Not that he ate much ramen at first

Not that he ate much ramen at first. It was only in January 2008, after months of noticing the 45-minute lines outside Mutekiya, a trendy ramen shop in the Ikebukuro neighborhood, that he finally decided to dip his chopsticks.

“It was awesome back then,” he told me. The shop had recently been on TV, and was serving a special pork-laden ramen: “A slice of pork, and then it was stewed pork, and then it was a pork meatball, and then it was a pile of ground pork too. I couldn’t comprehend it. It was delicious, of course.”

He was hooked. He began Googling best-of lists and standing in line for hours. “That’s crazy, any way you look at it,” he said. “It’s noodles and soup, and you wait two hours for it? There’s something crazy about that.” Still, it was his kind of crazy, and since he was between jobs and surviving on unemployment insurance, he started to blog.

Today, Mutekiya’s lines remain long, but Mr. MacDuckston’s tastes have matured beyond the shop’s serviceable tonkotsu broth and slightly overcooked noodles. After Mutekiya, he became a huge fan of Nagi, a mini-chain with a branch just outside the wild, neon Shibuya shopping-and-night-life zone. As Mr. MacDuckston led me there one night, I realized the quiet neighborhood was familiar — two years earlier, I’d wandered the area with friends, searching for somewhere to eat. Little did I know we’d walked right by one of Tokyo’s better ramen shops.

It was an easy mistake to make. Nagi looks more like an exclusive drinking den than a bustling noodlery. The dining room is intimate, its walls decorated with brown-paper flour sacks, and you place your order not by buying a meal ticket from a vending machine, as is often standard, but with an actual waiter, who lets you specify just how hard (or soft) you want your noodles. We asked for ours bari — wiry — and that’s how they came, thin and deliciously mochi-mochi, the Japanese analog of al dente. They were so good, in fact, that we left soup in our bowls to flavor the kaedama, the almost requisite extra helping of noodles we’d ordered.

