provides a means to escape the isolation felt in her solitary existence for a period of time by engaging herself in the happenings at the park. However, as Miss Brill observes and listens, she prefers to view her world through a proverbial set of rose colored glasses to protect herself from confronting the truth of her lonely existence.{4}

          Miss Brill alters her perception of reality to avoid facing unpleasant aspects of her life.{5} The first example of this is noted as she settles in on her "special" bench at the park and touches the fur stole surrounding her neck, and she is comforted by the fur's presence. She thinks of the pelt as more of a companionable pet as she considers that "she could have taken it off and laid it on her lap and stroked it." Ignoring reality, character and personality are imagined into the lifeless fur as she affectionately refers to the accessory as the "little rogue!" Another indication that Miss Brill skews her reality is seen in her perception of others versus herself. While spectating, Miss Brill observes the other elderly bench sitters who share the same ritual in coming to the park every Sunday to watch and listen. She does not recognize herself as being in the same category when she notices that the others "were odd, silent, nearly all old, and from the way they stared they looked as though they'd just come from dark little rooms." She refuses to see her own reflection in this mirror of elderly loners. In the same way, Miss Brill twists her perception as she begins to fancy herself being an "actress." The park setting becomes a stage, the band orchestrates interactions, and the crowd becomes the cast for the scene she imagines as being "exactly like a play." In using this method, she provides herself with a sense of inclusion, importance, and connection to the strangers that surround her. The idea of playing "a part" in the park "performance" allows her to fool herself into believing she has a purpose within the crowd. Unwittingly, she has set herself up to be confronted by the reality of her situation.{6}

          A series of events leads to Miss Brill's illusion being shattered and forces her to realize the self-deception.{7} As she watches on, Miss Brill strongly identifies with an elderly lady in a fur hat who is met by a gentleman. This second woman is thrilled at the chance for company and "was so pleased to see him-delighted!" The man veritably ignores the woman's excited chattering and even goes to the point of being rude. Having lit a cigarette, he "slowly breathed a great deep puff into her face, and even while she was still talking and laughing, flicked the match away and walked on." Miss Brill deeply empathizes with this woman as she transfers the humiliation and pain vicariously