The potato diffused widely after 16

The potato diffused widely after 1600, becoming a major food resource in Europe and East Asia. Following its introduction into China toward the end of the Ming dynasty, the potato immediately became a delicacy of the imperial family. After the middle period of the Qianlong era (1735–96) in the Qing dynasty, population increases and a subsequent need to increase grain yields coupled with greater peasant geographic mobility led to the rapid spread of potato cultivation throughout China, and it was acclimated to local natural conditions.

Boomgaard (2003) looks at the adoption of various root and tuber crops in Indonesia throughout the colonial period and examines the chronology and reasons for progressive adoption of foreign crops: sweet potato, Irish potato, bengkuang (yam beans), and cassava.

Edward Terry mentioned the potato in his travel accounts of the banquet at Ajmer by Asaph Khan to Sir Thomas Roe, the British Ambassador in 1675. It is the earliest mention in history of India. The vegetables gardens of Surat and Karnataka had potatoes as mentioned in Fyer's travel record of 1675. The Portuguese introduced potatoes, the called it 'Batata', in India in early seventeenth century when they cultivated it along the western coast of India. The British traders introduced potatoes in Bengal as a root crop, 'Alu'. By the end of eighteenth century, it was cultivated across northern hill areas of India.[16] Potatoes were introduced to Tibet by nineteenth century through trade route from India.[29]

The potato was introduced in the Philippines during the late 16th century, and to Java and China during the 17th century. It was well established as a crop in Africa by the mid-20th century.[16]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันฝรั่งที่อายุอย่างกว้างขวางหลังจาก 1600 เป็น หลักเป็นทรัพยากรอาหารในยุโรปและเอเชียตะวันออก ต่อแนะนำเข้าสู่ประเทศจีนไปสิ้นสุดราชวงศ์หมิง มันจะกลายเป็น อาหารของอิมพีเรียลทันที หลังจากช่วงกลางของยุคเฉียนหลง (1735 – 96) ในราชวงศ์ ประชากรเพิ่มขึ้นและที่ตามมาต้องเพิ่มผลผลิตข้าวด้วยมากกว่าชาวนาทางภูมิศาสตร์เคลื่อนนำไปสู่การแพร่กระจายอย่างรวดเร็วของการเพาะปลูกมันฝรั่งทั้งจีน และมันถูก acclimated เงื่อนไขธรรมชาติท้องถิ่นBoomgaard (2003) มองไปที่มาตรการต่าง ๆ ราก และหัวขยายในอินโดนีเซียตลอดยุคอาณานิคม และตรวจสอบลำดับและเหตุผลการยอมรับของพืชต่างประเทศก้าวหน้า: มันฝรั่งหวาน มันฝรั่ง bengkuang (ยำถั่ว), และมันสำปะหลังเทอร์รี่เอ็ดเวิร์ดกล่าวถึงมันฝรั่งที่ในบัญชีของเขาเดินทางเลี้ยงในอัจเมอร์ Asaph ขันกับ Sir Thomas โร เอกอัครราชทูตอังกฤษใน 1675 พูดถึงเร็วที่สุดในประวัติศาสตร์ของอินเดียได้ สวนผักของสุรัฐกรณาฏกะมีมันฝรั่งไว้ใน Fyer ของการเดินทางของ 1675 โปรตุเกสที่นำมันฝรั่ง ที่เรียกว่า 'Batata' ในอินเดียในช่วง seventeenth ศตวรรษเมื่อพวกเขา cultivated ตามชายฝั่งตะวันตกของอินเดีย ผู้ค้าอังกฤษแนะนำมันฝรั่งในเบงกอลเป็นรากพืช 'เสริมอะลูมิเนียม' โดยตอนท้ายของศตวรรษ eighteenth มันถูก cultivated ข้ามพื้นที่เนินเขาทางตอนเหนือของอินเดีย [16] มันถูกนำไปทิเบต โดยศตวรรษผ่านเส้นทางการค้าจากอินเดีย [29]มันฝรั่งถูกนำมาใช้ในฟิลิปปินส์ใน ช่วงปลาย ศตวรรษ 16 และชวาและจีนในช่วงศตวรรษ 17 ได้ดีขึ้นเป็นพืชในแอฟริกา โดยศตวรรษกลาง 20 [16]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันฝรั่งกระจายอย่างกว้างขวางหลังจากที่ 1600 กลายเป็นทรัพยากรอาหารที่สำคัญในยุโรปและเอเชียตะวันออก หลังจากการเปิดตัวในประเทศจีนในช่วงปลายราชวงศ์หมิง, มันฝรั่งกลายเป็นอาหารอันโอชะทันทีของครอบครัวจักรวรรดิ หลังจากระยะเวลาช่วงกลางของยุคเฉียนหลง (1735-1796) ในราชวงศ์ชิงที่เพิ่มขึ้นของประชากรและความต้องการที่ตามมาเพื่อเพิ่มผลผลิตควบคู่ไปกับการเคลื่อนไหวของชาวนามากขึ้นทางภูมิศาสตร์ที่นำไปสู่การแพร่กระจายอย่างรวดเร็วของการเพาะปลูกมันฝรั่งทั่วประเทศจีนและมันก็ปรับตัวได้ . สภาพธรรมชาติในท้องถิ่นBoomgaard (2003) มีลักษณะที่ยอมรับของรากต่างๆและพืชหัวในอินโดนีเซียตลอดยุคอาณานิคมและตรวจสอบเหตุการณ์และเหตุผลสำหรับการยอมรับความก้าวหน้าของพืชต่างประเทศ: มันเทศมันฝรั่งไอริช bengkuang (ถั่วมันเทศ) และ มันสำปะหลัง. เอ็ดเวิร์ดเทอร์รี่กล่าวถึงมันฝรั่งในบัญชีการเดินทางของเขาที่จัดเลี้ยงที่ Ajmer โดยอาสาฟข่านเซอร์โทมัสโรเอกอัครราชทูตอังกฤษใน 1,675 มันเป็นถึงที่สุดในประวัติศาสตร์ของประเทศอินเดีย สวนผักสุราษฏร์และกรณาฏกะมีมันฝรั่งที่กล่าวไว้ในบันทึกการเดินทางของ Fyer 1,675 โปรตุเกสแนะนำมันฝรั่งเรียกมันว่า 'Batata' ในประเทศอินเดียในช่วงต้นศตวรรษที่สิบเจ็ดเมื่อพวกเขาได้รับการปลูกฝังมันตามแนวชายฝั่งตะวันตกของอินเดีย พ่อค้าอังกฤษแนะนำมันฝรั่งในรัฐเบงกอลเป็นพืชราก 'Alu' ในตอนท้ายของศตวรรษที่สิบแปดมันได้รับการปลูกฝังทั่วพื้นที่เนินเขาทางตอนเหนือของอินเดีย. [16] มันฝรั่งได้รับการแนะนำให้รู้จักกับทิเบตศตวรรษที่สิบเก้าผ่านเส้นทางการค้าจากประเทศอินเดีย. [29] มันฝรั่งเป็นที่รู้จักในประเทศฟิลิปปินส์ในช่วงปลายศตวรรษที่ 16 และชวาและประเทศจีนในช่วงศตวรรษที่ 17 มันได้รับการยอมรับเป็นอย่างดีเป็นพืชในทวีปแอฟริกาโดยช่วงกลางศตวรรษที่ 20. [16]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันฝรั่งกระจายอย่างกว้างขวางหลัง 1600 เป็นแหล่งอาหารหลักในยุโรปและเอเชียตะวันออก ต่อไปนี้เป็นบทนำในประเทศจีนในช่วงปลายของราชวงศ์หมิง , มันฝรั่งทันทีกลายเป็นอาหารอันโอชะของราชวงศ์ หลังจากช่วงกลางของยุค qianlong ( เดินทาง ( 96 ) ในราชวงศ์ชิงการเพิ่มประชากรและความต้องการที่ตามมาเพื่อเพิ่มผลผลิตเมล็ดมากกว่าชาวนาควบคู่กับการเคลื่อนไหวทางภูมิศาสตร์ทำให้แพร่กระจายอย่างรวดเร็วของการปลูกมันฝรั่ง ทั่วประเทศจีน และเป็นแบบธรรมชาติ

