It was a hot afternoon, and the rai

It was a hot afternoon, and the railway carriage was correspondingly sultry, and the next stop was at Templecombe, nearly an hour ahead. The occupants of the carriage were a small girl, and a smaller girl, and a small boy. An aunt belonging to the children occupied one corner seat, and the further corner seat on the opposite side was occupied by a bachelor who was a stranger to their party, but the small girls and the small boy emphatically occupied the compartment. Both the aunt and the children were conversational in a limited, persistent way, reminding one of the attentions of a housefly that refuses to be discouraged. Most of the aunt's remarks seemed to begin with "Don't," and nearly all of the children's remarks began with "Why?" The bachelor said nothing out loud. "Don't, Cyril, don't," exclaimed the aunt, as the small boy began smacking the cushions of the seat, producing a cloud of dust at each blow.

"Come and look out of the window," she added.

The child moved reluctantly to the window. "Why are those sheep being driven out of that field?" he asked.

"I expect they are being driven to another field where there is more grass," said the aunt weakly.

"But there is lots of grass in that field," protested the boy; "there's nothing else but grass there. Aunt, there's lots of grass in that field."

"Perhaps the grass in the other field is better," suggested the aunt fatuously.

"Why is it better?" came the swift, inevitable question.

"Oh, look at those cows!" exclaimed the aunt. Nearly every field along the line had contained cows or bullocks, but she spoke as though she were drawing attention to a rarity.

"Why is the grass in the other field better?" persisted Cyril.

The frown on the bachelor's face was deepening to a scowl. He was a hard, unsympathetic man, the aunt decided in her mind. She was utterly unable to come to any satisfactory decision about the grass in the other field.

The smaller girl created a diversion by beginning to recite "On the Road to Mandalay." She only knew the first line, but she put her limited knowledge to the fullest possible use. She repeated the line over and over again in a dreamy but resolute and very audible voice; it seemed to the bachelor as though some one had had a bet with her that she could not repeat the line aloud two thousand times without stopping. Whoever it was who had made the wager was likely to lose his bet.

"Come over here and listen to a story," said the aunt, when the bachelor had looked twice at her and once at the communication cord.

The children moved listlessly towards the aunt's end of the carriage. Evidently her reputation as a story- teller did not rank high in their estimation.

In a low, confidential voice, interrupted at frequent intervals by loud, petulant questionings from her listeners, she began an unenterprising and deplorably uninteresting story about a little girl who was good, and made friends with every one on account of her goodness, and was finally saved from a mad bull by a number of rescuers who admired her moral character.

"Wouldn't they have saved her if she hadn't been good?" demanded the bigger of the small girls. It was exactly the question that the bachelor had wanted to ask.

"Well, yes," admitted the aunt lamely, "but I don't think they would have run quite so fast to her help if they had not liked her so much."

"It's the stupidest story I've ever heard," said the bigger of the small girls, with immense conviction.

"I didn't listen after the first bit, it was so stupid," said Cyril.

The smaller girl made no actual comment on the story, but she had long ago recommenced a murmured repetition of her favourite line.

"You don't seem to be a success as a story-teller," said the bachelor suddenly from his corner.

The aunt bristled in instant defence at this unexpected attack.

"It's a very difficult thing to tell stories that children can both understand and appreciate," she said stiffly.

"I don't agree with you," said the bachelor.

"Perhaps you would like to tell them a story," was the aunt's retort.

"Tell us a story," demanded the bigger of the small girls.

"Once upon a time," began the bachelor, "there was a little girl called Bertha, who was extra-ordinarily good."

The children's momentarily-aroused interest began at once to flicker; all stories seemed dreadfully alike, no matter who told them.

"She did all that she was told, she was always truthful, she kept her clothes clean, ate milk puddings as though they were jam tarts, learned her lessons perfectly, and was polite in her manners."

"Was she pretty?" asked the bigger of the small girls.

"Not as pretty as any of you," said the bachelor, "but she was horribly good."

There was a wave of reaction in favour of the story; the word horrible in connection with goodness was a novelty that commended itself. It seemed to introduce a ring of truth that was absent from the aunt's tales of infant life.

"She was so good," continued the bachelor, "that she won several medals for goodness, which she always wore, pinned on to her dress. There was a medal for obedience, another medal for punctuality, and a third for good behaviour. They were large metal medals and they clicked against one another as she walked. No other child in the town where she lived had as many as three medals, so everybody knew that she must be an extra good child."

"Horribly good," quoted Cyril.

"Everybody talked about her goodness, and the Prince of the country got to hear about it, and he said that as she was so very good she might be allowed once a week to walk in his park, which was just outside the town. It was a beautiful park, and no children were ever allowed in it, so it was a great honour for Bertha to be allowed to go there."

"Were there any sheep in the park?" demanded Cyril.

"No;" said the bachelor, "there were no sheep."

"Why weren't there any sheep?" came the inevitable question arising out of that answer.

