PERFORMANCE, FROM FESTIAL TO FILM P

PERFORMANCE, FROM FESTIAL TO FILM
Public performance, we have seen in earlier chapters, was the Southeast Asian social activity par excellence, playing the cohesive role for palace, temple, village occupied by the written word in China and parts of Europe. Print had little impact in popular culture until the twentieth century, and we should look rather to the world of theater, recitation, procession, and display for the trans- mission of shared knowledge and values. Patronizing such spectacles had central concern of palaces until they made their own exit in the nineteenth century, or withdrew to less centra Prabang, Yogyakarta, and Surakarta. cultural capitals" like Hue, Luang In rural areas the festivals, pilgrimage sites, and larger weddings and funerals provided the patronage to sustain both peripatetic full-time performers and villagers who would turn their hand to the arts in the post-harvest dry season. The traditions of theater, dance, puppetry, and recitation continued and developed, even though peasantization and poverty reduced the scale of such patronage

Meanwhile, a different cultural space developed in the polyglot coastal cities, where quite new forms developed out of cultural interaction and techni cal innovation. The years around 1900 seem again to have been decisive in creating indigenous or hybrid majorities in most of these cities, who became only consumers but sponsors and creators of new forms of performance Public urban spaces had long been the venue for Chinese big Chinese festivals and weddings. In the eighteenth and nineteenth centuries they were sometimes rendered in Malay or Thai and included local-born female singers, many of them not Chinese by any definition. Nevertheless, Chinese opera changed little in form and content no matter how hybrid the audiences Like European theater, it became more torok (China-born or pure) in the late nineteenth century as steamships allowed troupes from south China to try their luck among the wealthy Chinese diaspora. The Vietnamese variant at tuong or hat bot) made the transition to a kind of secular national theater e nineteenth century, as King Tu Duc (1847-83) had theaters built for it in the central region he best controlled.

In contrast to the open-air style of most Southeast Asian performance, European theater developed in enclosed theaters with paying patrons in the nineteenth century port-capitals, the new bourgeois model. The British and French colonial authorities invested much in theater both as solidarity-make ers for the colonial elite and symbols of the mission civilisatrice. Raffles already had a theater opened in Batavia during his governorship there, and Singapor in turn had its early venues. Singapore's classical Town Hall was built in the 1850s to accommodate performances, which moved to the Victoria Theatre in 1901. The Opera Houses of Saigon (901) and Hanoi (1910) were (and are) the grandest buildings of the two cities, able to accommodate 1,800 and 900 people respectively. Private initiative was more important in Dutch and Spanish colonies. Handsome neo-classical theaters (schouwburg) were erected in Batavia (182), opening with a local production of Shakespeare's Othello and in Surabaya (1854).In Manila a circus-like wooden building was upgraded to become first theTeatro Nacional in 1890, and then the Manila Grand Opera House under the Americans in time to receive a touring Italian opera troupe in 1902

With the advent of regular steam-shipping routes, international tourin companies and performers became ever more frequent. Some would stop only with the steamers at Rangoon, Singapore, Batavia, and Surabaya on their w to Australia, or at Singapore and Saigon on their way to Hong Kong and Japan others toured the provincial centers, spending weeks or months in the region before moving on. It may have been touring French players who so popularized the term comédie for indoor paying theater that it passed into urban Malay.The schouwburg of Batavia and other centers became known as the gedung komedi theater house), while komedi tents and arenas sprouted throughout the Archipelago covering every type of show. opera may have been the most prestigious, but Russian circuses, Indian magicians, American vaudeville, Chinese jugglers, and Japanese acrobats were more popular in urban societies of diverse languages and taste

A bewildering variety ofshows passed through the urban space of Southeast Asia around the turn of the century, offering precious opportunities for its plural populations to wonder and laugh at each other. "Komedi culture was transregional, brash, and unapologetically oriented to all that was ephemeral and novel. It was the culture of the (urbanl masses, volatile and sensitive to public taste and opinion" (Cohen 2006, 21). It also had profound effects on older and purer theatrical traditions. Dance drama performed by human actors was best able to adapt to polyglot urban audiences, especially when the role of clowns was extended to provide slapstick interludes making playful use of different languages. The Bama zat pwe, Khmer lakhon khol, Thai lakhon nai, Vietnamese hat boi, East Java ludruk, and palace-derived central Java toayang l responded to the demands of urban audiences for more spectacula effects and costumes, male and female actor/dancers, comedic interludes that crossed cultures, and an often boisterous paying public inside an enclosed rather than court or festival patronage The most phenomenal success attended new commercial romance genres born of the early twentieth century using an innovative mix of Vietnamese cai luong literally "reformd theatre," mostly derived from har bo),Thai likay, a popularized court drama and Javanese ketoprak, a hybrid form with dance, spoken Javanese dialogue and Western instruments as well as gamelan. In the 1920s,viet Nam and Siam were each supporting several hundred professional troupes and Java about Local Sino-Southeast Asian mediation was often essential in providing the capital and commercial know-how to support the innovative methods of indigenous actors and directors.

