Plagiarism is the "wrongful appropr

Plagiarism is the "wrongful appropriation" and "stealing and publication" of another author's "language, thoughts, ideas, or expressions" and the representation of them as one's own original work.[1][2] The idea remains problematic with unclear definitions and unclear rules.[3][4][5] The modern concept of plagiarism as immoral and originality as an ideal emerged in Europe only in the 18th century, particularly with the Romantic movement.

Plagiarism is considered academic dishonesty and a breach of journalistic ethics. It is subject to sanctions like penalties, suspension, and even expulsion. Recently, cases of 'extreme plagiarism' have been identified in academia.[6]

Plagiarism is not a crime per se but in academia and industry, it is a serious ethical offense,[7][8] and cases of plagiarism can constitute copyright infringement.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โจรกรรมทางวรรณกรรมเป็น "คดีจัดสรร" และ "ขโมย และประกาศ" ผู้อื่น "ภาษา ความคิด ความคิด หรือนิพจน์" และการแสดงของพวกเขาเป็นหนึ่งของงานต้นฉบับ [1] [2] ความคิดยังคงมีปัญหากับคำนิยามที่ชัดเจนและกฎที่ชัดเจน [3] [4] [5] สมัยใหม่แนวคิดของโจรกรรมทางวรรณกรรมเป็น immoral และความคิดริเริ่มเป็นห้องเกิดในยุโรปในศตวรรษที่ 18 โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการเคลื่อนไหวโรแมนติกเท่านั้นโจรกรรมทางวรรณกรรมถือว่าซื่อสัตย์ทางวิชาการและการละเมิดจริยธรรม journalistic จึงต้องลงโทษเช่นโทษ ระงับ และแม้กระทั่งขับ ล่าสุด กรณี "โจรกรรมทางวรรณกรรมมาก' มีการระบุแม้ [6]โจรกรรมทางวรรณกรรมไม่ใช่อาชญากรรมต่อ se แต่ academia และอุตสาหกรรม มันเป็นจริยธรรมบาปที่ผิด, [7] [8] และกรณีของโจรกรรมทางวรรณกรรมสามารถถือเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การขโมยความคิดคือ "การจัดสรรโดยมิชอบ" และ "การขโมยและสิ่งพิมพ์" ของผู้เขียนอีก "ภาษาความคิดความคิดหรือการแสดงออก" และการเป็นตัวแทนของพวกเขาเป็นงานเดิมของตัวเอง. [1] [2] ความคิดที่ยังคงมีปัญหามีความหมายไม่ชัดเจน และกฎระเบียบที่ไม่ชัดเจน. [3] [4] [5] แนวคิดที่ทันสมัยของการขโมยความคิดเป็นที่ผิดศีลธรรมและความคิดริเริ่มเป็นที่เหมาะโผล่ออกมาในยุโรปเพียง แต่ในศตวรรษที่ 18 โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการเคลื่อนไหวโรแมนติก. การขโมยความคิดถือว่าเป็นความไม่ซื่อสัตย์ทางวิชาการและการละเมิดหนังสือพิมพ์ จริยธรรม มันเป็นเรื่องที่การลงโทษเช่นการลงโทษระงับและแม้กระทั่งการขับไล่ เมื่อเร็ว ๆ นี้กรณีของการขโมยความคิดสุดโต่ง 'ได้รับการระบุในสถาบันการศึกษา. [6] การขโมยความคิดไม่ได้เป็นความผิดทางอาญาต่อ se แต่ในการศึกษาและอุตสาหกรรมก็เป็นความผิดจริยธรรมร้ายแรง [7] [8] และกรณีของการขโมยความคิดสามารถเป็นลิขสิทธิ์ การละเมิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โจรกรรมทางวรรณกรรม " โดยมิชอบตามความเหมาะสม " และ " ขโมยและสิ่งพิมพ์อื่น " ของผู้เขียน " ภาษา ความคิด ความคิดหรือการแสดงออก " และการเป็นตัวแทนของพวกเขาเป็นหนึ่งของต้นฉบับ [ 1 ] [ 2 ] ความคิดยังคงมีปัญหากับคำนิยามไม่ชัดเจน ไม่ชัดเจนและกฎ[ 3 ] [ 4 ] [ 5 ] แนวคิดสมัยใหม่ของการขโมยความคิดเป็นผิดศีลธรรมและความคิดริเริ่มเป็นอุดมคติเกิดขึ้นในยุโรปในศตวรรษที่ 18 โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับขบวนการโรแมนติก

Plagiarism ถือเป็นความไม่ซื่อสัตย์ทางวิชาการและการละเมิดจรรยาบรรณนักหนังสือพิมพ์ . มันอยู่ภายใต้การลงโทษเช่นการลงโทษ ระงับ และไล่ออก เมื่อเร็วๆ นี้ กรณีของการขโมยความคิด ' มาก ' ได้รับการระบุในสถาบันการศึกษา[ 6 ]

การขโมยความคิดเป็นอาชญากรรมต่อ se แต่ในสถาบันการศึกษา และอุตสาหกรรม เป็นผิดจรรยาบรรณร้ายแรง [ 7 ] [ 8 ] และกรณีของการขโมยความคิดจะถือเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ .