Cultured fish tend to have a milder

Cultured fish tend to have a milder, less robust flavour than
Wild fish, which has been related to differences in muscle structure
and proximate composition as well as in aromatic compounds that
impart flavours
This was not confirmed in the present study. On the contrary,
no significant differences were found in the sensory profiles
of the experimental groups, in
agreement with reports on yellow perch
, Atlantic salmon, and seabream. Inthe present study odour was assessed, and no differences between
the groups IC and EC were found. A similar comparative study of
Common dentex showed less fresh odour and flavour for cultured fish. According to Lindsay
(1980), the intensity of aftertaste appeared to be the factor the
most influenced overall preference for a product. In the present
study, no aftertaste was detected in 7 of 33 samples of IC or in 6
of 33 samples of EC fish, which was the highest score of all attributes.
Aftertaste reported in cultured fish flesh is identified to be
the result of geosmin and 2-methylisoborneol identified 24 potential odorants which can influence taste
or after-taste in intensively cultured fish. The fat in fish flesh has
been reported to affect the sense of flavour and the general sensation
of cooked flesh in the mouth as well as odour. No differences were
found in the consistency of cooked fillets in the present study.
On the other hand, some studies have reported significant
differences between intensively and extensively cultured fish in
non-instrumentally assessed texture .
Texture is a complex trait involving parameters of hardness,
springiness, cohesiveness, gumminess, and mouth feel (Haard,
1992). Generally, consumers prefer firm and elastic fish fiesh
(Rasmussen, 2001). Depending upon storage time and nutritional
state, among other factors, fish flesh can vary in firmness. The
results of instrumental texture measurements of raw perch fillets
showed significant differences between culture systems. A significantly
better score was observed for hardness in the EC group.
These results are consistent with data on salmon and sea bass.
On the other hand, no significant difference was found by
11 trained panellists in the consistency of cooked fillets, suggesting
that there is variability between instrument evaluated and subjective
analysis of texture. This may be affected by fibre, which is not
a factor in texture of cooked fish, whereas it is important in raw
fish .Likewise, the differences
between groups in springiness and cohesiveness were significant,
but differences in absolute values were small in comparison to
values of hardness and gumminess.
To summarise, there were significant differences in all attributes
of instrumentally assessed flesh texture with the EC group
found to be superior. These results are in agreement with data
on sea bass
. Flesh texture is influenced
by many factors, including the structure of the muscle and the
properties of its components, in particular the myofibrillar and
connective tissue proteins and fat. According
to Rasmussen and Ostenfeld (2000), growth rate has a significant
impact on the content of muscle fibre, and, therefore,
potentially influences flesh texture This may
have influenced results of instrumental texture analysis in our
study, since fish groups differed in age (1+ vs. 3+). The investigation
of Fauconneau, Alami-Durante, Laroche, Marcel, and Vallot
(1995) showed that fat content has an important effect on tex-
ture, and increasing the fat content leads to a softening of the
flesh. Similarly, studies on gilthead seabream
and rainbow trout
have shown that, as the fat content increases, the resistance to
instrumental compression decreases in raw fillets. This may have
influenced the texture parameters in the present study, since
higher fat content in cultured perch has been reported.
In many cases, the FA profiles reflected the diet composition.
The results of fatty acid profiles obtained in this study are similar
to those reported for perch by other authors, where fatty acid profiles
differed in wild and farmed fish. We reported a wider spectrum
of FA, including iso and anteiso isomers, in comparison to
other authors such as Mariesse et al. (2006), Jankowska et al.
(2010), and Gonzales et al. (2006).
Total SFA was higher for EC group in the present study, in agreement
with other authors. On
the other hand, Jankowska et al. (2010) found no difference in
SFA between wild and reared perch. Palmitic acid (PA) was the predominant
SFA in all samples, and no difference in the relative content
was found between EC and IC. However, Mariesse et al. (2006)
reported a higher content of PA, and a difference of about 2% between
intensively and extensively reared perch. Palmitic acid has
been identified as the dominant SFA in other species. The palmitic acid content is also reported to increase
with the level of domestication in perch. Differences in the content of myristic acid and stearic acid
show similar patterns to earlier studies
Recent studies have shown some iso and anteiso FAs to inhibit
growth of some cancer cell lines both in vitro and in vivo
, and their use as a potential anti-cancer agent is discussed
. In the EC group, similar proportions of
