Ban Chiang Archaeological Site Out

Ban Chiang Archaeological Site

Outstanding Universal Value

Brief synthesis

The Ban Chiang Archaeological Site is a large, prehistoric earthen mound located in an agricultural area in the Ban Chiang Sub-district, Nong Han District of Udon Thani Province in northeast Thailand, within the watershed of the Mekong River. It is an oval-shaped mound formed by human habitation 500 meters x 1,350 meters and 8 meters high. The site was first discovered in 1966. It has since been extensively excavated and its remains studied by Thai and international scholars. Since 1966 the dating of the site has been adjusted and refined over time in line with advances in the understanding and techniques of radiometric dating. This research has revealed that the site dates from 1,495 BC .and contains early evidence for settled agrarian occupation in Southeast Asia, along with evidence of wet rice agriculture, associated technological complex of domesticated farm animals, ceramic manufacture, and bronze tool-making technology. The total area of the property is 67.36 ha of which approximately 0.09% has been excavated (as of 2012)

The Ban Chiang Archaeological Site is a prehistoric human habitation and burial site. It is considered by scholars to be the most important prehistoric settlement so far discovered in Southeast Asia, marking the beginning and showing the development of the wet-rice culture typical of the region. The site has been dated by scientific chronometric means (C-14 and thermo luminescence) which have established that the site was continuously occupied from 1495BC until c. 900BC., making it the earliest scientifically-dated prehistoric farming and habitation site in Southeast Asia known at the time of inscription onto the World Heritage List.

The Ban Chiang cultural complex is well-defined and distinctive from anything that preceded it. Through it can trace the spread and development of prehistoric society and its development into the settled agricultural civilizations which came to characterize the region throughout history which still continue up to the present day. Advances in the fields of agriculture, animal domestication, ceramic and metal technology are all evident in the archaeological record of the site. Also evident is an increasing economic prosperity and social complexity of the successive communities at Ban Chiang, made possible by their developing cultural practices, as revealed through the many burials, rich in ceramic and metal grave goods, uncovered at the site.

The Ban Chiang Archaeological Site is also the richest in Southeast Asia in the number and variety of artifacts recovered from the site. As such, the property has been extensively studied by scholars as the archaeological “type-site” for the beginnings of settled agricultural communities and their associated technologies in the region.

Criterion iii: Ban Chiang Archaeological Site was the centre of a remarkable phenomenon of human cultural, social, and technological evolution which occurred independently in this area of Southeast Asia and began at Ban Chiang around 1500 B.C. and spread widely over the whole region.

Integrity

The Ban Chiang Archaeological Site consists of a large, undisturbed earthen mound which, when excavated, was found to cover a prehistoric habitation site of some of Southeast Asia’s earliest farmers. The site, which had been abandoned and buried underground for at least two millennia, has now been substantially and carefully excavated by Thai and international archaeologists. This has revealed an unbroken stratigraphy of human habitation, use, and burial over two thousand years, covering the period when prehistoric humans in this part of the world first settled in villages, took up agriculture and began the production of metal tools. The earliest stratigraphic layers at Ban Chiang date from as early as 1,500 B.C. This long archaeological sequence is divided by archaeologists into Early, Middle and Late Periods all of which are fully represented in the site’s excavated stratigraphy and which cover the beginnings of rice cultivation to its full-establishment as the principal agricultural activity of the region. The evidence for the beginning of rice agriculture is complemented by evidence of the equally early domestication of cattle, pigs and chickens, presenting a full picture of the emergence of a settled agrarian way of life in the early Neolithic period in Southeast Asia. Each stratigraphic layer at Ban Chiang is exceptionally rich in artifacts, especially ceramics, representing a full typology of both domestic and ritual (burial) types, all of which were made locally in the prehistoric farming communities. In addition to ceramics, the site has exceptional and uniquely early evidence of the knowledge of bronze-making by its inhabitants with remains of raw materials, production facilities, and complete bronze tools and ornaments. These early bronze finds make the site known as the metal tools production site in East and Southeast Asia. Later stratigraphic layers of the site contain evidence for the widespread transition from bronze to iron tool making, characteristic of agricultural settlements in the proto-historic period throughout the region.

It is speculated that climate change in the middle of the 1st millennium AD may have led to the temporary abandonment of the site and the sealing of the prehistoric habitation layers, assuring their archaeological integrity. The area’s ecology however recovered and the site was again occupied in the late 18th century by farmers migrating across the nearby Mekong River who, once again, took up wet-rice cultivation. To this date the area around Ban Chiang retains its environmental and ecological integrity as a traditional agricultural landscape, representative of the rice cultures of Southeast Asia.

The integrity of the property is therefore high and is to be found in the long archaeological sequence excavated at Ban Chiang, which reveals through its stratigraphy of habitation, workshop areas and burials and the complementary seriation of artefacts, an occupation of two thousand years B.P. covering the entire period of the origin and development of rice agriculture, the domestication of farm animals, and associated tool-making technologies within this region of the world.