The aunt permitted herself a smile, which might almost have been described as a grin.

"There were no sheep in the park," said the bachelor, "because the Prince's mother had once had a dream that her son would either be killed by a sheep or else by a clock falling on him. For that reason the Prince never kept a sheep in his park or a clock in his palace."

The aunt suppressed a gasp of admiration.

"Was the Prince killed by a sheep or by a clock?" asked Cyril.

"He is still alive, so we can't tell whether the dream will come true," said the bachelor unconcernedly; "anyway, there were no sheep in the park, but there were lots of little pigs running all over the place."

"What colour were they?"

"Black with white faces, white with black spots, black all over, grey with white patches, and some were white all over."

The storyteller paused to let a full idea of the park's treasures sink into the children's imaginations; then he resumed:

"Bertha was rather sorry to find that there were no flowers in the park. She had promised her aunts, with tears in her eyes, that she would not pick any of the kind Prince's flowers, and she had meant to keep her promise, so of course it made her feel silly to find that there were no flowers to pick."

"Why weren't there any flowers?"

"Because the pigs had eaten them all," said the bachelor promptly. "The gardeners had told the Prince that you couldn't have pigs and flowers, so he decided to have pigs and no flowers."

There was a murmur of approval at the excellence of the Prince's decision; so many people would have decided the other way.

"There were lots of other delightful things in the park. There were ponds with gold and blue and green fish in them, and trees with beautiful parrots that said clever things at a moment's notice, and humming birds that hummed all the popular tunes of the day. Bertha walked up and down and enjoyed herself immensely, and thought to herself: 'If I were not so extraordinarily good I should not have been allowed to come into this beautiful park and enjoy all that there is to be seen in it,' and her three medals clinked against one another as she walked and helped to remind her how very good she really was. Just then an enormous wolf came prowling into the park to see if it could catch a fat little pig for its supper."

"What colour was it?" asked the children, amid an immediate quickening of interest.

"Mud-colour all over, with a black tongue and pale grey eyes that gleamed with unspeakable ferocity. The first thing that it saw in the park was Bertha; her pinafore was so spotlessly white and clean that it could be seen from a great distance. Bertha saw the wolf and saw that it was stealing towards her, and she began to wish that she had never been allowed to come into the park. She ran as hard as she could, and the wolf came after her with huge leaps and bounds. She managed to reach a shrubbery of myrtle bushes and she hid herself in one of the thickest of the bushes. The wolf came sniffing among the branches, its black tongue lolling out of its mouth and its pale grey eyes glaring with rage. Bertha was terribly frightened, and thought to herself: 'If I had not been so extraordinarily good I should have been safe in the town at this moment.' However, the scent of the myrtle was so strong that the wolf could not sniff out where Bertha was hiding, and the bushes were so thick that he might have hunted about in them for a long time without catching sight of her, so he thought he might as well go off and catch a little pig instead. Bertha was trembling very much at having the wolf prowling and sniffing so near her, and as she trembled the medal for obedience clinked against the medals for good conduct and punctuality. The wolf was just moving away when he heard the sound of the medals clinking and stopped to listen; they clinked again in a bush quite near him. He dashed into the bush, his pale grey eyes gleaming with ferocity and triumph, and dragged Bertha out and devoured her to the last morsel. All that was

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ก็บ่ายร้อน และตู้รถไฟมีจำนวนลลา และหยุดต่อไปที่ Templecombe เกือบชั่วโมงข้างหน้านั้น ครอบครัวของการขนส่งถูก ผู้หญิงขนาดเล็ก และสาวน้อย และเด็กเล็ก เป็นป้าของเด็ก ๆ ว่างนั่งมุมหนึ่ง และมุมไปนั่งฝั่งตรงข้ามถูกครอบครอง โดยบัณฑิตที่เป็นคนแปลกหน้าของบุคคล แต่หญิงเล็กและเด็กเล็กกึกก้องครอบครองเหนือศีรษะที่ ป้าและเด็ก ๆ ได้สนทนาในลักษณะจำกัด แบบ เตือนหนึ่ง attentions ของ housefly ที่ปฏิเสธที่จะท้อ ส่วนใหญ่ดูเหมือนคำพูดของป้าจะเริ่มต้นด้วย "อย่า" และหมายเหตุเด็กเกือบทั้งหมดเริ่มต้น ด้วย "ทำไม" ปริญญาตรีการกล่าวอะไรดัง ๆ "ไม่ เกาะ ไม่ ทางหลุดรอดป้า เป็นเด็กเล็กเริ่ม smacking เบาะนั่ง ผลิตเมฆฝุ่นที่เป่าแต่ละ

"มา และมองออกจากหน้าต่าง เธอเพิ่ม

เด็กเต็มใจย้ายไปหน้าต่าง "ทำไมจะแกะเหล่านั้นถูกขับเคลื่อนจากเขตนั้น" เขาถาม

"ต้องมีกำลังขับเคลื่อนไปยังฟิลด์อื่นมีหญ้าขึ้นไป, " กล่าวว่า ป้าสูญ

"แต่มีหญ้า ใน" เด็ก ปฏิเสธจ่าย "มีอะไรแต่มีหญ้า ป้า มีหญ้าในเขตข้อมูลนั้น"

