In Singapore, it is nearly impossib

In Singapore, it is nearly impossible to get oneself buried. And even harder to stay so. Since independence, most of the island’s traditional graveyards have been razed, and their occupants disinterred. The last major historical site, Bukit Brown, is about to be remade as a highway. It might seem contradictory, then, that greater numbers of the living may soon be able to work, shop, and play beneath the ground. This is not actually as inconsistent as it would first appear. Due to the specter of land scarcity, Singaporeans are quite used to regulations that tell them which parts of the nation’s soil they may occupy—and under what circumstances. Interestingly, however, the announcement by the Ministry of National Development of a subterranean master plan has been greeted, from some quarters, with unease.

This reaction is understandable. The underground has traditionally been a domain of fear. Recessive spaces, we believe, are where bad things happen. Humanity has viewed caves, cellars, and tunnels with revulsion, as the very opposite of its natural environment. In many cultures, these are the imagined home of dangerous and unclean creatures: trolls, witches, and monsters. They are also the rude dwellings of pre-moderns and anti-moderns. The “caveman” is the very discursive foil, the vulgar Other, of the urbanite. Normal people, we assume, need a very compelling reason to flee the light. Isn’t the most disturbing of all uncanny possibilities to be buried alive? Anthony Vidler, and before him Edgar Allan Poe, certainly thought so

In the Atomic Age, stone chambers and caverns were where the wildest phantasmagorias of national security became real. Pop media cast them as the hangouts of super-villains—the “underground lairs” of Doctor Evil and Blofeld. In reality, these provided control spaces for Cold War black-ops and nuclear infrastructure. Stereotomic projects are directly linked, at least in the American public mind, with the mobilizations of a defense shadow-state, an occult geography of black sites and mind-boggling earthworks. Most famous are “Site R” in Pennsylvania, and the Virginia DARPA command post, both concealed in hollowed mountains. Even scarier were the countless missile silos of the Armageddon, and their doomy accouterments, such as the underground micro-rail system of Washington, DC.

Unsurprisingly, this quiet undermining of the transparent, democratic world with colossal excavations is a key feature of the conspiracy landscape. It’s X-Files stuff. In his recent Bleeding Edge, Thomas Pynchon listed the “vast underground facility” among “all the paranoid production values”: exotic weapons, space aliens, time travel, and other dimensions.[1] The revival of Promethean digs—in Mexico, Japan, the USA, Finland and Canada, as well as Singapore—cannot help but trigger an historical anxiety. This is particularly acute, given today’s climate of Cold War revanchism. We have a once-again imperial, autocratic Russia run by former KGB, and an increasingly alarmist and extra-legal American intelligence sphere. These engage one another at classically geo-political “shatter belts” (read: Syria). Elsewhere, the glamour of Le Carré’s cloak-and-dagger world seems to be back, for the internet age, in Edward Snowden’s airport escape. Unsurprising, then, that excavation might suggest sinister associations.

This is even more the case because, in a strange and perhaps predictable mirroring, the underground is also historically associated with weirdos of various stripes. The word evokes radicals, criminals, and insurgents. This secondary meaning is what Haruki Murakami captured in his book of the same title: the disturbing symmetry between the Aum Shinrikyo doomsday cult and the Tokyo subway system that they attacked with sarin gas. The world below is where infrastructure merges with apocalypticism. As the film Take Shelter (2011) made clear, it is still the notional refuge for those obsessed with the coming storm. Here, again, the technical meets the insane.
It is against this cultural backdrop that Singapore’s underground city proposals have come to light. They are actually of different types, intended for varied occupants and programs. The MND’s master plan will apparently be a first step in coordinating these at a national scale. Most remarkable, and perhaps most discussed, is JTC’s plan for an underground “science city” beneath Kent Ridge Park. This would provide laboratory facilities, and presumably a welter of supporting programs, for 4,000 researchers. Renderings show five floors, connected to the surface via deep light wells, and punctuated by mature trees of the species Arbor photoshopensis—the only kind known to thrive under such conditions. The cost of land for developing large-scale institutions provides a major spur for such schemes, and could outweigh the expense of digging in unreliable soil formations, and against a high water table. A more workmanlike scheme is the one at Jurong Island, where five rock caverns will be used as an oil storage facility, thus clearing room on the surface for industrial land.

The Jurong Island project avoids the problem of people. As such, it is unlikely to cause much of a stir. As always, it is the human questions that raise alarm. How will the occupants cope without direct access to sunlight, views, or fresh air? We might ask, also, about the ecological footprint of a complex that must be artificially aerated, illuminated and protected from water infiltration. At first blush, living underground would seem to be the very opposite of today’s sustainable or human-centric urbanisms. The plan’s boosters will have a challenge in overcoming public skepticism, given that the idea is not intuitively appealing. This appears to be understood by the editors of the URA’s magazine, Going Places, who recently canvassed the public for imaginative subterranean urban ideas. The un-charming results included “brunch beneath the earth”—a joy for those with alcohol-induced photosensitivity, maybe—and space saving “underground HDBs.” Future charm offensives will likely produce more attractive possibilities.

But such concerns, correct or not, are beside the point. The plan may scandalize some observers, while others—technocrats and troglodytes, perhaps—will no doubt embrace it. A more interesting question is why this idea might be attractive to Singapore at all. Given that it is so obviously controversial, what is its allure?

One could argue that the attraction of the underground has everything to do with a peculiarly ambivalent relationship to the land. Singaporeans are determined to outwit nature, to defeat geography. If history bequeaths us a small island, we make it larger. We balance our population, rich and poor, on the smallest imaginable footprint—thereby expanding the land area, again, by multiplying it into the sky. The aesthetic of these gestures is one of grand daring.