iso and anteiso SFAs as those found in wild coregonids
suggests that perch flesh is a good source of these
SFAs. However, very little published information about fish flesh
and its content of iso and anteiso SFAs is available.
Higher total amounts of MUFA in the IC group (difference 5%) is
in accordance with other studies. However,
Mariesse et al. (2006) reported smaller differences (2.5%) between
groups and markedly lower content of MUFA (16.5% in wild and
19.0% in IC) than observed in our study. Jankowska et al. (2010) reported
MUFA content of IC perch similar to that seen in our study.
This inconsistency may be the result of feed used or analytical
techniques. Oleic acid was identified as the major MUFA in both
groups. The difference observed in the relative content between
EC and IC could reflect its content in the feed used. We found higher
levels of these FAs in both groups in comparison to other studies
on perch. No difference between groups in the content of PUFA was seen
in the present study, in contrast to a study by Jankowska et al.
(2010) reporting higher levels of PUFA in wild perch. Conversely,
Mariesse et al. (2006)
reported higher PUFA content in IC perch.
The
P
n_3:
P
n_6 ratio is reported to be lower in farmed fish than
in wild fish
, probably as a result of replacement of flsh oils with vegetable
oils in the feed. This was confirmed in the present study. The
ratio of
P
n_3:
P
n_6 fatty acids was higher in the EC group than
in IC, indicating that pond aquaculture provided a good source of
PUFA n_3. This suggests a reduction in the nutritional quality of
the lipid components in cultured perch. The linoleic acid content
found in the present study was higher (IC group) than that reported
by Jankowska et al. (2010), as was the differences between
groups (3-fold higher content of LA in the IC than in EC). Mariesse
et al. (2006) reported lower content of LA in intensively cultured
perch, and no difference in LA content between wild and cultured
perch. Based on the present study, IC perch can be considered a
good source of LA. Both methods of rearing perch (EC, IC) can be
considered to produce a good source of DHA, which was detected
as the major PUFA with similar content in both groups. Jankowska
et al. (2010) reported similar results, but with higher content in
both groups. However, Mariesse et al. (2006) reported significantly
higher DHA content in intensively cultured perch. Other authors
have found higher levels of eicosapentaenoic acid than those seen
in our study, with no differences between culture systems
(Jankowska et al., 2010; Mariesse et al., 2006). The present study
showed the EC group to be a better source of EPA than IC. The
EPA:DHA ratio found in the present study is consistent with that
in wild and cultured perch (Mariesse et al., 2006; Jankowska
et al., 2010), but differs from that determined for sea bass (Fuentes
et al., 2010). The lipid quality indexes (AI, TI) in the present study
reached similar values to those reported by Jankowska et al. (2010)
for perch. These indices indicate a general dietetic quality of lipids
and their impact on the development of coronary disease (Cahu,
Salen, & de Lorgeril, 2004; Ulbricht and Southgate, 1991). These
values are lower than those found in beef or chicken, indicating
that farmed fish can be considered healthful food in terms of the
risk of cardiovascular diseases (Ulbricht and Southgate, 1991).
We conclude that intensive culture of perch in recirculating systems
using formulated feed has no impact on sensory parameters,
especially for aftertaste. However, fillet texture is clearly influenced
by the rearing system. On the other hand, fillets of intensively
cultured perch can be considered a possible good source of
some beneficial FAs including LA, EPA, and DHA. Fillets of extensively
cultured perch can be considered sources of iso and anteiso
FA, aLA, EPA, and DHA.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อ่างปลามักจะ มีเป็นพะแนง น้อยกว่ารสชาติแข็งแกร่งกว่าปลาป่า ซึ่งมีความเกี่ยวข้องความแตกต่างในโครงสร้างกล้ามเนื้อและเคียงองค์ประกอบเช่นในหอมสารประกอบที่สอนรสชาตินอกจากนี้นี้ไม่ได้ยืนยันในการศึกษาปัจจุบัน ดอกไม่แตกต่างกันพบในโพรไฟล์การรับความรู้สึกการทดลองของกลุ่ม ในข้อตกลงการรายงานบนปลากะพงเหลืองปลาแซลมอนแอตแลนติก และ seabream Inthe กลิ่นศึกษาปัจจุบันถูกประเมิน และไม่มีความแตกต่างระหว่างพบกลุ่ม IC และ EC การศึกษาเปรียบเทียบความคล้ายกันของDentex ทั่วไปพบน้อยสดกลิ่นและรสในอ่างปลา ตามลินด์เซย์(1980), ความเข้มของวานิลาดูเหมือนจะ เป็นตัวการส่วนใหญ่มีอิทธิพลต่อการกำหนดลักษณะโดยรวมสำหรับผลิตภัณฑ์ ในปัจจุบันศึกษา วานิลาไม่พบ 7 ตัวอย่าง 33 ของ IC หรือ 6ตัวอย่างที่ 33 ปลา EC ซึ่งเป็นคะแนนสูงสุดของแอตทริบิวต์ทั้งหมดวานิลาในอ่างปลาเนื้อจะระบุให้ผลของ geosmin และ 2-methylisoborneol ระบุ odorants เป็น 24 ซึ่งสามารถมีอิทธิพลต่อรสชาติหรือรสชาติใน intensively อ่างปลา มีไขมันในเนื้อปลาการรายงานไปยังส่งผลกระทบต่อความรู้สึกของรสชาติและความรู้สึกทั่วไปของเนื้อสุกในปากรวมทั้งกลิ่น ความแตกต่างไม่ได้พบในความสอดคล้องของสุกแล่ในการศึกษาปัจจุบันบนมืออื่น ๆ ศึกษาบางมีรายงานอย่างมีนัยสำคัญความแตกต่างระหว่าง intensively และอย่างกว้างขวางอ่างปลาเนื้อจากการประเมินไม่ใช่-instrumentallyเนื้อจะติดซับซ้อนที่เกี่ยวข้องกับพารามิเตอร์ของแข็งความรู้สึก (Haard, springiness, cohesiveness, gumminess