"บางทีหญ้าเขตดีกว่า แนะนำป้ากำปั้นทุบ

"เหตุใดจึงดีกว่า "มาพร้อมคำถามรวดเร็ว หลีกเลี่ยงการ

"โอ้ ดูวัวเหล่านั้น "ทางหลุดรอดป้า มีอยู่เกือบทุกฟิลด์ตามแนววัวหรือ bullocks แต่เธอพูดว่าเธอได้ดึงดูดความสนใจกับสังข์ที่

"ทำไมเป็นหญ้าเขตดี" ยังคงเกาะอยู่

คิ้วบนใบหน้าของตรีไม่ลึกแบบหน้าคว่ำ เขาเป็นคนยาก unsympathetic ป้าที่ตัดสินในใจของเธอ เธอไม่เชื่อมาตัดสินพอเกี่ยวกับหญ้าเขต

สาวน้อยสร้างการเปลี่ยนเส้นทาง โดยเริ่มต้นสาธยาย "บนถนนไปมัณฑะเลย์" เธอรู้ว่าบรรทัดแรกเท่านั้น แต่เธอใส่งามจำกัดให้ใช้ได้อย่างเต็มที่ เธอซ้ำบรรทัดเล่า ในความฝัน แต่ที่เด็ดและเสียงเสียงมาก มันดูไปปริญญาตรีเหมือนว่าคนเคยมีการวางเดิมพันกับเธอว่า เธออาจไม่ทำซ้ำบรรทัดออกเสียงสองพันครั้งโดยไม่หยุด ใครเป็นผู้ได้ทำ wager ที่มีแนวโน้มที่จะสูญเสียของเขา bet.

"มานี่ และฟังเรื่องราว กล่าวว่า ป้า เมื่อแนะปริญญาตรีสอง ที่เธอ และทันที ที่สายสื่อสาร

เด็กคว้างย้ายไปยังจุดสิ้นสุดของป้าของการขนส่ง อย่างเห็นได้ชัดชื่อเสียงของเธอเป็นเรื่องราวเบิกได้ไม่จัดอันดับสูงในการประเมินของพวกเขา

ในต่ำ ความลับเสียง ขัดจังหวะบ่อยช่วง โดย questionings ขี้งอน เสียงจากผู้ฟังของเธอ เธอเริ่มมีเรื่อง unenterprising และ deplorably น้อย ๆ เกี่ยวกับสาวน้อยผู้ถูกดี ทำกับทุกคนในบัญชีความดีของเธอ และสุดท้ายบันทึกจากวัวบ้า โดย rescuers ที่ชื่นชมเธออักขระทางศีลธรรม

"จะไม่พวกเขาได้บันทึกเธอถ้าเธอไม่ได้แล้วดีหรือไม่" แค่ใหญ่กว่าหญิงเล็ก เป็นคำถามที่ตรีก็อยากถามเหมือนกัน

"ดี ใช่ การยอมรับป้า lamely "แต่ฉันไม่คิดว่า พวกเขาจะวิ่งค่อนข้างเร็วดังนั้นการช่วยเหลือของเธอถ้าพวกเขาไม่ได้ชอบเธอมาก"

"ก็เรื่อง stupidest ที่ผมได้เคยได้ยิน กล่าวว่า ขนาดใหญ่กว่าของหญิงเล็ก ด้วยใจอันยิ่งใหญ่

"ฉันไม่ฟังหลังจากบิตแรก มันจึงโง่ กล่าวเกาะ

สาวน้อยที่ทำไม่เห็นจริงในเรื่อง แต่เธอได้นาน recommenced ซ้ำอีก murmured บรรทัดที่เธอชื่นชอบ

"คุณดูเหมือนจะ ประสบความสำเร็จเป็นที่เรื่องถอนเงิน กล่าวจบทันทีจากมุมของเขา

ป้าที่ขนในกลาโหมทันทีที่โจมตีไม่คาดคิด

"เป็นสิ่งยากมากที่จะบอกเรื่องราวที่เด็กสามารถเข้าใจ และชื่นชม เธอกล่าวว่า stiffly.

