The Necklaceby Guy de Maupassant___

The Necklace
by Guy de Maupassant
________________________________________
She was one of those pretty and charming girls who sometimes, as if by a mistake of destiny, born in a family of clerks. She had no dowry, no expectations, no way of being known, understood, loved, married by any rich and distinguished man; and she let herself be married to a little clerk at the Ministry of Public Instruction.
She dressed plainly because she could not dress well, but she was as unhappy as though she had really fallen from her proper station; since with women there is neither caste nor rank, and beauty, grace and charm act instead of family and birth. Natural fineness, instinct for what is elegant, suppleness of wit, are the sole hierarchy, and make of women of the people the equals of the very greatest ladies.
she suffered ceaselessly, feeling herself born for all the delicacies and all luxuries. She was suffered from the poverty of her dwelling, from the wretched look of the walls, from the worn out chairs, from the ugliness of the curtains. All those things, of which another woman of her rank would never even have been conscious, tortured her and made her angry. The sight of the little Breton peasant who did her humble housework aroused in her regrets which were despairing and distracted dreams. She thought of the silent antechambers hung with Oriental tapestry, lit by tall bronze candelabra, land of the two great footmen in knee breeches who sleep in the big armchairs, made drowsy by the heavy warmth of the hot-air stove. She thought of the long salons fitted up with ancient silk, of the delicate furniture carrying priceless curiosities, and of the coquettish perfumed boudoirs made for talks at five o'clock with intimate friends, with men famous and sought after, whom all women envy and whose attention they all desire.

When she sat down to dinner, before the round table covered with a table-cloth in use three days old, opposite her husband, who uncovered the soup-tureen and declared with an enchanted air, "Ah, the good pot-au-feu! I don't know anything better than that," she thought of dainty dinners, of shining silverware, of tapestry which peopled the walls with ancient personages and with strange birds flying in the midst of a fairy forest; and she thought of delicious dishes served on marvellous plates, and of the whispered gallantries which you listen with a sphinx-like smile, while you are eating the pink flesh of a trout or the wings of a quail.

She had no dresses, no jewels, nothing. And she loved nothing but that. She felt made for that. She would so have liked to please, to be envied, to be charming, to be sought after.
She had a friend, a former school-mate at the convent, who was rich, and whom she did not like to go and see any more she suffered so much when she came back.
But one evening her husband reached home with a triumphant air and holding a large envelope in his hand.
"There," said he, "there is something for you."
She tore the paper sharply and drew out a printed card which bore these words:


The Minister of Public Instruction and Mine Georges Ramponneau request the honor of M. and Mine Loisel's company at the palace of the Ministry on Monday evening, January 18th.


Instead of being delighted, as her husband had hoped, she threw the invitation on the table with disdain, murmuring:
"What do you want me to do with that?"
"But, my dear, I thought you would be glad. You never go out, and this is such a fine opportunity. I had awful trouble to get it. Every one wants to go; it is very select, and they are not giving many invitations to clerks. The whole official world will be there."
She looked at him with an irritated eye and said impatiently:
"And what do you want me to put on my back?"
He had not thought of that. He stammered:
"Why, the dress you go to the theatre in. It looks very well to me."
He stopped, distracted, seeing that his wife was crying. Two great tears descended slowly from the corners of her eyes toward the corners of her mouth. He stuttered:
"What's the matter? What's the matter?"
But, by a violent effort she had conquered her grief, and she replied, with a calm voice, while she wiped her wet cheeks:
"Nothing. Only I have no dress, and, therefore, I can't go to this ball. Give your card to some colleague whose wife is better equipped than I."
He was in despair. He resumed:

"Come, let us see, Mathilde. How much would it cost, a suitable dress, which you could use on other occasions, something very simple?"
She reflected several seconds, making her calculations and wondering also what sum she could ask without drawing on herself an immediate refusal and a frightened exclamation from the economical clerk.
Finally, she replied, hesitatingly:
"I don't know exactly, but I think I could manage it with four hundred francs."
He had grown a little pale, because he was laying aside just that amount to buy a gun and treat himself to a little shooting next summer on the plain of Nanterre, with several friends who went to shoot larks down there, of a Sunday.
But he said:
"All right. I will give you four hundred francs. And try to have a pretty dress."

The day of the ball drew near and Mine. Loisel seemed sad, uneasy, anxious. Her dress was ready, however. Her husband said to her one evening:
"What is the matter? Come, you’ve been so queer queer these last three days."
And she answered:
"It annoys me not to have a single jewel, not a single stone, nothing to put on. I shall look like distress. I should almost rather not go at all."
He resumed:
"You might wear natural flowers. It’s very stylish at this time of the year. For ten francs you can get two or three magnificent roses."
She was not convinced.
"No; there's nothing more humiliating than to look poor among other women who are rich."
But her husband cried:
"How stupid you are!" "Go look up your friend, Mine Forestier, and ask her to lend you some jewels. You're quite enough with her to do that."
She uttered a cry of joy:
"it’s true! I never thought of it."The next day she went to her friend and told her of her distress.
Mine Forestier went to a wardrobe with a glass door, took out a large jewel- box, brought it back, opened it and said to Mine Loisel:
"Choose, my dear."
She saw first of all some bracelets, then a pearl necklace, then a Venetian cross, gold and precious stones of admirable workmanship. She tried on the ornaments before the glass, hesitated and could not make up her mind to part with them, to give them back. She kept asking:
"Haven't you any more?"
"Why, yes. Look ; I don't know what you like."
All of a sudden she discovered, in a black satin box, a superb necklace of diamond; and her heart began to beat with an immoderate desire. Her hands trembled as she took it. She fastened it round her throat, outside her high-necked dress, and remained lost in ecstasy at the sight of herself.
Then she asked, hesitating, filled with anguish:
"can you lend me that, only that?"
"Why, yes, certainly."
She sprang upon the neck of her friend, kissed her passionately, then fled with her treasure.

