•••#4: If you’re going to fail, fai

•••#4: If you’re going to fail, fail big. If you don’t, you’re never going to make a difference. Creativity is allowing yourself to make mistakes. Art is knowing which ones to keep. Ask yourself one question: If I didn’t have to do it perfectly, what would I try? For many of you, the biggest obstacle to getting there will be a fear that you have carried with your since childhood — the fear of humiliation, of embarrassment, of ridicule. That is SO stupid! Oh … sorry. But really, you have to stop caring about that, which brings me to Travolta’s law.

•••My brother David and Jim Abrahams and I were having pie at Rumpelmeyer’s Coffee Shop in New York on the day after our third movie, “Top Secret,” opened. The reviews were terrible and it was bombing at the box office. We were really getting into some serious moping and self-flagellation when John Travolta walked in. We knew him from the Paramount lot and he could see right away that we were in a funk. We immediately poured out our heart to him, explaining the pain of our humiliating misfortune.

•••I’m not sure what we were expecting, but John just smiled and said, “Guys, the thing you have to remember is (that) nobody else is paying as much attention to your failures as you are. You’re the only ones who are obsessed with the importance of your own life. To everyone else, it’s just a blip on the radar screen, so just move on. By the way, are you going to finish that pie?”

•••I found that advice very liberating — that the only one who my big failure was truly big for was me. So I thanked him and told him how beautiful he looked today, and now when I fail big, I just go out and have a piece of apple pie and I move on. And I always save a little piece for John Travolta. Amazingly, more often than not he shows up to eat it.

•••#5: The next time you go into a restaurant, please don’t look at the waitress and say, “Can I get some ketchup?” You’re supposed to say, “May I please have some ketchup?” Sorry — that doesn’t count. Just a personal pet peeve of mine.

•••The real #5: Don’t overuse the word “love.” Everyone overuses the word “love.” “I love your shoes.” “I just love the new Justin Guarini CD.” “I really love those little things they put on the chicken sandwiches at Subway.” In Hollywood, they say “Love ya, babe!” So, OK, I get it. It’s just the way people talk and it’s probably harmless, but you shouldn’t forget the real thing. The real thing is great. It’s just not so easy with actual human beings, but if you work at it and you get it right, it will make you happier than anything else you do in your life.

•••Think of the world as a big glass of water with some salt in it. You have a choice. You can try to pick out all the salt or you can keep pouring in more water so eventually it gets less bitter. As you begin your new journey, you can try to remove everything that you find distasteful in the world, or you can just pour in more love. It’s the only thing that the more you give away, the more you have.

•••So take all that warm, fuzzy stuff you’ve been hiding and spread it around a little. And then judge yourself not by your accomplishments, but by the happiness of the people around you. If you do that, you can do anything, you can go anywhere, you can fail at anything, and wherever you are, you will find a “there” there, because you’ll bring it with you.

•••I would like to conclude with a sad, but true, story from my childhood. When I was a young boy of only 7, it was decided that I should take piano lessons. This is a true story, by the way. I swear. I studied piano for three years and learned to play one song poorly, which actually turned out to be an improvement over high school. Nobody was willing to tell me that I had no musical talent whatsoever. Finally, after three years, I was invited by my piano teacher, Mr. Dillman, to play in a recital. I was told recently that Mr. Dillman twitched visibly when my name was mentioned at his funeral.

•••I can’t answer for others, but I was very excited that I was at last going to play my song in front of an audience. The day of the recital arrived. That morning, I got the chicken pox and, tragically, I never got to play my song. But today I’ve taken the liberty of bringing with me a small keyboard and, with your permission, I will finally get to play my song in front of an audience. I swear to you (that) this is the song that I learned to play after three years — the only song I know how to play on the piano. I think you will see that the lesson is patience. There comes a time for everything.

•••(Jerry played a flawed version of “On Wisconsin,” inviting the audience to sing along, and then concluded his remarks.)

•••Congratulations! Welcome to real life! You graduated from the University of Wisconsin! You can do anything! Thank you.