"ฉันไม่เห็นด้วยกับคุณ,"กล่าวว่า ปริญญาตรี

"บางทีคุณต้องการแจ้งเรื่อง ถูกย้อนของป้า

"บอกเรื่อง ต้องใหญ่กว่าหญิงเล็กเริ่มตรี

"กาลครั้งหนึ่ง "มีเป็นสาวน้อยเรียกว่า Bertha เจ้า extra-ปกติดี"

เด็ก aroused พลาง ๆ ดอกเบี้ยเริ่มสั่น ครั้ง เรื่องราวทั้งหมดดูเหมือน dreadfully ว่าที่บอกว่า เหมือนกัน

"เธอได้ทุกสิ่งที่เธอไม่รู้ เธอเสมอสุจริตใจ เธอเก็บเธอเสื้อผ้าสะอาด กินนมเลี่ยงดอกไม้เหมือนพวกเขาถูกติด tarts เรียนรู้บทเรียนของเธออย่างสมบูรณ์ และไม่สุภาพในมารยาทของเธอ"

"เธอสวย" ถามใหญ่ของหญิงเล็ก

กล่าวว่า ปริญญาตรี "ไม่ได้สวยเป็นของคุณ "แต่เธอดีอย่างน่ากลัว"

มีคลื่นของปฏิกิริยาลงเรื่อง คำที่น่ากลัวกับความดีเป็นนวัตกรรมที่ commended เอง เหมือนจะแนะนำแหวนของจริงที่มาจากนิทานของป้าของชีวิตทารก

"เธอดี ต่อปริญญาตรี "ที่เธอได้รับรางวัลเหรียญหลายสำหรับความดี ซึ่งเธอมักจะสวม ตรึงไว้ในการแต่งตัวของเธอ มีเหรียญสำหรับเหรียญอื่นสำหรับ punctuality เชื่อฟัง และที่สามสำหรับอุปนิสัยที่ดี พวกเหรียญโลหะขนาดใหญ่ และพวกเขาคลิกกับอีกคนหนึ่งเธอเดิน ไม่เด็กอื่น ๆ ในเมืองที่เธออาศัยอยู่มีจำนวน 3 เหรียญ ดังนั้นทุกคนรู้ว่า เธอต้องเป็นเด็กดีพิเศษ"

"อย่างน่ากลัวดี เสนอราคาเกาะ

"ทุกคนพูดคุยเกี่ยวกับความดีของเธอ และเจ้าของประเทศได้รับฟังเกี่ยวกับมัน และเขากล่าวว่า เพราะดีมากดังนั้น เธออาจได้รับอนุญาตเมื่อสัปดาห์เดินในสวนของเขา ซึ่งอยู่นอกเมือง มีสวนสวยงาม และไม่ได้เคยรับอนุญาตใน เพื่อเป็นเกียรติมากสำหรับ Bertha ได้รับอนุญาตให้ไปที่นั่น"

"นั่นแกะใด ๆ ในสวนสาธารณะหรือไม่" แค่เกาะ

"ไม่ กล่าวว่า ปริญญาตรี "มีแกะไม่ "

"ทำไมไม่มีแกะใด ๆ"คำถามที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เกิดจากคำตอบที่มา

ป้าอนุญาตให้ตัวเองยิ้ม ซึ่งอาจเกือบได้ถูกอธิบายว่า เป็นรอบ ๆ ไร้

ได้"มีไม่แกะในสวนสาธารณะ กล่าวว่า ปริญญาตรี "เนื่องจากมารดาของเจ้าชายครั้งเดียวเคยมีความฝันว่า ลูกชายของเธอจะทั้งถูก ฆ่า โดยแกะหรืออื่น ๆ โดยนาฬิกาที่อยู่บนเขา สาเหตุที่ เจ้าชายไม่เคยเก็บแกะในสวนของเขาหรือนาฬิกาในพระราชวัง"

ป้าที่ระงับการหายใจเร็ว ๆ ชื่นชม

"ถูกเจ้าชายฆ่าแกะ หรือนาฬิกา" ขอเกาะ

"เขายังมีชีวิตอยู่ ดังนั้นเราไม่สามารถบอกได้ว่า ความฝันจะมาจริง, " กล่าวว่า ปริญญาตรี unconcernedly "อย่างไรก็ตาม มีไม่แกะในสวน แต่มีจำนวนสุกรน้อยที่ทำงานทั่วทุกสถาน"

"สีอะไรพวกเขา"

"ดำกับใบหน้าสีขาว สีขาว มีจุดสีดำ สีดำทุกคน สีเทา กับแพทช์สีขาว และบางมีสีขาวทุกคน"

Storyteller หยุดชั่วคราวให้ความเต็มอ่างสมบัติการเป็นเด็ก imaginations แล้วเขาดำเนินต่อ:

"Bertha ได้ค่อนข้างเสียใจหาว่า มีไม่มีดอกไม้ในสวน เธอมีสัญญา aunts เธอ ด้วยน้ำตาในดวงตาของเธอ เธอจะเลือกดอกไม้ของเจ้าชายประเภทใด ๆ และเธอมีความหมาย ให้สัญญาของเธอ ดังนั้นแน่นอนมันทำให้ เธอรู้สึกโง่ในการค้นหาที่มีได้ดอกไม้ไม่รับ"

"ทำไมไม่มีดอกไม้ใด ๆ หรือไม่"