The day of the ball arrived. Mine Loisel made a great success. She was prettier than them all, elegant, gracious, smiling, and crazy with joy. All the men looked at her, asked her name, endeavored to be introduced. All the attaches of the Cabinet wanted to waltz with her. She was remarked by the minister himself.
She danced with intoxication, with passion, made drunk by pleasure, forgetting all in the triumph of her beauty in the glory of her success in a sort of cloud of happiness composed of all this homage, of all this admiration, of all these awakened desires, and of that sense of complete victory which is so sweet to woman's heart.
She went away about four o'clock in the morning. Her husband had been sleeping since midnight, in a little deserted anteroom, with three other gentlemen whose wives were having a very good time.
He threw over her shoulders the wraps which he had brought, modest wraps of common life, whose poverty contrasted with the elegance of the ball dress. She felt this and wanted to escape so as not to be remarked by the other women, who were enveloping themselves in costly furs.
Loisel held her back.
"Wait a bit. You will catch cold outside. I will go and call a cab."
But she did not listen to him and rapidly descended the stairs. When they were in the street they did not find a carriage; and began to look for one, shouting after the cabmen whom they saw passing by at a distance.
They went toward the Seine, in despair, shivering with cold. At last they found on the quay one of those ancient noctambulant coupe’s which, exactly as if they ashamed to show their misery during the day, are never seen round Paris until after nightfall.
It took them to their door in the Rue des Martyrs and once more, sadly, they climbed up homeward. All was ended, for her. And As to him, he reflected that he must be at the ministry at ten o'clock.
She removed the wraps, which covered her shoulders, before the glass so as once more to see herself all her glory. But suddenly she uttered a cry. She had no longer had the necklace around her neck!
Her husband, already half-undressed.
She turned distractedly toward him.
"I have--I have--I've lost Madame Forestier's necklace,"
He stood up, bewildered.
"What!--how? Impossible!"
And they looked among the folds of her dress, in the folds of her cloak, in her pockets, everywhere, They did not find it. He asked:
"You're sure you had it on when you left the ball?"
"Yes, I felt it in the vestibule of the palace."
"But if you had lost it in the street we should have heard it fall. It must be in the cab."
"Yes, Probably. Did you take his number?"
"No. And you--didn't you notice it?"
"No."
They looked, thunderstruck, at one another. At last Loisel put on his clothes.
"I shall go back on foot," said he, "over the whole route, which we have taken, to see if I can’t find it."
And he went out. She sat wait