และปาก1992) ทั่วไป ผู้บริโภคชอบ fiesh ปลาของบริษัท และความยืดหยุ่น(Rasmussen, 2001) ขึ้นอยู่ ตามระยะเวลาเก็บ และโภชนาการรัฐ ระหว่างปัจจัยอื่น ๆ เนื้อปลาแตกต่างกันในไอซ์ ที่ผลของพื้นผิวเครื่องมือวัดของดิบปลากะพงแล่แสดงให้เห็นความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างระบบวัฒนธรรม A มากคะแนนดีขึ้นถูกตรวจสอบสำหรับความแข็งในกลุ่ม ECผลลัพธ์เหล่านี้จะสอดคล้องกับข้อมูลในปลาแซลมอนและปลากะพงขาวบนมืออื่น ๆ มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญไม่พบโดย11 ฝึกกั้นในความสอดคล้องของสุกแล่ แนะนำที่มีความแปรผันระหว่างตราสารตามอัตวิสัย และค่าการวิเคราะห์เนื้อ นี้อาจได้รับผลกระทบ โดยเส้นใย ซึ่งไม่ตัวในเนื้อปลาสุก ในขณะที่มันเป็นสิ่งสำคัญในวัตถุดิบปลาในทำนองเดียวกัน ความแตกต่างระหว่างกลุ่มใน springiness และ cohesiveness สำคัญแต่ขนาดเล็กเปรียบเทียบความแตกต่างในค่าค่าความแข็งและ gumminessถึง summarise มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในแอตทริบิวต์ทั้งหมดของพื้นผิวเนื้อ instrumentally ราคาประเมินกับกลุ่ม ECพบเป็นห้องซูพีเรีย ผลลัพธ์เหล่านี้จะยังคงข้อมูลในปลากะพงขาว. มีผลต่อเนื้อสัมผัสเนื้อby many factors, including the structure of the muscle and theproperties of its components, in particular the myofibrillar andconnective tissue proteins and fat. Accordingto Rasmussen and Ostenfeld (2000), growth rate has a significantimpact on the content of muscle fibre, and, therefore,potentially influences flesh texture This mayhave influenced results of instrumental texture analysis in ourstudy, since fish groups differed in age (1+ vs. 3+). The investigationof Fauconneau, Alami-Durante, Laroche, Marcel, and Vallot(1995) showed that fat content has an important effect on tex-ture, and increasing the fat content leads to a softening of theflesh. Similarly, studies on gilthead seabream and rainbow trout have shown that, as the fat content increases, the resistance toinstrumental compression decreases in raw fillets. This may haveinfluenced the texture parameters in the present study, sincehigher fat content in cultured perch has been reported.In many cases, the FA profiles reflected the diet composition.The results of fatty acid profiles obtained in this study are similarto those reported for perch by other authors, where fatty acid profilesdiffered in wild and farmed fish. We reported a wider spectrumof FA, including iso and anteiso isomers, in comparison toother authors such as Mariesse et al. (2006), Jankowska et al.(2010), and Gonzales et al. (2006).Total SFA was higher for EC group in the present study, in agreementwith other authors. On
the other hand, Jankowska et al. (2010) found no difference in
SFA between wild and reared perch. Palmitic acid (PA) was the predominant
SFA in all samples, and no difference in the relative content
was found between EC and IC. However, Mariesse et al. (2006)
reported a higher content of PA, and a difference of about 2% between
intensively and extensively reared perch. Palmitic acid has
been identified as the dominant SFA in other species. The palmitic acid content is also reported to increase
with the level of domestication in perch. Differences in the content of myristic acid and stearic acid
show similar patterns to earlier studies
Recent studies have shown some iso and anteiso FAs to inhibit
growth of some cancer cell lines both in vitro and in vivo
, and their use as a potential anti-cancer agent is discussed
. In the EC group, similar proportions of
iso and anteiso SFAs as those found in wild coregonids
suggests that perch flesh is a good source of these
SFAs. However, very little published information about fish flesh
and its content of iso and anteiso SFAs is available.
Higher total amounts of MUFA in the IC group (difference 5%) is
in accordance with other studies. However,
Mariesse et al. (2006) reported smaller differences (2.5%) between
groups and markedly lower content of MUFA (16.5% in wild and
19.0% in IC) than observed in our study. Jankowska et al. (2010) reported
MUFA content of IC perch similar to that seen in our study.
This inconsistency may be the result of feed used or analytical
techniques. Oleic acid was identified as the major MUFA in both
groups. The difference observed in the relative content between
EC and IC could reflect its content in the feed used. We found higher
levels of these FAs in both groups in comparison to other studies
on perch. No difference between groups in the content of PUFA was seen
in the present study, in contrast to a study by Jankowska et al.
(2010) reporting higher levels of PUFA in wild perch. Conversely,
Mariesse et al. (2006)
reported higher PUFA content in IC perch.
The
P
n_3:
P
n_6 ratio is reported to be lower in farmed fish than
in wild fish
, probably as a result of replacement of flsh oils with vegetable
oils in the feed. This was confirmed in the present study. The
ratio of
P
n_3:
P
n_6 fatty acids was higher in the EC group than
in IC, indicating that pond aquaculture provided a good source of
PUFA n_3. This suggests a reduction in the nutritional quality of
the lipid components in cultured perch. The linoleic acid content
found in the present study was higher (IC group) than that reported
by Jankowska et al. (2010), as was the differences between
groups (3-fold higher content of LA in the IC than in EC). Mariesse