In this context, it is precisely the extremism of excavation that would make it attractive. We can locate in this project a certain strain of charismatic thinking in the national project. For Singapore, reality is only an opening offer. The magic of this state—which international commentators have started, finally, to notice—is the gumption to engineer a far-fetched utopic outcome that is in absurd disproportion to humble beginnings. The message is that Singapore will not be defeated by Singapore, by an accidental cartographic legacy. In this context, the more audacious are the ideas, the better. And in spite of moves made recently to place the city-state on a sustainable footing, there remains a love of fragile, energy-intensive systems that abstract the person from nature to the greatest extent possible.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในสิงคโปร์ มันเป็นเกือบไปรับตัวฝังอยู่ และได้ยากดังนั้นการ ตั้งแต่ความเป็นอิสระ มีการพินาศวอดวายของหลุมฝังศพโบราณของเกาะ และครอบครัวของพวกเขา disinterred สุดท้ายสำคัญเข้าพัก บูกิตสีน้ำตาล จะเป็น remade เป็นทางหลวงได้ มันอาจดูเหมือนขัดแย้ง แล้ว ว่า ของชีวิตเร็ว ๆ นี้อาจจะทำ งาน ร้านค้า และเล่นใต้ดิน ไม่จริงที่ไม่สอดคล้องกันเป็นครั้งแรกจะปรากฏขึ้น เนื่องจาก specter ของการขาดแคลนที่ดิน ยังสิงคโปร์จะค่อนข้างใช้กับระเบียบที่ว่า ส่วนใดของดินของประเทศที่พวกเขาอาจครอบครอง ตัวและภาย ใต้สถานการณ์ใด เป็นเรื่องน่าสนใจ ไร ประกาศโดยกระทรวงของชาติพัฒนาแผนหลักใต้พื้นดินได้ถูกประทับใจ จากบางไตรมาส กับ uneaseปฏิกิริยานี้สามารถเข้าใจได้ รถไฟใต้ดินแบบดั้งเดิมแล้วโดเมนของความกลัว ช่องว่าง recessive เชื่อ เป็นที่สิ่งไม่ดีเกิดขึ้น มนุษยชาติได้ดูถ้ำ อีโอลาฮิ และอุโมงค์ ด้วยรังเกียจอย่างแรงรังเกียจ เป็นการมากตรงกันข้ามของสภาพแวดล้อมธรรมชาติ ในหลายวัฒนธรรม เหล่านี้เป็นเรื่องสมมติบ้านของสิ่งมีชีวิตที่อันตราย และอโยธยา: trolls ทวิทช์ส และมอนสเตอร์ พวกเขาจะยังอยู่ที่หยาบของฉากชีวิตโลกศิลปินก่อนและฉากชีวิตโลกศิลปินต่อต้าน "Caveman" เป็นฟอยล์ discursive มาก การหยาบคายอื่น ๆ ของ urbanite คนปกติ เราสมมติ จำเป็นเหตุผลที่น่าสนใจมากจะหนีแสง ไม่รบกวนมากที่สุดของเขาพิลึกไปทั้งหมดเพื่อจะฝังชีวิต Anthony Vidler และก่อนเขาท่าโพธิ์ Edgar Allan แน่นอนคิดได้ในยุคปรมาณู หอหินและถ้ำได้ที่ phantasmagorias wildest ของความเป็นจริง สื่อป๊อปหล่อพวกเขาเป็น hangouts ของคนร้ายซุปเปอร์ — "lairs ใต้ดิน" ของแพทย์ความชั่วร้ายและ Blofeld ในความเป็นจริง เหล่านี้ให้ควบคุมพื้นที่โครงสร้างนิวเคลียร์และสงครามเย็น ops สีดำ โครงการ Stereotomic จะเชื่อมโยงโดยตรง น้อยใจสาธารณะอเมริกัน กับ mobilizations รัฐป้องกันเงา- ภูมิศาสตร์การรหัสญาณสีดำไซต์และชั้นดินภาพ แห่งใจ "ไซต์ R" ในรัฐเพนซิลวาเนีย เวอร์จิเนีย DARPA สั่งลง ทั้งปกปิดในโหล แม้สิ่งยุ้งฉางขีปนาวุธนับไม่ถ้วนอาร์มาเกดดอน และ accouterments การ doomy ของพวกเขา เช่นระบบไมโครรถไฟใต้ดินของวอชิงตัน DCประกอบ นี้เงียบบั่นทอนโลกโปร่งใส ประชาธิปไตยกับทิศมหาศาลเป็นคุณลักษณะสำคัญของภูมิทัศน์สมคบคิด มันเป็นสิ่งที่ไฟล์ ในของเขาล่าสุดเลือดขอบ Thomas Pynchon แสดงการ "มากมายใต้ดินสิ่งอำนวยความสะดวก" ระหว่าง "ค่าทั้งหมดผลิตระแวง": อาวุธแปลกใหม่ พื้นที่คนต่างด้าว เดินทางข้ามเวลา และขนาดอื่น ๆ [1] digs การฟื้นฟูของ Promethean — ในเม็กซิโก ญี่ปุ่น ในสหรัฐอเมริกา ฟินแลนด์ และแคนาดา สิงคโปร์ซึ่งไม่สามารถช่วย แต่ทำให้เกิดความห่วงใยทางประวัติศาสตร์ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฉียบพลัน ให้วันนี้บรรยากาศของสงครามเย็น revanchism อยู่ เรามีแบบรัสเซียครั้งอีกอิมพีเรียล วิจารณ์โดยอดีต KGB และการขึ้น alarmist และข่าวกรองนอกกฎหมายอเมริกันทรงกลม เหล่านี้ร่วมกันในรายละเอียดทางภูมิศาสตร์เมือง "ป่นปี้เข็มขัด" (อ่าน: ซีเรีย) อื่น ๆ เลอ Carré cloak-and-dagger โลกต่างหากน่าจะ เป็นกลับ สำหรับอินเทอร์เน็ตอายุ ในเอ็ดเวิร์ด Snowden สนามบินหนี Unsurprising แล้ว ขุดที่อาจแนะนำสมาคมอนาจารนี้เป็นกรณีเพิ่มเติมเนื่องจาก ในความแปลก และอาจจะได้มิเรอร์ ดินมีประวัติเกี่ยวข้องกับ weirdos ลายต่าง ๆ คำ evokes อนุมูล อาชญากร และพวกก่อการร้าย ความหมายรองนี้คือ ฮารุกิมุราคามิที่บันทึกในหนังสือของเขาชื่อเดียวกัน: สมมาตรรบกวนระหว่างลัทธิวันสิ้นโลกของโอมชินริเกียวและระบบรถไฟใต้ดินโตเกียวที่จะโจมตี ด้วยแก๊สสาริน โลกด้านล่างเป็นที่โครงสร้างพื้นฐานผสานกับ apocalypticism เป็นฟิล์มใช้อยู่อาศัย (2011) ทำให้ชัดเจน ได้ยังคงหลบประจำชาติที่หลัง มีพายุมา ที่นี่ อีก ด้านเทคนิคตรงจิตได้กับฉากหลังนี้วัฒนธรรมเมืองใต้ดินของสิงคโปร์ที่เสนอมาแสง พวกเขาเป็นจริงแตกต่าง ไว้สำหรับครอบครัวแตกต่างกันและโปรแกรม แผนหลักของ MND จะเห็นได้ชัดเป็นขั้นตอนแรกในการประสานงานเหล่านี้ในระดับชาติ โดดเด่นที่สุด และอาจจะกล่าวมากที่สุด แผนของ JTC รถไฟใต้ดิน "เมืองวิทยาศาสตร์" ใต้เค้นท์ริดจ์พาร์ค นี้จะมีห้องปฏิบัติการสิ่งอำนวยความสะดวก และทับ welter สนับสนุนโปรแกรม สำหรับนักวิจัย 4000 สิ่งจำลองแสดงชั้น 5 เชื่อมต่อกับพื้นผิวผ่านบ่อลึกแสง และ punctuated โดยผู้ใหญ่ต้นไม้พันธุ์ Arbor photoshopensis — ชนิดเท่านั้นที่จะเจริญเติบโตภายใต้เงื่อนไขดังกล่าว ต้นทุนของที่ดินในการพัฒนาสถาบันขนาดใหญ่มีแรงหลักสำหรับแผนดังกล่าว และไม่เกินค่าใช้จ่ายของการขุด ในดินไม่ก่อตัว และตารางน้ำ แบบ workmanlike มากเป็นหนึ่งในจูร่งเกาะ ที่ถ้ำหินห้าจะถูกใช้เป็นสถานที่เก็บน้ำมัน ล้างห้องบนพื้นผิวแผ่นดินอุตสาหกรรมดังนั้นโครงการเกาะจูร่งหลีกเลี่ยงปัญหาของคน เช่น ก็ไม่น่าทำมากคน เสมอ มันเป็นคำถามบุคคลที่ยกระดับเตือนภัย วิธีการจัดจะรับมือไม่ถึงแสง มุมมอง หรืออากาศโดยตรง เราอาจถาม ด้วย เกี่ยวกับรอยเท้านิเวศน์ของคอมเพล็กซ์ที่ต้องแทรกซึมเหือด สว่าง และการป้องกันจากน้ำ อาศัยอยู่ใต้ดินจะดูเหมือนเป็นที่แรก blush มากอยู่ตรงข้ามกับของ urbanisms ยั่งยืน หรือมนุษย์ตอบสนองทุกวันนี้ Boosters ของแผนจะมีความท้าทายในการขจัดหมดสิ้นสงสัยสาธารณะ ระบุว่าความคิดไม่น่าสนใจหมด นี้ดูเหมือนจะเข้าใจ โดยบรรณาธิการของนิตยสารของ URA ไปสถานที่ ที่เพิ่ง canvassed สาธารณะสำหรับจินตนาการคิดเมืองใต้พื้นดิน ผลแห่งไม่รวม "ซันเดย์บรันช์พิภพ" — เป็นความสุขสำหรับผู้ที่มีแอลกอฮอล์ทำให้เกิด photosensitivity ที — และพื้นที่บันทึก "HDBs ใต้ดิน" Offensives เสน่ห์ในอนาคตมีแนวโน้มจะผลิตไปน่าสนใจมากขึ้นแต่ความกังวลดังกล่าว แก้ไข หรือไม่ มีประเด็น แผนอาจ scandalize ผู้สังเกตการณ์บาง ขณะที่คนอื่น — technocrats และ troglodytes ที — จะไม่สงสัยเลยโอบกอดมันไว้ คำถามน่าสนใจมากขึ้นคือทำไมความคิดนี้อาจจะน่าสนใจไปสิงคโปร์เลย ระบุว่าจะให้ชัดแย้ง คืออะไรที่อัลลูเรหนึ่งอาจโต้แย้งว่า สถานที่ท่องเที่ยวของดินมีทุกอย่างต้อง มีความสัมพันธ์แบบไม่แน่ใจศาสนาเพื่อแผ่นดิน ยังสิงคโปร์กำหนดขัดตาธรรมชาติ กำจัดภูมิศาสตร์ ถ้าประวัติ bequeaths เราเป็นเกาะขนาดเล็ก เราทำให้ใหญ่ เราสมดุลประชากรของเรา ดี บนรอยเท่าที่เล็กที่สุด และรวย — จึงขยายพื้นที่ อีกครั้ง โดยการคูณเข้าไปในท้องฟ้า ความงามของรูปแบบลายเส้นเหล่านี้เป็นหนึ่งในแกรนด์กล้าหาญในบริบทนี้ ก็ตรงขั้วของการขุดค้นที่จะทำให้มันน่าสนใจ เราสามารถระบุตำแหน่งในโครงการนี้ต้องใช้เฉพาะความคิดนี่ในโครงการแห่งชาติ สิงคโปร์ ความจริงเป็นเพียงข้อเสนอเปิด มหัศจรรย์ของรัฐนี้ — ซึ่งแสดงนานาชาติเริ่มต้น สุดท้าย การสังเกต ซึ่งเป็นเท้ากับวิศวกรผล utopic far-fetched ที่อยู่ในสัดส่วนที่ไร้สาระไปอีกชิ้น ข้อความเป็นว่า สิงคโปร์จะไม่ได้พ่ายแพ้ต่อสิงคโปร์ โดยมีมรดก cartographic ตั้งใจ ในบริบทนี้ audacious มากได้ ความคิดที่ดี และแม้ย้ายเมื่อเร็ว ๆ นี้ทำให้นครรัฐหลักอย่างยั่งยืน มียังคงความรักเปราะบาง พลังงานเร่งรัดระบบที่บทคัดย่อบุคคลจากธรรมชาติไปจนถึงมากที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในสิงคโปร์มันเป็นไปไม่ได้เกือบที่จะได้รับตัวเองถูกฝังอยู่ และยังยากที่จะอยู่เพื่อ นับตั้งแต่เป็นอิสระที่สุดของหลุมฝังศพแบบดั้งเดิมของเกาะได้รับการรื้อถอนและผู้โดยสาร disinterred ที่ผ่านมาสถานที่ทางประวัติศาสตร์ที่สำคัญกิตบราวน์เป็นเรื่องเกี่ยวกับที่จะเป็นเหล็กไหลทางหลวง มันอาจจะดูขัดแย้งกันแล้วว่าตัวเลขที่มากขึ้นของที่อยู่อาศัยเร็ว ๆ นี้อาจจะสามารถทำงาน, ร้านค้า, และเล่นอยู่ใต้พื้นดิน นี้ไม่ได้เป็นจริงไม่สอดคล้องกันเป็นครั้งแรกจะปรากฏ เนื่องจากสถานที่น่ากลัวของการขาดแคลนที่ดินสิงคโปร์จะค่อนข้างใช้กฎระเบียบที่จะบอกพวกเขาซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของดินของประเทศที่พวกเขาอาจจะครอบครองและภายใต้สถานการณ์ที่ ที่น่าสนใจ แต่ประกาศโดยกระทรวงการพัฒนาแห่งชาติของแผนแม่บทใต้ดินที่ได้รับการต้อนรับจากบางส่วนที่มีความไม่พอใจ. ปฏิกิริยานี้เป็นที่เข้าใจ ใต้ดินได้รับแบบดั้งเดิมโดเมนของความกลัว พื้นที่ถอยเราเชื่อว่าเป็นสิ่งที่ไม่ดีเกิดขึ้น มนุษยชาติได้ดูถ้ำใต้ดินและอุโมงค์ที่มีความสนใจเป็นอย่างมากตรงข้ามของสภาพแวดล้อมตามธรรมชาติของมัน ในหลายวัฒนธรรมเหล่านี้เป็นบ้านคิดของสิ่งมีชีวิตที่เป็นอันตรายและไม่สะอาด: โทรลล์, แม่มดและมอนสเตอร์ พวกเขายังมีที่อยู่อาศัยที่รุนแรงในการ moderns ก่อนและป้องกัน moderns "มนุษย์ถ้ำ" คือฟอยล์ประเด็นมากหยาบคายอื่น ๆ ของ urbanite ปกติคนเราถือว่าต้องมีเหตุผลที่น่าสนใจมากที่จะหนีไฟ จะไม่รบกวนมากที่สุดของความเป็นไปลึกลับทั้งหมดจะถูกฝังอยู่มีชีวิตอยู่? แอนโธนี Vidler และก่อนที่เขาเอ็ดการ์อัลลันโปแน่นอนคิดว่าดังนั้นในยุคปรมาณู, ห้องหินและถ้ำเป็นที่ phantasmagorias wildest ความมั่นคงของชาติกลายเป็นจริง สื่อป๊อปโยนพวกเขาเป็นแฮงเอาท์ของซุปเปอร์คนร้าย-"รังใต้ดิน" หมอชั่วร้ายและโบลเฟลด์ ในความเป็นจริงเหล่านี้ให้พื้นที่ควบคุมสงครามเย็นดำปฏิบัติการและโครงสร้างพื้นฐานด้านนิวเคลียร์ โครงการ Stereotomic มีการเชื่อมโยงโดยตรงอย่างน้อยในใจของประชาชนชาวอเมริกันที่มีการขับเคลื่อนของเงารัฐป้องกันภูมิศาสตร์ลึกลับของสีดำและเว็บไซต์เหลือเชื่อกำแพง ที่มีชื่อเสียงที่สุดคือ "เว็บไซต์ R" ในเพนซิลและโพสต์เวอร์จิเนีย DARPA ทั้งซ่อนอยู่ในภูเขาโหล แม้จะน่ากลัวเป็นขีปนาวุธนับไม่ถ้วนของโลกและเสี่ยว doomy ของพวกเขาเช่นระบบรถไฟไมโครใต้ดินของกรุงวอชิงตันดีซี. แปลกใจนี้บั่นทอนเงียบสงบของความโปร่งใสโลกประชาธิปไตยที่มีการขุดเจาะขนาดมหึมาเป็นคุณลักษณะที่สำคัญของการสมรู้ร่วมคิด ภูมิประเทศ มันเป็นสิ่งที่ X-Files ในขอบเลือดที่ผ่านมาโทมัสโชนส์ที่ระบุไว้ "สิ่งอำนวยความสะดวกมากมายใต้ดิน" ในหมู่ "ทั้งหมดที่ค่าการผลิตหวาดระแวง":. อาวุธที่แปลกใหม่คนต่างด้าวพื้นที่, การเดินทางข้ามเวลาและมิติอื่น ๆ [1] การฟื้นตัวของทิวบ้านที่พักในเม็กซิโกญี่ปุ่น สหรัฐอเมริกา, ฟินแลนด์และแคนาดาเช่นเดียวกับสิงคโปร์ไม่สามารถช่วย แต่ก่อให้เกิดความวิตกกังวลทางประวัติศาสตร์ นี่คือเฉียบพลันโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ได้รับในวันนี้สภาพภูมิอากาศของสงครามเย็น revanchism เรามีอีกครั้งหนึ่งของจักรวรรดิรัสเซียเผด็จการดำเนินการโดยอดีตเคจีบีและกระต่ายตื่นตูมมากขึ้นและพิเศษตามกฎหมายทรงกลมหน่วยข่าวกรองอเมริกัน เหล่านี้มีส่วนร่วมอีกคนหนึ่งที่คลาสสิกทางภูมิศาสตร์ทางการเมือง "เข็มขัดสลาย" (อ่าน: ซีเรีย) อื่น ๆ เย้ายวนใจของเลอCarréของโลกเสื้อคลุมและกริชที่ดูเหมือนว่าจะกลับมาสำหรับอายุของอินเทอร์เน็ตในการหลบหนีที่สนามบินของเอ็ดเวิร์ด Snowden แปลกใจแล้วการขุดค้นที่อาจชี้ให้เห็นความสัมพันธ์ที่น่ากลัว. นี้เป็นกรณีที่มากยิ่งขึ้นเพราะในมิเรอร์ที่แปลกและคาดเดาได้บางทีใต้ดินนอกจากนี้ยังมีประวัติศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับวิปริตของลายต่างๆ คำกระตุ้นอนุมูลอาชญากรและพวกก่อการร้าย นี้มีความหมายที่สองคือสิ่งที่ฮารูกิมูราคามิได้บันทึกในหนังสือของเขาที่ชื่อเดียวกัน: สมมาตรรบกวนระหว่างศาสนาลัทธิโอมชินริเกียววันโลกาวินาศและระบบรถไฟใต้ดินโตเกียวที่พวกเขาถูกโจมตีด้วยแก๊สซาริน โลกด้านล่างเป็นโครงสร้างพื้นฐานที่รวมตัวกับ Apocalypticism ในฐานะที่เป็นภาพยนตร์ที่หลบภัย (2011) แสดงให้เห็นชัดเจนก็ยังคงเป็นที่หลบภัยทางความคิดสำหรับผู้ที่หมกมุ่นอยู่กับพายุมา ที่นี่อีกครั้งทางเทคนิคตรงกับความบ้า. มันเป็นกับฉากหลังทางวัฒนธรรมนี้ว่าข้อเสนอเมืองใต้ดินของสิงคโปร์ได้มาแสง พวกเขาเป็นจริงที่แตกต่างกันมีไว้สำหรับผู้โดยสารที่แตกต่างกันและโปรแกรม แผนแม่บทของ MND เห็นได้ชัดว่าจะเป็นขั้นตอนแรกในการประสานงานเหล่านี้ในระดับชาติ ส่วนใหญ่ที่โดดเด่นและบางทีอาจจะกล่าวถึงมากที่สุดคือแผน JTC สำหรับใต้ดิน "เมืองวิทยาศาสตร์" ภายใต้เคนท์ริดจ์พาร์ค นี้จะให้สิ่งอำนวยความสะดวกในห้องปฏิบัติการและสันนิษฐานโกลาหลของโปรแกรมการสนับสนุนสำหรับ 4000 นักวิจัย เค้าแสดงห้าชั้นที่เชื่อมต่อไปยังพื้นผิวแสงผ่านหลุมลึกและคั่นด้วยต้นไม้ใหญ่ในสายพันธุ์อาร์เบอร์ photoshopensis-เพียงชนิดเดียวที่เป็นที่รู้จักกันในการเจริญเติบโตภายใต้เงื่อนไขดังกล่าว ค่าใช้จ่ายของที่ดินสำหรับการพัฒนาสถาบันการศึกษาขนาดใหญ่มีแรงกระตุ้นที่สำคัญสำหรับแผนการดังกล่าวและอาจมีค่าเกินค่าใช้จ่ายของการขุดดินในการก่อตัวที่ไม่น่าเชื่อถือและต่อตารางน้ำสูง โครงการฝีมือมากขึ้นเป็นหนึ่งในเกาะจูร่งที่ห้าถ้ำหินจะถูกใช้เป็นสถานที่จัดเก็บน้ำมันจึงล้างห้องพักบนพื้นผิวสำหรับที่ดินอุตสาหกรรม. โครงการเกาะจูร่งหลีกเลี่ยงปัญหาที่เกิดขึ้นของผู้คน เช่นนี้มันไม่น่าจะทำให้เกิดความปั่นป่วนมาก และเช่นเคยมันเป็นคำถามของมนุษย์ที่จะยกระดับการเตือนภัย วิธีผู้โดยสารจะรับมือได้โดยไม่ต้องเชื่อมต่อโดยตรงกับแสงแดด, มุมมองหรืออากาศบริสุทธิ์? เราอาจจะถามยังเกี่ยวกับรอยเท้าทางนิเวศน์ที่ซับซ้อนที่ต้องมวลเบาเทียมสว่างและป้องกันจากน้ำแทรกซึม หน้าแรกหน้าแดงที่อาศัยอยู่ใต้ดินก็ดูเหมือนจะตรงข้ามมากของวันนี้ urbanisms ยั่งยืนหรือมนุษย์เป็นศูนย์กลาง ดีเด่นของแผนจะมีความท้าทายในการเอาชนะความสงสัยของประชาชนที่ได้รับความคิดที่ไม่ได้สังหรณ์ใจที่น่าสนใจ เรื่องนี้ดูเหมือนจะเข้าใจได้โดยบรรณาธิการของนิตยสารยูที่ไปสถานที่ที่เพิ่งหาเสียงประชาชนสำหรับความคิดจินตนาการเมืองใต้ดิน ผลการยกเลิกเสน่ห์รวมถึง "บรันช์ใต้แผ่นดินโลก" ความสุข -a สำหรับผู้ที่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แสงที่เกิดขึ้นอาจจะและประหยัดพื้นที่ "HDBs ใต้ดิน." เสน่ห์ของการโจมตีในอนาคตมีแนวโน้มที่จะผลิตเป็นไปได้ที่น่าสนใจมากขึ้น. แต่ความกังวลดังกล่าวถูกต้องหรือไม่ เป็นข้างจุด แผนอาจนินทาสังเกตการณ์บางคนขณะที่คนอื่น-technocrats และชิมแปนซีอาจจะไม่มีข้อสงสัยโอบกอดมัน คำถามที่น่าสนใจมากขึ้นคือเหตุผลที่ความคิดนี้อาจจะน่าสนใจให้กับสิงคโปร์ที่ทุกคน ระบุว่ามันเป็นเรื่องที่ถกเถียงกันอย่างเห็นได้ชัดสิ่งที่เป็นเสน่ห์ของตนหรือไม่หนึ่งได้ยืนยันว่าสถานที่ของใต้ดินมีทุกสิ่งที่จะทำอย่างไรกับความสัมพันธ์ที่สับสนอย่างยิ่งไปยังดินแดน สิงคโปร์มีความมุ่งมั่นที่จะชิงไหวชิงพริบธรรมชาติที่จะเอาชนะภูมิศาสตร์ หากประวัติศาสตร์มรดกเราเป็นเกาะเล็ก ๆ เราทำให้มันมีขนาดใหญ่ เรารักษาความสมดุลของประชากรของเราคนรวยและคนจนในที่เล็กที่สุดเท่าที่จะเป็นรอยเท้าจึงขยายพื้นที่อีกครั้งโดยการคูณมันขึ้นไปบนท้องฟ้า ความงามของท่าทางเหล่านี้เป็นหนึ่งในความกล้าหาญที่ยิ่งใหญ่. ในบริบทนี้มันเป็นเพราะความคลั่งไคล้ของการขุดค้นที่จะทำให้มันน่าสนใจ เราสามารถค้นหาในโครงการนี้สายพันธุ์หนึ่งของความคิดที่มีความสามารถพิเศษในโครงการระดับชาติ สำหรับสิงคโปร์ในความเป็นจริงเป็นเพียงข้อเสนอเปิด ความมหัศจรรย์ของรัฐซึ่งการแสดงความเห็นในต่างประเทศได้เริ่มต้นนี้ในที่สุดจะแจ้งให้ทราบเป็นริเริ่มวิศวกรผลลึกซึ้ง Utopic ที่อยู่ในสัดส่วนที่ไร้สาระที่จะอ่อนน้อมถ่อมตนเป็นจุดเริ่มต้น ข้อความที่สิงคโปร์จะไม่แพ้สิงคโปร์โดยมรดกการทำแผนที่โดยไม่ได้ตั้งใจ ในบริบทนี้กล้าหาญมากขึ้นนี้เป็นความคิดที่ดีกว่า และทั้งๆที่มีการเคลื่อนไหวทำเมื่อเร็ว ๆ นี้ที่จะวางเมืองรัฐบนเกาะอย่างยั่งยืนยังคงมีความเปราะบางความรักของระบบพลังงานมากว่าคนที่เป็นนามธรรมจากธรรมชาติมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในสิงคโปร์ , มันเป็นไปไม่ได้เกือบที่จะได้รับตัวเองไว้ และยังยากอยู่เลย ตั้งแต่ความเป็นอิสระ ส่วนใหญ่ของเกาะดั้งเดิมสุสานได้รื้อถอนและผู้โดยสารของพวกเขา disinterred . สุดท้ายสาขาประวัติศาสตร์ไซต์ บูกิต บราวน์ กำลังจะถูก remade เป็นทางหลวง มันอาจดูเหมือนขัดแย้งแล้ว ตัวเลขที่มากขึ้นของชีวิตอาจจะเร็ว ๆนี้จะสามารถทำงานได้ ร้านและเล่นใต้พื้นดิน นี้ไม่ได้จริง ๆที่ไม่สอดคล้องกันเป็นคนแรกจะปรากฏขึ้น เนื่องจากการสางของความขาดแคลนที่ดิน สิงคโปร์จะค่อนข้างใช้ระเบียบที่บอกไว้ส่วนใดของประเทศที่พวกเขาอาจใช้ดินและภายใต้สถานการณ์ใด . น่าสนใจ อย่างไรก็ตาม การประกาศโดยกระทรวงการพัฒนาแห่งชาติเป็นแผนแม่บทได้ทักทายใต้ดิน ,จากเหรียญสลึงกับความไม่สบายใจ