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สร้อยคอโดย Guy de Maupassant________________________________________เธอเป็นหญิงสวย และมีเสน่ห์อย่างหนึ่งที่บางครั้ง ถ้า โดยความผิดพลาดของ เกิดในครอบครัวของจ่า เธอมีสินสอดไม่มี ไม่มีความคาดหวัง ไม่เป็นที่รู้จัก เข้าใจ รัก แต่งงาน โดยคนรวย และเครื่องเป่าผม และปล่อยให้ตัวเองได้แต่งงานกับเสมียนเล็ก ๆ ที่กระทรวงของสาธารณะคำสั่งเธอแต่งตัวเถิด เพราะเธอไม่แต่งตัวดี แต่เธอไม่มีความสุขเป็นเหมือนเธอจริง ๆ ได้ตกลงมาจากสถานีของเธอเหมาะสม กับผู้หญิง ว่าไม่มีวรรณะ หรืออันดับ และความงาม และความมีเสน่ห์ทำหน้าที่แทนครอบครัวและเกิดการ ละเอียดธรรมชาติ สัญชาตญาณเป็นสง่างาม suppleness ของปัญญา มีชั้นเดียว และทำให้ผู้หญิงคนเท่ากับของผู้หญิงมากที่สุดมากเธอประสบรอก ความรู้สึกตัวเองเกิดในอาหารทั้งหมดและความหรูหราทั้งหมด เธอได้รับความเดือดร้อนจากความยากจนของเธอที่อยู่อาศัย จากลักษณะ wretched ของผนัง จากเก้าอี้ออกมาสวมใส่ จากน่าเกลียดของม่าน ทั้งหมดสิ่งเหล่านั้น ซึ่งผู้หญิงอีกทั้งเธอยังไม่เคยมีสติ ทรมานเธอ และทำให้เธอโกรธ สายตาของชาวนาเบรอตงน้อยที่ทำงานบ้านเธออีก aroused ในเธอ regrets ซึ่งมี despairing และฟุ้งซ่านความฝัน เธอคิดว่า ของ antechambers เงียบที่แขวนกับโอเรียนเต็ลพรมแขวนผนัง สว่าง โดย candelabra สำริดสูง สองดี footmen ในเข่ากางเกงที่นอนในเก้าอี้พร้อมโต๊ะขนาดใหญ่ ทำง่วงความอบอุ่นเตาน้ำหนัก แผ่นดิน เธอคิดว่าของร้านนานอาบค่าผ้าไหมโบราณ เฟอร์นิเจอร์อ่อนถือครองห้องสารภัณฑ์ล้ำค่า และของที่ตุ้งติ้งโดย boudoirs ทำให้การเจรจาที่ห้าโมงมีเพื่อนใกล้ชิด มีคนมีชื่อเสียง และขอหลังจาก ที่ผู้หญิงทุกคนอิจฉาที่พวกเขาทั้งหมดต้องให้ความสนใจเมื่อเธอนั่งลงไปทานอาหารค่ำ ก่อนโต๊ะกลมปกคลุม ด้วยผ้าปูโต๊ะใช้สามวันเก่า ตรงข้ามกับสามี เปิดหม้อ และประกาศกับอากาศหลัง "Ah, pot-au-feu ดี ฉันไม่รู้อะไรดีกว่าว่า เธอคิดว่า อาหารเย็นอร่อย ของขัดเครื่องเงิน ของพรมแขวนผนังที่ผนัง personages โบราณ และนกแปลกเดินทางกลางป่านางฟ้า peopled และเธอคิดว่า ของอร่อยเสิร์ฟบนจานมกราคม และ gallantries whispered ซึ่งคุณฟังดีเหมือนสฟิงซ์ ในขณะที่รับประทานเนื้อสีชมพูของเทราต์หรือปีกที่กระทาเธอมีชุดไม่ ไม่รัตนากร อะไร และเธอรักแต่ที่ เธอรู้สึกว่าทำให้ เธอจะให้ชอบการ จะถูกอิจฉา มีเสน่ห์ การขอหลังจากเธอมีเพื่อน โรงเรียนเพื่อนเก่าที่คอนแวนต์ ใครมีรวย และ ที่เธอไม่ได้ชอบไป และดูอีกเธอทุกข์ทรมานมากเมื่อเธอกลับมาแต่บ้านสามีถึงกับอากาศวารสารในตอนเย็น และถือซองจดหมายขนาดใหญ่ในมือของเขา"มี กล่าวว่า เขา "มีบางสิ่งบางอย่างสำหรับคุณ "เธอฉีกกระดาษอย่างรวดเร็ว และดึงออกบัตรพิมพ์ที่เจาะคำเหล่านี้:รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณะและเหมืองจอร์จ Ramponneau ขอเกียรติม.และฉัน Loisel ของบริษัทพาเลสของกระทรวงในเย็นวันจันทร์ 18 มกราคมแทนกำลังยินดี เป็นสามีของเธอมีหวัง เธอโยนคำเชิญบนตารางปะปน murmuring:"คุณต้องทำกับฉัน""แต่ ยาหยี ฉันคิดว่า คุณจะยินดี คุณไม่เคยออกไป และนี้เป็นโอกาสดี ฉันมีปัญหามากจะได้รับมัน ทุกคนอยากไป มันจะเลือก และพวกเขาจะไม่ให้เชิญจ่ามาก ทั้งทางโลกจะมีการ"เธอมองเขา ด้วยตาระคายเคือง และ impatiently กล่าวว่า:"และคุณต้องใส่หลังฉัน"เขาไม่มีความคิดที่ เขา stammered:"ทำไม การแต่งกายไปโรงละครใน ดูดีกับฉัน"เขาหยุด ฟุ้งซ่าน เห็นว่า ภรรยาร้องไห้ น้ำตาสองดีสืบเชื้อสายช้าจากมุมของดวงตาของเธอไปทางมุมปากของเธอ เขา stuttered:"เป็นอะไร เป็นอะไร" แต่ โดยความพยายามที่รุนแรง เธอก็เอาชนะความเศร้าโศกของเธอ และเธอ ตอบกลับ ด้วยเสียงที่เงียบสงบ ในขณะที่เธอเช็ดแก้มเธอเปียก:"ไม่ ฉันจะไม่แต่งตัว และ ดังนั้น ฉันไม่สามารถไปลูกนี้ ให้การ์ดเพื่อนร่วมงานบางภรรยาดีพร้อมกว่า"กำลังอยู่ในความสิ้นหวัง เขาดำเนินต่อ:"มา ให้เรา เห็น Mathilde เท่าใดจะคะ ชุดเหมาะ ซึ่งคุณสามารถใช้ในโอกาสอื่น ๆ ง่ายมากอะไร "เธอสะท้อนหลายวินาที การคำนวณของเธอ และยังสงสัยอะไรผลที่เธอสามารถขอได้โดยไม่ต้องวาดในตัวเองที่ปฏิเสธทันทีและตกใจกลัวจากเสมียนประหยัดในที่สุด เธอตอบกลับ hesitatingly:"ไม่ทราบว่า แต่ฉันคิดว่า ฉันสามารถจัดการกับฟรังซ์สี่ร้อย"เขาได้ปลูกจางน้อย เพราะเขาถูกวางไว้เพียงจำนวนเงินที่ซื้อปืน และรักษาตัวเองเพื่อยิงน้อยฤดูร้อนบนราบของ Nanterre กับเพื่อนหลายคนไปยิง larks มี ของวันอาทิตย์แต่เขากล่าวว่า:"เอาละกัน จะให้สี่ร้อยฟรังซ์ และพยายามที่จะมีเครื่องแต่งกายสวย"วันของลูกวาดใกล้ และเหมืองแร่ Loisel ดูเหมือนเศร้า ไม่สบายใจ กระตือรือร้น เครื่องแต่งกายของเธอถูกพร้อม อย่างไรก็ตาม สามีของเธอกล่าวว่า เธอเย็นหนึ่ง:"เป็นอะไร มา คุณเคย queer ดังแปลก ๆ เหล่านี้สามวัน "และเธอตอบ:"มัน annoys ฉันไม่ไปมีเดียวอัญมณี ไม่เดียวหิน ไม่ใส่ ฉันจะดูเหมือนทุกข์ จะเกือบจะไม่ไปไหนเลย"เขาดำเนินต่อ:"คุณอาจใส่ดอกไม้ธรรมชาติ มันจะทันสมัยมากในเวลานี้ของปี สำหรับ 10 ฟรังซ์ ได้สอง หรือสามกุหลาบที่สวยงาม"เธอไม่ convinced"No ไม่มีอะไร humiliating มากขึ้นกว่าเมื่อต้องการดูดีในหมู่ผู้หญิงคนอื่นที่รวย"แต่สามีร้อง:"โง่อย่างไรคุณอยู่" "ไปหาเพื่อนของคุณ ฉัน Forestier และขอให้เธอยืมบางรัตนากร คุณกับเธอที่มากพอ"เธอพูดเสียงเพรียกร้องของจอย:"มันเป็นความจริง ฉันไม่เคยคิดว่า "ในวันถัดไปเธอไปให้เพื่อนของเธอ และบอกเธอทุกข์ของเธอForestier ไปตู้เสื้อผ้ามีกระจกประตู เอาออกใหญ่อัญมณีเครื่อง นำกลับ เปิด และกล่าวว่า ฉัน Loisel:"เลือก รักของฉัน"เธอเห็นสร้อยข้อมือบางครั้งแรกของทั้งหมด แล้วสร้อยคอมุก แล้วที่เวเนเชี่ยน ครอส ทองและเพชรพลอยของฝีมืออีกครั้ง เธอพยายามบนเครื่องประดับก่อนแก้ว hesitated และอาจไม่ให้ขึ้นใจของเธอเป็นส่วนหนึ่งกับพวกเขา เพื่อให้พวกเขากลับ เธอยังคงถาม:"ไม่ได้คุณอีกหรือ""ทำไม ใช่ ดู ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่คุณต้องการ"จู่ ๆ เธอค้นพบ ในกล่องแพรดำ สร้อยคอคือจุดเด่นของเพชร และหัวใจของเธอเริ่มที่จะเอาชนะกับความปรารถนาสมควร มือของเธอ trembled เป็นเธอเอา เธอยึดรอบลำคอของเธอ นอกเธอ high-necked ชุด และส่วนที่เหลือสูญหายใน ecstasy ในสายตาของตัวเองแล้ว เธอถาม hesitating เต็มไป ด้วยความปวดร้าว:"สามารถคุณยืมผมที่ เท่าที่? ""ทำไม ใช่ อย่างแน่นอน"เธอ sprang ขึ้นคอของเพื่อน รั้งเธอศิลป แล้วหลบหนีไปพร้อมสมบัติของเธอลูกบอลวันมาถึง เหมือง Loisel ประสบความสำเร็จได้ เธอสวยกว่าพวกเขาทั้งหมด ฉลาด สุภาพ ยิ้ม และบ้ากับความสุข ทุกคนมองเธอ ถามชื่อเธอ ขะมักเขม้นจะ ทั้งหมดแนบของตู้ต้องการ waltz กับเธอ เธอได้กล่าวรัฐมนตรีเองเธอเต้น ด้วย intoxication สุดหัวใจ ทำ ด้วยความสุข เมาลืมในชัยชนะของความงามในเกียรติแห่งความสำเร็จของเธอในการเรียงลำดับของความสุขที่ประกอบด้วย ของดีทั้งหมดนี้ ของทั้งหมดนี้ชื่นชม ปรารถนา awakened ทั้งหมดเหล่านี้ และที่ความรู้สึกของชัยชนะที่สมบูรณ์ซึ่งเป็นหวานใจของผู้หญิงดังนั้นเธอออกไปประมาณสี่โมงเช้า สามีได้รับการนอนตั้งแต่เที่ยงคืน ในแอนเตรูมร้างน้อย มีสามท่านอื่น ๆ ภรรยาได้มีเวลามากเขาโยนเหนือไหล่ของเธอซึ่งเขาได้นำห่อ ห่อของทั่วไป ความยากจนซึ่งต่างกับความสง่างามของเครื่องแต่งกายลูกที่เจียมเนื้อเจียมตัว เธอรู้สึกว่านี้ และต้องการหนีเพื่อไม่ให้เป็นกล่าว โดยผู้หญิงคนอื่น ที่ถูกห่อหุ้มตัวเองในหนังสัตว์ราคาแพงLoisel จัดเธอกลับ "รอบิต คุณจะจับเย็นนอก ฉันจะมาหา และเรียกห้อง"แต่เธอก็ไม่ฟังเขา และสืบเชื้อสายบันไดอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขาอยู่ในห้อง ก็ไม่พบรถ และเริ่มหา shouting หนึ่ง หลังจาก cabmen ที่เห็นผ่านมาในระยะไกลจะไปต่อแซน ในความสิ้นหวัง สั่น ด้วยความหนาว ที่สุดท้ายที่พวกเขาพบบนฟากหนึ่งของ coupe โบราณ noctambulant ของ ซึ่งแน่นอนว่าละอายที่จะแสดงความทุกข์ยากของพวกเขาในระหว่างวัน พวกเขาไม่เคยเห็นรอบปารีสจนกว่าหลังจากค่ำมันเอาพวกเขาไปที่ประตูของพวกเขาใน Rue des อนุสรณ์ผู้เสียสละ และอีกครั้งหนึ่ง เศร้า พวกเขาปีนขึ้น homeward ทั้งหมดสิ้นสุดลง สำหรับเธอ และกับเขา เขาปรากฏว่า เขาต้องเป็นกระทรวงที่สิบโมงเธอเอาห่อ ซึ่งครอบคลุมไหล่ของเธอ แก้วจึงเป็นอีกครั้งหนึ่งเพื่อเกียรติของเธอดูตัวเองก่อน แต่ทันทีที่เธอพูดเป็นร้องไห้ เธอไม่เคยมีสร้อยที่รอบคอของเธอสามีของเธอ แล้วครึ่ง undressedเธอเปิด distractedly ต่อเขา"มี - มี - หลงมาดาม Forestier สร้อย, "เขาลุกขึ้นยืน สับสน"อะไร! -อย่างไร เป็นไปไม่ได้"และดูจากพับของเครื่องแต่งกายของเธอ ในพับของเสื้อคลุมของเธอ ในเธอกระเป๋า ทุก พวกเขาไม่พบ เขาถาม:"คุณแน่ใจว่า คุณมีบนเมื่อคุณทิ้งลูก""ใช่ ฉันรู้สึกว่าใน vestibule ของวัง""แต่ หากคุณมีสูญหายเราจะได้ยินมันตกถนน มันต้องอยู่ในแหล่ง""ใช่ อาจ ไม่ได้คุณใช้หมายเลขของเขา"หมายเลข" และคุณ - ไม่คุณสังเกตเห็นได้หรือไม่""หมายเลข"พวกเขามอง thunderstruck ที่อื่น ในที่สุด Loisel ใส่เสื้อผ้าของเขา"ฉันจะกลับไปบนเท้า กล่าวว่า เขา "ผ่านทั้งกระบวนการผลิต ซึ่งเราได้ ดูถ้าไม่พบก็ "และเขาออกไป เธอนั่งรอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สร้อยคอ
โดยกีย์เดอโมปา ซังต์ ________________________________________