et al. (2006) reported lower content of LA in intensively cultured
perch, and no difference in LA content between wild and cultured
perch. Based on the present study, IC perch can be considered a
good source of LA. Both methods of rearing perch (EC, IC) can be
considered to produce a good source of DHA, which was detected
as the major PUFA with similar content in both groups. Jankowska
et al. (2010) reported similar results, but with higher content in
both groups. However, Mariesse et al. (2006) reported significantly
higher DHA content in intensively cultured perch. Other authors
have found higher levels of eicosapentaenoic acid than those seen
in our study, with no differences between culture systems
(Jankowska et al., 2010; Mariesse et al., 2006). The present study
showed the EC group to be a better source of EPA than IC. The
EPA:DHA ratio found in the present study is consistent with that
in wild and cultured perch (Mariesse et al., 2006; Jankowska
et al., 2010), but differs from that determined for sea bass (Fuentes
et al., 2010). The lipid quality indexes (AI, TI) in the present study
reached similar values to those reported by Jankowska et al. (2010)
for perch. These indices indicate a general dietetic quality of lipids
and their impact on the development of coronary disease (Cahu,
Salen, & de Lorgeril, 2004; Ulbricht and Southgate, 1991). These
values are lower than those found in beef or chicken, indicating
that farmed fish can be considered healthful food in terms of the
risk of cardiovascular diseases (Ulbricht and Southgate, 1991).
We conclude that intensive culture of perch in recirculating systems
using formulated feed has no impact on sensory parameters,
especially for aftertaste. However, fillet texture is clearly influenced
by the rearing system. On the other hand, fillets of intensively
cultured perch can be considered a possible good source of
some beneficial FAs including LA, EPA, and DHA. Fillets of extensively
cultured perch can be considered sources of iso and anteiso
FA, aLA, EPA, and DHA.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเลี้ยงปลามีแนวโน้มที่จะมีความรุนแรงน้อยลงรสชาติที่แข็งแกร่งน้อยกว่า
ปลาป่าซึ่งได้รับการที่เกี่ยวข้องกับความแตกต่างในโครงสร้างของกล้ามเนื้อ
และองค์ประกอบใกล้เคียงเช่นเดียวกับในสารประกอบอะโรมาติกที่
บอกรสชาติ
นี้ไม่ได้รับการยืนยันในการศึกษาปัจจุบัน ในทางตรงกันข้าม
ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญที่พบในรูปแบบทางประสาทสัมผัส
ของกลุ่มทดลองใน
ข้อตกลงกับรายงานเกี่ยวกับสีเหลือง
, ปลาแซลมอนแอตแลนติกและ seabream inthe กลิ่นศึกษาครั้งนี้ได้รับการประเมินและไม่มีความแตกต่างระหว่าง
กลุ่ม IC และอีที่พบ การศึกษาเปรียบเทียบที่คล้ายกันของ
Dentex ทั่วไปแสดงให้เห็นว่ากลิ่นสดน้อยและรสชาติสำหรับการเลี้ยงปลา ตาม Lindsay
(1980), ความเข้มของลำคอที่ดูเหมือนจะเป็นปัจจัยที่
มีอิทธิพลต่อความพึงพอใจโดยรวมมากที่สุดสำหรับผลิตภัณฑ์ ในปัจจุบัน
การศึกษาไม่ค้างอยู่ในคอถูกตรวจพบใน 7 จาก 33 ตัวอย่าง IC หรือ 6
จาก 33 ตัวอย่างของปลาอีซีซึ่งเป็นคะแนนสูงสุดของคุณลักษณะทั้งหมด.
Aftertaste รายงานในเนื้อปลาเลี้ยงมีการระบุว่าจะเป็น
ผลมาจากการ geosmin และ 2 methylisoborneol ระบุ 24 odorants ที่มีศักยภาพที่จะมีผลต่อรสชาติ
หรือหลังรสชาติในการเลี้ยงปลาอย่างหนาแน่น ไขมันในเนื้อปลาที่ได้
รับรายงานว่ามีผลกระทบต่อความรู้สึกของรสชาติและความรู้สึก
ของเนื้อปรุงสุกในปากเช่นเดียวกับกลิ่น ไม่มีความแตกต่าง
ที่พบในความสอดคล้องของเนื้อปรุงสุกในการศึกษาครั้งนี้.
ในทางตรงกันข้ามการศึกษาบางส่วนได้มีการรายงานอย่างมีนัยสำคัญ
แตกต่างระหว่างหนาแน่นและปลาที่เลี้ยงอย่างกว้างขวางใน
ที่ไม่ instrumentally ประเมินเนื้อ.
พื้นผิวเป็นลักษณะที่ซับซ้อนที่เกี่ยวข้องกับค่าพารามิเตอร์ของความแข็ง
ยืดหยุ่น , cohesiveness, gumminess และปากรู้สึก (Haard,
1992) โดยทั่วไปผู้บริโภคต้องการ fiesh ปลา บริษัท และยืดหยุ่น
(รัสมุส, 2001) ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับระยะเวลาการเก็บและโภชนาการ
รัฐท่ามกลางปัจจัยอื่น ๆ เนื้อปลาจะแตกต่างกันในความแน่น
ผลการวัดเนื้อประโยชน์ของเนื้อปลาดิบ
ที่แสดงให้เห็นความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างระบบวัฒนธรรม อย่างมีนัยสำคัญ
คะแนนที่ดีขึ้นเป็นข้อสังเกตสำหรับความแข็งในกลุ่มอี.
ผลลัพธ์เหล่านี้มีความสอดคล้องกับข้อมูลเกี่ยวกับปลาแซลมอนและปลากะพง.
ในขณะที่คนอื่น ๆ ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญโดย
11 อภิปรายการฝึกอบรมในความสอดคล้องของเนื้อสุกบอก
ว่ามี ความแปรปรวนระหว่างเครื่องมือการประเมินและอัตนัย
วิเคราะห์พื้นผิว ซึ่งอาจได้รับผลกระทบโดยเส้นใยที่ไม่ได้
ปัจจัยในเนื้อปลาสุกในขณะที่มันเป็นสิ่งสำคัญในดิบ
.Likewise ปลา, ความแตกต่าง
ระหว่างกลุ่มในยืดหยุ่นและติดกันอย่างมีนัยสำคัญ
แต่ความแตกต่างในค่าแน่นอนมีขนาดเล็กเมื่อเทียบกับ
ค่า ของความแข็งและ gumminess.
เพื่อสรุปมีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในคุณลักษณะทั้งหมด
ของเนื้อเนื้อประเมิน instrumentally กับกลุ่มอี
พบจะดีกว่า ผลลัพธ์เหล่านี้อยู่ในข้อตกลงที่มีข้อมูล
เกี่ยวกับเบสทะเล
เนื้อเนื้อได้รับอิทธิพล
จากปัจจัยหลายอย่างรวมทั้งโครงสร้างของกล้ามเนื้อและ
คุณสมบัติของส่วนประกอบโดยเฉพาะอย่างยิ่งกล้ามเนื้อและ
เนื้อเยื่อเกี่ยวพันโปรตีนและไขมัน ตาม
ไปรัสมุสเซนและ Ostenfeld (2000) อัตราการเจริญเติบโตอย่างมีนัยสำคัญมี
ผลกระทบต่อเนื้อหาของเส้นใยกล้ามเนื้อและดังนั้น
อาจมีผลต่อเนื้อเนื้อนี้อาจ
มีอิทธิพลต่อผลของการวิเคราะห์พื้นผิวของเรามีประโยชน์ในการ
ศึกษาตั้งแต่กลุ่มปลาที่แตกต่างกันในอายุ ( 1+ กับ 3+) การสอบสวน
ของ Fauconneau, Alami-Durante, Laroche, มาร์เซลและ Vallot
(1995) พบว่าปริมาณไขมันมีผลกระทบที่สำคัญเป็นหัวจักร
Ture และเพิ่มปริมาณไขมันนำไปสู่การชะลอตัวของ
เนื้อหนัง ในทำนองเดียวกันการศึกษาเกี่ยวกับ gilthead seabream
และเรนโบว์เทราท์
ได้แสดงให้เห็นว่าเป็นการเพิ่มขึ้นของปริมาณไขมัน, ความต้านทานต่อ
การบีบอัดประโยชน์ลดลงในเนื้อดิบ เรื่องนี้อาจจะ
ได้รับอิทธิพลพารามิเตอร์เนื้อในการศึกษาในปัจจุบันเนื่องจาก
ปริมาณไขมันที่สูงขึ้นในการเพาะเลี้ยงปลาที่ได้รับรายงาน.
ในหลายกรณีโปรไฟล์เอฟเอสะท้อนให้เห็นส่วนประกอบของอาหาร.
ผลของกรดไขมันที่ได้รับในการศึกษาครั้งนี้มีความคล้ายคลึง
กับผู้รายงาน สำหรับคอนโดยผู้เขียนอื่น ๆ ที่กรดไขมันที่
แตกต่างกันในปลาป่าและทำไร่ไถนา เรารายงานคลื่นความถี่ที่กว้างขึ้น
ของเอฟเอรวมทั้ง ISO และไอโซเมอ anteiso ในการเปรียบเทียบกับ
ผู้เขียนอื่น ๆ เช่น Mariesse และคณะ (2006), Jankowska et al.
(2010) และกอนซาเลและคณะ (2006).
รวม SFA สูงสำหรับกลุ่มอีซีในการศึกษาปัจจุบันในข้อตกลง
กับผู้เขียนอื่น ๆ บน
มืออื่น ๆ ที่ Jankowska และคณะ (2010) พบว่าไม่มีความแตกต่างใน
SFA ระหว่างเกาะป่าและการเลี้ยงดู กรดปาล์มิติก (PA) เป็นเด่น
SFA ในตัวอย่างทั้งหมดและความแตกต่างในเนื้อหาญาติไม่
ถูกค้นพบระหว่าง EC และ IC อย่างไรก็ตาม Mariesse และคณะ (2006)
รายงานเนื้อหาที่สูงขึ้นของป่าและความแตกต่างของการประมาณ 2% ระหว่าง
หนาแน่นและเลี้ยงอย่างกว้างขวางคอน กรดปาล์มิติได้
รับการระบุว่าเป็น SFA โดดเด่นในสายพันธุ์อื่น ๆ ปริมาณกรดปาล์มิตินอกจากนี้ยังมีรายงานว่าจะเพิ่มขึ้น
ด้วยระดับของ domestication ในเกาะ ความแตกต่างในเนื้อหาของกรด myristic และกรดสเตียริ
การแสดงรูปแบบคล้ายกับการศึกษาก่อนหน้านี้
การศึกษาล่าสุดได้แสดงให้เห็นบาง ISO และ anteiso FAs ในการยับยั้ง
การเจริญเติบโตของเซลล์มะเร็งบางสายทั้งในหลอดทดลองและในร่างกาย
และการใช้งานของพวกเขาเป็นที่มีศักยภาพสารต้านมะเร็ง
มีการกล่าวถึง ในกลุ่มอีสัดส่วนที่คล้ายกันของ
ISO และ anteiso SFAS ที่พบในป่า coregonids
แสดงให้เห็นว่าเนื้อปลาเป็นแหล่งที่ดีของเหล่านี้
SFAS แต่น้อยมากที่ตีพิมพ์ข้อมูลเกี่ยวกับเนื้อปลา
และเนื้อหาของ ISO และ anteiso SFAS. พร้อมให้บริการ
รวมจำนวนเงินที่สูงขึ้นของ MUFA ในกลุ่ม IC (ความแตกต่าง 5%) จะ
สอดคล้องกับการศึกษาอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม
Mariesse และคณะ (2006) รายงานความแตกต่างที่มีขนาดเล็ก (2.5%) ระหว่าง
กลุ่มและเนื้อหาที่ลดลงอย่างเห็นได้ชัดของ MUFA (16.5% ในป่าและ
19.0% ใน IC) มากกว่าข้อสังเกตในการศึกษาของเรา Jankowska และคณะ (2010) รายงาน
เนื้อหา MUFA ของ IC เกาะคล้ายกับที่เห็นในการศึกษาของเรา.
ไม่สอดคล้องกันนี้อาจเป็นผลมาจากอาหารที่ใช้หรือการวิเคราะห์
เทคนิค กรดโอเลอิกถูกระบุว่าเป็น MUFA สำคัญในทั้งสอง
กลุ่ม ความแตกต่างที่สังเกตในเนื้อหาความสัมพันธ์ระหว่าง
อีซีและ IC สามารถสะท้อนให้เห็นถึงเนื้อหาในอาหารที่ใช้ เราพบว่าสูงกว่า
ระดับของ FAs เหล่านี้ในทั้งสองกลุ่มในการเปรียบเทียบกับการศึกษาอื่น ๆ
บนเกาะ ความแตกต่างระหว่างกลุ่มต่าง ๆ ในเนื้อหาของ PUFA ถูกมองว่าไม่มี
ในการศึกษาครั้งนี้ในทางตรงกันข้ามกับการศึกษาโดย Jankowska, et al.
(2010) รายงานระดับที่สูงขึ้นของ PUFA ในป่าเกาะ ตรงกันข้าม
Mariesse และคณะ (2006)
รายงานเนื้อหาที่สูงขึ้น PUFA ในคอน IC. P N_3: P อัตราส่วน n_6 เป็นรายงานที่จะลดลงในฟาร์มเพาะเลี้ยงปลากว่าในปลาป่าอาจจะเป็นผลมาจากการเปลี่ยนน้ำมัน Flsh กับพืชน้ำมันในอาหาร นี้ได้รับการยืนยันในการศึกษาปัจจุบัน อัตราส่วนP N_3: P n_6 กรดไขมันสูงในกลุ่ม EC กว่าใน IC, แสดงให้เห็นว่าการเพาะเลี้ยงสัตว์บ่อเป็นแหล่งที่ดีของPUFA N_3 นี้แสดงให้เห็นการลดลงของคุณภาพทางโภชนาการขององค์ประกอบของไขมันในปลาที่เลี้ยง ปริมาณกรดไลโนเลอิกที่พบในการศึกษาครั้งนี้เป็นที่สูงขึ้น (กลุ่ม IC) สูงกว่าที่รายงานโดย Jankowska และคณะ (2010) ที่เป็นความแตกต่างระหว่างกลุ่ม (3 เท่าเนื้อหาที่สูงขึ้นของ LA ใน IC กว่าใน EC) Mariesse และคณะ (2006) รายงานเนื้อหาล่างของ LA ในการเพาะเลี้ยงอย่างหนาแน่นเกาะและความแตกต่างในเนื้อหาของ LA ระหว่างป่าและเพาะเลี้ยงไม่เกาะ จากการศึกษาในปัจจุบันคอน IC จะถือว่าเป็นแหล่งที่ดีของ LA ทั้งสองวิธีการเลี้ยงปลา (EC, IC) สามารถพิจารณาในการผลิตแหล่งที่ดีของดีเอชเอซึ่งถูกตรวจพบว่าเป็น PUFA สำคัญที่มีเนื้อหาคล้ายกันในทั้งสองกลุ่ม Jankowska และคณะ (2010) รายงานผลที่คล้ายกัน แต่มีเนื้อหาที่สูงขึ้นในทั้งสองกลุ่ม อย่างไรก็ตาม Mariesse และคณะ (2006) รายงานอย่างมีนัยสำคัญสูงกว่าปริมาณ DHA ในเกาะเพาะเลี้ยงอย่างหนาแน่น เขียนคนอื่น ๆได้พบระดับที่สูงขึ้นของกรด eicosapentaenoic กว่าที่เห็นในการศึกษาของเรามีความแตกต่างระหว่างระบบวัฒนธรรม(Jankowska et al, 2010;.. Mariesse et al, 2006) การศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นว่ากลุ่มอีซีจะเป็นแหล่งที่ดีของ EPA กว่า IC EPA: DHA อัตราส่วนที่พบในการศึกษาครั้งนี้มีความสอดคล้องกับที่ในเกาะป่าและเพาะเลี้ยง (Mariesse et al, 2006 Jankowska. แต่แตกต่างจากความมุ่งมั่นที่ให้เสียงเบสทะเล (ฟู et al, 2010.) และคณะ, 2010. ) ดัชนีคุณภาพไขมัน (AI, TI) ในการศึกษาครั้งนี้ถึงค่าที่คล้ายคลึงกับที่รายงานโดย Jankowska และคณะ (2010) สำหรับคอน ดัชนีเหล่านี้บ่งชี้คุณภาพการควบคุมอาหารโดยทั่วไปของไขมันและผลกระทบต่อการพัฒนาของโรคหลอดเลือด (Cahu, เซเลนและเด Lorgeril 2004; Ulbricht และเกท 1991) เหล่านี้มีค่าต่ำกว่าที่พบในเนื้อวัวหรือไก่แสดงให้เห็นว่าปลาทำไร่ไถนาได้รับการพิจารณาอาหารที่ดีต่อสุขภาพในแง่ของความเสี่ยงของโรคหัวใจและหลอดเลือด (Ulbricht และเซาท์เกต, 1991). เราสรุปได้ว่าวัฒนธรรมที่เข้มข้นของปลาในระบบน้ำหมุนเวียนโดยใช้อาหารผสม มีผลกระทบต่อพารามิเตอร์ทางประสาทสัมผัสไม่โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการค้างอยู่ในคอ แต่เนื้อเนื้อได้รับอิทธิพลอย่างชัดเจนโดยระบบการเลี้ยง ในทางตรงกันข้าม, เนื้อหนาแน่นของปลาที่เลี้ยงได้รับการพิจารณาเป็นแหล่งที่ดีเป็นไปได้ของบาง FAs ประโยชน์รวมทั้ง LA, EPA และ DHA เนื้อของอย่างกว้างขวางปลาที่เลี้ยงได้รับการพิจารณาแหล่งที่มาของ ISO และ anteiso เอฟเอ, ALA, EPA และ DHA