Authenticity

The authenticity of the property is related to its archaeological integrity. Carbon-14 and thermoluminescence dating techniques, conducted by a variety of international laboratories, have confirmed the authenticity of the earliest dates of Ban Chiang and the coherence of its stratigraphic record. Exhaustive comparative studies of the assemblage of artifacts recovered from the excavation of the site confirm its relative relationship to other known archaeological sites in the region. The results of this research have been extensively published and subjected to international peer review through numerous professional presentations and conferences. The excavated materials are available for continued professional research. Also continuing is on-site and laboratory research which confirm the authenticity of the interpretation of the site and of its dates. This on-going research has extended the known area of archaeological finds and further enhances the importance of the site as the type-site for the study of the origin and development of Southeast Asian rice cultures.

The Ban Chiang habitation mound remains largely intact, undisturbed, and in situ. The excavated area of the site is well-protected from deterioration, theft or other damage and so the authentic record of the archaeological discovery of the site can be easily read by both professionals and the interested public. As with all archaeological sites excavated to international scientific standards, substantial areas of the Ban Chiang Archaeological Site have been purposefully left unexcavated, to allow for future research and confirmation of the property’s authenticity.

The continuing agricultural landscape at Ban Chiang is also authentic, in that it has maintained its traditional agricultural character. The present population continues to live on the mound raised above the surrounding rice paddy fields near natural water sources. The population density of the area remains low and the area is still in use for traditional rice farming and livestock rearing, allowing ethnographic analogies to be drawn in the interpretation of the prehistoric site by both professional researchers and visitors to the site.

Management and protection

The Ban Chiang Archaeological Site is a prehistoric archaeological site protected by the Act on Ancient Monuments, Antiques, Objects of Art and National Museums, B.E. 2504 (1961) as amended by Act (No.2), B.E. 2535 (1992), enforced by the Fine Arts Department, Ministry of Culture. There are related laws enforced by related government units which give added protection to the property including the Ratchaphatsadu Land Act, B.E. 2518 (1975), the City Planning Act B.E. 2518 (1975), the Enhancement and Conservation of National Environmental Quality Act, B.E. 2535 (1992), the Building Control Act B.E. 2522 (1979) as amended by Act (No. 2) B.E. 2535 (1992), as well as municipal regulations. A master plan, supported with an annual budgetary allocation from the Ministry of Culture is in force for the protection of the property, continued archaeological research, and its development as a public education resource. The Ban Chiang excavation site is protected from damage with a secured shelter. Nearby there is a site museum which contains public education and visitor facilities. There are adequately trained staff working permanently on site and in the museum to monitor the condition of the site and undertake conservation work as required, to facilitate academic research, and to ensure that the property’s significance is correctly interpreted to the visiting public.

Within the current framework

Ban Chiang Archaeological Site

Outstanding Universal Value

Brief synthesis

The Ban Chiang Archaeological Site is a large, prehistoric earthen mound located in an agricultural area in the Ban Chiang Sub-district, Nong Han District of Udon Thani Province in northeast Thailand, within the watershed of the Mekong River. It is an oval-shaped mound formed by human habitation 500 meters x 1,350 meters and 8 meters high. The site was first discovered in 1966. It has since been extensively excavated and its remains studied by Thai and international scholars. Since 1966 the dating of the site has been adjusted and refined over time in line with advances in the understanding and techniques of radiometric dating. This research has revealed that the site dates from 1,495 BC .and contains early evidence for settled agrarian occupation in Southeast Asia, along with evidence of wet rice agriculture, associated technological complex of domesticated farm animals, ceramic manufacture, and bronze tool-making technology. The total area of the property is 67.36 ha of which approximately 0.09% has been excavated (as of 2012)

The Ban Chiang Archaeological Site is a prehistoric human habitation and burial site. It is considered by scholars to be the most important prehistoric settlement so far discovered in Southeast Asia, marking the beginning and showing the development of the wet-rice culture typical of the region. The site has been dated by scientific chronometric means (C-14 and thermo luminescence) which have established that the site was continuously occupied from 1495BC until c. 900BC., making it the earliest scientifically-dated prehistoric farming and habitation site in Southeast Asia known at the time of inscription onto the World Heritage List.

The Ban Chiang cultural complex is well-defined and distinctive from anything that preceded it. Through it can trace the spread and development of prehistoric society and its development into the settled agricultural civilizations which came to characterize the region throughout history which still continue up to the present day. Advances in the fields of agriculture, animal domestication, ceramic and metal technology are all evident in the archaeological record of the site. Also evident is an increasing economic prosperity and social complexity of the successive communities at Ban Chiang, made possible by their developing cultural practices, as revealed through the many burials, rich in ceramic and metal grave goods, uncovered at the site.

The Ban Chiang Archaeological Site is also the richest in Southeast Asia in the number and variety of artifacts recovered from the site. As such, the property has been extensively studied by scholars as the archaeological “type-site” for the beginnings of settled agricultural communities and their associated technologies in the region.

Criterion iii: Ban Chiang Archaeological Site was the centre of a remarkable phenomenon of human cultural, social, and technological evolution which occurred independently in this area of Southeast Asia and began at Ban Chiang around 1500 B.C. and spread widely over the whole region.