เธอเป็นหนึ่งในบรรดาสาวสวย และมีเสน่ห์ ซึ่งบางครั้งหากโดยความผิดพลาดของโชคชะตา เกิดในครอบครัวของพนักงาน เธอไม่มีสินสอด ไม่คาดหวัง ไม่เป็นที่รู้จัก เข้าใจ รัก แต่งงาน และแตกต่างใด ๆ ที่อุดมไปด้วยคนเธอปล่อยให้ตัวเองแต่งงานกับพนักงานเล็ก ๆน้อย ๆที่กระทรวงสาธารณสุขสั่ง .
เธอแต่งตัวสมถะ เพราะ เธอไม่อาจ แต่งตัวดี แต่เธอมีความเศร้า ราวกับว่าเธอได้ตกหลุมรักจากสถานีที่เหมาะสมกับเธอ เพราะผู้หญิงไม่มีชนชั้น หรือตำแหน่ง และความงาม ความงามและเสน่ห์แสดงแทนครอบครัว และเกิด ความวิจิตรธรรมชาติ สัญชาตญาณ สำหรับอะไรที่หรูหราความอ่อนนุ่มของปัญญาเป็นลำดับขั้น แต่เพียงผู้เดียว และให้ของผู้หญิงคนเท่ากับของผู้หญิงมากที่สุด
เธอประสบไม่หยุดหย่อนรู้สึกว่าตัวเองเกิดมาเพื่ออาหารและฟุ่มเฟือย เธอได้รับความเดือดร้อนจากความยากจนของที่อยู่อาศัยของเธอ จากดูน่าเวทนาของผนังจากทรุดโทรม เก้าอี้ จากความอัปลักษณ์ของผ้าม่าน สิ่งต่างๆ เหล่านั้นซึ่งผู้หญิงอื่นของตำแหน่งของเธอจะไม่เคยมีจิตสำนึก ทรมานเธอ และทำให้เธอโกรธ สายตาของชาวนาที่ทำเธอถ่อมตัวเล็กน้อย Breton งานบ้านกระตุ้นเธอเสียใจที่สิ้นหวังและฟุ้งซ่านความฝัน เธอนึกถึง antechambers เงียบแขวนกับโอเรียนเต็ลพรมไฟจากเชิงเทียนสำริด สูงที่ดินสองทหารราบในกางเกงขาสั้นยาวแค่หัวเข่า ที่นอนในเก้าอี้ใหญ่ ทำให้ง่วง โดยไอหนักของเตาอากาศร้อน . เธอนึกถึงร้านติดตั้งนานขึ้นด้วยผ้าไหมโบราณของละเอียดอ่อนเฟอร์นิเจอร์แบกไม่มีค่าวิทยากร และของคอลเกตโดย boudoirs เพื่อพูดคุยตอนห้าโมงกับเพื่อนที่สนิทสนมกับผู้ชายที่มีชื่อเสียงและขอหลังจากที่ผู้หญิงอิจฉาและที่มีความสนใจที่พวกเขาต้องการ

