The present experiment disclosed th

The present experiment disclosed that the bright light exposure during the daytime prolonged “Time in Bed”, increased “Immobile mins”, and delayed “Get up Time”. However, it did not alter “Naptime”. Mishima et al. (1994) reported that the morning bright light from 9:00 h to 11:00 h prolonged nocturnal sleep time and diminished naptime in elderly patients with elderly dementia. Since the present subjects could spend time in hospital with less restraint than the elderly people with dementia, social contacts were more frequent, which
might have obscured the differences in naptime between controls and the bright light group. However, the present findings on prolongation of the sleep time by the bright light during the daytime are consistent with those of Mishima et al. (1994). Furthermore, the immobile time during night time became longer after diurnal bright light exposure, suggesting that they slept more deeply (Shirakawa, 1989).
The melatonin secretion is a good indicator of the endogenous biological clock (Lewy et al., 1996). The nocturnal increase in melatonin was accelerated more significantly under the influence of diurnal higher bright light exposure compared with dim light exposure with young adults (Hashimoto et al., 1997; Park and Tokura, 1999). In the present experiment, three (ID.: 1, 6, 7) of seven melatonin secretions did not respond to diurnal bright light exposure, because two (ID.: 1,7) of the three patients were 77 yrs old, reflecting a probable age- dependent functional change (Iguchi et al., 1982; Korf et al., 1998). The reason why melatonin in the remaining patient (ID.: 6) did not respond to bright light is not clear. The present observation was field study, therefore, it was difficult to control their daily lives precisely. These uncontrolled factors might have been responsible for the non-response and opposite reactions.
However, as shown in Fig. 2, this patient improved sleep quality and melatonin secretion responded to diurnal bright light exposure. It is suggested that the nocturnal increase in melatonin might have been responsible for the improved sleep-like increase in “time in bed” and in “immobile minutes”, because nocturnal melatonin could decrease the level of the core temperature (Cagnacci, 1992), resulting in deeper sleep (Teramoto et al., 1998; Park and Tokura, 1999) and, furthermore, improve the quality of sleep (Kendler, 1997).
Moreover, the dim light during the daytime in hospitals

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปัจจุบันทดลองเปิดเผยว่า แสงแสงสว่างในเวลากลางวันนาน "เวลาในเตียง" เพิ่ม "Immobile นาที" และ "ได้รับค่าเวลา" ล่าช้า อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้เปลี่ยน "Naptime" มิชิม่าและ al. (1994) รายงานว่า ในตอนเช้าแสงสว่าง h 9:00 ถึง 11:00 h ขยายเวลานอนบรรณาธิการ และ naptime ในผู้ป่วยสูงอายุสมองเสื่อมผู้สูงอายุลดลง เนื่องจากเรื่องปัจจุบันอาจใช้เวลาในโรงพยาบาลมีความยับยั้งชั่งใจน้อยกว่าคนสูงอายุสมองเสื่อม ติดต่อสังคมได้บ่อยกว่า ซึ่งอาจมีบดบังความแตกต่างใน naptime ระหว่างตัวควบคุมและกลุ่มแสงสว่าง อย่างไรก็ตาม ที่พบอยู่บนจากเวลานอนโดยแสงสว่างในเวลากลางวันได้สอดคล้องกับของมิชิม่าและ al. (1994) นอกจากนี้ เวลา immobile ระหว่างเวลากลางคืนเป็นอีกหลัง diurnal สว่างแสงแสง การแนะนำว่า