ปฏิกิริยานี้เป็นที่เข้าใจ ใต้ดินที่ได้รับสืบเนื่องโดเมนของความกลัว ด้อยเป็น เราเชื่อ ที่ไม่ดีเกิดขึ้น มนุษยชาติได้ดูถ้ำใต้ดินและอุโมงค์กับการถอยกลับ , เป็น มาก ตรงข้ามกับสภาพแวดล้อมธรรมชาติ ในหลายวัฒนธรรม เหล่านี้เป็นจินตนาการบ้านอันตรายและมลทินสิ่งมีชีวิต : โทรลล์แม่มดและมอนสเตอร์ พวกเขายังหยาบคายอาคารบ้านเรือนก่อน moderns และต่อต้าน moderns . " มนุษย์หิน " เป็นวาทกรรมที่ฟอยล์มาก , อื่น ๆ ของผู้ที่อาศัยอยู่ในเมือง . คน ปกติ เราว่าต้องมีเหตุผลที่น่าสนใจมากที่จะหนีแสง ไม่ได้รบกวนจิตใจมากที่สุดของความเป็นไปได้ลึกลับทั้งหมดถูกฝังทั้งเป็น ? แอนโทนี่ vidler และก่อนที่เขา Edgar Allan Poe แน่นอน

คิดดังนั้นในอายุของหินและถ้ำเป็นห้องที่ phantasmagorias wildest ของความมั่นคงของชาติ กลายเป็นจริง สื่อ POP โยนพวกเขาเป็น Hangouts ของซูเปอร์วายร้าย " ถ้ำใต้ดิน " ของความชั่วร้ายหมอและ blofeld . ในความเป็นจริงเหล่านี้ให้เป็นเขตควบคุมสงครามเย็น Black Ops และโครงสร้างพื้นฐานด้านนิวเคลียร์ โครงการ stereotomic โดยตรงเชื่อมโยงอย่างน้อยก็ในจิตใจประชาชน ด้วยการเคลื่อนกำลังพลรบของเงาป้องกันรัฐ , ภูมิศาสตร์ลึกลับของเว็บไซต์สีดำและจิตใจ boggling มูลดิน . ที่มีชื่อเสียงที่สุดคือ " เว็บไซต์ R " ใน Pennsylvania , และเวอร์จิเนีย DARPA รับคำสั่ง ทั้งซ่อนในโพรงบนภูเขา น่ากลัวเป็นนับไม่ถ้วนขีปนาวุธของ Armageddon , และ accouterments doomy ,เช่นระบบรถไฟใต้ดิน ไมโครของ Washington , DC .

