It was perfectly clear to me what I

It was perfectly clear to me what I ought to do. I ought to walk up to within, say, twenty-five yards of the elephant and test his behavior. If he charged, I could shoot; if he took no notice of me, it would be safe to leave him until the mahout came back. But also I knew that I was going to do no such thing. I was a poor shot with a rifle and the ground was soft mud into which one would sink at every step. If the elephant charged and I missed him, I should have about as much chance as a toad under a steam-roller. But even then I was not thinking particularly of my own skin, only of the watchful yellow faces behind. For at that moment, with the crowd watching me, I was not afraid in the ordinary sense, as I would have been if I had been alone. A white man mustn't be frightened in front of ‘natives’; and so, in general, he isn't frightened. The sole thought in my mind was that if anything went wrong those two thousand Burmans would see me pursued, caught, trampled on and reduced to a grinning corpse like that Indian up the hill. And if that happened it was quite probable that some of them would laugh. That would never do.
There was only one alternative. I shoved the cartridges into the magazine and lay down on the road to get a better aim. The crowd grew very still, and a deep, low, happy sigh, as of people who see the theatre curtain go up at last, breathed from innumerable throats. They were going to have their bit of fun after all. The rifle was a beautiful German thing with cross-hair sights. I did not then know that in shooting an elephant one would shoot to cut an imaginary bar running from ear-hole to ear-hole. I ought, therefore, as the elephant was sideways on, to have aimed straight at his ear-hole, actually I aimed several inches in front of this, thinking the brain would be further forward.
When I pulled the trigger I did not hear the bang or feel the kick — one never does when a shot goes home — but I heard the devilish roar of glee that went up from the crowd. In that instant, in too short a time, one would have thought, even for the bullet to get there, a mysterious, terrible change had come over the elephant. He neither stirred nor fell, but every line of his body had altered. He looked suddenly stricken, shrunken, immensely old, as though the frightful impact of the bullet had paralysed him without knocking him down. At last, after what seemed a long time — it might have been five seconds, I dare say — he sagged flabbily to his knees. His mouth slobbered. An enormous senility seemed to have settled upon him. One could have imagined him thousands of years old. I fired again into the same spot. At the second shot he did not collapse but climbed with desperate slowness to his feet and stood weakly upright, with legs sagging and head drooping. I fired a third time. That was the shot that did for him. You could see the agony of it jolt his whole body and knock the last remnant of strength from his legs. But in falling he seemed for a moment to rise, for as his hind legs collapsed beneath him he seemed to tower upward like a huge rock toppling, his trunk reaching skyward like a tree. He trumpeted, for the first and only time. And then down he came, his belly towards me, with a crash that seemed to shake the ground even where I lay.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อย่างชัดเจนแก่ฉันสิ่งที่ฉันควรจะทำได้ ฉันควรจะเดินถึงภายใน พูด ยี่สิบห้าเมตรของช้าง และทดสอบพฤติกรรมของเขา ถ้าเขามีค่า ฉันสามารถยิง ถ้าเขาเอาไม่ทราบของฉัน มันจะเซฟให้ปล่อยให้เขาจนควาญกลับมา แต่ยัง รู้ว่า ผมกำลังจะทำสิ่งดังกล่าวไม่ ผมยิงจนปืนยาว และพื้นดินเป็นโคลนอ่อนที่หนึ่งจะจมในทุกขั้นตอน ถ้าเรียกช้าง และฉันพลาดเขา ผมควรมีโอกาสเกี่ยวกับเป็นคางคกใต้ไอน้ำลูกกลิ้ง แต่ก็ ไม่คิดว่าผิวของฉันเอง เฉพาะของใบหน้าสีเหลืองจับอยู่เบื้องหลังโดยเฉพาะอย่างยิ่ง สำหรับที่ช่วงเวลานั้น กับฝูงชนที่ดูฉัน ผมไม่กลัวในความรู้สึกสามัญ ผมจะได้รับหากฉันได้รับเพียงอย่างเดียว คนขาวต้องไม่ตระหนกหน้า 'ชาวบ้าน' ดังนั้น ทั่วไป เขาไม่กลัวแล้ว คิดแต่เพียงผู้เดียวในใจของฉันคือ ว่า ถ้าอะไรที่ผิดเหล่านั้นมอญสองพันจะ ดูฉันติดตาม จับ เหยียบย่ำ และลดลงเป็นศพเป็น grinning เช่นเดียวกับที่อินเดียขึ้นเขา และถ้าที่เกิดขึ้นมันก็ค่อนข้างน่าเป็นบางส่วนของพวกเขาจะหัวเราะ ที่จะไม่ทำมีเพียงหนึ่งทางเลือก ผมผลักกลักหมึกพิมพ์ลงในนิตยสาร และวางลงบนถนนจะได้รับเป้าหมายดีกว่า ฝูงชนที่เติบโตมากยัง และความลึก ต่ำ มีความสุขแยกกัน ณคนดูม่านโรงละครขึ้นไปในที่สุด หายใจจากคอนับไม่ถ้วน พวกเขาจะมีบิตของสนุกของพวกเขาหลังจากทั้งหมด ปืนไรเฟิลถูกเยอรมันดีกับกากบาทแหล่งท่องเที่ยว ผมไม่แล้วรู้ว่า ถ่ายภาพช้างใน หนึ่งจะยิงเพื่อตัดการจินตภาพบาร์ทำจากรูหูหูหลุม ฉันควร ดังนั้น เป็นช้างข้างบน จะได้มุ่ง ตรงที่เขาหูหลุม จริงผมรอนิ้วหลายหน้านี้ คิดสมองจะเพิ่มเติมไปข้างหน้าเมื่อผมดึงทริกเกอร์ ผมไม่ได้ยินบางตัว หรือรู้สึกตัวเตะ — หนึ่งไม่เคยยิงไปบ้าน — แต่ฉันได้ยินเสียงคำรามหฤโหดของยินดีที่ขึ้นไปจากฝูงชน ในทันทีที่ ในเวลาสั้นเกินไป จะมีความคิดหนึ่ง แม้สำหรับกระสุนมี การเปลี่ยนแปลงที่ลึกลับ น่ากลัวได้มาตลอดช้าง เขาไม่กวน หรือตก แต่มีการเปลี่ยนแปลงทุกบรรทัดของร่างกายของเขา เขาดูก็เสียใจ shrunken เก่ามาก ว่าผลกระทบของกระสุน frightful มี paralysed เขาโดยที่ไม่ทำเขา ในที่สุด หลังจากสิ่งที่ดูเหมือนนาน — อาจมีห้าวินาที ผมกล้าบอกว่า — เขามีอุ flabbily หัวเข่าของเขา ปากของเขา slobbered Senility มหาศาลที่ดูเหมือนจะ มีการชำระเงินเมื่อเขา หนึ่งสามารถมีจินตนาการเขาพันปี ผมยิงอีกครั้งลงในจุดเดียวกัน ที่ยิงสองเขาไม่ยุบแต่ปีนขึ้นกับช้าหมดหวังให้เท้าและตรงย่ออ่อน ขาหย่อนคล้อย และหัวหลบ ผมยิงเป็นเวลาสาม นั่นคือภาพที่เขา คุณจะได้เห็นความทุกข์ทรมานของมันกระตุ้นร่างกายของเขา และเคาะเหลืออยู่ของความแข็งแรงจากขาของเขา แต่ในตก เขาดูเหมือนจะเพิ่มขึ้น ช่วงสำหรับเป็นขาของเขาหลังยุบใต้เขาเหมือนกับหอขึ้นชอบหินใหญ่โคลงเคลง ลำตัวของเขาถึง skyward ชอบต้นไม้ เขา trumpeted เป็นครั้งแรก และแห่งเดียว และจากนั้น ลงเขา มา หน้าท้องของเขาต่อผม กับความล้มเหลวที่ดูเหมือนจะเขย่าพื้นดินแม้ที่ผมวาง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นที่ดีที่สุดที่ชัดเจนแก่ฉันสิ่งที่ฉันควรจะทำ ฉันควรจะเดินขึ้นไปภายในกล่าวว่ายี่สิบห้าหลาช้างและทดสอบพฤติกรรมของเขา ถ้าเขาเรียกเก็บผมสามารถยิง; ถ้าเขาเอาแจ้งให้ทราบล่วงหน้าของฉันไม่มีก็จะปลอดภัยที่จะปล่อยให้เขาจนควาญช้างกลับมา แต่ก็ยังมีฉันรู้ว่าฉันกำลังจะทำอะไรไม่มีสิ่งดังกล่าว ผมก็ยิงไม่ดีกับปืนไรเฟิลและพื้นดินเป็นโคลนนุ่มเป็นที่หนึ่งจะจมลงในทุกขั้นตอน หากช้างที่เรียกเก็บและฉันคิดถึงเขาฉันควรจะมีเกี่ยวกับโอกาสที่มากที่สุดเท่าที่คางคกภายใต้ไอลูกกลิ้ง แต่ถึงอย่างนั้นฉันไม่ได้คิดโดยเฉพาะอย่างยิ่งของผิวของตัวเองคนเดียวของใบหน้าสีเหลืองที่จับตามองอยู่ข้างหลัง สำหรับในขณะนั้นกับฝูงชนที่เฝ้าดูฉันฉันไม่กลัวในความรู้สึกธรรมดาที่ผมจะได้รับถ้าฉันได้เพียงอย่างเดียว คนขาวไม่ต้องกลัวในด้านหน้าของ 'ชาวบ้าน'; และอื่น ๆ โดยทั่วไปเขาไม่ได้กลัว คิด แต่เพียงผู้เดียวในใจของฉันก็คือว่าถ้ามีอะไรผิดพลาดเหล่านั้นสองพันพม่าจะเห็นฉันไล่ตามจับเหยียบย่ำและลดลงเป็นศพยิ้มเหมือนที่อินเดียขึ้นเขา และหากที่เกิดขึ้นมันก็ค่อนข้างน่าจะเป็นว่าบางส่วนของพวกเขาจะหัวเราะ ที่ไม่เคยจะทำ.