felt into the band's music that plays in the background. Miss Brill watches the woman's reaction and imagines that "even the band seemed to know what she was feeling and played more softly, played tenderly." Upon witnessing this scene, Miss Brill places herself into her "actress" mode to avoid vulnerability. In doing so, she is able to delude herself into believing that she is safely distanced from suffering the same hurt as the woman in the fur hat. This coping mechanism allows her to comfortably resume watching and listening, but she has also unknowingly set herself up to be emotionally wounded by a young couple that seat beside her. The young man refers to Miss Brill as "that stupid old thing" in his conversation with his girlfriend. He continues, knowing fully well Miss Brill is listening, by questioning, "'Why does she come here at all-who wants her? Why doesn't she keep her silly old mug at home?'" In an instant, the protective fortress of self-deception{8} that Miss Brill has carefully constructed comes crashing down around her. She is forced to realize that she is not an integral or important part of the crowd that surrounds her, regardless of what she has chosen to imagine.{9}

          Disheartened{10}, Miss Brill leaves the park to return to her "room like a cupboard." She does not even feel worthy enough to treat herself to the usual slice of honeycake purchased from the baker's on her way home. Although Miss Brill's attempts to skew reality serve a purpose for her in helping her to cope with the unpleasant reality of her circumstances, her system is not infallible. Miss Brill is able to deceive herself for a time into avoiding the fact of her loneliness by reframing her thoughts into perceptions that are less overwhelming to her, but she ultimately faces the cruel consequence of this tactic as she is forced to touch base with reality as a result of the insensitive remarks of the young man.{11} {12}

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สิ้นสุดการภาพลวงตา เขียน โดยเจมี่อย่างรวดเร็วสำหรับคลาส 1001 ภาษาอังกฤษที่ IVCC เป็นเรียงความดีในแคทเธอรีน Mansfield "นางสาว Brill" เรียงความชนะการ 2003 ริชาร์ด Publow อนุสรณ์สถานศึกษา และเจมี่ได้รับสิทธิ์การเผยแพร่ตำราที่ได้ร้องขอให้รวมส่วนของเรียงความที่ในหนังสือเขียนภาษาอังกฤษ มีสิทธิ์ของเจมี่ เรียงความถูกคัดลอกด้านล่าง เรียงความเด่น องค์กรที่แข็งแกร่ง และมีประสิทธิภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งการสนับสนุน และพัฒนาความคิดได้ เจมี่ใช้เสียงเขียนที่ซับซ้อน และแสดงให้เห็นถึงต้นแบบของไวยากรณ์ภาษาอังกฤษ เครื่องหมายวรรคตอน และตัว เลือกคำสังเกตโดยเฉพาะอย่างยิ่งการสนับสนุนและพัฒนาความคิดในย่อหน้าเนื้อหาและความยาวของย่อหน้าเนื้อหา เนื้อหาแต่ละย่อหน้ายาวพบประมาณ 300 คำ และด้วยการมุ่งเน้นพัฒนาความคิดหลักหนึ่งเพียงแค่คลิกเชื่อมโยงลำดับการอ่านข้อคิดเห็นเกี่ยวกับสาเหตุจากเหตุเรียงจะดีจุดสิ้นสุดของ Illusion { 1 } ในเรื่องสั้น "นางสาว Brill เขียน โดยแคทเธอรีน Mansfield ในค.