The period rise to hybrid genres more influenced by foreign local demand proprieties. Parsi troupes having already developed hybridized popular forms in India, were also a hit cities of Asia in the 1870s and 1880s. It was in Penang that local Indian and Arab entrepreneurs sought to replicate their style in Malay though adding actresses rather than the all-male Indian style. One leading group established in 1885 was named Indra Bangsawan after its most popu lar Malay tale, and the term bangsawan stuck for this genre. It developed a novel degree of professionalism and stagecraft, touring the cities of Malaya and Netherlands India with large troupes, Indian-style musicians elaborate costumes, and stage props. In contrast with its high Malay language and Indian inspiration, komedi stambul developed first in Surabaya with low Malay for its even more polyglot audience and European musical and theater models. Its early repertoire was taken from the Arabian Nights stories Baghdad, which may account for the exotically of that name was formed in 1891 with primarily Eurasian actors initially, but Chinese capital and management.The dominating figures were the high-school educated actor, director, and talented composer Auguste Mahieu (1865-1903) and multilingual impresario Yap Gwan Mahieu went on to direct a number of companies, touring Java, Sumatra and Malaya with a variety of musical romances. This genre of theater had many emulators over three decades, and prepared multilingual audiences for the advent of film. It well represented the excitement and scandal of crossing boundaries of race, gender, and class as these were becoming harder and more contested

The European model was most influential in the Philippines where Christian festivals were enlivened by popular vernacular theater, including Moro-Moro romances (also called komedya) climaxing with battles between Christians and Muslims, and the passion of Christ (pason or sinakulo) during Holy Week before Easter. A secular romantic light opera, zarzuela, was popularized in Spain in the 1850s and spread quickly to Manila. It was an immediate hit with music-loving Filipinos and companies were formed throughout the provinces. The same creative moment around 1900 that saw the creation of other popular stage genres in the region also witnessed the vernacularization of zarzuela to sarsuela, musical romances that also experimented with contemporary themes including the revolution against pain. Severino Reyes (1861-1942) in 1902 founded the most successful of the many professional companies that flourished in the new century, the Gran Compania de Zarzuela Tagala. Among its first hits was "Not Wounded" (Walang bout heroic guerrilla fighters and their loves.

All these popular new forms flourished in the first decades of the twentieth century, and faded before the onslaught of in the 1930s. Even though steadily losing this battle, live theater held on in rural areas. James Brandon 01967, 172-3) could still document over 1,100 professional theater troupes in Southeast Asia in the 1960s, twenty times density to population of th United States. All combined music with the dancing puppets, but in a bewildering variety of forms. Performance, more than the written word, continued to create common meanings and values in this transition to commercial modernity.

The earliest experimental cinema spread quickly along the steamer routes of Asia within a few years of 1895, when the Lumiere Brothers showed the first commercial films in Paris. Short documentaries were shown in Manila, Singapore, Batavia, and Bangkok as early as 1897, and quickly fitted in to the komedi niche of commercial popular entertainment. The first short films, including clips shot locally as early as 1898 in Manila, were typically shown as part of a more extensive vaudeville routine.The first dedicated cinema

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประสิทธิภาพ จาก FESTIAL กับฟิล์ม ประสิทธิภาพการทำงานสาธารณะ เราได้เห็นในบทก่อนหน้านี้ เป็นที่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้สังคมกิจกรรม บทบาทควบในวัง วัด หมู่บ้านด้วยลายลักษณ์อักษรในส่วนต่าง ๆ ของยุโรปและจีน พิมพ์มีผลกระทบเล็กน้อยในวัฒนธรรมสมัยนิยมจนถึงศตวรรษที่ยี่สิบ และเราควรหาแทนที่จะไปโลกของโรงละคร อ่าน ขบวน และการแสดงของทรานส์ภารกิจความรู้ร่วมกันและค่า Patronizing เช่นแว่นตามีปัญหากลางของพระราชวังจนกว่าจะทำออกจากตนเองในศตวรรษ หรือต้องถอนไปเซ็นทราน้อยหลวงพระบาง ยอร์กยาการ์ตา และโซโล แสวงบุญเมืองหลวงทางวัฒนธรรม"เช่นเว้ หลวงในชนบทเทศกาล เว็บ ไซต์ และการใหญ่งานแต่งงาน และศพหรือให้การอุปถัมภ์หนุนนักแสดงเต็มเวลา peripatetic และชาวบ้านที่จะเปิดมือของพวกเขาเพื่อศิลปะในฤดูแห้งหลังการเก็บเกี่ยว ประเพณีของโรงละคร เต้น หุ่นกระบอก และการอ่านอย่างต่อเนื่อง และ พัฒนา แม้ว่า peasantization และความยากจนลดลงขนาดของอุปถัมภ์ดังกล่าว ในขณะเดียวกัน ช่องว่างทางวัฒนธรรมแตกต่างพัฒนาในเมืองชายฝั่ง polyglot ที่ฟอร์มค่อนข้างใหม่ที่พัฒนาจากการโต้ตอบและ techni cal นวัตกรรม ปีรอบ 1900 อีกดูเหมือนจะ ได้เด็ดขาดในการสร้างพื้น หรือ majorities ไฮบริเป็นเมืองเหล่านี้ ซึ่งเป็นเพียงผู้บริโภค แต่ผู้สนับสนุน และผู้สร้างรูปแบบใหม่ของประสิทธิภาพพื้นที่การเมืองสาธารณะ จึงได้สถานที่สำหรับเทศกาลจีนใหญ่จีนและงานแต่งงาน ในศตวรรษ eighteenth และศตวรรษที่ 19 พวกเขาบางครั้งได้ถูกแสดงในมาเลย์หรือไทย และรวมเกิดท้องถิ่นหญิงนักร้อง หลายไม่จีนจากคำนิยามใด ๆ อย่างไรก็ตาม โอเปร่าจีนเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในฟอร์ม และเนื้อหาไม่ว่าวิธีไฮบริผู้ชมเช่นโรงละครยุโรป มันกลายเป็น torok (เกิดจีน หรือแท้) ในช่วงปลายศตวรรษเป็น steamships ได้ troupes จากประเทศจีนใต้ลองโชคของพวกเขาระหว่างพลัดถิ่นจีนมั่งคั่ง แปรที่ธปท. tuong หรือหมวกเวียดนาม) ทำการเปลี่ยนแปลงชนิดของโรงละครแห่งชาติทางโลกอีศตวรรษ กษัตริย์ Tu Duc (1847-83) มีโรงภาพยนตร์ที่สร้างขึ้นสำหรับภาคกลางเขาสุดควบคุมตรงข้ามลักษณะเปิดโล่งของประสิทธิภาพสุดเอเชียอาคเนย์ โรงละครยุโรปพัฒนาในโรงภาพยนตร์ควบกับจ่ายอุปถัมภ์ในศตวรรษท่าเรือเมืองหลวง แบบชนชั้นกลางใหม่ เจ้าหน้าที่อาณานิคมอังกฤษและฝรั่งเศสลงทุนมากในโรงละครทั้งสองเป็นเอกภาพทำสกู๊ปอีโคโลเนียลและสัญลักษณ์ของ civilisatrice มิชชั่น แรฟเฟิลส์มีโรงละครเปิดประชุมระหว่าง governorship ของเขามีอยู่แล้ว และ Singapor จะมีกีฬาเป็นต้น ห้องพักคลาสสิกถูกสร้างขึ้นใน 1850s เพื่อรองรับการแสดง การย้ายไปโรงละครวิคทอเรียใน 1901 บ้านโอเปร่าไซ่ง่อน (901) และเมืองฮานอย (1910) ได้ (และ) อาคารบรรยากาศเมืองสอง สามารถรองรับคน 900 และ 1800 ตามลำดับ ส่วนตัวริเริ่มสำคัญในอาณานิคมดัตช์และสเปน โรงภาพยนตร์สไตล์นีโอคลาสสิคหล่อ (schouwburg) ที่เกร็งในการประชุม (182), เปิดผลิตในท้องถิ่น ของโอเทลโลของเชกสเปียร์ และสุราบายา (1854) ใน อาคารไม้เหมือนละครสัตว์ถูกปรับรุ่นเป็น ครั้งแรก theTeatro Nacional ใน 1890 และมะนิลาแกรนด์โอเปร่าเฮ้าส์ภายใต้อเมริกันในเวลารับการท่องเที่ยวอิตาลีนิรภัยใน 1902 