After this Daisy was never at home,

After this Daisy was never at home, and Winterbourne ceased to meet her at the houses of their common acquaintances, because, as he perceived, these shrewd people had quite made up their minds that she was going too far. They ceased to invite her; and they intimated that they desired to express to observant Europeans the great truth that, though Miss Daisy Miller was a young American lady, her behavior was not representative—was regarded by her compatriots as abnormal. Winterbourne wondered how she felt about all the cold shoulders that were turned toward her, and sometimes it annoyed him to suspect that she did not feel at all. He said to himself that she was too light and childish, too uncultivated and unreasoning, too provincial, to have reflected upon her ostracism, or even to have perceived it. Then at other moments he believed that she carried about in her elegant and irresponsible little organism a defiant, passionate, perfectly observant consciousness of the impression she produced. He asked himself whether Daisy's defiance came from the consciousness of innocence, or from her being, essentially, a young person of the reckless class. It must be admitted that holding one's self to a belief in Daisy's "innocence" came to seem to Winterbourne more and more a matter of fine-spun gallantry. As I have already had occasion to relate, he was angry at finding himself reduced to chopping logic about this young lady; he was vexed at his want of instinctive certitude as to how far her eccentricities were generic, national, and how far they were personal. From either view of them he had somehow missed her, and now it was too late. She was "carried away" by Mr. Giovanelli.
A few days after his brief interview with her mother, he encountered her in that beautiful abode of flowering desolation known as the Palace of the Caesars. The early Roman spring had filled the air with bloom and perfume, and the rugged surface of the Palatine was muffled with tender verdure. Daisy was strolling along the top of one of those great mounds of ruin that are embanked with mossy marble and paved with monumental inscriptions. It seemed to him that Rome had never been so lovely as just then. He stood, looking off at the enchanting harmony of line and color that remotely encircles the city, inhaling the softly humid odors, and feeling the freshness of the year and the antiquity of the place reaffirm themselves in mysterious interfusion. It seemed to him also that Daisy had never looked so pretty, but this had been an observation of his whenever he met her. Giovanelli was at her side, and Giovanelli, too, wore an aspect of even unwonted brilliancy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลังจากนี้เดซี่เป็นไม่ที่บ้าน และ Winterbourne หยุดการตอบสนองของเธอที่บ้านของคนรู้จักของพวกเขาทั่วไป เนื่องจาก เขารับรู้ คนฉลาดเหล่านี้มีมากขึ้นใจว่าเธอกำลังจะไกล พวกเขาหยุดที่จะเชิญเธอ และพวกเขา intimated ว่า พวกเขาต้องการ express ความจริงดีว่า ว่ามิลเลอร์เดซี่นางสาว สุภาพสตรีอเมริกันสาว เธอไม่ตัวแทนช่างยุโรป — ถือว่าเป็นความผิดปกติของเธอผู้นี้ Winterbourne สงสัยว่า เธอรู้สึกเกี่ยวกับไหล่เย็นทั้งหมดงานต่อเธอ และบางครั้งก็รำคาญเขาสงสัยว่า เธอไม่เห็นเลย เขาบอกกับตัวเองว่า เธอสว่างเกินไป และพูดแบบเด็ก uncultivated เกินไป และ unreasoning จังหวัดเกินไป การมีผลเมื่อ ostracism เธอ หรือแม้แต่การได้รับรู้มัน จากนั้น ในช่วงเวลาอื่นๆ เขาเชื่อว่า เธอดำเนินการเกี่ยวกับในชีวิตเล็ก ๆ ของเธอสวยงาม และความรับผิดชอบจิตสำนึกท้าทาย หลงใหล ช่างสมบูรณ์แบบของความประทับใจที่เธอผลิต เขาถามตัวเองว่าทั่วของเดซี่มา จากจิตสำนึกของความบริสุทธิ์ หรือ เป็น หลัก เยาวชนระดับเสี่ยง ก็ต้องยอมรับว่า ถือของตัวเองให้มีความเชื่อในของเดซี่ "บริสุทธิ์" มาดูเหมือนจะ Winterbourne มาก เรื่องของจาก fine-spun ผมมีโอกาสไปเกี่ยวข้องอยู่แล้ว เขาก็โกรธที่ค้นหาตัวเองลดลงไปสับตรรกะเกี่ยวกับหญิงสาวนี้ เขาก็หงุดหงิดที่เขาต้อง certitude นั้นใช้สัญชาติญาณเป็นไกล eccentricities ของเธอ /ทั่วไป ชาติ ไกล พวกเขาเป็นส่วนตัว จากมุมมองหนึ่งของ เขาอย่างใดได้พลาดเธอ และตอนนี้ ก็สายเกินไป เธอเป็น "เพลิน" โดยนาย GiovanelliA few days after his brief interview with her mother, he encountered her in that beautiful abode of flowering desolation known as the Palace of the Caesars. The early Roman spring had filled the air with bloom and perfume, and the rugged surface of the Palatine was muffled with tender verdure. Daisy was strolling along the top of one of those great mounds of ruin that are embanked with mossy marble and paved with monumental inscriptions. It seemed to him that Rome had never been so lovely as just then. He stood, looking off at the enchanting harmony of line and color that remotely encircles the city, inhaling the softly humid odors, and feeling the freshness of the year and the antiquity of the place reaffirm themselves in mysterious interfusion. It seemed to him also that Daisy had never looked so pretty, but this had been an observation of his whenever he met her. Giovanelli was at her side, and Giovanelli, too, wore an aspect of even unwonted brilliancy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังจากที่เดซี่ก็ยังไม่เคยที่บ้านและ Winterbourne หยุดที่จะตอบสนองความต้องการของเธอที่บ้านของคนรู้จักทั่วไปของพวกเขาเพราะในขณะที่เขารับรู้คนฉลาดเหล่านี้ได้ทำค่อนข้างขึ้นจิตใจของพวกเขาที่เธอกำลังจะไกลเกินไป พวกเขาหยุดที่จะเชิญเธอ; และพวกเขาคู่คิดว่าพวกเขาต้องการที่จะแสดงการสังเกตยุโรปความจริงที่ดีที่แม้ว่า Miss Daisy มิลเลอร์เป็นหญิงสาวชาวอเมริกันพฤติกรรมของเธอก็ไม่ได้เป็นตัวแทน-รับการยกย่องจากเพื่อนร่วมชาติของเธอเป็นที่ผิดปกติ Winterbourne สงสัยว่าเธอรู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับทุกไหล่เย็นที่ถูกหันไปเธอและบางครั้งก็รำคาญให้เขาสงสัยว่าเธอไม่ได้รู้สึกที่ทั้งหมด เขาบอกกับตัวเองว่าเธอเป็นเบาเกินไปและหน่อมแน้มรกร้างเกินไปและไม่ใช้เหตุผลจังหวัดเกินไปที่จะมีการสะท้อนการคว่ำบาตรของเธอหรือแม้กระทั่งการได้รับรู้มัน จากนั้นในช่วงเวลาอื่น ๆ ที่เขาเชื่อว่าเธอดำเนินการเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ของเธอที่หรูหราและขาดความรับผิดชอบท้าทายหลงใหลสติสังเกตได้อย่างสมบูรณ์แบบของความประทับใจที่เธอผลิต เขาถามตัวเองว่าการต่อต้านของเดซี่มาจากจิตสำนึกของความไร้เดียงสาหรือจากความเป็นอยู่ของเธอยิ่งคนหนุ่มสาวของชั้นประมาท ก็ต้องยอมรับว่าการถือครองที่หนึ่งของตัวเองกับความเชื่อในเดซี่ "ไร้เดียงสา" ที่จะมาดูเหมือนจะ Winterbourne มากขึ้นและเรื่องของความกล้าหาญปรับปั่น ในฐานะที่ผมได้มีโอกาสที่จะมีความสัมพันธ์อยู่แล้วเขาก็โกรธที่พบว่าตัวเองลดลงไปสับตรรกะเกี่ยวกับหญิงสาวคนนี้ เขาได้รับเดือดร้อนที่ต้องการความเชื่อมั่นสัญชาตญาณของเขาเป็นไปได้ไกลแปลกแหวกแนวของเธอเป็นทั่วไประดับชาติและไกลแค่ไหนพวกเขาเป็นส่วนบุคคล จากมุมมองของพวกเขาทั้งเขาพลาดอย่างใดเธอและตอนนี้มันก็สายเกินไป เธอเป็น "ดำเนินการไป" โดยนาย Giovanelli.
ไม่กี่วันหลังจากการสัมภาษณ์สั้น ๆ ของเขากับแม่ของเธอที่เขาพบเธอในที่พำนักที่สวยงามของดอกรกร้างที่รู้จักกันเป็นพระราชวังของซีซาร์ ต้นฤดูใบไม้ผลิโรมันที่เต็มไปด้วยอากาศที่มีบลูมและน้ำหอมและพื้นผิวขรุขระของราชสำนักถูกลำคอด้วยความสดซื้อ เดซี่เดินเล่นที่ด้านบนของหนึ่งในกองที่ดีของผู้ที่ได้รับการทำลาย embanked ด้วยหินอ่อนสาหร่ายทะเลและปูด้วยจารึกอนุสาวรีย์ มันดูเหมือนกับเขาที่กรุงโรมไม่เคยน่ารักมากเป็นเพียงแค่นั้น เขาลุกขึ้นยืนมองออกไปที่ความสามัคคีที่มีเสน่ห์ของเส้นและสีที่ได้จากระยะไกลล้อมรอบเมืองสูดดมกลิ่นชื้นเบา ๆ และความรู้สึกที่สดใหม่ของปีและสมัยโบราณของสถานที่ที่ยืนยันตัวเองใน interfusion ลึกลับ มันดูเหมือนกับเขาว่าเดซี่ไม่เคยดูสวย แต่นี้ได้รับข้อสังเกตของเขาทุกครั้งที่เขาได้พบกับเธอ Giovanelli อยู่ข้างเธอและ Giovanelli เกินไปสวมแง่มุมของความฉลาดแม้ไม่เคยชิน