It was in the midst of a violent th

It was in the midst of a violent thunderstorm, that a farmer's wife in a poverty-stricken village in District of Lee, Lamphun Province (pronounced Lumpoon)gave birth to a son. The year was 1878, and moments after his coming into the world, the skies cleared. The wind gave way to a gentle breeze, and the torrential rain ceased.

The baby was named Inta Fuen, (good sign, or omen) or Fah Rohng (violent thunderstorm). As he grew up, his father gave Fuen responsibility for the care of the family's livestock. While still but a child, he would take the buffaloes out to pasture while his parents toiled in the rice paddies.

Fuen tended to the beasts' every need from dawn until dusk each day; showing them kindness and understanding. Shortly after his tenth birthday, he and his animals were caught up in a thunderstorm, and Fuen took shelter beneath a nearby palm tree. As the rain eased off, and the storm moved away, the boy saw a monk approaching. Running to greet the pilgrim with a most respectful wai, Fuen declared that one day he too would join the priesthood.

The monk, sensing that there was something special about this boy, approached Fuen's parents, and asked them to allow their son to be ordained. The couple explained that life would be so much harder for the family if the boy left home. The monk then went on his way, leaving behind a bitterly disappointed Fuen.

The boy, however, remained persistent; constantly reminding his parents of his burning desire to be ordained. Finally, on his 18th birthday, and despite their poverty, Fuen's parents allowed their son to be ordained as a novice. The teenager began his studies under the tutelage of Kruba Kattiya; the same venerable monk who, many years earlier, had met Fuen during a thunderstorm, and recognized his special qualities.

Fuen, was ordained, and renamed as Samanera or Samanen (novice) Sriwichai. The novice surprised even his teachers with his enthusiasm for knowledge, and his impeccable behavior. Within two years, he was ordained as a monk with the name of Siri Wichayo Bhikhu and became known to all as Pra Sriwichai.

During the following four years, the young monk earned, through his devotion to the care of all who came in contact with him, the title - Kruba - (someone who is generous, compassionate, and thoughtful to the needs of others). Kruba Sriwichai rose to become abbot of his local wat, and set about designing and building a new temple for the district; the old one having fallen into disrepair.

Kruba Sriwichai wandered the length and breadth of his district, helping the poor and the sick. Being simple, rural people, however, they revered their young abbot to a degree that led to jealousy and malice among local officials, and within the priesthood itself.

False accusations abounded, and on at least two occasions, he was jailed for alleged offences against the community. The accusations ranged from ordaining novices without his superior's permission, to inciting rebellion among the people of the region.

This persecution of Kruba included reducing him from abbot to ordinary monk, and an order was issued that he should be banned from Lamphun, and given no shelter or sustenance by the monks of any wat in the province.

Kruba refused the order to leave, and remained among his disciples. He was then commanded to appear before the Prince of Lamphun to answer the allegations. But, as he made his way to Lamphun City, his small group grew to several thousand strong as it was joined by fellow monks and villagers from throughout the province.

Fearing the local police would be unable to control such a crowd of, albeit peaceful protestors, the monk's case was referred to the Prince ruler of neighboring Chiang Mai, for judgement.

It was agreed that Kruba should proceed to Chiang Mai, but with just four of his many disciples to accompany him. On arrival, however, his followers were prevented from accompanying him, and he alone was detained in Wat Sri Don Chai, where he remained for many months.

The people of Chiang Mai flocked to the temple with offerings of food and refreshment for the disgraced monk. The case was proving too controversial for any Chiang Mai officials to handle, and with public sympathy growing for Kruba, his case was referred to Bangkok.

The public persecution of the man had become a matter of national importance. Head of the Buddhist monastic order, the Prince Supreme Patriarch, Somdej Pra Maha Samana Jao, would make the final judgement.

In the summer of 1920, Kruba was found not guilty, and at the age of 42, still clear of eye and mind but physically frail, he left Bangkok by train for his homeland in the North.

When his train pulled into Lamphun station, Kruba Sriwichai was met by a large crowd of people from across the social spectrum. It appeared that the rich and powerful had joined the poor in their adulation of the monk.

Throughout the years of his public abuse by officials, Kruba never once lost his serenity; remaining calm and dignified. Admiring these qualities, and recalling the monk's talent for restoration, the Prince of Lamphun province invited Kruba to take up residence in Wat Jamathaewee, an ancient temple that had fallen into disrepair. Accepting the invitation, the monk set about restoring the wat to its former glory, and began a program of reconstruction throughout Northern Siam that would earn him the title of "the developer monk." Within 19 years, Kruba renovated and built 105 old and new temples altogether in the provinces of Lamphun, Chiang Mai, Chiang Rai, Payao, Lampang, Sukhothai, and Taak.