"เนื่องจากสุกรได้กินพวกเขาทั้งหมด"กล่าวจบการทันที"คนที่ได้บอกเจ้าชายว่า คุณไม่มีสุกรและดอกไม้ เพื่อให้เขาตัดสินใจเพื่อให้สุกรและดอกไม้ไม่"

มีเสียงฟู่ของอนุมัติที่ความเป็นเลิศของการตัดสินใจของเจ้าชาย ทุกคนจะได้ตัดสินใจแบบอื่น

"มีมากมายต่าง ๆ ที่สวยงามในสวน มีบ่อปลาทอง และสีน้ำเงิน และสีเขียวใน และต้นไม้กับแพร์รอทส์สวยที่กล่าวว่า สิ่งที่ฉลาดของครู่สังเกต และนกฮัมที่ hummed เพลงยอดนิยมทั้งหมดของวัน Bertha เดินขึ้นและลงเข้าตัวเองอย่างกว้างขวาง และความคิดตัวเอง: ' ถ้าฉันไม่ดีรอง ฉันควรได้รับได้มาสวนนี้สวยงาม และมีให้เห็นใน' และเธอเหรียญสาม(หลายใบ)กับอีกคนหนึ่งเธอเดิน และช่วยเหลือเพื่อเตือนเธอว่าดีจริง ๆ เธอ เพียงแล้ว เป็นหมาป่าขนาดมหึมา prowling เป็นสวนในการดูถ้ามันสามารถจับหมูน้อยไขมันในซุปเปอร์ที่มา"

"สีอะไรมา" ถามเด็ก ท่ามกลางการทันที quickening น่าสนใจ

"สีโคลนทุกคน มีลิ้นสีดำและตาสีเทาอ่อนที่ gleamed กับความดุร้าย unspeakable สิ่งแรกที่มันเห็นในสวนเป็น Bertha เอสพินนาฟอร์ของเธอเป็นดังนั้นขาวสะอาด และที่มันสามารถเห็นได้จากระยะทางที่ดี Bertha เห็นหมาป่า และเห็นว่า มันถูกขโมยไปทางเธอ และเธอเริ่มที่จะต้องว่า เธอก็ไม่เคยได้รับอนุญาตเข้าสวนมา เธอวิ่งเป็นยากที่เธอจะ และหมาป่ามาหลังเธอใหญ่ leaps และขอบเขต เธอจัดการถึงเรียบพุ่มไมร์เทิล และเธอซ่อนตัวเองในเซลล์ของพุ่มไม้ หมาป่ามาค้นหาระหว่างสาขา ลิ้นดำและนอนอาบแดดของปากและตาเป็นสีเทาซีดแกลริง ด้วยความโกรธ Bertha ถูกชะมัดกลัว และคิดกับตัวเอง: 'ถ้าผมไม่เคยดีรอง ฉันควรได้ปลอดภัยในเมืองในขณะนี้' อย่างไรก็ตาม กลิ่นของไมร์เทิลไม่แข็งแรงว่า หมาป่าอาจสูดดมไม่ออกซึ่งถูกซ่อน Bertha และพุ่มไม้หนามากที่เขาอาจมีล่าสัตว์หรือค้าเกี่ยวกับได้เป็นเวลานานโดยไม่ต้องจับสายตาของเธอ ดังนั้นเขาคิดว่า เขาอาจไปปิด และจับหมูน้อยแทน Bertha ได้ตะลึงงันมากที่มีหมาป่า prowling และค้นหาได้ใกล้เธอ และเป็นนาง trembled เหรียญสำหรับการเชื่อฟัง(หลายใบ)กับเหรียญ punctuality และประพฤติดี หมาป่ามีเพียงย้ายไปเมื่อเขาได้ยินเสียงเหรียญ clinking และหยุดฟัง พวกเขา(หลายใบ)อีกครั้งในบุชค่อนข้างใกล้เขา เขาเส้นประเป็นบุช ตาสีเทาอ่อนล้ากับความดุร้ายและชัยชนะ และลาก Bertha ออก และกลืนเธอจะ morsel สุดท้าย ทั้งหมดที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นบ่ายที่ร้อนและรถไฟรถม้าก็ต้องกัน เร่าร้อน และหยุดต่อไปใน templecombe เกือบหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า ผู้โดยสารของสายการบินเป็นเด็กเล็ก และเด็กเล็ก และเด็กเล็ก ป้าเป็นของเด็กครอบครองหนึ่งนั่งที่มุมและมุมที่นั่งเพิ่มเติมในด้านตรงข้ามถูกครอบครองโดยบัณฑิตที่เป็นคนแปลกหน้าเพื่อพรรคของตนแต่เด็กเล็กและเด็กเล็กกึกก้องครอบครองช่อง . ทั้งป้าและเด็กๆในการ จำกัด ถาวรวิธีเตือนหนึ่งของความสนใจของแมลงวันที่ไม่ยอมท้อ ที่สุดของป้ากล่าวดูเหมือนจะเริ่มต้นด้วย " ไม่ " และเกือบทั้งหมดของความเห็นของเด็กๆ เริ่มด้วย " ทำไม " ? ปริญญาตรีไม่ได้พูดอะไรออกมา " ไม่ไซริล อย่า " อย่างป้า เป็นเด็กเล็ก ๆเริ่ม smacking เบาะของที่นั่ง ผลิตเมฆของฝุ่นที่แต่ละเป่า

" มาและมองออกไปนอกหน้าต่าง สสปน .