กับการถือกำเนิดเส้นทางจัดส่งอบไอน้ำทั่วไป บริษัทอินเตอร์เนชั่นแนล tourin และนักแสดงเป็นบ่อยกว่าเคย บางคนจะหยุด ด้วย steamers ที่ย่างกุ้ง สิงคโปร์ ประชุม และสุราบายาใน w ของออสเตรเลีย ขึ้นที่สิงคโปร์และไซ่ง่อนใน Hong Kong และญี่ปุ่น อื่น ๆ ออกศูนย์กลางจังหวัด ใช้เวลาสัปดาห์หรือเดือนในภูมิภาคทั้ง มันอาจมีได้เช่นผู้เล่นฝรั่งเศสที่ให้ popularized comédie ระยะสำหรับโรงละครชำระเงินภายในที่มันผ่านเข้ามาใน schouwburg Malay.The เมืองของบาตาเวีย และอื่น ๆ ศูนย์สิทธิมนุษยชนเป็น gedung komedi โรงละครบ้าน), ในขณะ komedi เต็นท์และสถานที่แทนตลอดหมู่เกาะครอบคลุมทุกชนิดของดูได้ อาจได้รับโอเปร่าเสียงมากที่สุด แต่ circuses รัสเซีย อินเดียมายากล vaudeville อเมริกัน jugglers จีน และกายกรรมที่ญี่ปุ่นได้รับความนิยมมากขึ้นในสังคมเมืองของภาษามีความหลากหลายและรสชาติ Ofshows ต่าง ๆ ชาวผ่านพื้นที่เมืองของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้รอบเปิดของศตวรรษ เสนอโอกาสที่ล้ำค่าสำหรับประชากรของพหูพจน์สงสัย และหัวเราะกัน "วัฒนธรรม Komedi ได้ transregional, brash และแนวตฟู้ดที่มีข้อมูลแบบชั่วคราว และนวนิยาย มันเป็นวัฒนธรรมของการ (ฝูง urbanl ระเหย และความไวต่อรสชาติสาธารณะและความคิด" (โคเฮน 2006, 21) นอกจากนี้มันยังมีผลลึกซึ้งประเพณีละครเก่า และ purer ดำเนินการ โดยมนุษย์แสดงละครเต้นรำได้ดีสามารถปรับให้เข้ากับผู้ชมเมือง polyglot โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีขยายบทบาทของตัวตลกให้ interludes ขบขันขี้เล่นทำให้ใช้ภาษา ปาร์ม zat pwe โขละครเขมร ในละครไทย บีโอไอหมวกเวียดนาม ludruk ชวาตะวันออก การพามารังค์ toayang l ตอบสนองความต้องการของผู้ชมเมือง spectacula ลักษณะและเครื่องแต่งกาย ชาย และหญิงนักแสดง/นักเต้น comedic interludes ที่ข้ามวัฒนธรรม และความอึกทึกมักจ่ายสาธารณะในการควบแทนศาลหรือเทศกาลอุปถัมภ์สำเร็จสุดล้ำร่วมแนวโรแมนซ์พาณิชย์ใหม่เกิดของศตวรรษที่ยี่สิบต้นใช้การผสมผสานนวัตกรรม ลองไกเวียดนามอย่างแท้จริง "reformd ละคร ส่วนใหญ่มาจากฮาร์ bo), likay ไทย ละคร popularized คอร์ท และชวา ketoprak แบบผสมกับรำ ชวาพูดการเจรจา และเวสเทิร์นเครื่องและกาเมลัน ในปี 1920 เวียดนามและไทยได้ละสนับสนุนหลายร้อยมืออาชีพ troupes และ Java เกี่ยวกับเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จีนท้องถิ่น กาชาดมักจะมีความสำคัญในการให้ทุนและความรู้เชิงพาณิชย์เพื่อสนับสนุนวิธีการนวัตกรรมใหม่ของการแสดงพื้นเมืองและกรรมการ The period rise to hybrid genres more influenced by foreign local demand proprieties. Parsi troupes having already developed hybridized popular forms in India, were also a hit cities of Asia in the 1870s and 1880s. It was in Penang that local Indian and Arab entrepreneurs sought to replicate their style in Malay though adding actresses rather than the all-male Indian style. One leading group established in 1885 was named Indra Bangsawan after its most popu lar Malay tale, and the term bangsawan stuck for this genre. It developed a novel degree of professionalism and stagecraft, touring the cities of Malaya and Netherlands India with large troupes, Indian-style musicians elaborate costumes, and stage props. In contrast with its high Malay language and Indian inspiration, komedi stambul developed first in Surabaya with low Malay for its even more polyglot audience and European musical and theater models. Its early repertoire was taken from the Arabian Nights stories Baghdad, which may account for the exotically of that name was formed in 1891 with primarily Eurasian actors initially, but Chinese capital and management.The dominating figures were the high-school educated