•••Hollywood producer & director Jerry Zucker earned a bachelor of science degree in radio, TV and film from the University of Wisconsin in 1972. Along with his brother David and

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

••• # 4: ถ้าคุณกำลังจะล้มเหลวล้มเหลวขนาดใหญ่ ถ้าคุณทำไม่คุณไม่เคยไปสร้างความแตกต่าง ความคิดสร้างสรรค์จะช่วยให้ตัวเองจะทำผิดพลาด ศิลปะคือการรู้ว่าคนที่จะให้ ถามตัวเองหนึ่งคำถาม: ถ้าฉันไม่ได้มีที่จะทำมันได้อย่างสมบูรณ์แบบสิ่งที่ผมจะลอง? สำหรับหลายท่านที่เป็นอุปสรรคใหญ่ที่สุดที่จะได้รับจะมีความกลัวว่าคุณได้ดำเนินการมาตั้งแต่เด็กกับคุณ - ความกลัวของความอัปยศอดสูของความลำบากใจของการเยาะเย้ย นั่นคือโง่ดังนั้น! โอ้ขอโทษ. แต่จริงๆคุณต้องหยุดดูแลเกี่ยวกับที่ซึ่งนำฉันไปกฎหมายราโวลต้าของ.

•••พี่ชายของฉันเดวิดและจิมอับราฮัมและฉันกำลังมีพายที่ Rumpelmeyer ของร้านกาแฟในนิวยอร์กเมื่อวันหลังจากที่ภาพยนตร์เรื่องที่สามของเรา "ความลับสุดยอด "เปิด การแสดงความคิดเห็นเป็นคนที่น่ากลัวและมันก็ระเบิดบ็อกซ์ออฟฟิศ เราถูกจริงๆที่ได้รับในบางอย่างเซื่องซึมและตนเองลงแส้เมื่อจอห์นทราโวต้าเดินเข้ามาใน. เรารู้จักเขาจาก Paramount มากและเขาสามารถมองเห็นได้ทันทีว่าเราอยู่ในปอด ทันทีที่เราเทลงมาหัวใจของเราให้เขาอธิบายความเจ็บปวดจากความโชคร้ายอัปยศของเรา.

•••ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เราคาดหวังว่าจอห์น แต่เพียงยิ้มและกล่าวว่า "คนสิ่งที่คุณต้องจำไว้คือ (นั้น) ไม่มีใครจะให้ความสนใจมากที่สุดเท่าที่จะล้มเหลวของคุณเป็นคุณ คุณเป็นคนเดียวที่จะหมกมุ่นอยู่กับความสำคัญของชีวิตของคุณเอง คนอื่น ๆ ก็เป็นเพียงสัญลักษณ์บนหน้าจอเรดาร์ดังนั้นเพียงแค่ย้าย โดยวิธีการที่คุณจะไปจบที่พาย "?

•••ผมพบว่าคำแนะนำที่มีเสรีภาพมาก - ว่าเป็นคนเดียวที่ล้มเหลวใหญ่ของฉันมีขนาดใหญ่อย่างแท้จริงสำหรับเป็นฉัน ดังนั้นผมขอบคุณเขาและบอกเขาว่าเขามองที่สวยงามในวันนี้และตอนนี้เมื่อฉันล้มเหลวใหญ่ผมเพียงแค่ออกไปและมีชิ้นส่วนของแอปเปิ้ลพายและผมย้าย และฉันมักจะบันทึกเป็นชิ้นเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับจอห์นทราโวต้า ที่น่าอัศจรรย์ใจบ่อยกว่าไม่เขาแสดงให้เห็นถึงกินมัน.

••• # 5: ครั้งต่อไปที่คุณเข้าไปในร้านอาหารโปรดอย่ามองไปที่น้องสาวและบอกว่าคุณกำลัง "ฉันจะได้รับซอสมะเขือเทศบาง?" ควรจะพูดว่า "ฉันจะขอมีซอสมะเขือเทศหรือไม่?" ขอโทษ - ที่ไม่ได้นับ เพียงแค่โกรธสัตว์เลี้ยงส่วนบุคคลของฉัน.

•••อันดับที่แท้จริงที่ 5: ". ความรัก" อย่ามากเกินไปคำว่าทุกคน overuses คำว่า "ความรัก." "ฉันรักรองเท้าของคุณ" "ฉันก็รักใหม่จัสติน Guarini ซีดี. . "" ผมรักสิ่งเล็ก ๆ เหล่านั้นพวกเขาวางบนแซนวิชไก่ที่รถไฟใต้ดิน. "ในฮอลลีวู้ดพวกเขากล่าวว่า" รักยาทารก! "ดังนั้น, OK, ฉันได้รับมัน มันเป็นเพียงวิธีที่ผู้คนพูดคุยและก็อาจจะเป็นอันตราย แต่คุณไม่ควรลืมสิ่งที่จริง สิ่งที่จริงเป็นที่ดี มันเป็นเพียงแค่ไม่ให้ง่ายกับมนุษย์ที่เกิดขึ้นจริง แต่ถ้าคุณทำงานที่มันและคุณได้รับมันขวามันจะทำให้คุณมีความสุขมากกว่าสิ่งอื่นใดที่คุณทำในชีวิตของคุณ.