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เลี้ยงปลามักจะมีกลิ่นที่แข็งแกร่งน้อยกว่า
พะแนงปลาป่า ซึ่งได้รับการเกี่ยวข้องกับความแตกต่างในโครงสร้างของกล้ามเนื้อและองค์ประกอบ
กันเป็นสารประกอบอะโรมาติกที่บอก

รสชาตินี้ ไม่ได้รับการยืนยันในการศึกษาปัจจุบัน ในทางตรงกันข้าม
ไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญในโปรไฟล์ของกลุ่มทดลอง ?

,ข้อตกลงกับรายงาน
, คอนสีเหลืองปลาแซลมอนแอตแลนติก และ seabream . ปัจจุบันการศึกษาในกลิ่นที่ได้รับ และไม่มีความแตกต่างระหว่าง
กลุ่ม IC และ กกต. พบว่า การศึกษาเปรียบเทียบที่คล้ายกัน
ทั่วไป dentex พบน้อยกว่าสด กลิ่น และรสชาติ สำหรับเลี้ยงปลา ตาม Lindsay
( 1980 ) , ความเข้มของรสชาติที่ปรากฏเป็นปัจจัย
ส่วนใหญ่ได้รับอิทธิพลความชอบโดยรวมสำหรับผลิตภัณฑ์ ในการศึกษา
, ไม่มีรสชาติที่ตรวจพบใน 7 33 ตัวอย่างของ IC หรือ 6
33 ตัวอย่างปลา EC ซึ่งเป็นคะแนนสูงสุดของทุกคุณลักษณะ ในที่เลี้ยงปลาเนื้อรสชาติ
รายงานระบุเป็น
ผล geosmin 2-methylisoborneol ระบุและศักยภาพที่สามารถมีอิทธิพลต่อ 24 กลิ่นรสชาติ
หรือหลังจากชิมและเลี้ยงปลา ไขมันในเนื้อปลา
รายงานส่งผลกระทบต่อความรู้สึกของกลิ่นและความรู้สึกทั่วไป
เนื้อสุกในปากเช่นเดียวกับกลิ่น . ไม่แตกต่างกัน
พบในความสอดคล้องของเนื้อสุกในการศึกษา .
บนมืออื่น ๆ , บางการศึกษารายงานความแตกต่างระหว่างและเลี้ยงปลาหนาแน่น

อย่างกว้างขวางในไม่ instrumentally ประเมินพื้นผิว พื้นผิวมีลักษณะที่ซับซ้อนที่เกี่ยวข้องกับ