แปลกใจ นี่เงียบบ่อนทำลายของโปร่งใสประชาธิปไตยโลกด้วยการขุดค้นมหาศาลเป็นคุณลักษณะที่สำคัญของแผนภูมิ มันคือไฟล์ของ ในล่าสุดของเขาขอบเลือด โทมัส พินชันอยู่ " สิ่งอำนวยความสะดวก " ใต้ดินกว้างใหญ่ของ " ค่านิยม " การผลิตหวาดระแวงทั้งหมด : อาวุธที่แปลกใหม่ , คนต่างด้าวพื้นที่การเดินทางของเวลา และมิติอื่น ๆ [ 1 ] การฟื้นตัวของโปรมีเทียนที่อยู่ในเม็กซิโก , ญี่ปุ่น , อเมริกา , ฟินแลนด์และแคนาดา รวมทั้งสิงคโปร์ แต่ไม่สามารถช่วยทำให้เกิดความวิตกกังวลทางประวัติศาสตร์ โดยเฉียบพลัน ระบุวันนี้บรรยากาศของสงครามเย็น revanchism . เรามีอีกครั้งจักรพรรดิเรียกเผด็จการรัสเซีย โดยอดีตเคจีบีและเป็นมากขึ้นและเสริมความตื่นตกใจนักกฎหมายชาวอเมริกันทรงกลม เหล่านี้ประกอบกันในคลาสสิกกอการเมือง " สลายเข็มขัด " ( อ่าน : ซีเรีย ) ที่อื่น ๆ , ความงามของ ของ Carr éเสื้อคลุมและกริชโลกดูเหมือนว่าจะกลับไป ในยุคอินเทอร์เน็ต , เอ็ดเวิร์ด สโนเดิ้นรถหนี แปลกใจเลย , แล้ว , ว่าขุด