ศ. 1922 บ่ายวันอาทิตย์ใช้กับผู้หญิงสูงอายุในระหว่างพิธีกรรมประจำสัปดาห์เธอเยี่ยมสวนริมทะเล ผู้หญิง นางสาว Brill สิ่งอำนวยความสะดวกออกนอกบ้านเธอเคยฟังวงเล่น และแช่ในบรรยากาศ แต่ทุกนาง relishes โอกาสที่อยู่ในชีวิตของผู้อื่น โดยการฟัง และการดู ของ Mansfield "นางสาว Brill" แสดงให้เห็นถึงหญิงชราพยายามบรรเทาความเหงา ด้วยการสร้างความเป็นจริงอื่นสำหรับตัวเอง แต่เธอสุดถูกบังคับให้เผชิญ self-deception การมันอย่างแท้จริงคืออะไร {2} นางสาว Brill พิธีกรรมของการพาอาทิตย์ช่วยเธอรับมือกับความเหงา {3} ก็หย่อนใสจำนวนหญิงมาจากเรื่องกิจกรรมเป็น'ผู้บรรยาย'อเมริกา "Oh วิธีนับมันเป็น ว่าเธอชอบมัน ว่าเธอรักนั่ง [t] ที่นี่ ดูทั้งหมด" ออกนอกบ้านประจำสัปดาห์ให้โอกาสนางสาว Brill วางตนเองในบริษัทของผู้อื่น และ "น้อยห้องมืด" ทิ้งไว้ในที่ที่เธออยู่ นางสาว Brill ใช้กลยุทธ์ของการฟัง และการดู passively รวมตัวเองในกิจกรรมของฝูงชนสวน เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ "นั่งในชีวิตของคนอื่นเพียงนาที" โดยแอบดู นิสัยนี้ "ฟังเหมือนว่าเธอไม่ได้ฟัง" ช่วยเธอใจรวม มี watcher เป็นคนมักมาก นางสาว Brill จ่ายสนใจ rapt ที่ล้อมรอบเธอ โดยการดูแลเหมือนที่เธอใช้เวลาในการซักถามผู้อื่น เธอหวังว่า "ไม่มีใครสักคนจะได้สังเกตเห็นถ้า เธอไม่ได้แล้วมี" ในการเข้างาน ความคิดนี้ทำให้เธอรู้สึกความรู้สึกของชุมชนกับคนแปลกหน้าที่สวน นางสาว Brill seizes โอกาสที่เธอจะจินตนาการตัวเองว่ามีบางอย่างเชื่อมต่อกับบุคคล ที่เธอพิจารณาในพยายาม garner ความเป็นสมาชิก เธอยัง likens ตัวเองได้ เป็นส่วนหนึ่งของ "ครอบครัว" ที่วงการเล่นจะ ผล ออกนอกบ้านรายสัปดาห์มีวิธีหนีแยกความรู้สึกในการดำรงอยู่ของปัจเจกเป็นระยะเวลา โดยเสน่ห์ตัวเองในสถานที่สวน อย่างไรก็ตาม เป็น Brill นางสาวพิจารณา และฟัง เธอต้องการดูโลกของเธอผ่านชุดสุภาษิตของแว่นตาสีกุหลาบเพื่อปกป้องตัวเองจากการเผชิญความจริงของการดำรงอยู่ของเธอเหงา {4} นางสาว Brill เปลี่ยนแปลงเธอรู้ความจริงเพื่อหลีกเลี่ยงการหันด้านธรรมดา ๆ ของชีวิตของเธอ ขโมย {5} ตั้งข้อสังเกตอย่างแรกนี้เธอชำระในบนม้านั่งของเธอ "พิเศษ" ที่สวน และสัมผัสขนรอบคอของเธอ และเธอมี comforted โดยสถานะของขน เธอคิดว่า ของ pelt เป็นมากกว่าสัตว์เลี้ยง companionable เป็นเธอพิจารณาว่า "เธอไม่ได้เอาออก และวางบนตักของเธอ และแบบขีดลงนั้น" ละเว้นความเป็นจริง และบุคลิกมีจินตนาการเป็นขน lifeless กับเธอด้วยความรักถึงอุปกรณ์เป็นการ "น้อยอันธพาล" ระบุอีกว่า นางสาว Brill เอียงจริงเธอจะเห็นในเธอรับรู้ของผู้อื่นกับตัวเอง ในขณะที่ spectating นางสาว Brill พิจารณา sitters ผู้พิพากษาผู้สูงอายุอื่น ๆ ที่ร่วมพิธีเดียวกันมาจากสวนทุกวันอาทิตย์เพื่อดู และฟัง เธอไม่รู้จักตัวเองเป็นประเภทเดียวกันเมื่อเธอที่แจ้งผู้อื่น "ได้คี่ เงียบ เก่าเกือบทั้งหมด และจากวิธีการพวกเขาเริ่ม ดูเหมือนว่าพวกเขาเพิ่งจะมาจากห้องมืดเล็กน้อย" เธอปฏิเสธที่จะเห็นตนเองสะท้อนในกระจกของ loners สูงอายุนี้ เดียว นางสาว Brill บิดรับรู้ของเธอเมื่อเธอเริ่มเพ้อฝันตัวเองกำลังเป็น "นักแสดงหญิง" ค่าจอดเป็น ระยะ วงทรงจัดเตรียมโต้ตอบ และฝูงชนกลายเป็น นักแสดงในฉากที่เธอจินตนาการ-เป็นเหมือน "เช่น การเล่น" ใช้วิธีนี้ เธอให้ตัวเองกับความรู้สึกของ ความเข้มแข็ง ความสำคัญ เชื่อมต่อคนแปลกหน้าที่เธอ ความคิดของการเล่น "ส่วนหนึ่ง" ในสวน "ประสิทธิภาพ" ช่วยให้เธอหลอกตัวเองเชื่อเธอมีวัตถุประสงค์ภายในฝูงชน คน เธอได้ตั้งตัวเองเพื่อจะเผชิญ โดยความเป็นจริงของสถานการณ์ของเธอ {6} A series of events leads to Miss Brill's illusion being shattered and forces her to realize the self-deception.