Kruba's work was not confined to the rebuilding of temples. Under his guidance: schools, bridges, government buildings, and roads, most notably the road from Chiang Mai to Wat Pra Thart Doi Suthep, were constructed.

Construction on the Doi Suthep road got underway in 1934, and took almost six months to complete 11.5 Kilometers. Prior to this, none but the hardiest of pilgrims made the five hour climb up the densely wooded mountainside to visit, what is still today one of Thailand's most sacred Buddhist temples. (The Pilgrim's walking path is still in use today by the faithful and those looking for a good workout.)

Five years after the completion of the Doi Suthep road, Kruba fell ill, and was taken back to the village of his birth, Ban Paang, in Lumphun province, where he died in his 61st year.

His funeral was attended by thousands; royalty to rural workers came from across the nation to pay homage to a simple farmer's son who grew to become the Buddhist saint of northern Thailand.

Kruba Sriwichai's monument lies at the foot of Doi Suthep beside the road he created, allowing millions of pilgrims and tourists access to Wat Pra Thart Doi Suthep.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ก็กลางเป็นพายุรุนแรง ที่ภรรยาของชาวนาในหมู่บ้านยากจนข้นแค้นในอำเภอลี จังหวัดลำพูน (ลำพูนออกเสียง) ให้กำเนิดลูกชาย ปีเป็นค.ศ. 1878 และช่วงเวลาหลังจากการมาของเขาในโลก ฟ้าล้าง ลมให้ไปเป็นลม และฝนต่อเพิ่มเด็กชื่อว่า Inta Fuen, (เครื่องดี หรือลาง) หรือฟ้า Rohng (พายุรุนแรง) เขาเติบโต พ่อให้ Fuen ความรับผิดชอบในการดูแลของครอบครัวปศุสัตว์ ในขณะที่ยังคงแต่เด็ก เขาจะนำควายออกไปทุ่งหญ้าในขณะที่พ่อแม่ของเขา toiled ในนาข้าวFuen มีแนวโน้มที่จะสัตว์ต้องจากเช้าจนค่ำทุกวัน แสดงออกของความรักและความเข้าใจ หลังจากวันเกิดของเขาสิบ เขาและเขาสัตว์มีหางตกเบาบาง และ Fuen เอาพักอาศัยใต้ร่มไม้ในบริเวณใกล้เคียง เป็นฝนบรรเทาปิด และพายุย้ายไป เด็กเห็นพระกำลัง ใช้ทักทายกริมกับหวายสุดเคารพ Fuen ประกาศว่า วันหนึ่งเขามากเกินไปจะรวมปุโรหิตพระ การตรวจว่า มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเด็กชายคนนี้ ประดับ Fuen ของผู้ปกครอง และถามพวกเขาให้บุตรของตนเพื่อจะออกบวช คู่อธิบายว่า ชีวิตจะยากมากสำหรับครอบครัวถ้าเด็กออกจากบ้าน พระสงฆ์แล้วไปบนเขา ปล่อยหลัง Fuen พิรี้พิไรผิดหวังThe boy, however, remained persistent; constantly reminding his parents of his burning desire to be ordained. Finally, on his 18th birthday, and despite their poverty, Fuen's parents allowed their son to be ordained as a novice. The teenager began his studies under the tutelage of Kruba Kattiya; the same venerable monk who, many years earlier, had met Fuen during a thunderstorm, and recognized his special qualities.Fuen, was ordained, and renamed as Samanera or Samanen (novice) Sriwichai. The novice surprised even his teachers with his enthusiasm for knowledge, and his impeccable behavior. Within two years, he was ordained as a monk with the name of Siri Wichayo Bhikhu and became known to all as Pra Sriwichai.During the following four years, the young monk earned, through his devotion to the care of all who came in contact with him, the title - Kruba - (someone who is generous, compassionate, and thoughtful to the needs of others). Kruba Sriwichai rose to become abbot of his local wat, and set about designing and building a new temple for the district; the old one having fallen into disrepair.Kruba Sriwichai wandered the length and breadth of his district, helping the poor and the sick. Being simple, rural people, however, they revered their young abbot to a degree that led to jealousy and malice among local officials, and within the priesthood itself.False accusations abounded, and on at least two occasions, he was jailed for alleged offences against the community. The accusations ranged from ordaining novices without his superior's permission, to inciting rebellion among the people of the region.This persecution of Kruba included reducing him from abbot to ordinary monk, and an order