เด็กย้ายอย่างไม่เต็มใจให้กับหน้าต่าง . ทำไมแกะเหล่านั้นถูกขับออกจากสนามที่ เขาถาม

" ผมคาดว่าพวกเขาจะถูกผลักดันให้เขตอื่นที่ไม่มีหญ้าขึ้น , " กล่าวว่าป้าติดปีก .

" แต่มันมีจำนวนมากของหญ้าในทุ่ง " ประท้วงเด็ก ; " ไม่มีอะไรแต่หญ้าตรงนั้น ป้า มีจำนวนมากของหญ้าในทุ่ง "

" บางทีหญ้าในด้านอื่นดีกว่า แนะนำป้า fatuously

" ทำไมมันถึงดีกว่า ? มาคำถามฉับพลัน เลี่ยงไม่ได้

" โอ้ ดูวัวเหล่านั้น ! " อย่างป้า เกือบทุกสนามตามเส้นได้มีวัวหรือวัวแต่เธอพูดราวกับว่าเธอถูกดึงความสนใจไปที่หายาก

" ทำไมหญ้าในเขตอื่น ๆที่ดีกว่า ? ยืนกรานซีริล .

หน้าบึ้งปริญญาตรีหน้าลึกเพื่อหน้า . เขาเป็นหนัก ไม่สนใจเพื่อน ป้าตัดสินใจในจิตใจของเธอ เธออย่างเต็มที่ไม่สามารถมาตัดสินใจที่น่าพอใจใด ๆ เกี่ยวกับหญ้าในเขตอื่น ๆ .

สาวเล็กสร้างทางเบี่ยง โดยเริ่มต้นท่อง " บนถนนสู่มัณฑะเลย์ หล่อนรู้แค่บรรทัดแรก แต่เธอเอาความรู้ จำกัด เธอใช้อย่างเต็มที่ที่สุด เธอย้ำเส้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าในฝัน แต่เด็ดเดี่ยวมาก ได้ยินเสียง ;มันดูเหมือนจะโสด เหมือน บาง คน ได้ เดิมพัน กับเธอที่เธอจะไม่ซ้ำเส้นดังสองพันรอบโดยไม่หยุด คนที่ทำให้เดิมพันสูญเสียเดิมพันของเขา

" มาที่นี่ และฟังเรื่องราว " ว่าป้า เมื่อหลักสูตรได้มองสองครั้งที่เธอและอีกครั้งในสายการสื่อสาร .

เด็กย้ายหงอยต่อป้าจบของรถม้า ทำให้ชื่อเสียงของเธอ คือเรื่องราว - เทลเลอร์ไม่ได้อันดับสูงในการประมาณค่าของพวกเขา .

ในต่ำลับเสียงขัดจังหวะบ่อยช่วงเวลาโดยดัง งอน questionings จากผู้ฟังของเธอเธอเริ่ม unenterprising deplorably จืดและเรื่องราวเกี่ยวกับสาวน้อยที่ถูกดีและเป็นเพื่อนกับทุกคนในบัญชีความดีของเธอ จนในที่สุด การช่วยชีวิตจากวัวบ้า โดยตัวเลขของหน่วยกู้ภัยที่ชื่นชมตัวละครศีลธรรมของเธอ

" เขาคงไม่ช่วยเธอถ้าเธอไม่ได้ถูกดี ปัญหาใหญ่ของผู้หญิงเล็ก ๆ มันก็เหมือนคำถามว่า โสด อยากถาม

" เอ่อ ใช่ " ยอมรับว่าป้าภาคอีสาน ," แต่ผมไม่คิดว่าพวกเขาจะวิ่งค่อนข้างเร็ว เพื่อช่วยเธอ ถ้าเขาไม่ได้ชอบเธอมาก . . . "

" มันโง่เรื่องที่ผมเคยได้ยิน " บอกว่าใหญ่กว่าของหญิงเล็ก อันยิ่งใหญ่กับความเชื่อมั่น .

" ผมไม่ฟัง หลังจากที่บิตแรก มันโง่มาก " ซีริล .