{7} As she watches on, Miss Brill strongly identifies with an elderly lady in a fur hat who is met by a gentleman. This second woman is thrilled at the chance for company and "was so pleased to see him-delighted!" The man veritably ignores the woman's excited chattering and even goes to the point of being rude. Having lit a cigarette, he "slowly breathed a great deep puff into her face, and even while she was still talking and laughing, flicked the match away and walked on." Miss Brill deeply empathizes with this woman as she transfers the humiliation and pain vicariously felt into the band's music that plays in the background. Miss Brill watches the woman's reaction and imagines that "even the band seemed to know what she was feeling and played more softly, played tenderly." Upon witnessing this scene, Miss Brill places herself into her "actress" mode to avoid vulnerability. In doing so, she is able to delude herself into believing that she is safely distanced from suffering the same hurt as the woman in the fur hat. This coping mechanism allows her to comfortably resume watching and listening, but she has also unknowingly set herself up to be emotionally wounded by a young couple that seat beside her. The young man refers to Miss Brill as "that stupid old thing" in his conversation with his girlfriend. He continues, knowing fully well Miss Brill is listening, by questioning, "'Why does she come here at all-who wants her? Why doesn't she keep her silly old mug at home?'" In an instant, the protective fortress of self-deception{8} that Miss Brill has carefully constructed comes crashing down around her. She is forced to realize that she is not an integral or important part of the crowd that surrounds her, regardless of what she has chosen to imagine.{9} Disheartened { 10 } นางสาว Brill ทิ้งสวนกลับไปห้องของเธอ"เช่นตู้แบบนี้" เธอไม่ได้รู้สึกสมควรเพียงพอที่จะรักษาตัวเองให้ชิ้นปกติของ honeycake ที่ซื้อจากทางของเธอที่บ้านของกัร ถึงแม้ว่านางสาว Brill พยายามเอียงจริงบริการวัตถุประสงค์สำหรับเธอในการช่วยให้เธอรับมือกับความจริงใจของสถานการณ์ของเธอ ระบบของเธอได้ถูกต้อง นางสาว Brill จะสามารถหลอกตัวเองเป็นเวลาเป็นการหลีกเลี่ยงข้อเท็จจริงของความเหงาของเธอโดย reframing ความคิดของเธอเป็นแนวที่น้อยครอบงำเธอ แต่เธอสุดหันหน้าเวรนี้แทที่โหดร้ายเธอถูกบังคับให้สัมผัสฐานกับความเป็นจริงจากหมายเหตุตายด้านของชายหนุ่ม {11} {12}