was issued that he should be banned from Lamphun, and given no shelter or sustenance by the monks of any wat in the province.Kruba refused the order to leave, and remained among his disciples. He was then commanded to appear before the Prince of Lamphun to answer the allegations. But, as he made his way to Lamphun City, his small group grew to several thousand strong as it was joined by fellow monks and villagers from throughout the province.Fearing the local police would be unable to control such a crowd of, albeit peaceful protestors, the monk's case was referred to the Prince ruler of neighboring Chiang Mai, for judgement.It was agreed that Kruba should proceed to Chiang Mai, but with just four of his many disciples to accompany him. On arrival, however, his followers were prevented from accompanying him, and he alone was detained in Wat Sri Don Chai, where he remained for many months.The people of Chiang Mai flocked to the temple with offerings of food and refreshment for the disgraced monk. The case was proving too controversial for any Chiang Mai officials to handle, and with public sympathy growing for Kruba, his case was referred to Bangkok.The public persecution of the man had become a matter of national importance. Head of the Buddhist monastic order, the Prince Supreme Patriarch, Somdej Pra Maha Samana Jao, would make the final judgement.In the summer of 1920, Kruba was found not guilty, and at the age of 42, still clear of eye and mind but physically frail, he left Bangkok by train for his homeland in the North.When his train pulled into Lamphun station, Kruba Sriwichai was met by a large crowd of people from across the social spectrum. It appeared that the rich and powerful had joined the poor in their adulation of the monk.Throughout the years of his public abuse by officials, Kruba never once lost his serenity; remaining calm and dignified. Admiring these qualities, and recalling the monk's talent for restoration, the Prince of Lamphun province invited Kruba to take up residence in Wat Jamathaewee, an ancient temple that had fallen into disrepair. Accepting the invitation, the monk set about restoring the wat to its former glory, and began a program of reconstruction throughout Northern Siam that would earn him the title of "the developer monk." Within 19 years, Kruba renovated and built 105 old and new temples altogether in the provinces of Lamphun, Chiang Mai, Chiang Rai, Payao, Lampang, Sukhothai, and Taak.Kruba's work was not confined to the rebuilding of temples. Under his guidance: schools, bridges, government buildings, and roads, most notably the road from Chiang Mai to Wat Pra Thart Doi Suthep, were constructed.Construction on the Doi Suthep road got underway in 1934, and took almost six months to complete 11.5 Kilometers. Prior to this, none but the hardiest of pilgrims made the five hour climb up the densely wooded mountainside to visit, what is still today one of Thailand's most sacred Buddhist temples. (The Pilgrim's walking path is still in use today by the faithful and those looking for a good workout.)Five years after the completion of the Doi Suthep road, Kruba fell ill, and was taken back to the village of his birth, Ban Paang, in Lumphun province, where he died in his 61st year.His funeral was attended by thousands; royalty to rural workers came from across the nation to pay homage to a simple farmer's son who grew to become the Buddhist saint of northern Thailand.Kruba Sriwichai's monument lies at the foot of Doi Suthep beside the road he created, allowing millions of pilgrims and tourists access to Wat Pra Thart Doi Suthep.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันอยู่ท่ามกลางพายุฝนฟ้าคะนองรุนแรง ภรรยาของชาวนาในหมู่บ้านยากจนในเขตลี จังหวัดลำพูน ( ออกเสียง ลำพูน ) ได้ให้กำเนิดลูกชาย ในปี 1878 และช่วงเวลาหลังจากเขาเข้ามาในโลก ท้องฟ้ากระจ่าง ลมให้วิธีการสายลมที่อ่อนโยน และฝนหยุด