สภาพท้องถิ่นboomgaard ( 2003 ) ดูที่การยอมรับของรากต่างๆและพืชหัว เช่น ในอินโดนีเซียตลอดระยะเวลาอาณานิคมและตรวจสอบเหตุการณ์และเหตุผลในการเพิ่มขึ้นของพืชต่างประเทศ : มันเทศ ไอริชมันฝรั่ง bengkuang ( แยมถั่ว ) และมันสำปะหลัง

ดเทอร์รี่พูดถึงมันฝรั่งของเขาเดินทางบัญชีของงานเลี้ยงที่อัชเมียร์โดยอาสาฟข่าน เซอร์โทมัส ไข่ปลา ,ทูตอังกฤษในนัง . มันพูดเร็วที่สุดในประวัติศาสตร์ของอินเดีย สุราษฎร์ธานีผักสวน และรัฐกรณาฏกะมีมันฝรั่งที่กล่าวถึงในบันทึกของนัง Fyer ท่องเที่ยว . โปรตุเกสนำมันฝรั่ง , เรียกมันว่า ' batata ' ในอินเดียในช่วงต้นศตวรรษที่เมื่อพวกเขาปลูกตามแนวชายฝั่งตะวันตกของอินเดียพ่อค้าชาวอังกฤษนำมันฝรั่งเบงกอลเป็นรากพืช ' Alu ' ในตอนท้ายของศตวรรษที่สิบแปดมันปลูกข้ามเนินเขาพื้นที่ภาคเหนือของอินเดีย [ 16 ] มันฝรั่งถูกนําไปทิเบตโดยศตวรรษที่ 19 ผ่านเส้นทางการค้าจากอินเดีย [ 29 ]

มันเทศเป็นที่รู้จักในฟิลิปปินส์ในช่วงศตวรรษที่ 16 และ Java และประเทศจีนในศตวรรษที่ 17มันก็ขึ้นเป็นพืชในแอฟริกา โดยช่วงกลางศตวรรษที่ 20 [ 16 ]