actor, director, and talented composer Auguste Mahieu (1865-1903) and multilingual impresario Yap Gwan Mahieu went on to direct a number of companies, touring Java, Sumatra and Malaya with a variety of musical romances. This genre of theater had many emulators over three decades, and prepared multilingual audiences for the advent of film. It well represented the excitement and scandal of crossing boundaries of race, gender, and class as these were becoming harder and more contested แบบยุโรปมีอิทธิพลมากที่สุดในฟิลิปปินส์ที่เทศกาลคริสต์ถูก enlivened โดยโรงละครพื้นถิ่นตอนนิยม รวมถึงแนวแนว romances climaxing (ยังเรียกว่า komedya) กับการต่อสู้ระหว่างชาวคริสต์ และมุสลิม และความรักของพระคริสต์ (pason หรือ sinakulo) ในช่วงสัปดาห์ศักดิ์สิทธิ์ก่อนเทศกาลอีสเตอร์ การทางโลกโรแมนติกแสงโอเปร่า zarzuela, popularized ใน 1850s ที่ในสเปน และแพร่กระจายอย่างรวดเร็วที่มะนิลา มันเป็นการตีทันทีกับเพลงรัก Filipinos และบริษัทได้ก่อตั้งขึ้นทั่วทั้งจังหวัด ในขณะเดียวกันสร้างสรรค์รอบ 1900 ที่เห็นสร้างประเภทระยะยอดนิยมอื่น ๆ ในภูมิภาคยังเห็น vernacularization ของ zarzuela กับ sarsuela, romances ดนตรีที่เบื้องนอกจากนี้ยัง มีชุดรูปแบบร่วมสมัยรวมทั้งการปฏิวัติต่อต้านความเจ็บปวด Severino Reyes (1861-ปี 1942) 1902 ก่อตั้งประสบความสำเร็จมากที่สุดในบริษัทมืออาชีพมากมายที่เจริญรุ่งเรืองในศตวรรษใหม่ Tagala Zarzuela เด Compania แกรน ผู้เยี่ยมชมเป็นครั้งแรก "ไม่ได้รับบาดเจ็บ" (นักรบจรยุทธ์งานกล้าแข่งขัน Walang และรักพวกเขาAll these popular new forms flourished in the first decades of the twentieth century, and faded before the onslaught of in the 1930s. Even though steadily losing this battle, live theater held on in rural areas. James Brandon 01967, 172-3) could still document over 1,100 professional theater troupes in Southeast Asia in the 1960s, twenty times density to population of th United States. All combined music with the dancing puppets, but in a bewildering variety of forms. Performance, more than the written word, continued to create common meanings and values in this transition to commercial modernity. The earliest experimental cinema spread quickly along the steamer routes of Asia within a few years of 1895, when the Lumiere Brothers showed the first commercial films in Paris. Short documentaries were shown in Manila, Singapore, Batavia, and Bangkok as early as 1897, and quickly fitted in to the komedi niche of commercial popular entertainment. The first short films, including clips shot locally as early as 1898 in Manila, were typically shown as part of a more extensive vaudeville routine.The first dedicated cinema

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลการดำเนินงานจากภาพยนตร์เรื่อง FESTIAL
ประสิทธิภาพสาธารณะเราได้เห็นในบทก่อนหน้านี้เป็นกิจกรรมทางสังคมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เลิศ, เล่นบทบาทเหนียวพระราชวัง, วัด, หมู่บ้านครอบครองโดยคำที่เขียนในประเทศจีนและบางส่วนของยุโรป พิมพ์มีผลกระทบต่อความนิยมในวัฒนธรรมจนกระทั่งศตวรรษที่ยี่สิบและเราควรมีลักษณะค่อนข้างสู่โลกของละครสวดขบวนและแสดงสำหรับภารกิจการถ่ายทอดความรู้และค่านิยมที่ใช้ร่วมกัน แว่นตาดังกล่าวมีความกังวลอุปถัมภ์กลางของพระราชวังจนกว่าพวกเขาจะทำทางออกของตัวเองในศตวรรษที่สิบเก้าหรือถอยออกไป Centra น้อยพระบางยอกยาการ์และโล เมืองหลวงทางวัฒนธรรม "เช่นเว้หลวงในพื้นที่ชนบทเทศกาลเว็บไซต์แสวงบุญและงานแต่งงานและงานศพขนาดใหญ่ให้การอุปถัมภ์ในการรักษาทั้งสองเดินทางไปแสดงที่เต็มเวลาและชาวบ้านที่จะหันมือของพวกเขาเพื่อศิลปะในหลังการเก็บเกี่ยวฤดูแล้ง