น้องชื่อ inta ฟืน ( ดีเซ็นหรือลางร้าย ) หรือฟ้า rohng ( พายุที่รุนแรง ) เมื่อเขาเติบโตขึ้น พ่อของเขาให้รับผิดชอบฟืนสำหรับการดูแลปศุสัตว์ของครอบครัว ในขณะที่ยังคง แต่เด็ก เขาจะเอาควายให้ออกในขณะที่พ่อแม่ของเขาทำงานได้ยอดเยี่ยมในนาข้าว

ฟืนและสัตว์ป่า ทุกความต้องการ จากเช้าจนถึงค่ำ แต่ละวัน แสดงความห่วงใย และความเข้าใจ หลังจากวันเกิดครบ 10 ขวบของเขาเขาและสัตว์ของเขา ถูกพายุฝน และฟืนก็พักใต้ต้นไม้ใกล้ๆ เป็นฝนที่ปลดเปลื้องออก และ พายุ ย้ายไป เด็กชายเห็นพระใกล้ วิ่งเข้ามาทักทายด้วยการไหว้เคารพมากที่สุดแสวงบุญฟืนประกาศว่า วันหนึ่งเขาก็เข้าร่วมกับพระสงฆ์ .

พระ รู้สึกว่ามีบางสิ่งที่พิเศษเกี่ยวกับเด็กคนนี้ เข้าหาพ่อแม่ฟืน ,และถามพวกเขาเพื่อให้ลูกชายได้บวช คู่ที่อธิบายว่าชีวิตจะมากขึ้นสำหรับครอบครัว ถ้าเด็กหนีออกจากบ้าน พระสงฆ์ จากนั้นก็ไปตามทางของเขา ทิ้ง ผิดหวังขมขื่นฟืน

เด็ก อย่างไรก็ตาม ยังคงยืนกราน ตลอดเวลาเตือนพ่อแม่ของความปรารถนาการเผาไหม้ของเขาที่จะบวชได้ ในที่สุด ในวันเกิดครบรอบ 18 ปี และแม้จะมีความยากจนของพวกเขาพ่อแม่ของลูกชายของพวกเขาเป็นฟืนให้บวชเป็นสามเณร วัยรุ่นเริ่มการศึกษาของเขาภายใต้การดูแลของครูบาขัตติยา ; เดียวกันหลวงพ่อว่า หลายปีก่อนหน้านี้ ได้ฟืนขณะมีฝนฟ้าคะนอง และได้รับการยอมรับคุณภาพพิเศษของเขา . . . . . .

ฟืน ได้บวชเรียน และเปลี่ยนชื่อเป็นสามเณรหรือ samanen ( มือใหม่ ) ศรีวิชัย .มือใหม่ตกใจแม้แต่อาจารย์ของเขามีความกระตือรือร้นของเขาสำหรับความรู้ และพฤติกรรมที่ไร้ที่ติของเขา ภายในสองปี เขาจะบวชเป็นพระภิกษุสงฆ์ที่มีชื่อของศิริ wichayo bhikhu และกลายเป็นที่รู้จักกันทั้งหมดเป็นพระศรีวิชัย .

ในช่วงสี่ปีต่อไปนี้ พระหนุ่มที่ได้รับผ่านการอุทิศตนเพื่อดูแลผู้มาติดต่อกับเขา ชื่อเรื่อง - ครูบาศรีวิชัย - ( ใครใจดี ,เห็นใจ และมีน้ำใจกับคนอื่น ) ครูบาศรีวิชัย โรส เป็นเจ้าอาวาสวัดท้องถิ่นของเขา , และตั้งค่าเกี่ยวกับการออกแบบ และสร้างวัดใหม่ สำหรับเขต ; เก่าต้องตกอยู่ในสภาพทรุดโทรม .

ครูบาศรีวิชัยเดินความยาวและความกว้างของเขต ช่วยเหลือคนจนและคนป่วย เป็นง่าย , คนชนบท , อย่างไรก็ตามพวกเขาเคารพสมภารหนุ่มของพวกเขาไปยังระดับที่นำไปสู่ความอิจฉาริษยาและความอาฆาตพยาบาท ของเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น และในฐานะตัวเอง

ทำเอา abounded และอย่างน้อย 2 ครั้ง เขาเคยติดคุกเพราะข้อกล่าวหาความผิดต่อชุมชน ข้อกล่าวหาระหว่างบวชสามเณร โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้บังคับบัญชาของเขา เพื่อให้เกิดการจลาจลของประชาชนในภูมิภาค .

นี้การประหัตประหารของครูบาอยู่ทำให้เขาจากเจ้าอาวาสพระสามัญ และมีคำสั่งออกมาว่า เขาควรถูกห้ามจากลำพูน และให้ที่พักพิง หรือ การยังชีพ โดยพระสงฆ์จากวัดในจังหวัด

ครูบา ปฏิเสธการปล่อยและอยู่ในหมู่สาวกของเขา เขาถูกสั่งให้ปรากฏก่อนที่เจ้าชายแห่งลำพูน เพื่อตอบข้อกล่าวหา . แต่เขาทำให้ทางของเขาไปยังเมืองลำพูน กลุ่มเล็ก ๆของเขาเติบโตไปหลายพันที่แข็งแกร่งตามที่ถูกเข้าร่วมโดยเพื่อนพระสงฆ์และชาวบ้านจากทั่วจังหวัด

กลัวตำรวจท้องถิ่นจะไม่สามารถควบคุมฝูงชนนั้น แม้ว่าผู้ชุมนุมสันติ กรณีพระถูกเรียกว่าเจ้าชายผู้ปกครองของประเทศเพื่อนบ้าน มหาวิทยาลัยเชียงใหม่เชียงใหม่ , ป.

มีความเห็นว่าควรดำเนินการต่อครูบาศรีวิชัย เชียงใหม่ แต่เพียงสี่ของสาวกของเขาหลายคนที่เป็นเพื่อนเขา เมื่อมาถึง แต่ถูกขัดขวางจากผู้ติดตามของเขากับเขาและเขาคนเดียวที่ถูกคุมขังอยู่ในวัดศรีดอนชัย ซึ่งเขาอยู่หลายเดือน

ชาวเชียงใหม่หลั่งไหลมาวัด ถวายอาหาร และเครื่องดื่ม เพื่อศักดิ์ศรีของพระ