สาวเล็กไม่ได้จริงแสดงความคิดเห็นในเรื่องแต่เธอได้นาน recommenced เป็นบ่นการทำซ้ำของบรรทัดที่เธอชื่นชอบ

" คุณไม่ได้ดูเหมือนจะสำเร็จตามที่เป็นข่าว " ว่าจบก็จากมุมของเขา

ป้า bristled ในกลาโหม ทันทีที่การโจมตีที่ไม่คาดคิด

" มันเป็นเรื่องยากมากที่จะบอกเรื่องราว เด็กทั้งสองสามารถเข้าใจและชื่นชม " เธอกล่าวแข็งแรง

" ผมไม่เห็นด้วยกับคุณ" พูดจบ

" บางทีคุณอาจต้องการที่จะบอกพวกเขาเรื่อง " การตอบโต้ของป้า

" บอกเราเรื่อง " ปัญหาใหญ่ของผู้หญิงเล็ก ๆ

" กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว " เริ่มหลักสูตร " มีเด็กผู้หญิงชื่อ เบอร์ธา ใครเป็นพิเศษ ปกติดี "

เด็กไปกระตุ้นความสนใจเริ่มพร้อมกันสั่น ; เรื่องราวทั้งหมดดูมากเหมือนกัน ไม่ว่าใครจะบอกว่า

" เธอทำทุกสิ่งที่เธอเคยบอกว่า เธอชอบจริง เธอเก็บเสื้อผ้าของเธอสะอาด กินนมพุดดิ้งราวกับว่าพวกเขาเป็นแยม ทาร์ต เรียนรู้บทเรียนของเธออย่างสมบูรณ์ และสุภาพ กิริยาของเธอ "

" สวยมั้ย ? " ถามใหญ่ของหญิงเล็ก

" ไม่น่ารักเท่าใดที่คุณกล่าวว่า " โสด " แต่เธอ . . . "

มีคลื่นของปฏิกิริยาในความโปรดปรานของเรื่องราวคำที่น่ากลัวในการเชื่อมต่อกับพระเจ้า เป็นสิ่งแปลกใหม่ที่ยกย่องตัวเอง มันดูเหมือนว่าจะแนะนำแหวนแห่งความจริงที่ขาดป้านิทานชีวิตทารก

" เธอจึงดีต่อ " การศึกษา " ที่เธอได้รับรางวัลเหรียญหลายความดี ซึ่งเธอมักใส่ อยู่กับการแต่งตัวของเธอ มีรางวัลสำหรับการเชื่อฟัง อีกเหรียญที่ตรงต่อเวลาและสาม สำหรับพฤติกรรมที่ดี เป็นเหรียญโลหะขนาดใหญ่และพวกเขาคลิกกับคนอื่นเมื่อเธอเดิน ไม่มีเด็กในเมืองที่เธออาศัยอยู่ มีเหรียญให้มากที่สุดเท่าที่สาม ทุกคนรู้ดีว่าเธอคงจะเป็นลูกที่ดีพิเศษ "

" น่ากลัวดี " ยกมาไซริล

" ทุกคนพูดคุยเกี่ยวกับความดีของเธอและเจ้าชายของประเทศต้องได้ยินเกี่ยวกับมันและเขาบอกว่าเธอมาก เธออาจจะได้รับอนุญาต อาทิตย์ละครั้ง เพื่อเดินในสวนของเขา ซึ่งเป็นเพียงภายนอกเมือง มันเป็นสวนสาธารณะที่สวยงาม และไม่เคยได้รับอนุญาตในมันดังนั้นมันเป็นเกียรติอย่างมากสำหรับเบอร์ที่ได้รับอนุญาตไปที่นั่น "

" มีแกะในสวนสาธารณะ ? เรียกร้องไซริล

" ; " พูดจบ " ไม่มีแกะ "

" ทำไมไม่มีแกะ" เข้ามาได้ คำถามที่เกิดขึ้นจากที่ตอบ

ป้าอนุญาตตัวเองยิ้ม ซึ่งอาจจะได้รับการอธิบายเป็นยิ้ม

" ไม่มีแกะในสวนสาธารณะ " บัณฑิต " เพราะแม่ของเจ้าชายที่เคยฝันว่าลูกชายของเธอจะถูกฆ่า โดยแกะหรืออื่น ๆ ด้วยนาฬิกาตกบนเขาสำหรับเหตุผลที่เจ้าชายไม่เคยเก็บแกะในสวนสาธารณะหรือนาฬิกาในพระราชวังของเขา . "

ป้าหยุดหอบชื่นชม

" เจ้าชายฆ่าโดยแกะหรือนาฬิกา ? ถามซีริล .

" เขายังมีชีวิตอยู่ ดังนั้น เราไม่สามารถบอกได้ว่า ความฝันจะเป็นจริง " ว่าจบ unconcernedly ; " อย่างไรก็ตาม ไม่มีแกะในสวนสาธารณะแต่แล้วก็มีหมูน้อยวิ่งทั่วทุกสถานที่ . "

" สีอะไรหรอ ? "

" สีดำกับใบหน้าขาวจุดดำ , ดำทั่ว สีเทากับแพทช์สีขาว และบาง ขาวไปหมด "

เล่านิทานให้เต็ม หยุดความคิดของปาร์คสมบัติจมเข้าไปในจินตนาการของเด็ก แล้วเขากลับมา

:" เบอร์ค่อนข้างเสียใจที่พบว่าไม่มีดอกไม้ในสวนสาธารณะ เธอต้องสัญญากับป้าของเธอ พร้อมกับน้ำตาในตาของเธอว่าเธอจะไม่ได้รับใด ๆของชนิดของเจ้าชายดอกไม้ และเธอก็ตั้งใจที่จะรักษาสัญญาของเธอ แน่นอน มันทำให้เธอรู้สึกงี่เง่าที่พบว่าไม่มีดอกไม้ให้เลือก "

" ทำไมไม่มีดอกไม้ ?

