In the 1990s, the World Bank and th

In the 1990s, the World Bank and the IMF forged the Washington Consensus, policies which included deregulation and liberalization of markets, privatization and the downscaling of government. Though the Washington Consensus was conceived as a policy that would best promote development, it was criticized for ignoring equity, employment and how reforms like privatization were carried out. Joseph Stiglitz argued that the Washington Consensus placed too much emphasis on the growth of GDP, and not enough on the permanence of growth or on whether growth contributed to better living standards.[49]:17

The United States Senate Committee on Foreign Relations report criticized the World Bank and other international financial institutions for focusing too much "on issuing loans rather than on achieving concrete development results within a finite period of time" and called on the institution to "strengthen anti-corruption efforts".[54]

Criticism of the World Bank often takes the form of protesting as seen in recent events such as the World Bank Oslo 2002 Protests,[55] the October Rebellion,[56] and the Battle of Seattle.[57] Such demonstrations have occurred all over the world, even amongst the Brazilian Kayapo people.[58]

Another source of criticism has been the tradition of having an American head the bank, implemented because the United States provides the majority of World Bank funding. "When economists from the World Bank visit poor countries to dispense cash and advice," observed

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในปี 1990 ธนาคารโลกและ IMF ปลอมรับฉันทามติวอชิงตัน นโยบายที่เสรีและเปิดเสรีของตลาด privatization และ downscaling ของรัฐบาล ว่ารับฉันทามติวอชิงตันถูกรู้สึกเป็นนโยบายที่ดีจะ ส่งเสริมการพัฒนา มันถูกวิพากษ์วิจารณ์สำหรับสองหุ้น วิธีปฏิรูปเช่น privatization และงานได้ดำเนินการ โจเซฟสติกลิตส์โต้เถียงว่า รับฉันทามติวอชิงตันวางมากเกินไปเน้นการเติบโตของ GDP และไม่เพียงพอ บน permanence เจริญเติบโต หรือว่าสนับสนุนคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น [49]: 17คณะกรรมการวุฒิสภาสหรัฐอเมริกาในความสัมพันธ์ระหว่างประเทศรายงานวิพากษ์วิจารณ์ธนาคารโลกและสถาบันการเงินอื่น ๆ นานาชาติสำหรับเน้นเกินไปมาก "ออกสินเชื่อ มากกว่า ในการบรรลุผลการพัฒนาคอนกรีตภายในระยะเวลาจำกัด" และเรียกสถาบันเพื่อ "เสริมสร้างความพยายามต่อต้านการทุจริต" [54]วิจารณ์ของธนาคารโลกมักจะใช้รูปแบบของการประท้วงไว้เช่นประท้วงธนาคารโลกออสโล 2002, [55] ตุลาคมกบฏ, [56] และการต่อสู้ของซีแอตเทิล [57] สาธิตดังกล่าวได้เกิดขึ้นทั่วโลก แม้แต่หมู่คนบราซิล Kayapo [58]แหล่งอื่นวิจารณ์ได้รับประเพณีการมีหัวอเมริกันการธนาคาร นำมาใช้เนื่องจากสหรัฐอเมริกาให้ส่วนใหญ่ของธนาคารโลก สังเกต "เมื่อนักเศรษฐศาสตร์จากธนาคารโลกไปป้ายสินค้าเงินสดและแนะนำประเทศยากจน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในปี 1990 ธนาคารโลกและกองทุนการเงินระหว่างประเทศปลอมแปลงฉันทามติวอชิงตันนโยบายซึ่งรวมถึงกฎระเบียบและการเปิดเสรีของตลาดการแปรรูปและการลดขนาดของรัฐบาล แม้ว่าฉันทามติวอชิงตันคิดว่าเป็นนโยบายที่ดีที่สุดที่จะส่งเสริมการพัฒนาก็ถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่าไม่สนใจส่วนของการจ้างงานและวิธีการปฏิรูปเช่นการแปรรูปได้ดำเนินการ โจเซฟสติกลิตซ์แย้งว่าฉันทามติวอชิงตันเน้นมากเกินไปในการเจริญเติบโตของจีดีพีและไม่เพียงพอในความคงทนของการเจริญเติบโตหรือว่าการเจริญเติบโตส่วนร่วมในการที่ดีกว่ามาตรฐานการดำรงชีวิต [49]. 17 คณะกรรมการวุฒิสภาสหรัฐในรายงานความสัมพันธ์ระหว่างประเทศวิพากษ์วิจารณ์ ธนาคารโลกและอื่น ๆ สถาบันการเงินระหว่างประเทศเพื่อมุ่งเน้นมากเกินไป "ในการออกเงินกู้มากกว่าในการบรรลุผลการพัฒนาที่เป็นรูปธรรมภายในระยะเวลาที่ จำกัด ของเวลา" และเรียกร้องให้สถาบันการศึกษาในการ "เสริมสร้างความพยายามต่อต้านการทุจริต". [54] คำติชมของ ธนาคารทั่วโลกมักจะใช้รูปแบบของการประท้วงที่เห็นในเหตุการณ์ที่ผ่านมาเช่นธนาคารโลกออสโล 2002 การประท้วง [55] ตุลาคมจลาจล [56] และการต่อสู้ของซีแอตเติ. [57] การสาธิตดังกล่าวได้เกิดขึ้นทั่วทุกมุมโลก แม้กระทั่งในหมู่คนบราซิล Kayapo. [58] แหล่งที่มาของการวิจารณ์อีกได้รับประเพณีของการมีหัวอเมริกันธนาคารที่ดำเนินการเพราะสหรัฐอเมริกาให้การสนับสนุนเงินทุนส่วนใหญ่ของโลกธนาคาร "เมื่อนักเศรษฐศาสตร์จากธนาคารโลกเยี่ยมชมประเทศยากจนที่จะแจกจ่ายเงินสดและคำแนะนำ" ตั้งข้อสังเกต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปี 1990 , World Bank และ IMF ปลอมแปลงฉันทามติวอชิงตัน นโยบายเปิดเสรีของตลาดซึ่งรวมถึงการเปิดเสรี การแปรรูปรัฐวิสาหกิจ และ downscaling ของรัฐบาล แม้ว่าฉันทามติวอชิงตันถูก conceived เป็นนโยบายที่ดีจะส่งเสริมการพัฒนามันถูกวิพากษ์วิจารณ์สำหรับไม่สนใจหุ้น , การจ้างงานและวิธีการปฏิรูป เช่น การแปรรูปรัฐวิสาหกิจ พบว่าโจเซฟ สติกลิทซ์ได้โต้เถียงว่า ฉันทามติวอชิงตันให้ความสำคัญมากต่อการเจริญเติบโตของ GDP และไม่เพียงพอต่อความยั่งยืนของการเจริญเติบโตหรือว่าการมีส่วนร่วมดีกว่ามาตรฐานการครองชีพ [ 49 ] : 17