ค่าพารามิเตอร์ของความแข็ง , gumminess เอกภาพ และปากรู้สึก ( haard
, 1992 ) โดยทั่วไป ผู้บริโภคต้องมั่นคง และยืดหยุ่นปลามนุษย์
( ราสมุสเซ่น , 2001 ) ขึ้นอยู่กับเวลาที่กระเป๋าและ
สภาพโภชนาการ ระหว่างปัจจัยอื่น ๆ , เนื้อปลาสามารถแตกต่างกันไปในความแน่นเนื้อ
ผลลัพธ์ของเครื่องมือวัด เนื้อดิบคั่วปลา
เห็นความแตกต่างระหว่างระบบวัฒนธรรม สถิติ
ดีกว่าคะแนนพบความแข็งในกลุ่ม EC .
ผลลัพธ์เหล่านี้สอดคล้องกับข้อมูลในปลาแซลมอนและปลากะพง .
บนมืออื่น ๆที่ไม่พบความแตกต่างโดย
11 ฝึก Panellists ในความสอดคล้องของต้มเนื้อ , แนะนำ
ว่ามีความผันแปรระหว่างเครื่องมือประเมินและวิเคราะห์อัตนัย
ของพื้นผิว นี้อาจได้รับผลกระทบ โดยเส้นใยที่ไม่ได้
ปัจจัยในเนื้อของปลาที่ปรุงสุก ในขณะที่มันเป็นสิ่งสำคัญในดิบ

ปลา อนึ่ง ความแตกต่างระหว่างกลุ่มใน springiness และเอกภาพเป็นสําคัญ แต่ความแตกต่างในค่า


แน่นอนมีขนาดเล็กในการเปรียบเทียบค่าความแข็ง และ gumminess .
เพื่อสรุป , มีความแตกต่างในคุณลักษณะทั้งหมด
instrumentally เนื้อเนื้อกับการประเมินของกลุ่มอีซี
พบเป็น superior ผลลัพธ์เหล่านี้สอดคล้องกับข้อมูลบนเบสทะเล

เนื้อเนื้อมีอิทธิพล
จากหลายปัจจัย รวมถึงโครงสร้างของกล้ามเนื้อและ
คุณสมบัติของส่วนประกอบของ โดยเฉพาะและเนื้อเยื่อเกี่ยวพันโดย
โปรตีนและไขมันตาม
ให้ ราสมุสเซ่น ostenfeld ( 2000 ) และ อัตราการเจริญเติบโตมีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญ
ในเนื้อหาของเส้นใยกล้ามเนื้อ และอาจกระทบเนื้อเนื้อนี้

จะมีอิทธิพลต่อผลของการวิเคราะห์อาจพื้นผิวเครื่องมือในการศึกษาของเรา
เนื่องจากกลุ่มปลาแตกต่างกันในอายุ 1 และ 3 ) การสืบสวนของอลามิเป็นเวลา fauconneau
, ,
vallot และลาโรช มาเซล( 2538 ) พบว่า ปริมาณไขมันมีผลกระทบสำคัญในเท็กซ์ -
จริง และเพิ่มปริมาณไขมันนำไปสู่การชะลอตัวของ
เนื้อ ในทำนองเดียวกันการศึกษา
seabream gilthead และปลาเรนโบว์เทราท์
แสดงว่า เป็นการเพิ่มปริมาณไขมัน , ความต้านทานจะลดลงในเนื้อดิบ
เครื่องมือการบีบอัด . นี้อาจมีผลต่อเนื้อ
พารามิเตอร์ในการศึกษาตั้งแต่
สูงปริมาณไขมันในสูตรการคั่วที่ได้รับรายงาน .
ในหลายกรณี เอฟเอ โปรไฟล์สะท้อนอาหารองค์ประกอบ .
ผลของกรดไขมันที่ได้ในการศึกษานี้มีโปรไฟล์ที่คล้ายกัน
รายงานคอน โดยผู้เขียนคนอื่น ๆที่โปรไฟล์ของกรดไขมัน
แตกต่างกันในป่าและฟาร์มปลา เรารายงานกว้างสเปกตรัม
ของเอฟเอ รวมถึงคือ ISO และ anteiso เปรียบเทียบ

,ผู้เขียนอื่น ๆ เช่น mariesse et al . ( 2006 ) , jankowska et al .
( 2010 ) และ กอนซาเลส et al . ( 2006 ) .
SFA รวมสูงกว่ากลุ่ม EC ในการศึกษาในข้อตกลง
มีผู้เขียนอื่น ๆ บนมืออื่น ๆ jankowska
, et al . ( 2010 ) พบว่าไม่มีความแตกต่างใน
SFA ระหว่างป่าและเลี้ยงปลา . กรดปาล์มิติก ( PA ) เป็น SFA โดด
ตัวอย่าง และความแตกต่างใน
เนื้อหาสัมพัทธ์พบระหว่างประชาคมยุโรป และ IC อย่างไรก็ตาม mariesse et al . ( 2006 )
รายงานเนื้อหาสูงของป่า และความแตกต่างของประมาณ 2 % ระหว่าง
intensively และอย่างกว้างขวางที่คั่ว กรดปาล์มิติกได้
ถูกระบุว่าเป็น SFA เด่นในชนิดอื่น ๆ เนื้อหากรดปาล์มิติคและมีรายงานเพิ่มขึ้น
กับระดับ domestication ในการคั่วความแตกต่างในเนื้อหาของกรดและกรดสเตีย myristic
แสดงรูปแบบคล้ายคลึงกับการศึกษาก่อนหน้านี้
การศึกษาล่าสุดแสดง ISO และยับยั้งการเจริญเติบโตของ anteiso )
บางเซลล์มะเร็งทั้งในหลอดทดลองและในสัตว์ทดลอง
, และใช้เป็นยาต้านมะเร็งที่มีศักยภาพตัวแทนกล่าวถึง

ในกลุ่ม EC , สัดส่วนของ
ISO และ anteiso เกี่ยวกับเช่นที่พบในป่า coregonids
แสดงให้เห็นว่าเนื้อคั่วเป็นแหล่งที่ดีเกี่ยวกับเหล่านี้