Integrity

The Ban Chiang Archaeological Site consists of a large, undisturbed earthen mound which, when excavated, was found to cover a prehistoric habitation site of some of Southeast Asia’s earliest farmers. The site, which had been abandoned and buried underground for at least two millennia, has now been substantially and carefully excavated by Thai and international archaeologists. This has revealed an unbroken stratigraphy of human habitation, use, and burial over two thousand years, covering the period when prehistoric humans in this part of the world first settled in villages, took up agriculture and began the production of metal tools. The earliest stratigraphic layers at Ban Chiang date from as early as 1,500 B.C. This long archaeological sequence is divided by archaeologists into Early, Middle and Late Periods all of which are fully represented in the site’s excavated stratigraphy and which cover the beginnings of rice cultivation to its full-establishment as the principal agricultural activity of the region. The evidence for the beginning of rice agriculture is complemented by evidence of the equally early domestication of cattle, pigs and chickens, presenting a full picture of the emergence of a settled agrarian way of life in the early Neolithic period in Southeast Asia. Each stratigraphic layer at Ban Chiang is exceptionally rich in artifacts, especially ceramics, representing a full typology of both domestic and ritual (burial) types, all of which were made locally in the prehistoric farming communities. In addition to ceramics, the site has exceptional and uniquely early evidence of the knowledge of bronze-making by its inhabitants with remains of raw materials, production facilities, and complete bronze tools and ornaments. These early bronze finds make the site known as the metal tools production site in East and Southeast Asia. Later stratigraphic layers of the site contain evidence for the widespread transition from bronze to iron tool making, characteristic of agricultural settlements in the proto-historic period throughout the region.

It is speculated that climate change in the middle of the 1st millennium AD may have led to the temporary abandonment of the site and the sealing of the prehistoric habitation layers, assuring their archaeological integrity. The area’s ecology however recovered and the site was again occupied in the late 18th century by farmers migrating across the nearby Mekong River who, once again, took up wet-rice cultivation. To this date the area around Ban Chiang retains its environmental and ecological integrity as a traditional agricultural landscape, representative of the rice cultures of Southeast Asia.

The integrity of the property is therefore high and is to be found in the long archaeological sequence excavated at Ban Chiang, which reveals through its stratigraphy of habitation, workshop areas and burials and the complementary seriation of artefacts, an occupation of two thousand years B.P. covering the entire period of the origin and development of rice agriculture, the domestication of farm animals, and associated tool-making technologies within this region of the world.

Authenticity

The authenticity of the property is related to its archaeological integrity. Carbon-14 and thermoluminescence dating techniques, conducted by a variety of international laboratories, have confirmed the authenticity of the earliest dates of Ban Chiang and the coherence of its stratigraphic record. Exhaustive comparative studies of the assemblage of artifacts recovered from the excavation of the site confirm its relative relationship to other known archaeological sites in the region. The results of this research have been extensively published and subjected to international peer review through numerous professional presentations and conferences. The excavated materials are available for continued professional research. Also continuing is on-site and laboratory research which confirm the authenticity of the interpretation of the site and of its dates. This on-going research has extended the known area of archaeological finds and further enhances the importance of the site as the type-site for the study of the origin and development of Southeast Asian rice cultures.

The Ban Chiang habitation mound remains largely intact, undisturbed, and in situ. The excavated area of the site is well-protected from deterioration, theft or other damage and so the authentic record of the archaeological discovery of the site can be easily read by both professionals and the interested public. As with all archaeological sites excavated to international scientific standards, substantial areas of the Ban Chiang Archaeological Site have been purposefully left unexcavated, to allow for future research and confirmation of the property’s authenticity.

The continuing agricultural landscape at Ban Chiang is also authentic, in that it has maintained its traditional agricultural character. The present population continues to live on the mound raised above the surrounding rice paddy fields near natural water sources. The population density of the area remains low and the area is still in use for traditional rice farming and livestock rearing, allowing ethnographic analogies to be drawn in the interpretation of the prehistoric site by both professional researchers and visitors to the site.

Management and protection

The Ban Chiang Archaeological Site is a prehistoric archaeological site protected by the Act on Ancient Monuments, Antiques, Objects of Art and National Museums, B.E. 2504 (1961) as amended by Act (No.2), B.E. 2535 (1992), enforced by the Fine Arts Department, Ministry of Culture. There are related laws enforced by related government units which give added protection to the property including the Ratchaphatsadu Land Act, B.E. 2518 (1975), the City Planning Act B.E. 2518 (1975), the Enhancement and Conservation of National Environmental Quality Act, B.E. 2535 (1992), the Building Control Act B.E. 2522 (1979) as amended by Act (No. 2) B.E. 2535 (1992), as well as municipal regulations. A master plan, supported with an annual budgetary allocation from the Ministry of Culture is in force for the protection of the property, continued archaeological research, and its development as a public education resource. The Ban Chiang excavation site is protected from damage with a secured shelter. Nearby there is a site museum which contains public education and visitor facilities. There are adequately trained staff working permanently on site and in the museum to monitor the condition of the site and undertake conservation work as required, to facilitate academic research, and to ensure that the property’s significance is correctly interpreted to the visiting public.

