it appears by all the early laws on

it appears by all the early laws on this subject, that the custom extended to imported servants only; and it extended to all such as were imported, whether minors, or adults. the custom was founded on necessity, and it was thought to be mutually beneficial to the colony, and to the emigrant. but no such necessity existed as to the children who were already in the province . the custom, therefore, never extended to them; and there was in all the colonies, and particularly in pennsylvania. a marked distinction between these two classes of minors. this is to be found in the articles of the laws agreed on in england, and more fully in the laws of 1682. these speak only of imported servants; and direct how long such servants, brought into the province without indenture, shall serve; but, in chap 112 , all parents and guardians in the province are enjoined to teach the children under their care to read and write, 'till they are twelve year old, and that then they be instructed in some useful *199 trade or skill. this policy of putting children out as apprentices, is carried into our poor laws, and those which relate to orphans. overseers of the poor, and the orphan courts, have no authority to bind our minors as servants, even such as are the objects of public charity. they must be bound apprentices to some 'art, trade, occupation, or labour


there have been instances of children here being bound out as servants; but this has not been general; and the courts of justice have always frowned on the on the attempts

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปรากฏตามกฎหมายเริ่มต้นในเรื่องนี้ ที่กำหนดเองขยายให้มหาดเล็กนำเข้าเท่านั้น และจะขยายไปทั้งหมดดังกล่าวเป็นนำเข้า ว่าสาขา หรือผู้ใหญ่ กำหนดเองก่อตั้งขึ้นในความจำเป็น และจะถูกคิดว่า เป็นประโยชน์แก่กันและ เพื่อฝูง และ emigrant แต่ไม่มีความจำเป็นดังกล่าวอยู่เป็นเด็กที่อยู่ในจังหวัด กำหนดเอง ดังนั้น ไม่เคยขยายไป และมีอาณานิคมทั้งหมด และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในรัฐเพนซิลวาเนีย ความแตกต่างการทำเครื่องหมายระหว่างชั้นเหล่านี้สองเยาว นี้จะพบได้ในบทความกฎหมายตกลง ในอังกฤษ และ ในกฎหมายของ 1682 ขึ้นเต็ม นี่พูดเฉพาะของข้าราชการนำเข้า และตรงระยะเช่นข้าราชการ นำเข้ามาในจังหวัดโดย indenture จะทำหน้าที่ แต่ ใน chap 112 ผู้ปกครองและผู้ใหญ่ในจังหวัดทั้งหมดจะสั่งสอนเด็กภายใต้การดูแลของพวกเขาในการอ่าน และ เขียน 'till เป็นสิบปี และที่นั้นพวกเขาได้รับคำแนะนำในบางประโยชน์ * 199 ค้าหรือทักษะการ นโยบายนี้ทำให้เด็กออกมาเป็นฝึก จะดำเนินกฎหมายประชาสงเคราะห์ของเรา และผู้ที่เกี่ยวข้องกับเด็กกำพร้า overseers ของคนยากจน และสนามสุดท้ายของย่อหน้า มีอำนาจไม่ผูกสาขาของเราเป็นข้าราชการ เช่นแม้ถูกสาธารณกุศล พวกเขาต้องฝึกผูกบาง ' ศิลปะ ค้า อาชีพ หรือแรงงานมีกรณีของเด็กที่นี่ผูกไว้ออกเป็นข้าราชการ แต่นี้ไม่ได้ทั่วไป และศาลยุติธรรมมี frowned เสมอในการในความพยายาม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันจะปรากฏขึ้นโดยกฎหมายในช่วงต้นของเรื่องนี้ที่กำหนดเองยื่นให้คนรับใช้นำเข้าเท่านั้น และจะขยายไปทั้งหมดเช่นถูกนำเข้ามาไม่ว่าจะเป็นเยาวชนหรือผู้ใหญ่ ที่กำหนดเองได้รับการก่อตั้งขึ้นเมื่อจำเป็นและมันก็คิดว่าจะเป็นประโยชน์ร่วมกันที่จะอาณานิคมและอพยพ แต่ไม่มีความจำเป็นดังกล่าวดำรงอยู่กับเด็กที่มีอยู่แล้วในจังหวัด ที่กำหนดเองจึงไม่เคยยื่นให้พวกเขา; และมีอยู่ในอาณานิคมทั้งหมดและโดยเฉพาะอย่างยิ่งในรัฐเพนซิลวาเนีย ความแตกต่างที่มีการทำเครื่องหมายระหว่างทั้งสองชั้นของผู้เยาว์ นี้คือการพบได้ในบทความของกฎหมายที่ได้ตกลงกันในอังกฤษและอื่น ๆ อย่างเต็มที่ในกฎหมายของ 1682 เหล่านี้พูดเฉพาะของข้าราชการที่นำเข้า; และตรงว่าระยะเวลาที่คนรับใช้ดังกล่าวนำเข้ามาในจังหวัดโดยไม่ต้องสัญญาที่จะรับใช้; แต่ในเด็กชาย 112, ผู้ปกครองและผู้ปกครองในจังหวัดที่มีการกำชับในการสอนเด็กภายใต้การดูแลของพวกเขาในการอ่านและเขียน 'จนกว่าพวกเขาสิบสองปีเก่าและจากนั้นพวกเขาได้รับการแนะนำในบางที่มีประโยชน์ * 199 การค้าหรือทักษะ นโยบายของเด็กที่ใส่ออกมาเป็นเด็กฝึกหัดนี้จะดำเนินการออกเป็นกฎหมายที่ไม่ดีของเราและผู้ที่เกี่ยวข้องกับเด็กกำพร้า คุมของคนยากจนและสนามเด็กกำพร้าที่มีอำนาจลงนามผูกพันผู้เยาว์ของเราเป็นคนรับใช้ไม่ได้เช่นเดียวกับวัตถุขององค์กรการกุศลสาธารณะ พวกเขาจะต้องถูกผูกไว้กับบางฝึกหัดศิลปะการค้าการประกอบอาชีพหรือแรงงานที่มีการกรณีของเด็กที่นี่ถูกผูกไว้ออกมาเป็นคนรับใช้; แต่ตอนนี้ยังไม่ได้รับการทั่วไป และสนามแห่งความยุติธรรมได้ขมวดคิ้วเสมอในความพยายามที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันปรากฏขึ้นโดยเร็วทั้งหมดกฎหมายเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่กำหนดเองขยายเข้าข้าราชการเท่านั้น และมันขยายทั้งหมด เช่น ถูกนำเข้า ไม่ว่าจะเป็นเด็ก หรือผู้ใหญ่ ประเพณีก่อตั้งขึ้นเมื่อจำเป็น และคิดว่าจะเป็นประโยชน์แก่กันและกันกับอาณานิคม และต้องอพยพ . แต่ไม่มีความจำเป็นตัวตนให้กับเด็กๆ ซึ่งมีอยู่แล้วในจังหวัด เอง ดังนั้นไม่ขยาย และมีในอาณานิคมทั้งหมด และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเพนซิลเวเนีย เป็นเครื่องหมายของความแตกต่างระหว่างทั้งสองประเภทของผู้เยาว์ นี้จะพบในบทความของกฎหมายตกลงในอังกฤษ และมากขึ้นอย่างเต็มที่ในกฎหมายของ 1412 . นี่พูดเฉพาะของที่นำเข้าโดยตรง เช่น ทาส และนานแค่ไหน คนรับใช้เข้ามาจังหวัด โดยไม่มีหนังสือสัญญา จะให้บริการ แต่ในแบบที่พ่อแม่และผู้ปกครองในจังหวัดจะสั่งสอนเด็กภายใต้การดูแลเพื่ออ่านและเขียน จนกว่าพวกเขาจะสิบสองปี และจากนั้นพวกเขาจะได้รับประโยชน์ * 199 ค้า หรือทักษะ นโยบายนี้ทำให้เด็กเป็นเด็กฝึกงาน คือ นำลงในกฎหมายของเรายากจน และผู้ที่เกี่ยวข้องกับเด็ก ผู้ดูแลของคนยากจนและเด็กกำพร้าที่ศาลไม่มีอำนาจที่จะมัดผู้เยาว์ของเราเป็นข้าราชการ แม้เช่นเป็นวัตถุของสาธารณะกุศล พวกเขาก็ต้องผูกพันลูกศิษย์บาง ' ศิลปะ , การค้า , อาชีพ หรือแรงงาน


มีอินสแตนซ์ของเด็กที่นี่ถูกผูกไว้เป็นทาส แต่นี้ยังไม่ได้ทั่วไป และศาลยุติธรรมต้องขมวดคิ้วเมื่อในความพยายาม