แต่น้อยมากที่เผยแพร่ข้อมูลเกี่ยวกับ
เนื้อปลาและเนื้อหาของ ISO และ anteiso เกี่ยวกับพร้อม
รวมสูงกว่าปริมาณ MUFA ในกลุ่ม IC ( ความแตกต่าง 5 % )
ให้สอดคล้องกับการศึกษาอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม ,
mariesse et al . ( 2006 ) รายงานความแตกต่างขนาดเล็ก ( 2.5% ) ระหว่าง
กลุ่มและเด่นชัดปริมาณ MUFA ( 165% ในป่าและ
19.0% ใน IC ) มากกว่าที่พบในการศึกษาของเรา jankowska et al . ( 2553 ) รายงาน
MUFA เนื้อหาของ IC คอนที่คล้ายกับที่เห็นในการศึกษาของเรา
ไม่อาจเป็นผลของอาหาร หรือใช้เทคนิควิเคราะห์

กรดโอเลอิกที่ถูกระบุว่าเป็นหลัก ทั้งในกลุ่ม MUFA
. ความแตกต่างที่พบในเนื้อหาความสัมพันธ์ระหว่าง
EC IC และอาจสะท้อนให้เห็นถึงเนื้อหาในอาหารที่ใช้เราพบสูงกว่า
ระดับของ FAS เหล่านี้ทั้งสองกลุ่มเมื่อเปรียบเทียบกับการศึกษาอื่น ๆบนเกาะ
. ไม่มีความแตกต่างระหว่างกลุ่มในเนื้อหา PUFA ที่เห็น
ในการศึกษาในทางตรงกันข้ามการศึกษาโดย jankowska et al .
( 2553 ) รายงานระดับที่สูงขึ้นของภูฟ้าป่า คั่ว โดย
mariesse et al . ( 2006 )
รายงานสูงกว่า PUFA เนื้อหาใน IC คอน .

p

p
n_3 :n_6 อัตราส่วนรายงานจะลดลงในฟาร์มปลาในปลาป่ามากกว่า

อาจเป็นผลของการเปลี่ยน flsh ขับกับผัก
น้ำมันในอาหาร นี้ได้รับการยืนยันในการศึกษาปัจจุบัน


n_3 อัตราส่วน P :
p
n_6 กรดไขมันสูงกว่าในกลุ่มอีซีกว่า
ในไอซี ระบุว่า บ่อเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำให้เป็นแหล่งที่ดีของ
ภูฟ้า n_3 . นี้แสดงให้เห็นการลดลงในคุณภาพทางโภชนาการของ
ไขมันส่วนประกอบในสูตรการคั่ว และกรดไลโนเลอิเนื้อหา
พบในการศึกษาสูงกว่า ( IC ) กลุ่มมากกว่าที่รายงาน
โดย jankowska et al . ( 2010 ) คือความแตกต่างระหว่างกลุ่มสูงเนื้อหาของ 3-fold
la IC มากกว่าใน EC ) mariesse
et al . ( 2006 ) รายงานปริมาณต่ำของลาในประเทศเลี้ยง
คอน , และความแตกต่างในเนื้อหาระหว่างลาป่าและเลี้ยง
คั่วจากการศึกษาในปัจจุบัน IC คอนถือว่า
แหล่งที่ดีของ LA เลี้ยงปลาทั้งสองวิธี ( EC IC ) สามารถ
ถือว่าผลิตเป็นแหล่งของ DHA ซึ่งถูกตรวจพบเป็นหลัก
PUFA ที่มีเนื้อหาเหมือนกันทั้งสองกลุ่ม jankowska
et al . ( 2553 ) รายงานผลที่คล้ายกัน แต่ด้วยเนื้อหาสูงกว่าใน
ทั้งสองกลุ่ม อย่างไรก็ตาม mariesse et al . ( 2006 ) รายงานสถิติ
สูงกว่า DHA เนื้อหาเข้มข้นสูตรการคั่ว อื่น ๆผู้เขียน
ได้พบว่าระดับที่สูงขึ้นของกรด eicosapentaenoic มากกว่าที่เห็น
ในการศึกษาของเรา ไม่มีความแตกต่างระหว่างระบบวัฒนธรรม
( jankowska et al . , 2010 ; mariesse et al . , 2006 )
กลุ่มศึกษามีค่า EC เป็นแหล่งที่ดีของ EPA กว่า IC EPA : DHA
อัตราส่วนที่พบในการศึกษาครั้งนี้สอดคล้องกับ
ในป่าและเลี้ยงปลา ( mariesse et al . , 2006 ; jankowska
et al . , 2010 ) แต่แตกต่างจากที่กำหนดสำหรับปลากะพง ( Fuentes
et al . , 2010 ) ดัชนีคุณภาพของไขมัน ( AI , Ti ) ในการศึกษาถึงค่า
คล้ายกับผู้ที่รายงานโดย jankowska et al . ( 2010 )
สำหรับคั่ว ดัชนีเหล่านี้แสดงถึงคุณภาพอาหารทั่วไปของลิปิด
และผลกระทบของพวกเขาในการพัฒนาโรคหลอดเลือดหัวใจ ( cahu
ซาเลน , , & de lorgeril , 2004 ; และ ulbricht Southgate , 1991 ) ค่าเหล่านี้
ต่ำกว่าที่พบในเนื้อ หรือไก่ ระบุ farmed ปลา
ที่สามารถถือว่าเป็นอาหารเพื่อสุขภาพในแง่ของความเสี่ยงของโรคหัวใจและหลอดเลือด
( และ ulbricht Southgate , 1991 ) .
เราสรุปได้ว่า การเลี้ยงปลาในระบบหมุนเวียน
สูตรอาหารที่ใช้ไม่มีผลกระทบต่อค่าพารามิเตอร์ทางประสาทสัมผัส
โดยเฉพาะรสชาติ . อย่างไรก็ตาม เนื้อเนื้ออย่างชัดเจนอิทธิพล
โดยระบบการเลี้ยง . บนมืออื่น ๆที่ติดอย่าง
เลี้ยงคอนถือได้ว่าเป็นแหล่งที่ดีที่สุดของ
) ประโยชน์ รวมทั้งลา , EPA และ DHA . ติดอย่างกว้างขวาง
เลี้ยงคอนก็ถือเป็นแหล่งที่มาของ ISO และ anteiso
ฟ้า , เอ๋EPA และ DHA