Within the current framework

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

โบราณคดีบ้านเชียง ค่าสากลที่โดดเด่นสังเคราะห์โดยสังเขปการโบราณคดีบ้านเชียงเป็นตัวขนาดใหญ่ ยุคก่อนประวัติศาสตร์เป็น mound แห่งพื้นที่การเกษตรในที่บ้านเชียงตำบล หนองหานอำเภอของจังหวัดอุดรธานีจังหวัดอุดร ภายในลุ่มน้ำโขง การ mound วงที่ก่อตั้งขึ้น โดย habitation มนุษย์ 500 เมตร x 1350 เมตรและสูง 8 เมตรได้ เว็บไซต์ถูกค้นพบครั้งแรกเป็น มันมีตั้งแต่ถูกอย่างกว้างขวางขุด และยังคงเป็นศึกษา โดยนักวิชาการไทย และต่างประเทศ พ.ศ. 1966 เดทของไซต์ถูกปรับ และกลั่นช่วงเวลาสอดคล้องกับความก้าวหน้าในการทำความเข้าใจและเทคนิคการนับ งานวิจัยนี้ได้เปิดเผยว่า วันที่ไซต์จาก 1,495 BC และประกอบด้วยหลักฐานก่อนชำระเก็บทันทีในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ พร้อมกับหลักฐานของการเกษตรข้าวเปียก คอมเพล็กซ์เทคโนโลยีเชื่อมโยงบ้านสัตว์ ผลิตเซรามิก และเหรียญทองแดงทำเครื่องมือเทคโนโลยี พื้นที่แห่งนี้เป็น 67.36 ฮา ซึ่งได้มีการขุดประมาณ 0.09% (2555 ต้องการ)การโบราณคดีบ้านเชียงเป็น habitation ที่มนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์และไซต์งานศพ ว่า โดยนักวิชาการต้องชำระก่อนประวัติศาสตร์สำคัญพบมากในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ การทำเครื่องหมายจุดเริ่มต้น และแสดงการพัฒนาของวัฒนธรรมข้าวเปียกทั่วไปของภูมิภาค มีการลงเว็บไซต์ด้วยวิทยาศาสตร์ chronometric (C-14 และเทอร์โม luminescence) ซึ่งได้ก่อตั้งขึ้นที่เว็บไซต์ได้อย่างต่อเนื่องครอบครองจาก 1495BC จนถึง c. 900BC. ทำให้เร็วที่สุดวันวิทยาศาสตร์ยุคก่อนประวัติศาสตร์นาและ habitation ไซต์ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่รู้จักกันในขณะจารึกลงในรายชื่อมรดกโลกเชิงวัฒนธรรมบ้านเชียงมีกำหนดไว้อย่างดี และโดดเด่นจากสิ่งที่นำหน้ามัน ผ่านก็สามารถติดตามการกระจายและพัฒนาของสังคมยุคก่อนประวัติศาสตร์และการพัฒนาเป็นการชำระเกษตรอารยธรรมซึ่งจะกำหนดลักษณะภูมิภาคตลอดมาซึ่งยังคง ดำเนินต่อจนถึงปัจจุบัน ความก้าวหน้าในด้านของการเกษตร domestication สัตว์ เทคโนโลยีเซรามิก และโลหะจะเห็นได้ชัดทั้งในบันทึกทางโบราณคดีของไซต์ ยัง เห็นได้ชัดคือความเจริญทางเศรษฐกิจเพิ่มขึ้น และความซับซ้อนของสังคมของชุมชนต่อเนื่องที่บ้านเชียงใหม่ ทำได้ โดยการปฏิบัติวัฒนธรรมพัฒนา เปิดเปิดเผยผ่าน burials หลาย อุดมไปด้วยโลหะ และเซรามิคภัยสินค้า ที่ไซต์การโบราณคดีบ้านเชียงก็จะรวยที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในจำนวนและความหลากหลายของสิ่งประดิษฐ์ที่กู้คืนจากเว็บไซต์ เช่น คุณสมบัติได้รับอย่างกว้างขวางศึกษา โดยนักวิชาการเป็นการโบราณคดี "type-site" สำหรับจุดเริ่มต้นของชุมชนการเกษตรจ่ายเงินและเทคโนโลยีการเชื่อมโยงในภูมิภาคเกณฑ์ iii: โบราณคดีบ้านเชียงเป็นศูนย์กลางของปรากฏการณ์ที่โดดเด่นของวัฒนธรรม สังคม และเทคโนโลยีวิวัฒนาการของมนุษย์ซึ่งเกิดขึ้นอย่างอิสระในพื้นที่นี้ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และเริ่มประมาณ 1500 บีที่บ้านเชียง และแพร่กระจายอย่างกว้างขวางทั่วทั้งภูมิภาคความสมบูรณ์ของThe Ban Chiang Archaeological Site consists of a large, undisturbed earthen mound which, when excavated, was found to cover a prehistoric habitation site of some of Southeast Asia’s earliest farmers. The site, which had been abandoned and buried underground for at least two millennia, has now been substantially and carefully excavated by Thai and international archaeologists. This has revealed an unbroken stratigraphy of human habitation, use, and burial over two thousand years, covering the period when prehistoric humans in this part of the world first settled in villages, took up agriculture and began the production of metal tools. The earliest stratigraphic layers at Ban Chiang date from as early as 1,500 B.C. This long archaeological sequence is divided by archaeologists into Early, Middle and Late Periods all of which are fully represented in the site’s excavated stratigraphy and which cover the beginnings of rice cultivation to its full-establishment as the principal agricultural activity of the region. The evidence for the beginning of rice agriculture is complemented by evidence of the equally early domestication of cattle, pigs and chickens, presenting a full picture of the emergence of a settled agrarian way of life in the early Neolithic period in Southeast Asia. Each stratigraphic layer at Ban Chiang is exceptionally rich in artifacts, especially ceramics, representing a full typology of both domestic and ritual (burial) types, all of which were made locally in the prehistoric farming communities. In addition to ceramics, the site has exceptional and uniquely early evidence of the knowledge of bronze-making by its inhabitants with remains of raw materials, production facilities, and complete bronze tools and ornaments. These early bronze finds make the site known as the metal tools production site in East and Southeast Asia. Later stratigraphic layers of the site contain evidence for the widespread transition from bronze to iron tool making, characteristic of agricultural settlements in the proto-historic period throughout the region.คาดการณ์ว่า อาจได้นำสภาพกลางมิลเลนเนียม 1 AD abandonment ชั่วคราวของเว็บไซต์และยาแนวรอยต่อของชั้น habitation ยุคก่อนประวัติศาสตร์ สภาพทางโบราณคดีมั่นใจ นิเวศวิทยาของพื้นที่อย่างไรก็ตามการกู้คืน และอีกที่ว่างในปลายพุทธศตวรรษที่ไซต์ โดยเกษตรกรที่ย้ายข้ามแม่น้ำโขงใกล้เคียงที่ ครั้ง ค่าข้าวเปียก วันนี้ พื้นที่โดยรอบบ้านเชียงยังคงความสมบูรณ์ของระบบนิเวศ และสิ่งแวดล้อมเป็นแนวเกษตรแบบดั้งเดิม ตัวแทนของวัฒนธรรมข้าวของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ความสมบูรณ์ของคุณสมบัติจึงสูง และจะพบในลำดับนานโบราณคดีที่ขุดค้นที่บ้านเชียง ที่เปิดเผยผ่านของการลำดับชั้นหินของ habitation เชิงพื้นที่ และ burials และการเสริม seriation ของสิ่งประดิษฐ์ อาชีพของปีสองพันธารินที่ครอบคลุมระยะเวลาทั้งหมดของจุดเริ่มต้นและพัฒนาข้าวเกษตร domestication สัตว์ฟาร์ม และเทคโนโลยีการทำเครื่องมือภายในภูมิภาคนี้ของโลกที่เชื่อมโยงกันความถูกต้องความถูกต้องของคุณสมบัติเกี่ยวข้องกับความสมบูรณ์ของโบราณคดี คาร์บอน-14 และ thermoluminescence dating เทคนิค โดยความหลากหลายของห้องปฏิบัติการระหว่างประเทศ ได้ยืนยันความถูกต้องของวันแรกสุดของบ้านเชียงและศักยภาพของระเบียนของ stratigraphic การศึกษาเปรียบเทียบหมดแรงของผสมผสานของวัตถุการกู้คืนจากการขุดค้นของเว็บไซต์ยืนยันความสัมพันธ์อื่น ๆ ไซต์ทางโบราณคดีที่รู้จักในภูมิภาค ผลการวิจัยนี้ได้อย่างกว้างขวางการเผยแพร่ และการเพียร์ระหว่างประเทศการตรวจทานงานนำเสนอระดับมืออาชีพและสัมมนามากมาย วัสดุขุดพบมีวิจัยมืออาชีพอย่างต่อเนื่อง นอกจากนี้ยัง ดำเนินการต่อไว้และห้องปฏิบัติวิจัยที่ยืนยันความถูกต้องของการตีความ ของเว็บไซต์ และวัน งานวิจัยโครงการนี้ได้ขยายพื้นที่โบราณคดีพบรู้จัก และฝีมือความสำคัญของเว็บไซต์เป็น type-site สำหรับการศึกษาจุดเริ่มต้นและพัฒนาวัฒนธรรมข้าวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้Mound habitation บ้านเชียงยังคงเป็นเหมือนเดิม อย่างมาก และใน situ พื้นที่ขุดของเว็บไซต์คืออุดมจากเสื่อมสภาพ การโจรกรรม หรือความเสียหายอื่น ๆ และดังนั้น คอร์ดแท้ของการค้นพบทางโบราณคดีของไซต์สามารถได้อ่าน โดยผู้เชี่ยวชาญและประชาชนที่สนใจ เท่ากับไซต์ทั้งหมดโบราณคดีขุดสากลทางวิทยาศาสตร์ ด้านการโบราณคดีบ้านเชียงที่พบทุกแล้ว unexcavated เพื่อให้การวิจัยในอนาคตและยืนยันความถูกต้องของการภูมิทัศน์เกษตรต่อเนื่องที่บ้านเชียงก็แท้ ในที่นั้นได้รักษาอักขระการเกษตรแบบดั้งเดิม ประชากรปัจจุบันยังคงอาศัยอยู่บน mound ยกเหนือบริเวณนาข้าวใกล้แหล่งน้ำธรรมชาติ ความหนาแน่นของประชากรของพื้นที่ยังคงต่ำ และพื้นที่จะใช้สำหรับทำนาข้าวแบบดั้งเดิมและการปศุสัตว์การเพาะเลี้ยง analogies ethnographic ที่จะใช้ในการตีความของเว็บไซต์ยุคก่อนประวัติศาสตร์ โดยนักวิจัยมืออาชีพและผู้เยี่ยมชมเว็บไซต์ให้ จัดการและการป้องกันการโบราณคดีบ้านเชียงเป็นไซต์ทางโบราณคดีสมัยก่อนประวัติศาสตร์ที่ป้องกัน โดยพระราชบัญญัติ อนุสาวรีย์โบราณ วัตถุโบราณ วัตถุศิลปะ และ พิพิธภัณฑ์แห่งชาติ พ.ศ. 2504 (1961) แก้ไข โดยพระราชบัญญัติ (No.2), พ.ศ. 2535 (1992), การบังคับใช้ โดยกรมศิลปากร กระทรวงวัฒนธรรม มีกฎหมายที่เกี่ยวข้องที่บังคับใช้ โดยหน่วยรัฐบาลที่เกี่ยวข้องที่ให้เพิ่มป้องกันซึ่งรวมถึงพระราช บัญญัติที่ดิน Ratchaphatsadu พ.ศ. 2518 (1975), การเมืองการวางแผนตามพระราชบัญญัติพ.ศ. 2518 (1975), เพิ่มประสิทธิภาพ และอนุรักษ์ของชาติสิ่งแวดล้อมคุณภาพ บัญญัติ พ.ศ. 2535 (1992), อาคารควบคุมตามพระราชบัญญัติพ.ศ. 2522 (1979) เป็นแก้ไข โดยพระราชบัญญัติ (หมายเลข 2) พ.ศ. 2535 (1992), ตลอดจนระเบียบเทศบาล แผนหลัก การจัดสรรงบประมาณประจำปีจากกระทรวงวัฒนธรรมได้รับการสนับสนุนอยู่ในกองทัพเพื่อปกป้องทรัพย์สิน วิจัยโบราณคดีอย่างต่อเนื่อง และการพัฒนาเป็นทรัพยากรสาธารณ บ้าน เชียงก่อได้รับการป้องกันจากความเสียหายกับพักอาศัยที่ปลอดภัย ในบริเวณใกล้เคียงมีเป็นพิพิธภัณฑ์ของไซต์ที่ประกอบด้วยการศึกษาและเยี่ยมชมสถานที่สาธารณะ มีการฝึกอบรมเพียงพอพนักงานทำงานอย่างถาวร บนไซต์ และ ในพิพิธภัณฑ์ที่จะตรวจสอบเงื่อนไขของเว็บไซต์ และทำงานอนุรักษ์ตามความจำเป็น เพื่องานวิชาการ และ เพื่อให้แน่ใจว่า คุณสมบัติสำคัญอย่างถูกต้องแปลให้ประชาชนเยี่ยมชมภายในกรอบงานปัจจุบัน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

บ้านเชียงโบราณคดีคุณค่าที่โดดเด่นยูนิเวอร์แซสังเคราะห์ย่อบ้านเชียงโบราณคดีขนาดใหญ่กองดินยุคก่อนประวัติศาสตร์ที่ตั้งอยู่ในพื้นที่การเกษตรในบ้านเชียงตำบลหนองหานอำเภอของจังหวัดอุดรธานีในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทยที่อยู่ในลุ่มน้ำของแม่น้ำโขง มันเป็นเนินดินรูปไข่ที่เกิดขึ้นจากมนุษย์อาศัยอยู่ เว็บไซต์ที่ถูกค้นพบครั้งแรกในปี ตั้งแต่ปี การวิจัยครั้งนี้ได้เปิดเผยว่าเว็บไซต์จากวันที่คริสตศักราช พื้นที่ทั้งหมดของทรัพย์สินเป็น บ้านเชียงโบราณคดีเป็นอยู่อาศัยของมนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์และสถานที่ฝังศพ และถือว่าเป็นนักวิชาการที่จะเป็นผู้ชำระประวัติศาสตร์ที่สำคัญที่สุดเพื่อให้ห่างไกลที่ค้นพบในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เว็บไซต์ที่ได้รับการลงวันที่ด้วยวิธีการทางวิทยาศาสตร์ 900BC. ที่ซับซ้อนทางวัฒนธรรมบ้านเชียงเป็นที่ดีที่กำหนดและโดดเด่นจากสิ่งที่นำมัน ผ่านมันสามารถติดตามการแพร่กระจายและการพัฒนาของสังคมยุคก่อนประวัติศาสตร์และการพัฒนาไปสู่อารยธรรมการเกษตรตัดสินซึ่งต่อมาลักษณะภูมิภาคตลอดประวัติศาสตร์ซึ่งยังคงดำเนินการต่อไปได้ถึงยุคปัจจุบัน ความก้าวหน้าในด้านของการเกษตร ยังเห็นได้ชัดคือความเจริญทางเศรษฐกิจที่เพิ่มขึ้นและความซับซ้อนทางสังคมของชุมชนต่อเนื่องที่บ้านเชียงบ้านเชียงโบราณคดี เว็บไซต์ยังเป็นผู้ที่ร่ำรวยที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในจำนวนและความหลากหลายของสิ่งประดิษฐ์ที่หายไปจากเว็บไซต์ Ban Chiang Archaeological Site