แนะนำสมาคมอุบาทว์นี่เป็นอีกกรณี เพราะ แปลก และบางที แบบฉบับใต้ดินยังเป็นส่วนหนึ่งในประวัติศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับคนประหลาดของลายต่าง ๆ คำ evokes อนุมูล อาชญากร และก่อความไม่สงบ ความหมายรอง นี่คือสิ่งที่ฮารุกิ มุราคามิบันทึกในหนังสือของเขาที่ชื่อเดียวกันสมมาตรรบกวนระหว่างลัทธิโอมชินริเกียวโลกาวินาศลัทธิและระบบรถไฟใต้ดินโตเกียวที่พวกเขาโจมตีกับซารินแก๊ส โลกด้านล่างที่โครงสร้างพื้นฐานผสานกับ apocalypticism . เป็นฟิล์มหลบภัย ( 2011 ) ชัดเจน มันยังหนีสัญญาสำหรับผู้ที่หลงใหลกับพายุ ที่นี่ อีกครั้ง ทางด้านเทคนิคตามบ้า .
มันเป็นกับฉากหลังนี้ว่าวัฒนธรรมสิงคโปร์ใต้ดินเมืองข้อเสนอมาแสง พวกเขาเป็นจริงของประเภทที่แตกต่างกัน วัตถุประสงค์ เพื่ออยู่อาศัยที่หลากหลายและโปรแกรม แผนหลักของเครือข่ายจะเห็นได้ชัดว่าเป็นขั้นตอนแรกในการประสานงานทั้งในระดับชาติ ที่โดดเด่นที่สุด และบางทีอาจจะมากที่สุดกล่าวถึงเป็นแผนของ JTC ใต้ดิน " เมืองวิทยาศาสตร์ " ใต้เคนท์ริดจ์ปาร์ค นี้จะให้บริการห้องปฏิบัติการ และสันนิษฐานความสับสนของโปรแกรมสนับสนุนให้นักวิจัย 4000 renderings แสดงห้าชั้นเชื่อมต่อกับพื้นผิวทางลึกและหลุมไฟ , punctuated โดยผู้ใหญ่ต้นไม้พันธุ์อาร์เบอร์ photoshopensis ประเภทเดียวที่รู้จักที่จะเจริญเติบโตภายใต้เงื่อนไขดังกล่าวค่าใช้จ่ายของที่ดินเพื่อพัฒนาสถาบันขนาดใหญ่มีเดือยสําคัญของโครงการดังกล่าว และอาจจะเกินดุลค่าใช้จ่ายในการขุดดิน ไม่น่าเชื่อถือ และเทียบกับตารางน้ำสูง โครงการซึ่งมีฝีมือมากขึ้นเป็นหนึ่งในห้าหินถ้ำจูร่งเกาะ ซึ่งจะใช้เป็นสถานที่จัดเก็บน้ำมันจึงล้างห้องบนพื้นผิวที่ดินอุตสาหกรรม .