" เพราะหมูกินพวกเขาทั้งหมด" พูดจบทันที " คนสวนบอกเจ้าชายว่า คุณ ไม่ มี หมู และดอกไม้ จึงมีหมู และไม่มีดอก "

มีบ่นของการอนุมัติที่เป็นเลิศของเจ้าชายคือการตัดสินใจ ดังนั้นหลายคนอาจจะตัดสินใจทางอื่น . . .

" มีหลาย ๆสิ่งในงามสวนสาธารณะ มีบ่อเลี้ยงปลาด้วยทองและสีฟ้าและสีเขียวในพวกเขาและต้นไม้กับนกสวยงามที่กล่าวว่าสิ่งที่ฉลาดในยามฉุกเฉิน และฮัมเพลงนก hummed ทุกเพลงที่เป็นที่นิยมของวัน เบอร์เดินขึ้นและลงและเพลิดเพลินกับตัวเองอย่างมหาศาล และคิดกับตัวเองว่า ' ถ้าผมไม่โคตรดี ผมไม่ควรได้รับอนุญาตให้เข้าไปในสวนสาธารณะที่สวยงามและเพลิดเพลินไปกับสิ่งที่มีให้เห็นใน' เธอสามเหรียญ clinked กับคนอื่นขณะที่เธอเดินเข้ามาและช่วยเตือนเธอว่าเธอเก่งจริงๆ แต่แล้วหมาป่ามหาศาลมาคืบคลานเข้าไปในสวนเพื่อดูว่ามันสามารถจับลูกหมูอ้วนสำหรับอาหารค่ำ . "

" สีอะไร ? " ขอให้เด็กๆ ท่ามกลางการปลุกเร้าความสนใจทันที

" โคลนสีทั่วมีสีดำและสีเทาอ่อนตา ลิ้นที่แสงสว่างกับปล่อยข่าวความดุร้าย . สิ่งแรกที่เขาเห็นในสวนสาธารณะเป็นเบอร์ ; พ้นหูพ้นตาเธอจึงอ่อง ขาว สะอาด ที่สามารถมองเห็นได้จากระยะทางที่ดี เบอร์ธาเห็นหมาป่า และเห็นว่า มันถูกขโมยต่อเธอ และเธอก็หวังว่าเธอจะไม่เคยได้รับอนุญาตให้เข้ามาในสวนสาธารณะ เธอวิ่งเท่าที่เธอทำได้และหมาป่ามาหลังจากที่เธอกับ leaps ใหญ่และขอบเขต เธอจัดการไปถึงพุ่มไม้และพุ่มไม้ของเมอร์เทิลเธอซ่อนตัวอยู่ในหนึ่งของความหนาของไม้ หมาป่ามาดมกลิ่นท่ามกลางกิ่งไม้ ลิ้นสีดำของ lolling ออกจากปากและดวงตาสีเทาซีดของการจ้องมองด้วยความโกรธ เบอร์ธา โคตรตกใจ และคิดกับตัวเอง :" ถ้าผมไม่ได้ดังนั้น โคตรดี ผมน่าจะปลอดภัยในเมืองในขณะนี้ ซึ่งกลิ่นของเมอร์เทิลก็แข็งแรงดังนั้นหมาป่าไม่สามารถสูดอากาศออกที่เบอร์ซ่อนและพุ่มไม้หนามากว่าเขาอาจจะล่าเกี่ยวกับพวกเขาเป็นเวลานานโดยไม่ต้องจับ สายตาของหล่อน เขาคิดว่าเขาน่าจะไปจับหมูน้อยแทนเบอร์ธา สั่นมากที่มีหมาป่า prowling และดมกลิ่นให้อยู่ใกล้เธอ และเมื่อเธอสั่นสะท้านเหรียญสำหรับการเชื่อฟัง clinked กับเหรียญดีและตรงต่อเวลา หมาป่าที่เพิ่งย้ายไปเมื่อเขาได้ยินเสียงเหรียญกระทบกัน และหยุดฟัง พวกเขา clinked อีกครั้งในพุ่มไม้ค่อนข้างใกล้เขา เขาวิ่งเข้าไปในพุ่มไม้ดวงตาสีเทาอ่อนวาววับกับความดุร้ายและชัยชนะ และลากเบอร์ออกและกลืนเธอชิ้นสุดท้าย ทั้งหมด คือ