Drug resistance mutations and horiz

Drug resistance mutations and horizontally acquired
resistance determinants have been studied, mostly in
terms of resistance mechanisms, for several decades
[9,10]. The focus of those studies has been on
mutations and genes that could be associated with
high-level antibiotic resistance. This has provided an
understanding of the mechanisms of resistance in
laboratory isolates and in many cases the results could
also be applied to identify similar alleles or genes in
clinical isolates. However, the real-life problem of resistance
development may be more complex than these
mechanistic studies suggest and may involve more than
simply the presence of one or a few genes or alleles
conferring high-level antibiotic resistance. In natural
and clinical settings bacterial pathogens will be exposed
to a wide range of antibiotic concentrations, often associated
with non-medical use of antibiotics [11,12], and we
argue that the most important antibiotic concentrations
for selecting variants with reduced susceptibility are
those concentrations that are sublethal and allow continued
growth of the pathogen.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยากลายพันธุ์ต้านทาน และแนวรับดีเทอร์มิแนนต์ต้านทานได้ถูกศึกษา ส่วนใหญ่ในเงื่อนไขของกลไกความต้านทาน สำหรับหลายทศวรรษที่ผ่านมา[9, 10] จุดเน้นของการศึกษาเหล่านั้นได้กลายพันธุ์และยีนที่อาจเกี่ยวข้องกับความต้านทานยาปฏิชีวนะในระดับสูง นี้ได้ให้การความเข้าใจกลไกของการต้านทานในแยกห้องปฏิบัติการ และในหลายกรณี สามารถผลยัง สามารถใช้เพื่อระบุคล้าย alleles หรือยีนในแยกทางคลินิก อย่างไรก็ตาม ปัญหาชีวิตต้านการพัฒนาอาจจะซับซ้อนกว่านี้การศึกษากลไกการทำแนะนำ และอาจเกี่ยวข้องกับมากกว่าอยู่เพียงหนึ่ง หรือไม่กี่ยีน หรือ allelesconferring ต้านทานยาปฏิชีวนะในระดับสูง ในธรรมชาติแล้วทางคลินิกจะสัมผัสโรคเชื้อแบคทีเรียเพื่อความหลากหลายของความเข้มข้นของยาปฏิชีวนะ มักจะเกี่ยวข้องมีการใช้ยาปฏิชีวนะ [11,12], และเราไม่ใช่แพทย์โต้เถียงที่ความเข้มข้นยาปฏิชีวนะที่สำคัญที่สุดสำหรับการเลือกตัวแปรมีภูมิไวรับลดลงอย่างต่อเนื่องที่ความเข้มข้นที่ sublethal และอนุญาตให้เจริญเติบโตของการศึกษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การกลายพันธุ์ที่ต้านทานยาเสพติดในแนวนอนและได้รับปัจจัยต้านทานได้รับการศึกษาส่วนใหญ่ในแง่ของกลไกต้านทานสำหรับหลายทศวรรษ[9? 10] ความสำคัญของการศึกษาผู้ที่ได้รับในการกลายพันธุ์ของยีนที่อาจจะเกี่ยวข้องกับระดับสูงต้านทานยาปฏิชีวนะ นี้ได้จัดให้มีความเข้าใจในกลไกของความต้านทานในแยกห้องปฏิบัติการและในหลายกรณีผลจะยังถูกนำมาใช้ในการระบุอัลลีลที่คล้ายกันหรือยีนในสายพันธุ์ทางคลินิก อย่างไรก็ตามปัญหาที่เกิดขึ้นในชีวิตจริงของความต้านทานการพัฒนาอาจจะซับซ้อนมากขึ้นกว่านี้การศึกษากลไกแนะนำและอาจจะเกี่ยวข้องมากกว่าเพียงแค่การปรากฏตัวของหนึ่งหรือยีนน้อยหรืออัลลีลการหารือระดับสูงต้านทานยาปฏิชีวนะ ในธรรมชาติและการตั้งค่าทางคลินิกแบคทีเรียจะได้สัมผัสที่หลากหลายความเข้มข้นของยาปฏิชีวนะมักจะเกี่ยวข้องกับการใช้งานที่ไม่ใช่แพทย์ของยาปฏิชีวนะ[11,12] และเรายืนยันว่าความเข้มข้นของยาปฏิชีวนะที่สำคัญที่สุดสำหรับการเลือกสายพันธุ์ที่มีความไวต่อการลดลงเป็นผู้ที่ความเข้มข้นที่มี sublethal และอนุญาตให้อย่างต่อเนื่องของการเจริญเติบโตของเชื้อโรค