โครงการจูร่งเกาะเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาของคน เช่น ไม่น่าทำให้มากของคน เป็นเสมอ เป็นคนถามที่ยกระดับเตือนภัย จะอาศัยการรับมือโดยการเข้าถึงโดยตรงแสงแดด มุมมอง หรือ อากาศบริสุทธิ์ เราอาจจะถามว่า ยัง เกี่ยวกับรอยเท้าของระบบนิเวศที่ซับซ้อนที่ต้องตั้งใจลด ความสว่าง และป้องกันน้ำจากการแทรกซึมในตอนแรกที่อาศัยอยู่ใต้ดินจะดูเหมือนจะมากตรงข้ามของวันนี้ที่ยั่งยืนหรือมนุษย์เป็นศูนย์กลาง urbanisms . ของแผน boosters จะมีความท้าทายในการเอาชนะประชาชนกังขาให้ที่ความคิดไม่สังหรณ์ใจน่าสนใจ นี้จะปรากฏขึ้นที่จะเข้าใจโดยบรรณาธิการของนิตยสารปานเจริญ , ไปที่ที่เพิ่งได้สอบถามประชาชนจินตนาการใต้ดินในความคิด ยูเอ็นเสน่ห์ผลรวม " อาหารใต้ดิน " - ความสุขสำหรับผู้ที่เกิดจากเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ photosensitivity บางทีและประหยัดพื้นที่ " hdbs ใต้ดิน " รุกเสน่ห์ในอนาคตจะอาจสร้างความเป็นไปได้ที่น่าสนใจมากขึ้น

แต่ความกังวลดังกล่าวถูกต้องหรือไม่ เป็นข้างจุดแผนอาจทำให้ตกใจผู้สังเกตการณ์บางคนขณะที่คนอื่น technocrats และให้ตาย บางทีไม่มีข้อสงสัยจะโอบกอดมัน คำถามที่น่าสนใจคือทำไม ความคิดนี้อาจจะน่าสนใจไปสิงคโปร์เลย ระบุว่ามันเป็นอย่างที่เห็นแย้ง อะไรคือเสน่ห์ของมัน

หนึ่งได้ยืนยันว่าสถานที่ของใต้ดินได้ทุกอย่างจะทำอย่างไรกับความสัมพันธ์อย่างแปลกประหลาดว่า เพื่อแผ่นดิน สิงคโปร์มีความมุ่งมั่นที่จะเอาชนะธรรมชาติ เอาชนะ ภูมิศาสตร์ ถ้าประวัติยกมรดกเราเกาะเล็ก ๆที่เราทำให้มันใหญ่ขึ้น เราสมดุลของประชากรของเรา คนรวยและคนจน ในรอยเท่าเล็กจึงขยายพื้นที่ ที่ดินอีกโดยคูณมันเข้าไปในท้องฟ้า สุนทรียะของท่าทาง เหล่านี้เป็นเหรียญกล้าหาญ .

ในบริบทนี้ แน่นอนความสุดโต่งของงานที่จะทำให้มันน่าสนใจ เราสามารถหาในโครงการสายพันธุ์หนึ่งของความคิดที่มีเสน่ห์ดึงดูดในโครงการระดับชาตินี้ สิงคโปร์ ความจริงเป็นเพียงข้อเสนอเปิด เวทมนตร์ของรัฐนี้ ซึ่งนักวิจารณ์นานาชาติ เริ่มสุดท้าย สังเกตการริเริ่มให้วิศวกรเป็นไกลเรียก utopic ผลที่อยู่ในไร้สาระว่า สัดส่วนถึงจุดเริ่มต้นต่ำต้อย ข้อความที่สิงคโปร์จะไม่แพ้สิงคโปร์ โดยมรดกคาโทะกแรฟโดยไม่ตั้งใจ ในบริบทนี้ กล้ามากขึ้น มีความคิด ที่ดีกว่า และแม้ย้ายทำเมื่อเร็วๆนี้ที่จะวางติดบนฐานรากที่ยั่งยืนยังคงมีความรักที่เปราะบางของระบบพลังงานที่เข้มข้นจากธรรมชาติที่เป็นนามธรรมคน ขอบเขตที่ยิ่งใหญ่ที่สุด