เมื่อเธอนั่งลงไปรับประทานอาหาร ก่อนที่รอบโต๊ะคลุมด้วยผ้าคลุมโต๊ะใช้งาน 3 วัน เก่า ตรงข้ามกับสามี ที่เปิดให้ชามใส่ซุปและประกาศด้วยหลงเสน่ห์อากาศ " อ๊ะ หม้อดีอูเฟอ ! ฉันไม่รู้ว่าอะไรดีกว่า " เธอว่าอาหารโอชะของแวววาว เครื่องเงินของยู ซึ่งประเทศที่เต็มไปด้วยกำแพงกับ personages โบราณกับนกแปลกไปในช่วงกลางของป่านางฟ้า นางคิดว่าอาหารอร่อยที่เสิร์ฟในจานที่งดงาม และของกระซิบ gallantries ซึ่งฟังกับสฟิงซ์ ชอบรอยยิ้ม ในขณะที่คุณกินเนื้อสีชมพูของปลาเทราท์หรือปีกของนกกระทา

เธอไม่มีชุด ไม่มีเครื่องประดับ ไม่มีเธอชอบอะไร แต่ที่ เธอรู้สึกได้ว่า เธอจะต้องชอบที่จะโปรด จะอิจฉา เป็นเสน่ห์ที่จะขอหลังจาก
เธอมีเพื่อนเป็นอดีตเพื่อนที่โรงเรียนคอนแวนต์ ใครรวย ใคร เธอไม่ได้อยากไปดูเพิ่มเติมใด ๆ เธอทุกข์ทรมานมากเมื่อเธอกลับมา
แต่ในเย็นวันหนึ่ง สามีกลับมาถึงบ้าน กับอากาศชัยชนะและถือซองจดหมายขนาดใหญ่ในมือของเขา .
" ที่นั่น " เขากล่าว " มีบางสิ่งบางอย่างสำหรับคุณ . "
เธอฉีกกระดาษอย่างรวดเร็วและดึงออกการ์ดที่แบกคำเหล่านี้ :


ของรัฐมนตรีและการสาธารณะของฉันจอร์จ ramponneau ขอบริษัท เกียรติ และผม loisel อยู่ในวังของกระทรวงในเย็นวันจันทร์18 มกราคม


แทนที่จะเป็นยินดีเป็นสามีเธอหวัง เธอโยนการ์ดเชิญบนโต๊ะกับการดูถูกเหยียดหยาม . . . :
" เธออยากให้ฉันทำอะไรเหรอ ? "
" แต่ ที่รัก ฉันคิดว่าเธอน่าจะดีใจ คุณไม่เคยออกไป และนี้เป็นโอกาสดี ผมมีปัญหาที่น่ากลัวที่จะได้รับมัน ทุกคนอยากไป มันเป็นสิ่งที่เลือกและพวกเขาจะไม่ให้เชิญหลายเสมียนโลกอย่างเป็นทางการทั้งหมดจะอยู่ที่นั่น . "
เธอมองเขาด้วยสายตาหงุดหงิด และพูดอย่างหงุดหงิด :
" และสิ่งที่คุณต้องการให้ผมใส่บนหลังของฉัน "
เขาไม่ได้คิดแบบนั้น เขาแค่พูดตะกุกตะกัก :
" ทำไม แต่งไปที่โรงละครใน มันก็ดูดีสำหรับฉัน "
เขาหยุดฟุ้งซ่าน เห็นภรรยาของเขากำลังร้องไห้2 น้ำตาที่ยิ่งใหญ่ลงมาช้าๆจากมุมตาของเธอต่อมุมปากของเธอ เขาติดอ่าง :
" เกิดอะไรขึ้นเหรอ ? เกิดอะไรขึ้นเหรอ ? "
แต่โดยความพยายามเธอได้เอาชนะความเศร้าโศกที่รุนแรงของเธอ เธอตอบกลับมาด้วยเสียงสงบ ขณะที่เธอเช็ดแก้มเปียก :
" ไม่มีอะไร แต่ผมไม่มีชุด และ ดังนั้น ฉันไม่สามารถไปที่ลูกบอลให้บัตรเครดิตของคุณกับเพื่อนร่วมงาน ที่ภรรยามีความพร้อมที่ดีกว่าฉัน "
เขาสิ้นหวัง เขากลับมา :