มีเพียงทางเลือกหนึ่งคือ ฉันผลักตลับหมึกลงในนิตยสารและล้มตัวลงนอนบนท้องถนนที่จะได้รับจุดมุ่งหมายที่ดีกว่า ฝูงชนที่ขยายตัวมากยังคงและลึกต่ำถอนหายใจมีความสุขเป็นของคนที่เห็นผ้าม่านโรงละครขึ้นไปที่ผ่านมาสูดลมหายใจจากคอนับไม่ถ้วน พวกเขากำลังจะมีบิตของพวกเขาสนุกหลังจากทั้งหมด ปืนเป็นสิ่งที่เยอรมันที่สวยงามที่มีสถานที่ท่องเที่ยวที่กากบาท ฉันไม่ได้แล้วรู้ว่าในการถ่ายภาพช้างหนึ่งจะยิงเพื่อตัดบาร์จินตนาการวิ่งออกมาจากหูรูหูหลุม ฉันควรจึงเป็นช้างเป็นด้านข้าง ๆ เพื่อมุ่งตรงไปที่หูหลุมของเขาที่จริงผมมุ่งเป้าไปหลายนิ้วในด้านหน้าของนี้คิดสมองจะเป็นต่อไปข้างหน้า.
เมื่อฉันเหนี่ยวไกฉันไม่ได้ยิน ปังหรือรู้สึกเตะ - หนึ่งไม่ได้ทำเมื่อยิงกลับบ้าน - แต่ผมได้ยินเสียงคำรามอย่างยิ่งยวดของ Glee ที่เดินขึ้นมาจากฝูงชน ในทันทีว่าในเวลาที่สั้นเกินไปหนึ่งจะมีความคิดแม้สำหรับกระสุนที่จะได้มีลึกลับเปลี่ยนแปลงที่น่ากลัวได้มามากกว่าช้าง เขาไม่ขยับมิได้ลดลง แต่สายของร่างกายของเขาทุกคนมีการเปลี่ยนแปลง เขามองเสียใจทันใดนั้นหดตัวเก่าอย่างมากราวกับว่าผลกระทบที่น่าตกใจของกระสุนได้โดยไม่ต้องเป็นอัมพาตเขาเขาล้มลง ที่ล่าสุดหลังจากสิ่งที่ดูเหมือนเป็นเวลานาน - มันอาจจะเป็นห้าวินาทีผมกล้าพูด - เขาทรุดที่ทำให้ฅกฅะลึงไปที่หัวเข่าของเขา ปากของเขา slobbered ชรามหาศาลดูเหมือนจะมีการตัดสินแก่เขา หนึ่งสามารถมีจินตนาการเขาเป็นพัน ๆ ปีเก่า ผมยิงอีกครั้งในจุดเดียวกัน ที่ยิงสองเขาไม่ยุบ แต่ปีนขึ้นกับช้าหมดหวังที่จะเท้าของเขายืนอยู่ตรงที่ไม่ค่อยมีขาหย่อนคล้อยและศีรษะหลบตา ผมยิงเป็นครั้งที่สาม ที่ถูกยิงที่ไม่ให้เขา คุณจะได้เห็นความทุกข์ทรมานของมันเขย่าร่างกายทั้งหมดของเขาและเคาะเหลืออยู่ของความแข็งแรงจากขาของเขา แต่ในการล้มเขาลำบากสำหรับช่วงเวลาที่เพิ่มขึ้นสำหรับเป็นขาหลังของเขาทรุดตัวลงใต้เขาดูเหมือนว่าเขาจะขึ้นหอเหมือน toppling หินขนาดใหญ่ลำตัวของเขาถึงชี้ฟ้าเหมือนต้นไม้ เขาส่งเสียงร้องเป็นครั้งแรกและครั้งเดียว แล้วลงเขามาท้องของเขามาหาผมที่มีความผิดพลาดที่ดูเหมือนจะเขย่าพื้นดินแม้ในที่ที่ฉันวาง