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จุดจบของภาพลวงตา "ที่เขียนโดยเจมี่ได้อย่างรวดเร็วสำหรับ ENG 1001 ชั้นที่ IVCC เป็นเรียงความที่ดีในแคเธอรีนแมนส์" สุดยอดนางสาว. "เรียงความเป็นผู้ชนะของปี 2003 ริชาร์ด Publow อนุสรณ์ทุนการศึกษา, และเจมี่ได้รับอนุญาตให้ ผู้จัดพิมพ์หนังสือเรียนที่ได้รับการร้องขอที่จะรวมเป็นส่วนหนึ่งของการเขียนเรียงความในตำราองค์ประกอบภาษาอังกฤษ.    ได้รับอนุญาตของเจมี่เรียงความจะถูกคัดลอกด้านล่าง. เรียงความเป็นที่โดดเด่นกับองค์กรที่แข็งแกร่งและการสนับสนุนที่มีประสิทธิภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งและการพัฒนาความคิด. เจมี่ใช้การเขียนที่มีความซับซ้อน เสียงและแสดงให้เห็นถึงการเรียนรู้ของไวยากรณ์ภาษาอังกฤษเครื่องหมายวรรคตอนและคำพูดทางเลือก. เวปไซด์โดยเฉพาะอย่างยิ่งการสนับสนุนและพัฒนาความคิดในวรรคร่างกายและความยาวของวรรคร่างกาย. วรรคร่างกายแต่ละคนมีความยาวมากประมาณ 300 คำและเป็น ดีที่มุ่งเน้นในการพัฒนาความคิดหลัก. เพียงแค่คลิกเชื่อมโยงเลขที่จะอ่านความคิดเห็นเกี่ยวกับบางส่วนของเหตุผลที่ว่าทำไมการเขียนเรียงความเป็นสิ่งที่ดีดังนั้น. จุดจบของภาพลวงตา {1}           ในเรื่องสั้น "สุดยอดนางสาว" เขียนโดยแคเธอรีน แมนส์ฟิลด์ในปี 1922 ซึ่งเป็นบ่ายวันอาทิตย์คือการใช้จ่ายที่มีหญิงชราคนหนึ่งในระหว่างพิธีกรรมประจำสัปดาห์ของเธอเข้ามาเยี่ยมชมสวนสาธารณะริมทะเล หญิง, สุดยอดนางสาวสนุกกับการออกนอกบ้านเป็นนิสัยของเธอที่จะได้ยินวงดนตรีเล่นและดื่มด่ำในบรรยากาศ แต่ส่วนมากของทั้งหมดที่เธอเต็มไปหมดโอกาสที่จะนั่งในชีวิตของผู้อื่นโดยการฟังและการดู แมนส์ "สุดยอดนางสาว" แสดงให้เห็นถึงความพยายามที่หญิงชราคนหนึ่งที่จะบรรเทาความเหงาโดยการสร้างความเป็นจริงทางเลือกสำหรับตัวเอง แต่เธอถูกบังคับในท้ายที่สุดที่จะเผชิญกับการหลอกลวงตัวเองสำหรับสิ่งที่มันอย่างแท้จริงคือ. {2}           พิธีกรรมนางสาวสุดยอดของการเยี่ยมชมสวนสาธารณะทุกวันอาทิตย์ ช่วยให้เธอที่จะรับมือกับความเหงา. {3} เป็นที่ชัดเจนว่าความเพลิดเพลินมากขึ้นหญิงชรามาจากกิจกรรมง่ายๆเป็นรัฐผู้บรรยาย "โอ้วิธีการที่น่าสนใจมันเป็นวิธีที่เธอชอบมันวิธีที่เธอรักนั่ง [t] ที่นี่ ดูมันทั้งหมด! " ออกนอกบ้านทุกสัปดาห์ให้โอกาสสำหรับสุดยอดที่จะวางนางสาวตัวเองใน บริษัท ของผู้อื่นและให้ทิ้งไว้เบื้องหลัง "ห้องมืดเล็ก ๆ น้อย ๆ " ซึ่งเธออาศัยอยู่ นางสาวสุดยอดพนักงานกลยุทธ์ในการฟังและดูอย่างอดทนรวมถึงตัวเองในกิจกรรมของฝูงชนที่สวนสาธารณะ เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญในการ "นั่งอยู่ในชีวิตของคนอื่น ๆ เพียงนาที" โดยแอบ นิสัยนี้ "ฟังราวกับว่าเธอไม่ได้ฟัง" ช่วยให้เธอรู้สึกรวม ด้วยความที่เป็นคนเฝ้ามักมากนางสาวสุดยอดให้ความปิติยินดีอย่างมากกับผู้ที่ล้อมรอบเธอ โดยการดูแลเหมือนกันเธอจะใช้เวลาในการสังเกตเห็นคนอื่น ๆ ที่เธอหวังว่า "คนที่ไม่มีข้อสงสัยจะได้สังเกตเห็นว่าเธอไม่เคยมี" ในการเข้าร่วม ความคิดนี้จะช่วยให้เธอรู้สึกความรู้สึกของชุมชนที่มีคนแปลกหน้าที่สวนสาธารณะ นางสาวสุดยอดคว้าทุกโอกาสที่เธอสามารถที่จะจินตนาการว่าตัวเองเป็นที่มีการเชื่อมต่อกับบุคคลบางคนที่เธอตั้งข้อสังเกตในความพยายามที่จะเก็บความรู้สึกของการเป็นเจ้าของ เธอยัง likens ตัวเองเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของ "ครอบครัว" ที่วงดนตรีเล่นไป