Tourism carrying capacity is a now

Tourism carrying capacity is a now antiquated approach to managing visitors in protected areas and national parks which evolved out of the fields of range, habitat and wildlife management. In these fields, managers attempted to determine the largest population of a particular species that could be supported by a habitat over a long period of time.[1] Many authors, such as Buckley, Wagar, Washburne, McCool, and Stankey have critiqued the concept as being fatally flawed in both the conceptual assumptions made and its limited practical application. For example, the notion of a carrying capacity assumes the world, such as the social-ecological systems in which protected areas and tourism destinations are situated, are stable. But we know they are dynamically complex and impossible to predict. We know that to implement a carrying capacity on a practical level, assumes a level of control of entries into a destination or protected area not usually found in the real world. We know that a carrying capacity, if one could be determined, requires considerable financial and technical resources to administer; and we know that when demand exceeds a limit, the ways in which scarce opportunities are allocated are contentious.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ท่องเที่ยวจุเป็นวิธีการล้าขณะนี้การจัดการนักท่องเที่ยวในพื้นที่ป้องกันและอุทยานแห่งชาติซึ่งพัฒนามาจากฟิลด์ของช่วง อยู่อาศัย และสัตว์ป่าการจัดการ ในฟิลด์เหล่านี้ ผู้จัดการพยายามกำหนดประชากรที่ใหญ่ที่สุดของชนิดเฉพาะที่สามารถได้รับการสนับสนุน โดยอยู่อาศัยเวลานาน [1] ผู้เขียนหลาย เช่น Buckley, Wagar, Washburne แมคคูล และ Stankey มี critiqued แนวคิดเป็น flawed ถูกเสียชีวิตในสมมติฐานแนวคิดการทำและการประยุกต์ในทางปฏิบัติจำกัด ตัวอย่าง ความจุถือโลก เช่นระบบสังคมระบบนิเวศในพื้นที่ที่ได้รับการป้องกันและการท่องเที่ยวที่ นักท่องเที่ยวอยู่ มีความมั่นคง แต่เรารู้ว่า จะซับซ้อนแบบไดนามิก และไม่สามารถคาดการณ์ เรารู้ว่า จะใช้ความจุในระดับปฏิบัติ ถือระดับของการควบคุมรายการลงในปลายทาง หรือป้องกันพื้นที่ที่มักจะไม่พบในโลกจริง เราทราบว่า ความจุ ถ้าสามารถกำหนดหนึ่ง ต้องใช้ทรัพยากรมากทางการเงิน และเทคนิคการจัดการ และเราทราบว่า เมื่อความต้องเกินวงเงิน วิธีการปันส่วนที่ขาดแคลนโอกาสโต้เถียง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขีดความสามารถในการท่องเที่ยวเป็นวิธีโบราณในขณะนี้เพื่อให้ผู้เข้าชมในการจัดการพื้นที่คุ้มครองและสวนสาธารณะแห่งชาติซึ่งวิวัฒนาการมาจากสาขาในช่วงที่อยู่อาศัยและการจัดการสัตว์ป่า ในสาขาเหล่านี้ผู้จัดการพยายามที่จะตรวจสอบประชากรที่ใหญ่ที่สุดของสายพันธุ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จะได้รับการสนับสนุนจากที่อยู่อาศัยในระยะเวลานานของเวลา. [1] ผู้เขียนจำนวนมากเช่นบัคลี่ย์ Wagar, Washburne, แม็คคูลและ Stankey ได้วิเคราะห์ แนวความคิดที่ถูกข้อบกพร่องสาหัสทั้งในสมมติฐานความคิดทำและการประยุกต์ใช้ในทางปฏิบัติที่ จำกัด ตัวอย่างเช่นความคิดของขีดความสามารถที่จะถือว่าโลกเช่นระบบสังคมระบบนิเวศในพื้นที่ที่ได้รับการคุ้มครองและแหล่งท่องเที่ยวที่ตั้งอยู่, มีความเสถียร แต่เรารู้ว่าเขาเป็นแบบไดนามิกที่ซับซ้อนและเป็นไปไม่ได้ที่จะคาดการณ์ เรารู้ว่าการที่จะใช้ขีดความสามารถในระดับการปฏิบัติถือว่าระดับของการควบคุมของรายการเป็นปลายทางหรือพื้นที่คุ้มครองไม่พบมักจะอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง เรารู้ว่าขีดความสามารถถ้าใครจะได้รับการพิจารณาต้องใช้ทรัพยากรทางการเงินและทางเทคนิคมากในการจัดการ; และเรารู้ว่าเมื่อมีความต้องการเกินขีด จำกัด ที่วิธีการที่ขาดแคลนโอกาสในการได้รับการจัดสรรเป็นที่ถกเถียง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การท่องเที่ยวแบกความจุเป็นวิธีการเก่าแก่ , การจัดการผู้เข้าชมในขณะนี้พื้นที่และป้องกันอุทยานแห่งชาติ ซึ่งพัฒนาขึ้นจากเขตช่วง สิ่งแวดล้อมและการจัดการสัตว์ป่า ในเขตข้อมูลเหล่านี้ ผู้จัดการพยายามศึกษาประชากรที่ใหญ่ที่สุดของเฉพาะชนิดที่อาจได้รับการสนับสนุนโดยอาศัยในช่วงระยะเวลาที่ยาวนานของเวลา [ 1 ] ผู้เขียนมากมาย เช่น บัคลี่ย์ wagar ,วอชเบิร์น แมคคูลและ critiqued , stankey มีแนวคิดเป็นข้อบกพร่องสาหัสทั้งในแนวคิดและการประยุกต์ใช้ในทางปฏิบัติของสมมติฐานได้จำกัด ตัวอย่างเช่นความคิดของแบกความจุถือว่าโลกเช่นระบบนิเวศทางสังคมซึ่งในการป้องกันพื้นที่และการท่องเที่ยวจุดหมายปลายทางคือตั้งอยู่คงที่แต่เรารู้ว่าพวกมันเป็นแบบไดนามิกที่ซับซ้อนและเป็นไปไม่ได้ที่จะคาดการณ์ เรารู้ว่าต้องใช้ขีดความสามารถในระดับปฏิบัติ จะถือว่าระดับของการควบคุมรายการในปลายทางหรือป้องกันพื้นที่มักจะไม่พบในโลกแห่งความจริง เรารู้ว่าศักยภาพ , ถ้าหนึ่งจะได้รับการพิจารณาต้องใช้ทรัพยากรทางการเงินและทางเทคนิคมากในการจัดการ ;และเรารู้ว่าเมื่อความต้องการที่เกินขีด จำกัด ในโอกาสที่หายาก , วิธีการที่ถูกปันส่วนจะโต้เถียง .