ประเพณีของโรงละครเต้นรำหุ่นกระบอกและทบทวนอย่างต่อเนื่องและการพัฒนาแม้ว่า peasantization และความยากจนลดขนาดของการอุดหนุนดังกล่าวขณะที่พื้นที่ทางวัฒนธรรมที่แตกต่างกันในการพัฒนาเมืองชายฝั่งทะเลพูดได้หลายภาษาที่รูปแบบใหม่ค่อนข้างพัฒนามาจากการมีปฏิสัมพันธ์ทางวัฒนธรรมและเทคนิคการนวัตกรรมแคล. ปี 1900 ดูเหมือนอีกครั้งจะได้รับการชี้ขาดในการสร้างส่วนใหญ่ของชนพื้นเมืองหรือไฮบริดในส่วนของเมืองเหล่านี้กลายเป็นผู้บริโภคเท่านั้น แต่สปอนเซอร์และผู้สร้างรูปแบบใหม่ของการทำงานพื้นที่เมืองสาธารณะมานานแล้วสถานที่สำหรับจีนขนาดใหญ่ของจีน เทศกาลและงานแต่งงาน. ในศตวรรษที่สิบเก้าที่พวกเขากำลังแสดงผลในบางครั้งหรือมาเลย์ไทยและท้องถิ่นรวมเกิดนักร้องหญิงหลายคนไม่ได้จีนโดยความหมายใด ๆ อย่างไรก็ตามอุปรากรจีนการเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ ในรูปแบบและเนื้อหาไม่ว่าไฮบริดผู้ชมเช่นเดียวกับยุโรปละครมันก็กลายเป็นมากขึ้น Torok (จีนเกิดหรือบริสุทธิ์) ในช่วงปลายศตวรรษที่สิบเก้าเป็นเรือกลไฟที่ได้รับอนุญาตเร่ร่อนจากภาคใต้ของจีนที่จะลองโชคของพวกเขาในหมู่เศรษฐี จีนพลัดถิ่น ตัวแปรที่เวียตนามที่ Tuong หรือบอหมวก) ทำให้การเปลี่ยนแปลงชนิดของโรงละครแห่งชาติฆราวาสอีศตวรรษที่สิบเก้าเป็นกษัตริย์ตือดึ๊ก (1847-1883) มีโรงภาพยนตร์ที่สร้างขึ้นสำหรับในเขตภาคกลางเขาควบคุมที่ดีที่สุด. ในทางตรงกันข้ามกับการเปิด สไตล์ลมป้องกันและผลการดำเนินงานในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ส่วนใหญ่ยุโรปละครพัฒนาในโรงภาพยนตร์ที่แนบมากับการชำระเงินลูกค้าในศตวรรษที่สิบเก้าพอร์ตเมืองหลวงแบบชนชั้นกลางใหม่ เจ้าหน้าที่อาณานิคมของอังกฤษและฝรั่งเศสมีการลงทุนมากที่สุดในโรงละครทั้งสองเป็น ERS-ความเป็นปึกแผ่นให้สำหรับยอดอาณานิคมและสัญลักษณ์ของ civilisatrice ภารกิจ ราฟเฟิลแล้วมีโรงละครเปิดในบาตาเวียผู้ว่าราชการจังหวัดในช่วงที่เขามีและสิงคโปร์ในทางกลับกันมีสถานที่แรก คลาสสิกของสิงคโปร์ศาลาว่าถูกสร้างขึ้นในยุค 1850 เพื่อรองรับการแสดงซึ่งย้ายไปวิกตอเรียละครในปี 1901 โอเปร่าเฮ้าส์ไซ่ง่อน (901) และฮานอย (1910) เป็น (และ) อาคารที่ยิ่งใหญ่ของเมืองทั้งสองสามารถที่จะ รองรับ 1,800 และ 900 คนตามลำดับ ความคิดริเริ่มของภาคเอกชนเป็นสำคัญในอาณานิคมดัตช์และสเปน โรงภาพยนตร์นีโอคลาสสิกหล่อ (Schouwburg) ถูกสร้างขึ้นในบาตาเวีย (182) เปิดที่มีการผลิตในประเทศของเช็คสเปียร์ Othello และในสุราบายา (1854) ในกรุงมะนิลาละครเหมือนอาคารไม้เป็นรุ่นที่จะกลายเป็นครั้งแรก theTeatro แห่งชาติในปี 1890 และ แล้วมะนิลาแกรนด์โอเปร่าเฮาส์ภายใต้ชาวอเมริกันในเวลาที่จะได้รับการเดินทางคณะโอเปร่าอิตาลีในปี 1902 กับการถือกำเนิดของเส้นทางการจัดส่งไอน้ำปกติ บริษัท ต่างประเทศ Tourin และนักแสดงที่เคยกลายเป็นบ่อยมากขึ้น บางคนจะหยุดเฉพาะกับเรือกลไฟที่กรุงย่างกุ้ง, สิงคโปร์, บาตาเวียและสุราบายาเกี่ยวกับ W ของพวกเขาไปยังประเทศออสเตรเลียหรืออย่างสิงคโปร์และไซ่ง่อนทางของพวกเขาไปยังฮ่องกงและอื่น ๆ ญี่ปุ่นไปเที่ยวศูนย์ต่างจังหวัดใช้เวลาสัปดาห์หรือเป็นเดือนในภูมิภาคก่อนที่จะย้าย บน มันอาจจะรับการท่องเที่ยวผู้เล่นชาวฝรั่งเศสที่นิยมดังนั้นcomédieระยะละครจ่ายน้ำในร่มที่จะผ่านเข้ามาใน Schouwburg Malay.The เมืองบาตาเวียและศูนย์อื่น ๆ กลายเป็นที่รู้จักในบ้านโรงละคร Gedung komedi) ในขณะที่เต็นท์ komedi โดยสิ้นเชิงและแตกหน่อทั่วหมู่เกาะ ครอบคลุมประเภทของการแสดงทุก โอเปร่าอาจจะเป็นคนที่มีชื่อเสียงมากที่สุด แต่รัสเซียนานนักมายากลอินเดียเพลงอเมริกันโยนจีนและกายกรรมญี่ปุ่นเป็นที่นิยมมากขึ้นในสังคมเมืองของภาษาที่มีความหลากหลายและรสชาติofshows หลากหลายทำให้สับสนผ่านพื้นที่เมืองของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้รอบเปิด ของศตวรรษที่นำเสนอโอกาสอันมีค่าสำหรับประชากรพหูพจน์ที่จะสงสัยและหัวเราะกัน "วัฒนธรรม komedi เป็น