" มา ให้เราเห็น ล . ราคาเท่าไหร่ , เสื้อผ้าที่เหมาะสมซึ่งคุณสามารถใช้ในโอกาสอื่น ๆ สิ่งที่ง่ายมาก ?
เธอสะท้อนให้เห็นหลายวินาทีการคํานวณ และสงสัยว่าสิ่งที่เธอขอ โดยไม่ต้องวาดบนผลรวมเองปฏิเสธทันทีและเสียงอุทานตกใจจากเสมียนประหยัด
ในที่สุด เธอตอบว่า รอรี :
" ฉันไม่รู้จริงๆ แต่ฉันคิดว่าฉันสามารถจัดการกับสี่ร้อยฟรังค์ "
เขาเติบโตเล็กน้อยซีดเพราะเขานอนกันแค่เงินไปซื้อปืน และถือว่าตัวเองยิงน้อยฤดูร้อนถัดไปบนที่ราบใน Nanterre , หลายเพื่อนที่ไปยิง larks ตรงนั้น ของวันอาทิตย์ แต่เขาบอกว่า :

" ก็ได้ ผมจะให้คุณสี่ร้อยฟรังซ์ และพยายามที่จะมีชุดสวยๆ "

วันบอลเข้ามาใกล้ฉัน loisel ดูเหมือนเศร้า ไม่สบายใจ วิตกกังวล เธอแต่งพร้อมอย่างไรก็ตาม สามีของเธอบอกว่าตอนเย็นหนึ่งของเธอ :
" เกิดอะไรขึ้น ? มา คุณให้เกย์เกย์ตลอด 3 วัน "

เธอตอบ : " มันทำให้ผมรำคาญ ไม่ต้องมีเพชรเดี่ยว ไม่มีหิน ไม่มีอะไรใส่ ผมจะดูลำบาก ผมก็เกือบไม่ไปเลย "

เขาต่อ : " คุณอาจสวมธรรมชาติดอกไม้ มันทันสมัยมากในช่วงเวลานี้ของปีสำหรับ ฟรังซ์ สิบคุณจะได้รับสองหรือสามงดงามกุหลาบ "

เธอไม่มั่นใจว่า " ไม่มี ไม่มีอะไรน่าอับอายมากกว่าที่จะมองคนยากจนในหมู่ผู้หญิงอื่นรวย "

แต่สามีร้องไห้ : " คุณจะโง่แค่ไหน ! " ไปดูเพื่อนของฉัน ฟอเรสเทียร์ และขอให้นางช่วยคุณพลอยบาง คุณค่อนข้างเพียงพอกับเธอว่า "
เธอพูดร้องไห้ของความสุข :
" มันเป็นเรื่องจริง ผมไม่เคยคิดถึงมัน" วันต่อมา เธอไปกับเพื่อนของเธอและบอกเธอทุกข์ใจ .
เหมือง ฟอเรสเทียร์ไปที่ตู้เสื้อผ้าที่มีประตูกระจกแล้วหยิบอัญมณีขนาดใหญ่ - กล่อง นำมันกลับมาเปิดมันและกล่าวว่าฉัน loisel :
" เลือกที่รัก "
เธอเห็นครั้งแรกของทั้งหมดบางสร้อยข้อมือ แล้วสร้อยคอมุกแล้ว Venetian ข้าม , ทองและอัญมณีประเภทชื่นชมฝีมือ เธอพยายามบนเครื่องประดับ ก่อนแก้วลังเลและไม่อาจตัดสินใจที่จะเป็นส่วนหนึ่งกับพวกเขาเพื่อให้พวกเขากลับมา เธอเอาแต่ถาม :
" คุณยังไม่ได้ใด ๆเพิ่มเติม ?
" ทำไม ครับ ฟังนะ ผมไม่รู้ว่าคุณชอบ "
จู่ๆเธอค้นพบ ในกล่องสีดำซาติน สร้อยคอที่ยอดเยี่ยมของเพชร หัวใจเธอเริ่มเต้นกับความปรารถนาเกินเลย มือของเธอสั่นขณะที่เธอเอาไป เธอติดมันรอบคอของเธอภายนอกของเธอสูง คอแต่ง และยังคงสูญหายไปในความปีติยินดี ที่เห็นตัวเอง .
แล้วเธอถามด้วยความลังเล เต็มไปด้วยความเจ็บปวด :
" คุณสามารถยืมเท่านั้น ?
" ทำไม แน่นอน "
เธอผุดบนคอของเพื่อนเธอ จูบเธออย่างดูดดื่ม แล้วหนีไปกับสมบัติของเธอ

