the simplest model extending the as

the simplest model extending the assumption of constant
population size. Two approaches are evident. The first is by an
extension of the Wright–Fisher model to the case of variable
population size based on transformation of the time variable to
reflect the local rate of change of population size (Griffiths and
Tavaré, 1994). This approach retains the assumption that overall
population size is deterministic, and that the Wright–Fisher model
describes the relationship of one generation to its successor. This
approach is conducive to efficient simulation and to a considerable
degree of analytic study. However, it potentially leads to inaccurate
estimation of population parameters due to underestimation of
the variability in population size, particularly in the early stages of
population growth (Stadler et al., 2015). An alternative approach
(O’Connell, 1995; Cyran and Kimmel, 2010) is to use the theory of
branching processes, and in particular Galton–Watson processes,
to model populations evolving according to a common probability
distribution for the number of offspring on the basis that this
distribution is the same for the entire population and in each
generation.
It is of interest to compare the effects of these population
models (constant-size Wright–Fisher; deterministic growth; and
fully stochastic growth) across various population types. As we
shall see the key population parameter to be considered depends
on both population size and growth rate.
The structure of this paper is as follows. The stochastic model
used throughout, which is equivalent to that of O’Connell (1995),
is set out in Section 2. Section 3 contains a comparison of the model
with Wright–Fisher for the case of zero mean population growth,
with emphasis on fixation probabilities and times. The case of
supercritical growth is analysed in Section 4. Implications for the
loss or otherwise of heterozygosity under different parameter
regimes are considered in Section 5. An application to the
estimation of the time elapsed since the life of mitochondrial Eve
and human population size during her lifetime is given in Section 6.
Conclusions are drawn in Section 7, and an Appendix is devoted to
critiquing O’Connell’s analysis of the mitochondrial Eve problem.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รูปแบบที่ง่ายที่สุดขยายสมมติฐานเกี่ยวกับค่าคงที่ขนาดของประชากร สองวิธีที่เห็นได้ชัด แรกคือโดยการส่วนขยายของรูปแบบไรท์ – Fisher กับกรณีของตัวแปรขนาดประชากรที่อิงการเปลี่ยนแปลงของตัวแปรเวลาสะท้อนให้เห็นถึงอัตราการเปลี่ยนแปลงของขนาดประชากรท้องถิ่น (Griffiths และTavaré, 1994) วิธีการนี้ยังคงมีสมมติฐานว่าโดยรวมขนาดประชากรเป็น deterministic และแบบไรท์ – Fisherอธิบายความสัมพันธ์ของคนรุ่นหนึ่งไปทด นี้แนวทางเอื้อ เพื่อจำลองที่มีประสิทธิภาพ และเป็นมากระดับการศึกษาวิเคราะห์ อย่างไรก็ตาม มันอาจนำไปสู่การไม่ถูกต้องการประมาณค่าพารามิเตอร์ของประชากรเนื่องจาก underestimation ของความแปรปรวนในขนาดประชากร โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระยะแรก ๆ ของเจริญเติบโตของประชากร (Stadler et al. 2015) วิธีการเลือก(โอคอนเนลล์ 1995 Cyran และคิม 2010) คือการ ใช้ทฤษฎีของกระบวนการโยงหัวข้อ และ ในกระบวน การเฉพาะใน Galton – Watsonการพัฒนาตามความน่าเป็นทั่วไปประชากรรุ่นการกระจายจำนวนของลูกหลานบนพื้นฐานว่านี้การกระจายจะเหมือนกัน สำหรับประชากรทั้งหมด และ ในแต่ละรุ่นมันเป็นของดอกเบี้ยเพื่อเปรียบเทียบผลกระทบของประชากรเหล่านี้รุ่น (ขนาดคงไรท์ – Fisher; deterministic เติบโต และเจริญเติบโตอย่าง stochastic) ในชนิดต่าง ๆ ในประชากร ขณะที่เราดูพารามิเตอร์สำคัญประชากรได้รับการพิจารณาจะขึ้นทั้งประชากรขนาดและการเติบโตอัตราโครงสร้างของกระดาษมีดังนี้ แบบจำลอง stochasticใช้ ซึ่งจะเท่ากับที่โอคอนเนลล์ (1995),กำหนดออกในส่วนที่ 2 ส่วนที่ 3 ประกอบด้วยการเปรียบเทียบของรูปแบบมีไรท์ – Fisher สำหรับกรณีของศูนย์หมายถึงอัตราการเติบโตเน้นน่าจะตรึงและเวลา กรณีของเติบโต supercritical จะวิเคราะห์ในส่วนที่ 4 ผลกระทบสำหรับการขาดทุนหรือของพันธุศาสตร์คลาสสิกภายใต้พารามิเตอร์ต่าง ๆระบอบการปกครองจะพิจารณาในส่วนที่ 5 โปรแกรมประยุกต์เพื่อการการประมาณการเวลาที่ผ่านไปตั้งแต่ชีวิตของอีฟยลและขนาดประชากรมนุษย์ในช่วงชีวิตของเธอได้ถูกกำหนดในส่วนที่ 6ข้อสรุปจะวาดในส่วนที่ 7 และผนวกอุทิศให้critiquing วิเคราะห์ปัญหา Eve ยลของโอคอนเนลล์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รูปแบบที่ง่ายที่สุดในการขยายสมมติฐานคง
ขนาดของประชากร ทั้งสองวิธีจะเห็นได้ชัด ที่แรกก็คือโดย
ส่วนขยายของรูปแบบการไรท์ฟิชเชอร์กับกรณีของตัวแปร
ประชากรขนาดขึ้นอยู่กับการเปลี่ยนแปลงของตัวแปรเวลาที่จะ
สะท้อนให้เห็นถึงอัตราท้องถิ่นของการเปลี่ยนแปลงของขนาดของประชากร (Griffiths และ
Tavare, 1994) วิธีการนี้ยังคงสมมติฐานที่ว่าโดยรวม
ขนาดของประชากรคือกำหนดและว่ารูปแบบไรท์ฟิชเชอร์
อธิบายความสัมพันธ์ของรุ่นหนึ่งไปยังทายาทของตน นี้
วิธีการที่เอื้อต่อการจำลองที่มีประสิทธิภาพและไปมาก
ระดับของการศึกษาวิเคราะห์ แต่ก็อาจนำไปสู่การที่ไม่ถูกต้อง
ประมาณค่าพารามิเตอร์ของประชากรเนื่องจากเบาของ
ความแปรปรวนในขนาดของประชากรโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงแรกของการ
เจริญเติบโตของประชากร (Stadler et al., 2015) วิธีทางเลือก
(คอนเนลล์ 1995; Cyran และคิมเมล, 2010) คือการใช้ทฤษฎีของ
การแยกทางกระบวนการและโดยเฉพาะอย่างยิ่งกระบวนการ Galton-วัตสัน
ในการจำลองประชากรการพัฒนาตามความน่าจะเป็นร่วมกัน
กระจายสำหรับจำนวนของลูกหลานในที่ พื้นฐานที่ว่านี้
กระจายเหมือนกันสำหรับประชากรทั้งหมดและในแต่ละ
. รุ่นที่
มันเป็นที่น่าสนใจเพื่อเปรียบเทียบผลกระทบของเหล่าประชากร
รุ่น (คงที่ขนาดไรท์ฟิชเชอร์; การเจริญเติบโตที่กำหนดและ
การเจริญเติบโตอย่างเต็มที่สุ่ม) ข้ามประเภทประชากรต่างๆ ในฐานะที่เรา
จะได้เห็นพารามิเตอร์ประชากรกุญแจสำคัญที่จะได้รับการพิจารณาขึ้นอยู่กับ
ทั้งขนาดของประชากรและอัตราการเจริญเติบโต.
โครงสร้างของกระดาษนี้จะเป็นดังนี้ รูปแบบการสุ่ม
ใช้ตลอดซึ่งเทียบเท่ากับที่ของคอนเนลล์ (1995)
ไว้ในมาตรา 2 มาตรา 3 มีการเปรียบเทียบรูปแบบที่
มีไรท์ฟิชเชอร์สำหรับกรณีของศูนย์การเติบโตของประชากรเฉลี่ยที่
ให้ความสำคัญกับ น่าจะตรึงที่และเวลา กรณีของ
การเจริญเติบโต supercritical การวิเคราะห์ในมาตรา 4 ผลกระทบสำหรับ
การสูญเสียหรือมิฉะนั้น of heterozygosity ภายใต้พารามิเตอร์ที่แตกต่างกัน
ระบอบการปกครองที่ได้รับการพิจารณาในมาตรา 5 การประยุกต์ใช้กับ
การประมาณค่าของเวลาที่ผ่านไปนับตั้งแต่ชีวิตยลอีฟ
และขนาดประชากรมนุษย์ในระหว่างที่เธอ อายุการใช้งานจะได้รับในมาตรา 6
สรุปผลการวิจัยจะมีการวาดในมาตรา 7 และภาคผนวกทุ่มเทให้กับการ
วิจารณ์การวิเคราะห์คอนเนลล์ของปัญหาอีฟยล