Outstanding Universal Value

Brief synthesis

The Ban Chiang Archaeological Site is a large, prehistoric earthen mound located in an agricultural area in the Ban Chiang Sub-district, Nong Han District of Udon Thani Province in northeast Thailand, within the watershed of the Mekong River. It is an oval-shaped mound formed by human habitation 500 meters x 1,350 meters and 8 meters high. The site was first discovered in 1966. It has since been extensively excavated and its remains studied by Thai and international scholars. Since 1966 the dating of the site has been adjusted and refined over time in line with advances in the understanding and techniques of radiometric dating. This research has revealed that the site dates from 1,495 BC .and contains early evidence for settled agrarian occupation in Southeast Asia, along with evidence of wet rice agriculture, associated technological complex of domesticated farm animals, ceramic manufacture, and bronze tool-making technology. The total area of the property is 67.36 ha of which approximately 0.09% has been excavated (as of 2012)

The Ban Chiang Archaeological Site is a prehistoric human habitation and burial site. It is considered by scholars to be the most important prehistoric settlement so far discovered in Southeast Asia, marking the beginning and showing the development of the wet-rice culture typical of the region. The site has been dated by scientific chronometric means (C-14 and thermo luminescence) which have established that the site was continuously occupied from 1495BC until c. 900BC., making it the earliest scientifically-dated prehistoric farming and habitation site in Southeast Asia known at the time of inscription onto the World Heritage List.

The Ban Chiang cultural complex is well-defined and distinctive from anything that preceded it. Through it can trace the spread and development of prehistoric society and its development into the settled agricultural civilizations which came to characterize the region throughout history which still continue up to the present day. Advances in the fields of agriculture, animal domestication, ceramic and metal technology are all evident in the archaeological record of the site. Also evident is an increasing economic prosperity and social complexity of the successive communities at Ban Chiang, made possible by their developing cultural practices, as revealed through the many burials, rich in ceramic and metal grave goods, uncovered at the site.

The Ban Chiang Archaeological Site is also the richest in Southeast Asia in the number and variety of artifacts recovered from the site. As such, the property has been extensively studied by scholars as the archaeological “type-site” for the beginnings of settled agricultural communities and their associated technologies in the region.

Criterion iii: Ban Chiang Archaeological Site was the centre of a remarkable phenomenon of human cultural, social, and technological evolution which occurred independently in this area of Southeast Asia and began at Ban Chiang around 1500 B.C. and spread widely over the whole region.

Integrity

The Ban Chiang Archaeological Site consists of a large, undisturbed earthen mound which, when excavated, was found to cover a prehistoric habitation site of some of Southeast Asia’s earliest farmers. The site, which had been abandoned and buried underground for at least two millennia, has now been substantially and carefully excavated by Thai and international archaeologists. This has revealed an unbroken stratigraphy of human habitation, use, and burial over two thousand years, covering the period when prehistoric humans in this part of the world first settled in villages, took up agriculture and began the production of metal tools. The earliest stratigraphic layers at Ban Chiang date from as early as 1,500 B.C. This long archaeological sequence is divided by archaeologists into Early, Middle and Late Periods all of which are fully represented in the site’s excavated stratigraphy and which cover the beginnings of rice cultivation to its full-establishment as the principal agricultural activity of the region. The evidence for the beginning of rice agriculture is complemented by evidence of the equally early domestication of cattle, pigs and chickens, presenting a full picture of the emergence of a settled agrarian way of life in the early Neolithic period in Southeast Asia. Each stratigraphic layer at Ban Chiang is exceptionally rich in artifacts, especially ceramics, representing a full typology of both domestic and ritual (burial) types, all of which were made locally in the prehistoric farming communities. In addition to ceramics, the site has exceptional and uniquely early evidence of the knowledge of bronze-making by its inhabitants with remains of raw materials, production facilities, and complete bronze tools and ornaments. These early bronze finds make the site known as the metal tools production site in East and Southeast Asia. Later stratigraphic layers of the site contain evidence for the widespread transition from bronze to iron tool making, characteristic of agricultural settlements in the proto-historic period throughout the region.

It is speculated that climate change in the middle of the 1st millennium AD may have led to the temporary abandonment of the site and the sealing of the prehistoric habitation layers, assuring their archaeological integrity. The area’s ecology however recovered and the site was again occupied in the late 18th century by farmers migrating across the nearby Mekong River who, once again, took up wet-rice cultivation. To this date the area around Ban Chiang retains its environmental and ecological integrity as a traditional agricultural landscape, representative of the rice cultures of Southeast Asia.

The integrity of the property is therefore high and is to be found in the long archaeological sequence excavated at Ban Chiang, which reveals through its stratigraphy of habitation, workshop areas and burials and the complementary seriation of artefacts, an occupation of two thousand years B.P. covering the entire period of the origin and development of rice agriculture, the domestication of farm animals, and associated tool-making technologies within this region of the world.

