I've had moments when I was in disg

I've had moments when I was in disgrace.6 It is a story that I feel ashamed to this day. I am a very clumsy I regularly bump into things One day, during a lunch break. I was dining with friends at the cafeteria. We split into two groups.I was with a friend, buy water After purchasing finished water We were walking to the table. But on the way walking to a pole in the middle of the cafeteria. I was talking to a friend, do not look the way I moved the post to the noise.At that time I felt very embarrassed. So I went to find it. I was a walking parody of the post the day. Up until now, I still feel embarrassed me to think of it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมเคยมีช่วงเวลาเมื่อฉันอยู่ใน disgr​​ace.6 มันเป็นเรื่องที่ผมรู้สึกละอายใจที่วันนี้ ฉันซุ่มซ่ามมากฉันอย่างสม่ำเสมอชนสิ่งที่วันหนึ่งในช่วงพักกลางวัน ฉันได้รับประทานอาหารกับเพื่อน ๆ ที่โรงอาหาร เราแบ่งออกเป็นสอง groups.i กับเพื่อนซื้อน้ำหลังจากซื้อน้ำเสร็จแล้วเราก็เดินไปที่โต๊ะ แต่ระหว่างทางเดินไปที่เสาอยู่ตรงกลางของโรงอาหารฉันได้พูดคุยกับเพื่อนที่ไม่ได้ดูวิธีที่ผมย้ายไปโพสต์ไป noise.at เวลาที่ฉันรู้สึกอายมาก ดังนั้นฉันไปพบว่ามัน ผมเดินล้อเลียนของการโพสต์วันที่ จนถึงตอนนี้ฉันยังคงรู้สึกอายที่ผมจะคิดว่ามัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เคยช่วงเวลาเมื่อฉันถูกใน disgrace.6 มันเป็นเรื่องที่รู้สึกละอายใจจนถึงทุกวันนี้ ฉันป้ำ ๆ มากฉันเป็นประจำชนสิ่งหนึ่งวัน ช่วงพักเที่ยง ฉันได้รับประทานอาหารกับเพื่อน ๆ ที่โรงอาหาร เราแบ่งเป็น 2 กลุ่มผมกับเพื่อน ซื้อน้ำหลังจากการซื้อน้ำเสร็จแล้วเราเดินไปตาราง แต่ทางเดินไปเสากลางโรงอาหาร ผมพูดกับเพื่อน ดูแบบผมย้ายลงไปเสียงเวลานั้น ผมรู้สึกอายมาก ดังนั้น ผมไปหามัน ผมล้อเลียนเดินของลงวัน จนถึงตอนนี้ ฉันยังคงรู้สึกอับอายผมคิดว่า มัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมมีช่วงเวลาเมื่อผมอยู่ใน disgrace. 6 มันเป็นเรื่องที่ผมรู้สึกละอายใจที่ต้องวันนี้ ผมเป็นอย่างมากผมเป็นประจำซุ่มซ่ามไปชนกับสิ่งหนึ่งวันในระหว่างพักทานอาหารกลางวันที่ ผมเป็นการรับประทานอาหารพร้อมด้วยเพื่อนๆที่ร้านอาหารแบบบริการตัวเอง เราจะแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม.ฉันอยู่กับเพื่อนซื้อน้ำหลังจากการซื้อน้ำเสร็จแล้วเราก็เดินไปถึงยังโต๊ะ แต่ในระหว่างทางที่เดินไปถึงยังเสาที่อยู่ในส่วนกลางของร้านอาหารแบบบริการตัวเอง.ผมได้คุยกับเพื่อนที่ไม่ได้ดูดีในแบบที่ผมย้ายไปที่ทำการไปรษณีย์ที่จะส่งเสียงดังที่ได้ในช่วงเวลานั้นฉันรู้สึกประหม่าเป็นอย่างมาก ดังนั้นผมจึงไปหาได้ ฉันเป็นของเก๊เดินไปถึงยังที่ทำการไปรษณีย์ของวันที่ จนกระทั่งถึงตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกกระอักกระอ่วนให้ผมคิดว่ามัน