ผลออกนอกบ้านทุกสัปดาห์ให้หมายถึงการหลบหนีการแยกความรู้สึกโดดเดี่ยวในการดำรงอยู่ของเธอสำหรับช่วงระยะเวลาหนึ่งโดยมีส่วนร่วมตัวเองอยู่ในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่สวนสาธารณะ อย่างไรก็ตามในขณะที่นางสาวสุดยอดสังเกตและฟังเธอชอบที่จะดูโลกของเธอผ่านชุดที่เลื่องลือของแว่นตาสีกุหลาบที่จะปกป้องตัวเองจากการเผชิญหน้ากับความจริงของการดำรงอยู่เหงาของเธอ. {4}           นางสาวสุดยอดเปลี่ยนแปลงการรับรู้ของเธอจากความเป็นจริงเพื่อหลีกเลี่ยงการหันหน้าไปทางด้านที่ไม่พึงประสงค์ ในชีวิตของเธอ. {5} ตัวอย่างแรกนี้จะตั้งข้อสังเกตว่าเธอ settles ในบนม้านั่ง "พิเศษ" ของเธอที่สวนสาธารณะและสัมผัสขนขโมยรอบคอของเธอและเธอก็สบายใจด้วยการปรากฏตัวของที่ทำจากขนสัตว์ เธอคิดว่าหนังเป็นมากขึ้นของสัตว์เลี้ยงคบหาขณะที่เธอเห็นว่า "เธอจะได้นำมันออกมาวางไว้บนตักของเธอและลูบมัน." ไม่สนใจความเป็นจริงตัวอักษรและบุคลิกภาพจะคิดเข้ามาในที่ทำจากขนสัตว์ตายขณะที่เธอสนิทสนมหมายถึงอุปกรณ์เสริมว่า "โกงเล็ก ๆ น้อย ๆ " บ่งชี้อีกว่านางสาวสุดยอด skews ความเป็นจริงของเธอมีให้เห็นในการรับรู้ของคนอื่น ๆ ของเธอเมื่อเทียบกับตัวเอง ในขณะที่ spectating นางสาวสุดยอดสังเกตช่วยดูแลม้านั่งผู้สูงอายุคนอื่น ๆ ที่ร่วมพิธีกรรมเดียวกันในการมาที่สวนสาธารณะทุกวันอาทิตย์ที่จะดูและฟัง เธอไม่รู้จักตัวเองว่าอยู่ในหมวดหมู่เดียวกันเมื่อเธอสังเกตเห็นว่าคนอื่น ๆ "เป็นแปลกเงียบเกือบทั้งหมดเก่าและจากวิธีที่พวกเขาจ้องมองมาที่พวกเขามองว่าพวกเขาต้องการเพียงแค่มาจากห้องมืดเล็ก ๆ น้อย ๆ ." เธอปฏิเสธที่จะเห็นภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกของทังผู้สูงอายุนี้ ในลักษณะเดียวกับนางสาวสุดยอดบิดการรับรู้ของเธอขณะที่เธอเริ่มที่จะจินตนาการว่าตัวเองเป็น "นักแสดง". การตั้งค่าที่จอดรถจะกลายเป็นเวทีวงดนตรี orchestrates ปฏิสัมพันธ์และฝูงชนที่จะกลายเป็นนักแสดงฉากที่เธอนึกว่าเป็น "เหมือนเล่น." ในการใช้วิธีการนี้เธอให้ตัวเองด้วยความรู้สึกของการรวมความสำคัญและการเชื่อมต่อกับคนแปลกหน้าที่ล้อมรอบเธอ ความคิดของการเล่น "ส่วนหนึ่ง" ในสวนสาธารณะ "ประสิทธิภาพ" จะช่วยให้เธอที่จะหลอกตัวเองให้เชื่อว่าเธอมีจุดมุ่งหมายที่อยู่ในฝูงชน โดยไม่เจตนาเธอได้ตั้งตัวเองขึ้นที่จะเผชิญหน้ากับความเป็นจริงของสถานการณ์ของเธอ. {6}           ชุดของเหตุการณ์ที่นำไปสู่นางสาวสุดยอดของภาพลวงตาที่ถูกทำลายและกองกำลังของเธอที่จะตระหนักถึงการหลอกลวงตัวเอง. {7} ขณะที่เธอนาฬิกาในมิส สุดยอดขอระบุกับหญิงชราในหมวกขนสัตว์ที่เป็นพบกับสุภาพบุรุษ ผู้หญิงคนนี้ที่สองคือความตื่นเต้นที่มีโอกาสสำหรับ บริษัท และ "มีความยินดีมากที่จะได้เห็นเขา-ความยินดี!" ชายตัวเมืองละเว้นการพูดพล่อยตื่นเต้นของผู้หญิงและแม้จะไปจุดที่หยาบคาย มีไฟบุหรี่เขา "อย่างช้าๆสูดลมหายใจลึกพัฟที่ดีในใบหน้าของเธอและแม้กระทั่งในขณะที่เธอยังคงพูดคุยและหัวเราะสะบัดการแข่งขันออกไปและเดินบน." นางสาวสุดยอดลึก empathizes กับผู้หญิงคนนี้ที่เธอถ่ายโอนความอัปยศอดสูและความเจ็บปวดรู้สึก vicariously เป็นเพลงของวงดนตรีที่เล่นในพื้นหลัง นางสาวสุดยอดนาฬิกาปฏิกิริยาของผู้หญิงและนึกว่า "แม้กระทั่งวงดูเหมือนจะรู้ว่าสิ่งที่เธอรู้สึกและเล่นมากขึ้นเบา ๆ เล่นละม่อม." เมื่อพยานฉากนี้นางสาวสุดยอดสถานที่ที่ตัวเองลงไปใน "นักแสดง" เธอโหมดการหลีกเลี่ยงความเสี่ยง ในการทำเช่นนั้นเธอสามารถที่จะหลอกตัวเองให้เชื่อว่าเธอจะห่างไกลได้อย่างปลอดภัยจากความทุกข์ความเจ็บปวดเช่นเดียวกับผู้หญิงในหมวกที่ทำจากขนสัตว์ กลไกการเผชิญปัญหานี้จะช่วยให้เธอกลับมาดูความสะดวกสบายและการฟัง แต่เธอก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองตั้งขึ้นที่จะได้รับบาดเจ็บทางอารมณ์โดยคู่หนุ่มสาวที่นั่งข้างที่เธอ ชายหนุ่มหมายถึงนางสาวสุดยอดเป็น "สิ่งที่โง่เก่า" ในการสนทนาของเขากับแฟนสาวของเขา เขายังคงรู้กันอย่างเต็มที่สุดยอดนางสาวฟังโดยตั้งคำถาม "ทำไมเธอไม่มาที่นี่เธอทุกคนที่ต้องการทำไมไม่ให้เธอแก้วเก่าของเธอโง่ที่บ้าน?" ในทันทีป้อมปราการป้องกัน ของการหลอกลวงตัวเอง {8} นางสาวสุดยอดที่ได้สร้างขึ้นอย่างรอบคอบมาล้มลงรอบตัวเธอ เธอถูกบังคับให้รู้ว่าเธอไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งหรือมีความสำคัญของฝูงชนที่อยู่รอบ ๆ ของเธอโดยไม่คำนึงถึงสิ่งที่เธอได้เลือกที่จะจินตนาการ. {9}           ท้อแท้ {10} นางสาวสุดยอดใบสวนสาธารณะที่จะกลับไปหาเธอ "ห้องเช่น ตู้ก. " เธอไม่ได้รู้สึกคุ้มค่ามากพอที่จะรักษาตัวเองเพื่อชิ้นปกติของ honeycake ซื้อจากขนมปังระหว่างทางกลับบ้านของเธอ แม้ว่านางสาวสุดยอดความพยายามที่จะบิดเบือนความจริงเพื่อวัตถุประสงค์สำหรับเธอในการช่วยให้เธอที่จะรับมือกับความเป็นจริงที่ไม่พึงประสงค์ของสถานการณ์ของเธอระบบของเธอไม่ได้ผิด นางสาวสุดยอดสามารถที่จะหลอกตัวเองเป็นเวลาเข้าไปในการหลีกเลี่ยงความเป็นจริงของความเหงาของเธอโดย reframing ความคิดของเธอเข้าสู่การรับรู้ที่มีอย่างท่วมท้นน้อยที่จะเธอ แต่เธอในที่สุดใบหน้าผลโหดร้ายของกลยุทธ์นี้ขณะที่เธอถูกบังคับให้ต้องสัมผัสฐานกับความเป็นจริง ผลมาจากการพูดความรู้สึกของชายหนุ่มคนหนึ่งที่. {11} {12}

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จุดสิ้นสุดของภาพลวงตา " เขียนโดย Jamie อย่างรวดเร็วเป็น Eng 1001 คลาส ivcc เป็นเรียงความที่ยอดเยี่ยมที่คุณสุดยอด " แคทเธอรีนแมนส์ฟิลด์ " เรียงความเป็นผู้ชนะของปี 2003 ริชาร์ด Publow อนุสรณ์ทุนการศึกษาและเจมี่ได้รับอนุญาตให้เผยแพร่ตำราที่ได้ร้องขอให้มีการรวมส่วนของเรียงความใน หนังสือเรียนภาษาอังกฤษของ .    

กับเจมี่ก็อนุญาตเรียงความเป็นก๊อปปี้ด้านล่าง เรียงความดีเด่น กับองค์กรที่แข็งแกร่งและมีประสิทธิภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งการสนับสนุนและพัฒนาความคิด เจมี่ใช้เสียงการเขียนที่ซับซ้อนและแสดงให้เห็นถึงการเรียนรู้ไวยากรณ์ภาษาอังกฤษเครื่องหมายวรรคตอน และการเลือกใช้คำ

สังเกตโดยเฉพาะในการสนับสนุนและพัฒนาความคิดในร่างกาย ย่อหน้า และความยาวของตัวย่อหน้าร่างกายแต่ละวรรคมีความยาวมากประมาณ 300 คำ และก็เน้นการพัฒนาแนวคิดหลัก

แค่คลิกหมายเลขการเชื่อมโยงที่จะอ่านความคิดเห็นเกี่ยวกับบางส่วนของเหตุผลที่ว่าทำไมเรียงความเก่ง


จบภาพลวงตา { 1 }

         ในรวมเรื่องสั้น " คิดถึงสุดยอด " เขียนโดย Katherine Mansfield ในปี 1922บ่ายวันอาทิตย์ที่ใช้กับผู้หญิงสูงวัยระหว่างพิธีกรรมรายสัปดาห์ของการเยี่ยมชมสวนสาธารณะริมทะเล . ผู้หญิง คุณสุดยอด ตลอด เธอเคยได้ยินวงดนตรีเล่นนอกบ้าน และแช่ในบรรยากาศ แต่ส่วนมากของทั้งหมดเขา relishes โอกาสนั่งในชีวิตของผู้อื่น โดยการฟังและดูแมนส์ฟิลด์ " พลาดสุดยอด " แสดงให้เห็นถึงหญิงชราพยายามที่จะบรรเทาความเหงาด้วยการสร้างความเป็นจริงทางเลือกให้ตัวเอง แต่ก็ยังสุด บังคับให้ใบหน้าตนเอง หลอกลวง สิ่งที่มันอย่างแท้จริงคือ . { 2 }

         พลาดสุดยอดพิธีกรรมของการเยี่ยมชมสวนทุกอาทิตย์ช่วยให้เธอรับมือกับความเหงา{ 3 } มันชัดเจนเท่าใดความเพลิดเพลินหญิงชราที่มาจากกิจกรรมง่ายๆ เป็นผู้บรรยายรัฐ " อ้อ แล้วด่ามัน ! วิธีที่เธอชอบมัน เธอชอบนั่ง [ T ] ที่นี่ดูทั้งหมด ! กิจกรรมประจำสัปดาห์ที่ให้โอกาสคุณสุดยอดสถานที่ที่ตัวเองใน บริษัท ของผู้อื่น และต้องทิ้ง " ในห้องมืด " เล็ก ๆน้อย ๆที่เธอยังมีชีวิตอยู่คิดถึงสุดยอดใช้ยุทธวิธีในการฟังและดูอยู่เฉยๆ รวมถึงตัวในกิจกรรมต่างๆ ของ ปาร์ค มุง เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญใน " นั่งอยู่ในชีวิตของผู้คนอื่น ๆสักครู่ " โดยการแอบฟัง นิสัย " ฟังเหมือนว่าเธอไม่ได้ฟัง " ช่วยให้หล่อนรู้สึกรวม มีผู้พบเห็นคนมักมาก คุณสุดยอด จ่ายตั้งใจจดจ่อกับผู้ที่ล้อมเธอโดยการดูแลที่เหมือนกัน เธอใช้เวลาในการสังเกตคนอื่น เธอหวังว่า " ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องมีคนสังเกตเห็นว่าเธอไม่ได้อยู่ที่นั่น " ในการเข้าร่วมประชุม ความคิดนี้ช่วยให้หล่อนรู้สึกความรู้สึกของชุมชนกับคนแปลกหน้าที่สวนสาธารณะ คิดถึงสุดยอดคว้าทุกโอกาสที่เธอสามารถจินตนาการตัวเองเป็นต้องมีการเชื่อมต่อกับบุคคลที่เธอสังเกตในความพยายามที่จะสร้างความรู้สึกของการเป็นสมาชิกเธอยัง likens ตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของ " ครอบครัว " ที่วงเล่นด้วย ผลกิจกรรมรายสัปดาห์มีวิธีการที่จะหลบหนีแยกรู้สึกในการดำรงอยู่โดดเดี่ยวของเธอเป็นเวลานานโดยมีส่วนร่วมตัวเองในเรื่องที่เกิดขึ้นที่สวนสาธารณะ อย่างไรก็ตาม นางสาวสุดยอดสังเกตและฟังเธอชอบที่จะดูโลกเธอผ่านแว่นตาสีกุหลาบ เลื่องลือชุดเพื่อปกป้องตัวเองจากการเผชิญหน้ากับความจริงของชีวิตที่อ้างว้างของเธอ { 4 }

         พลาดสุดยอดทางของเธอ การรับรู้ของความเป็นจริงเพื่อหลีกเลี่ยงกับที่ไม่พึงประสงค์ด้านของชีวิตเธอ . { 5 } 1 ตัวอย่างนี้ไว้เธอ settles ในเธอ " พิเศษ " ม้านั่งที่สวนสาธารณะ และสัมผัสกับขนขโมยรอบคอเธอปลอบโยนโดยการแสดงตนของขน เธอคิดว่าของเพลเป็นมากกว่าสัตว์เลี้ยงที่เป็นเพื่อนได้ดีเมื่อเธอเห็นว่าเธอจะถอดมันออกวางไว้บนตักของเธอ และลูบมัน " เพิกเฉยต่อความเป็นจริง และบุคลิก เป็นจินตนาการในขนสัตว์ตายตามที่เธอชอบ หมายถึง อุปกรณ์ที่เป็น " โกงน้อย" อีก บ่งชี้ว่า คุณสุดยอด skews ความเป็นจริงของเธอคือเห็นในการรับรู้ของผู้อื่นและตัวเอง ในขณะที่ spectating คุณหนูสุดยอดสังเกตอื่น ๆผู้สูงอายุ พี่เลี้ยงที่ม้านั่งแบ่งปันพิธีกรรมเดียวกันมาสวนสาธารณะ ทุกวันอาทิตย์ เวลาในการชมและฟัง เธอไม่ได้รู้จักตัวเป็นประเภทเดียวกัน เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าคนอื่น " มันแปลก เงียบเกือบทั้งหมด เก่าและจากวิธีที่พวกเขามองพวกเขาดูราวกับเพิ่งออกมาจากห้องพักเล็กๆที่มืด . " เธอปฏิเสธที่จะเห็นเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ของผู้สูงอายุสันโดษ . ในทางเดียวกัน คุณหนูสุดยอดบิดการรับรู้ของเธอขณะที่เธอเริ่มที่จะจินตนาการตัวเองเป็น " นักแสดง " อุทยานตั้งกลายเป็น เวที วงดนตรี orchestrates ปฏิสัมพันธ์