Authenticity

The authenticity of the property is related to its archaeological integrity. Carbon-14 and thermoluminescence dating techniques, conducted by a variety of international laboratories, have confirmed the authenticity of the earliest dates of Ban Chiang and the coherence of its stratigraphic record. Exhaustive comparative studies of the assemblage of artifacts recovered from the excavation of the site confirm its relative relationship to other known archaeological sites in the region. The results of this research have been extensively published and subjected to international peer review through numerous professional presentations and conferences. The excavated materials are available for continued professional research. Also continuing is on-site and laboratory research which confirm the authenticity of the interpretation of the site and of its dates. This on-going research has extended the known area of archaeological finds and further enhances the importance of the site as the type-site for the study of the origin and development of Southeast Asian rice cultures.

The Ban Chiang habitation mound remains largely intact, undisturbed, and in situ. The excavated area of the site is well-protected from deterioration, theft or other damage and so the authentic record of the archaeological discovery of the site can be easily read by both professionals and the interested public. As with all archaeological sites excavated to international scientific standards, substantial areas of the Ban Chiang Archaeological Site have been purposefully left unexcavated, to allow for future research and confirmation of the property’s authenticity.

The continuing agricultural landscape at Ban Chiang is also authentic, in that it has maintained its traditional agricultural character. The present population continues to live on the mound raised above the surrounding rice paddy fields near natural water sources. The population density of the area remains low and the area is still in use for traditional rice farming and livestock rearing, allowing ethnographic analogies to be drawn in the interpretation of the prehistoric site by both professional researchers and visitors to the site.

Management and protection

The Ban Chiang Archaeological Site is a prehistoric archaeological site protected by the Act on Ancient Monuments, Antiques, Objects of Art and National Museums, B.E. 2504 (1961) as amended by Act (No.2), B.E. 2535 (1992), enforced by the Fine Arts Department, Ministry of Culture. There are related laws enforced by related government units which give added protection to the property including the Ratchaphatsadu Land Act, B.E. 2518 (1975), the City Planning Act B.E. 2518 (1975), the Enhancement and Conservation of National Environmental Quality Act, B.E. 2535 (1992), the Building Control Act B.E. 2522 (1979) as amended by Act (No. 2) B.E. 2535 (1992), as well as municipal regulations. A master plan, supported with an annual budgetary allocation from the Ministry of Culture is in force for the protection of the property, continued archaeological research, and its development as a public education resource. The Ban Chiang excavation site is protected from damage with a secured shelter. Nearby there is a site museum which contains public education and visitor facilities. There are adequately trained staff working permanently on site and in the museum to monitor the condition of the site and undertake conservation work as required, to facilitate academic research, and to ensure that the property’s significance is correctly interpreted to the visiting public.

Within the current framework

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

แหล่งโบราณคดีบ้านเชียง

สรุปการสังเคราะห์โดดเด่นสากลค่า

ที่บ้านเชียง แหล่งโบราณคดียุคก่อนประวัติศาสตร์เป็นเนินดินขนาดใหญ่ ตั้งอยู่ในพื้นที่การเกษตรในตำบลบ้านเชียง อำเภอหนองหาน จังหวัด , อุดรธานีในภาคตะวันออกเฉียงเหนือในต้นน้ำของแม่น้ำโขง มันเป็นรูปวงรี เนินขึ้น โดยอาศัยมนุษย์ 500 เมตร x 1350 เมตรและสูง 8 เมตร เว็บไซต์ที่ถูกค้นพบครั้งแรกใน 2519 มันมีตั้งแต่อย่างกว้างขวางและยังคงขุด ) โดยไทยและนักวิชาการต่างประเทศ ตั้งแต่ปี 1966 เดทของเว็บไซต์ได้รับการปรับและปรับปรุงตลอดเวลาสอดคล้องกับความก้าวหน้า ความเข้าใจ และเทคนิคของ radiometric สืบมา การวิจัยครั้งนี้ได้พบว่าเว็บไซต์วันที่จากพ.ศ. 844 .และมีหลักฐานก่อนตัดสินอาชีพเกษตรกรรมในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ พร้อมกับหลักฐานของการเกษตร ข้าวเปียก เกี่ยวข้อง เทคโนโลยีที่โดดเด่น ฟาร์มสัตว์ ผลิตเซรามิกและทองเหลืองเครื่องมือสร้างเทคโนโลยี พื้นที่ทั้งหมดของทรัพย์สินที่เป็น 67.36 ฮาซึ่งประมาณ 0.09 % ถูกขุดค้น ( 2012 )

แหล่งโบราณคดีบ้านเชียง คือ การอยู่อาศัยของมนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์และการฝังศพ . มันถือว่าเป็นนักวิชาการเป็นสำคัญที่สุดเพื่อให้ห่างไกลในยุคก่อนประวัติศาสตร์ที่พบในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ , การทำเครื่องหมายจุดเริ่มต้นและแสดงการพัฒนาข้าวเปียกวัฒนธรรมทั่วไปของภาคเว็บไซต์ได้รับการลงวันที่ด้วยวิทยาศาสตร์ chronometric หมายความว่า ( C-14 thermo และเรืองแสง ) ซึ่งได้ก่อตั้งขึ้นที่เว็บไซต์ต่อเนื่องครอบครองจาก 1495bc จนถึง C 900bc . ทำให้มันเร็วอย่างลงวันที่ยุคก่อนประวัติศาสตร์การเลี้ยงและอาศัยเว็บไซต์ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่รู้จักกันในเวลาที่จารึกไว้บนรายชื่อมรดกโลก

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.