transregional, ไตร่ตรองและมุ่งเน้นการอภัยทุกที่ยั่งยืนและนวนิยาย. มันเป็นวัฒนธรรมของ (ฝูง urbanl ที่มีความผันผวนและความสำคัญกับรสชาติของประชาชนและความคิด" (โคเฮน 2006 21). นอกจากนี้ยังมีผลกระทบอย่างลึกซึ้ง ประเพณีการแสดงละครเก่าและบริสุทธิ์. ละครเต้นรำดำเนินการโดยนักแสดงมนุษย์ที่ดีที่สุดสามารถที่จะปรับตัวเข้ากับพูดได้หลายภาษาของผู้ชมในเมืองโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อบทบาทของตัวตลกที่ยื่นออกมาเพื่อให้หูเจ็บตัวการใช้ขี้เล่นของภาษาที่แตกต่างกัน. โดย Bama แซท pwe เขมร lakhon Khol ไทย lakhon นาย, boi หมวกเวียดนาม, ชวาตะวันออก ludruk และ Java พระราชวังที่ได้มาจากกลาง toayang ลิตรตอบสนองต่อความต้องการของผู้ชมในเมืองสำหรับผลกระทบมากขึ้น spectacula และเครื่องแต่งกายนักแสดงชายและหญิง / นักเต้นซั่ตลกที่ข้ามวัฒนธรรมและ บ่อยครั้งที่ประชาชนจ่ายอึกทึกภายในล้อมรอบมากกว่าศาลหรืออุปถัมภ์เทศกาลปรากฏการณ์ความสำเร็จมากที่สุดเข้าร่วมประเภทโรแมนติกในเชิงพาณิชย์เกิดใหม่ของศตวรรษที่ยี่สิบต้นโดยใช้การผสมผสานนวัตกรรมของ Luong cai เวียดนามอย่างแท้จริง "โรงละคร reformd" ที่ได้มาส่วนใหญ่มาจากบ่อ har) ไทย ลิเกละครศาลนิยมและชวา ketoprak รูปแบบไฮบริดกับการเต้นรำพูดบทสนทนาชวาตะวันตกและเครื่องมือเช่นเดียวกับระนาด ในปี ค.ศ. 1920, เวียดนามและไทยแต่ละคนสนับสนุนหลายร้อยคนเร่ร่อนมืออาชีพและ Java เกี่ยวกับการไกล่เกลี่ยเอเชียจีนตะวันออกเฉียงใต้ท้องถิ่นมักจะจำเป็นในการให้เงินทุนและการค้าความรู้เพื่อสนับสนุนวิธีการใหม่ของนักแสดงพื้นเมืองและกรรมการ. เพิ่มขึ้นในช่วงเวลา ประเภทไฮบริดที่จะได้รับอิทธิพลมากขึ้นโดยอุปสงค์ในต่างประเทศในท้องถิ่นสมบัติ Parsi เร่ร่อนที่มีการพัฒนาแล้วไฮบริดรูปแบบที่นิยมในอินเดียยังเมืองตีของเอเชียในยุค 1870 และ 1880 มันอยู่ในปีนังที่ผู้ประกอบการในท้องถิ่นของอินเดียและอาหรับพยายามที่จะทำซ้ำสไตล์ของพวกเขาในมาเลย์แม้ว่าการเพิ่มนักแสดงมากกว่าสไตล์อินเดียทุกเพศชาย หนึ่งในกลุ่มชั้นนำที่จัดตั้งขึ้นในปี 1885 เป็นชื่อพระอินทร์ Bangsawan หลังจากที่เรื่องมากที่สุด LAR อปไทยมาเลย์และ bangsawan คำว่าติดอยู่ในประเภทนี้ มันพัฒนาในระดับนวนิยายมืออาชีพและ stagecraft ท่องเที่ยวเมืองมาลายาและเนเธอร์แลนด์อินเดียที่มีขนาดใหญ่เร่ร่อนนักดนตรีสไตล์อินเดียแต่งกายหรูหราและอุปกรณ์ประกอบฉากเวที ในทางตรงกันข้ามกับภาษามาเลย์สูงและแรงบันดาลใจของอินเดีย komedi stambul การพัฒนาครั้งแรกในสุราบายาที่มีมลายูต่ำสำหรับผู้ชมมากยิ่งขึ้นและพูดได้หลายภาษาและดนตรียุโรปแบบโรงละคร เพลงแรกถูกนำมาจากอาหรับเรื่องราวคืนกรุงแบกแดดซึ่งอาจบัญชีสำหรับ exotically ของชื่อที่ถูกสร้างขึ้นในปี 1891 กับนักแสดงเอเชียเป็นหลัก แต่แรก แต่ทุนจีนและตัวเลข management.The ครอบครองเป็นโรงเรียนมัธยมนักแสดงผู้อำนวยการการศึกษา, นักแต่งเพลงที่มีความสามารถและออ Mahieu (1865-1903) และพูดได้หลายภาษาการแสดง Yap Gwan Mahieu ไปในการที่จะนำจำนวนของ บริษัท ท่องเที่ยวชวาสุมาตราแหลมมลายูและมีความหลากหลายของความรักดนตรี ประเภทของละครเรื่องนี้มีการเลียนแบบมากมายกว่าสามทศวรรษที่ผ่านและเตรียมความพร้อมให้ผู้ชมได้หลายภาษาสำหรับการมาถึงของภาพยนตร์เรื่องนี้ มันเป็นตัวแทนของความตื่นเต้นและเรื่องอื้อฉาวของขอบเขตข้ามเชื้อชาติเพศและระดับชั้นที่เหล่านี้ได้กลายเป็นยากขึ้นและเข้าร่วมประกวดมากขึ้นรูปแบบยุโรปเป็นผู้มีอิทธิพลมากที่สุดในประเทศฟิลิปปินส์ที่เทศกาลคริสเตียนเกื้อกูลโรงละครท้องถิ่นที่เป็นที่นิยมรวมทั้งความรัก Moro-โมโร ( เรียกว่า komedya) สุดยอดกับการต่อสู้ระหว่างคริสเตียนและมุสลิมและความรักของพระคริสต์ (pason หรือ sinakulo) ในช่วงสัปดาห์ศักดิ์สิทธิ์ก่อนวันอีสเตอร์ ฆราวาสโอเปร่าไฟโรแมนติก zarzuela, เป็นที่นิยมในสเปนในยุค 1850 และแพร่กระจายอย่างรวดเร็วไปยังกรุงมะนิลา มันก็ส่งผลกระทบกับชาวฟิลิปปินส์เพลงรักและ บริษัท ที่มีอยู่ทั่วทั้งจังหวัด