•••คิดว่าโลกเป็นแก้วใหญ่ของน้ำที่มี เกลือบางอย่างในนั้น คุณมีทางเลือก คุณสามารถลองเลือกออกเกลือทั้งหมดหรือคุณสามารถให้เทในน้ำมากขึ้นดังนั้นในที่สุดก็จะได้รับรสขมน้อย เมื่อคุณเริ่มต้นการเดินทางครั้งใหม่ของคุณคุณสามารถพยายามที่จะเอาทุกอย่างที่คุณพบที่น่ารังเกียจในโลกหรือคุณก็สามารถเทลงในความรักมากขึ้น มันเป็นสิ่งเดียวที่มากกว่าที่คุณให้ไปที่มากกว่าที่คุณมี.

•••ดังนั้นใช้เวลาทั้งหมดที่อบอุ่นสิ่งที่คลุมเครือคุณได้รับการหลบซ่อนตัวและการแพร่กระจายไปรอบ ๆ เล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วตัดสินว่าตัวเองไม่ได้โดยความสำเร็จของคุณ แต่ความสุขของผู้คนรอบ ๆ ตัวคุณ ถ้าคุณทำเช่นนั้นคุณสามารถทำอะไรที่คุณสามารถไปได้ทุกที่ที่คุณสามารถล้มเหลวในสิ่งใดและที่ใดก็ตามที่คุณอยู่คุณจะได้พบกับ "มี" นั่นเพราะคุณจะนำมาไว้กับคุณ.

•••ฉันต้องการ เพื่อสรุปกับเศร้า แต่จริงเรื่องราวจากวัยเด็กของฉัน เมื่อตอนที่ผมยังเป็นเด็กหนุ่มเพียง 7 มันก็ตัดสินใจว่าผมควรจะใช้เวลาเรียนเปียโน นี่คือเรื่องจริงโดยวิธีการ ฉันสาบาน. ผมเรียนเปียโนเป็นเวลาสามปีและได้เรียนรู้ที่จะเล่นได้ไม่ดีเพลงหนึ่งซึ่งอันที่จริงเปิดออกมาเป็นการปรับปรุงกว่าโรงเรียนมัธยม ไม่มีใครก็เต็มใจที่จะบอกว่าผมไม่มีความสามารถทางดนตรีใด ๆ ในที่สุดหลังจากสามปีที่ผ่านมาผมได้รับเชิญจากครูสอนเปียโนของฉันนาย Dillman ที่จะเล่นในคอนเสิร์ต ผมก็บอกว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้ว่านาย Dillman กระตุกอย่างเห็นได้ชัดเมื่อชื่อของฉันที่ถูกกล่าวถึงในงานศพของเขา.

•••ฉันไม่สามารถตอบสำหรับคนอื่น ๆ แต่ผมรู้สึกตื่นเต้นมากที่ฉันเป็นที่สุดท้ายที่จะเล่นเพลงของฉันในด้านหน้าของผู้ชม . วันที่บรรยายมาถึง เช้าวันนั้นผมได้อีสุกอีใสและอนาถฉันไม่เคยมีการเล่นเพลงของฉัน แต่วันนี้ฉันเอาเสรีภาพของการนำกับฉันแป้นพิมพ์ขนาดเล็กและได้รับอนุญาตของคุณในที่สุดผมก็จะได้รับในการเล่นเพลงของฉันในด้านหน้าของผู้ชม ฉันสาบานกับคุณ (ที่) เพลงนี้เป็นเพลงที่ผมได้เรียนรู้ที่จะเล่นหลังจากสามปี - เพลงเดียวที่ฉันรู้วิธีการเล่นเปียโน ฉันคิดว่าคุณจะเห็นว่าบทเรียนคือความอดทน มีเวลาสำหรับทุกสิ่งที่มา.