วันของลูกมาถึง ฉัน loisel ประสบความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ เธอสวยกว่าทั้งหมด หรูหราสุภาพ ยิ้มแย้ม บ้ากับจอย ทุกคนมองไปที่เธอ ถามชื่อเธอ เราต้องรู้จัก ทั้งหมดให้คณะรัฐมนตรีต้องการเต้นรำกับเธอ เธอตั้งข้อสังเกต โดยรัฐมนตรีเอง .
เธอเต้นกับความมึนเมา ด้วยอารมณ์ ทำให้เมาด้วยครับลืมทั้งหมดในชัยชนะของความงามของเธอในเกียรติของความสำเร็จของเธอในการจัดเรียงของเมฆแห่งความสุข ประกอบด้วยทั้งหมดนี้เคารพชื่นชมของทั้งหมดนี้ ทั้งหมดเหล่านี้ปลุกความปรารถนาและความรู้สึกของชัยชนะที่สมบูรณ์ซึ่งหวานมาก หัวใจของผู้หญิง
เธอออกไปประมาณสี่โมงเช้า . สามีนอนตั้งแต่เที่ยงคืนเล็กน้อยสามารถร้าง ,กับสามบุรุษอื่นที่ภรรยามีเวลาที่ดีมาก เขาโยนข้ามไหล่ของเธอ
wraps ซึ่งเขาได้พา เจียมเนื้อเจียมตัว ตัดจากชีวิตที่มีความยากจนเปรียบเทียบกับความสง่างามของบอลชุด เธอรู้สึกนี้และต้องการจะหนีเพื่อไม่ให้ถูกตั้งข้อสังเกตโดยผู้หญิงอื่น ๆที่ถูกห่อหุ้มด้วยขนสัตว์ราคาแพง loisel อุ้มเธอกลับ
.
" รออีกหน่อยคุณจะจับเย็นภายนอก ผมจะโทรไปเรียกแท็กซี่ " .
แต่เธอไม่ฟังเขา และ รวดเร็ว ลงบันไดมา เมื่อพวกเขาอยู่ในถนนที่พวกเขาไม่พบรถม้า และเริ่มที่จะมองหาหนึ่งตะโกนหลังจาก cabmen ที่พวกเขาเห็นผ่านไปที่ระยะทาง
มุ่งหน้าไปทางเซน ในความสิ้นหวัง ตัวสั่นด้วยความหนาวในที่สุดก็เจอที่ท่าเรือหนึ่งในบรรดารถโบราณ noctambulant ซึ่งเช่นเดียวกับถ้าพวกเขาอายที่จะแสดงความทุกข์ยากของพวกเขาในระหว่างวัน ไม่เคยเห็นรอบปารีส จนกระทั่งพลบค่ำ
มันพาพวกเขาไปที่ประตูของพวกเขาใน Rue des Martyrs อีกครั้ง น่าเสียดายที่พวกเขาปีนขึ้นกลับไปบ้าน . ทั้งหมดก็เพื่อเธอ และ เขาสะท้อนว่า เขาต้องอยู่ที่กระทรวง
ตอนสิบโมงนะเธอเอาห่อคลุมไหล่ของเธอ ก่อนที่กระจกจะเป็นอีกครั้งที่จะเห็นตัวเองความรุ่งโรจน์ของเธอ แต่ทันใดนั้นเธอก็พูดออกมา . เธอได้อีกต่อไป มีสร้อยคอรอบคอของเธอ
สามีของเธอ แล้วเธอก็หันไป distractedly ครึ่งเปลือย

" ต่อเขา ฉัน . . . ฉัน . . . ฉันลืมมาดาม ฟอเรสเทียร์สร้อยคอ "
เขายืนขึ้นงุนงง . .
" อะไร ! . . . ยังไง ? " เป็นไปไม่ได้ !
และพวกเขามองในพับของแต่งตัวของเธอในพับของเสื้อคลุมของเธอในกระเป๋าของเธอ ทุกที่ พวกเขาไม่พบมัน เขาถาม :
" คุณแน่ใจว่าคุณได้เมื่อคุณทิ้งลูก ? "
" ครับ ผมรู้สึกว่ามันในด้นของวัง "
" แต่ถ้าคุณได้สูญเสียมันในถนนที่เราควรจะได้ยินมันอยู่ มันต้องอยู่ในรถ "
" ครับ อาจจะ คุณเอาเบอร์ของเขา ?
" ไม่และคุณ . . . คุณไม่สังเกตเหรอ ? "

" ไม่ " พวกเขามองงงงวย ในอีกทางหนึ่ง ในที่สุด loisel ใส่เสื้อผ้าของเขา .
" ฉันกลับบนเท้า , " เขากล่าว " มากกว่าเส้นทางทั้งหมดที่เราได้รับเพื่อดูว่าผมหาไม่เจอ "
แล้วเขาก็ออกไป เธอนั่งรอ