ขณะเดียวกันความคิดสร้างสรรค์รอบ 1900 ที่เห็นการสร้างเวทีประเภทที่นิยมอื่น ๆ ในภูมิภาคนอกจากนี้ยังเห็น vernacularization ของ zarzuela เพื่อ sarsuela, รักดนตรีที่ทดลองยังมีรูปแบบร่วมสมัยรวมถึงการปฏิวัติต่อต้านความเจ็บปวด เวเรเยส (1861-1942) ก่อตั้งขึ้นในปี 1902 ที่ประสบความสำเร็จส่วนใหญ่ของ บริษัท มืออาชีพจำนวนมากที่เจริญรุ่งเรืองในศตวรรษใหม่ย่า Compania เด Zarzuela Tagala ในบรรดาเพลงฮิตครั้งแรกคือ "ไม่ได้รับบาดเจ็บ" (Walang แข่งขันสู้รบแบบกองโจรที่กล้าหาญและความรักของพวกเขา. ทั้งหมดเหล่านี้รูปแบบใหม่ที่นิยมเจริญรุ่งเรืองในทศวรรษแรกของศตวรรษที่ยี่สิบและจางหายไปก่อนที่การโจมตีของในช่วงทศวรรษที่ 1930. แม้ว่าอย่างต่อเนื่องการสูญเสียการต่อสู้ครั้งนี้ , ละครชีวิตเมื่อวันที่ในพื้นที่ชนบท. เจมส์แบรนดอน 01967, 172-3) ยังคงสามารถเอกสารกว่า 1,100 เร่ร่อนโรงละครมืออาชีพในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในปี 1960 ความหนาแน่นยี่สิบครั้งเพื่อประชากร ณ สหรัฐอเมริกา เพลงทั้งหมดรวมกับหุ่นเต้น แต่ในความหลากหลายของรูปแบบที่ทำให้สับสน ผลการดำเนินงานมากขึ้นกว่าคำที่เขียนอย่างต่อเนื่องในการสร้างความหมายร่วมกันและค่านิยมในการเปลี่ยนแปลงให้ทันสมัยนี้ในเชิงพาณิชย์. โรงภาพยนตร์ทดลองที่เก่าแก่ที่สุดแพร่กระจายได้อย่างรวดเร็วตามเส้นทางเรือกลไฟของเอเชียภายในเวลาไม่กี่ปีที่ผ่านมาของปี 1895 เมื่อพี่น้อง Lumiere แสดงให้เห็นในภาพยนตร์เชิงพาณิชย์แห่งแรก ในปารีส. สารคดีสั้นที่มีการแสดงในกรุงมะนิลา, สิงคโปร์, ปัตตาเวียและกรุงเทพฯเป็นช่วงต้นปี 1897 และติดตั้งได้อย่างรวดเร็วในช่อง komedi ของความบันเทิงที่เป็นที่นิยมในเชิงพาณิชย์ ภาพยนตร์สั้นครั้งแรกรวมถึงคลิปที่ถ่ายในประเทศเป็นช่วงต้นปี 1898 ในกรุงมะนิลาที่มีการแสดงมักจะเป็นส่วนหนึ่งของความกว้างขวางมากขึ้นเพลง routine.The โรงภาพยนตร์ที่อุทิศตนเป็นครั้งแรก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การแสดงจาก festial เพื่องานภาพยนตร์
, เราได้เห็นในบทก่อนหน้านี้ คือ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ กิจกรรมเพื่อสังคม โดยเป็นเลิศ รับบท เหนียวสำหรับพระราชวัง วัด หมู่บ้านที่ถูกครอบครองโดยเขียนคำ ในประเทศจีน และบางส่วนของยุโรป พิมพ์ได้ผลกระทบน้อยในวัฒนธรรมยอดนิยมจนกระทั่งศตวรรษที่ยี่สิบ และเราควรจะมองมากกว่าโลกของโรงภาพยนตร์ การท่องขบวนแห่และการแสดงสำหรับทรานส์ - พันธกิจของการแบ่งปันความรู้และค่า อุปถัมภ์เช่นแว่นตามีความกังวลที่ส่วนกลางของพระราชวัง จนทำให้ทางออกของพวกเขาเองในศตวรรษที่สิบเก้า หรือถอนตัวไม่เซ็นทรา พระบาง ยอกยาการ์ตา และ Surakarta . เมืองหลวงทางวัฒนธรรม " เช่น เว้ หลวงในชนบทต่างๆ เว็บไซต์ธุดงค์และงานแต่งงานขนาดใหญ่และงานศพให้คุณูปการที่จะรักษาทั้งนักแสดง และชาวบ้านที่เดินทางไปมาเต็มเวลาจะเปิดมือของพวกเขาศิลปะในหลังการเก็บเกี่ยวในฤดูนาปรัง ประเพณีของโรงละคร เต้น หุ่นกระบอก และการท่องจำอย่างต่อเนื่องและพัฒนา แม้ว่า peasantization ความยากจนและลดขนาดของพระบรมราชูปถัมภ์

ขณะที่พื้นที่ทางวัฒนธรรมต่าง ๆได้รับการพัฒนาในภาษาหลายภาษาเมืองชายฝั่งที่ค่อนข้างใหม่ที่พัฒนาจากรูปแบบของปฏิสัมพันธ์ทางวัฒนธรรมและช่างเทคนิคแคลนวัตกรรม ปีรอบ 1900 ดูอีกครั้งจะได้รับการชี้ขาดในการสร้างลูกผสมพื้นเมืองหรือประชาสัมพันธ์ในส่วนของเมืองเหล่านี้ที่เป็นผู้บริโภคเท่านั้น แต่สปอนเซอร์และสร้างรูปแบบใหม่ของงานเมืองเป็นได้นานเหมาะสำหรับเทศกาลจีนจีนใหญ่และงานแต่งงาน ในคริสตศตวรรษที่ 18 และ 19 ศตวรรษที่พวกเขาบางครั้งการแสดงในไทยและมาเลย์ หรือรวมท้องถิ่นเกิดนักร้องหลายคนไม่ใช่จีน โดยนิยาม อย่างไรก็ตามงิ้วเปลี่ยนเล็กน้อยในรูปแบบและเนื้อหาไม่ว่าไฮบริดผู้ชมชอบโรงละครในยุโรป มันเป็น torok เพิ่มเติม ( จีนหรือเกิดบริสุทธิ์ ) ในศตวรรษที่สิบเก้าปลายเป็นเรือกลไฟที่อนุญาตให้คณะจากประเทศจีนใต้ที่จะลองโชคของพวกเขาในหมู่พลัดถิ่นจีนที่ร่ำรวย