••• (เจอร์รี่เล่นรุ่นข้อบกพร่องของ "ในวิสคอนซิน" เชิญชวนให้ผู้ชมที่จะร้องตามแล้วสรุปคำพูดของเขา.)

•••ขอแสดงความยินดี! ยินดีต้อนรับสู่ชีวิตจริง! คุณจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยวิสคอนซิน! คุณสามารถทำอะไร! ขอบคุณ.

•••ฮอลลีวู้ดผู้ผลิตและผู้อำนวยการเจอร์รี่ซัคเกอร์ได้รับปริญญาวิทยาศาสตรบัณฑิตในวิทยุโทรทัศน์และภาพยนตร์จากมหาวิทยาลัยวิสคอนซินในปี 1972 พร้อมกับพี่ชายของเขาและเดวิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

••• # 4 : ถ้าคุณกำลังจะล้มเหลว ล้มเหลวครั้งใหญ่ ถ้าคุณไม่ คุณจะไม่สร้างความแตกต่าง ความคิดสร้างสรรค์คือการอนุญาตให้ตัวเองทำผิด ศิลปะคือการรู้ที่เก็บไว้ ถามตัวเองคำถามหนึ่ง : ถ้าฉันไม่ได้ทำมันอย่างสมบูรณ์แบบ สิ่งที่ผมพยายามทำ ? สำหรับหลายท่าน อุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดที่จะได้รับก็จะกลัวว่าคุณจะดำเนินการกับคุณตั้งแต่วัยเด็ก - กลัวขายหน้า , อับอาย , การเยาะเย้ย นั่นคือโง่ ! โอ้ . . . . . . . ขอโทษ แต่ก็ต้องเลิกสนใจเรื่องนั้น นั่นล่ะครับ คือกฎหมาย•••น้องชายเดวิดและ Jim Abrahams และฉันกำลังพายใน rumpelmeyer ร้านกาแฟในนิวยอร์กในวันหลังจากที่ภาพยนตร์ที่สามของเรา " ลับสุดยอด " เปิด ความคิดเห็นที่แย่มาก และมันคือ ระเบิดในกล่องสำนักงาน เราต้องเป็นบางอย่างที่ร้ายแรง และเซื่องซึม flagellation ตนเองเมื่อจอห์น ทราโวลตาก็เดินเข้ามา เรารู้จักเขาจากหลายมหา และเขาอาจจะเห็นทันทีว่าเราอยู่ในฟังก์ เรารีบเทหัวใจของเราไปให้เขา อธิบายอาการปวดโชคร้ายอัปยศของเรา•••ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เราคาดหวัง แต่จอห์นก็ยิ้มและบอกว่า " ทุกคน สิ่งที่คุณต้องจำไว้คือว่าใครจ่ายมากสนใจกับความล้มเหลวของคุณในแบบที่คุณเป็น คุณเป็นคนที่หมกมุ่นกับเรื่องความสำคัญของชีวิตของคุณเอง สำหรับคนอื่น มันเป็นเพียง blip บนหน้าจอเรดาร์ ก็ย้ายไป โดยวิธีการที่คุณจะเสร็จที่พาย ? "•••ฉันพบคำแนะนำที่ปลดปล่อย - คนเดียวที่ล้มเหลวของฉันใหญ่จริงๆใหญ่ให้ฉัน ดังนั้นฉันขอบคุณเขาและบอกเขาว่าเขาดูสวยงาม วันนี้ และตอนนี้เมื่อผมล้มเหลวครั้งใหญ่ ฉันก็ออกไปและมีชิ้นส่วนของแอปเปิ้ลพายและฉันย้ายบน และฉันมักจะบันทึกเป็นชิ้นเล็ก ๆ สำหรับ จอห์น ทราโวลต้า . amazingly , บ่อยกว่าไม่เห็นเขาจะกินมัน••• # 5 : ครั้งต่อไปที่คุณเดินเข้าไปในภัตตาคาร กรุณาอย่ามองพนักงานเสิร์ฟและพูดว่า " ผมขอซอสมะเขือเทศ ? " นายต้องพูดว่า " ผมขอซอสมะเขือเทศ ? " ขอโทษ ที่ไม่นับ แค่สัตว์เลี้ยงส่วนตัวรบกวนฉัน•••จริง # 5 : อย่าใช้คำว่า " รัก " ทุกคน overuses คำว่า " รัก " " ฉันชอบรองเท้าเธอ . " " ฉันรักใหม่ Justin กัวรินี CD . " " ผมรักไอ้สิ่งที่พวกเขาใส่ในไก่แซนด์วิชที่รถไฟใต้ดิน " ใน Hollywood , พวกเขาพูดว่า รักเธอ ที่รัก ! " โอเค ผมเข้าใจแล้ว มันก็แค่วิธีที่ผู้คนพูดคุยและมันอาจจะไม่เป็นอันตราย แต่คุณไม่ควรลืมของจริง จริงๆเป็นสิ่งที่ดี มันก็ไม่ง่ายนักกับมนุษย์ได้จริง แต่ถ้าคุณทำงานและคุณได้รับมันถูกต้อง มันก็จะทำให้คุณมีความสุขมากกว่าอะไรอื่น ๆที่คุณทำในชีวิตของคุณ•••คิดว่าโลกเป็นกระจกบานใหญ่ของน้ำกับเกลือใน คุณต้องเลือก คุณสามารถพยายามที่จะเลือกออกเกลือทั้งหมดหรือคุณสามารถเทน้ำอีกมาก ในที่สุดมันจะขมน้อยลง เมื่อคุณเริ่มต้นการเดินทางของคุณใหม่ คุณสามารถลองลบทุกอย่างที่คุณค้นหา distasteful ในโลก หรือคุณสามารถเพียงแค่เทลงใน ความรัก มากขึ้น มันเป็นสิ่งเดียวที่ยิ่งให้ ยิ่งได้•••เอาทั้งหมดที่อบอุ่นเลือนสิ่งที่คุณได้ซ่อนและการแพร่กระจายไปรอบ ๆเล็ก ๆน้อย ๆ แล้วตัดสินเองไม่ได้ ความสำเร็จของคุณ แต่ความสุขของคนรอบข้าง ถ้าคุณทำแบบนั้น คุณจะทำอะไร คุณสามารถไปได้ทุกที่ที่คุณสามารถล้มเหลวในอะไร และไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน คุณจะพบว่า " มี " นั้น เพราะคุณจะให้มันกับคุณ•••ผมอยากจะสรุปกับเศร้า แต่ความจริง เรื่องราวในวัยเด็กของฉัน เมื่อผมยังเป็นเด็กเพียง 7 ก็ตัดสินใจว่าผมควรจะไปเรียนเปียโน นี่เป็นเรื่องจริง โดยทาง ฉันสาบานได้ ผมเรียนเปียโนมา 3 ปี และเรียนการเล่นเพลงได้ไม่ดี ซึ่งกลับกลายเป็นการปรับปรุงเหนือโรงเรียนมัธยม ไม่มีใครจะบอกว่าฉันไม่มีพรสวรรค์ทางดนตรีใด ๆ ในที่สุด หลังจากสามปี ผมได้รับเชิญจากครูเปียโนของฉัน นายดิลล์แมน เล่นในการแสดง ฉันบอกนาย Dillman กระตุกอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเมื่อเร็วๆ นี้ ชื่อของผมถูกกล่าวถึงในงานศพของเขา•••ผมตอบไม่ได้สำหรับคนอื่น แต่ผมตื่นเต้นมากที่จะสุดท้ายจะเล่นเพลงในด้านหน้าของผู้ชม วันของการแสดงแล้ว เช้าวันนั้น ผมได้รับไก่โรคฝีและน่าเศร้า ผมไม่เคยเล่นเพลงของฉัน แต่ในวันนี้ฉันเอาเสรีภาพของการนำมาด้วยแป้นพิมพ์ขนาดเล็ก และ มี สิทธิ์ของคุณ ผมก็จะได้เล่นเพลงของตัวเองต่อหน้าผู้ชม ฉันสาบานได้ว่ามันเป็นเพลงที่ฉันได้เรียนรู้ที่จะเล่นหลังจากที่สามปี - เพลงเดียวที่ผมรู้วิธีที่จะเล่นบนเปียโน ฉันคิดว่าคุณจะพบว่า บทเรียน คือ ความอดทน ถึงเวลาแล้วสำหรับทุกอย่าง••• ( Jerry เล่นเป็นรุ่น " ในวิสคอนซิน " ชวนผู้ชมร้องตาม แล้วสรุปเขากล่าว )•••ยินดีด้วย ! ยินดีต้อนรับสู่ชีวิตจริง เธอจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยวิสคอนซิน ! คุณสามารถทำอะไร ขอบคุณครับ-