พวกเขานอนหลับยิ่งลึก (ชิรากาวะ 1989)หลั่งเมลาโทนินเป็นตัวบ่งชี้ที่ดีของนาฬิกาชีวภาพ endogenous (Lewy et al., 1996) เพิ่มเมลาโทนินบรรณาธิการถูกเร่งขึ้นอย่างมากภายใต้อิทธิพลของ diurnal สูงสว่างแสงแสงเปรียบเทียบกับแสงไฟมืดกับผู้ใหญ่ (ฮาชิโมโตะและ al., 1997 และ Tokura, 1999) ในการนำเสนอการทดลอง สาม (รหัส: 1, 6, 7) ของเจ็ดเมลาโทนิน หลั่งไม่ตอบสนองกับแสงสว่างแสง diurnal เนื่องจากสอง (รหัส: 1,7) ผู้ป่วยสามได้ 77 ปี สะท้อนให้เห็นถึงการดำรงอายุขึ้นอยู่กับการทำงานเปลี่ยนแปลง (Iguchi และ al., 1982 Korf และ al., 1998) เหตุผลทำไมนในผู้ป่วยที่เหลือ (รหัส: 6) ได้ไม่ตอบสนองกับแสงสว่างไม่ชัดเจน สังเกตปัจจุบันมีพื้นที่เก็บข้อมูล ดังนั้น มันยากที่จะควบคุมชีวิตประจำวันของพวกเขาอย่างแม่นยำ ปัจจัยเหล่านี้แพงกว่าอาจได้รับผิดชอบ และตรงข้าม กับปฏิกิริยาไม่ตอบสนองต่ออย่างไรก็ตาม ตามที่แสดงใน Fig. 2 ผู้ป่วยรายนี้ปรับปรุงคุณภาพการนอนหลับ และหลั่งเมลาโทนินตอบ diurnal แสงแสงสว่าง แนะนำว่า อาจได้รับเพิ่มเมลาโทนินบรรณาธิการรับผิดชอบเพิ่มขึ้นเหมือนนอนหลับดีขึ้นใน "เวลานอน" และ "immobile นาที" เนื่องจากบรรณาธิการเมลาโทนินสามารถลดระดับของอุณหภูมิแกน (Cagnacci, 1992), ผลลึกนอน (Teramoto et al., 1998 พาร์คและ Tokura, 1999) และ นอก ปรับปรุงคุณภาพของการนอนหลับ (Kendler, 1997)นอกจากนี้ การแสงในช่วงเวลากลางวันในโรงพยาบาล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การทดลองในปัจจุบัน เปิดเผยว่า การเปิดรับแสง สว่างในเวลานาน " กลางวันอยู่บนเตียง " เพิ่มขึ้น " นิ่งนาที " ล่าช้า " ขึ้นเวลา " อย่างไรก็ตาม , มันไม่ได้เปลี่ยนแปลง " naptime " มิชิม่า et al . ( 1994 ) รายงานว่า ช่วงเช้าที่สว่างจาก 9 โมง ถึง 11 ชั่วโมงกลางคืนนอนนาน ) และลดลง naptime ในผู้สูงอายุผู้สูงอายุสมองเสื่อมตั้งแต่คนปัจจุบันอาจใช้เวลาในโรงพยาบาลที่มีความยับยั้งชั่งใจน้อยกว่าผู้สูงอายุที่มีภาวะสมองเสื่อม การติดต่อทางสังคมอยู่บ่อยครั้ง ซึ่ง
อาจบดบังความแตกต่างใน naptime ระหว่างการควบคุมและกลุ่มแสงสดใส อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันพบการยืดของเวลา นอนหลับโดยแสงสดใสในตอนกลางวัน มีความสอดคล้องกับพวกของมิชิม่า et al .( 1994 ) นอกจากนี้ ในช่วงกลางคืนก็ไม่ไหวติงอีกต่อไปหลังจากวันสว่างแสง , ชี้ให้เห็นว่าพวกเขาหลับลึกมากขึ้น ( ชิราคาวะ , 1989 ) .
เมลาโทนินหลั่งเป็นตัวบ่งชี้ที่ดีของนาฬิกาชีวภาพภายใน ( Lewy et al . , 1996 )การเพิ่มเมลาโทนินถูกเร่งขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในเวลากลางคืน ภายใต้อิทธิพลของวันสดใสแสงที่สูงเมื่อเทียบกับการเปิดรับแสงที่สลัว มีหนุ่มสาว ( ฮาชิโมโตะ et al . , 1997 ; สวนสาธารณะและโทคุระ , 1999 ) ในการทดลองปัจจุบัน 3 ( id : 1 , 6 , 7 ) , การหลั่งเมลาโทนินไม่ตอบสนองต่อวันสว่างแสง เพราะสอง ( id : 17 ) ของสามผู้ป่วย 77 ปีสะท้อนให้เห็นถึงน่าจะเป็นอายุ - เปลี่ยนการทำงานขึ้นอยู่กับ ( กูชิ et al . , 1982 ; korf et al . , 1998 ) เหตุผลที่เมลาโทนินในผู้ป่วยที่เหลือ ( id : 6 ) ไม่ตอบสนองต่อแสงสว่างที่ไม่ชัดเจน แบบปัจจุบันเป็นเขตการศึกษา ดังนั้น จึงยากที่จะควบคุมชีวิตของพวกเขาทุกวันแน่นอนปัจจัยที่ไม่สามารถควบคุมได้นี้อาจได้รับการรับผิดชอบสำหรับการตอบสนองที่ไม่ตรงและปฏิกิริยา .
แต่ดังแสดงในรูปที่ 2 , คนไข้ที่ปรับปรุงคุณภาพการนอนหลับการหลั่งเมลาโทนิและตอบสนองในที่สว่างแสงพบว่าเพิ่มกลางคืนในเมลาโทนิอาจได้รับการรับผิดชอบในการปรับปรุงการนอนหลับ เช่น เพิ่มเวลา " นอน " และ " นิ่งนาที " เพราะกลางคืนเมลาโทนิสามารถลดระดับของอุณหภูมิแกน ( cagnacci , 1992 ) ส่งผลให้หลับลึก ( เทราโมโต et al . , 1998 ; สวนสาธารณะและโทคุระ 1999 ) และนอกจากนี้ ปรับปรุงคุณภาพของการนอนหลับ ( kendler ,1997 ) .
นอกจากนี้ แสงสลัวในตอนกลางวัน ในโรงพยาบาล