วุฒิสภาสหรัฐอเมริกาคณะกรรมการประชาสัมพันธ์ในต่างประเทศรายงานว่าธนาคารโลกและสถาบันการเงินระหว่างประเทศอื่น ๆเพื่อเน้นมากเกินไปในการออกสินเชื่อมากกว่าบรรลุผลการพัฒนาคอนกรีตภายในระยะเวลาที่จำกัดของเวลา " และเรียกร้องให้สถาบัน“เสริมสร้างความพยายาม " ต่อต้านคอร์รัปชั่น [ 54 ]

การวิจารณ์ของธนาคารโลกมักจะใช้รูปแบบของการประท้วงที่เห็นในเหตุการณ์ เช่น ธนาคารโลก ออสโล 2002 ประท้วง [ 55 ] การปฏิวัติเดือนตุลาคม [ 56 ] และยุทธการซีแอตเทิล [ 57 ] เช่นการสาธิตที่เกิดขึ้นทั่วโลก แม้กระทั่งในหมู่ผู้คนคายาโปบราซิล [ 58 ]

ที่มาวิจารณ์อื่นมีประเพณีของชาวอเมริกันมีหัวหน้าธนาคารใช้เพราะสหรัฐอเมริกามีส่วนใหญ่ของโลกเงินทุนของธนาคาร " . เมื่อนักเศรษฐศาสตร์จากธนาคารโลกเยือนประเทศยากจนเพื่อให้สดและคำแนะนำ , " สังเกต