That soup wasn’t bad either — a tonkotsu broth, simmered for days until milky and rich — and the toppings (tender roast pork, an incredibly eggy slow-cooked egg) were top-notch, but this Nagi was all about the pasta.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่ว่าเขากินราเม็งมากครั้งแรก มันเป็นเพียงใน 2551 มกราคม หลังจากเดือนของการสังเกตเห็นบรรทัด 45 นาทีนอก Mutekiya ร้านราเม็งที่ทันสมัยในย่าน Ikebukuro ที่เขาในที่สุดตัดสินใจแช่ของเขาตะเกียบ"มันน่ากลัวกลับมาแล้ว, " เขาบอกฉัน ทางร้านเพิ่งได้บนทีวี และถูกเสิร์ฟราเมงภาระหมูพิเศษ: "ชิ้นหมู แล้วก็หมูอบ แล้ว ก็ลูกชิ้นหมู แล้ว กองดินหมูเกินไป ฉันไม่เข้าใจมัน อร่อย แน่นอน"เขาไม่ติดยาเสพติด เขาเริ่ม Googling แบบรายการและในรายการชั่วโมง "เป็นบ้า คุณลักษณ์ที่ เขากล่าวว่า "ของก๋วยเตี๋ยว และน้ำซุป และคุณรอสองชั่วโมงสำหรับมันหรือไม่ ไม่มีสิ่งที่บ้าเกี่ยวกับที่" ยังคง มันเป็นบ้าชนิดของเขา และตั้งแต่ระหว่างงานและรอดบนว่างประกันภัย เขาเริ่มต้นการบล็อกวันนี้ บรรทัดของ Mutekiya ยังคงอยู่ยาวนาน แต่นาย MacDuckston รสนิยมมีสุกเกินร้านกล้ากึ่งสำเร็จรูปซุปเล็กน้อย overcooked ก๋วยเตี๋ยว หลังจาก Mutekiya เขาเป็นแฟนของ Nagi สายมินิ มีสาขาอยู่นอกโซนช้อปปิ้ง และคืนชีวิตชิบูย่านีออนป่า ขณะที่นาย MacDuckston นำฉันมีคืนหนึ่ง ฉันตระหนักสถานที่คุ้นเคยซึ่งสองปีก่อนหน้านี้ ฉันได้เดินพื้นที่กับเพื่อน ค้นหาที่กิน น้อยไม่รู้เราได้เดินไปทางขวาของร้านราเม็งดีกว่าอย่างใดอย่างหนึ่งผิดง่ายทำได้ Nagi มีลักษณะเหมือนถ้ำดื่มเป็นพิเศษมากกว่า noodlery คึกคัก ห้องอาหารเป็นห้อง ผนังที่ตกแต่ง ด้วยถุงกระสอบแป้งน้ำตาลกระดาษ และการสั่งซื้อ โดยไม่ซื้อตั๋วอาหารจากเครื่องหยอดเหรียญ เป็นมาตรฐาน แต่กับบริกร ที่ช่วยให้คุณระบุเพียงความหนักจริง (หรืออ่อน) คุณต้องก๋วยเตี๋ยวของคุณ เราขอให้เราบา — wiry — และที่ว่าพวกเขามา บาง และโอชะโมจิโมจิ อะนาล็อกที่ญี่ปุ่นของ al dente พวกเขาได้ดี จริง ที่เราทิ้งน้ำซุปในชามของเราไปรส kaedama การ ช่วยเสริมเกือบจำเป็นก๋วยเตี๋ยวที่เราสั่งได้ซุปที่ไม่เลวร้ายอย่างใดอย่างหนึ่งซึ่งน้ำซุปกึ่งสำเร็จรูป ต้มวันจนกว่าน้ำนม และรวย — และรสชาติ (หมูย่างอ่อนโยน ไข่ปรุงเชื่อ eggy) ดี แต่ Nagi นี้เกี่ยวกับพาสต้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่ว่าเขากินราเม็งมากในตอนแรก มันเป็นเพียงในเดือนมกราคม 2008 หลังจากเดือนของการสังเกตเห็นเส้น 45 นาทีนอก Mutekiya ร้านราเมนอินเทรนด์ในย่าน Ikebukuro ว่าในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะจุ่มเขาตะเกียบ. "มันก็น่ากลัวกลับมาแล้ว" เขาบอกผมว่า ร้านค้าที่ได้รับเมื่อเร็ว ๆ นี้ในทีวีและได้รับการให้บริการพิเศษหมูภาระราเม็ง "ชิ้นเนื้อหมูแล้วล่ะก็ตุ๋นหมูแล้วมันเป็นลูกชิ้นหมูและแล้วมันก็กองหมูบดเกินไป ฉันไม่สามารถเข้าใจมัน มันอร่อยแน่นอน. " เขาได้รับการติดยาเสพติด เขาเริ่ม Googling ดีที่สุดของรายการและยืนอยู่ในสายเป็นเวลาหลายชั่วโมง "นั่นคือบ้าแบบที่คุณมองไปที่มัน" เขากล่าว "มันเป็นก๋วยเตี๋ยวและน้ำซุปและคุณรอสองชั่วโมงเพื่อให้มันได้หรือไม่ มีบางอย่างที่คลั่งไคล้ที่. " แต่ถึงกระนั้นก็เป็นชนิดของบ้าของเขาและตั้งแต่เขาระหว่างงานและชีวิตรอดในการประกันการว่างงานเขาเริ่มที่จะบล็อก. วันนี้สาย Mutekiya ยังคงยาว แต่รสนิยมนาย MacDuckston ของได้ครบกำหนดเกินกว่าร้านค้า น้ำซุป tonkotsu ประโยชน์และบะหมี่สุกเล็กน้อย หลังจาก Mutekiya เขาก็กลายเป็นแฟนตัวยงของนากิ, มินิโซ่กับสาขานอกป่านีออนโซนช้อปปิ้งชิบูย่าและคืนชีวิต ขณะที่นาย MacDuckston ทำให้ฉันมีคืนหนึ่งฉันตระหนักย่านที่เงียบสงบเป็นที่คุ้นเคย - เมื่อสองปีก่อนผมเดินไปบริเวณที่มีเพื่อนหาที่ไหนสักแห่งที่จะกิน ฉันไม่น้อยรู้ว่าเราจะเดินไปทางขวาโดยหนึ่งในร้านค้าของโตเกียวราเม็งที่ดีขึ้น. มันเป็นความผิดพลาดง่ายที่จะทำให้ นากิลักษณะเหมือนถ้ำดื่มพิเศษกว่า noodlery คึกคัก ห้องรับประทานอาหารที่มีความใกล้ชิดผนังตกแต่งด้วยสีน้ำตาลกระดาษกระสอบแป้งและคุณสั่งซื้อของคุณไม่ได้โดยการซื้อตั๋วอาหารจากเครื่องขายเป็นมักจะเป็นมาตรฐาน แต่กับบริกรที่เกิดขึ้นจริงที่ช่วยให้คุณระบุเพียงวิธีการที่ยาก (หรืออ่อน) ที่คุณต้องการก๋วยเตี๋ยวของคุณ เราขอให้เรา Bari - แกร่ง - และที่ว่าพวกเขามาบางและโอชะ Mochi-Mochi, อนาล็อกญี่ปุ่นของอัล dente พวกเขาเป็นสิ่งที่ดีดังนั้นในความเป็นจริงที่เราได้ใส่น้ำซุปในชามของเราเพื่อรสชาติ kaedama, ช่วยเสริมที่จำเป็นเกือบของก๋วยเตี๋ยวที่เราต้องการสั่งซื้อ. ซุปที่ไม่ได้เลวร้ายอย่างใดอย่างหนึ่ง - น้ำซุป tonkotsu, เคี่ยวสำหรับวันจนกว่าน้ำนมและ อุดมไปด้วย - และรสชาติ (หมูย่างอ่อนโยนเป็น eggy อย่างไม่น่าเชื่อไข่ปรุงสุกช้า) เป็นบนรอย แต่นากินี่คือทั้งหมดที่เกี่ยวกับพาสต้า